Ik ben niet zo dol op salami, chorizo en andere sterk smakende worstsoorten. Zo af en toe probeer ik echter een stukje - om te kijken of ik het nu wél lekker vind. Vooralsnog wil mijn salami-gewenningskuur niet bijzonder vlotten, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk. Hetzelfde gevoel heb ik bij de muziek van Coldplay. Ik vind de muziek van deze Engelse band maar niets; zanger Chris Martin klinkt als een zeehond die op een zandbank door zijn moeder in de steek is gelaten en de Coldplay-sound is naar mijn mening te netjes om de titel 'de rockband die U2 van de troon kan stoten' waar te maken.
Het nieuwe Coldplay-album 'X & Y' valt te beschouwen als mijn nieuwe stukje salami. Het valt niet te ontkennen dat de opvolger van 'A Rush of Blood to the Head' een degelijk album is, maar dan heb je ook alles gezegd. Coldplay klinkt meer als U2 dan ooit, en de 13 tracks stralen een overdreven bombast uit waar ik de kriebels van krijg. De nummer kennen een vrij standaard opbouw (rustig intro, aanzwellende gitaren, een overdosis synths en orgels, en ongeveer halverwege begint Martin te loeien als een zwangere zeekoe) en voortdurend dwaalt mijn aandacht af.
Waar U2 inderdaad grootste thema's aanpakt en Bono bijkans al het wereldleed op zijn schouders meetorst (en daar nog mee wegkomt ook), verzandt songwriter Martin in drammerige 'Weltschmerz' en klinkt hij als een melancholieke puber die in een hoekje van het schoolplein mismoedig voor zich uitstaart. Ik wist niet dat een huwelijk met Gwyneth Paltrow dergelijke gevoelens bij een mens oproept. 'X & Y' is mijn stukje salami, en lekker vind ik het nog steeds niet.
Alsof de tijd heeft stilgestaan: aanstaande zaterdag 2 juli vindt het Live 8-liefdadigheidsfestival plaats. Tientallen artiesten treden belangeloos op tijdens gratis toegankelijke festivals in diverse grote wereldsteden. Organisator Bob Geldof wil deze keer overigens geen geld inzamelen, maar een politiek bewustwordingsproces in gang zetten. De timing is dan ook precies goed met een G8-top in Edinburgh. Ik kan me nog levendig de eerste editie van Live Aid herinneren in 1985 (ik was toen 10 en met name Queen maakte grote indruk), en ik ben benieuwd of ik twintig jaar later weer net zo aan de buis gekluisterd zit. Radio 3FM en Nederland 3 zullen Live 8 de hele dag van twee uur 's middags tot een uur 's nachts uitzenden, waarbij geschakeld wordt tussen Londen, Parijs, Berlijn, Rome en Philadelphia.
De lijst met artiesten is indrukwekkend, met onder andere Madonna, Paul McCartney, Pink Floyd (in originele bezetting), U2, Robbie Williams, The Cure, Brian Wilson, Roxy Music, Stevie Wonder en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Zelf ben ik wel benieuwd naar het Franse Indochine, Motley Crue, Deep Purple en The Killers. Jammer dat Amsterdam (of andere grote stad in Nederland) niet in het rijtje deelnemende steden voorkomt; ik had best naar het Museumplein willen afreizen. Op de officiële site kun je alvast een kijkje nemen achter de schermen, achtergrondinformatie tot je nemen, de complete line-up bekijken en als de dag daar is, wordt er live verslag gedaan van de diverse optredens.
Tegelijk met de lancering van zijn eerste solo-album maakte Billy Corgan vorige week via een paginagrote advertentie in The Chicago Tribune bekend zijn vroegere groep The Smashing Pumpkins maar wat graag nieuw leven in te willen blazen: ''Ik wil mijn band en mijn dromen terug", aldus Corgan. Een nogal vreemde aankondiging als je net je eerste album uitbrengt. Ik denk dan ook dat Corgan na zijn niet al te succesvolle project Zwan wat media-aandacht probeert te genereren, want een Smashing Pumpkins-reünie lijkt me onwaarschijnlijk, hoewel ik me natuurlijk kan vergissen.
