Het leuke van een eigen weblog is dat je ongegeneerd in herhaling kunt vallen en naar hartelust versleten stokpaardjes kunt berijden. En daarom vandaag maar weer eens een stukje over mellotrons en kosmische reizen door het hallucinerende krautrock-universum. Waar hij de tijd vandaan haalde weet ik niet, maar Tangerine Dream-lid Edgar Froese hield er in de jaren zeventig en tachtig een bloeiende solocarrière op na. Eerder al schreef ik over zijn solodebuut ‘Aqua’ (1974) en nu is het de beurt aan zijn derde album, ‘Macula Transfer’ uit 1976.
Deze lp wordt over het algemeen gezien als zijn minst geslaagde, hoewel dan wel vaak zijn vreselijke albums uit de jaren negentig (en later) met bewerkingen van klassiekers buiten beschouwing worden gelaten. Midden jaren zeventig verliet Tangerine Dream enigszins hun meanderende, bezwerende stijl om zich toe te leggen op puntige, soundtrack-achtige tracks. Hoezeer Froese verantwoordelijk is voor deze nieuw ingeslagen weg, blijkt uit de vijf nummers op 'Macula Transfer'. Melancholische muziek, gedragen door pulserende baslijntjes, aanzwellende mellotronkoren, elektrische gitaar en veel herhaling (in de positieve zin van het woord).
Albumopener 'os 452' gaat direct goed van start en dompelt je onder in analoge, ruimtelijke sferen. Op 'af 765' en 'pa 701' laat Froese de sequencers lekker knallen, terwijl 'quantas 611' en 'if 810' wat rustiger (en voorspelbaarder) van aard zijn. En als je je afvraagt waar die rare tracknamen op slaan: Froese houdt er kennelijk van om tijdens vluchten te componeren, de namen hebben betrekking op vluchtnummers.
In ieder geval: voor Tangerine Dream-liefhebbers (zo'n beetje tijdens 'Stratosfear' en 'Cyclone' uit respectievelijk 1976 en 1978) en mellotronfanaten is het vrij moeilijk te vinden 'Macula Transfer' een must. Luister zelf (81 MB, 320 kbps). Dit is overigens niet de belabberde door Froese opnieuw opgenomen en bewerkte versie (drie minuten langer) uit 2005 – slechte gewoonte, zou hij eens mee moeten ophouden.
"Hoewel er heel wat mensen de winkel binnenlopen, is het maar een klein percentage daarvan dat iets koopt. De beste klanten zijn mensen die op zaterdag gewoon een plaat móéten kopen, ook als er niets bij is wat ze echt willen hebben; ze voelen zich onbehaaglijk tenzij ze naar huis gaan met een plat, vierkant plastic tasje in de hand. Je haalt de vinyljunks er zo uit, want na een poosje krijgen ze genoeg van de bak waarin ze aan het zoeken zijn, lopen naar een heel andere afdeling van de winkel, trekken zo maar ergens een hoes uit te voorschijn en komen naar de toonbank; dat komt doordat ze in hun hoofd een lijstje van mogelijke aankopen hebben gemaakt ('Als ik de komende vijf minuten niets vind, dan neem ik die blues-verzamelelpee die ik een half uur geleden heb gezien maar'), en ineens doodziek worden van de hoeveelheid tijd die ze hebben verdaan met het zoeken naar iets wat ze eigenlijk niet willen hebben.
Ik ken dat gevoel heel goed (het is mijn soort mensen, en die begrijp ik beter dan wie ook ter wereld): het is een kregelig, klam, paniekerig gevoel, en je gaat met een duizelend hoofd de winkel uit. Daarna loop je veel sneller, en je probeert het deel van de dag dat is weggevlogen terug te halen, en heel vaak voel je de aandrang om het internationale nieuwsgedeelte van de krant te lezen, of een Peter Greenaway-film te gaan zien, iets stevigs en substantieels tot je te nemen dat boven op de suikerspinachtige nutteloosheid komt die je hersenen verstikt.'' (Fragment uit Nick Hornby's 'High fidelity', Uitgeverij Atlas, 1995. Vertaling: Anneke Goddijn.)
