Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raadpleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes.nl of Bol.com.
Tja, een grote verrassing is het niet. In oktober schreef ik over het voorstel van ministers Klink en Ernst Hirsch Ballin om de verkoop en het kweken van psychedelische paddenstoelen in de ban te doen. Dit verbod is afgelopen vrijdag door de Tweede Kamer aangenomen. Alle paddo’s komen op lijst II van de Opiumwet. Hiermee wordt de verkoop van zowel bewerkte als onbewerkte paddo’s verboden. Het was overigens al verboden om gedroogde paddenstoelen te verkopen of te bezitten. De reden?
In een persbericht van de Minsterraad is te lezen: ''Gebleken is dat het gebruik van paddo’s hallucinogene effecten heeft en tot vergaande, levensbedreigende incidenten kan leiden. Deze effecten kunnen ook bij normaal gebruik leiden tot onvoorspelbaar en daarmee risicovol gedrag.'' Tjonge, jonge, jonge! Het moet niet gekker worden. Omdat een handjevol toeristen geen maat weet te houden, zich vol giet met alcohol en vervolgens een bak met paddo's naar binnen drukt, moet er een verbod komen? Het heeft helemaal niets te maken met gezondheidsrisico's - paddo's zijn (mits verantwoord en weloverwogen gebruikt) niet verslavend en niet schadelijk voor de gezondheid. De overheid bepaalt voortaan wat goed voor je is (of niet, in dit geval) en stapelt regel op regel en verbod op verbod. Nog even en we schuiven allemaal om zes uur 's avonds aan bij moeder de vrouw voor de warme prak, spelen vervolgens een potje Halma, kijken naar de nieuwste aflevering van 'Toen was geluk heel gewoon' en gaan daarna vroeg onder de wol om de volgende dag weer noest aan de arbeid te gaan.
Een paddo-verbod getuigt van een eenzijdige en rigide visie op wereld en smoort een van de meest vriendelijke manieren om 'the doors of perception' te openen in de kiem. In plaats van natuurlijke psychedelica in de handen te drijven van het criminele circuit, is het zinvoller om te komen met betere voorlichting en kwaliteitseisen voor smartshops. Zie voor meer informatie de website Red de paddo. En vergeet niet: turn on, tune in!
Even een ludiek berichtje tussendoor - de boog kan niet altijd gespannen zijn, nietwaar? Op De Pers.nl las ik dat Nelis Zondag (toepasselijke naam!), SGP’er en lid van de Provinciale Staten in Gelderland, popmuziek wil verbieden. De reden? Muziek zou jongeren alleen maar aanzetten tot overmatig drank- en drugsgebruik. Ik citeer: "Popmuziek heeft de intentie de mens los te maken van God. Vergeten wordt waartoe de mens op aarde is."
Nelis Zondag deed deze opmerkelijke uitspraak tijdens een debat over subsidie voor de popcentra Doornroosje in Nijmegen en Luxor Live in Arnhem. Neem nu de massale houseparty's: "Mensen gebruiken daar drugs en leven zich uit op de muziek", aldus Zondag. De overheid zou alleen subsidie moeten verstrekken aan evenementen met een ‘educatieve waarde’. En daar valt popmuziek niet onder. Zondag: "Bij popmuziek gaat het om opzwepen. De Staatkundig Gereformeerde Partij bekijkt de zaken vanuit het perspectief van de Bijbel, en wij zouden graag zien dat muziek daaraan beantwoordt. […] Popmuziek heeft de intentie de mens los te maken van God. Vergeten wordt waartoe de mens op aarde is", zo filmde Omroep Gelderland.
En om er nog maar wat citaten op los te laten: "Wij vinden dat instellingen waaraan je subsidie verleent een educatieve meerwaarde moeten hebben. Je moet er beter van worden. Als ik op werkbezoek ben in Doornroosje en daar hoor dat mensen oordopjes dragen om hun gehoor te beschermen, dan denk ik: we zijn niet goed bezig. […] Muziek moet het lichaam tot rust brengen en niet juist leiden tot vermoeidheidsverschijnselen. Waarom concentreren mensen zich niet op de mooie dingen in het leven?"
