''Als Sint Nicolaas-fan dook ik vanmiddag de cd-kast in om mijn kinderen te vermaken,'' schrijft Araglin-lezer Peter. ''Aangezien ik al jaren voor Sint speel en lid ben geweest van het Sint Nicolaas Genootschap, beschik ik over een unieke cd met een heuse 'Sint-Nicolaas Cantate'. Misschien iets voor je log?'' En of dit wat voor mijn log is! Maar laten we eerst even in de geschiedenisboeken duiken. Een nagenoeg vergeten Nederlandse componist is Bernard Zweers (1854-1925), die begin vorige eeuw hoogleraar compositie was aan het Amsterdams Conservatorium. Zijn ideaal was om te komen tot een eigen Nederlandse toonkunst, en dat betekende dus muziek met een sterk nationalistische inslag. Zijn bekendste werk is zijn Derde Symfonie 'Aan mijn vaderland' (1887-89).
De vier delen van deze symfonie vormen een muzikale verbeelding van Nederland, in het bijzonder van het Hollandse landschap en de stad Amsterdam. Een opmerkelijke compositie in Zweers oeuvre is zijn 'Sint-Nicolaas Cantate', met tekst van A.L. de Rop. De cantate verhaalt over de oorsprong van Sinterklaas en de goede werken die hij verrichtte. Het is een geweldig stuk, waarin op een gedragen, plechtige manier wordt gezongen over de Goedheiligman. Zweers heeft zich helemaal uitgeleefd en hoewel de associaties met Beethoven en Tsjaikovski nooit ver weg zijn, klinkt de cantate behoorlijk eigenzinnig. Vooral de manier waarop de diverse bekende Sinterklaasliedjes zijn gearrangeerd is werkelijk prachtig.
In december 1955 zond de NCRV Radio een registratie uit van deze cantate, met Frits Baun (bariton), Wim van Sante (bas), een kinderkoor en het Promenadeorkest onder leiding van Benedict Silbermann – deze uitzending is bewaard gebleven. Gus Smits, secretaris van het Sint Nicolaas Genootschap Nederland, ijverde ervoor om dit meesterwerkje op cd uit te brengen en op deze manier aan de vergetelheid te ontrukken. In 1999 zag de 'Sint-Nicolaas Cantate' in een (helaas zeer beperkte oplage) het licht.
Deze charmante cantate verdient het echter om door een groot publiek gehoord te worden, al is het maar om te laten horen dat er ook leuke Sinterklaas-muziek bestaat. Download de 'Sint-Nicolaas Cantate' via Rapidshare (40 MB – een voortreffelijke rip van 320 kbps). (Met dank aan Peter!)
En nu ik me toch begeef in de schimmige wereld van de auteursrechtenstichtingen (zie mijn vorige entry), kan deze er ook nog wel bij. Een tijdje terug schreef ik over de nieuwe kopieerheffing die de SONT (Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding) er in alle stilte door wilde drukken. Het zou gaan om een heffing van ongeveer 35 euro op een mp3-speler van meer dan 10 gigabyte. Een harddiskrecorder zou te maken krijgen met 15 eurocent heffing per GB. Verder wilde de SONT nieuwe tarieven invoeren voor blanco cd's en dvd's. Deze plannen stuitten op hevig verzet en de Stichting heeft woensdag (29 november) bekendgemaakt dat er voorlopig even niets veranderd.
In afwachting van de Europese regelgeving worden de oude heffingen tot februari 2007 gehandhaafd. De hoogte van de nieuwe heffing zal mede worden bepaald aan de hand van geïmplementeerde antikopieertechnieken: "Bij het bepalen van de hoogte van de heffing zal moeten worden ingecalculeerd of, en zo ja in hoeverre door middel van drm-technieken dan wel kopieerbeveiliging de positie van rechthebbenden al op andere wijze is veiliggesteld", aldus de SONT (bron). Voor nieuwe mp3-spelers en hd-recorders heeft de Stichting een nulheffing ingesteld.
En dit laatste zorgt voor grote wrevel bij brancheorganisaties STOBI, FIAR en ICT-office. Zij vinden het vreemd dat er naast de bestaande heffingen opeens een nulheffing wordt gehanteerd en vinden dat de SONT op eigen houtje aan het opereren is. De drie organisaties hebben het vertrouwen in de SONT opgezegd en vragen de Minister van Justitie om actie te ondernemen. De consumentenbond doet een duit in het zakje en vindt dat de SONT op deze manier zand in de ogen van de consumenten strooit. Bovendien is het volgens bond onduidelijk wat er nu precies met het geld gebeurt.
Stichting de Thuiskopie op haar beurt is juist teleurgesteld over het feit dat er geen nieuwe heffing is vastgesteld. "Uit periodiek onderzoek [...] blijkt dat de consumenten massaal beschermde werken kopiëren op mp3-spelers en dvd-recorders, terwijl de rechthebbenden momenteel verstoken blijven van enige vergoeding voor dat gebruik van hun werk", aldus directeur André Beemsterboer. Tja, denk ik dan, zolang Stichting de Thuiskopie zich bezighoudt met achterkamertjespolitiek (de kortingsregeling voor STOBI-leden indachtig), lijkt het me niet de aangewezen instantie is om dit allemaal te gaan regelen...
Goed. Waar zal ik eens beginnen. Stichting de Thuiskopie houdt zich bezig met onder meer de thuiskopievergoeding, een bedrag dat wordt betaald door de producenten van beschrijfbare media. Daarnaast heb je de Stichting Onderhandelingen Nationale Thuiskopievergoeding (SONT), door het Ministerie van Justitie opgericht om ervoor te zorgen dat artiesten schadeloos worden gesteld aangezien ze inkomsten mislopen als mensen thuis legaal kopietjes maken van hun gekochte muziek. Een aantal fabrikanten van dvd'tjes, cd'tjes en ander spul heeft zich verenigd in de Stichting Overlegorgaan Blanco Informatiedragers (STOBI). En enkelen van hen maken weer deel uit van de SONT. Naar nu blijkt stort Stichting de Thuiskopie 20 procent van de thuiskopievergoeding terug op de rekeningen van fabrikanten die lid zijn van de STOBI. Deze regeling was onder de tafel tot stand gekomen en werd geheimgehouden. Wie geen lid was van de STOBI betaalde dus de volle mep.
Fabrikant Imation trad in 2004 toe tot deze club en de directeur was bijzonder verbaasd toen hij van deze merkwaardige kortingsregeling hoorde; dat betekende dus dat zijn bedrijf jarenlang te veel had betaald. Imation confronteerde Stichting de Thuiskopie met dit feit, eiste de misgelopen kortingen terug en weigerde om de nieuwe thuiskopievergoedingen te betalen. Stichting de Thuiskopie sleepte Imation vervolgens voor de rechter en woensdag (29 november) volgde de (verrassende) uitspraak. De Stichting kreeg het deksel op de neus: de rechtbank oordeelde dat Stichting de Thuiskopie tekort was geschoten in haar informatieplicht waartoe zij wettelijk verplicht is. Oftewel: concurrentievervalsing. Stichting de Thuiskopie moet alle door Imation misgelopen kortingen vergoeden – een bedrag van maar liefst 840.000 euro. Vanzelfsprekend gaat de Stichting in hoger beroep.
Deze uitspraak heeft verstrekkende gevolgen: andere fabrikanten die geen lid waren van de de STOBI kunnen nu bij Stichting de Thuiskopie aankloppen om de misgelopen kortingen alsnog te krijgen. Het einde van Stichting de Thuiskopie of zit er nog genoeg geld in de kas?
