Toen Spotify in Nederland werd geïntroduceerd, heb ik nog dezelfde dag een abonnement genomen. YouTube, Soundcloud, The Pirate Bay, Bandcamp – geweldige uitvindingen, ik zou geen dag zonder kunnen. Maar toch koop ik nog altijd cd’s en lp’s. Collega’s lachen me nog net niet in mijn gezicht uit, maar het scheelt niet veel. Cd’s? Lp’s? Wat moet je daar nu mee? Alles staat toch online? Ik lach dan een beetje mee en zeg dan: Waarom ik nog cd’s en lp’s koop? Nou, omdat:
1 …het geluid beter is. Zelfs al heb je in Spotify aangegeven dat je in ‘extreme kwaliteit’ wilt streamen, dan nog haalt de geluidskwaliteit van een streamingdienst of mp3’tje het bij lange na niet bij die van een cd. Een cd wordt standaard geëncodeerd met 1,411.2 kilobytes per seconde. Spotify gebruikt standaard een bitrate van 160 kbps (Premium-gebruikers hebben de beschikking over 320 kbps), terwijl de geluidskwaliteit van YouTube schommelt tussen de 64 kbps en 512 kbps. Kortom, een cd klinkt gewoon beter. En een lp klinkt volgens sommigen nóg beter.
2 …de artiesten er wat aan hebben. Taylor Swift die haar albums van Spotify laat verwijderen omdat ze er te weinig aan verdient. Pharells ‘Happy’ dat in drie maanden tijd 43 miljoen keer wordt gestreamd via de Amerikaanse dienst Pandora en slechts 2700 dollar opbrengt. Radioheads Thom Yorke die geen kans onbenut laat om Spotify te bashen. Als ‘grote’ artiesten met miljoenen streams er al slechts een schijntje aan verdienen, wat moeten kleinere indie-bandjes en relatief onbekende artiesten wel niet overhouden aan muziekstreamingdiensten? Bitter weinig, lijkt me. En ja, natuurlijk heeft het ook te maken met de deal die de artiest in kwestie heeft afgesloten met zijn of haar platenlabel. Een cd levert een artiest ongeveer 10 tot 14 procent van de verkoopprijs op. Ook niet heel veel, maar alleszins meer dan 0,4 cent per stream. En helemaal als je een slimme deal sluit of alles in eigen beheer uitbrengt.
3 …je wat moois in huis haalt. Het geldt wat minder voor een cd (hoewel er fraaie uitvoeringen tussen zitten), maar een lp ziet er gewoon cool uit. Sommige hoezen zijn ware kunststukjes en zorgen voor een extra beleving als je de naald op de plaat laat zakken. Door lp’s pontificaal in je woonkamer neer te zetten (want je stopt ze natuurlijk niet weg), laat je bovendien aan iedereen zien dat je smaak hebt of in ieder geval van muziek houdt. Cd’s zijn dan weer vaak voorzien van een boekje met songteksten en overige informatie. En da’s ook interessant. Sommige albums in iTunes beschikken weliswaar over een digitaal boekje, maar dat werkt voor geen meter.
4 …ze lang mee gaan. Je harde schijf of router gaat kapot. Je favoriete clouddienst is opeens niet bereikbaar. Je datalimiet is op. Je Spotify-account is gehackt. Die ene lp heb je letterlijk grijs gedraaid en klinkt helemaal nergens meer naar. Nee, dan een cd. Zo lang je er maar voor zorgt dat er geen krassen op komen, hebben cd’s het eeuwige leven.
5 …niet alles online is te vinden. Het aanbod op Spotify is groot, maar lang niet alles is online beschikbaar. Muziek van AC/DC, Taylor Swift, Radiohead of Tool vind je bijvoorbeeld niet op Spotify of in iTunes. Om nog maar te zwijgen over artiesten die hun albums in een gelimiteerde oplage uitbrengen. Het is online altijd afwachten wat er te vinden is en hoe compleet het aanbod of oeuvre van een artiest is. Helaas is het aanbod in de muziekwinkels beperkt, maar vaak kun je direct bij de meeste (wat kleinere) artiesten zelf bestellen. Na een concert bijvoorbeeld of via hun label.
