Tot mijn verrassing is Araglin.nl voor het derde achtereenvolgende jaar (en dat terwijl mijn log pas twee jaar bestaat) genomineerd voor een Dutch Bloggie in de categorie Beste Muziekweblog. Iedereen bedankt die Araglin.nl heeft genomineerd! De lijst met genomineerden bestaat uit de volgende twaalf logs (met achter de naam het percentage van het aantal stemmen): F-M-C (10,99), Fileunder (5,49), Araglins Muzieklog (2,63), My Own Music Industry (1,91), Jazzpodium (1,67), Muziek.blogo.nl (1,43), Alternative.blog.nl (1,19), FlabberM (0,96), Dance.blog.nl (0,72), Marco Raaphorst (0,72), Moefz (0,72) en Rocklog (0,72). Een gemêleerd gezelschap, met voor mij enkele onbekende namen. Slechts vijf van deze twaalf waren ook vorig jaar van de partij, toen My Own Music Industry er met de eer vandoor ging.
Mijn lot is nu in handen van muzieklogjurylid Timur Perlin, presentator bij radiozender Caz!. Hopelijk houdt hij van James Last en krautrock... (ik denk het niet, want Caz! draait zo te zien voornamelijk het standaard Top 40-werk.) Perlin mag overigens zelf nog extra weblogs aandragen, die naar zijn mening ook een plekje op de nominatielijst hebben verdiend. De genomineerden in de overige categorieën zijn nauwelijks onder één noemer te vangen, grote logs (Retecool, Geenstijl, Sargasso en dergelijke) staan broederlijk naast kleintjes als bijvoorbeeld Neviathiën’s blogje. Opmerkelijk is dat enkele winnaars van eerdere edities (Merel Roze en Maanisch bjjvoorbeeld) nu niet zijn genomineerd. Maar goed, hoe het ook zij, ik ben zeer tevreden met mijn nominatie, waarvoor nogmaals mijn dank! Hier vind je overigens de complete lijst met alle kandidaten.
En tot slot een huishoudelijke mededeling: vriendin Eva en ondergetekende gaan samenwonen! De komende dagen ben ik druk aan het inpakken en met bestelbusjes heen en weer aan het rijden, dus veel tijd om te loggen heb ik niet. Bovendien sluit UPC op 1 februari mijn internetverbinding af. Hopelijk komt Casema volgende week woensdag zijn afspraken na... Tot dan!
Ik heb altijd wel muziek aanstaan – zowel op werk als thuis. Vaak gaat om muziek om ongestoord andere dingen bij te doen of muziek die dient als verlengstuk van de stemming waarin ik verkeer. Nog vaker zet ik mijn Winamp-muziekspeler simpelweg op 'random' zodat ik niet hoef na te denken en er van alles voorbij komt zetten. Net zoals afgelopen zondagavond. Ik was bezig met inpakken (daarover later deze week meer) toen opeens een verstild liedje voorbij kwam. De zangeres had een onderkoelde, spookachtige en dromerige stem en zong iets over een verloren liefde, dwalend in duisternis. Ik stopte met waar ik mee bezig was en luisterde. En daarna luisterde ik het nummer nog een keer. Om vervolgens de hele cd op te zetten – een promo van 'Songs III, Bird on the Water', het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler.
De 25-jarige zangeres begeeft zich in een mysterieus grensgebied, balancerend tussen traditionele folk(noir) en dromerige pop. Ze zingt duistere ballades over verloren relaties en de dood in al zijn facetten. Bijzonder sfeervol (inclusief de prachtige Leonard Cohen-cover 'Famous Blue Raincoat'), hoewel je misschien wel even moet wennen aan de hoge, bij vlagen ijlomfloerste stem van Marissa Nadler. Ze begeleidt zichzelf op gitaar, terwijl haar band voor af en toe opduikende cello-, harp- en mandoline- en synthklanken zorgt.
Als je de elf nummers achter elkaar beluistert, valt wel op dat het een beetje gelijkvormig klinkt (met vaak ongeveer dezelfde gitaarakkoorden als opening), maar goed, alleen al met het prachtige 'Feathers' heeft ze mijn hart gestolen. Tijdloze luisterliedjes voor melancholische zielen en liefhebbers van bijvoorbeeld Joanna Newson, Sharron Krause of Nick Drake (om maar eens wat namen te noemen). 'Songs III, Bird on the Water' is Nadlers derde album, en ik ga als een speer op zoek naar 'Ballads of Living and Dying' (2004) en 'The Saga of Mayflower May' (2005).
Op haar website kun je elf liedjes downloaden (bekijk gelijk even haar schilderijen en houtsnijkunst - niet onaardig!) en op haar MySpace-account vind je eveneens enkele tracks.
De oude Germanen kenden diverse feesten, maar een van de interessantste is toch wel Midzomer, dat gevierd werd (en wordt) rond de periode van 21 juni. Tijdens Midzomer staat de zon op haar hoogtepunt; de dag is op zijn langst. De Germanen herdachten de tragische dood van zonnegod Balder, die vermoord werd door zijn blinde tweelingbroer Hodur. Volgens oude volksverhalen vervaagde op Midzomeravond de grens tussen de 'gewone' wereld en de wereld der geesten - Witte Wieven en kabouters waarden rond, dieren begonnen te praten en wie pech had, belandde in een elfenheuvel...
Middelpunt van het Midzomerfeest werd gevormd door een gigantisch vuur; men geloofde dat de vlammen heilig waren en bescherming boden tegen onheil (helemaal als je erover heen sprong) en dat de as over magische krachten beschikte. Het Christendom maakte een einde aan de midzomervieringen; priesters probeerden al die rare heidense gebruiken uit te bannen en mensen aan het Sint-Jansfeest te krijgen. De vruchtbaarheidsoptochten langs akkers werden veranderd in Sint-Jansprocessies en later helemaal verboden.
Een lange intro, want waar ik naar toe wil is het album 'Dans Kring Midsommarstången' van Erik Östs Spelmanslag. Ik zag de lp onlangs liggen en had geen idee wat ik moest verwachten. In Zweden is de midzomertraditie kennelijk nog steeds springlevend en worden de vieringen opgeluisterd met tal van vrolijke liedjes, netjes verzameld op dit album uit 1965. Erik Öst zelf (denk ik) praat de boel aan elkaar in rap Zweeds, waarna het aanwezige publiek massaal invalt en liedjes begint te zingen als 'Opp och hoppa, sitt ej och dra dig', 'Inte kan vi hålla bröllop i år' en 'Uppå källarbacken'.