Ze is de koningin van de exotica, de hogepriesteres van Xtabay: Yma Sumac (1922). Haar leven leest als een sprookje en wordt omgeven door raadselen. De Peruaanse zangeres werd (naar verluidt) geboren in Ichocá, een klein dorpje hoog in de Andes. Sommigen beweren dat de als Zoila Augusta Emperatriz Chavarri del Castillo geboren Yma Sumac afkomstig is uit de Peruaanse hoofdstad Lima, terwijl anderen er heilig van overtuigd zijn dat ze een heuse Inca-prinses is en een directe afstammeling van Atahualpa. Het verhaal dat ze eigenlijk een Amerikaanse huisvrouw (Amy Camus) is met muzikale ambities, is overigens niet waar.
In ieder geval: begin jaren veertig nam ze samen met haar toenmalige echtgenoot Moisés Vivanco en diens band Compañia Peruana de Arte een album op met een groot aantal Peruaanse volksliedjes, In 1946 verhuisden Yma Sumac, Vivanco en Yma's nicht Cholita Rivero naar New York, waar ze optraden als het Inca Taky Trio-gezelschap. Niet alleen baarde Yma opzien vanwege haar oogverblindende exotische uiterlijk, haar stem was net zo opmerkelijk. Ze had een bereik van maar liefst vier octaven (vijf volgens sommigen) en liet tijdens concerten de bezoekers alle hoeken van de zaal zien: grommend als een wild beest, zwoel als een nachtclubzangeres en extatisch vibrerend als een opera-diva.
In de jaren vijftig bracht Capitol Records enkele lp's van haar uit (waaronder de briljante albums 'Voice of Xtabay' (1950) en 'Mambo' (1954), met arrangementen van niemand minder dan Les Baxter), waar aanvankelijk weinig ruchtbaarheid aan werd gegeven. Mond-op-mond reclame zorgde ervoor dat ze ongekend populair werd, waarna Capitol er alsnog een fikse marketingcampagne tegenaan gooide.
Lees meer »
Voor zijn fans was Liberace (1919-1987) een vrolijke, excentrieke pianist met een voorkeur voor buitenissige kleding. Achter de kleurige façade school echter een man die uit alle macht probeerde zijn imago van ideale schoonzoon hoog te houden en tot aan zijn dood een homoseksueel dubbelleven leidde. De als Wladziu Valentino Liberace geboren pianist was een absolute wereldster in de jaren vijftig en zestig. Een wonderkind dat al op jonge leeftijd moeiteloos de meest complexe pianostukken uit zijn vingers wist te toveren. Tijdens zijn optredens merkte hij dat het publiek zijn grapjes tussendoor wel wist te waarderen en hij maakt hier al snel zijn handelsmerk van.
Zijn lp's met stroperige pianomuziek vlogen de winkels uit (alleen al in 1953 verkocht hij bijvoorbeeld twee miljoen platen), zijn optredens waren steevast uitverkocht en Hollywood zag in de guitige Liberace een nieuwe ster. En ze kregen gelijk. 'The Liberace Show' werd een kijkcijferkanon van jewelste: hij zette een kandelaar op de vleugel, knipoogde ondeugend naar de camera, maakte aan de lopende band grapjes en flirtte met de dames in het publiek. Liberace groeide uit tot de koning van de kitsch: gekleed in vossenbont, hermelijnen mantels of in strakke mallots - niets was hem te gek.
Maar tja, alleen zijn seksuele geaardheid was een probleem in het preutse Amerika. Zijn platenmaatschappij besloot hem te koppelen aan een danseresje, en Liberace speelde het spelletje mee – voor even. De geruchten over zijn homoseksualiteit staken steeds hardnekkiger de kop op. Liberace spande her en der rechtszaken aan wegens smaad en bleef tot aan zijn dood volhouden overtuigd hetero te zijn – terwijl hij thuis een veel jonger vriendje had zitten (die aan de coke was en plastische chirurgie had ondergaan om zoveel mogelijk op een jongere versie van Liberace te lijken). In 1987 overleed hij na een slepende ziekte aan aids, zo werd bekend gemaakt door een op roem beluste lijkschouwer – Liberace zelf had dit altijd ontkend.
Luister naar een flinke handvol Liberace-tracks (128 kbps – de tags zijn een rommeltje, maar een kniesoor enzo), variërend van klassieke deuntjes tot easy listening-bewerkingen van bekende hits.