Eind jaren vijftig begon elektrotechnicus Jaap Keizerswaard met de bouw van een elektronisch orgel. Hij sleepte diverse onderdelen naar zijn schuurtje en sloeg aan het sleutelen. Na diverse experimenten zag zo rond 1960 het Magic Organ het licht, een eigenzinnig apparaat dat in niets leek op het in die tijd zeer populaire Hammondorgel. Toonaangevend organist Cor Steyn hoorde van dit bijzondere instrument en kwam langs om het met eigen ogen te aanschouwen. Hij was behoorlijk on onder de indruk en speelde direct een lp vol.
Langzaam begon het Magic Organ naam te maken. Op de lp 'This is the Magic Organ' (uit 1971, zo schat ik) nemen vijf in die tijd bekende organisten het Magische Orgel onder handen. Cor Steyn, Stef Meeder, Martin Tower, Joop Walvis, Reginald Dixon en Jan van Weelden waren vol lof. ''Dit orgel is uniek in de wereld, alleen al om het kleurengamma'', aldus organist Cor Steyn. Op de achterkant van de lp is te lezen: ''Het is zonder meer een uniek instrument met haast onbegrensde mogelijkheden. Het bevat op het derde manueel echte percussie en er zijn legio trucages mogelijk, zoals bijvoorbeeld het geluid van een spinet, een piano en zelfs een komplete [sic] houtblaassektie [sic].''
Nu heb ik weinig verstand van orgels en ik kan alleen maar zeggen dat het apparaat er indrukwekkend uitziet. De muziek daarentegen is wat gewoontjes, maar desalniettemin angstaanjagend in de beste Hammond-traditie. Stef Meeder en Jan van Weelden swingen lekker, maar vooral de bijna tien minuten durende medley van Joop Walvis (onderscheiden met het 'Zilveren Kruis van de Bond van Oorlogsinvaliden' – zo valt op de hoes te lezen) jaagt me de stuipen op het lijf. De track gaat maar door en door en zou een waardevolle aanvulling zijn op de Zaanse Verhoormethode. Download 'This is the Magic Organ' via Rapidshare (192 kbps, 49 MB – het gaat om een acceptabele vinyl-rip).
Overigens bestaat het Magic Organ nog steeds. In een speciaal bijgebouwtje in de woning van Jaap Keizerswaard te Berkel en Rodenrijs staat het instrument tevreden te snorren. Wie nieuwsgierig is geworden, moet maar eens contact opnemen met het Nederlands Orgelforum; regelmatig worden er namelijk uitstapjes georganiseerd naar het Magische Orgel.
Georg Friedrich Händel (1685-1759) was een driftkikker. Bekend zijn de verhalen waarin de Engels-Duitse componist in woede uitbarstte als bleek dat de instrumenten niet gestemd waren, de eerste violist nog even vlak voor het concert een sigaretje wilde roken of als zijn persoonlijke assistent zijn pruik vergeten was. In 1712 vestigde Händel zich in Londen en schreef hij talloze opera's, oratoria (een soort opera's, maar dan zonder de kostuums, decors en diva's) en cantates. De componist wist altijd wel indruk te maken op de een of andere koninklijke hotemetoot, waar hij dan in ruil voor kost en inwoning allerlei leuke deuntjes voor schreef.
Bekend zijn met name de 'Messiah' en 'Water Music suites 1-3', die Händel componeerde voor een pleziertochtje van koning George I. Het was de bedoeling dat de muziek werd gespeeld op de boot, terwijl de koning de Theems op en neer voer, minzaam wuivend naar zijn hovelingen. Ter gelegenheid van de Vrede van Aken (dat een einde bracht aan een slepende oorlog tussen Engeland en Oostenrijk) schreef Händel in 1749 'Music for the Royal Fireworks', waarbij groots werd uitgepakt. Live Aid is er niets bij. Het stuk werd opgevoerd in een groot park, dat ruimte bood aan ruim 12.000 bezoekers. Het decor bestond uit een gigantisch gebouw van 120 meter lang en 30 meter hoog, met ernaast een enorme houten paal van zestig meter met een uit de kluiten gewassen gouden zon.
Händel zelf dirigeerde de eerste uitvoering, maar halverwege ging het mis. Iemand ontstak per ongeluk al het vuurwerk dat bedoeld was voor het einde van het concert. Enkele vuurpijlen belandden op het gebouw, dat prompt vlam vatte. De bezoekers raakten in paniek en renden voor hun leven – terwijl Händel niets in de gaten had en onverstoorbaar verder dirigeerde. Luister zelf (24 MB, 192 kbps, uitgevoerd door Academy of St. Martin-in-the-Fields onder leiding van Sir Neville Marriner) – de ontploffende vuurpijlen moet je er zelf even bij bedenken.
In de Volkskrant van afgelopen zaterdag 25 november stond een interview met Leo Blokhuis over zijn onlangs verschenen boek 'Grijsgedraaid' (dat ik vreemd genoeg nog nergens heb zien liggen), de Top 2000 (die tussen Kerst en Oud en Nieuw wordt uitgezonde) en muziek in het algemeen. Het leuke aan muziek is dat je er over kunt ouwehoeren wat je wilt (en ik doe er vrolijk aan me), maar hoe je het ook bekijkt, het blijft een kwestie van smaak. Ik vind het dan ook altijd wel grappig als iemand voor mij gaat bepalen wat goede smaak is. Of, zoals 'popprofessor' Blokhuis het verwoordt: ''Er zijn helemaal niet zoveel mensen met goede smaak. Als je mensen vraagt wat ze mooie muziek vinden, zeggen ze vaak: Sky Radio. Als een soort genre. Ze zullen nooit zeggen: mijn favoriete zanger is Bobby Brown. Ik neem het die mensen niet kwalijk, maar hoe meer je met muziek bezig bent, hoe kritischer je wordt.''
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in, maar ik denk veeleer dat naarmate je meer muziek luistert, je de voorspelbaarheid van de meeste muziek in de gaten krijgt en minder snel onder de indruk bent. Blokhuis heeft een ontzettende hekel aan Bløf, Coldplay, Céline Dion en Whitney Houston: ''Afschuwelijk. Het is bijna alleen maar passie, maar die passie is totaal misplaatst. Dat is het ergste wat je kunt doen in de muziek. Als muziek met veel emotie is bedoeld, maar het nergens raakt, heb je dus de grootste draak. Dan kun je beter iets heel cools maken.'' Ik vind Céline Dion, Bløf en Coldplay ook geen drol aan, maar het is dan wel weer opmerkelijk dat hun albums niet aan te slepen zijn en miljoenen mensen een heel andere mening zijn toegedaan. Over slechte én goede smaak valt te twisten.
Lollig is de lijst met 'De 10 grootste draken uit de popmuziek', aldus Blokhuis: ''1) Whitney Houston – I will always love you, 2) Frank Sinatra – My way, 3) Céline Dion – My heart will go on, 4) Rod Stewart – Do ya think I'm sexy, 5) Elton John – Candle in the wind (Diana-versie), 6) Mariah Carey – Without you, 7) Queen – Who wants to live forever, 8) Spandau Ballet – Gold (+ alle andere gelijkklinkende meuk uit de jaren tachtig), 9) Art Garfunkel – Bright eyes, 10) Alles van Stock, Aitken & Waterman.'' Ik kan me er redelijk in vinden, hoewel wat mij betreft 'Kyrie' van Mr. Mister op één had mogen staan...
Hee da's leuk, dacht ik, toen ik bij het Kruidvat twee verzamelboxen aantrof met muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Nu eens geen dijenkletsende klassiekers, maar een lichtelijk afwijkende tracklisting en nog eens voor een vriendelijk prijsje ook – wat wil een mens nog meer! Eenmaal thuisgekomen schoof ik de tweede cd van de 80's-box in mijn cd-speler. Grappig, een live versie van T'pau's 'China in your hand'. Jammer alleen dat het een ontzettend slechte opname betrof, alsof Carol Decker in mijn badkamer stond te zingen. Als volgende was Katrina aan de beurt met 'Walking on sunshine'. Ik verkeerde in de veronderstelling dat de samenstellers de aanduiding 'and the Waves' waren vergeten, maar nee, ze zong het alleen. 'Frankie' van Sister Sledge klonk nogal iel en schril, een beetje als een karaoke-versie waar ze later in de studio toevallige aanwezige zangeressen over heen hebben laten zingen, en een rasperige Limahl bleek alle bekende en minder liedjes van Kajagoogoo te vertolken.