Het zal aanvankelijk ongetwijfeld te maken hebben gehad met efficiency en kostenbesparingen; waarom zou je als regisseur een componist inschakelen als je het ook zelf kunt doen? Maar ongetwijfeld zal ook meegespeeld hebben dat regisseur John Carpenter het gewoon leuk vond om zélf muziek te maken voor zijn films.
Carpenter heeft talloze (horror)klassiekers op zijn naam staan, waaronder ‘Halloween’ (1978), ‘The Fog’ (1980), ‘Escape From New York’ (1981), ‘Big Trouble In Little China’ (1986), ‘Prince Of Darkness’ (1987) en ‘In The Mouth of Madness’ (1994). Nagenoeg al zijn films heeft Carpenter zelf van een effectieve soundtrack voorzien. Bekend geworden is vooral het sinistere deuntje voor de slasher ‘Halloween’, waarvoor Carpenter zich overduidelijk liet inspireren door Mike Oldfields ‘Tubular Bells’. De regisseur heeft zich nooit gewaagd aan experimentele muzikale uitstapjes, samenwerkingen met orkesten en meer van die fratsen, nee, hij bleef trouw aan zijn synthesizers. De Carpenter-sound wordt nu door chillwave- en retrowave-muzikanten als Com Truise, Zombi en Niky Nine bestempeld als een van hun grote inspiratiebronnen, maar dit terzijde.
Het voelt een beetje vreemd om ‘Lost Themes’ (releasedatum: 3 februari, hier meer info) te omschrijven als het eerste soloalbum van de inmiddels 67-jarige John Carpenter. Misschien kun je het beter bestempelen als het eerste Carpenter-album zonder begeleidende film. ‘Lost Themes’ bevat negen tracks die er bijna om schreeuwen om in een film gebruikt te worden. De muziek is redelijk simpel en voorspelbaar (aanzwellende, stemmige synthesizerklanken, gitaarsolo’s en hypnotiserende beats), maar het werkt als een tierelier.
De nummers, gemaakt in samenwerking met zijn zoon Cody Carpenter en petekind Daniel Davies, hebben titels als ‘Vortex’, ‘Mystery’, ‘Wraith’ en ‘Purgatory’, waardoor je er bijna automatisch zelf een verhaal bij gaat bedenken - met hoofdrollen voor psychopathische moordenaars, kannibalistische dwergen en gespierde helden in een strak shirtje.
In tegenstelling tot collegaregisseur David Lynch (die ook actief is als muzikant), maakt John Carpenter geen uitstapjes naar dance of industrial of probeert hij krampachtig zijn sound te updaten. Hij blijft trouw aan zijn roots, die stevig in de jaren tachtig zijn geworteld. Grappig genoeg zorgt juist dat authentieke, gedateerde 80’s-sfeertje ervoor dat ‘Lost Themes’ weet te overtuigen.
Groovy!, om maar eens te citeren uit 'Evil Dead II', nog zo’n horrorklassieker uit de jaren tachtig.
Och. De Griekse zanger Demis Roussos is zaterdagnacht om half drie in zijn huis in Athene overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is 68 jaar geworden. De zanger wordt vrijdag 30 januari begraven op de Protone Crotafio begraafplaats in Athene.
Artemios Ventouris Roussos werd op 15 juni 1946 geboren in Alexandrië. Zijn ouders waren geëmigreerde Grieken die in Egypte hun fortuin hadden gemaakt. Eind jaren vijftig nationaliseerde de toenmalige Egyptische president Nasser alle grote bedrijven, waardoor het gezin Roussos noodgedwongen naar Griekenland moest terugkeren.
Al op jonge leeftijd gaf Demis blijk van een groot muzikaal talent. In 1968 richtte hij samen met Evangelis Papathanassiou (beter bekend als Vangelis), Loukas Sideras en Agyrilos Koulouris de invloedrijke rockband Aphrodite's Child op, met wie hij hits scoorde als 'Rain And Tears' en 'It’s Five O’Clock'. De groep bestond van 1968 tot 1971 en bracht in die periode drie albums uit, waaronder het psychedelische meesterwerk ‘666’ uit, een conceptalbum geïnspireerd door het Boek der Openbaringen
Als soloartiest was Demis Roussos nog succesvoller; zijn eerste single 'We Shall Dance' (1971) werd een wereldhit en in de jaren die zouden volgen verschenen talloze singles en albums, die niet alleen in Europa, maar ook in Amerika en Zuid-Amerika goed verkochten. In december 1973 scoorde hij in Nederland een nummer 1-hit met 'Schönes Mädchen aus Arcadia'.