Ik versta er geen drol van (het zal vast wel over het einde van de zomer en de liefde gaan), maar het klinkt alsof talloze bejaarden in een feesttent schommelend bier zitten te drinken. Als je zelf wilt luisteren, biedt deze link uitkomst (80 MB, 320 kbps). Wie overigens verstaat wat er gezongen wordt, laat gerust een reactie achter!
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raadpleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes.nl of Bol.com.
In Nederland is Animotion vrijwel onbekend, maar in thuisland Amerika staat de groep bijna synoniem voor (lichtelijk achterhaalde) jaren tachtig-synthpop, voornamelijk dankzij die ene grote hit 'Obsession' uit 1985. Hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd door de synthesizerpop van met name The Human League besloten zangeres Astrid Plane en bassist Charles Ottavio in 1983 een band op te richten. Astrid kwam met de naam Animotion op de proppen (een samentrekking van 'energy' en 'emotion' – je zag het al aankomen waarschijnlijk) en met Frenchy O'Brien (drums), Paul Antonelli (keyboards) en Bill Wadhams (zang) was de line-up compleet.
De eerste single 'Obsession' was direct een schot in de roos en vormde in feite de blauwdruk voor het complete Animotion-oeuvre: vrolijke popmuziek met zwaar aangezette synthesizers, een iets te glad gestreken productie (denk Cock Robin) en de wisselwerking tussen de stemmen van Wadhams (die eigenlijk net zo klinkt als Human League-frontman Philip Oakey) en Plane. Na deze vliegende start was de koek alweer op; de tweede single 'Let Him Go' bleef steken in de bovenste regionen van de Amerikaanse hitlijst. Debuutalbum 'Obsession' (1985) verkocht best aardig, maar een grote hit zat er niet meer in. Hoewel opvolger 'Strange Behaviour' (1986) nog een hit opleverde met 'I Engineer' begon het intern te rommelen en eind 1987 stapten Bill Wadhams en Astrid Plane uit Animotion (en traden Plane en Ottavio in het huwelijk). Er werden nieuwe zangers aangetrokken en een nog een tijdje opgetreden (en een hit gescoord met 'Room to Move').
Na deze opleving verdween Animotion in 1988 uit de schijnwerpers, om in 2001 weer bij elkaar te komen en zich met succes in het wave/synthpop/golden oldies-circuit te wagen. Bekijk, om je geheugen wat op te frissen, de waanzinnig gedateerde clips van 'Obsession' (gladiatoren bij een zwembad!) en 'I Engineer' (opgenomen in een verlaten fabriek) en download het tweede, best aardige, album 'Strange Behaviour' (91 MB, 320 kbps).
Nadat eerder dit jaar de grote platenmaatschappijen bekendmaakten voortaan af te zien van kopieerbeveiliging op hun audio-cd's, lijkt het er nu op dat ook DRM-maatregelen hun langste tijd hebben gehad. Tijdens de entertainmentvakbeurs MIDEM in Cannes liet Rob Glaser van Real Networks zich ontvallen dat hij af wil van DRM: het levert niets op en zou voor teveel frustratie zorgen onder consumenten. Glaser pleit voor een soort watermerksysteem, waarbij ieder bestand een unieke code krijgt zodat te achterhalen is wie welk bestand heeft aangeschaft (en dus ook wie welk mp3'tje heeft verspreid, maar dat vertelt Glaser er niet bij).
Ook volgens John Kennedy, directeur van de International Federation of the Phonographic Industry, zijn de DRM-dagen geteld; niet omdat het vervelend is dat je een in iTunes gekochte track alleen op je iPod kunt afspelen of dat alleen Microsofts Media Player raad weet met een wma'tje met DRM, maar omdat elke beveiliging toch weer gekraakt wordt. Ruim baan dus voor het mp3'tje dat je zonder beperkingen kunt afspelen. Volgens geruchten zou internetwinkel Amazon medio 2007 een online muziekwinkel willen lanceren, met een DRM-loos aanbod; het duurt allemaal wat langer dan verwacht aangezien de platenmaatschappijen talloze beren op de weg zien en hun poot stijf houden. (Bron: The Register.)
Het Amerikaanse eMusic bewijst dat het aanbieden van mp3'tjes geen probleem hoeft te vormen; de downloadwinkel verwelkomde eerder deze week zijn 250.000ste abonnee en is daarmee naar eigen zeggen de de grootste muziekdienst na Apple's iTunes. eMusic biedt muziek aan van uiteenlopende artiesten en genres (in 192 kbps mp3-formaat), en is vooral een aanrader voor wie op zoek is naar wat minder bekende namen (vooral de new age- en ambient-afdeling is een bezoekje waard). Jaja, ik zit bovenop het nieuws...
Ook mp3-spelers blijken over een muzikale voorkeur te beschikken. Op die van mij staan zo'n 1000 nummers en tijdens de rit naar mijn werk (die nu iets langer duurt vanwege een lekke band) zet ik mijn flashspelertje altijd op 'shuffle'. Tot mijn verbazing passeren tijdens mijn half uurtje reistijd steevast minimaal twee nummers van The Vapors de revue. Nu ben ik geen al te groot rekenwonder, maar de kans dat dit gebeurt (nu al een week lang) lijkt me erg klein. Misschien probeert mijn mp3-speler eigenhandig deze in de vergetelheid geraakte Engelse groep weer onder de aandacht te brengen?
The Vapors werd in 1978 opgericht door zanger/gitarist Dave Fenton, die aansluiting zocht bij de opkomende new wave-rage. Tijdens een optreden in 1979 zat toevallig The Jam-bassist Bruce Foxton in de zaal. Hij was onder de indruk en vroeg The Vapors om mee te gaan tijdens een tournee van The Jam en natuurlijk hoefde Fenton daar geen seconde over na te denken. Manager John Weller (vader van Paul) ontfermde zich over de jonge groep en in het najaar van 1979 verscheen de eerste single 'Prisoners', die weinig indruk maakte. Met de tweede single, 'Turning Japanese', was het wel raak. Debuutalbum 'New Clear Days' (1980) deed het eveneens best aardig, maar opvolger 'Magnets' (1981) flopte, waarna David Fenton de handdoek in de ring gooide en zich stortte op een carrière als advocaat.
