In een moment van zwakte kocht ik de dvd 'The best of Benny Hill, volume 1' - voor een paar euro wil ik best wat jeugdsentiment oprakelen. Kijkend naar de sketches kon ik me voorstellen dat ik het als klein jongetje erg grappig vond: de humor van Benny Hill is lekker melig en niet bijster ingewikkeld. De vele toespelingen op seks had ik indertijd niet zo door, maar zorgen er nu voor dat zijn lach-of-ik-schiet humor behoorlijk gedateerd overkomt, hoewel er nog altijd niets mis is met de vele ronddartelende meisjes in tot de verbeeldig sprekende lingerie... Ondeugend, maar op een onschuldige manier.
Hill werd op 21 januari 1924 in Southampton geboren als Alfred Hawthorn Hill. Na een geflopte carrière als stand up comedian besloot hij eind jaren veertig zijn geluk te beproeven bij de BBC; het nieuwe medium televisie was in opkomst en men had grote behoefte aan creatieve programmamakers. Hill ging enthousiast aan de slag en met succes: in de jaren vijftig was The Benny Hill Show het best bekeken en populairste programma op de Engelse tv. Eind jaren zestig stapte hij over naar een commerciële zender en werden zijn shows ook verkocht aan het buitenland. De combinatie van lollige sketches, liedjes en vrouwen in korte rokjes en jarretels sloeg wereldwijd aan. Toen in 1988 zijn contract bij de Engelse zender Thames niet werd verlengd, raakte Hill depressief en zocht hij zijn heil in alcohol en eten. Op 18 april 1992 overleed hij aan een hartaanval.
Hoewel de komiek in het openbaar de geinponem uithing, met altijd wel een bekoorlijke dame aan zijn arm, was Hill in werkelijkheid nogal eenzaam. Hij had geen behoefte aan luxe, leefde sober en teruggetrokken en is nooit getrouwd geweest - genoeg redenen voor de roddelpers om te speculeren over zijn vermeende homoseksualiteit.
Benny Hill was in de eerste plaats komiek, maar heeft enkele albums opgenomen die best grappig zijn, zeker voor novelty-liefhebbers. Zijn liedjes zijn doorspekt met woordspelingen en variëren van countrypastiches tot variaties op bekende deuntjes. Op 'Benny Hill – Ultimate Collection' (320 kbps, 133 MB) vind je 23 geinige tracks uit de periode 1961-1971, waaronder de Engelse nummer 1-hit 'Ernie (The Fastest Milkman in the West)', 'Those Days' (een parodie op Sonny & Chers 'I Got You Babe') en 'Harvest of Love' (met de ludieke regels 'I will kiss your lips / Those tempting lips / The only ones that can thrill me / And I will hold you tight 'neath the stars so bright / if my wife ever finds out, she'll kill me!").
Wij hebben Wubbo Ockels, de Zweden hebben Arne Christer Fuglesang, die op 10 december 2006 geschiedenis schreef door als eerste Zweed een ruimtewandeling te maken. Eindelijk! Want het zag er jarenlang naar uit dat het er nooit van zou komen. Al vanaf 1992 stond Fuglesang in de startblokken. Hij werd opgeleid door de European Space Agency, was in Rusland reservebemanningslid voor de Russische Euromir 95-missie en werd eind jaren negentig ingelijfd door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Door uiteenlopende redenen bleef Fuglesang echter aan de grond en kreeg hij de bijnaam 'de astronaut die nooit de ruimte ingaat'. Een bijnaam die hij 14 jaar later eindelijk achter zich kon laten.
Het leven van deze Zweedse held staat centraal op het derde album 'For Sardines Space is No Problem' van de spacerockers van The Movements. Het begint allemaal vrij rustig met 'A Birth Under the Northern Sky', dat wordt gedomineerd door plechtige orgelklanken, waarna zo tegen het einde kirrende babygeluiden opduiken – Fuglesang is geboren! Op 'Mother Someday I'm Going To Be An astronaut' wordt het gaspedaal flink ingedrukt, inclusief energiek gedrum, synthesizereffecten, exotische instrumenten en een scheurende gitaar. 'In the Footsteps of Gagarin' (een verwijzing naar Jouri Gagarin, de eerste mens in de ruimte) neigt naar Pink Floyd-achtige geluidstapijten, terwijl 'Trapped on Earth' rustig begint, maar zich halverwege ontpopt tot een kosmische jamsessie van ongekende proporties. En dan zijn we nog maar halverwege. 'Go Now My Friend (Out into Space') is een redelijk rustige, chant-achtige track, en met 'That’s the Wrong Bolt' zijn we beland in een baan rond de aarde: het nummer bevat NASA-dialoog over de ruimtewandelingen van Arne Christer Fuglesang. Het album sluit in stijl af met de ruim negen minuten durende epische instrumentale krautrocker 'Ministers of Space' en het alle kanten op slingerende 'The Grasp of the King’s Hand is Not Enough'.
'For Sardines Space is No Problem', verschenen op het Oostenrijkse Sulatron-label, is een origineel conceptalbum en 'gefundenes Krautrock Fressen' voor wie, net zoals ik, nog enigszins in de jaren zeventig is blijven hangen... Op hun MySpace-account vind je een dwarsdoorsnede van het oeuvre van The Movements.
Op 17 november 2009 overleed actrice Josine van Dalsum na een lang ziekbed. Ze is 61 jaar geworden. Van Dalsum is bekend geworden door televisieseries als 'Een mens van goede wil', 'Hollands glorie' en 'Mata Hari', speelde in toneelproducties als 'Kinderen van een mindere god', 'Jeanne d'Arc' en was te zien in 'De Lift' (1983) van Dick Maas.