In de jaren tachtig ging het allemaal wat minder; de hits bleven uit, de zanger werd depressief, at zich tonnetje rond, zocht troost in de armen van vele vrouwen en keek niet op een glas ouzo meer of minder. In 1982 verscheen zijn opzienbarende autobiografie 'A Question of Weight', waarin hij openhartig vertelt over zijn eetverslaving en pogingen om af te vallen, en en passant tips geeft voor een goed seksleven.
In 1985 haalde Demis Roussos het wereldnieuws omdat hij een van de passagiers was van een Amerikaans vliegtuig (TWA Flight 847 om precies te zijn) dat in Beiroet werd gekaapt door terroristen. Het toestel bleef twee weken aan de grond. De kapers hadden in eerste instantie niet door dat ze een beroemde gast in hun midden hadden, maar zodat Demis zich bekendmaakte, waren ze diep onder de indruk. Demis was ook in het Midden-Oosten een gevierd zanger en de kapers bleken grote fans; ze vierden zelfs zijn verjaardag in het vliegtuig. Demis Roussos werd in ieder geval halverwege vrijgelaten.
Het duurde even voordat hij van alle commotie was bekomen, maar al snel volgden de nieuwe albums elkaar weer in rap tempo op (vooral succesvol in Frankrijk en Duitsland), hoewel de kwaliteit wisselende (met als dieptepunt het album 'Insight' uit 1993, met zelfs een heus rapnummer: 'Spleen'). Maar goed, als je wereldwijd meer dan 60 miljoen albums hebt verkocht, behoor je ontegenzeggelijk tot een van de grootste muzikanten van de 20ste eeuw.
De afgelopen jaren leidde Demis een teruggetrokken bestaan. Enkele jaren geleden werd bij hem kanker geconstateerd. Hij laat zijn vrouw Marie en zijn twee kinderen Emily en Cyril achter.
De carrière van de Amerikaanse zanger Paul Parker is onlosmakelijk verbonden met die van de jonggestorven discopionier Patrick Cowley (1950-1982, zie hier en hier). Parker scoorde begin 1982 een hit met het door Cowley geschreven en geproduceerde ‘Right On Target’ en was hiermee een van de wegbereiders van het Hi-NRG-genre (of post-disco/proto-dance, het is maar hoe je het bekijkt). Cowley produceerde ook Parkers debuut ‘Too Much To Dream’, dat in 1983 het licht zag. Een album met fijne discostampers en natuurlijk Parkers geweldige stem en dito snor.
Parker is zijn hele carrière trouw gebleven aan de Cowley-sound. Om de zoveel jaar neemt hij nieuwe versies op van zijn hits, brengt hij allerhande niet altijd even geslaagde covers uit en klinkt zijn meest recente single (het vorig jaar verschenen ‘The Heat Is On’, een samenwerking met Hard Ton) alsof het weer 1988 is.
Parker begon ooit in de jaren zeventig als zanger bij een rockbandje in San Francisco, waar hij covers zong van Crosby Stills Nash & Young, The Eagles, Grateful Dead, The Rolling Stones en The Beatles. Een kennis stelde hem voor aan Cowley, die niet alleen als een blok viel voor zijn geweldige stem maar ook voor zijn uiterlijk. En de rest is, zoals dat dan zo mooi heet, geschiedenis. Op zijn site wordt het mooi omschreven: ‘His energetically masculine delivery and good-natured demeanor won him loyal fans in Europe, Australia and the Americas.’