Met 'The Future Embrace' doet Corgan een poging om weer in de eredivisie van de alternatieve rock te belanden. En om gelijk met de deur in huis te vallen: dat zal met dit album niet lukken. 'The Future Embrace' is een uiterst persoonlijk album waarop Corgan al zijn angsten en frustraties van zich af probeert te zingen. Dit resulteert in 12 tracks, die zijn ondergedompeld in broeierige electro-goth synths, drumcomputers en zwaar vervormde gitaren die eindeloos door lijken te zoemen en te vibreren. En natuurlijk de neuzelige, jengelende stem van Corgan.
'The Future Embrace' zou je met een beetje goede wil kunnen beschouwen als het achterneefje van het Pumpkins-album 'Adore', maar dan zonder pakkende liedjes. De nummers kabbelen richtingloos voort zonder kop en staart en alles lijkt vreselijk veel op elkaar. Slechts 'To Love Somebody' komt over als een écht liedje, en dat is nota bene een (middelmatige) Bee Gees-cover. Ik snap waarom Corgan aast op een Pumpkins-reunie, want alleen maakt hij de hooggespannen verwachtingen niet waar en blijkt zijn solo-debuut voornamelijk een erg lange en saaie zit.
Het wordt rustig op Araglin.nl: vriendin Eva en ondergetekende reizen af naar de Wadden voor enkele dagen zon, zee en wind. Naar Ameland om precies te zijn. Nog nooit geweest en ik ben dan ook benieuwd. Medio volgende week ben ik weer online! Edit: ik ben weer thuis!
Eerlijk gezegd ben ik Al Stewart (die ik vreemd genoeg altijd verwar met Cat Stevens) na zijn hit 'Year of the Cat' uit 1976 danig uit het oog verloren. Stewart leidt al enkele jaren een teruggetrokken leven, houdt zich bezig met zijn wijngaard en wijncollectie en brengt om de zoveel jaar een nieuw album uit. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van zijn deze week verschenen nieuwe album 'A beach full of shells' (de opvolger van 'Down in the cellar' uit 2000). Stewart heeft een uit duizenden herkenbare stem en wat als eerste opvalt zijn de compacte, bijna perfecte popliedjes en de uiterst intelligente teksten.
'A beach full of shells' opent met het speelse 'The Immelman Turn', gevolgd door het eveneens lichtvoetige 'Mr. Lear'. Sober, effectief en smaakvol gearrangeerd, geen noot te veel of te weinig - precies goed. Onder deze vrolijke laag schuilt echter een serieuze ondertoon. Goed voorbeeld is het bijna zeven minuten durende 'Somewhere in England 1915', dat wordt gedragen door de ingenieuze songtekst, waarmee Stewart een imaginaire droomreis maakt van het heden naar verleden en omgekeerd, en subtiel zijn anti-oorlogsgevoelens naar voren brengt. In 'Rain Barrel' schets hij zijn onbehagen met de huidige maatschappij en zijn verlangen naar een ideale wereld; de Arabische elementen zetten je aan het denken en geven het nummer een absolute meerwaarde. Niet alles is even zwaar, 'Katherine of Oregon' is een speels folkliedje met een fijne akoestische gitaar, en in 'Class of 58' wordt op beschaafde wijze gerockt.
De 13 tracks zitten stuk voor stuk uitstekend in elkaar en bieden genoeg variatie en diepgang om de volle 50 minuten te boeien. De inmiddels 59-jarige Al Stewart laat met 'A beach full of shells' zien dat hij nog lang niet afgeschreven is. Of hij met zijn nieuwe album de hitlijsten weet te veroveren, waag ik te betwijfelen. Wie behoefte heeft aan fijne, intelligente popliedjes, haalt echter geen miskoop in huis. Luister naar de openingstrack 'The Immelman Turn' (via Rapidshare). Als je overigens de songteksten wilt nalezen, surf naar zijn officiële site en vul na /lyrics de tracknaam in (zonder spaties), bijvoorbeeld: www.alstewart.com/lyrics/immelmanturn.htm
Ik groeide op tijdens de commerciële hoogtijdagen van UB40. De Engelse reggae-groep stond voor mij synoniem met zomerse hits als 'Red red wine', 'I got you babe' en 'Kingston Town'. Latere UB40-albums vond ik wat gladjes (met name het belabberde 'Promises and lies' uit 1993) en ik was geneigd de broertjes Robin en Ali Campbell bij te zetten in het Popmuziek Museum. Ietwat voorbarig, zo bleek. Tijdens mijn zoektocht naar lome, zomerse muziek stuitte ik op hun debuut 'Signing Off' en ik denk dat ik mijn mening bij moet stellen, want dit is toch wel een briljant en tijdloos album.