Prachtig hoe iemand zo op zijn gemakje op zijn ivoren wolkje rondzweeft en elk contact met de werkelijkheid verloren is. Maar hoe moet het dan, meneer Zondag? Nou, dat is eenvoudig: "Dit weekend was er hier in de Betuwe een bloesemtocht. Daar kwamen 40.000 mensen op af. Dat kostte geen geld, maar leverde juist geld op. Dat zijn goede dingen."
Afgelopen dinsdagavond werd de downloadwinkel Downloadmusic.nl gelanceerd. Op zich niet zo heel bijzonder, ware het niet dat eindelijk is afgestapt van dat vermaledijde wma-formaat met DRM. Of, om het geëxalteerde persbericht te citeren: ''Met Downloadmusic.nl is Nederland het allereerste land waar meer dan 100 Nederlandse artiesten, verspreid over meer dan 10 platenmaatschappijen, in één klap de kopieerbeveiliging van de muziek afhalen. En dat is een unicum te noemen. Met downloadmusic.nl is de eerste stap gezet naar een nieuwe manier van het vergaren van muziek en het beluisteren daarvan.''
Toe maar! Aardig is dat je je niet hoeft te registeren of een apart programma te installeren: je betaalt via iDeal, PayPal, sms of creditcard. En tot zover de loftuitingen, want ik ben bang dat ook de muziekdienst van het Larense bedrijf TargetMedia het niet gaat worden. In de sectie 'Over ons' lees ik dat de dienst is opgezet voor en door muziekliefhebbers, maar eerlijk gezegd merk ik daar weinig van. Om te beginnen ontbreekt elk spoortje van aanvullende informatie en nodigt de site op geen enkele manier uit om eens lekker te grasuinen. De categorieën bestaan uit Artiesten, Dance, Hard- & Jumpstyle, Jazz, Kids Hits, Love, Nederlandstalig, Party Hits, Pop en Voetbal. Eigenaardige indeling van 'genres'... Het is weliswaar leuk om een categorie 'Jazz' in het leven te roepen, maar nogal jammer om alleen Trijntje Oosterhuis aan te treffen.
De prijzen voor een los mp3'tje (192 kbps) starten bij 1,30 euro (via telefoon) en kunnen oplopen tot drie euro als je via sms betaalt. Downloadmusic.nl is zo te zien alleen bedoeld voor wie even snel een mp3'tje wil scoren. Begrijp me niet verkeerd trouwens: ik juich dergelijke initiatieven van harte toe, maar hoop alleen wel dat ook de ehh.. 'serieuze muziekliefhebber' (kuch) eerdaags aan zijn trekken komt. Overigens: Nederlandstalige muziek downloaden? Het Goede Doel (jawel, Henk en Henk zijn weer bij elkaar) bieden hun nieuwe album gratis aan in mp3-formaat (73 MB, 192 kbps).
Enige tijd geleden was gitarist Adje van den Berg (1954) te gast in 'De wereld draait door'. Voornaamste gespreksonderwerp was de reunie van Led Zeppelin en natuurlijk de Whitesnake-jaren van Adje. Logisch, het spreekt immers behoorlijk tot de verbeelding: nuchtere Hagenees wordt internationale rockster. Jammer is alleen dat de Nederlandse carrière van de boomlange gitarist naar mijn idee enigszins naar de achtergrond verdwijnt.