Echt bekend is hij nooit geworden, maar wie weet. Als het nieuwe album van Giorgio Moroder aanslaat, wordt de inmiddels 62-jarige Parker misschien door een nieuwe generatie ontdekt en omarmd. Zijn stem klinkt nog altijd even fraai en hoewel hij wat grijzer is geworden, heeft hij niets van zijn ‘masculine delivery’ verloren…
Sommige artiesten ontstijgen het dagelijkse leven en lijken er altijd al te zijn geweest en nooit te verdwijnen. Een nieuw album van Tangerine Dream? Vanzelfsprekend, de groep rond Edgar Froese levert toch zeker een of twee albums per jaar af? En dat al bijna 50 jaar? De kwaliteit schommelde de laatste jaren weliswaar, maar hee, het is Tangerine Dream!
En dan lees je opeens dat Edgar Froese op dinsdag 20 januari plotseling is overleden aan een longembolie. Hij is 70 jaar geworden. Ik moest het even tot me laten doordringen.
Samen met Kraftwerk stond Tangerine Dream aan de wieg van de elektronische muziek zoals we die nu kennen. Zonder Tangerine Dream geen ambient, trance, new age, industrial en noem het maar op. Of althans, het zou in ieder geval heel anders hebben geklonken.
Tangerine Dream werd in 1967 opgericht door Edgar Froese in Berlijn. Aanvankelijk maakte de groep naam met experimentele, spacy muziek , maar in de loop der jaren slopen er steeds meer pop- en soundtrackinvloeden in hun muziek. Albums als ‘’Electronic Meditation’ (1970), ‘Zeit’ (1973) en ‘Force Majeure’ (1979) zijn prachtig, maar het magistrale 'Phaedra' (1974) is misschien wel het meest belangrijke album in de geschiedenis van de elektronische muziek. En ik overdrijf niet.
Froese hield er een moordend werktempo op na; het oeuvre van Tangerine Dream bestaat uit ruim honderd studioalbums, ontelbare live-registraties en talloze soundtracks. Daarnaast bracht hij ook tientallen solo-albums uit, waaronder het prachtige ‘Aqua’ (1974) en ‘Macula Transfer’ (1979). Onlangs nog werkte hij mee aan de soundtrack van ‘Grand Theft Auto V’.
Toen hem werd gevraagd of hij bang was voor de dood, schijnt Froese ooit gezegd te hebben: “There is no death, there is just a change of our cosmic address.”
Ik weet niet meer waar ik was of wat ik precies deed, maar ik weet wel wat ik voelde. Verbijstering en ongeloof. Op 20 januari 2010 overleed totaal onverwacht op 37-jarige leeftijd Arjen Grolleman, programmamaker, producer, voice-over en de drijvende en inspirerende kracht achter de radiozender Kink FM.
Een dag of wat eerder had ik nog met hem getwitterd; hij deed mee aan een pubquiz en vroeg zijn volgers om hulp. Ik had Arjen wel eens gesproken, de hand geschud en bedankt voor het feit dat hij mij heeft laten kennismaken met tal van obscure, maar o zo prachtige muziek in zijn programma X-Rated.
Te midden van al dat eenvormige radiogeweld midden jaren negentig vormde X-Rated een geheimzinnige oase, gevuld met muziek die nergens anders te horen was. Het zou best wel eens kunnen dat Arjen Grolleman de reden is waarom ik nauwelijks meer naar de radio luister – de lat is hoog gelegd.
X-Rated is voortgezet door de onvolprezen Bob Rusche en nu sinds jaar en dag te beluisteren op de Concertzender. De uitzending van afgelopen zondag stond geheel in het teken van de veel te vroeg overleden Grolleman. Vooral het laatste (en altijd duisterste) uur van deze editie geeft een prachtige staalkaart van de breedte van X-Rated en de eruditie van Arjen Grolleman: muziek van onder anderen Raison d'être, Current 93 en Psychic TV, een interview met David Tibet over de thelema van Aleister Crowley en gedichten van Judith Herzberg en Jean Pierre Rawie. Prachtig. Zo mooi kan radio zijn.
Luister hier naar het eerste uur van deze speciale X-Rated-uitzending. En hier naar het tweede en derde uur, gevolgd door een registratie van het concert dat Coil gaf op 1 juni 2001 in Paradiso.