De scherpe maatschappijkritische randjes van UB40 (de groep heeft zichzelf niet voor niets vernoemd naar een formulier waarmee je een uitkering aan kon vragen) mogen dan nu ietwat aan het vervagen zijn, op hun debuut uit 1980 klinkt alles nog fris en vernieuwend. De ritmes zijn geënt op de reggae, de houding die UB40 uitstraalt is puur Jamaicaans. De behandelde thema's op 'Signing Off' zijn helaas nog akelig actueel: hongersnood ('Food for thought'), het Amerikaanse rechtssysteem ('Tyler'), het koloniale verleden van Westerse landen ('Burden'), klassenverschillen ('Little by Little') en discriminatie ('King', het eerbetoon aan Martin Luther King). De sound van het album was voor die tijd revolutionair en naar Engelse begrippen baanbrekend: diepe dubs, jazzy saxofoons, groovende instrumentale tracks - ik heb zo het gevoel dat Doe Maar heel goed naar 'Signing Off' heeft geluisterd.
Zoals gezegd zou UB40 later uitgroeien tot een wereldact en vooral naam maken met vrolijke hits. Hun debuut klinkt echter nog even scherp en tegelijkertijd heerlijk zomers als 25 jaar geleden. Download het album en stel je UB40-mening bij: deel 1 en deel 2 (via Rapidshare).
Tjonge, duik ik op deze warme donderdagmiddag zomaar een pareltje op: Wolfgang Dürens 'Eyeless Dream' uit 1980. Düren is wellicht het meest bekend als oprichter van Waldorf Music, dat in de jaren tachtig synthesizers en samplers distribueerde en ontwierp. Eind jaren zeventig experimenteerde Düren volop met synthesizers, die in die tijd nog beschouwd werden als exotisch en buitenissig en vanwege hun exorbitante prijzen voor weinig muzikanten weggelegd waren. In 1980 zag Dürens debuutalbum 'Eyeless Dream' het licht, waarop hij druk in de weer was gegaan met vroege PPG wavetable synths (voor de geïnteresseerden: Wave Computer 8-Voice 360A, de Computer Sequencer 350, Modularsystem 300er Serie, Digitalsynthesizer 1020 en een Micro Moog - zie voor meer informatie het Synth Museum).
De vijf tracks hebben wel wat weg van een vroege Klaus Schulze en Tangerine Dream (hoewel Düren wel wat toegankelijker en minder duister is), en dat betekent dus breed uitgesponnen (nu vrij simpel klinkende) sequencers en vervreemdende, psychedelische geluidseffecten - alsof je bent beland in het rond de aarde zwevende ruimtestation ISS en je klaar maakt voor je eerste tocht in de ruimte. 'Eyeless Dream' is verschenen in een beperkte oplage en later nooit op cd gereleased, wat de lp tot een waar hebbedingetje voor verzamelaars maakt. Gelukkig is er het internet, want alle tracks zijn gratis en legaal te downloaden via deze site. Jammer genoeg heeft Wolfgang Düren later nooit meer muziek uitgebracht - ik zou weleens willen horen hoe hij zich ontwikkeld zou hebben...
De new wave-revival die een jaar of drie geleden is ingezet, is voorlopig nog niet ten einde. Mij hoor je niet klagen, want ik lust er wel pap van. Zeker als dat groepen als het Amerikaanse The Bravery oplevert. Waar bijvoorbeeld Franz Ferdinand en The Killers iets meer gitaar-georiënteerd zijn, gooit de formatie rond zanger Sam Endicott het over een dansbare boeg. Al direct is duidelijk waar de leden van The Bravery de mosterd vandaan hebben gehaald: de invloeden van New Order, Duran Duran, The Cure en The Smiths liggen er duimendik bovenop. En zo zien ze er ook uit: zwarte kleding, make-up... Endicott klinkt als een kruising tussen The Strokes-zanger Julian Casablancas en Robert Smith (de track 'Give in' past zo op een willekeurig The Cure-album) - niet bijster origineel dus, maar als je op zoek bent naar iets vernieuwends, ben je bij The Bravery aan het verkeerde adres.