Ik begon enigszins argwanend te worden en bestudeerde de verpakking eens nauwkeurig. Er stonden toch echt overal de originele artiesten bij vermeld, maar wacht, in een klein vakje was te lezen: ''Some of the tracks on this album are re-recordings made by the original artist or one or more members of the original group. This album also includes some live-recordings.'' De aanduiding 'some' klinkt nog redelijk vriendelijk, maar het gaat in feite alleen maar om re-recordings en live-versies – en nog bijzonder slechte ook.
Ik gun de artiesten in kwestie een aangename oude dag, maar dit is slechts een kwestie van mij geld uit de zakken te kloppen. Ik heb totaal geen behoefte aan een Ryan Paris op leeftijd die anno 2006 een versie van 'Dolce vita' inzingt. Dus, met andere woorden: de drie-cdset 'Experience the 80's' (KBOX3522, Wetom-Wesgram B.V. Oud-Beijerland) en 'Sensational 70's' (KBOX3509), te koop bij onder andere het Kruidvat en diverse benzinestations, lekker in de winkel laten liggen. Ik heb er in ieder geval weer zes onderzetters bij.
Linda is ontevreden over haar seksleven en brengt een bezoekje aan de dokter. Hij komt er al snel achter wat het probleem is: haar clitoris groeit (vreemd genoeg) in haar keel. Gelukkig valt daar wel mee te leven, zoals de dokter (en vele anderen) haar maar al te graag wil demonstreren... Het klinkt als een slechte mop, maar toch is dit precies waar 'Deep Throat' (uit 1972) over gaat.
De pornofilm zorgde voor talloze verontwaardigde reacties, en groeide dan ook uit tot een megasucces. 'Deep Throat' werd voor 25.000 dollar gemaakt en heeft inmiddels bijna 700 miljoen dollar opgebracht. Door menigeen (onder wie schrijvers Gore Vidal, Camille Paglia en Playboy-magnaat Hugh Hefner) wordt de film beschouwd als grensverleggend en als hét startpunt voor de seksuele bevrijding van het toen nog zeer preutse Amerika.
Met 'Deep Throat'-regisseur Gerard Damiano liep het minder goed af; hij werd gechanteerd door de maffia en moest een groot deel van de opbrengt afstaan. En hoofdrolspeelster Linda Lovelace (een pseudoniem van Linda Susan Boreman (1949-2002), die voor haar rol overigens slechts 1.250 dollar ontving) kreeg later ontzettend spijt, werd een fel feminist en vertelde tegen iedereen die het maar wilde horen dat haar toenmalige man haar had gedwongen om seks te hebben met vreemden. Haar verhaal (opgetekend in de autobiografieën 'Ordeal' en 'Bondage') werd door ''kenners'' met de nodige scepsis ontvangen. Ze stierf in 2002 na een auto-ongeluk.
Anno 2006 is 'Deep Throat' voornamelijk leuk vanwege zijn impact en cult-imago (zie voor meer informatie de documentaire 'Inside Deep Throat' van Rendy Barbato en Fenton Bailey), maar gelukkig hebben we de muziek nog. En die is verbazingwekkend goed – voor een pornofilm. De soundtrack is door anonieme studiomuzikanten volgespeeld met groovy pornofunk; pompende baslijntjes, orgeltjes, af en toe wat dialogen uit de film en cheesy (en niet zo bijster goede) gezongen tracks. De soundtrack voor 'Deep Throat II' (1974) werd indertijd gratis weggeven en zowel de muziek van deel 1 als deel 2 vind je in dit zipje (83 MB, 192 kbps – gevonden op en met dank aan X-Y-Z Cosmonaut's CosmoBlog).
Jaren geleden, toen ik nog fris, fruitig en onbedorven was, had ik een studiegenoot die helemaal idolaat was van de Beach Boys. Als hij lichtelijk aangeschoten was, kon hij hele avonden oreren over Brian Wilson en de briljante eenvoud van zijn liedjes die ogenschijnlijk over zon, zee en leuke meisjes in bikini gingen, maar tussen de regels door verhaalden over teenage angst en een zeldzame muzikale diepte bevatten. Ooit, zei hij dan altijd, zal ook jij als een blok vallen voor de Beach Boys en tot inkeer komen. Ik gaf hem dan gelijk en zei dat ik de de groep ook echt leuk vond, heus waar! De meerstemmige zang was (en is) bijzonder fraai en dat Brian Wilson bijzondere mooie dingen heeft gemaakt, zal niemand ontkennen.
Maar tja, de genialiteit van Brian is tot bijkans mythische proporties verheven (en datzelfde geldt voor alle buitenissige verhalen over zijn drugsgebruik en vreemde gedrag) en het duurde enige tijd (om precies te zijn tot een week geleden) voordat ik naar een Beach Boy-album kon luisteren zonder voor mijn geestesoog een moddervette Brian Wilson te zien opdoemen die in een berg zand in zijn woonkamer lag om inspiratie op te doen. Ik luisterde naar het album 'Friends' uit 1968 en opeens viel het kwartje.
Dit album wordt door kenners beschouwd als een van de slechtste Beach Boy-platen, gemaakt toen de groep over haar succesvolle hoogtepunt heen was en Brian zich steeds meer begon te verliezen in zijn eigen wereld, vooral ook omdat zijn ambitieuze plannen voor een grensverleggend album ('Smile') door de overige groepsleden met hoongelach waren ontvangen. Met 'Friends' probeerden de Beach Boys hun fans weer aan zich te binden, maar in plaats daarvan gebeurde precies het omgekeerde. Het album is in feite een collage van fragmenten, schetsen en losse ideeën (met 'Be Here In The Morning' en het titelnummer als hits), die vaker niet dan wel goed uitpakken. Voor op een grauwe middag is het echter prima geschikt. Geen hoogvlieger misschien (en zeker geen vergelijking met 'Pet Sounds' uit 1966), maar wel het album dat mij (weer) aan de Beach Boys heeft geholpen – en misschien jou ook (128 kbps, 28 MB). Overigens is de lp niet meer los te verkrijgen.
Op de hoes (zie afbeelding links) staart een peinzende James Last door een beslagen raam. Achter hem knispert een gezellig haardvuur, drinkt zijn vrouw een glaasje brandewijn en spelen de kinderen met lego. James is er met zijn gedachten niet bij; hoewel hij geboren is in Bremen, verlangt zijn hart naar de uitgestrekte Russische steppen, de krakende winters en het eenvoudige boerenleven. ''Kom je, James?'' vraagt zijn vrouw. ''Dan brengen we de kinderen naar bed.'' Maar James hoort haar niet. In gedachten is hij al een album aan samenstellen, gevuld met herinneringen aan Rusland. Ik heb een melancholiek kozakkenkoor nodig, denkt hij, en misschien moet ik het nu wat weemoediger aanpakken, in plaats te strooien met violen en lollige trompetjes. Heb ik het telefoonnummer van mijn goede vriend Gheorghe Zamfir nog ergens liggen? Zijn panfluit zou fraai bij de muziek passen...
In gedachten verzonken draait James zich om en aan de blik in zijn ogen ziet zijn vrouw al hoe laat het is. ''Ik moet even wat ideeën uitwerken,'' mompelt hij en loopt naar zijn studio. Als vanzelf schieten hem een groot aantal melodielijnen te binnen en hij zet zich aan het arrangeren. Buiten begint het zachtjes te sneeuwen.