Je kunt een hoop dingen over Kraftwerk zeggen, maar productief kun je de groep niet noemen. De afgelopen 27 jaar bracht Kraftwerk welgeteld één nieuw album uit (‘Tour de France Soundtracks’ uit 2003, inclusief de twintig jaar oude single ‘Tour de France’) en het live-album ‘Minimum-Maximum’ (2005).
De Duitsers reizen vooral de wereld rond, met de inmiddels 68-jarige Ralf Hütter als enige overgebleven oorspronkelijke bandlid en boegbeeld. Zo neemt Kraftwerk vrijdag (16 januari) het Amsterdamse Paradiso over. Acht avonden achter elkaar brengt de groep acht klassieke albums uit zijn oeuvre ten gehore, inclusief een bijzondere 3D-show.
Het startschot voor deze zogenoemde ‘Catalogue 12345678’-tournee werd al in april 2012 gegeven in het MOMA (Museum of Modern Art) in New York, waarna optredens volgden in onder meer het Opera House in Sydney, het Londense Tate Modern en Fondation Louis Vuitton in Parijs. Tussendoor vonden er nog talloze ‘losse’ 3D-concerten plaats; zo gaf Kraftwerk in oktober 2013 vier optredens in het Evoluon in Eindhoven.
Kraftwerk zelf maakt op hun site een strikt onderscheid tussen deze twee tournees (laten we ze de ‘oeuvre-optredens’ en de ‘best of-concerten’ noemen), maar in de praktijk zijn de verschillen minimaal en lijkt het vooral een slimme marketingtruc. En dat komt vooral omdat je elke avond ongeveer dezelfde nummers krijgt voorgeschoteld – alleen de volgorde verschilt. Een gemiddeld Kraftwerk-album duurt zo’n 40 minuten (met uitzondering van ‘The Mix’ en ‘Tour de France Soundtracks’) en daar vul je immers geen hele avond mee. Maar goed, een kniesoor die daar op let en het zal de vele fans een zorg zijn.
Het is niet de eerste keer dat Kraftwerk in Paradiso staat. Op zaterdag 11 september 1976 speelden de Duitsers in een destijds voor de helft gevuld Paradiso. Op YouTube is een audioregistratie van dat optreden te vinden en als je het nu beluistert, valt op hoe weinig er aan het Kraftwerk-geluid is veranderd. Sterker nog, het klinkt interessanter en futuristischer dan de concerten die Kraftwerk nu geeft (let wel: klinkt, het ziet er anno 2015 wel flitsender uit natuurlijk).
De Kraftwerk-sound was ooit baanbrekend en revolutionair. Vier keurig geklede mannen die achter hun synthesizers de muziek van de toekomst maakten – het was nog niet eerder vertoond. Toen was het de toekomst, nu is het een nostalgisch terugblikken naar een toekomst die al een jaar of 20 is aangebroken. Een tijd waarin zakrekenmachines hebben plaatsgemaakt voor smartphones en de Trans Europe Express is vervangen door de EuroCity. Maar aan de andere kant: de Tour de France is still going strong en ‘Radioaktivität’ (1975) is nog altijd een actueel nummer (zie bijvoorbeeld de ramp met de kernreactor van Fukushima).
Muzikaal gezien mag Kraftwerk dan te beschouwen zijn als een hermetisch gesloten eilandje waar weinig gebeurt, het concept Kraftwerk is een geheel ander verhaal. Je kunt de ‘Catalogue 12345678’-tournee namelijk ook zien als een rondreizende tentoonstelling (‘conceptuele performances’ noemen ze het zelf), net zoals bijvoorbeeld de exposities van Kazimir Malevich (vorig jaar in het Stedelijk Museum in Amsterdam) of David Bowie (vanaf december in het Groninger Museum).
Gezien de voorliefde van Kraftwerk voor optredens in musea, ligt het voor de hand om te denken dat de bandleden hun albums zien als ‘kunstvoorwerpen’, waarbij Ralf Hütter zichzelf heeft opgeworpen als hoofdconservator. En aan een kunstvoorwerp ga je nu eenmaal niet zitten fröbelen.