The Selecter scoorde in januari 1980 een grote hit in de Nederlandse Top 40 met het aanstekelijke 'On my radio', een paar maanden later gevolgd door 'Missing words', om vervolgens ogenschijnlijk niets meer van zich te laten horen. Ten tijde van de ska-revival was de groep rond zangeres Pauline Black altijd enigszins het ondergeschoven kindje; Madness, Bad Manners en The Specials scoorden aan de lopende band hits, terwijl het doek voor The Selector (Jamaicaans voor dj) eigenlijk al viel na twee albums. Het debuut 'Too much pressure' (1980) was ijzersterk, en opvolger 'Celebrate the bullet' (1981) kon eigenlijk alleen maar tegenvallen. In 1982 viel de groep uiteen.
Pauline Black startte een acteer- en musicalcarrière (en was onder meer samen met Christopher Lee te zien in de horrorkomedie 'The funny man'), terwijl de overige bandleden in tal van ska-formaties opdoken. In 1991 werd The Selecter kortstondig nieuw leven ingeblazen en verschenen in rap tempo enkele nieuwe albums. Momenteel leidt de groep een sluimerend bestaan. Zo af en toe zijn Black en gitarist/songwriter Neol Davis nog op het podium te vinden, wat grijzer maar nog net zo energiek als toen. 'Too much pressure' zou iedere zichzelf respecterende two tone-liefhebber in zijn platenkast moeten hebben staan.
Minder bekend (en destijds behoorlijk de grond ingeboord) is de opvolger, die helemaal zo slecht niet is. De warme zang van Black is een absolute meerwaarde en het pompende hammond-orgeltje van Desmond Brown zorgt voor net dat beetje extra. De songteksten over geweld, politiek en de legalisering van softdrugs komen wat achterhaald over en een hit à la 'On the radio' staat er niet op, maar relaxed is het allemaal wel. Luister zelf: 'Celebrate the bullet' (320 kbps vbr, 68 MB – het gaat om een prima lp-rip. Het album is overigens in 2001 opnieuw uitgebracht, geremasterd en wel en voorzien van vier bonustracks).
1984 was een mooi muziekjaar, niet in de laatste tijd dankzij Roberto Jacketti & The Scooters. Hun aanstekelijke 'I save the day' werd niet alleen in Nederland een gigantische hit, ook in Frankrijk en Italië zongen ze massaal mee. De groep werd in 1980 opgericht door schoolvrienden Erik van der Hoff, Barend Middelhoff, Robert Jak, Bart Corver, Jeroen Booy en Rob Blanchemanche. Verantwoordelijk voor de jolige naam was zanger Robert Jak (die de groep overigens al na een jaar of wat en voor het grote succes zou verlaten). Hij ging nogal vaak met zijn ouders op vakantie naar Italië en had dan ook de bijnaam 'Jacketti' gekregen. Aanvankelijk speelde de groep vooral covers van in die tijd populaire bands als Madness en The Specials en maakten ze talloze schoolfeesten onveilig.
Begin 1983 kreeg Dolly Dot Angela Groothuizen toevallig een tape van de groep in handen. Ze was bijzonder enthousiast, nam contact op met de jongens en regelde een platendeal. Samen met Spargo-gitarist Ruud Mulder doken Roberto Jacketti & The Scooters de studio in om hun debuutsingle 'Hot summernight' op te nemen. Het nummer bleef steken in de tipparade, maar met opvolger 'I save the day' was het wel raak. De lp 'Time' werd eveneens een knaller, maar de daarop volgende singles en albums ('Oh Not Again' en 'Madman' uit 1985 en 1987) waren minder succesvol.
In 1989 nam de band deel aan het internationale popfestival Help For Armenia in Moskou. Naja, eigenlijk eigenlijk alleen de half Russische Van der Hoff samen met de groep van zijn broer. Weer in Nederland startte hij een weinig succesvolle solocarrière om zich uiteindelijk te ontpoppen als regisseur en presentator. Booy werd drummer bij The Scene, Blanchemanche vond werk als geluidstechnicus, Corver ging aan de slag in het bedrijfsleven, terwijl Middelhof zich op de jazzmuziek stortte.