In 1980 richtte hij samen met zanger Bert Heerink, drummer Jos Zoomer en bassist Dick Kemper de groep Vandenberg op. De groep kende een vliegende start. Een demo met vijf songs belandde op het bureau van Phil Carson, hoge pief bij Atlantic Records. Hij was razend enthousiast, regelde een internationale platendeal en in 1982 verscheen het titelloze debuut, waarmee Vandenburg in één klap toetrad tot de eredivisie van de hard rock. Retestrakke rocknummers, een Bert Heerink in absolute topvorm en bovenal de gitaaracrobatiek van Adje van de Berg. Onder de vleugels van de aanstekerballad 'Burning Heart' werd de wereld veroverd.
Ook het tweede (iets commerciëlere) album 'Heading for a Storm' (1984) was een voltreffer, maar ten tijde van 'Alibi' (1986) begon het te rommelen: Phil Carson werd ontslagen bij Atlantic, Bert Heerink werd uit de band gezet en aan het succes leek hortend en stotend een eind te komen. En toen kwam rocklegende David Coverdale om de hoek kijken. Al diverse keren had hij geprobeerd om Adje over te halen toe te treden tot Whitesnake en in 1986 stemde de Nederlandse gitarist eindelijk toe. En de rest is geschiedenis, zoals dat zo mooi heet.
Van den Berg houdt zich momenteel voornamelijk bezig met schilderen (hij studeerde eind jaren zeventig af aan de kunstacademie in Arnhem en is overigens verantwoordelijk voor alle Vanderburg-hoezen) en het componeren van muziek voor onder meer documentaires. Maar goed, het begon allemaal met het debuut uit 1982, dat anno 2008 helemaal niets aan kracht heeft ingeboet en naar mijn bescheiden mening te beschouwen is als misschien wel het beste melodieuze hard rock-album van Nederlandse bodem. Luister zelf (192 kbps, 55 MB).
Ik heb het geluk gehad dat mijn vader mij naar films liet kijken waar ik eigenlijk veel te jong voor was. Hij wist ook wel dat 'Poltergeist' of 'Dune' niet geschikt waren voor een tienjarig jongetje, maar stond oogluikend toe dat ik een hoekje van de bank zat mee te griezelen. Een van de films die destijds diepe indruk op me heeft gemaakt was 'The Shining' van Stanley Kubrick. Natuurlijk, de scènes met de enge mevrouw in de badkuip en de langzaam doordraaiende Jack Nicholson waren (en zijn) angstaanjagend, maar de gedeeltes waarin Danny op zijn driewieler door de verlaten gangen van hotel Overlook rijdt, sudderden nog lang na op mijn netvlies.
Hoewel er het nodige is geschreven over 'The Shining', komt de filmmuziek er vaak nogal bekaaid van af. Kubrick had ervoor kunnen kiezen om alles dicht te plamuren met dreigende violen of schrikeffecten. In plaats daarvan pakte hij het een stuk subtieler aan. Hij vroeg Wendy Carlos en Rachel Elkind om enkele subtiel vervreemdende nummers te schrijven en putte daarnaast (denk ik) uit zijn eigen platencollectie. Zelfs als je 'The Shining' nooit gezien hebt, is het moeilijk om geen rillingen te onderdrukken bij het beluisteren van de soundtrack: de sombere klanken van György Ligeti, het mysterieus-dreigende eerste en derde gedeelte van Bela Bartóks 'Music for Strings, Percussion and Celesta' en enkele avant-gardistische stukken van de Poolse componist Krzysztof Penderecki. Alsof de temperatuur binnen enkele seconden daalt tot het vriespunt, deuren spontaan beginnen te klapperen en kaarsen worden uitgeblazen door onzichtbare entiteiten...
Vreemd genoeg is de soundtrack nooit op cd verschenen. Sterker nog: de oorspronkelijke lp is alleen in Amerika uitgebracht, om na korte tijd weer uit de handel te worden genomen. Problemen met auteursrechten, naar het schijnt. De originele lp uit 1980 gaat inmiddels voor flinke bedragen over de toonbank. Natuurlijk kun je de nummers ook los downloaden (hoewel op de albums van Wendy Carlos niet het originele 'The Shining'-thema is te vinden), maar er gaat niets boven een handig pakketje.