Een maand later verscheen 'Russland Erinnerungen' (1977), dat twaalf traditionele Russische wijsjes bevatte, uitgevoerd op de bekende James Last-wijze, hoewel de easy listening-koning voor zijn doen redelijk binnen de grenzen van de goede smaak bleef en soms behoorlijk ingetogen uit de hoek kwam. Het album werd een groot succes, mede dankzij het pastorale 'Der einsame Hirte' (hier een prachtige videoclip uit de ZDF-archieven), met de Roemeen Zamfir op panfluit. Download 'Russland Erinnerungen' via Rapidshare (een prima vinyl-rip op 192 kbps) en geniet van de laagbrommende mannenkoren, de echoënde panfluit van Zamfir en af en toe een vrolijke uitschieter. Nazdarovje!
Begin 1969 leek het Jacques Dorian wel een goed idee om een concept-album te maken over de drie stadia die je doorgaat tijdens een lsd-trip. Hij trok zich terug in zijn kelder en knutselde samen met zijn vriendin Suzanne, haar zus en studio engineer Peter Kramper aan de driedubbel-lp 'Trip - Flipout – Meditation'. Vanzelfsprekend waren alle aanwezigen zwaar van de wereld en bivakkeerden ze in een totaal andere dimensie, trippend en flippend op lsd. Dorian had eerder enkele folkliedjes uitgebracht op het Philips-label en een hoge Philips-pief zag zijn idee wel zitten en gaf het groene licht voor het album. Bijzonder vreemd, gezien de wazige aard van de muziek, maar het feit dat hij verliefd was op Dorians vriendin Suzanne (en met haar het bed was ingedoken) zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld.
Onder de noemer Zweistein verscheen 'Trip - Flipout – Meditation' begin 1970 op de markt in een luxueuze verpakking, compleet met een spiegel op de voorkant. Op de drie lp's stond vreemde muziek: een bizarre en slecht opgenomen brei van primitieve elektronische experimenten, omgevingsgeluiden (het doortrekken van een wc, flarden van de radio, pratende mensen), vervreemdend kindergebabbel, creepy orgelspel en nog veel meer onvoorstelbare, fragmentarische en tot de verbeelding sprekende nonsens. Toen de Philips-directie medio 1970 het uiteindelijke resultaat hoorde, schrok men zich wild; de desbetreffende manager werd op het matje geroepen en direct ontslagen, 'Trip - Flipout – Meditation' uit het aanbod geschrapt en de nog in het magazijn aanwezige exemplaren vernietigd. Jacques Dorian en zijn vrouw hebben daarna nooit meer iets uitgebracht. Met Peter Kramper kwam het toch nog goed; hij belandde later in Amon Düül II en Utopia.
Het hoeft geen betoog dat 'Trip - Flipout – Meditation' zeer moeilijk te vinden is; er gingen bijzonder weinig exemplaren over de toonbank, de driedubbelaar was slechts een half jaar officieel te koop en bovendien zijn de lp's later nooit op cd verschenen. Lang leve Rapidshare dus: deel 1, deel 2 en deel 3 (een voortreffelijke vinyl-rip op 160 kbps, wachtwoord is 3stein – met dank aan Heavy Rock Spectacular).
Enkele maanden geleden zond TV Noord-Holland het programma 'Cor Achter De Dijken' uit, waarin de bekende pianist in een bootje door de Noord-Hollandse kanalen en rivieren dobberde. In het bootje stond een grote blinkende vleugel en elke aflevering nodigde Cor Bakker een lokale artiest en een bekende Nederlandse artiest uit om samen muziek te maken. Tijdens de opnamen kwam Cor in contact met het dameskoor Laccorda. Hij was behoorlijk onder de indruk en sleepte de dertig dames (in leeftijd variërend van 15 tot 30) de studio in om een album op te nemen. Het resultaat, simpelweg Laccorda getiteld, bevat 12 covers van vooral Nederlandse pophits. Cor Bakker heeft er voor gekozen om niet in de weer te gaan met strijkers of hippe arrangementen – een slimme keus want zoiets pakt vrij snel nogal kitscherig uit (iets waar ik overigens geen enkel probleem mee zou hebben). Op het album hoor je alleen de piano van Cor en dames van Laccorda.
Ik had graag willen zeggen dat ik diep onder de indruk was na het luisteren, maar helaas klinkt het allemaal nogal braaf en stijf; de dames zingen keurig en articuleren bijzonder duidelijk, maar missen schwung. De meeste covers (van onder andere 'Onderweg', 'I Would Stay', 'Kronenburg Park', 'I Alone', 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' en 'Harder dan ik hebben kan') zijn vrij voorspelbaar en het koor komt vaak pas op de helft van het desbetreffende nummer een beetje los als er lichtelijk wordt afgeweken van de gebaande paden. Het enige nummer waarbij ik zoiets had van 'goh, da's best aardig!' was de Within Temptation-cover 'Ice Queen', en dat komt vooral omdat al gelijk bij het begin de geijkte samenzang wordt verlaten. Als er ooit nog een vervolg komt, zou het wel aardig zijn om de dames van Laccorda tegengas te laten geven door enkele heren, waardoor de zang aan gelaagdheid wint. Overigens doet Paul de Leeuw mee op 'Ik wil niet dat je liegt', maar dat lag voor de hand natuurlijk. (Hier een reclamefilmpje met wat fragmenten.)
Eigenlijk wilde ik wat tikken over het tweede album van Luie Hond (ijzersterk!), Meatloafs 'Bat Out of Hell III' (matig) en de bedroevende comeback van Paul Young (met een slappe en inspiratieloze cd gevuld met bigband-covers van bekende deuntjes), maar zoals dat wel vaker gaat werd ik afgeleid. In dit geval door gitarist Cees Smit. In 1985 bracht hij zijn debuutalbum 'Oasis' uit, waarover ik vreemd genoeg totaal geen aanvullende informatie kon vinden.
Berdien Stenberg schreef een verhaaltje op de achterkant van de lp-hoes, waarin ze meldt dat ze de jonge gitarist in 1980 ontmoette, toen hij nog klassiek gitaar studeerde aan het conservatorium in Hilversum, en als een blok voor hem viel: ''Wat me altijd heeft verwonderd, maar bovenal geboeid, is hoe een zo introvert en bescheiden mens als Cees je op een onvoorstelbaar geweldige wijze weet te grijpen met zijn schitterende gitaarspel. [...] Zijn composities zijn stuk voor stuk meesterwerkjes [...] waarin Cees zijn gitaar op verrassend veel manieren heeft weten in te kleuren, en waarbij met grote zorgvuldigheid de elektronica tussen het akoestisch instrumentarium werd geschoven. [...] Zó'n debuut is maar voor enkelen weggelegd.''
Lovende woorden, die wellicht een beetje té hoog gegrepen zijn. 'Oasis' bevat veertien new age-achtige, grotendeels akoestisch voortkabbelende nummers, met lichte smooth jazz-elementen en inderdaad een elektronisch accentje hier en daar. Het heeft in de verte wel wat weg van bijvoorbeeld Acoustic Alchemy of de latere platen van Mike Oldfield. Niet wereldschokkend, maar leuk genoeg om eens in een ontspannen bui op te zetten.
Wat me echter het meest verbaast, is dat Cees Smit zo spoorloos is verdwenen – wie meer informatie heeft, laat gerust een reactie achter! 'Oasis' bevat in ieder geval genoeg potentie om nieuwsgierig te maken naar later werk. Download de lp via Rapidshare (192 kbps, 64 MB) – het gaat om een redelijke vinyl-rip, waarbij er met name in de eerste twee nummers behoorlijk wat ruis is te horen. Mis je niets aan.