Debuut 'Time' is na al die jaren best aardig opgedroogd: de dertien ska-achtige nummers klinken erg vrolijk en lichtvoetig (hoewel bij vlagen wat al te grappig) en zorgen nog steeds voor een glimlach. Luister naar een uitstekende vinyl-rip op 128 kbps (37 MB – inclusief hoezen - let op de prachtige overhemden!).
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raapleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes of Bol.com.
De Engelse band Nukli maakte in de jaren tachtig deel uit van de zogeheten Free Festival-cultuur, ontstaan in de vroege jaren zeventig als logisch voortvloeisel van de psychedelische exeperimenteerdrang van de flower power-generatie. Nukli werd opgericht in 1980 door de excentrieke Londense zanger, bassist en gitarist Psi Steve, die er nogal merkwaardige denkbeelden op na hield: een vreemdsoortig mengelmoesje van occulte filosofieën en de leer van de kabbala. Gelukkig had hij wel gevoel voor humor. Nukli was een graag geziene gast op de diverse festivals, waar ze de menigte vermaakten met lang uitgesponnen experimentele jams, vol rare samples en psychedelische space rock. Hoewel de groep dankzij mond-op-mond reclame en diverse op cassette uitgebrachte albums langzaam naam maakte, slaagde Nukli er niet in om het grote publiek te bereiken – iets dat bijvoorbeeld The Ozric Tentacles en The Magic Mushroom Band wel lukte.
Na de nodige bezettingswisselingen, een doorgedraaide Psi Steve die uit de band stapte, gerommel met de bandnaam, een verbod op 'free festivals' en onenigheid over de te varen muzikale koers, stierf de groep begin jaren negentig een stille dood. Een goede kennismaking met de muziek van Nukli is het album 'The Time Factory', dat in feite een bewerkte versie is van de demo 'Book of Changes' (1990). Tijdens het opnemen van deze demo werd de studio leeg geroofd en bleken onder meer alle synths meegenomen te zijn. Nukli-lid Eric Pavlyak had er behoorlijk de balen van en verhuisde naar Canada – met de master tapes in zijn koffer.
Na verloop van tijd besloot hij de nummers af te maken en nam hij weer contact met zijn vroegere bandleden, die stomtoevallig ook al begonnen waren. Na wat heen en weer gereis en gemail, zag uiteindelijk 'The Time Factory' het licht. Voor liefhebbers van de Ozrics, Hawkwind (zanger Kev Hogan klinkt verdacht veel als Dave Brock), wazige tv- en horrorsamples en freaky muziek een absolute aanrader. Het album is gratis te downloaden via Last.fm, maar in deze zipjes vind je alles netjes bij elkaar (en met een hogere bitrate van 320 kbps): deel 1 (63 MB) en deel 2 (41 MB).
Ik was er bij en Hans van Uitdragerij ook, en hij heeft er een stukje aan gewijd. Had ik ook kunnen doen. In plaats daarvan kies ik voor de makkelijkste weg, want ik ben het helemaal met hem eens.
Ik citeer: "Het verhaal van de mysterieuze 'pianoman' die in Engeland 'aanspoelde', sprak natuurlijk tot de verbeelding. Volgens mij zijn de verfilmingsplannen vanuit Hollywood geluwd, maar theatergroep Wild Vreemd gaat er wel mee aan de haal in het stuk Mir geht’s gut. Nu heb ik de andere deelnemers niet gezien, maar ik kan me goed voorstellen dat het gezelschap hiermee het Amateur Theaterfestival Utrecht heeft gewonnen. Wat Wild Vreemd op de planken bracht in Villa Concordia (een voormalige treinwerkplaats, nu huistheater van theatergroep Aluin en atelierruimte) was namelijk erg overtuigend.
Mir geht’s gut is een erg beeldende voorstelling, waarin de aanvankelijk lamlendige sfeer in de kliniek, de hulpeloosheid van het medische team, de hectiek door de mediahype en de wanhoop van de tipgevers die menen de 'pianoman' te kennen op verrassende manier worden vertolkt. Het stuk wordt gespeeld met veel vaart en humor, maar bevat ook scènes die tot meer reflectie stemmen (bijvoorbeeld: waarom is het eigenlijk zo belangrijk om achter de identiteit van de man te komen?'). Het mooie continue pianospel droeg zeker bij aan de sfeer en de industriële omgeving van Villa Concordia vormt een mooie combinatie met de medische setting. Een aanrader dus, die je op 22 september kunt zien in het Pleintheater in A'dam. Daarna volgen voorstellingen in Tilburg, Arnhem, nogmaals Amsterdam en Breda."