Luister naar een Japanse bootleg-cd-rip (90 MB, 256 kbps – met dank aan L-rs.org!)
Nadat Claudio Monteverdi en Giovanni de Palestrina de boel in de Renaissance eens flink hadden opgeschud, was het tijd voor wat nieuws: de barok. Waar de muziek in de Renaissance over het algemeen nogal sacraal en serieus van aard was, gooiden kunstenaars en componisten in de Barok-periode (ruwweg van 1650 tot 1750, afhankelijk van het land) alle remmen los. Er werd zwierige, expressieve kunst gemaakt, en de muziek uit die tijd was druk, melodieus en vol tierelantijntjes. Barok was de glamrock van de 17e eeuw en niet iedereen kon die bombastische muziek even goed waarderen.
Als reactie op de saaie Renaissance-muziek experimenteerden componisten als Vivaldi en Händel met allerlei muzikale structuren en kieperden ze zonder met de ogen te knipperen de regels overboord die bepaalden hoe de overgang van het ene stukje naar het andere moest verlopen. Zo werd onder meer de basso continuo (geïmproviseerde en aanvullende melodielijnen meestal uitgevoerd door een cello of gamba – vrij vertaald: lekkere riffjes) geïntroduceerd en maakte de 'affectenleer' (waarbij aan de hand van muziek een stemming werd uitgebeeld) een comeback. Aan de diverse Europese vorstenhuizen schreven componisten hun vingers blauw om (religieuze) feestdagen en bijzondere gebeurtenissen van bijpassende muziek te voorzien.
Hoogtepunt en tevens het einde van de barok werd gevormd door Johann Sebastian Bach. Na hem was het tijd voor een tegenreactie: de klassieke periode. Muziek in de klassieke stijl klinkt soberder en terughoudener – de glamrock werd opgevolgd door de grunge. Ik ben dol op barokmuziek; de vrolijke wijsjes laten zich al na enkele seconden gezellig meeneuriën - alsof je naar drie aflevering en van Tussen Kunst & Kitsch achter elkaar zit te kijken.
Het ligt voor de hand iets van Vivaldi of Bach uit te kiezen, maar net zo fraai zijn de zeven symfonieën (de laatste paste niet meer in het zipje) van William Boyce (1711-1779). Hij wordt beschouwd als een van de grootste Engelse componisten van de 18e eeuw, maar is nu grotendeels vergeten en wordt slechts af en toe uitgevoerd. Jammer, want het klinkt prachtig (320 kbps, 91 MB).
Ik ken mensen die zichzelf tijdens het werk een extra duwtje in de rug geven door snoeiharde metal of dance te draaien. Zelf word ik altijd enigszins nerveus als ik dergelijke muziek op heb staan terwijl ik me moet concentreren. Het is dan ook de kunst om iets op te zetten dat de ruimte vult, zonder te overheersen, de aandacht te vragen of te vervallen in Brian Eno-achtige vaagheid. Met andere woorden: een ontspannen muziekje, bijvoorbeeld het album 'Kalimba Moon' van Shastro.
Geen new age-Duitser deze keer, maar een new age-Italiaan. Ik kocht deze cd ooit eens omdat ik in het cd-boekje zag dat Karunesh en Anugama (wél twee new age-Duitsers) zijdelings een vinger in de pap hadden. Dus dan moet het wel snor zitten. 'Kalimba Moon' bevat negen instrumentale tracks, die als een zwoel lentebriesje uit je speakers wapperen. Het heeft eerlijk gezegd allemaal niet zo heel veel om het lijf, maar Shastro slaagt er wonderwel in om een bijzonder relaxte sfeer te creëren, waarbij je als vanzelf je strandstoeltje uitklapt, de schaduw van een kokosboom opzoekt en voorzichtig nipt aan je cocktail terwijl de zon langzaam ondergaat. Zacht kabbelende exotische ritmes, fluit, saxofoon, akoestische gitaar en af en toe een woordenloos meezingrefreintje – totaal ontspannen.