'New Clear Days' bevat 10 vrolijke wave-tracks, waarbij luchtige onderwerpen worden afgewisseld met wat zwaardere thema's als de nucleaire dreiging. 'Magnets' is minder lichtvoetig; de songs gaan voornamelijk over vervreemding en handelen over nogal vreemde personages (zoals cultleider Jimmie Jones in openingstrack 'Jimmie Jones'). The Vapors zijn voornamelijk de geschiedenis ingaan dankzij 'Turning Japanese' (dat volgens geruchten over excessief masturberen gaat – Fenton ontkent alles), maar het debuut is nog altijd bijzonder aanstekelijk – download een prima vinyl-rip via Rapidshare (160 kbps, 83 MB, inclusief bonustracks).
In de meeste wat grotere cafés vind je van die zuilen met gratis Boomerang-ansichtkaarten. Ik neem er vaak een aantal mee naar huis, de dan vervolgens op een vergeten stapeltje belanden. Deze keer vond ik een klein tijdschrift in het rek: het eerste nummer van Classix Magazine. Bladmanager Tim Mathot in het voorwoord: ''Classix Magazine is een splinternieuw lifestyle-magazine over klassieke muziek en richt zich met name op mensen die wel nieuwsgierig zijn naar deze muziek, maar er verder weinig of niets van af weten. Het initiatief [...] is voortgekomen uit het besef dat deze muziek anno 2007 nog steeds een stoffig imago heeft en [...] voor veel mensen nog steeds een elitaire aangelegenheid lijkt te zijn.''
Een gratis tijdschrift dus dat klassieke muziek onder de aandacht van een groot en jong publiek probeert te brengen. Een lovenswaardig streven en in het eerste nummer krijg je artikelen voorgeschoteld over onder meer Janine Jansen (die ook op de cover prijkt en dient als uithangbord), Mahlers eerste symfonie, de Matthäus Passion in Nederland en Ellen ten Damme. Het leest allemaal lekker weg, maar Classix Magazine slaagt er niet in een diepe indruk achter te laten. Het artikel over Janine Jansen bijvoorbeeld lijkt wel een knip-en-plak-oefening, waarbij alle citaten uit de NRC zijn gejat.
De artikelen komen geforceerd 'jong' over, met zinnen als 'Het lijkt wel alsof er geen enkele componist is waarvoor Nederlanders, vooral ook de jongere, warmer lopen dan voor Gustav Mahler.'' Waarom Mahler vooral jongeren aanspreekt, blijft echter onbeantwoord. En dat Janine een 'vioolbabe' is, weten we zo langzamerhand wel. En dat de Franse Polydor-afdeling geschokt was over de erotische cover (ahum) van haar eerste album, geeft alleen maar aan dat de klassieke wereld wel een frisse wind kan gebruiken. Enigszins uit de toon valt een recept voor crème brûlé met sinaasappel en pistachenootjes en een als een artikel vermomde reclame voor Château Poitevin: ''De weelderige neus toont intens superrijp zwart fruit en zelfs geconfijt fruit. De wijn heeft rijpe zachte tannines.'' - over elitair gesproken. Voornaamste probleem is echter het gebrek aan humor en luchtigheid. Maar goed, een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, dus pluk Classix Magazine eens mee uit je plaatselijke Boomerang-zuil!
Midden 1981 scoorde Rubberen Robbie een verrassende nummer 1-hit met het behoorlijke melige 'Die Nederlandse sterre die strale overal!'. Geïnspireerd door de Stars On 45-rage had de groep een handvol Nederlandse hits achter elkaar gezet, voorzien van een discobeat en lollige, in plat Leids gezongen teksten. Het zou bij deze ene gigantische hit blijven (althans, de enige die hoog in de hitlijsten belandde) en je zou denken dat het om simpelweg een geintje ging. Niets is minder waar; achter Rubberen Robbie school namelijk een concept.
De groep bestond uit Aart Mol, Geertjan Hessing, Erwin van Prehn, Cees Bergman en Elmer Veerhoff, die begin jaren zeventig furore maakten met de glamrockband Catapult. Toen het succes begon af te nemen, gooiden de vijf het in 1978 over een totaal andere boeg. Ze richten Cat Music op (een studio annex productiebedrijf), en schreven aan de lopende band hits voor anderen. En met succes; Cat Music is onder meer verantwoordelijk voor 'Windsurfin'' van The Surfers en 'It's all in the bible' van Snoopy, Towers 'See You Tonight', André Hazes' 'Het is koud zonder jou' en 'Mama Told Me' van Fantastique. En als de heren zin hadden, maakten ze new wave (onder onder het pseudoniem The Monotones) en carnavals-achtige muziek (als Rubberen Robbie).
Na enkele nauwelijks opgemerkte Rubberen Robbie-singles (waaronder 'Twee mobiele ogen die keken de kraker aan', over de krakersrellen in Amsterdam tijdens de kroning van koningin Beatrix) was het raak met 'Die Nederlandse sterre'. Het concept werd vakkundig uitgemolken met 'Meer Nederlandse sterre', het album 'Rubberen Robbie 2' en de carnavalssingle 'De Nederlandse sterre die viere carnaval'. In 1983 bloedde het concept dood, maar Cat Music zat niet stil. Men hield zich bezig met rap (Master Genius) en synthpop ('Woodpeckers from space' onder de noemer Video Kids – hier de videoclip) en in de jaren negentig was Cat Music verantwoordelijk voor de flauwekul van Ome Henk.
'Die Nederlandse sterre' is misschien minder leuk dan 25 jaar geleden, maar nog steeds best geinig. Download een vinyl-rip van de maxi-single (320 kbps, inclusief de b-kant 'In de goot').