In 2003 werd bij haar longkanker geconstateerd en in 2004 twee hersentumoren. Begin 2005 was ze te gast in het AVRO televisieprogramma 'Vinger aan de Pols' en vertelde ze openhartig over haar ziekte en heftige behandeling- en stralingssessies. Ze gebruikte haar ervaringen voor haar rol in 'LeefTijd', een toneelstuk over een terminaal zieke vrouw en haar zoon (voor haar geschreven door Haye van der Heijden) en de door haarzelf geschreven voorstelling 'Vleugellam'. Op haar 61ste verjaardag (14 juli 2009) werd Van Dalsum benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Vier maanden later overleed ze aan de gevolgen van haar ziekte – een bewust gekozen dood.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor bovenstaande tekst vooral Wikipedia heb geraadpleegd; ik kijk nauwelijks naar Nederlandse tv-series, en mijn laatste toneelbezoek stamt alweer uit de vorige eeuw... Maar, vraag je je misschien af, wat heeft - met alle respect - Josine van Dalsum dan eigenlijk op een muzieklog te zoeken? Nou, in 1974 bracht de toen 26-jarige Josine haar eerste (en enige) album 'Ik ben er zomaar' uit. De lp flopte gigantisch – reden voor Van Dalsum om zich compleet te storten op een acteercarrière. Ik weet niet of 'Ik ben er zomaar' inmiddels is uitgegroeid tot een veelgezocht collector's item, een curieus album is het wel...
Wat als eerste opvalt is de geaffecteerde, bijzonder keurig articulerende Liesbeth Listiaanse zang van Josine (vooral als je bedenkt dat ze geboren is in Breda). Als je daar doorheen luistert, ontvouwen zich tien nummers vol adolescent Angst, pathos en inktzwarte romantiek. Niet alleen werken de orkestratie en (soms subtiel jazzy) arrangementen van Pieter Verlinden behoorlijk op je gemoed, vooral de teksten van Josine zorgen ervoor dat er vroeg of laat een traan opwelt in je ooghoek. Ze zingt over eenzaamheid, naastenliefde (in bijvoorbeeld het opzwepende en lichtelijk nerveuze 'Mensen'), liefdesverdriet, een verloren jeugd, desillusies en gebroken harten – en doet dit met zoveel hartstocht, gezucht en Weltschmerz dat je spontaan zin krijgt om naar bed te gaan en de dekens over je heen te trekken.
De meeste sporters verdienen met hun prestaties eeuwige roem. Zo niet Rubin 'Hurricane' Carter, die door velen wordt gezien als een van de beste middengewichtboksers aller tijden. Maar de zwarte bokser is op een heel andere manier de geschiedenisboeken ingegaan. Door zijn gewelddadige jeugd en gebrek aan kansen werd hij al op jonge leeftijd een vaste klant van tuchtscholen en het cachot. In het leger ontwikkelde hij zichzelf tot bokser en in de jaren die volgden werd hij in zijn nieuwe professie – als hij niet in de cel zat – zeer succesvol.
In 1966 was hij echter op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plek: in de kroeg waar hij wat had gedronken (The Lafayette Grill in New Jersey), werden drie mensen vermoord. Hoewel een ooggetuige verklaarde dat Carter niet de dader was, werden – nota bene door dezelfde man die Carter jaren eerder de tuchtschool in hielp – enkele bewijsstukken (zoals tijden van telefoongesprekken met de politie) vervalst, zodat hij toch veroordeeld werd.
Carter hield vol onschuldig te zijn en het aantal mensen dat hem steunde, groeide met de dag. In 1975 las Bob Dylan de autobiografie van Carter en hij raakte diep onder de indruk. Hij zocht Rubin Carter op in de gevangenis en sprak met zijn familieleden en vrienden, die heilig in zijn onschuld geloofden. En hoewel Dylan op dat moment nauwelijks nog protestliederen scheef, kreeg hij de geest en het resultaat was 'Hurricane' (te vinden op Dylans album 'Desire').
Het was een controversieel nummer waarin Carters aanklagers als racisten werden bestempeld. Volgens critici ontbraken de nodige kanttekeningen bij de gewelddadig aard van de veroordeelde en de song dus niet objectief. Advocaten van Dylans platenmaatschappij Columbia Records drongen aan op wijzigingen in de tekst omdat men vreesde voor de nodige claims en rechtszaken. Dylan gaf hieraan tot op zekere hoogte gehoor, en hoewel 'Hurricane' een grote hit werd, verstomde de controverse geen seconde.
Dylan organiseerde in 1975 en 1976 twee benefietconcerten voor Carter, die uiteindelijk pas in 1985 zou worden vrijgelaten. Tegenwoordig zet de oud-gevangene zich in voor mensen die onschuldig in de gevangenis zijn beland. Overigens heeft Bob Dylan 'Hurricane' na het tweede benefietconcert op 25 januari 1976 nooit meer live ten gehore gebracht. Het nummer is, hoe kan het ook anders, wél te horen in de film 'The Hurricane' (1993) over het leven van Carter.
(Uit: 'Top 2000 – volume 2', uitgeverij L.J. Veen, 2009. ISBN 9789020420166. Aangevuld en herschreven – het stikt van de kleine foutjes en onzorgvuldigheden! En deze entry is nog lang niet volledig, hier meer informatie. Werkt het YouTube-filmpje trouwens overal?)