Over Shastro kon ik niet heel veel achtergrondinformatie vinden. ''The development of his unique musical style evolved over many years during his frequent visits to other countries such as Spain, Turkey, Africa, South America and India. These journeys were inspired by a spiritual search that led him to experience meditation in India and creating music for various meditation techniques'', zo lees ik de site van het door hem opgerichte Malimba Records. Ach, soms moet je niet al te veel willen researchen en zeker niet als je eindelijk weer eens een stukje voor je weblog aan het tikken bent. Luister zelf: 'Kalimba Moon' (74 MB, 320 kbps).
Drukdrukdruk – je had het waarschijnlijk al gemerkt aan het trage update-tempo... Aan muziek en ideeën geen gebrek, wel aan tijd om eens uitgebreid achter de pc te kruipen. Na morgen (dinsdag 15 april) is de rust wedergekeerd in huize Araglin en zal ik weer noest nieuwe stukkies posten! Nog even geduld...
De status van de Nederlandstalige popmuziek is de laatste jaren flink opgepoetst. Poptekstschrijvers hebben zich een plek verworven te midden van 'echte' dichters. Zoals Jan Rot, die vorig jaar op het programma stond van Poetry International, en Huub van der Lubbe, die meedeed aan de Nacht van de Poëzie. Poëziecriticus Guus Middag besteedde serieuze beschouwingen aan een liedje van Acda & De Munnik in NRC Handelsblad. In de laatste editie van 'de dikke Komrij', de ultieme graadmeter van literaire status, was werk gebloemleesd van poppoëten als Raymond van het Groenewoud, Herman Brood en Rick de Leeuw. En literaire uitgevers brachten de liedteksten van Frank Boeijen en De Dijk in boekvorm op de markt.
Ook van de teksten van een van de populairste Nederpopbands van de laatste jaren, het Zeeuwe Bløf, verscheen een bloemlezing. Maar wie daarin leest, moet vaststellen dat een poptekst op papier niet altijd meteen ook een gedicht is. 'Aan de kust' (1998) was de titel van een van de eerste grote Bløf-hits. In de tekst wordt de Zeeuwse kust bezongen, en dus ging tekstschrijver Peter Slager (tevens bassist van de band) naarstig op zoek naar rijmwoorden op 'kust'. Dat blijkt nog niet mee te vallen, want hij smokkelt flink met 'lucht', 'zucht' en 'berucht'. Verder gebruikt hij 'lust' en 'onbewust'. Met die laatste rijmvondst is hij zo tevreden dat hij hem tot drie keer laat terugkomen, wat leidt tot rare constructies als: 'de Zeeuwse kust / Waar de mensen onbewust / Zin in mosselfeesten krijgen.' Alsof je ook 'bewust' zin in een feest kunt krijgen.
In 1976 kwam Jean Michel Jarre op de proppen met de lp 'Oxygène'. Een baanbrekend album, waarmee hij in één klap zijn naam vestigde. Je zou verwachten dat Frankrijk zich net zoals Duitsland zou ontpoppen tot hofleverancier van prima elektronische muziek, maar eigenlijk viel dit nogal tegen. Misschien had ook Frankrijk te lijden onder de aanzwellende punkrevolutie en stonden de neuzen van de recensenten een heel andere kant op.Toch waren heel even alle ingeredienten voor een bloeiende elektronische scene aanwezig.
