The Darkness

'Permission to Land' was de overtreffende trap van de glamrockkitsch en mijn verwachtingen voor 'One Way Ticket (To Hell and Back)' waren dan ook hooggespannen. The Darkness heeft voor hun nieuwe album alles uit de kast getrokken en het ene na het andere rockcliché op elkaar gestapeld, waarbij twee invloeden overduidelijk aanwezig zijn: AC/DC en Queen. De titeltrack, eerste single en openingsnummer verrast met een panfluit-intro, waarna in zo'n drie minuten de gitaarsolo's, meezingrefreintjes, de hoge stem van Justin Hawkins en de sitars je om de oren vliegen.

Onder leiding van Roy Thomas Baker (die in een grijs verleden onder meer de Queen-klassieker 'Bohemian Rhapsody' produceerde) komt The Darkness met zoveel pathos, bombast en het Grote Gebaar op de proppen dat je niets anders kunt doen dan enthousiast meebrullen - hoe overdreven het soms ook overkomt. Het album bevat een groot aantal solide rocktracks en enkele ballads (te weten 'Hazel Eyes', dat rustig van start gaat, waarna Justin na een minuut of wat begint te gillen als een speenvarken, het toch wel een beetje als een mislukte Queen-pastiche overkomende 'Blind Man', met aanzwellende strijkers en piano - ik zie de aanstekers al in de stadions wiegen - en het Meat Loaf-achtige 'Seemed Like A Good Idea At The Time'). De nummers duren gemiddeld zo'n drie minuten, maar zitten zo tjokvol riffjes en breaks ('English Country Garden' is een goed voorbeeld) dat het wel een aantal luisterbeurten duurt voordat alles helemaal is doorgedrongen.

Het enige probleem dat ik heb met 'One Way Ticket (To Hell and Back)' is dat het album slechts 35 minuten duurt, en dat is toch wel teleurstellend kort, zeker als je bedenkt dat er 80 minuten op een cd'tje passen - ik had op z'n minst toch wel een rockopera van een kwartier verwacht als bonustrack.