Terwijl in 1977 de punkrage over Engeland waaide (en iets later ook Europa bereikte), bleven de hitlijsten nagenoeg ongeschonden. In Nederland was er in ieder geval weinig te merken van de Sex Pistols en andere herrieschoppers. De Top 40 stond vol met luchtige europop van onder andere Boney M, Santa Esmeralda, Luv, Belle Epoque en Hot Chocolate, en leek in alle opzichten een veilig middle of the road-toevluchtsoord voor wie al die nieuwe ontwikkelingen maar niets vond. Een van die toevluchtsoorden werd gevormd door het duo Baccara, twee exotische Spaanse meisjes die met hun debuutsingle 'Yes Sir I Can Boogie' voor een Europese sensatie zorgen door in tal van landen (waaronder Nederland en Engeland) de eerste plaats te bereiken.
Baccara bestond uit Mayte Mateus en Maria Mandola, twee vriendinnen die in Spanje toeristen vermaakten. Na diverse omzwervingen belandden ze in Duitsland, waar ze werden ontdekt door producers Rolf Sonja en Frank Dostal (die furore had gemaakt met de groep The Rattles). De eerste single was direct een schot in de roos en ook opvolger 'Sorry I'm a Lady' groeide uit tot een monsterhit, mede dankzij natuurlijk het aandoenlijk slechte Engels van de meisjes en hun zwoele imago. Baccara tourde met hun discopop in razend tempo door Europa en was een graag geziene gast in tv-programma's als Musikladen en Sacha Distel Show. In 1978 deed Baccara mee aan het Eurovisie Songfestival (voor Luxemburg nota bene) met het liedje 'Parlez-vous Francais?', dat in Nederland bleef steken in de tipparade.
In de jaren die zouden volgen modderde Baccara voort in de marge en in 1983 viel het doek definitief. Mateus en Mandola startten een solocarrière, hoewel solo... Mandola trad op onder de naam Baccara (samen met ene Marissa Perez), terwijl Mateus door het leven ging als New Baccara. Om de verwarring helemaal compleet te maken bracht Mandola in 1990 een album uit met de titel 'New Baccara's Fun, Fun, Fun', en verschenen er aan de lopende band verzamelalbums met de grootste hits van het duo.
Ik heb een van de vele compilaties in de kast staan, die (afgezien van de twee hits) eigenlijk te beroerd is om veel te draaien – het klinkt allemaal wel heel eenvormig en meer van hetzelfde. Het zwoele accent blijft echter charmant en de liedjes een idyllisch en onschuldig overblijfsel van lang vervlogen tijden... (Download een compilatie via MediaFire – 50 MB, 160 kbps.)
Hier stond eerst een fragment uit het geweldige 'Zeepaardje met een hoed op' van Bas Albers en Gerard Janssen, oftewel de Easy Aloha's. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2006. Niet meer verkrijgbaar - dus raadpleeg bijvoorbeeld Boekwinkeltjes.nl of Bol.com.
In het boek 'Club Risiko – De jaren tachtig, toen en nu' (Nijgh & Van Ditmar 2006) van journalist Fred de Vries stuitte ik op de volgende zinsnede: ''[...] want het tijdvak [de jaren tachtig dus] heeft ook veel hoogdravende pathos voortgebracht. Wie kan er nog warmlopen voor Theatre of Hate, Kowalski, Live Jimi Presley, Danse Society? Die holle drums, die krassende gitaren, die melodieloze, humorloze songs.''
Nou, hier zit in ieder geval alvast één liefhebber. Vooral Danse Society wordt door De Vries een beetje tekort gedaan met de classificatie 'pretentieuze troep'. De groep ontstond begin jaren tachtig uit de resten van de groepen Y? en Lips-X en maakte aanvankelijk naam als 'Danse Crazy'. Na diverse optredens (met onder andere Public Image Limited en Cabaret Voltaire), enkele redelijk succesvolle singles, wat line-up-gerommel én een nieuwe naam, tekende Danse Society in 1983 een contract bij Arista. Het label had hooggespannen verwachtingen van het debuut 'Heaven is Waiting' (1984), maar helaas kwamen deze niet uit. De lp verkocht bar slecht en de singles sloegen niet aan. Een jaar later stond de groep alweer op straat. Zanger Steve Rawlings verliet de groep voor een solocarrière, terwijl de overgebleven leden en nieuwe zanger opduikelden, met wie het ook niet echt lukte.
Jammer, want het debuut is lang zo slecht niet. 'Heaven is Waiting' wordt gedragen door de typische wave-stem van Rawlings (die klinkt alsof hij al het wereldleed op zijn schouders torst) en de atmosferische keyboards van Lyndon Scarfe. En hoewel ik het oneens ben met Fred de Vries (zo klinken het titelnummer en 'Red Light (Shine)' erg lekker old school), voert het ook weer te ver om het album te beschouwen als een miskend meesterwerk. 'Heaven is Waiting' is gewoon lekkere postpunk goth, vooral geschikt voor liefhebbers van bijvoorbeeld Clan of Xymox en andere wavers. Download het in vergetelheid geraakte album via Rapidshare (320 kbps vbr, deel 1 en deel 2 – inclusief vier bonustracks en de Rolling Stones-cover '2,000 Light Years From Home').
Veel interessant muzieknieuws deze week: nu mengt ook de wereldberoemde saxofonist Hans Dulfer zich in de discussie over auteursrechten, online muziekwinkels en de 'dubieuze praktijken' van grote platenlabels. In een openhartige column voor XS4All legt hij uit wat er mis is: ''Want vergis je niet: artiesten zien bijna nooit wat van het geld dat met hun platen verdiend wordt. Van alle platen die van mij in Nederland verkocht worden, komt maar 10% bij mij terecht, als ik geluk heb. De rest blijft hangen bij de platenmaatschappij en de publishers, die zogenaamd zorgen voor de promotie van hun artiesten.''
Dulfer maakt zich druk over de schijnheiligheid van al die 'boeven': ''Want denk niet dat zo’n maatschappij heel hard z’n best doet om het je als artiest gemakkelijk te maken. Platenmaatschappijen zijn bolwerken van grote ego’s waar iedereen vooral heel hard voor zichzelf aan het werken is. [...] Als het zo doorgaat, bestaan zij over tien jaar niet meer, maar ik wel!'' Niet alleen maar grote woorden, want Dulfer voegt de daad bij het woord: hij zette zijn laatste album op een ubs-stick, die tegen kostprijs te koop is tijdens zijn concerten. Je bent vrij om ermee te doen wat je wilt: ''Kopieer mijn muziek gerust en stuur maar naar al je vrienden; hoe meer liefhebbers hoe beter!''