Op zijn vorig jaar verschenen tweede album 'AtmoSphere' verkeerde Michel van Osenbruggen (beter bekend als Synth.nl) in hoger sferen - en dat mag je letterlijk nemen: de cd neemt je mee op een fascinerende reis door de verschillende atmosferische lagen. Met zijn nieuwe album gaat Van Osenbruggen de diepte in. 'OceanoGraphy' is een conceptalbum over de diverse oceanen en de wezens die zich in de diepten ophouden. Net zoals zijn voorganger bevat 'OceanoGraphy' vriendelijke, 'open' elektronische muziek, waar niemand zich een buil aan kan vallen. Voor de verandering eens een keer geen ellenlange excursies in een parallel kosmisch universum, maar nummers die gemiddeld zes minuten duren en op smaak worden gebracht met subtiel geïntegreerde natuurgeluiden en samples (walvissen in bijvoorbeeld 'Megaptera' of geluiden van Michels duikboottrip in het titelnummer), relaxed voortkabbelende beats, sfeervolle ambient en af en toe een synthsolo.
In vergelijking met 'AtmoSphere' en vooral Synth.nl's debuut 'Aerodynamics' (2007) is het tempo op 'OceanoGraphy' wat rustiger en liggen de Jean-Michael Jarre-invloeden er minder dik bovenop (eigenlijk zijn alleen nog op 'Carcharodon' en 'Pacifico' overduidelijke Jarre-echo's te horen). Michel van Osenbruggen schurkt tegen de uitwaaierende, licht melancholische klanktapijten van Vangelis en Vlaming Frank Van Bogaert aan, maar klinkt bovenal steeds meer als... Synth.nl. En aangezien al die moderne elektronische muziek nogal op elkaar lijkt, is dat een prestatie van formaat.
Kortom, mijn toch wel enigszins hooggespannen verwachtingen, worden met 'OceanoGraphy' moeiteloos ingelost, hoewel Michel de originaliteitsprijs nooit zal winnen. Voeg daarbij de uitstekende geluidskwaliteit en mastering van Groove.nl-labelbaas Ron Boots en het is duidelijk dat Synth.nl klaar is voor een wereldwijde doorbraak - voor zover je daar bij elektronische muziek tenminste over kunt spreken. Nieuwsgierig geworden? Op Michels site en zijn MySpace-pagina kun je diverse tracks beluisteren. Overigens gaat een gedeelte van de opbrengst van het album naar het Wereld Natuur Fonds.
Tot slot: in mei 2010 moet het vierde Synth.nl-album verschijnen, dat compleet gevuld is met lauwwarme synthesizercovers van uitgekauwde klassieke deuntjes als Pachelbells 'Canon in D' en Vivaldi's 'Primavera (Lente)'. Niet zo'n heel goed idee, als je het mij vraagt...
Mijn lerares Engels op de middelbare school deed niet zo moeilijk. Mijn boekenlijst mocht ik grotendeels zelf samenstellen en dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik heb altijd al veel SF, fantasy en horror gelezen en voor mijn gevoel stelde ik een 'funlijst' samen, met onder andere de Lord of the Rings-trilogie, Douglas Adams' 'Hitchhiker's Guide', '1984' van Orwell, de Elric-boeken van Michael Moorcock en Frank Herberts 'Dune'. Vreemd genoeg stelde ze tijdens mijn mondeling tentamen nauwelijks vragen over deze romans, maar bleef ze hangen bij de boeken die ik verplicht had moeten lezen.
Jammer, want alleen al over 'Dune' (uit 1965) had ik een hele middag vol kunnen leuteren. En dat ga ik ook nu niet doen. Het is een van de best verkochte sciencefictionboeken ter wereld en wie nog nooit een bezoekje heeft gebracht aan de woestijnplaneet Arrakis, moet dat zeker eens gaan doen. En als je geen tijd hebt voor zes dikke pillen: de verfilming van David Lynch uit 1984 is best geinig en de twee miniseries (te vinden in de uitverkoopbakken) zijn eveneens aardig.
Heb je zowel voor lezen als tv-kijken geen geduld, dan is er natuurlijk altijd nog de muziek. Verantwoordelijk voor de soundtrack van buitenissige Lynch-verfilming is namelijk niemand minder dan Toto. Opmerkelijk, want deze groep was net uit een diep dal geklommen, om met het album 'Toto IV' en de radiovriendelijke wereldhits 'Rosanna' en 'Africa' een glorieuze comeback te maken. In tegenstelling tot de pompeuze soundtrack die Queen afleverde voor de SF-flop 'Flash Gordon' (uit 1980), hielden de Toto-leden zich grotendeels aan de ongeschreven regels voor filmmuziek: klassiek aangezette sfeerschetsen, waarvoor de hulp werd ingeroepen van de Wiener Symphoniker en de Volksoper Wien (gedirigeerd door Marty Paich, de vader van Toto-toetsenist David Paich).
Twee tracks springen eruit: het ijle, door Brian Eno geschreven 'Prophecy Theme' (het gerucht gaat dat hij een complete Dune-score heeft geschreven die nooit is gebruikt) en het fijne instrumentale rocknummer 'Dune (Desert Theme)', met gitaarsolo en al. Echt heel opvallend is de soundtrack niet, maar het zit allemaal uitstekend in elkaar en sfeervol is het zeker. Luister zelf: 'Dune' (320 kbps, 73 MB).
[En als je nu denkt: goh, dit stukje komt me wel erg bekend voor?! Inderdaad: deze entry schreef ik eind mei. Toen Araglin.nl 2.0 medio oktober online werd gezet, is een handvol entry’s (waaronder deze) tussen wal en schip gevallen tijdens het importeren van de database. Het zou zonde zijn als deze stukjes huisvlijt spoorloos zouden verdwijnen in cyberspace, nietwaar?]
Toen ik ooit per ongeluk en kort na elkaar twee keer dezelfde cd kocht (terwijl ik er heilig van overtuigd was dit album nog niet in de kast te hebben staan), besloot ik om mijn cd-verzameling eens netjes in Excel te gieten. Om een tijdje later over te stappen op Music Collector van Collectorz, een handig (soms wat nukkig) programma waarmee je gedetailleerd je cd-verzameling in kaart brengt.