Araglin Radio is [edit: was] nu in de lucht! Op het menu staat deze keer easy listening, space age en exotica uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. Oftewel: orgeltjes, violen, een hele hoop trompetjes en exotische ritmes van alleen de allergrootste namen: Bert Kaempfert, Henry Mancini, Herb Alpert, Percy Faith, Klaus Wunderlich, Martin Denny en vele anderen – als je al niet in een goed humeur bent, dan word je het zeker na het luisteren... Zorgvuldig geselecteerd, 100 procent live vanuit de befaamde Araglin Studio en naadloos aan elkaar gesmeed. Mix maar alvast een cocktail en trek je slippers aan!
Klik hier om rechtstreeks in te schakelen – je haalt dan een playlist-bestand binnen die vervolgens wordt geopend in je mediaspeler (zoals Winamp of Windows Media Player). Lukt dit niet, bezoek dan deze pagina en klik op Listen. Wil ook dit niet werken, kopieer dan de eerste link en plak 'm rechtstreeks in je favoriete mediaspeler (vaak iets van Bestand / Open url). Geen resultaat? Installeer dan de gratis Winamp-speler, dan werkt het sowieso... Verzoekjes mogen gestuurd worden naar araglin@araglin.nl.
Edit: en het zit er weer op! Drie uur lang relaxte en af en toe nogal rare muziek, al zeg ik het zelf. Om te zien wat je gemist hebt, hier de playlist. Je kunt nooit genoeg Bert Kaempfert horen... Volgende week een nieuwe uitzending!
In de jaren zestig was Günter Schickert actief in de free-jazz scene in Berlijn en experimenteerde hij er lustig op los in uiteenlopende gezelschappen en ellenlange jamsessies. In zijn vrije tijd sleutelde hij aan zijn eerste lp 'Samtvogel', die in 1974 in een kleine oplage zou verschijnen. Op het album ontwikkelde Schikcert een geheel eigen stijl van gitaarspelen; hij stapelde laag op laag en voegde er een heleboel echo- en geluidseffecten aan toe, waardoor het allemaal uiterst bezwerend klonk. 'Samtvogel' werd een jaar later opgepikt door het prestigieuze krautrocklabel Brain en op een wat grotere schaal verspreid. Zo'n beetje in diezelfde tijd richtte Schickert het trio GAM op, met gitarist Axel Struck en percussionist Michael Aleska (waarmee hij lang uitgesponnen, freaky spacerock maakte) en werkte hij korte tijd als roadie voor Klaus Schulze.
In 1979 zag Schickerts tweede solo-album 'Uberfallig' het licht, waarop hij zijn bijzondere gitaartechniek verder uitdiepte. In de jaren die volgden legde hij zich toe op muziek voor theaterproducties en bracht hij regelmatig albums uit, die hun weg naar de liefhebbers vonden, maar door het grote publiek nagenoeg niet werden opgemerkt. Tijd dat daar eens verandering in komt. Bijzonder aan 'Samtvogel' is dat nagenoeg alles wat je hoort (afgezien van wat stemmen), bestaat uit gitaarklanken, die grondig door de mangel zijn gehaald. Als je niet beter wist, zou je denken dat je naar aanzwellende kosmische sequencers zit te luisteren. Opener 'Apricot Brandy' is een beetje raar, het ruim 16 minuten durende 'Kriegsmaschinen, Fahrt Zur Hölle' behoorlijk psychedelisch en lichtelijk kosmisch, maar het hoogtepunt wordt gevormd door 'Wald', dat de hele kant B in beslag neemt en hypnotiserend en machinaal pulseert in de beste Tangerine Dream-traditie en je meeneemt op een bijzonder wazige trip...
Overigens deed Manuel Göttsching op zijn lp 'Inventions for electric guitar' (1975) ongeveer hetzelfde, hoewel hij het wat meditatiever aanpakte en niet zoals Schickert aan het roeren was in de psyche van het universum zelf. 'Samtvogel' is nooit op cd verschenen, dus Rapidshare biedt weer eens uitkomst (80 MB, 256 kbps).
De geschiedenis van de zigeuners (oftewel Roma – hoewel dit ook kan slaan op een van de vele zigeunervolken) gaat terug tot het oude India. Nog altijd is de echte zigeunertaal verwant aan het destijds in India gangbare Sanskriet. Grote groepen Hindoes moesten als nomaden hun geboorteland verlaten om in den vreemde als slaaf hun dagen te slijten. Zo rond 1300 zwierven tallozen van hen uit in twee richtingen: één lijn via Perzië en Noord-Afrika naar Spanje en Frankrijk, en een andere lijn via Perzië en Turkije naar de Balkanlanden. De Balkanzigeuners streken neer in Rusland, Roemenië en (vooral) Hongarije en namen de godsdienst, taal én muziek van het desbetreffende land over.
Een van meest bekende Hongaarse zigeuners was Jozef Weiss (1895-1966), beter bekend als Tata Mirando ('tata' betekent 'vader'). Met zijn orkest tourde hij door heel Europa, om uiteindelijk in de jaren veertig in Nederland te belandden. Na de dood van Mirando zetten zijn kinderen (zestien in totaal – Tata hield kennelijk van meer dingen dan alleen muziek maken) de muzikale traditie voort. En dat doen ze tot op de dag van vandaag. Voer de zoekterm 'Tata Mirando' in, en je krijgt diverse zigeunerorkesten voorgeschoteld, bestaande uit de zonen en kleinzonen van Mirando. Verwarrend is het allemaal wel.
Op de lp 'Zigeunerfeest!' (uitgebracht in de Applaus-serie van het Fontana-label in 1969) zijn Mirando's zonen Morschy, Christian, Adolf, Hello en Morro te horen, aangevuld met Magda Garami (cimbaal) en Edgar Beckand (cello). Hun instrumentale muziek klinkt behoorlijk authentiek en zeer klezmer-achtig: nu eens weemoedig, klaaglijk en sentimenteel (waarbij je als vanzelf een mysterieus en onbedwingbaar verlangen krijgt naar het Oost-Europese landschap), dan weer vrolijk en opzwepend, en natuurlijk is een prominente hoofdrol weggelegd voor de viool.
Download 'Zigeunerfeest!' van 'De zonen van Tata Mirando' via Rapidshare (192 kbps, 57 MB – het gaat om een keurig opgepoetste (al zeg ik het zelf) vinyl-rip).
Tijd voor wat al dan niet geinige linkjes om deze grauwe dag heelhuids door te komen. Je moet toch wat... Om te beginnen de trailer van de Nederlandse Gamedagen (gemaakt door Jelle van Dun), een sfeervolle animatie waarin synthesizermuziek tot leven word gewekt, songteksten van Bob Dylan veranderen in de zanger zelf, kleding gemaakt van oude cassettetape (voorbespeeld en wel!), een documentaire op GoolgeVideo over het beroemde spel Tetris en zijn schepper Alexey Pajitnov, cd's in de magnetron (best fraai), een old skool Amiga-demo uit 1992, de Time Fountain, een bijzonder apparaat waarmee de illusie kan worden gewekt dat de tijd stil kan worden gezet...
Verder nog: Shownieuws-presentatrice Nada van Nie in de remix (ik moest er heel hard om lachen), violist Gilles Apap slooft zich uit tijdens een Mozart-concert, collega-violist Robby Lakatos kan er echter ook wat van, een ingenieus apparaat dat de luchtdruk van geluidsgolven weergeeft in vlammen, wat doe je als je niet zo goed kunt drummen en pianospelen? dan ga je video-editten (briljant filmpje), een verhaal in 460 foto's over een man die wakker wordt in een verlaten mortuarium (gemaakt door de Nederlandse fotografie-studenten Mark Kuipers en Elwin Varkevisser), prachtige site over de toneelschrijver Hendrik Ibsen met veel filmpjes, een pittige test waarin je muzikaal gehoor wordt getest, de Reactable (een muziekinstrument met een soort virtuele interface): hoe het werkt en hoe het klinkt.