En daar heeft Dulfer natuurlijk groot gelijk in. Het internet en technologische hulpmiddelen (cd-branders) hebben voor een revolutie gezorgd in de manier waarop we met muziek omgaan. Net zoals een reisbureau overbodig aan het worden is door alle online reissites, dreigen ook de (grote) platenmaatschappijen te veranderen in een relikwie uit het verleden. Eerder deze week werd bekend dat de grote labels hebben besloten om te stoppen met de kopieerbeveiliging op audio-cd's en als nu ook (bijvoorbeeld) Brein en Stichting Thuiskopie inzien dat weinig zin heeft om verwoed jacht te maken op muziekpiraten, maar in plaats daarvan hun geld steken in nieuwe podia, talentenjachten (niet op een Idols-manier natuurlijk), het stimuleren van talent en het subsidiëren van optredens, goedkopere downloads en online muziekwinkels en -zenders voor nichemarkten, misschien dat het dan nog goed komt.
Stichting de Thuiskopie houdt zich onder meer bezig met de thuiskopievergoeding, een heffing die wordt betaald door de producenten van beschrijfbare media én consumenten. In ruil voor deze vergoeding is het voor consumenten toegestaan om voor thuisgebruik een cd-kopie te maken voor (bijvoorbeeld) in de auto. Het geld dat op deze manier wordt opgehaald, is bedoeld voor de muzikanten en de producenten, die door het thuiskopiëren minder cd’s en dvd’s verkopen - volgens de redenering van Stichting de Thuiskopie althans. Wat er nu daadwerkelijk met al die miljoenen gebeurt is nogal schimmig (ik schreef er al eerder over), maar in ieder geval staat vast dat een flink gedeelte in een subsidiepotje belandt. Deze subsidie is bedoeld ''voor de realisering van projecten van sociale en/of culturele aard die de Nederlandse audiovisuele en/of muziekcultuur in de breedste zin kunnen bevorderen.''
Klinkt gewichtig, maar het komt er op neer dat iedereen met een leuk idee een aanvraag kan indienen, waarna een commissie bekijkt of het inderdaad om iets geinigs gaat, en zo ja, dan wordt het benodigde geld overgemaakt. Het afgelopen jaar werden er 979 verzoeken ingediend en heeft Stichting de Thuiskopie 3.558.225 euro uitgekeerd, gemiddeld 5600 euro per project. Klinkt goed, nietwaar? Totdat je de lijst bekijkt (pdf-bestand) met gehonoreerde projecten; een merkwaardig ratjetoe van stichtingen, particulieren en commerciële organisaties die geld hebben ontvangen voor 'het maken van een cd-opname', 'Duiveldansen' (?), de cd 'Wegsleepregeling van kracht' en 'losse onderdelen' van ene heer Bos. En nog afgezien van de vele spelfouten (creërt, minutenen, Hollandse Meester spelen, documentaire serie, Muziek uitgave, live concert, non-liniaire, 3 delig cd-box) ziet het er allemaal zeer knullig uit.
Volgens mij komt iedereen in aanmerking, zolang je je voorstel maar leuk weet te verpakken. Misschien moet ik Araglin.nl maar aanmelden (de inschrijfperiode voor 2007 loopt nog tot 19 februari); ik kan best een paar duizend euro gebruiken om mijn zoektocht naar vergeten of over het hoofd geziene artiesten voort te zetten.
''Je bent eigenlijk een paar decennia te laat geboren,'' merkte vriendin Eva onlangs op toen ik weer in een parallel universum aan het flippen was op obscure psychedelische krautrock. ''Je zou een goede hippie zijn geweest! Beetje naar wazige muziek luisteren, lurken aan een waterpijp en als een hippe vogel met een wilde haardos rondwandelen in je afghaan!'' Ik dacht er even over na en gaf haar toen gelijk. Sterker nog: ik zou een verdomd goede hippie zijn geweest!
Vriendin Eva gaf me vervolgens een cadeautje: het boek 'De droomfabriek' (Bert Bakker 1971), geschreven door Ruud Tegelaar. Geen onbekende in de wereld van provo's, hippies en andere wereldverbeteraars. Hij stond aan de wieg van 'Provadya?', uitzinnige feesten in Amsterdam (en later ook berucht in de rest van Nederland) met optredens van beatgroepen, goochelacts en acrobaten, psychedelische lichtshows en naaktdanseressen. Tijdens de 'summer of love' van 1967 groeit Amsterdam uit tot de hippiehoofdstad van Europa, met de Dam en het Vondelpark als 'Magies Centrum' – waarbij Tegelaar een sleutelrol vervult.
Aan het eind van de zomer zoeken de hippies een warme plek om de winter door te komen en kraken een voormalige kerk aan de Weteringschans. De gemeente Amsterdam ziet het allemaal met lede ogen aan, maar staat wel toe dat Tegelaar en zijn hippies op 30 maart 1968 het gebouw veranderen in 'Kosmies Ontspanningssentrum Paradiso', waar allerlei ludieke happenings en 'love-ins' worden georganiseerd. Tegelijkertijd opent er nog een club zijn deuren: 'Fantasio' aan de Prins Hendrikkade. Beide clubs voorzien duidelijk in een behoefte en in de zomer van 1970 ziet poppodium 'De Melkweg' het licht, waarna er door heel Nederland dergelijke 'open jongerencentra' worden geopend (waaronder 'Rasa' in Utrecht, 'Kreatief Sentrum' in Leiden en het Groningse 'Chappaqua').
'De droomfabriek' (ik heb het nog niet gelezen) is een bonte verzameling spiritueel getinte teksten over schijn, werkelijkheid en de 'mikrokosmos'. ''Aan de hand van deze teksten is de ontwikkeling te volgen naar een steeds dieper doordringen in de innerlijke ruimte tot aan een waarlijk mystieke beleving'', zo meldt de achterflap. Mochten mijn entry's de komende dagen wat waziger worden, dan weet je waar het aan ligt...