En zo leefde ik nog lang en gelukkig – totdat een van de handigste features van Music Collectorz niet meer werkte: het automatisch ophalen van hoesjes en uitgebreide (track)informatie bij de diverse Amazon-winkels (de eigen Collectorz-database werd nog wel geraadpleegd). Ik ging op onderzoek uit en al snel bleek wat het probleem was. Amazon had de manier gewijzigd waarop externe partijen een zoekopdracht kunnen uitvoeren, of althans, dat meldde Collectorz. De oplossing was helaas behoorlijk rigoureus: tegen betaling upgraden, of anders helaas pindakaas. En net toen ik me zo'n beetje peinzend op mijn hoofd aan het krabben was, dacht ik aan het Catawiki-project.
Catawiki is een mix tussen Marktplaats, Wikipedia (of beter gezegd: Allmusic en Discogs) en Hyves . Het idee is simpel: wie wat verzamelt krijgt tools aangeboden om zijn collectie in kaart te brengen. Catawiki is ooit begonnen als stripcatalogus, maar inmiddels biedt de site onderdak aan uiteenlopende collecties, variërend van modeltreinen en parfumflesjes tot rekenmachines en theezakjes. Maar mij ging het natuurlijk om de lp- en cd-collectie.
En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: daar heb je als doorgewinterde muziekliefhebber niet zo heel veel aan. Een beetje verzamelaar houdt natuurlijk een lijst bij van hetgeen hij in zijn bezit heeft. En helaas beschikt Catawiki niet over een importeerfunctie. Kan gebeuren natuurlijk.
Gelukkig is het ook mogelijk om door de centrale catalogus te bladeren en lp's of cd's met een muisklik toe te voegen. Jammer is alleen dat de database nog niet al te groot is (waarbij vooral de wat minder gangbare artiesten en genres ontbreken), laat staan compleet (zo zijn bijvoorbeeld van Bach maar vier lp's te vinden). En moet je vaker wel dan niet zelf aan het invoeren slaan. En dat kost tijd – heel veel tijd. Als ik kijk naar mijn cd-verzameling en het minieme aantal treffers in de Catawiki-database, schat ik een jaar of twee, drie bezig te zijn...
Voor wie met een schone lei begint en alle tijd en geduld van de wereld heeft, is Catawiki bijzonder handig. Het is een fluitje van een cent om dingen te koop te zetten, een zoeklijst aan te leggen en in contact te komen met medefans om het oeuvre van een bepaalde artiest of band zo gedetailleerd mogelijk inzichtelijk te maken. Kortom, ik heb er niet zo veel aan, maar er zullen vast wel muziekliefhebbers in hun nopjes zijn met Catawiki. Ik blijf voorlopig nog even invoeren met Music Collector van Collectorz...
Overigens: wie écht wil, kan zijn/haar collectie (in Excel-formaat) laten importeren door een Catawiki-admin. Mijn mailtjes en PM's werden helaas niet beantwoord.
Het is zowaar een traditie geworden op Araglin.nl: zodra de eerste pepernoten arriveren en de contouren van een stoomboot opdoemen aan de horizon (of als, in mijn geval, de sluizen worden opengedraaid), is het tijd voor de 'Sint-Nicolaas Cantate'! Maar eerst een praatje vooraf.
In Amerika neemt iedere artiest ten minste één keer in zijn carrière een kerstalbum opneemt en ook in Nederland komt deze gewoonte de laatste jaren tot leven, hoewel ik niet zo heel enthousiast word van een Frans Bauer met een kerstmuts op. Het is jammer dat Nederlandse artiesten niet proberen om de oeroude traditie van het Sinterklaaslied nieuw leven in te blazen. Wij moeten het voornamelijk stellen met Sinterklaasliedjes op een sullige dancebeat.
Dat het ook anders kan, bewees de nagenoeg vergeten Nederlandse componist Bernard Zweers (1854-1925), die begin vorige eeuw hoogleraar compositie was aan het Amsterdams Conservatorium. Zijn ideaal was om te komen tot een eigen Nederlandse toonkunst, en dat betekende muziek met een sterk nationalistische inslag. Zijn bekendste werk is zijn Derde Symfonie 'Aan mijn vaderland' (1887-89). De vier delen van deze symfonie vormen een muzikale verbeelding van Nederland, in het bijzonder van het Hollandse landschap en de stad Amsterdam.
Een opmerkelijke compositie in Zweers oeuvre is zijn 'Sint-Nicolaas Cantate', met tekst van A.L. de Rop. De cantate verhaalt over de oorsprong van Sinterklaas en de goede werken die hij verrichtte. Het is een geweldig stuk, waarin op een gedragen, plechtige manier wordt gezongen over de Goedheiligman. Zweers heeft zich helemaal uitgeleefd en hoewel de associaties met Beethoven en Tsjaikovski nooit ver weg zijn, klinkt de cantate behoorlijk eigenzinnig. Vooral de manier waarop de diverse bekende Sinterklaasliedjes zijn gearrangeerd is werkelijk prachtig.
In december 1955 zond de NCRV Radio een registratie uit van deze cantate, met Frits Baun (bariton), Wim van Sante (bas), een kinderkoor en het Promenadeorkest onder leiding van Benedict Silbermann. Gus Smits, secretaris van het Sint Nicolaas Genootschap Nederland, ijverde ervoor om dit meesterwerkje op cd uit te brengen en op deze manier aan de vergetelheid te ontrukken. In 1999 zag de 'Sint-Nicolaas Cantate' in een (zeer beperkte oplage) het licht. Deze charmante cantate verdient het echter om door een groot publiek gehoord te worden, al is het maar om te laten horen dat er ook léuke Sinterklaas-muziek bestaat. Luister zelf: de 'Sint-Nicolaas Cantate' (320 kbps, 41 MB).