En tot slot: 'Smack my Enya' (Enya gemixt met The Prodigy), een verzameling oude computerreclames, een zeer grote collectie Russische nationalistische liederen, speeches en wat dies meer zij (leuk om te sampelen) en Rijn Buve en Roel Zaadnoordijk die in hun Muziek Mozaïek Podcasts kriskras en op lollige wijze door het muzikale landschap springen; bestaat al wat langer en vooral de Synthesizer-aflevering is best geinig (''dus Wendy Carlos maakte eigenlijk al ringtones nog voordat het mobieltje was uitgevonden?'').
Niets is leuker dan een middagje uitgebreid en zonder haast in bakken met oude lp's spitten. Naja, eigenlijk kan ik wel een paar leukere dingen bedenken, maar het blijft aangenaam tijdverdrijf. Je moet alleen niet naar oude platen zoeken in kleine, gespecialiseerde winkeltjes. De eigenaar weet namelijk precies wat hij in zijn winkel heeft staan en is tevens op de hoogte van het feit dat er gekken rondlopen die 25 euro neertellen voor een Hongaarse persing van het Kraftwerk-album 'Man Maschine' – om maar wat te noemen. Geschikter zijn de kringloopwinkels, waar je voor een appel en een ei lp's op de kop kunt tikken. Hoewel je natuurlijk vooral heel veel Abba-, verzamel- en Neil Diamond-albums aantreft, stuit je af en toe op een juweeltje.
Zo kocht ik vandaag de lp 'Aerobic dansen met Ron Bransteder' uit 1982, dat je met een beetje goede wil kan beschouwen als het eerste solo-album van Brandsteder. De aerobics-rage was begin jaren tachtig op haar hoogtepunt en de boomlange presentator speelde hier met deze lp handig op in. Ondersteund door opzwepende discofunk begeleidt Ron Brandsteder je met zijn diepe, bronstige bariton door de oefeningen (uitgebreide instructies staan op de hoes): ''En we benutten de laatste maten om nog even lekker te joggen: jog jog jog jog. Knie omhoog! Op op op op! Fitness and fun – blijf lachen! Jumping jacks out in out in jump links jump rechts bounce kick naar rechts kick links en nu naar rechts in twee drie vier swing hips een twee swing hips out. Hop scotch. En nu gesprongen!'' en meer van die kreten. Het klinkt bijzonder lollig – een beetje alsof je een goedmoedige beer in een roze jurkje hijst en voor een microfoon zet.
Kant A bevat de gesproken instructies met de muziek op de achtergrond, terwijl kant B dezelfde (slecht gemixte) liedjes bevat (van onder andere Suzie Q, Ritchie Family, Future World Orchstra en Raw Silk). In dit zip-bestand (192 kbps, 68 MB, vinyl-rip) vind je het complete album in twee mp3'tjes – heb je in ieder geval wat te doen vandaag...
Ad Visser (1947) is een held. Natuurlijk, een hele generatie kent hem als presentator van het legendarische muziekprogramma Toppop, dat hij vijftien jaar zou presenteren. Maar eigenlijk is dat het minst interessante aan Ad Visser. Al meer dan veertig jaar begeeft hij zich buiten de gebaande paden en zoekt hij voortdurend grenzen op. Zo richtte hij midden jaren zestig de avant-gardistische popformatie Adjeef The Poet, His Girl(s), His Friend(s) & The Rest Of The World(s) op, was hij de eerste die Nederland kennis liet maken met symfonische rock en elektronische muziek in zijn populaire radioprogramma Superclean Dreammachine en timmerde hij aan de weg met talloze performances en bijzondere kruisbestuivingen. Voor een volledig overzicht kun je terecht op zijn site (www.advisser.nl), waar keurig al zijn activiteiten worden opgesomd.
Begin jaren tachtig ging het Ad Visser zowel in commercieel als creatief opzicht voor de wind. Hij werd jaar in jaar uit verkozen tot populairste presentator van Nederland en begon steeds meer te experimenteren met elektronische muziek. In 1982 verscheen zijn sciencefictionroman 'Sobriëtas' (uitgeverij Meulenhoff), aangevuld met het gelijknamige album (met prachtige illustraties van Chasch Coeny) dat was bedoeld als soundtrack en in maar liefst achttien landen werd uitgebracht. Boek en lp waren bijzonder succesvol en in 1983 belandde 'Giddyap A Gogo' (met medewerking van Daniel Sahuleka) in de Top 40 en ontstond de bijzondere situatie dat Ad Visser zichzelf aankondigde in Toppop, om vervolgens zijn eigen hit ten gehore te brengen. Niet alleen in Nederland sloeg het conceptalbum aan, in Italië stond Ad maandenlang in de top vijf en trad hij op voor tienduizenden fans in het Romeinse amfitheater van Verona.
Lees meer »
Araglin Radio is nu in de lucht! Vanavond neem ik een flinke duik in het verleden om begin/medio jaren tachtig weer naar boven te komen. Op het menu staan niet de geijkte jaren tachtig-klassiekers (die je overal voorbij hoort komen), maar uptempo new romantic, new wave, neue Deutsche Welle, blitz, synthpop, 80's, vergeten o ja!-hitjes, hair metal, old skool electro en af en toe enkele lollige disco-tracks en 12-inches om met een goed gevoel het weekend in te gaan. Zorgvuldig geselecteerd, 100 procent live vanuit de befaamde Araglin Studio en naadloos aan elkaar gesmeed..
Klik hier om rechtstreeks in te schakelen – je haalt dan een playlist-bestand binnen die vervolgens wordt geopend in je mediaspeler (zoals Winamp of Windows Media Player). Lukt dit niet, bezoek dan deze pagina en klik op Listen. Wil ook dit niet werken, kopieer dan de eerste link en plak 'm rechtstreeks in je favoriete mediaspeler (vaak iets van Bestand / Open url). Geen resultaat? Installeer dan de gratis Winamp-speler, dan werkt het sowieso... Verzoekjes mogen gestuurd worden naar araglin@araglin.nl.
Edit: zo, dat was weer lekker - drie uur lang de voetjes van de vloer! Om te zien wat je gemist hebt, hier de playlist. Zulke 12-inches maken ze tegenwoordig niet meer... Volgende week een nieuwe uitzending!
'Somewhere over the rainbow' een klassieker noemen, zou het nummer nog te kort doen. Het is een van de weinige ultieme evergreens die zich behaaglijk diep in ons muzikale onderbewuste heeft genesteld, hoewel menigeen alleen het refrein kan meezingen. Het liedje (gecomponeerd door Harold Arlen en geschreven door E.Y. Harburg) werd speciaal geschreven voor de film 'The wizard of Oz' (uit 1939). Judy Garland (1922-1969) werd er wereldberoemd mee en zou het nummer haar hele leven als loden last met zich meedragen.
'Somewhere over the rainbow' gaat in wezen over het verlangen van een jong meisje om te ontsnappen uit de hectische wereld van vandaag de dag, van de ''sadness of raindrops to the bright new world over the rainbow." Grappig feitje is dat het lied nog een extra, vrij onbekend couplet kent, dat uit de film is geknipt omdat het de jonge kijkers wel eens angst zou kunnen aanjagen; Judy Garland leeft zich namelijk helemaal in en schreeuwt aan het eind half snikked uit "I'm frightened, Auntie Em; I'm frightened!" Dit extra couplet is bewaard gebleven omdat iemand stiekem een tape liet meelopen tijdens de repetities.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het lied geadopteerd door in Europa gelegerde Amerikaanse soldaten, waarbij het 'land voorbij de regenboog' natuurlijk verwees naar hun thuisland. In de loop der jaren hebben honderden en honderden artiesten zich vergrepen aan 'Somewhere over the rainbow', en in dit zipje van 70 MB vind je maar liefst twintig uitvoeringen van onder andere Barbra Streisand, Steve Vai, Kylie Minogue, Marc Almond, Frank Sinatra, Aretha Franklin, Ray Charles en natuurlijk Judy Garland zelf. Uitschieter is een prachtige, ingetogen versie van de kolossale Hawaïaanse zanger Israel Kamakawiwo'ole die het nummer mengt met 'What a wonderful world' (regelmatig gebruikt in reclamespotjes overigens).