Een objectieve muziekjournalist is een utopie. Objectiviteit is weliswaar tot op zekere hoogte mogelijk, maar het levert verdomd saaie stukjes op. Of je moet natuurlijk dol zijn op een gortdroge opsomming van feitjes, data en namen. Ik vind het zelf altijd erg leuk als iemand je vol passie probeert te overtuigen waarom een bepaalde artiest zulke meesterlijke muziek maakt of waarom een groep liever vandaag dan morgen hun instrumenten aan de wilgen moet hangen. Araglin.nl bestaat nu ruim twee jaar en in die tijd heb ik mijn mening nooit onder stoelen of banken gestoken – dit tot woede van menig bezoeker. Ik denk bijvoorbeeld dat ik zowel op de HIM- als Europe-fanclub niet echt welkom ben, getuige de felle reacties op de betreffende entry's - ik heb een dikke huid en vind het stiekem wel grappig.
Enige tijd geleden schreef ik een stukje over het Magic Organ van Jaap Keizerswaard. Op internet kon ik nauwelijks informatie vinden en ik heb me voor mijn licht ironische entry voornamelijk gebaseerd op de informatie op de lp-hoes, die niet al te uitgebreid was. En daarmee was de kous af, zo dacht ik. Wie kent immers Jaap Keizerswaard nog? Ik had buiten het Nederlands Orgelforum (midi alert!) gerekend. Moderator Fred werd door Jaap Keizerswaard persoonlijk op de hoogte gebracht van mijn stukje, waarna hij mij een mailtje stuurde met een overzicht van enkele onjuistheden en het verzoek om het te verwijderen of aan te passen.
En hoewel Fred de toon van mijn entry niet echt kon waarderen ('een wat droevig stukje'), vond hij het leuk om te merken dat het Magische Orgel nog niet vergeten was. Nu ben ik ook de beroerdste niet en heb ik in ieder geval voor gezorgd dat de feiten correct zijn. Dat ik orgelmuziek nog steeds bij vlagen angstaanjagend vind, tja, dat is een kwestie van smaak... En voor wie nieuwsgierig is geworden: op zaterdag 27 januari organiseert het Nederlands Orgelforum een uitje naar het Magic Organ, waarbij je Jaap vragen kunt stellen en zelf ook even aan zijn orgel mag zitten.
‘Utrecht heeft iets unieks en dat zijn de Culturele Zondagen!’ Deze zin schiet mij vaak te binnen als de nieuwste folder van deze ’90 % gratis!’-kunsthappening die de gemeente als een tegenhanger van de maandelijkse koopzondagen in de Domstad organiseert, op mijn deurmat valt. Ik vind het een ontzettend goed initiatief en hoewel niet alle edities mij evenzeer aanspreken, pik ik meestal hier of daar wel wat lekkers mee. Zo ook vandaag tijdens de Culturele Zondag Nieuwjaarsduik.
Ditmaal viel mijn oog op twee bijzondere optredens op een bijzondere plek: de ensembles Capriol en Fortuna, gespecialiseerd in middeleeuwse/oude muziek, in de Sint-Willibrorduskerk. Deze kerk schijnt ternauwernood aan de sloophamer ontkomen te zijn, en is na twaalf jaar restauratie sinds kort weer te bewonderen. Het resultaat is adembenemend en zeer kleurrijk. Heel wat anders in elk geval dan de rest van de over het algemeen vrij kale Utrechtse (protestantse) binnenstadskerken. En dat doet mijn heimelijke katholieke hart goed... Het grappige van de optredens van beide ensembles vond ik de duidelijke scheidslijn tussen ‘klassieke’ en ‘niet-klassieke’ insteek in de keuze en uitvoering van het repertoire. Er zijn behoorlijk wat groepen in Nederland (en daarbuiten) die middeleeuwse en oude muziek spelen, maar de kwaliteit verschilt nogal en vaak heeft dat te maken met de mate van scholing, achtergrond én visie op de muziek van de groepsleden.
Met andere woorden: dezelfde muziek kan op heel verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Er is er een hemelsbreed verschil tussen ‘serieuze’, klassieke ensembles die optreden op het jaarlijkse Festival Oude Muziek en bijvoorbeeld een groep als Omnia uit Utrecht, die op een laagdrempelige manier middeleeuwse en Keltische muziek spelen. Zo ook vanmiddag.
Lees meer »
In de jaren vijftig van de vorige eeuw werden de eerste stereoplatenspelers geïntroduceerd. Een dergelijke platenspeler was niet goedkoop; in Amerika moest je bijna 90 dollar neertellen voor zo'n apparaat, in die tijd een enorm bedrag. De meeste mensen zagen het nut niet zo in van stereo-apparatuur; wat was er mis met de platenspeler die in de huiskamer stond?
Wie eind jaren vijftig een stereoplatenspeler van RCA Victor kocht (om precies te zijn de indrukwekkend klinkende 'Stereo Orthophonic High Fidelity Victrola') kreeg er een gratis lp bij om zijn aankoop te rechtvaardigen én om natuurlijk indruk te maken op zijn vrienden, want zoveel stereo-lp's waren er nog niet.
De lp 'Sounds in Space' (uit 1959) bevat een aantal voorbeeldtracks die aan de hand van geluidseffecten en flarden klassieke muziek, bigband en pop het verschil laten horen tussen mono en stereo. De beroemde Amerikaanse voice-over Ken Nordine doet bovendien ronkend uit de doeken hoe het allemaal werkt en wat een geweldige uitvinding 'stereophonic sound' wel niet is – je krijgt bijna het gevoel aan de vooravond van een interstellaire doorbraak te staan.
Op de achterkant is een grote disclaimer te vinden (''IMPORTANT NOTICE - This is a TRUE STEREOPHONIC RECORD specifically designed to be played only on phonographs equipped for stereophonic reproduction. This record will also give outstanding monoaural performance on many convential high fidelity phonographs by a replacement of the cartridge. See your local dealer or serviceman.'') en een uitgebreide uitleg over het gebruikte proces. Geinig.
'Sounds in Space' is nu een zeer gewild verzamelobject. Niet zozeer vanwege de muziek (hoewel de eerste drie tracks van kant A nogal vreemd zijn), als wel dankzij zijn futuristische sciencefictionhoes. Download een hevig krakende, maar intrigerende vinyl-rip via Rapidshare (50 MB, 192 kbps, inclusief covers).