En wie deze cantate graag een keer live wilt zien: kinderkoor 'De Kickers' van Muziekschool Waterland te Purmerend brengt de 'Sint-Nicolaas Cantate' vijf keer op de planken. De eerste uitvoering is op zondag 15 november in Amsterdam. Zie hun site en agenda voor meer info! (Met grote dank aan Peter, dankzij hem hebben we nu al vier jaar lang plezier van deze cantate!)
En even een snel stukje tussendoor: de melige avonturen van Kabouter Wesley mogen inmiddels als bekend worden verondersteld (zeker na het optreden van bedenker Jonas Geirnaert in De Wereld Draait Door) - ik hoop dat het succes van de vuilgebekte kabouter ook de onvolprezen Klaus Wunderlich weer eens onder de aandacht brengt. Want het melige Kabouter Wesley-liedje (oftewel 'La Felicidad'), is van de hand van niemand minder dan 'Mr. Hammond' himself!
Klaus Wunderlich bracht in de jaren zestig en zeventig in angstaanjagend tempo de ene na de andere lp uit (met welluidende titels als 'Hammond für Millionen' of 'Hammond Party'), gevuld met swingende orgelcovers van bekende deuntjes. En om de verkoopcijfers wat op te krikken stond er op de meeste albumhoezen vaak een glimlachende jongedame in een bikini afgebeeld - dat zouden meer bands moeten doen, als je het mij vraagt.
'La Felicidad' is te vinden op de lp 'Süd Americana vol.2' uit 1972, een album gevuld met vrolijke Hammond-versies van klassiekers als 'Limbo Rock', 'El Condor Pasa' en 'Un Rayo del Sol'. Niet heel schokkend (Wunderlichs 'Sound 2000' dat een jaar later verscheen is bijvoorbeeld veel innovatiever), maar het klinkt bijna 40 jaar na dato nog altijd bijzonder opgewekt. Luister zelf: een uitstekende vinyl-rip van 'Süd Americana vol.2' (320 kbps, 98 MB). Als het je puur gaat om 'La Felicidad' is deze link beter geschikt (MediaFire, 7,4 MB). Overigens zou 'La Felicidad' later belanden op tal van Wunderlich-compilaties, waaronder 'The Golden Sound of Hammond' en 'Hammond für Millionen'.
Klaus Wunderlich overleed op 28 oktober 1997 aan een hartaanval; de Duitse organist werd slechts 66. Op zijn aandoenlijk gedateerde homepage vind je meer informatie. En als je eenmaal de smaak te pakken hebt gekregen, breng dan gerust een bezoekje aan het onvolprezen Lounge Legends, waar je een groot aantal lp's van Klaus aantreft - stuk voor stuk aanraders.
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raadpleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes.nl of Bol.com.
Liefhebbers van wave, gothic(rock), en ‘dark alternative’ hebben vrijdag 6 november natuurlijk vrij gehouden, want dan vindt de derde editie plaats van Nouveau Noir! Een nieuwe alternatieve dansavond in Utrecht, die name gericht is op dansbare 'undergroundmuziek'. Niet de hele avond met je biertje aan de kant van de zaal hangen of depri ‘dubbeltjes rapen’, maar lekker met de voeten van de vloer. Wave, synthpop, dark alternative, gothic rock, shoegaze, batcave, new romantic - alles uit heden en verleden passeert de revue.
Als slagroom op de taart wordt het podium deze keer onveilig gemaakt door de Rotterdammers van Jugend, krijgt dj Araglin versterking van de bekende underground-dj Traktor X (bekend van H.E.R.R.) en alsof dit alles nog niet genoeg is, kun je genieten van een expositie van Dageraad Donker, oftewel de prachtige, sfeervolle, magisch-realistische foto’s van Frank Wiersema.
Militante Body Rock - zo wordt de muziek van Jugend vaak omschreven. Onder het dwingend ritme van knallende zweep en stampende laars ontstaat een geraffineerde mix van punk, avant-garde, wave en dance. De muzikale branie van Jugend wordt gecomplementeerd door uitdagende songteksten en podiumuitstraling die zich laten kenmerken door een voorliefde voor propaganda, ontaarde kunst en vleselijke lust. In juni 2008 verscheen de mini-cd Nightstick. De groep werkt momenteel aan het langverwachte debuutalbum. Nieuwsgierig geworden? Bezoek hun site en/of MySpace-pagina!
Fotograaf Frank Wiersema studeerde biologische psychologie in 2007, en startte in 2008 met een opleiding aan de Fotoacademie Amsterdam. Aan zijn interesses in neurowetenschap en kunst ligt dezelfde passie ten grondslag; het aftasten van de diepste krochten van de menselijke beleving. Vervreemdende, kille of surreële beelden gaan een huwelijk aan met droom, nachtmerrie of donkererotische fantasie. Welkom in de duistere wereld van Frank Wiersema - neem alvast een kijkje...
De derde editie van Nouveau Noir vindt plaats in oefenstudio dB's aan de Cartesiusweg in Utrecht (pal naast NS Station Zuilen) en de entree bedraagt slechts 6 euro! Zie voor de flyer en meer informatie deze pagina. Of bezoek de Nouveau Noir-MySpace. Tot vrijdag!
PS. Wie komt en mij een printje van Araglin.nl kan laten zien, trakteer ik op een biertje!
Vooral acteurs hebben er een handje van: na een of twee succesvolle films (of een serie) stijgt het ze naar de bol en slaan ze aan het zingen. Ongetwijfeld met goede bedoelingen, maar in de meeste gevallen klinkt het nergens naar. Patrick Swayze deed het, David Hasselhoff doet het nog steeds en ook Bruce Willis dacht op een gegeven moment: kom, laat ik eens een album opnemen!