Karl Bartos, die tussen 1975 en 1990 deel uitmaakte van Kraftwerk, verwoordt het in het nummer ‘Rhythmus’ (2013) als volgt: ‘Die Artikulation der Zeit / Das Gesamtkunstwerk / Die Augenmusik’. En dat is misschien nog wel de beste omschrijving.
Zo langzamerhand is alles op aarde wel zo’n beetje in kaart gebracht – op de oceaanbodem en enkele vulkanische eilanden na misschien. Mocht er ooit een nieuw land of werelddeel worden ontdekt, dan stel ik me zo voor dat het klinkt als het zevende Dead Can Dance-album ‘Spiritchaser’ (1996). Lisa Gerrard en Brendan Perry creëren op dit album een geheel eigen wereld, waarin Afrikaanse, sjamanistische ritmes hand in gaan met moderne elektronica en hypnotiserende zang. Alsof je ’s nachts door een ruisend, bezield oerwoud dwaalt en af en toe een glimp opvangt van uit roestvrij staal opgetrokken flatgebouwen in de verte.
Een week of wat geleden tikte ik een stukje over boomringen. Tijdens het schrijven dwaalden mijn gedachten af. Als je boomringen kunt omzetten in muziek, wat zou er dan nog meer mogelijk zijn? Muziek van overdrijvende wolken? Een symfonie van hondendrollen?
En terwijl ik zo aan het associëren was, moest ik denken aan iets wat ik ooit las. Belgische wetenschappers hadden een manier ontdekt om geluiden uit gebruiksvoorwerpen van klei te halen. Volgens de onderzoekers waren de geluiden door de pottenbakdraaischijf in de klei ‘gegrift’ en met de juiste technieken ‘af te spelen’. Ze waren aan de slag gegaan met een potje van enkele duizenden jaren oud. Het intrigerende resultaat? Eeuwenoud geklets onder werktijd in een Egyptische pottenbakkerij.
Ik wist alleen niet meer zo goed waar ik dit precies had gelezen of gezien - het zou net zo goed een aflevering van Star Trek geweest kunnen zijn. Helaas wist Google me al binnen een paar seconden uit de droom te helpen. Het ging om een 1 aprilgrap uit 2006 van een Belgische omroep, dat een geheel eigen leven is gaan leiden.
Het uitgangspunt was niet nieuw. Zo gebruikte de Amerikaanse sciencefictionschrijver Gregory Benford dit gegeven in een kort verhaal (‘Time Shards’) en draaiden afleveringen van The X-Files (‘Hollywood A.D.’) en CSI: Crime Scene Investigation (‘Committed’) rond dit thema. Jamie Hyneman en Adam Savage van The Mythbusters sloegen aan het experimenteren, maar slaagden er niet in om ook maar het geringste geluidje uit een potje van klei te krijgen.
Grasduinend op het internet stuitte ik op het project van James Murphy (die je misschien kent van LCD Soundsystem), die tenniswedstrijden op muziek heeft gezet. De wedstrijden van de afgelopen US Open om precies te zijn. Dit klinkt saaier dan het is, want Murphy gebruikt door IMB verzamelde ruwe data over de spelers en hun prestaties om een algoritme te genereren waarmee iedere tennismatch verandert in een unieke track.
De ‘kale’ tracks klinken als een computerspelletje uit de jaren tachtig, maar dat verandert zodra Murphy er wat effecten overheen drapeert. Het eindresultaat verscheen afgelopen december onder de noemer ‘Remixes Made With Tennis Data’ en is onder meer te streamen via SoundCloud. Geinig.
Vandaag (2 januari 2015) is het precies vijftig jaar geleden dat de allereerste Top 40 van start ging, toen gepresenteerd door Willem van Kooten (beter bekend als Joost den Draaijer). Het vijftigjarig jubileum van de Top 40 wordt luister bijgezet met een speciaal setje van tien postzegels (met fragmenten uit de songteksten van de tien meest succesvolle Nederlandse Top 40-artiesten), de zes cd’s tellende verzamelaar ‘50 Jaar Top 40#1 Hits’, een gouden jubileumeditie van het Hitdossier en de lancering van de online zender Top 40 Radio.