Hun enige maanden geleden verschenen debuut opent met 'An honest mistake', dat wordt gedragen door New Order-eske keyboards en pompend je speakers uitknalt. De tracks laveren tussen new wave, punk en Blondie-achtige disco (zoals 'Public Service Announcement'). Inderdaad, bij elk nummer denk je wel: hee, dat klinkt als [vul naam in van een artiest uit de jaren tachtig]. Het pleit voor The Bravery dat hun debuut homogeen overkomt, en niet als een ratjetoe van stijlen en invloeden. Vrijwel nergens wordt het gaspedaal losgelaten en in elk nummer vind je wel een fijn basloopje en stuwende drums. Zoals gezegd niet origineel, wel erg lekker! Op hun officiële site kun je wat fragmenten beluisteren en de clips bekijken van 'An honest mistake' en 'Fearless'. Download, ter kennismaking, 'An honest mistake' (320 kbps) via Rapidshare.
Op Araglin.nl is het nooit komkommertijd, maar deze twee nieuwtjes komen toch wel enigszins in de buurt. Eindexamen-kandidaten die het diploma dit jaar aan hun neus voorbij zagen gaan, kunnen op 10 juli hun frustraties met lotgenoten delen in de Melkweg in Amsterdam. De Nederlandse band VanKatoen wil met het Zakkersfestival gezakte leerlingen een hart onder de riem steken. Het muziekevenement is voor hen gratis toegankelijk. Een leuk initiatief! Mijn eindexamen ligt alweer enige tijd achter me en mijn herinneringen aan een zweterige sporthal zijn gelukkig behoorlijk aan het vervagen...
En in de categorie 'leuk, maar wat moet ik ermee'': de Engelse sensatiekrant The Sun meldt dat de 79-jarige Engelse koningin een van haar lakeien de opdracht heeft gegeven een iPod voor haar te kopen. Zou Beatrix al een mp3-speler hebben? Ik denk dat Maxima wel zo'n blitse gekleurde iPod mini in haar bezit heeft. Het wachten is nu op de eerste gelekte playlist, net zoals dat een tijdje geleden gebeurde met de iPod van de Amerikaanse president Bush.
En om deze post net zo warrig af te sluiten als ie begon: download twee videoclips van Aphex Twin. 'Come to Daddy' is misschien wel de meest bizarre en verontrustende clip die ik ken, en 'Window Licker' is gewoon raar.
Podcasting is de nieuwe internet-evolutie, hoorde ik Francisco van Jole enkele weken geleden zeggen in Radio Online. Nou nou, dat valt ook wel mee, dacht ik bij mezelf. Podcasting is simpelweg het online zetten van een zelfgemaakte internetradio-uitzending. Nu is het natuurlijk niet zo heel bijzonder dat je zelf een radioprogramma in elkaar sleutelt, de nieuwigheid zit 'm in het feit dat mensen de uitzending kunnen downloaden en beluisteren via hun pc of mp3-speler. Tevens is het mogelijk je op een dergelijke 'podfeed' te abonneren, zodat je automatisch alle nieuwe uitzendingen binnenhaalt.
En net zoals bij de piratenzenders van vroeger (of de weblogs van nu) zit er een hoop kaf tussen het koren. Het merendeel van de podcasts is gewoonweg niet om aan te horen - de meeste podcasters zijn slechts aan het audio-loggen. Ik heb er nu enkele beluisterd en steevast vroeg ik me na een minuut af: waarom luister ik hiernaar? Zo had iemand een podcast gewijd aan een feestje waar hij aanwezig was. Niet alleen verstond ik er door het geroezemoes geen reet van, het interesseerde me allemaal geen moer. Iemand anders speelde voor dj en praatte plaatjes aan elkaar - eveneens niet bijzonder boeiend.