(Dank Hans!)
Ik drink niet zo veel alcohol. Handig, want áls ik me dan eens te buiten ga, ben ik na een glas of wat al behoorlijk aangeschoten. Afgelopen weekend vierden mijn ouders hun verjaardag (opmerkelijk genoeg zijn ze allebei op dezelfde dag jarig) en na drie colaatjes vieux (met meer vieux dan cola) in mijn mik liep ik midden in de nacht naar de bushalte op weg naar huis, lichtelijk zwalkend en in een opperbest humeur.
Dat ik van de terugweg niet zo heel veel heb meegekregen, is mede te danken aan het album 'Zoetosis' (2001) van Telomere dat uit mijn mp3-speler schalde. Achter dit ambient-project schuilt de Amerikaan Chris MacDonald, die bekend staat om zijn diepe, breed uitgesponnen 'space music'. Traag voortglijdende tracks die je meenemen op een ontspannen reis door het universum. Er is nauwelijks ritme te bekennen, de muziek golft op het ritme van een kosmische getijdenstroom – aanzwellend en pulserend. Als je al enigszins in een ehh.. ontvankelijke stemming bent, beleef je met 'Zoetosis' de tijd vanje leven. Ultieme en archetypische spacemuziek, waarmee je ongetwijfeld de psychonaut in jezelf wakker maakt. Opvallend is dat MacDonald voornamelijk gebruikmaakt van de Serge Modular (oftewel de 'Mighty Serge'), een modulaire synthesizer die begin jaren zeventig is ontworpen door Serge Tcherepnin.
'Zoetosis' komt dan ook niet over als de zoveelste Tangerine Dream-kloon; MacDonald weet een eigen tijdloze sound neer te zetten, hoewel vergelijkingen met Michael Stearns ('Planetary Unfolding') en Jon Serries ('And the Stars Go With You') op de loer liggen. Kortom: 'Zoetosis' smaakt naar meer en ik ga als de wiedeweerga op zoek naar MacDonalds debuut 'Astral Currents' (1998). Luister, om eens kennis te maken, naar een drietal tracks (320 kbps, 51 MB). Ik kocht mijn exemplaar bij internetwinkel Groove.nl, maar het album is ook digitaal te verkrijgen via CDBaby.com.
Handig! Een stukje dat zichzelf schrijft. Ik ontving een mailtje van Freek van het Hard Rock Cafe in Amsterdam. ''Op 20 september vind hier de kick-off plaats van Rocktober'', zo schrijft hij. ''Tijdens Rocktober worden in Hard Rock Cafe’s wereldwijd evenementen georganiseerd met als doel zoveel mogelijk geld in te zamelen voor Stichting Pink Ribbon. De kick-off wordt wereldwijd verzorgd door meervoudig Grammy winnares en borstkanker overwinnares Melissa Etheridge. Op 20 september zal er in het Amsterdamse Hard Rock Cafe een speciale luistersessie van haar nieuwste album plaatsvinden, die tot dan toe nog nergens te horen is geweest. Entree hiervoor is gratis, daarnaast wordt er een loterij gehouden (ook gratis) waarbij een gesigneerde gitaar van Melissa Etheridge en wat andere prijzen gewonnen kunnen worden.
In de daaropvolgende weken zullen Absinthe, en Club Rascal (dj set) het Amsterdamse Hard Rock Cafe aandoen om er een spetterend optreden weg te geven. Absinthe is een alternatieve Britse rockband, gevestigd in Amsterdam. De afgelopen maanden heeft de band met zijn energieke show een sterke live reputatie opgebouwd tijdens een tour door Europa. Op hun MySpace-pagina zijn enkele nummers te beluisteren. Dj duo Club Rascal bestaat uit James Mason en Rebecca Hinchliffe. Binnen anderhalf jaar is hun clubavond in Club 8 uitgegroeid tot een enorme hit. Vandaar ook dat ze sinds kort ook een maandelijkse clubavond in De Melkweg hebben. Club Rascal draait bovenal indierock: Engelstalige alternatieve gitaarmuziek. De volledige opbrengst van entreegelden gaat naar Pink Ribbon. Daarnaast steunen bezoekers Pink Ribbon wanneer zij een van de speciale Pink Cocktails bestellen of een speldje kopen. Ook hiervan gaat de volledige opbrengst naar het goede doel.''
