Het is een vraag waar je een muziekliefhebber behoorlijk onrustig mee maakt: je reist af naar een onbewoond eiland en mag één album meenemen – wat stop je in je hutkoffer? Omdat ik niet kon kiezen, besloot ik een top 100 samen te stellen. In 100 stukjes van 100 woorden laat ik mijn favoriete albums de revue passeren.100 X 100: Star Inc.
Naast ‘War of the Worlds’ had mijn vader nog een cassettebandje in de auto liggen: ‘Inter Synthellite’ van Star Inc. Oftewel: naadloos aan elkaar gemixte synthesizercovers van onder anderen Vangelis, Kraftwerk en Jean Michel Jarre, aangevuld met instrumentale versies van 80’s-hits - hoewel ik pas veel later ontdekte welke artiesten bij de nummers hoorden. Ik vond het prachtig.
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe mijn muzieksmaak zich zou hebben ontwikkeld als niet Ed Starink (die later de Synthesizer Greatest-albums zou volspelen), maar iemand achter een goedkoop synthesizertje aan de knoppen zou hebben gezeten. In ieder geval een stuk normaler…
[36] Star Inc. - Inter Synthellite (1985) [Spotify] [YouTube] [Discogs]
“Het was heerlijk”, zeg ik in mijn beste Duits. Het is begin 2005 en we bevinden ons in een Nepalees restaurant in Berlijn. Zoals in vrijwel elk restaurant klinkt er al de hele avond muziek. Met dit verschil dat ik het nu wél kan waarderen: ontspannen wereldmuziek met Indiase invloeden en een sporadisch opduikende beat. “En mijn complimenten voor de muziek”, voeg ik eraan toe. “Van wie is het eigenlijk?” De eigenaar glundert en laat me enthousiast een cd’tje zien: ‘The Best of Prem Joshua volume 1’. “Neem gerust mee”, zegt hij. “Je hebt pech, Prem zelf is nét weg…”
Zo langzamerhand is alles op aarde wel zo’n beetje in kaart gebracht – op de oceaanbodem en enkele vulkanische eilanden na misschien. Mocht er ooit een nieuw land of werelddeel worden ontdekt, dan stel ik me zo voor dat het klinkt als het zevende Dead Can Dance-album ‘Spiritchaser’ (1996). Lisa Gerrard en Brendan Perry creëren op dit album een geheel eigen wereld, waarin Afrikaanse, sjamanistische ritmes hand in gaan met moderne elektronica en hypnotiserende zang. Alsof je ’s nachts door een ruisend, bezield oerwoud dwaalt en af en toe een glimp opvangt van uit roestvrij staal opgetrokken flatgebouwen in de verte.
“Moet je kijken Ad, dat is wel heel lang geleden…” Het is niet mijn gewoonte om met een lp onder de arm op muzikanten af te stappen. Voor Ad Visser maak ik graag een uitzondering. Toen ik hem samen met zijn vrouw koffie zag drinken aan de bar, greep ik mijn kans en duwde hem mijn exemplaar van ‘Sobriëtas’ (1982) onder de neus. Hij was aangenaam verrast, zette zijn handtekening en haalde enthousiast herinneringen op. Later die avond zou hij maatschappijkritische liedjes zingen, maar op dat moment was hij weer heel even de synthesizerheld waar ik vroeger zo tegen opkeek. 
Twee dingen zijn me vooral bijgebleven van het optreden van The Gathering op Pinkpop 1996: een enthousiast headbangende keyboardspeler en de ontwapenende zangeres met de heerlijke stem. Was dit metal? Zo ja, dan was dit wel mijn soort metal. Heerlijk. De dinsdag na Pinkpop rende ik naar de platenwinkel en kocht ik het een jaar eerder verschenen ‘Mandylion’, het derde The Gathering-album en het eerste met Anneke van Giersbergen. Ik luisterde destijds naar metalbands als Morbid Angel en Entombed, maar dat was toch echt niet mijn ding. Anneke en het sfeervolle ‘Mandylion’ gaven me een zetje in de goede richting. 
Ik was eigenlijk veel te jong voor het ‘Het Zwarte Gat’, dat in de jaren tachtig wekelijks op zondagnacht werd uitgezonden door Radio Veronica. Het programma was gewijd aan allerhande paranormale zaken en ik kan me nog levendig de uitzending over het ‘electronic voice phenomenon’ (
Het is de zomer van 1987 en mijn moeder verklaart me voor gek. Terwijl het buiten snikheet is, ben ik me namelijk in het zweet aan het gamen op zolder. Ik speel International Karate op mijn Commodore 64 en zing enthousiast mee met ‘5150’, het zevende Van Halen-album en het eerste met nieuwe zanger Sammy Hagar. Maar dat wist ik toen nog niet; ik had de lp met de intrigerende hoes een dag eerder voor een prikkie bij de V&D gekocht en viel als een blok voor de vette synthsound. Een Oberheim OB-8 – maar ook dat ontdekte ik pas later…
Lange tijd vormde de platenkast van mijn ouders mijn muzikale vertrekpunt. Zo’n grote, eikenhouten dekenkist, volgestouwd met lp’s. Regelmatig liet ik alle platen door mijn vingers gaan, op zoek naar wat interessants. Nana Mouskouri en Timi Yuro liet ik links liggen - brrr, zangeressen die je moeder leuk vindt. Of erger nog: die je moeder hadden kunnen zijn! Een lp-hoes met een grote medaille maakte nieuwsgierig. ‘ELO’s Greatest Hits’ bleek fascinerende, zwaar georkestreerde popliedjes te bevatten, die me niet alleen veranderden in een ELO-fan, maar me ook op het spoor zetten van die andere symfonische supergroep: The Alan Parsons Project.
Het is alsof je ’s ochtends de gordijnen opentrekt en alles is wit. De lucht kraakt, je bed is nog warm. De dag kan alle kanten op rollen. IJsbloemen glinsteren op de ramen, auto’s en bussen ploegen onhoorbaar door de sneeuw. Je schudt de laatste dromerige restjes van je af en trekt snel wat kleren aan. Geurig gepruttel van een koffiezetapparaat beneden. Zacht geneurie.
Bij het zien van mensen op roltrappen, drukke verkeerkruispunten of overvolle winkelstraten, roept er soms een indiaan in mijn oor. Een sonore, donkere stem bromt dan het langgerekte woord 'Koyaanisqatsi'. En als het heel druk is, doemt er voor mijn geestesoor ook het geluid op van een aanzwellend, majestueus orgel.