Gelijktijdig met Jarre's 'Oxygène' verscheen namelijk de lp 'Green Ray' van Zanov (oftewel Pierre Zalkazanov). Het album bevatte drie lange tracks, die nauw aansloten bij de sfeervolle, bij vlagen beklemmende muziek van Klaus Schulze (en dan met name diens 'Timewind' uit 1975) en het vroege werk van Tangerine Dream. Waar Jarre het min of meer in de 'poppy' hoek zocht, ging Zanov de kosmische diepte in. De analoge sequencers ronken en bonken dat het een lieve lust is, terwijl in de bijna twintig minuten durende afsluiter 'Running Beyond A Dream' het gas wordt teruggenomen en je bijna verdrinkt in surrealistische klanktapijten.
Opvolger 'Moebius 256 301' (1977) is iets toegankelijker, maar eveneens ijzersterk: de drie korte tracks schurken tegen popmuziek aan, terwijl in de afsluitende twee lange nummers de sequencers en synthsolo's alle aandacht opeisen. Na een stilte van vijf jaar verscheen in 1982 de lp 'In Course of Time', dat de inmiddels vertrouwde analoge klanken liet horen.
Het opvallende is dat Zanov vervolgens van de aardbodem verdween en er nagenoeg niets over hem bekend is. Zijn albums zijn nooit op cd uitgebracht en inmiddels gezochte collector's items. Luister naar een prima vinyl-rip van 'Green Ray' (66 MB, 224 kbps). Onmisbare kost voor de liefhebber! Overigens: als je ook de andere lp's wilt horen, laat gerust een reactie achter.
December 1985 werd gedomineerd door Elton Johns 'Nikita'. De single was wereldwijd een ontzettende monsterhit, hoewel ik dit nooit zo goed heb begrepen. Sir Elton ook niet, want hij beschrijft het als 'een redelijk saai nummer en zeker geen hoogvlieger'. Dat 'Nikita' toch zo'n grote hit is geworden, heeft niet alleen te maken met de hoge meezingfactor, maar ook met de videoclip (hier de YouTube-link), die de thematiek van het nummer goed verbeeldt: de onbereikbare liefde van een westerling voor een beeldschone vrouwelijke Oost-Duitse grenswacht. Het is alleen wel jammer dat Elton er nogal... protserig uitziet, met zijn rare hoedjes, bontgekleurde pakken en felrode auto. Aan het eind van de clip laat Elton zijn fantasie de vrije loop en zien we hem samen met Nikita bowlen, terwijl hij een soort pyjama met een bijpassende fez draagt. Overigens is Nikitia eigenlijk een Russische mannennaam, en dat verklaart al een hoop...
Maar ik dwaal af. De clip was zelfs zo populair dat Anya Major, het model annex discuswerpster dat in de huid kroop van de Duitse grenswacht, aan het Nikita-succes nog een klein staartje kon toevoegen. Ze bracht begin 1986 de best wel succesvolle single 'Moscow Nights' uit, waarbij ze nog even voortborduurde op haar alter-ego in legeruniform. Het zou bij deze ene single blijven. Major was overigens twee jaar eerder te zien in de legendarische Apple-commercial '1984', geregisseerd door niemand minder dan Ridley Scott. Het model dat oorspronkelijk was ingehuurd, moest een gigantische hamer omhoog slingeren. Dat wilde niet echt lukken, en dat gold ook voor de inderhaast opgetrommelde reservemodellen. Iemand van het castingbureau ontdekte de toen 17-jarige Anya Major bij toeval in een Londense sportschool en van het een kwam het ander.
Hoewel het gerucht gaat dat ze in 2004 is overleden aan borstkanker, is Anya nog steeds springlevend en woont en werkt ze met haar man en drie kinderen in Engeland. En om je geheugen op te frissen: Anya's 'Moscow Nights' (128 kbps, 4 MB, vinyl-rip).
Niet alleen hield Stephen King me de afgelopen avonden weg van mijn log (zijn nieuwste roman ‘Duma Key’ - in het Nederlands verschenen als ‘Duma’ - is een aanrader!), ik moest Zweedse balletjes in witte pap eten bij de Ikea en bovendien stond afgelopen weekend de Mega Platen- en CD-beurs in de Utrechtse Jaarbeurs op het programma. En dat betekende dus kilometers vinyl en (voornamelijk oudere) mannen die met een licht geobsedeerde blik in de ogen en een uitdraai van hun collectie in de handen in razend tempo door bakken met oude lp's aan het spitten waren.