Of ik heel misschien wat aandacht aan deze actie zou willen schenken. Bij deze, Freek!
Vandaag (12 september) verscheen de box 'Testament van de Sixties', gevuld met vijf dvd's en tien cd's. Oftewel: het definitieve overzicht van wat door de samenstellers 'het belangrijkste decennium van de twintigste eeuw' wordt genoemd. NRC Next gebruikte het verschijnen van deze box als kapstok voor een nogal nietserig artikel met de stelling 'Hoe hip zijn de sixties nog?'.
Niet dat ik dat interessant zou vinden, maar goed. Jan Vollaard interviewt Gem-zanger Mauriets Westerik (25), Roos 'Roosbeef' Rebergen (19), en Otto Wichers alias Lucky Fonz III (26). Zoveel mensen zoveel meningen en het antwoord op de eerder genoemde vraag blijft dan ook onbevredigend in het luchtledige zweven, hoewel Lucky Fonz III niet te beroerd is om zijn onkunde te etaleren en ongegeneerd uit zijn nek te zwetsen: ''Ik haat het besmuikte gevoel van morele superioriteit dat om de sixties hangt. Dat hedonisme onder het mom van idealisme. Jongeren van nu hebben een veel praktischer manier om hun idealen waar te maken. [...] Wat mij betreft kun je beter aanpakken dan de hippie uithangen.'' Tja, zo kan ie wel weer. Je hoeft er alleen maar deze link op na slaan om tot een andere conclusie te komen.
Overigens word ik door vriendin Eva regelmatig bestempeld als een ouwe hippie. Als dat betekent dat ik de hele avond ongestoord mag flippen op een bootleg van Tangerine Dream, vind ik alles best. Zo luister ik nu al een tijdje naar een concert dat is opgenomen op 13 december 1974 in de Kathedraal van Reims (Notre-Dame de Reims), dus ten tijde van 'Atem' en 'Phaedra' en net voor 'Ricochet'. Het legendarische optreden werd live uitgezonden op de Franse radio en dertig jaar later door fans onder het stof vandaan gehaald en netjes opgepoetst. Het eerste gedeelte begint vrij rustig, maar na ongeveer een half uur zetten Edgar Froese, Chris Franke en Peter Baumann de sequencers aan en komt de kosmische ruimtereis pas echt goed van de grond.
Naar verluidt zat de kerk tjokvol met 6000 langharige hippies (er was slechts plaats voor 2000 mensen), die lekker aan het blowen waren en de trip van hun leven beleefden. De toenmalige paus Paulus VI ontstak in woede toen hij dit hoorde (blasfemie! godlasterend!) en verbood Tangerine Dream om ooit nog in een katholieke kerk op te treden – ik heb geen idee of Froese zich hieraan heeft gehouden. In ieder geval, als je ook zin hebt om de hippie uit te hangen: Tangerine Dream live in Reims deel 1 (90 MB) en deel 2 (71 MB - de geluidskwaliteit is met 256 kbps super, zeker voor een bootleg van 32 jaar oud).
Even weer wat cijfers. Uit een onlangs verschenen rapport van PriceWaterhouseCoopers ('Global Entertainment and Media Outlook: 2007-2011') blijkt dat consumenten vorig jaar wereldwijd 36 miljard dollar hebben uitgegeven aan muziek (muziek-cd, downloads, muziek-dvd en mobiele telefoons). In 2011 zal dit bedrag zijn toegenomen tot 40,4 miljard dollar. Klinkt goed, zul je zeggen. Probleem is alleen dat de cd (het fysieke glimmende schijfje) aan een onstuitbare duikeling bezig is: jaarlijks nemen de wereldwijde cd-verkopen met tien procent af, om in 2011 uit te komen op 17,6 miljard dollar. Vorig jaar ging het nog om een bedrag van bijna 30 miljard – dat betekent dus dat de cd-verkopen binnen nu en vier jaar halveren.