Van 1985 tot 1989 speelde Willis samen met Cybil Shepherd in de succesvolle comedyserie 'Moonlighting' en in 1988 was hij te zien in de muzikale komedie 'The Return of Bruno'. Laatstgenoemde film schijnt best grappig te zien (ik heb 'm nooit gezien) en het gerucht gaat dat enkele hoge heren van Motown zo gecharmeerd waren van zijn vocale prestaties dat ze hem vroegen een lp vol te zingen met een groot aantal soul- en r&b-covers. Het resultaat (het naar de gelijknamige film vernoemde 'The Return of Bruno') leverde de acteur zelfs nog een hit op met 'Under The Boardwalk'. Nu zingt Bruce Willis beter dan (pak 'm beet) Arnold Schwarzenegger, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Hoewel de lp door velen wordt gezien als een van de slechtste albums ooit gemaakt, is het nu ook weer zo heel erg extreem abominabel. De lp is vooral pijnlijk omdat Willis zichzelf bijzonder serieus neemt en erg hard zijn best doet om alle hoge noten te halen. De speciaal voor hem geschreven tracks ('Jackpot', 'Down in Hollywood' en 'Flirting with Disaster') zijn kitscherige niemendalletjes en het is eigenlijk een raadsel waarom de lp destijds zo goed werd ontvangen.
Met opvolger 'If It Don't Kill You, It Just Makes You Stronger' (1989) vervolgde Willis het ingeslagen pad om vervolgens de eer aan zichzelf te houden en nooit meer een album uit te brengen. Een wijze beslissing gezien het verdere verloop van zijn carrière. Luister naar een uitstekende vinyl-rip (320 kbps, 99 MB, inclusief hoezen) van 'The Return of Bruno' – vanzelfsprekend puur uit nostalgische overwegingen...
arnold
Dinsdag 03 November 2009 at 5:19 pm |
¶ |
80s |
Geen reacties
Om te vieren dat ik ben genomineerd voor een Dutch Bloggie in de categorie Beste Muziek Weblog kocht ik vanavond een stapeltje cd's (ik grijp echt élk excuus aan) én een tijdschrift: het eerste (en enige) nummer van de glossy 'Janine'. Niet zomaar een tijdschrift, want met 'Janine' wordt niemand minder dan Janine Jansen bedoeld.
Uitgeverij BCM en platenmaatschappij Universal Music zien in de violiste het perfecte uithangbord voor een 'magazine over stijl', terwijl Janine ook niet gek is en een katern over haar Kamermuziekfestival Utrecht heeft laten insluiten. Een slimme zet: 'Janine' verschijnt in een oplage van 55.000 exemplaren.
In het nummer staan onschuldig voortkabbelende interviews met onder andere Kluun (pfffff.... staat die man wel eens ergens niet in?), Ellen ten Damme, Vincent Bijlo, mezzosopraan Cecilia Bartoli en dirigent Paavo Järvi, die worden gecombineerd met (saaie) columns van Paul Witteman, Matthijs van Nieuwkerk en Ivo Niehe. Janine Jansen heeft zich bemoeid met interviews met Roger Moore en Sting (en wordt ook zelf geportretteerd), en waarschijnlijk ook de ideeen aangedragen voor reportages over de vioolschool van Coosje Wijzenbeek (ben ik nu de enige die het raar vind dat kinderen van amper twee jaar al vioolles krijgen?) en vioolbouwer Serge Stam. Enigszins misplaatst zijn met name de (gesponsorde?) verhalen over Marlies Dekkers en make-up-onderneemster Ariane Inden, die helemaal niets met klassieke muziek te maken hebben. Maar wel met stijl, zo denk ik dan maar, en dat hoort blijkbaar ook bij 'het merk Janine'.
Sommige artikelen lijken er met de haren bijgesleept, zoals een verhaal over wijn en muziek (''een verfijnde chardonnay smelt beter op de tong in combinatie met swingende en verfrissende muziek'') of een bespreking van een audioset die zo in de HVT had gekund, maar nu zijn doel gigantisch voorbijschiet (''Het digitale filter met een achtvoudige oversampling wordt gevolgd door een enkel bit digitaal/analoog-omzetter die z'n uitgangssignaal stuurt in de richting van een fraaie breedband stereoversterker.''). Tekenend is het interview met schrijver Robert Vuijsje, die plompverloren toegeeft: ''Naar klassieke muziek luister ik nooit. Alleen als ik ergens kom waar die muziek opstaat... Ik ben waarschijnlijk erg eenkennig in mijn smaak. Heb zelf ook geen klassieke muziek in mijn collectie. Niet één cd.'' Tja, je kunt je afvragen wat een dergelijk artikel dan te zoeken heeft in een dergelijk blad. En zo heb ik wel meer mijn wenkbrauwen moeten fronsen; in bijvoorbeeld het gesprek met Kluun wordt met geen woord gerept over muziek, en ratelt hij slechts zijn pr-praatje af.
Ik vind Janine Jansen erg sympathiek (en haar onlangs verschenen cd met vioolconcerten van Beethoven en Britten bijzonder fraai), maar haar eigen tijdschrift is helaas vlees noch vis en hangt van oppervlakkigheid en samengeraapte ideeën aan elkaar. Jammer. Weet je wat? Leg er nog vijf euro bij en koop voor 10 euro een van haar cd's (ze zijn in de aanbieding) – lijkt me veel zinvoller.