Ik ben veeleer een muziekliefhebber dan een verzamelaar en hoef niet zo nodig die ene zeldzame pressing uit Hongarije of dat ene zwaar gelimiteerde singletje in mijn bezit te krijgen. Dat scheelt enorm. Ik liet de bakken met platen grotendeels links liggen, neuriede gezellig mee tijdens het akoestische optreden van The Madd en kwam uiteindelijk thuis met een slordige dertig cd's, waarvan het merendeel ongetwijfeld de komende tijd op Araglin.nl zal opduiken.
Grappig is dat je precies kunt zien welke albums de verwachtingen niet helemaal hebben waargemaakt. Zo zag ik grote stapels liggen van Candy Dulfers 'Right In My Soul' en het gelijknamige album van The Mavericks uit 2003 (beiden nieuw in plastic) voor slechts één euro... Ik heb deze platenbeurs nu diverse malen bezocht en blijf het opvallend vinden dat er nauwelijks new age, moderne elektronica, folk, avant-garde of wereldmuziek wordt aangeboden. je zou toch verwachten dat bijvoorbeeld een label als Groove of een distributeur als Oreade acte de présence zou geven. Nu was het aanbod vooral meer van hetzelfde, met elk jaar dezelfde kraampjes...
De afgelopen keer (in november) kreeg ik achteraf spijt omdat ik de verzamelaar 'Analogy' (met eigentijdse analoge elektronica) niet mee naar huis had genomen. Ik zag het album nu doodleuk weer liggen, bij dezelfde handelaar. In hetzelfde vakje 'New Age/Elektronisch' met maar liefst vijf albums (waaronder een heruitgave van de obscure lp 'Electronic Mind Waves' (1976) van het Italiaanse Elektriktus, dat dan weer wel). In ieder geval: volgende keer ben ik weer van de partij!
Het is verleidelijk om het Nederlandse Nova te bestempelen als eendagsvlieg. In het voorjaar van 1982 scoorden Rob Papen, Ruud van Es en Peter Kommers een verrassende nummer 1-hit met het toch wel enigszins kazige instrumentale nummer 'Aurora'. Ik kan me zelfs nog een optreden in TopPop herinneren: drie jongens van rond de achttien die hevig met allerlei synthesizers in de weer waren, omringd door mistflarden uit de rookmachine. Het leek alsof het drietal uit Dordrecht vanuit het niets in de hitlijsten was beland, maar in feite timmerden het trio al wat langer aan de weg.
Onder de noemer Peru verscheen in 1981 het album 'Macchu Picchu', gevuld met elektronische muziek en een hele hoop sequencers. De lp was niet echt succesvol en klonk bovendien nogal... tja, lichtelijk zoekende. Een exemplaar belandde op het bureau van Willem van Kooten, oprichter van platenlabel Red Bullet. Hij vond de muziek best geinig en dan vooral één specifiek nummer: het ruim acht minuten durende 'Sons of Dawn'. Hij zocht contact met de groep en stelde voor om deze track als single uit te brengen. Maar dan wel in een behoorlijk ingekorte versie. Onder leiding van producer Chris Pilgram (die in de jaren zeventig hits had geschreven voor onder andere Herman van Veen en Liesbeth List) werd aan een aangepaste variant gesleuteld en het resultaat is bekend: een onverwachte Europese hit. In juli 1982 bereikte opvolger 'Sol' de twintigste plaats in de Top 40, verschenen er twee Nova-albums ('Terranova' en 'Quo Vadis' uit respectievelijk 1982 en 1983) en daarna bleef het ogenschijnlijk stil rond de groep.
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raadpleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes.nl of Bol.com.