In Amerika hollen de cijfers het hardst achteruit: van tien miljard vorig jaar naar ruim vier miljard in 2011. In Europa zorgen een aantal fanatieke cd-kopers (lees: ondergetekende) voor een wat minder snelle daling (van 11,3 naar 7,7 miljard). Dat de totale muziekinkomsten desondanks toenemen, komt volledig op rekening van de legale online muziekwinkels en alle beltonenvarianten. De omzet van digitale muziek zal meer dan verdrievoudigen: van 7 miljard vorig jaar tot 23 miljard in 2011.
De platenindustrie heeft dus een probleem: alleen voor de verkoop van muziek op cd zijn de afgelopen decennia contracten afgesloten met de musici en rechthebbenden. En aangezien de cd-verkopen in rap tempo dalen, moeten de grote labels andere manieren verzinnen om aan hun geld te komen. Er zijn tal van consumentvriendelijke alternatieven voorhanden (ik heb er in het verleden regelmatig aandacht aan besteed), maar de koers die Sony BMG wil gaan varen is dan weer heel extreem: het label wil niet meer gaan werken met platencontracten, maar met 'full rights'-contracten. Dit houdt in dat de artiest zijn intellectuele eigendomsrechten moet gaan delen met het label. Volgens Sony BMG Benelux-directeur Guy Goedgezelschap is het een raar concept dat zijn bedrijf moet investeren in een artiest, waarna concertorganisator Mojo het grootste deel van de inkomsten opstrijkt.
Met andere woorden: Sony BMG wil een dikke vinger in de pap van de merchandising, concertboekingen en artiestenmanagement. Ik kan me vergissen, maar ik heb niet het idee dat artiesten zitten te wachten op een dergelijk (wurg?)contract. De tijd zal het leren... (Bron: BS, september 2007, een uitgave van Buma/Stemra).
Je zou 'You want love' van Mixed Emotions kunnen bestempelen als een eendagsvlieg uit 1987, ware het niet dat de groep veeleer een vehikel was voor de als Kurt Gebegern geboren Drafi Deutscher (1946-2006) om weer eens in de hitlijsten te belanden. In 1966 scoorde hij een gigantische hit met 'Marmor Stein und Eisen Bricht', dat zelfs een klapper werd in Amerika ('Marble breaks and iron bends'). Trea Dobbs scoorde overigens met een Nederlandse versie: 'Marmer, steen en staal vergaan'. Kortom, niets leek een succesvolle carrière in de weg te staan. Het pakte echter anders uit.
Drafi ging zich te buiten aan drugs, vrouwen en alcohol en werd in 1967 veroordeeld wegens een zedenmisdrijf. Klinkt ernstig, maar het viel wel mee: een dronken Drafi plaste vanaf zijn balkon naar beneden, en toevallig liep er net een groepje schoolkinderen onder de straal door. De Duitse roddelpers maakte gehakt van de zanger en zijn carrière werd in de kiem gesmoord. De daaropvolgende jaren hield hij zich gedeisd en opereerde vooral achter de schermen. Drafi maakte gebruik van talloze pseudoniemen (waaronder prachtige als Hektor von Usedom en Renate Vaplus) en schreef hits voor Boney M ('Belfast') en Nino de Angelo ('Jenseits von Eden').
In 1986 richtte hij samen met de veel jongere Oliver Simon het duo Mixed Emotions op. De eerste single 'You want love (Maria, Maria')' was direct een schot in de roos, opvolger 'Bring back (sha na na)' was minder succesvol en daarna had Drafi geen zin meer. Hij richtte zich op andere projecten (onder andere met Demis Roussos) en bleef aan de lopende band hits schrijven. Begin jaren negentig probeerde hij het opnieuw met New Mixed Emotions en trommelde in 1999 Oliver Simon weer op. In mei 2006 belandde Drafi in het ziekenhuis met een dubbele longontsteking en een ernstige bloedvergiftiging. Hij kwam in een coma terecht, kreeg er nog een hartinfarct bovenop en stierf op 9 mei aan een hartstilstand.
