Nadat ik eerder op Facebook al luidruchtig de loftrompet liet schetteren, ik de film inmiddels al drie keer heb gezien en mijn collega’s dwong om in ieder geval de eerste vijf minuten te bekijken, moet mijn weblog er ook aan geloven. Want Kung Fury verdient het om door zoveel mogelijk mensen te worden gezien.
En zo te zien gaat dat niet al te veel problemen opleveren; de korte film van de Zweedse regisseur David Sandberg (die ook de hoofdrol speelt) is in amper 24 uur ruim 3,5 miljoen keer bekeken. Geheel terecht, want Kung Fury is de overtreffende trap van episch en is dé ultieme 80’s-film – drie decennia later dan verwacht, maar toch.
Kung Fury duurt een half uurtje en gaat over een 'Kung Fu renegade cop who travels back in time to kill his Nemesis, Hitler'. En dat gaat gepaard met de nodige ontploffingen, bloedspetters, Zweeds sprekende nazi's, woordspelingen, dinosaurussen, vliegende auto’s en Vikingen.
David Sandberg begon zijn carrière ooit als regisseur van commercials, maar droomde altijd er altijd al van om een actiefilm te maken in de stijl van de films en series waarmee hij in de jaren tachtig opgroeide. In 2013 lanceerde hij een trailer en probeerde genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om Kung Fury te realiseren. Toen dat niet lukte, startte hij een Kickstarter-campagne. Uiteindelijk haalde Sandberg 630.000 dollar op en ging zijn film deze week in première tijdens het filmfestival van Cannes en werd het een dag later op YouTube geslingerd. Grappig genoeg is nagenoeg de hele film in het Zweedse Umeå gefilmd, waarna Sandberg en zijn team zich uitleefden in de digitale studio om Kung Fury onder te dompelen in het Miami van 1984.
Niet alleen de film ademt de jaren tachtig, dat geldt ook voor de muziek: heerlijke retrowave (oftewel 80’s synthpop maar dan anno 2015), van producers als Mitch Murder en Betamaxx, inclusief een briljante track van David Hasselhoff en een donderend heavy metal-nummer. Episch. Tenminste, als je in de 80’s bent opgegroeid. Of niet vies bent van de nodige clichés. Of van cheesy synths.
In de Kung Fury-shop vind je allerlei merchandise, waaronder T-shirts, een geweldige filmposten en een lp (ik heb de mijne al besteld). Gamers kunnen zich uitleven met Kung Fury: Street Rage (er zijn gratis versies voor iOS en Android) en gezien het succes is het slechts een kwestie van tijd voordat er een vervolg verschijnt of een langere versie. Ik kan niet wachten.
Een tijdje geleden was ik bij stripwinkel Piet Snot in Utrecht. Ik kom daar wel vaker, dus zo interessant om te melden is dat niet, ware het niet dat achterin de winkel opeens een paar dozen met lp’s stonden. En zoals iedereen weet die wel eens door bakken met lp’s roert: zodra je vinyl buiten zijn natuurlijke habitat van de platenwinkel of –beurs aantreft, stijgt de kans dat er iets interessants tussenzit.
De eerste doos stelde in ieder geval niet teleur: het complete oeuvre van Ultravox (inclusief de soloalbums van Midge Ure), Visage, Spandau Ballet en wat progressieve rock. Niet slecht, dacht ik, toen ik een doosje opschoof. En terwijl mijn mond langzaam openviel, flapperde ik door de lp’s. Hans-Joachim Roedelius, Michael Bundt, Peru, Edgar Froese, Earthstar, Eroc, Adelbert von Deyen, Carlos Guirao, Deuter, Pillion, Michael Garrison – mijn onderkaak lag inmiddels op de grond. Kennelijk had iemand zijn complete collectie synthesizermuziek van de hand gedaan. Een liefhebber zo te zien; alles zag er piekfijn uit. Van sommige artiesten had ik alleen vaag gehoord, laat staan dat ik ooit een lp van hen in handen had gehad.