En ja, het blijft een nogal zoet en lichtelijk saai voortkabbelend nummer, maar het is geinig om al die varianten eens achter elkaar te horen. Vind ik dan.
Midden jaren zestig belandde een groep Amsterdamse zakenmensen met connecties in de muziekwereld op een goede dag in het Brabantse St. Willebrord – ik heb geen idee wat ze daar te zoeken hadden. 's Avonds werd een bezoekje gebracht aan het plaatselijke café De Kroon. Zo tegen een uur of tien werden de stoelen en tafels opzij geschoven en was het tijd voor de gezellige liedjes van het huisorkest 'De Electronica's', een trio dat bestond uit M. Heeren op accordeon, J. Staver op drums (of beter gezegd: één trommel) en bassist G. Key.
De Randstedelijke zakenmensen waren laaiend enthousiast over De Electronica's (zal ook wel komen door de nodige Brabantse biertjes) en eenmaal teruggekeerd in Amsterdam benaderde een van hen platenmaatschappij Phonogram. Het trio werd uitgenodigd om auditie te komen doen, en ook producer Abel Postema bezweek voor hun liedjes. De Electronica's kregen direct een contract voor hun snufferd geduwd en in augustus 1967 verscheen hun eerste single, met op de A-kant 'Electronica-polka' en op de B-kant 'St. Willibrordus-mars'.
Enkele maanden later zag hun debuut-lp 'De Electronica's!' het licht, die toch wel behoorlijk succesvol was. Het album was gevuld met vrolijke medleys en eigen composities (met futuristische namen als 'De ruimtemars' en 'Apollo-wals'), met een hoofdrol voor de accordeon en ietwat lullig klinkend getrommel. In de jaren die zouden volgen bracht het trio talloze albums uit, met als hoogtepunt natuurlijk hun versie van 'De Vogeltjesdans' (1980), dat oorspronkelijk eind jaren vijftig was gecomponeerd door de Zwitser Werner Thomas.
Deze wereldhit heb ik niet in de aanbieding, maar wel het bovengenoemde debuut van De Electronica's uit 1967, te downloaden via Rapidshare (40 MB, 192 kbps, het gaat om een lichtelijk krakende vinyl-rip). Luister dit album overigens met mate, tenzij je graag permanent geestelijk letsel wilt oplopen – het klinkt namelijk bijzonder ehh... angstaanjagend lollig. De liedjes duren hooguit drie minuten, maar er lijkt geen einde aan te komen. Wie zonder met zijn ogen te knipperen de volle dertig minuten uitzit, trakteer ik op een biertje!
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raapleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes of Bol.com.
Als je een kroeg of restaurant binnenwandelt, hoor je altijd wel muziek. De barkeeper van dienst is vaak tevens de baas over de stereo-installatie en de stapel cd's. Moderne etablissementen maken gebruik van een computersysteem en mp3'tjes, waardoor muziek automatisch uit de speakers golft. Maar wat nu als je geen cd-speler in huis hebt? Dan schakel je échte muzikanten in.
In de kroegen en thee- en koffiehuizen aan het begin van de twintigste eeuw werd vaak een pianist ingehuurd, die voor het muzikale behang moest zorgen. In de wat chiquere salons zag je vaak een 'strijkje', bestaande uit een pianist en enkele violisten en blazers. Het repertoire bestond uit dansnummers, zoals walsen, foxtrots en tango's. Oftewel, gewoon gezellige muziek, waar je zonder gewetenswroeging doorheen kon praten.
De muzikale leiding was in handen van de eerste violist, die bleef staan en 'Stehgeiger' werd genoemd. Na de Tweede Wereldoorlog werden dergelijke salonorkesten overbodig gemaakt door jukeboxen en zorgde de opkomende rockmuziek er voor dat salonmuziek het etiket 'archaïsch' kreeg opgeplakt. Halverwege de jaren zeventig beleefde de salonmuziek een revival en ontstonden er talloze orkestjes die de muziek van weleer tot leven brachten en in de weer gingen met nieuwe en oude composities.
Een van de bekendste, nog bestaande orkesten uit die tijd is het Salonorkest Pluche, in 1974 opgericht in Groningen. Dit orkest hanteert de klassieke salonbezetting met een pianist, twee violisten, een altviolist, een cellist, een contrabassist en een slagwerker. Salonorkest Pluche heeft talloze lp's uitgebracht en kende zijn hoogtijdagen in de late jaren zeventig; nu is het orkest vooral te bewonderen in het ehh... wat luxere schnabbelcircuit.
Luister naar een titelloos album uit 1980 om eens kennis te maken - het gaat om een viny-rip dus met onvermijdelijk maar o zo gezellig gekraak. Deze lp bevat 13 tracks die zich begeven op het snijvlak tussen lichtklassiek en easy listening en weghappen als een luchtig soesje. Vooral de uptempo liedjes 'Kannst du pfeiffen Johanna', 'Da Capo', 'Melody for Strings' en 'Pizzicato Violins' (inclusief bizarre tekenfilmgeluidjes en vrolijk gefluit) zijn bijzonder aardig, en als vanzelf krijg je de aandrang een pijp op te steken, een glas whiskey in te schenken en een krulsnor te laten groeien.
Russ Meyer (1922 -2004) was dol op vrouwen met grote borsten. Nu delen wel meer mannen deze obsessie, maar Meyer deed er wat mee. Hij werkte midden jaren vijftig voor de Playboy, waar hij zich toelegde op het fotograferen van rondborstige modellen. In 1959 stortte hij zich vol overgave op een carrière als regisseur en in een periode van twintig jaar maakte hij maar liefst 24 films, die hij schreef, produceerde, regisseerde en monteerde. Zijn films (met prachtige titels als 'Mondo Topless', 'Supervixens', 'Beneath the Valley of the Ultra-Vixens' en 'Faster, Pussycat! Kill! Kill!') waren snel gemonteerd, zaten vol met bizarre dialogen en vreselijk slecht acterende actrices. De verhaallijnen waren saai en langdradig en het commentaar van de alwetende verteller volstrekkt overbodig.
Het enorme succes van zijn films had te maken met vier dingen: grote, deinende borsten (vaak van onderaf gefilmd), geweld, humor en een flinke hoeveelheid gezonde seks. Feministen sloten de regisseur in hun hart omdat hij vrouwen niet denigrerend afschilderde, maar juist hun daadkracht en zelfstandigheid benadrukte. Toen in de jaren zeventig de expliciete pornofilm opgang maakte, probeerde Myer zich toe te leggen op serieuze films, zonder vrouwen met exorbitante voorgevels. Deze films flopten.
''Als ik niet zo geobsedeerd was door tieten, had ik misschien een groot filmmaker kunnen worden'', verzuchtte de regisseur meerdere malen. Van harde porno moest hij niets hebben, en dat gold ook voor opgepompte siliconenborsten van de vrouwen die in toenemende mate bij hem aanklopten voor een rol. De laatste jaren van zijn leven kwijnde Russ Meyer weg; hij leed aan dementie en de duizenden foto's van voluptueuze schoonheden aan de muren werden door zijn verpleegsters weggehaad – al die plaatjes maakten die oude man toch maar onrustig.