Ik heb al een jaar of zes geen radio in huis en mis het ding geen seconde. Als ik af en toe eens een live radiostream beluister, stoor ik me vrij snel aan de zinloze file-informatie (ik heb geen auto), de commercials en de flauwe grapjes van de dj's. Dankzij breedbandinternet is nu juist dat element van radio overbodig geworden; als een nummer me niet bevalt, zet ik iets anders op, of zoek ik een ander internetstation. Podcast is in mijn ogen niet meer dan een hype, mede veroorzaakt door zijn naam - die alweer aan het overwaaien is. Daar komt nog bij dat de Buma/Stemra podcasters op het spoor is gekomen, en broedt op een manier om gemiste royalty-inkomsten alsnog te innen. Wat wél een interessante toepassing van podcasting zou kunnen zijn, is bijvoorbeeld een gesproken rondleiding door een museum of een stad, die je op je gemak van te voren kunt downloaden.
En als ik een voorschot op de toekomst mag nemen: ik denk dat er ooit een dag komt dat draadloos internet de gewoonste zaak ter wereld wordt. Je loopt op straat met je mp3-speler die automatisch een leuke Shoutcast- of Last.fm-feed oppikt op basis van je muziekprofiel. Dat zou pas handig zijn!
PS: overdrijf ik en zijn er wel degelijk leuke podcasts te vinden? Laat een reactie achter!
Die van mij wordt met grote regelmaat ter hand genomen - en dan heb ik het over mijn luchtgitaar, voordat daar misverstanden over ontstaan. Vooral hairmetal uit de jaren tachtig en de muziek van AC/DC leent zich uitermate goed voor een lekker potje luchtgitaar. Ik ben me trouwens tevens aan het bekwamen in het luchtdrummen, maar dit terzijde. Aanstaande zondag 25 juni vindt in de Amsterdamse poptempel Paradiso de finale van het Nederlands Luchtgitaar Kampioenschap 2005 plaats. De 15 finalisten strijden om de titel beste luchtgitarist van Nederland. De deelnemers zijn geselecteerd tijdens een van de tien voorronden van de Sultans of Swing Tour, die begin dit jaar werd georganiseerd (check de prachtige foto's!). De winnaar reist af naar het WK Air Guitar in het Finse Oulu.
Het programma voor zondag ziet er wel geinig uit (ik citeer van de site): ''de Finale begint op 25 juni om 20.00 met een optreden van de Nederlandse Jimi Hendrix Tribute band met onder meer Ross Currie. Om 20.45 treden de deelnemers op met hun eigen keuzenummer. Om 21.30 gevolgd door de verplichte ronde. Van 22.15 tot 23.00 treedt de Neder-Glam Rock band Patatje Metal op. Het volkslied zal ten gehore worden gebracht door de muziekmagiër Buddy Volly.''
Kaartjes kosten zo'n 10 euro. Van een van de organisatoren van dit NK, Gyuri Vergouw, verscheen overigens vorig jaar het boek 'De lucht tussen mijn vingers, de universele geschiedenis van de luchtgitaar'. (Met dank aan Uitdragerij.nl)
Het lijkt wel zomerstop op Araglin.nl. Om er een weer een beetje in te komen, een aantal geinige links op een rijtje. Niet allemaal even nieuw, maar wie wat bewaart... Om te beginnen een aardige flash-animatie waarin 'Giant Steps' van John Coltrane wordt gevisualiseerd met behulp van lijntjes en kleurtjes. Van een geheel andere orde is Belinda Bedekovic, een Kroatische mevrouw die denkt dat ze heel goed keyboard kan spelen (in haar biografie wordt zelfs gerept over 'wonderkind') en dat doet in niets aan de verbeelding overlatende zomerjurkjes. Nu we toch over keyboards hebben, deze Japanse meneer laat zien dat je helemaal geen drumstel nodig hebt om te rocken (wel even geduld uitoefenen, want je moet je eerst door een aantal commercials worstelen).