‘Bijzondere collectie, vind je niet?’ zei de verkoper, toen ik mijn stapeltje voor een bijzonder zacht prijsje afrekende. ‘Zijn ze eigenlijk nog wat waard?’ ‘Nou’, antwoordde ik in alle eerlijkheid, ‘het is inderdaad een fijne verzameling, maar wel heel specifiek: elektronische muziek uit de periode 1974-1984. Ik denk niet dat de markt heel groot is voor dit genre. Ik bedoel, lp’s van Kraftwerk, Joy Division of U2 uit die periode gaan voor behoorlijke bedragen over de toonbank. Maar deze? Tja, dan moet je er echt mee de hort op.’ ‘Het zijn de platen van een vaste klant van ons, die helaas na een slopende ziekte is overleden. Zijn weduwe heeft gevraagd of wij zijn strips wilden verkopen. En misschien in één moeite door ook zijn lp’s. Ik heb er niet zoveel verstand van, maar zei tegen haar: zet maar neer, misschien verdien je er nog een paar euro’s aan.’
En terwijl ik naar huis ging met een flinke tas vinyl en een gemengd gevoel, gebeurde er iets wat ik niet had verwacht. Ik werd hebberig. De daaropvolgende weken haalde ik in batches en in alle stilte de verzameling van de muziekliefhebbende stripverzamelaar in huis. Want hoewel het aantal liefhebbers van kosmische analoge muziek weliswaar klein is, ken ik er wel een aantal…
Maar in ieder geval, ik heb alles nu beluisterd en er zitten talloze geniale albums tussen. Nu kan ik alles klakkeloos rippen en online slingeren, maar in vergelijking met 2004 – toen ik begon met Araglin.nl – zijn de tijden veranderd, vooral op auteursrechtelijk gebied. Het leek me dan ook wel aardig om de artiesten zelfs eens te benaderen en te vragen hoe zij het vinden als ik hun oude werk rip en op YouTube zet (als het daar tenminste nog niet op te vinden is). Te beginnen met het Belgische duo Pillion (bestaande uit Guy Drieghe D. en Walter Christian Rothe), dat in 1980 debuteerde met het prachtige en kosmisch zinderende ‘Enigmas’. Benieuwd hoe zij reageren…
Als je 33 of ouder bent, luister je niet meer naar nieuwe muziek en ontdek je geen nieuwe artiesten meer. Althans, volgens een onderzoek van Ajay Kalia. Hij onderzocht de luistergewoonten van Amerikaanse Spotify-gebruikers en zijn conclusie is dat luisteraars gemiddeld 33 zijn als ze stoppen met het luisteren naar nieuwe muziek.
Dat je muzieksmaak wordt ‘bepaald’ tussen ruwweg je 15e en 25e was al bekend (ik heb er meerdere keren over geschreven), maar wanneer je precies stopt met het luisteren naar nieuwe muziek en hoe snel dit proces verloopt, was nog niet onderzocht. Ajay Kalia ging aan de slag met de data van Amerikaanse Spotify-gebruikers die hij combineerde met scores van populaire artiesten (gegenereerd door The Echo Nest). Taylor Swift heeft bijvoorbeeld een ‘popularity rank’ van 1 (in januari 2015), terwijl Norah Jones een score heeft van 1000.
De resultaten zijn lichtelijk voorspelbaar: tieners luisteren vooral naar populaire artiesten. Hoe ouder je wordt, hoe minder populair de beluisterde artiesten. Mannen en vrouwen luisteren aanvankelijk naar dezelfde artiesten, maar vanaf hun 20ste luisteren mannen minder naar ‘mainstream muziek’ dan vrouwen dat doen. Verder luisteren mensen met kinderen minder vaak naar populaire muziek dan de gemiddelde luisteraar van dezelfde leeftijd zonder kinderen.
Dit onderzoek werd breed opgepikt, waarbij de kop vaak iets was als de eerste zin van dit stukje. Maar eigenlijk gaat het onderzoek niet zozeer over nieuwe muziek, maar over populaire cq nieuwe artiesten. Op gemiddeld je 33ste stopt menigeen met het uitchecken van nieuwe artiesten, waar de jongere generatie wél naar luistert. En dat wordt voor hen - aanvankelijk althans - het referentiekader.