Luister naar 'The best of Mixed Emotions' (128 en 192 kbps, 71 MB, met dank aan de originele uploader). Verwacht overigens geen muzikale hoogstandjes – leuk uit nostalgische overwegingen moet je maar denken.
Een interessante column van nieuwe media- en copyright-advocaat Cristiaan Alberdingk Thijm op nu.nl (ik loop een weekje achter, dus excuses als ik oud nieuws oprakel). Volgens Alberdingk Thijm wil minister Hirsch Ballin het downloaden van muziek en films in Nederland verbieden. Dit concludeert hij uit antwoorden van de minister van Justitie op kamervragen van SP-kamerlid Arda Gerkens. Downloaden is in Nederland toegestaan, ook als de bron illegaal is. Het controleren op illegale downloadactiviteiten zou te grote gevolgen hebben voor de privacy en in plaats daarvan werd een heffing op lege cd'tjes en dvd'tjes geïntroduceerd. Toen Stichting De Thuiskopie vorig jaar een heffing op mp3-spelers en harddisk recorders wilde invoeren, stuitte dit op grote onwil en werd het voorstel op de lange baan geschoven. Vorige week maakte stichting De Thuiskopie bekend dat de inkomsten uit heffingen voor het eerst zijn gedaald. Met 29 procent.
Ik citeer Alberdingk Thijm: ''Dat betekent een flinke inkomstendaling voor acteurs, musici en andere rechthebbenden. Om die te compenseren wil de minister nu het downloaden via internet gaan verbieden. Daarmee wordt de klok weer vijftig jaar terug gedraaid. Het thuiskopiëren wordt weer illegaal. Als er 's avonds bij u op de deur wordt geklopt, is de kans groot dat het de auteursrechtpolitie is. Wanneer u dit nu niet wilt, is de oplossing simpel: betaal een heffing en u bent er in één keer vanaf. U mag dan naar hartelust downloaden.'' Dit muisje heeft echter nog een staartje: kamerlid Arda Gerkens is verbaasd over de conclusies van Alberdingk Thijm.
Lees meer »
Collega Jeroen kwam een tijdje geleden aanzetten met een gigantische stapel Trance Masters-cd's, een langlopende trance-compilatieserie, waar ik vagelijk van had gehoord. Blijkbaar vond hij dat ik te weinig naar trance luisterde en moest daar maar eens verandering in komen. Prima, hoe meer muziek hoe beter natuurlijk. Ik worstelde me manmoedig door 25 delen heen en vond het eigenlijk wel frappant dat het eerste deel (dat ergens midden jaren negentig verscheen) en recente delen in mijn oren nauwelijks van elkaar verschillen. De tracks waren onderling inwisselbaar - alsof er in tien jaar tijd nauwelijks iets was veranderd. Onbewust gingen mijn gedachten terug naar de eerste dance-platen die ik in huis haalde, waaronder 'Liveanddirect' van Adamski, '90' van 808 State, A Guy Called Gerards 'Automanikk' en 'Seven Stars' en 'Here and now' van Quazar, en dook ik mijn cd-kast in om eens wat sentimenten af te stoffen.
Hoewel met name Adamski de tand des tijds niet zo heel goed bleek te hebben doorstaan (vooral begin jaren negentig modderde hij maar wat aan), staan de albums Quazar ruim vijftien jaar na dato nog steeds als een huis. De formatie rond Volkskrant-journalist Gert van Veen (alias MG) en Eric Cycle (oftewel Erik van Putten) is de Nederlandse popgeschiedenis ingegaan als een van de eerste house-acts van eigen bodem die ook live haar mannetje stond. Dance was in die tijd nog relatief nieuw en niet zo... tja, ehhh rigide en compromisloos. Ik viel als een blok voor de organische sound, de warme zang van Farida Merville en de boodschap van 'love' en 'unity' - echo's uit de psychedelische jaren zestig. Later schoof Van Veen wat meer op richting club en verloor ik mijn belangstelling (en stortte ik me op de metal – maar dat is weer een ander verhaal).
Vreemd genoeg zijn de eerste twee albums van Quazar niet meer verkrijgbaar, dus luister daarom naar 'First Flow' en 'Second Flow', afkomstig van 'Here and now' uit 1993 (320 kbps, 72 MB). Ik zet intussen maar weer een nieuw deel van Trance Masters op...
|
|