Muziek vormde een intrinsiek onderdeel van het religieuze leven in Egypte, en het is dan ook niet verwonderlijk dat er talloze goden zijn gewijd aan muziek, zoals Hathor en Bes. Dans gaf uitdrukking aan de cyclus van het leven: de seizoenen met groei, bloei en het afsterven van de natuur; van geboorte naar dood. Gangbare instrumenten in het oude Egypte waren onder meer de 'kinnor' (een soort luit) en de 'ugab' (een verticale fluit). Tijdens heilige ceremonies werden juist hele andere muziekinstrumenten gebruikt, zoals de 'hasosra' (een soort trompet) en de 'shofar' (de hoorn van een geit of ram).
Muzikanten bekleedden uiteenlopende posities, en speelden al naar gelang hun sociale status in tempels, paleizen, markten, boerderijen en in graftombes. De tempelmuzikanten (meestal vrouwen) genoten het meeste aanzien, op de voet gevolgd door muzikanten die in dienst waren van de farao. De hamvraag is natuurlijk: hoe klonk het? Tja, aangezien het notenschrift pas zo rond de negende eeuw werd uitgevonden, valt er slechts te speculeren. Rituele muziek bestond waarschijnlijk voornamelijk uit het ratelen van de 'sistrum', aangevuld met zang, percussie-instrumenten en soms een harp of een fluit.
Musicoloog Rafael Pérez Arroyo en Egyptoloog Syra Bonet zijn in diverse stoffige archieven gedoken op zoek naar informatie over lang vergeten muziek en oude instrumenten, die vervolgens nauwgezet werden nagebootst. Arroyo probeerde aan de hand van overgeleverde Egyptische hymnen en de voorstellingen op hiëroglyfen, gecombineerd met beschrijvingen over feesten en rituelen, muziek van duizenden jaren oud tot leven te wekken. Hij ontdekte onder andere dat de Egyptenaren gebruikmaakten van handbewegingen om tempowisselingen en bepaalde fraseringen aan te geven.
Op het album 'Ancient Egypt - Music in the age of the Pyramids' (een knap staaltje van experimentele archeologie en muziekwetenschap) vind je muziek die ruwweg de periode 1950 voor Christus tot 300 na Christus bestrijkt. Het klinkt overrompelend en bezwerend, bij vlagen zelfs Gregoriaans-achtig, en verrassend toegankelijk.
In Amerika is Halloween hét griezelfeest bij uitstek. Typisch Amerikaans, zul je misschien denken. Kinderen die verkleed als spook of zombie aanbellen voor snoep. Nu ja, zo heel Amerikaans is het allemaal niet. Halloween is het Angelsaksische restant van het Katholieke Allerheiligen en Allerzielen, dat plaatsvindt op 1 en 2 november. Deze dag werd in 998 door de Abdij van Cluny in Frankrijk ingesteld. De Katholieke kerk deed weer inspiratie op bij de oude Kelten, die jaarlijks op 31 oktober het einde van het jaar ('Samhain') vierden.
Men geloofde dat op deze avond de grens tussen de 'gewone' wereld en de wereld der geesten vervaagde, en de doden voor de laatste keer hun familie bezochten. Tegelijkertijd zagen allerlei kwade geesten hun kans schoon om af te dalen. Om deze boze geesten te verdrijven, trokken de Kelten afschrikwekkende kleren aan en maakten een hoop lawaai.
De naam 'Halloween' is afgeleid van 'All Hallow's evening', de vooravond van een Ierse heiligenfeestdag; Ieren gingen van deur tot deur en vroegen om voedsel voor een feestmaal – hoe meer je gaf, hoe voorspoediger het nieuwe jaar zou uitpakken. De Ierse en Schotse immigranten brachten in de 19e eeuw hun tradities naar Amerika, waar de verscheidene feestdagen gecombineerd en gemixt werden. Het Amerikaanse Halloween is dus een vreemd allegaartje van folklore en verzonnen gebruiken. Een beetje zoals Sinterklaas langzaam transformeerde naar zijn aalgladde evenknie Santa Claus.
In ieder geval: mocht je het geval krijgen dat je Halloween-avond redelijk tam is verlopen, luister dan naar 'Halloweensounds' van Scott McNulty. Dit album bevat vier tracks ('Haunted', 'Cemetary', 'Nightmare' en 'Spirits') die je ongetwijfeld in de juiste stemming brengen. Lang uitgesponnen klanktapijten, die beelden oproepen van verlaten begraafplaatsen en mysterieuze spookhuizen. Er wordt weliswaar met kettingen gerinkeld, af en toe weerklinkt er onheilspellend klokgebeier en het naargeestige gejammer van de wind is niet van de lucht, maar McNuly slaagt er gelukkig in om aan de goede kant van de cheesy-grens te blijven. Luister zelf: 'Halloween Sounds' (256 kbps vbr, 116 MB).
In een moment van zwakte kocht ik de dvd 'The best of Benny Hill, volume 1' - voor een paar euro wil ik best wat jeugdsentiment oprakelen. Kijkend naar de sketches kon ik me voorstellen dat ik het als klein jongetje erg grappig vond: de humor van Benny Hill is lekker melig en niet bijster ingewikkeld. De vele toespelingen op seks had ik indertijd niet zo door, maar zorgen er nu voor dat zijn lach-of-ik-schiet humor behoorlijk gedateerd overkomt, hoewel er nog altijd niets mis is met de vele ronddartelende meisjes in tot de verbeeldig sprekende lingerie... Ondeugend, maar op een onschuldige manier.
Wij hebben Wubbo Ockels, de Zweden hebben Arne Christer Fuglesang, die op 10 december 2006 geschiedenis schreef door als eerste Zweed een ruimtewandeling te maken. Eindelijk! Want het zag er jarenlang naar uit dat het er nooit van zou komen. Al vanaf 1992 stond Fuglesang in de startblokken. Hij werd opgeleid door de European Space Agency, was in Rusland reservebemanningslid voor de Russische Euromir 95-missie en werd eind jaren negentig ingelijfd door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Door uiteenlopende redenen bleef Fuglesang echter aan de grond en kreeg hij de bijnaam 'de astronaut die nooit de ruimte ingaat'. Een bijnaam die hij 14 jaar later eindelijk achter zich kon laten. 