YouTube bevat een schat aan Russ Meyer-trailers en in dit zipje vind je (fragmenten van) de soundtracks van 'Faster, Pussycat! Kill! Kill!', 'Lorna', 'Vixen', 'Up! Mega Vixens', 'Beneath The Valley Of The Ultra Vixens' en 'Super Vixens' (in 64 kbps m4a-formaat dat gelijk staat aan ongeveer 128 kbps mp3).
De hoes ziet er bijzonder vrolijk uit (zie het kleine plaatje naast deze entry): vier lachende dames in Victoriaanse zomerkleding, die in een bootje op een meer dobberen, voortgepeddeld door een grijnzend halfnaakt oud mannetje met een strohoed op. Als je beter kijkt zie je waarom ze zulke lol hebben: ze hebben allemaal een borst ontbloot! Dames, toch! Het spelevarende gezelschap maakt deel uit van The Gate Crashers, dat in de jaren zeventig talloze 'Come to our surprise party'-platen op de markt bracht, gevuld met vrolijke lalala-liedjes en schetterende trompetjes. Een beetje zoals de Swingle Singers, maar dan een stuk lolliger. Dergelijke albums waren bedoeld om tijdens een feestje op te zetten en iedereen voor een half uurtje op de dansvloer te krijgen, zonder nu gelijk overdreven hip te gaan doen met allerlei rare discofratsen.
Op de achterkant van 'Come to our surprise party IV' (uit 1974) staat enthousiast geschreven: ''The happiest party and dance record you have ever experienced'!' en dat klopt wel aardig, zo ontdekte ik tijdens het luisteren. De lp staat vol met lichtelijk cheesy meezingers als 'Lily the pink' en 'I'd like to teach the world to sing', die overkomen alsof je een Benny Hill-aflevering binnenwandelt. Het leukste zijn de instrumentale nummers, die soms verrassend funky klinken met een kek steigerend Hammond-orgeltje, een freestylende piano en een pompend baslijntje (check vooral 'Loch Lomond' en 'Houserocker Boogie'!). Over de Gate Crashers kon ik verder niet zo heel veel informatie vinden en ik heb het vermoeden dat hun lp's in net zulke grote hoeveelheden (en net zo goedkoop) als de albums van James Last op de diverse rommelmarkten te vinden zijn. Download 'Come to our surprise party IV' via Rapidshare – het gaat om een vinyl-rip van 192 kbps, inclusief sfeerverhogend gekraak (heeft wel wat, als je het mij vraagt).
Een jaar of twee geleden begon ik weer met het kopen van lp's. Niet om ze te luisteren, maar om ze aan de muur te hangen – ik selecteerde de lp's met de fraaiste hoezen en hing ze netjes op in mijn woonkamer. De vinyl-platen zelf belandden in de kast. Zo af en toe snuffelde ik tijdens rommelmartken in bakken met oude lp's om te kijken of er nog iets moois bij zat. Enkele maanden geleden ging het mis. In Pandora ('een warwinkel voor snuffelaars' in Dordrecht) stuitte ik op Ad Vissers 'Sobriëtas', een lp uit 1982. Ik heb de gelijknamige roman al jaren en jaren in de kast staan, maar had de bijbehorende muziek nog nooit gehoord en was behoorlijk nieuwsgierig. Op zolder bij mijn ouders stond een Lenco-platenspeler, die het nog prima deed. Ik sleepte het ding naar huis en zette voor het eerst sinds tijden weer een plaatje op.
Maar ja, verwend geworden door dit digitale tijdperk ging ik op zoek naar manieren om die oude platen de 21e eeuw in te loodsen. Op mijn werk lag de PhonoPreAmp iVinyl van Terratec, een klein kasje waarmee je je platenspeler verbindt met de pc, waar ik een weekendje mee mocht spelen. Het werkt allemaal bijzonder simpel: je zet een plaat op en laat een opnameprogramma meelopen. Vervolgens poets je de ruis weg, hak je alles netjes in stukjes en converteer je de tracks naar het het mp3-formaat. Mijn eerste klus was het digitaliseren van 'Sobriëtas', waarover binnenkort een entry natuurlijk, en dat verliep probleemloos.
Wie overigens op zoek is naar een platenspeler voor een leuk prijsje (50 euro geloof ik), kan tot 12 november terecht bij de Hema. In het kader van het 80-jarig bestaan stunt de winkelketen namelijk met platenspelers. Geen hippe retro-apparaten, maar gewoon nieuwe. Afhankelijk van het succes wordt besloten of de platenspeler permanent in de schappen blijft. Een groot aantal winkels is inmiddels al door de voorraad heen... Heb je al zo'n ding staan, breng dan een bezoekje aan de Nationale Pick-up Dagen, aanstaande zaterdag in 't Harde. Altijd leuk.
Afgelopen weekend werd ik door vriendin Eva meegesleept naar een concert van Signe Tollefsen in het Utrechtse café Flitz. Eva is dol op singer-songwriters, die het liefst in een of andere exotische taal hun muziek ten gehore brengen. De naam ' Signe Tollefsen' wekt de associatie met een hoogblonde Scandinavische zangeres, die weemoedige liedjes zingt over fjorden en zeehondjes. De Amerikans-Nederlandse Signe woont echter gewoon in Utrecht en haar muziek klinkt als 'flowers, autumn, sandals and wool' (aldus haar website). De 25-jarige zangeres studeerde kortstondig filosofie in Engeland, stapte vervolgens over naar klassieke zang en volgt momenteel een opleiding zang en gitaar aan het conservatorium in Amsterdam. Tussendoor tourde ze als support act van Stephen Malkmus door Europa en bereikte ze de finale van de Grote Prijs van Nederland en de Popronde.
Signe ziet eruit als een dromerige hippie en tijdens haar korte optreden slaagde ze er moeiteloos in om de stampvolle Flitz stil te krijgen. En da's best knap voor iemand die zichzelf alleen begeleidt op gitaar en piano – een warme, rokerige kroeg vol geroezemoes en mensen die een bordje nasi naar binnen proberen te werken is nu eenmaal niet de meest geschikte plek voor melancholieke liedjes. Na een kwartiertje en een handvol liedjes had ik het wel weer gezien, en dat lag niet aan het fijne, warme stemgeluid van Signe maar aan de totaal ongeschikte lokatie – én het feit dat mijn aandacht nogal snel afdwaalt tijdens akoestische sets, maar dat ligt aan mij. Een herkansing vindt plaats op zaterdag 4 november, als ze optreedt tijdens de openingsavond van Festival Mooie Woorden.
Op haar geinig vormgegeven website kun je drie liedjes downloaden en een videoclip bekijken, terwijl je op haar MySpace-pagina nog een extra track vindt. Een debuutalbum, dat waarschijnlijk begin volgend jaar zal verschijnen, is overigens in de maak.
Araglin Radio is nu in de lucht! Klik hier om rechtstreeks in te schakelen – je haalt dan een playlist-bestand binnen die vervolgens wordt geopend in je mediaspeler (zoals Winamp of Windows Media Player). Lukt dit niet, bezoek dan deze pagina en klik op Listen. Wil ook dit niet werken, kopieer dan de eerste link en plak 'm rechtstreeks in je favoriete mediaspeler (vaak iets van Bestand / Open url). Geen resultaat? Installeer dan de gratis Winamp-speler, dan werkt het sowieso... Verzoekjes mogen gestuurd worden naar araglin@araglin.nl Vanavond dus krautrock en op het menu staan onder andere Faust, Tangerine Dream en Ash Ra Tempel... Tune in! Edit: en het zit er weer op! Ik stond me toch een partij te chillen achter de draaitafel... Voor wie wil weten wat hij gemist heeft, hier de playlist. Volgende week een nieuwe uitzending!
|
|
