Wout Steenhuis

Als je een film over het leven van Wout Steenhuis zou maken, zou het script hoogstwaarschijnlijk niet door de ballotagecommissie komen. Een Nederlandse verzetsheld die zich in de jaren zestig en zeventig ontpopt tot dé wereldwijde Hawai-gitarist bij uitstek en zelfs een eigen tv-show in Engeland krijgt? Te onwaarschijnlijk. De waarheid is echter soms vreemder dan fictie…

Heel veel informatie is niet te vinden over Wout Steenhuis, maar wat ik op het spoor kwam, is bijzonder intrigerend. Eind jaren dertig van de vorige eeuw was Steenhuis een jonge, veelbelovende gitarist, die in tal van jazzcombo’s speelde. Na de inval van de Duitsers in Nederland werd Amerikaanse muziek als jazz en bigband in de ban gedaan. Veel jazzgroepen schakelden dan ook over op Hawaï-muziek, zoals bijvoorbeeld de Kilima Hawaiians. Of beter gezegd: ze speelden jazz, maar zodra er nazi’s opdoken, werden er bliksemsnel tropische ritmes en steelgitaren tevoorschijn getoverd. Nederhawaïaanse groepen werden namelijk oogluikend toegestaan, mits ze in het Nederlands zongen.

Wout Steenhuis ontdekte dat de Hawaïaanse manier van gitaarspelen hem bijzonder goed lag en langzaam maar zeker groeide zijn reputatie. Ook bij de Duitsers, die hem scherp in de gaten begonnen te houden en ontdekten dat hij betrokken was bij het Nederlandse verzet. Steenhuis werd gearresteerd en op transport gezet naar Kamp Westerbork, waar hij zou worden gedeporteerd naar een concentratiekamp. Tijdens de reis naar Westerbork slaagde hij erin om te ontsnappen. Niet geheel zonder kleerscheuren: hij werd door een kogel in zijn rechterarm geraakt en het zou een behoorlijke tijd duren voordat hij weer enigszins gitaar kon spelen.

In ieder geval: hij dook de rest van de Tweede Wereldoorlog onder en in mei 1945 stond hij samen met onder anderen Kees Schilperoort en Frans Vink aan de wieg van de Dutch Swing College Band, dat in razend tempo zou uitgroeien tot het populairste dixielandorkest van Nederland. In 1948 vertrok hij samen met zijn verloofde naar Engeland om zijn vader te helpen die een fabriek runde in het Engelse kustplaatsje Margate. Al snel kreeg men daar in de gaten dat Steenhuis over muzikale talenten beschikte en in 1963 verscheen zijn eerste single ‘Long Road South’, een jaar later gevolgd door de lp ‘Surfin’ With Steenhuis’.

En vanaf dat moment was het hek van de dam. In een moordend tempo bracht hij talloze Hawaïaanse albums uit (met welluidende titels als ‘Hawaiian Surf Ride’ en ‘Paradise Island’) en in 1969 brak hij definitief door toen zijn single ‘Blue Hawaii’ in de Engelse top 10 belandde. Hij werd als Hawaï-expert wekelijks geïnterviewd door BBC Radio en schoof regelmatig aan in allerlei Engelse tv-programma’s. Begin jaren zeventig kreeg hij zelfs zijn eigen muziekprogramma op de regionale tv-zender Southern TV.

Steenhuis maakte daarnaast naam 'multi-track maestro'. In zijn eigen studio speelde hij alles zelf in (inclusief achtergrondkoortjes) om de tapes vervolgens tijdens live optredens te gebruiken als basis (onder de noemer ‘The Kontikis’ – later groeide dit uit tot een ‘echte’ band). Een dergelijke manier van werken is nu de gewoonste zaak ter wereld, maar toentertijd was dat baanbrekend. Na een lang ziekbed overleed Wout Steenhuis op juli 1985.

Hieronder een clipje om in de stemming te komen en wie nieuwsgierig is geworden naar meer: download een vinyl-rip van ‘Hawaiian Surf Ride’ (320 kbps, 68 MB) uit 1965, met twaalf heerlijk loom voortkabbelende tropische tracks. Mocht je overigens meer informatie hebben over de helaas toch wel wat in de vergetelheid geraakte Wout Steenhuis, laat gerust een reactie achter!