En dan is er nog het door Martijn van Stuyvenberg geschreven jubileumboek ‘50 jaar Top 40 – Nederlands bekendste hitlijst van toen tot nu’. Het boek wordt door Kosmos Uitgevers in de markt gezet als ‘het ultieme jubileumboek met vele interviews, foto’s, anekdotes en opmerkelijke feiten. Het boek geeft een prachtig tijdsbeeld van de Lijst der Lijsten. Maar dat niet alleen, ook de veelbewogen geschiedenis van de popmuziek in Nederland komt aan bod.”
En om maar gelijk met het slechte nieuws te beginnen: ‘50 jaar Top 40’ maakt deze verwachtingen niet waar. Het is een bladerboek geworden met oppervlakkige interviews, nietszeggende citaten van bekende Nederlanders en wat lukrake artiestenportretten.
‘50 jaar Top 40’ is verdeeld in vijf hoofdstukken, die elk tien jaar bestrijken. Elk hoofdstuk bevat een interview met de presentatoren van de Top 40 in die periode, een portret van de ‘Artiest van het Decennium’ (allemaal Nederlandse artiesten, onder wie BZN, André van Duin, Marco Borsato en Vengaboys), de ‘Hit van het decennium’ (wederom alleen Nederlandse artiesten), de terugblikken ‘Hoe is het nu met…’ en wat weetjes, cijfers en de onvermijdelijke bekende Nederlanders, die iets roepen over hun favoriete liedje.
Het boek is geschreven in opdracht van de Stichting Nederlandse Top 40 en dat betekent dus dat er geen onvertogen woord valt; iedere artiest vindt het geweldig dat hij of zij ooit een Top 40-hit heeft gescoord en is dankbaar dat zijn of haar carrière nog altijd op de rails staat. En iedere Top 40-presentator roept hoe eervol het wel niet wel was om deze hitlijst te mogen presenteren.
Als je tussen de regels doorleest, blijkt dat het er allemaal wel wat minder geweldig aan toe ging dan wordt voorgespiegeld. Zo vertelt Jan Veen (presentator van 1968-1970) dat hij het veld moest ruimen nadat hij werd beticht van ‘een dictatoriaal bewind’. In een gesprek met Ferry Maat lees je opeens dat hij moest stoppen met de Top 40-presentatie ‘omdat Veronica haar lijst terugwilde en dat werd beklonken door Lex Harding en Tros-chef Hugo van Gelderen’. Ehh… wat? Hoezo? Wat gebeurde er dan? En hoe zit het met ‘het gerotzooi met verkoopcijfers’, dat door diverse Top 40-presentatoren wordt aangehaald? Schrijver Martijn van Stuyvenberg gaat nergens dieper op in en blijft hangen in nietszeggende gesprekjes, die probleemloos een plekje zouden kunnen vinden op de Privé-pagina’s van de Telegraaf.
Helemaal erg zijn de muzikale herinneringen van bekende Nederlanders, die niets toevoegen en overkomen als het resultaat van een middagje rondbellen. Of het nu gaat om Carry Tefsen (‘Ik hield me nooit zo bezig met de hitlijsten’), Susan Smit (‘De soundtrack van Dirty Dancing kende ik van minuut tot minuut uit mijn hoofd. Patrick Swayze, woe-hoe!’) of Chantal Janzen (‘Ik deed op mijn kamer de meiden van Frizzle Sizzle na en dan was ik Mandy.’), het is vooral vermoeiend. Het leukste zijn nog de ‘Hoe is het nu met…’-gedeeltes, waarin onder anderen The Shorts, Hanny en Berdien Stenberg de revue passeren – hoewel in het stukje over Stenberg met geen woord gerept wordt over haar politieke carrière.
‘50 jaar Top 40’ is helemaal geen ultiem jubileumnaslagwerk, maar een kleurrijk vormgegeven, zwabberend geschreven boek dat nergens de diepte ingaat en het vooral gezellig wil houden. Voor wie geen behoefte heeft aan moeilijke verhalen, gedegen research en vooral een uurtje lekker hersenloos nostalgisch wil bladeren, is het een prima boek (hoewel YouTube hiervoor wellicht een betere - en goedkopere - optie is).