Jaren en jaren geleden presenteerde zanger en presentator Jan ten Hoopen (niet het Tweede-Kamerlid) een new age-programma op de radio. Ik heb geen flauw idee meer hoe het heette en op welke zender het werd uitgezonden. Wel weet ik dat hij me kennis liet maken met talloze nieuwe namen en dat heeft blijkbaar nogal indruk gemaakt, want zojuist luisterde ik naar het album 'Moonwater' van Himekami en bij de derde track 'Tosa Dunes' begon er heel zachtjes een belletje te rinkelen. Ik kende dit nummer! En na lang nadenken (het blijft toch knagen) schoot me te binnen dat het door Jan ten Hoopen regelmatig werd gedraaid in zijn programma. Verrek, dat was lang geleden!
Dat ik de muziek nu pas op het spoor kom, heeft veel te maken met het feit dat new age-muziek maar moeilijk in de winkels is te vinden (los van het feit dat er nog altijd een beetje lacherig over wordt gedaan) en het new age-landschap in Nederland voornamelijk wordt bepaald door distributeur Oreade Music. Maar in ieder geval: achter Himekami schuilen Yoshiaki Oshi en zijn vrouw Etsuko, die al sinds begin jaren tachtig muziek maken, tientallen albums hebben uitgebracht, soundtracks hebben verzorgd voor talloze Japanse series en films en daarnaast ook live een behoorlijke reputatie genieten – in Japan dan.
Hun muziek is een aangename mix van traditionele Japanse elementen en westerse popritmes, overgoten met een rustiek tinkelend new age-sausje – een beetje zoals de vroege muziek van Kitaro, maar dan toegankelijker. Het probleem is alleen dat het niet echt consistent is; de ene keer luister je naar een prachtig nummer, terwijl je je tijdens de volgende track in een kitscherig restaurant waant. Het eerste Himekami-album voor de westerse markt was 'Moonwater' uit 1989, dat vaak abusievelijk wordt beschouwd als hun debuutalbum. In feite gaat het om een compilatie met de beste Himekami-nummers tot dusver. De 13 tracks zijn dan ook stuk voor stuk best aardig (met als uitschieters het eerder genoemde 'Tosa Dunes' en 'Evening Poem'), zeker als je je beseft dat het om nummers gaat die een stuk ouder zijn. Het album is moeilijk te vinden en liefhebbers van vroege (elektronische) new age van bijvoorbeeld Kitaro, Karunesh en Kamal moeten zeker op deze Rapidshare-link klikken (77 MB, 192 kbps).
Vroeger was het natuurlijk niet allemaal beter, wel een stuk overzichtelijker. Je schuifelde in de videotheek stiekem langs het hoekje met de pornofilms en ging naar huis met een stapeltje Bud Spencer en Terence Hill, aangevuld met een onzinnige karatefilm, die je later samen met je vader bekeek omdat je moeder niet van die gewelddadige flauwekul hield.
Naar de bioscoop gaan was een uitje en als je geluk had, zag je een film die zich stevig verankerde in je (toen nog) sluimerende jaren tachtig-gevoel. In mijn geval waren dat twee films: 'Labyrinth' (1986) en 'Back to the Future' (1985). Laatstgenoemde SF-film betekende de grote doorbraak van Michael J. Fox, die later zou uitgroeien tot een ikoon van de jaren tachtig (mede dankzij zijn rol in de serie 'Family Ties').
Een van de leukste dingen aan 'Back to the Future' is de gebruikte muziek, met onder andere Huey Lewis & The News (die een gigantische hit scoorden met 'The Power of Love') en de prima score van Alan Silvestri. Voordat ik mijn stoel sop van nostalgie (want zoveel heb ik hier nu ook weer niet over te melden): download de soundtrack uit 1985 via Rapidshare (67 MB, 320 kbps) en geniet van onder meer Silvestri's acht minuten durende 'Back To The Future Overture', twee tracks van Huey Lewis en Lindsey Buckinghams 'Time Bomb Town' (een van de weinige solohits van de Fleetwood Mac-gitarist).
En voor wie nog dieper wil wegzinken in het zompige moeras van jeugdherinneringen heb ik het beste van Bud Spencer en Terence Hill in de aanbieding, oftewel: de muziek uit meesterwerken als 'De Vier Vuisten De Lucht In', 'De Vier Vuisten Van De Duivel' en 'De Vier Vuisten Op Safari' – de Nederlandse titels zijn onovertroffen... De kwaliteit van de tracks is beroerd (het lijkt wel opgenomen van de originele Betamax-tapes) en de liedjes zijn eigenlijk best wel heel erg slecht, maar hoogstwaarschijnlijk zorgen ze voor een zweem van een nostalgische glimlach (45 MB, 128 kbps - klikken op Click to download, waarna je wordt doorgesluisd naar Rapidshare).
AllofMP3 verkeert momenteel in zwaar weer. Eerder schreef ik al dat de Recording Industry Association of America (RIAA) de Russische muziekdienst voor de rechter wilde slepen en nu is bekend welk bedrag er met de rechtszaak is gemoeid: de RIAA eist 150.000 dollar per verkochte track. Aangezien AllofMP3 ongeveer elf miljoen muziekbestanden heeft verkocht, gaat het om een totaalbedrag van maar liefst 1,65 biljoen dollar. De muziekindustrie beschouwt AllofMP3 als nietsontziende piraten die geld verdienen aan het verkopen van illegale muziekbestanden en probeert uit alle macht de site offline te halen. Zonder al te veel succes overigens. Moederbedrijf MediaServices (dat ook iTunes-kloon allTunes.com beheert) maakt zich geen enkele zorgen en verwijst naar een overeenkomst die het heeft getroffen met lokale rechtenorganisaties. Bovendien opereert AllofMP3 niet in New York, aldus MediaServices in een verklaring, waardoor het bedrijf niets te verwijten valt. Eerder al weigerden Visa en MasterCard om nog langer met MediaServices zaken te doen en het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat het doek valt. De RIAA hoopt met nieuwe copyrightregels in Rusland AllofMP3 definitief op de knieën te dwingen.