Nu ben ik misschien niet de meest gemiddelde muziekliefhebber, maar het lijkt me stug dat ik de enige 33-plusser ben die nog dagelijks nieuwe artiesten ontdekt. Het enige probleem is dat het - volgens The Echo Nest - geen populaire artiesten zijn. Om te kunnen beoordelen of je inderdaad stopt met het luisteren naar nieuwe muziek na een bepaalde leeftijd, lijkt het mij dan ook zinvoller om te kijken naar de nieuwe (lees: nog niet eerder beluisterde) artiesten of genres die worden toegevoegd aan je muziekblibliotheek.
Nog interessanter is het om iemands muzieksmaak gedurende een langere termijn te volgen. Hopelijk komt een slimme wetenschapper op het idee om data van gebruikers te monitoren – muziek luister je immers niet alleen via Spotify (en andere diensten), maar ook via YouTube, SoundCloud en tal van andere oplossingen. Het lijkt me overigens stug dat zoiets niet allang in gang is gezet, eigenlijk…
“Als ik dit had geweten, had ik wel meer meegenomen…” De verkoper op de Utrechtse Vrijmarkt keek beteuterd naar het handjevol lp’s op zijn kleedje. “Ik begon de dag met drie bakken vol en moet je nu eens zien!” Ik mompelde instemmend en bestudeerde met een scheef oog de overgebleven platen. Best aardig nog: Alle 13 Goed-varianten, Neil Diamond en een verdwaalde ABBA. “Ik probeerde vanmiddag mijn zoon nog op te bellen om te vragen of wat extra dozen met platen uit de garage mee kon brengen”, vervolgde de man, “maar ik ben bang dat hij zijn roes ligt uit te slapen. Naja, volgend jaar neem ik in ieder geval nog meer mee!”
Dat vinyl in trek is, bleek ook tijdens afgelopen Koningsdag. Het aantal kraampjes met lp’s was bijzonder hoog en de personen die in de bakken wroetten opvallend jong. En helaas gold dat ook voor de prijzen. Gemiddeld 6 euro voor een plaat – en dan nog geen eens een heel bijzondere. Ik heb me jarenlang afgevraagd waar toch al die rommel vandaan kwam die mensen tijdens Koninginnedag en Koningsdag proberen te slijten aan voorbijgangers. Dat moet op een gegeven moment toch wel zo’n beetje opraken? Anno 2015 lijkt dat inderdaad het geval (in Utrecht althans), want het aanbod was eigenlijk best goed. Qua muziek dan. In eerste instantie was ik van plan al mijn aanwinsten gedetailleerd te beschrijven, maar ik denk niet dat daar iemand op zit te wachten. Sterker nog, laat ik eerst maar eens flink wat stukjes gaan tikken, dat is er de afgelopen tijd wegens enorme drukte behoorlijk bij ingeschoten…
Nadat ik eerder op Facebook al luidruchtig de loftrompet liet schetteren, ik de film inmiddels al drie keer heb gezien en mijn collega’s dwong om in ieder geval de eerste vijf minuten te bekijken, moet mijn weblog er ook aan geloven. Want Kung Fury verdient het om door zoveel mogelijk mensen te worden gezien.
Een tijdje geleden was ik bij stripwinkel Piet Snot in Utrecht. Ik kom daar wel vaker, dus zo interessant om te melden is dat niet, ware het niet dat achterin de winkel opeens een paar dozen met lp’s stonden. En zoals iedereen weet die wel eens door bakken met lp’s roert: zodra je vinyl buiten zijn natuurlijke habitat van de platenwinkel of –beurs aantreft, stijgt de kans dat er iets interessants tussenzit.
Als je 33 of ouder bent, luister je niet meer naar nieuwe muziek en ontdek je geen nieuwe artiesten meer. Althans, volgens 
“Als ik dit had geweten, had ik wel meer meegenomen…” De verkoper op de Utrechtse Vrijmarkt keek beteuterd naar het handjevol lp’s op zijn kleedje. “Ik begon de dag met drie bakken vol en moet je nu eens zien!” Ik mompelde instemmend en bestudeerde met een scheef oog de overgebleven platen. Best aardig nog: Alle 13 Goed-varianten, Neil Diamond en een verdwaalde ABBA. “Ik probeerde vanmiddag mijn zoon nog op te bellen om te vragen of wat extra dozen met platen uit de garage mee kon brengen”, vervolgde de man, “maar ik ben bang dat hij zijn roes ligt uit te slapen. Naja, volgend jaar neem ik in ieder geval nog meer mee!”