Op 17 november 2009 overleed actrice Josine van Dalsum na een lang ziekbed. Ze is 61 jaar geworden. Van Dalsum is bekend geworden door televisieseries als 'Een mens van goede wil', 'Hollands glorie' en 'Mata Hari', speelde in toneelproducties als 'Kinderen van een mindere god', 'Jeanne d'Arc' en was te zien in 'De Lift' (1983) van Dick Maas. 
De meeste sporters verdienen met hun prestaties eeuwige roem. Zo niet Rubin 'Hurricane' Carter, die door velen wordt gezien als een van de beste middengewichtboksers aller tijden. Maar de zwarte bokser is op een heel andere manier de geschiedenisboeken ingegaan. Door zijn gewelddadige jeugd en gebrek aan kansen werd hij al op jonge leeftijd een vaste klant van tuchtscholen en het cachot. In het leger ontwikkelde hij zichzelf tot bokser en in de jaren die volgden werd hij in zijn nieuwe professie – als hij niet in de cel zat – zeer succesvol.
Op zijn vorig jaar verschenen tweede album 'AtmoSphere' verkeerde Michel van Osenbruggen (beter bekend als Synth.nl) in hoger sferen - en dat mag je letterlijk nemen: de cd neemt je mee op een fascinerende reis door de verschillende atmosferische lagen. Met zijn nieuwe album gaat Van Osenbruggen de diepte in. 'OceanoGraphy' is een conceptalbum over de diverse oceanen en de wezens die zich in de diepten ophouden. Net zoals zijn voorganger bevat 'OceanoGraphy' vriendelijke, 'open' elektronische muziek, waar niemand zich een buil aan kan vallen. Voor de verandering eens een keer geen ellenlange excursies in een parallel kosmisch universum, maar nummers die gemiddeld zes minuten duren en op smaak worden gebracht met subtiel geïntegreerde natuurgeluiden en samples (walvissen in bijvoorbeeld 'Megaptera' of geluiden van Michels duikboottrip in het titelnummer), relaxed voortkabbelende beats, sfeervolle ambient en af en toe een synthsolo.
Mijn lerares Engels op de middelbare school deed niet zo moeilijk. Mijn boekenlijst mocht ik grotendeels zelf samenstellen en dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik heb altijd al veel SF, fantasy en horror gelezen en voor mijn gevoel stelde ik een 'funlijst' samen, met onder andere de Lord of the Rings-trilogie, Douglas Adams' 'Hitchhiker's Guide', '1984' van Orwell, de Elric-boeken van Michael Moorcock en Frank Herberts 'Dune'. Vreemd genoeg stelde ze tijdens mijn mondeling tentamen nauwelijks vragen over deze romans, maar bleef ze hangen bij de boeken die ik verplicht had moeten lezen.
Het is zowaar een traditie geworden op Araglin.nl: zodra de eerste pepernoten arriveren en de contouren van een stoomboot opdoemen aan de horizon (of als, in mijn geval, 
En even een snel stukje tussendoor: de melige avonturen van Kabouter Wesley mogen inmiddels 
Liefhebbers van wave, gothic(rock), en ‘dark alternative’ hebben vrijdag 6 november natuurlijk vrij gehouden, want dan vindt de derde editie plaats van Nouveau Noir! Een nieuwe alternatieve dansavond in Utrecht, die name gericht is op dansbare 'undergroundmuziek'. Niet de hele avond met je biertje aan de kant van de zaal hangen of depri ‘dubbeltjes rapen’, maar lekker met de voeten van de vloer. Wave, synthpop, dark alternative, gothic rock, shoegaze, batcave, new romantic - alles uit heden en verleden passeert de revue.
Vooral acteurs hebben er een handje van: na een of twee succesvolle films (of een serie) stijgt het ze naar de bol en slaan ze aan het zingen. Ongetwijfeld met goede bedoelingen, maar in de meeste gevallen klinkt het nergens naar. Patrick Swayze deed het, David Hasselhoff doet het nog steeds en ook Bruce Willis dacht op een gegeven moment: kom, laat ik eens een album opnemen!
Om te vieren dat ik ben 
Muziek vormde een intrinsiek onderdeel van het religieuze leven in Egypte, en het is dan ook niet verwonderlijk dat er talloze goden zijn gewijd aan muziek, zoals Hathor en Bes. Dans gaf uitdrukking aan de cyclus van het leven: de seizoenen met groei, bloei en het afsterven van de natuur; van geboorte naar dood. Gangbare instrumenten in het oude Egypte waren onder meer de 'kinnor' (een soort luit) en de 'ugab' (een verticale fluit). Tijdens heilige ceremonies werden juist hele andere muziekinstrumenten gebruikt, zoals de 'hasosra' (een soort trompet) en de 'shofar' (de hoorn van een geit of ram).
In Amerika is Halloween hét griezelfeest bij uitstek. Typisch Amerikaans, zul je misschien denken. Kinderen die verkleed als spook of zombie aanbellen voor snoep. Nu ja, zo heel Amerikaans is het allemaal niet. Halloween is het Angelsaksische restant van het Katholieke Allerheiligen en Allerzielen, dat plaatsvindt op 1 en 2 november. Deze dag werd in 998 door de Abdij van Cluny in Frankrijk ingesteld. De Katholieke kerk deed weer inspiratie op bij de oude Kelten, die jaarlijks op 31 oktober het einde van het jaar ('Samhain') vierden.