En nu ik toch bezig ben: Stichting Brein maakte begin deze week de 'cijfers' van 2006 bekend. Het afgelopen jaar heeft Brein 115 illegale uitwisselsites offline gehaald, goed voor ruim anderhalf miljoen geregistreerde gebruikers. In 2006 ondernam Brein meer dan twaalfduizend keer actie tegen piraterij. Ruim achtduizend keer werden advertenties voor illegale films en muziek verwijderd. Enkele tientallen keren werden sites strafrechtelijk vervolgd. De opgelegde boetes varieerden van enkele duizenden tot 110.000 euro. Directeur Tim Kuik is trots: ''De grootste slag is geslagen. De p2p-sites in Nederland zijn bijna volledig opgerold.'' Voor dit jaar richt de stichting zijn pijlen op sites die vanuit het buitenland gerund worden, maar ook in Nederland actief zijn. En tot zover deze saaie post (zoals vriendin Eva 'm zou bestempelen...).
Ik heb het altijd nogal bizar gevonden hoe Tangerine Dream en oprichter Edgar Froese zo ontzettend snel zijn afgegleden en verworden tot een saai aftreksel van de eigenzinnige en vooruitstrevende groep die Tangerine Dream ooit was. De solo-lp's van Froese uit de jaren zeventig zijn stuk voor stuk briljant ('Aqua', 'Epsilon in Malaysian Pale', 'Ages' en 'Stuntman' uit respectievelijk 1974, 1975, 1977 en 1979 zijn meesterwerken) en met Tangerine Dream schreef hij muziekgeschiedenis. Maar langzamerhand ging het vanaf begin jaren tachtig bergafwaarts. En rap ook. De oorspronkelijke TD-leden verlieten de band en Froese (samen met zijn zoon Jerome) was de enige die de groep nog drijvende hield en steevast en in moordend tempo albums afleverde met saaie elektronische rock en oude albums als 'Rubycon' opnieuw inspeelde – met tenenkrommende en inspiratieloze resultaten.
Nu kan het natuurlijk ook zo zijn dat Froese en ik uit elkaar zijn gegroeid en ik zijn huidige stijl niet op waarde weet te schatten en ben blijven hangen in de jaren zeventig. Ik formuleer voorzichtig, want anders jaag ik wéér een hele groep fans tegen me in het harnas – dat schijnt de laatste tijd steeds vaker te gebeuren. Maar goed, stel dat Tangerine Dream na 'Tangram' uit 1980 uit elkaar was gegaan en anno 2006 weer aan het jammen zou zijn geslagen. Het resultaat zou dan ongetwijfeld klinken als Radio Massacre International. Dit Engelse trio timmert al geruime tijd in de luwte van de underground aan de weg en hun enkele maanden verschenen nieuwe album 'Septentrional' is voor mij een van de hoogtepunten van 2006. Een review vergat ik steeds te tikken, dus vandaar deze rijkelijk late bijdrage. Steve Dinsdale, Duncan Goddard en Gary Houghton maken bezwerende deep space-muziek, waarbij de meloltrons en moogs gerieflijk analoog staan te pruttelen en te ronken.
Toch klinkt het niet gedateerd of als een geforceerde poging de elektronische helden van weleer te imiteren. Radio Massacre International vervolgt veeleer de weg die in de jaren zeventig in het kosmische gesteente is uitgehakt. 'Septentrional' is opgenomen tijdens een uren durende nachtelijke jamsessie, waarna labelbaas Ian Boddy (zelf ook geen onbekende) het ruwe materiaal eens flink onder handen nam, wat effecten en synths toevoegde en uiteindelijk met vijf lange tracks op de proppen kwam. Je waant je tijdens het luisteren in een verlaten buitenaardse stad, ronddolend in een spookachtige, industriële omgeving. Af en toe stap je een ruimte binnen, waarna een indringend déjà vu-gevoel zich van je meester maakt. En terwijl je handen over bizarre constructies glijden, komen futuristische machines zacht zoemend tot leven... De muziek van Radio Massacre International is niet of nauwelijks in de reguliere platenzaak te vinden. Bovendien zijn diverse releases alleen op cd-r uitgebracht. Ik kocht mijn (digitale) exemplaar via de Amerikaanse muziekwinkel eMusic. Op de website van het Din-label (www.din.org.uk) kun je enkele korte fragmenten beluisteren, die nauwelijks recht doen aan hun muziek. Luister daarom, ter kennismaking, naar het elf minuten durende openingsnummer 'The first cry' (link is zeer beperkt houdbaar).
Jaarlijks reikt weblogmagazine about:blank zogeheten 'Dutch Bloggies' uit aan de beste Nederlandstalige weblogs. Voor editie 2007 zijn er elf categorieën in het leven geroepen (waaronder die van Beste weblog, Best geschreven weblog, en Beste politieke weblog). Medio maart worden de winnaars bekendgemaakt. Voordat het zover is, moeten er natuurlijk eerst de nodige weblogs worden aangedragen. De afgelopen drie edities was ik steevast van de partij in de categorie Beste Muziek Weblog en het zou natuurlijk geinig zijn als dat dit jaar eveneens het geval is.
Om te kunnen nomineren dien je je eerst te registeren, waarna je een mailtje met een wachtwoord toegestuurd krijgt. Log vervolgens in en je kunt per categorie drie weblogs nomineren – of slechts een paar. Het invullen van http://www.araglin.nl onder muzieklogs (of een ander muzieklog als je die van mij maar niets vindt) volstaat. Nomineren is mogelijk tot 21 januari, waarna een deskundige jury zich over de lijstjes zal buigen. Vorig jaar werd My Own Music Industry verkozen tot Beste Muziek Weblog. Grote winnaar was (terecht) Sargasso, gevolgd door onder andere Nieuwszicht, Maanisch, Retecool, Merel Roze en Verbal Jam. Het was een enigszins rommelige bijeenkomst, met zoekgeraakte juryrapporten, winnaars en juryleden die niet kwamen opdagen en een nogal saaie presentatie. Dit jaar heeft de organisatie beterschap beloofd en is men in zee gegaan met het professionele DutchBlend. Ik ben benieuwd!
Overigens hangt denk ik veel af van het desbetreffende jurylid. Vorig jaar nam Leon Verdonschot de genomineerde muzieklogs kritisch onder de loep en ik kan me zo voorstellen dat hij niet echt warm liep voor mijn stukjes over easy listening en krautrock en liever entry's las over alles wat 'hip & happening' is. Maar goed, laat ik eerst maar eens proberen om op de shortlist te komen... Allemaal registreren en nomineren dus!
|
|