Wie de lat iets hoger legt, is echter veel beter af bij een van de boeken van Johan van Slooten, zoals ’50 Jaar Nummer 1-hits’, ‘500 nr. 1 hits uit de Top 40’ of ’30 jaar nummer 1-albums’. Helaas niet meer in de (online) boekwinkels te vinden, maar vast nog wel tweedehands verkrijgbaar.
Toen Spotify in Nederland werd geïntroduceerd, heb ik nog dezelfde dag een abonnement genomen. YouTube, Soundcloud, The Pirate Bay, Bandcamp – geweldige uitvindingen, ik zou geen dag zonder kunnen. Maar toch koop ik nog altijd cd’s en lp’s. Collega’s lachen me nog net niet in mijn gezicht uit, maar het scheelt niet veel. Cd’s? Lp’s? Wat moet je daar nu mee? Alles staat toch online? Ik lach dan een beetje mee en zeg dan: Waarom ik nog cd’s en lp’s koop? Nou, omdat:
Het zal aanvankelijk ongetwijfeld te maken hebben gehad met efficiency en kostenbesparingen; waarom zou je als regisseur een componist inschakelen als je het ook zelf kunt doen? Maar ongetwijfeld zal ook meegespeeld hebben dat regisseur John Carpenter het gewoon leuk vond om zélf muziek te maken voor zijn films.
Och. De Griekse zanger Demis Roussos is zaterdagnacht om half drie in zijn huis in Athene overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is 68 jaar geworden. De zanger wordt vrijdag 30 januari begraven op de Protone Crotafio begraafplaats in Athene. 
De carrière van de Amerikaanse zanger 
Sommige artiesten ontstijgen het dagelijkse leven en lijken er altijd al te zijn geweest en nooit te verdwijnen. Een nieuw album van Tangerine Dream? Vanzelfsprekend, de groep rond Edgar Froese levert toch zeker een of twee albums per jaar af? En dat al bijna 50 jaar? De kwaliteit schommelde de laatste jaren weliswaar, maar hee, het is Tangerine Dream! 
Ik weet niet meer waar ik was of wat ik precies deed, maar ik weet wel wat ik voelde. Verbijstering en ongeloof. Op 20 januari 2010 overleed totaal onverwacht op 37-jarige leeftijd Arjen Grolleman, programmamaker, producer, voice-over en de drijvende en inspirerende kracht achter de radiozender Kink FM. 
Je kunt een hoop dingen over Kraftwerk zeggen, maar productief kun je de groep niet noemen. De afgelopen 27 jaar bracht Kraftwerk welgeteld één nieuw album uit (‘Tour de France Soundtracks’ uit 2003, inclusief de twintig jaar oude single ‘Tour de France’) en het live-album ‘Minimum-Maximum’ (2005). 
Zo langzamerhand is alles op aarde wel zo’n beetje in kaart gebracht – op de oceaanbodem en enkele vulkanische eilanden na misschien. Mocht er ooit een nieuw land of werelddeel worden ontdekt, dan stel ik me zo voor dat het klinkt als het zevende Dead Can Dance-album ‘Spiritchaser’ (1996). Lisa Gerrard en Brendan Perry creëren op dit album een geheel eigen wereld, waarin Afrikaanse, sjamanistische ritmes hand in gaan met moderne elektronica en hypnotiserende zang. Alsof je ’s nachts door een ruisend, bezield oerwoud dwaalt en af en toe een glimp opvangt van uit roestvrij staal opgetrokken flatgebouwen in de verte.
Een week of wat geleden tikte ik 
Vandaag (2 januari 2015) is het precies vijftig jaar geleden dat de allereerste Top 40 van start ging, toen gepresenteerd door Willem van Kooten (beter bekend als Joost den Draaijer). Het vijftigjarig jubileum van de Top 40 wordt luister bijgezet met een speciaal setje van tien postzegels (met fragmenten uit de songteksten van de tien meest succesvolle Nederlandse Top 40-artiesten), de zes cd’s tellende verzamelaar ‘50 Jaar Top 40#1 Hits’, een gouden jubileumeditie van het Hitdossier en de lancering van de online zender Top 40 Radio.