Ο χαλβάς -από την αραβική λέξη halva που σημαίνει «γλυκό»- ήρθε στην χώρα από τους Μικρασιάτες, που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μετά τη μικρασιατική καταστροφή και δημιούργησαν πάνω από 50 βιοτεχνίες παραγωγής του, πολλές από τις οποίες διατηρούνται ως τις μέρες μας. Αυτός ο χαλβάς, ο λεγόμενος του «μπακάλη», (σε αντίθεση με τον συμιγδαλένιο) φτιάχνεται από ταχίνι (60%) και ένα μείγμα καραμέλας, που γίνεται από ζάχαρη, γλυκόζη και τσουένι (ρίζα κέθρου ή χαλβαδόριζα, που δίνει τη μαστιχωτή υφή) και είναι σύγχρονος και επίκαιρος όσο ποτέ, καθώς διεκδικεί τον τίτλο του πιo υγιεινού γλυκού, καθότι η πρώτη του ύλη, το σουσάμι, είναι μιa βόμβα βιταμινών και αντιοξειδωτικών.

Οι σημερινοί ιδιοκτήτες του καφενέ Νίκος Ευθυμίου και Νικολέτα Λιάντζουρα - το παρέλαβαν το 2008 από τους παλιούς δημιουργούς του Άννα και Ντία που τόχαν πρωτοστήσει από το 1999 - διατηρούν έναν πολύ όμορφο και προσεγμένο χώρο, ένα ζεστό και φιλόξενο στέκι που το τιμούν τόσο οι ντόπιοι, οι μόνιμοι παραθεριστές (κυρίως στέκι καλλιτεχνών και καλλιτεχνιζόντων )-, όσο και οι επισκέπτες της ημέρας.

Το όνομά του το πήρε από τη σπέντζα, που στο πηλιορείτικο ιδίωμα σημαίνει καυτερή πιπεριά, ενώ σ' άλλες περιοχές της Ελλάδας χρησιμοποιείται η λέξη σπέτσιαι, προερχόμενη από το ιταλικό spezie (μπαχαρικά). Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, από το κοντινό νησί της Σκιάθου, στο διήγημα «Ρόδινα ακρογιάλια» αναφέρει τις πιπεριές ως σπέντζες.

Στην βόρεια πλευρά κάτω από το παλιό ρολόι σε μια πυργοειδή κατασκευή, που κάποτε ήταν πολύ ψηλότερη, δυό καφενεία. Το ένα δεν είχε ανοίξει ακόμα και το άλλο του Ζήση με πλήρη εξοπλισμό καφενείου, ψυγεία, ψησταριά αλλά και μια μεγάλη γκάμα ροφημάτων από βότανα του βουνού και μια ποικιλία από μπουκαλάκια ούζου.

Στην καρδιά μιας εποχής που το είδωλο έχει αποκτήσει κυρίαρχο, ίσως πρωταγωνιστικό ρόλο, κάποιοι ζωγράφοι-πορτραιτίστες επιμένουν να δουλεύουν παραδοσιακά, διαβάζουν και αποτυπώνουν στους καμβάδες τους χαρακτήρες από άγνωστα περαστικά πρόσωπα και έχουν μονάχα έναν μεγάλο εχθρό, τον αδυσώπητα βιαστικό χρόνο του πελάτη.

Η Αμοργός το φθινόπωρο είναι ήσυχη, όπως είναι τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Σε αυτό ίσως μεγάλη μερίδα ευθύνης έχει η έλλειψη αεροδρομίου, το μακρύ ταξίδι από τον Πειραιά αλλά και οι αραιές ακτοπλοϊκές συνδέσεις. Αποτελεί όμως έναν παράδεισο για όλους εκείνους που αναζητούν την ηρεμία αλλά και την περιπέτεια. Αξιοσημείωτο είναι το ότι ο πληθυσμός της Αμοργού στην απογραφή του 2011 παρουσιάζει μια αύξηση της τάξης των 114 κατοίκων, κάτι που δείχνει πως πολλοί επιστρέφουν και επιλέγουν να κάνουν εκεί τις οικογένειές τους, παρά τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες.

Αρχιτεκτονική και νεοτερισμός στο Παλμ Σπρινγκς της Καλιφόρνια. Το Downtown Project στο Λας Βέγκας. Οι πόλεις φαντάσματα της Καλιφόρνια. Οι δίνες και τα πνεύματα της Σεντόνα. Αυτά είναι μερικά από τα αξιοθέατα της αμερικανικής Δύσης που θέλω να σας συστήσω στην καινούρια σειρά ντοκιμαντέρ μας, το Insider's Guide. Επιλέξαμε αυτούς τους τουριστικούς προορισμούς γιατί είναι έξω από τα συνηθισμένα. Δημιουργήθηκαν από ένα όραμα. Δημιουργήθηκαν από την έννοια της «δυνατότητας», η οποία είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό της αμερικανικής Δύσης.

Η σιδηροδρομική γραμμή του Πηλίου κατασκευάστηκε μεταξύ του 1896 και του 1903 από την εταιρεία Σιδηρόδρομοι της Θεσσαλίας, για να συνδέσει τον Βόλ, με τις ακτές του Παγασητικού κόλπου. Ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ανέλαβε τον σχεδιασμό και την επίβλεψη των έργων στην περιοχή του Πηλίου. (Στα έργα κατασκευής του δικτύου, ο μικρός τότε Ντε Κίρικο ήταν εκεί, παρατηρώντας το μέσο που έμελλε αργότερα να τον εμπνέει και να συνοδεύει σταθερά τις δημιουργίες του).