Verder: een Amerikaans koor zingt een Nintendo-wijsje, Céline Dion doet op een wanstaltige manier Michael Jackson na, Dream Theater-drummer Mike Portnoy laat zien wat ie in huis heeft en een matige Michael Jackson-parodie. Dat voor je een leuke videoclip geen miljoenen hoeft ui te trekken, bewijzen The Hazzards met het hilarische en ingenieus in elkaar gezette 'Gay boyfriend'. Om erachter te komen of er voor jou een carriere als dark ambient-componist is weggelegd, moet je eens de 'Spacializer' proberen: door met je muis over gekleurde bollen te bewegen creëer je bizarre geluiden.
Ook nog: deze Amerikaanse gitaarvirtuoos neemt George Harrisons 'While My Guitar Gently Weeps' onder handen (filmpje laadt nogal traag, maar is de moeite waard), en een grappig Pepsi Twist-reclamespotje met een hoofdrol voor Prince of Darkness Ozzy Osbourne. En om deze post met enig niveau af te sluiten, download Claudio Monteverdi's 'Vespro Della Beata Vergine & Magnificats' via Qfile: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5.
Even een stukje life loggen. Al is het alleen maar om ervoor te zorgen dat de termen 'UPC', 'Chello', 'problemen' en 'factuur' door Google worden geïndexeerd. Moedeloos word je ervan. Ik internet via Chello van UPC, en begin dit jaar had ik last van een extreem trage verbinding. Ik bellen met de helpdesk, en men beloofde een monteur langs te sturen. De desbetreffende middag had ik vrij genomen, en wachtte geduldig af. Op een gegeven moment belde de monteur op om te melden dat het probleem was verholpen en dat hij niet langs hoefde te komen. Prima. Een paar weken later vertoonde mijn internetverbinding wederom kuren, regelde ik nogmaals een monteur ('geen probleem meneer, nee, u hoeft niets te betalen'), nam een middag vrij om bij thuiskomst te ontdekken dat de monteur, tegen de afspraak in, al 's ochtends was gekomen.
Nu ja, mijn verbinding werkte weer, dus ik dacht dat alles nu in orde was. Dat was het ook, totdat ik de factuur ontving, waarop voor 150 euro aan monteurskosten in rekening was gebracht. Na weer een telefoontje met de helpdesk ('u heeft gelijk, dit zijn onterechte kosten'), besloot ik in samenspraak met de helpdesk het bedrag te storneren en direct het juiste bedrag over te maken. Blijkbaar is dat te ingewikkeld voor UPC, want vanaf dat moment ging het grondig mis. Op de volgende factuur had ik een fikse betalingsachterstand. Ik weer - enfin, je kunt het wel voorspellen. 'U heeft gelijk meneer, we zullen het in orde maken.'
Van de daaropvolgende twee rekeningen klopte wederom geen fluit, en begin juni kreeg ik een factuur waarop 17 euro aanmaningskosten stonden vermeld én een betalingsachterstand. Na een telefoontje ('dit is inderdaad niet juist'), heb ik het correcte bedrag overgemaakt. Als klap op de vuurpijl startte ik zojuist mijn pc op, om er achter te komen dat ik geen internetverbinding had, Het bleek dat mijn account was geblokkeerd wegens een betalingsachterstand. Aargh! Zo langzamerhand begin ik vrij moe te worden van dat frustrerende bureaucratische gedoe bij UPC - als een soort van een helling rollende sneeuwbal lijkt een miniem probleem buiten mijn schuld om opgeblazen te worden tot gigantische proporties. Als ik weer gezeik krijg bij de volgende factuur, vind ik het welletjes geweest. Iemand nog tips voor een goede provider?
Dat Enya niet al te productief is, mag als bekend worden verondersteld. De Ierse zangeres (elders op Araglin.nl vind je een uitgebreide biografie) brengt zo om de vijf jaar een album uit. 'A Day without Rain' zag in 2000 het licht en miljoenen Enya-fans verkeren al een tijdje in een verhoogde staat van opwinding, want volgens aanhoudende geruchten moet haar nieuwe cd in november verschijnen (hoewel Enya zelf nog geen officiële releasedatum bekend heeft gemaakt).
Eerder deze week was ik zo'n beetje aan het rondporren in de onderbuik van het internet en stuitte ik op het Enya-album 'Sumiregusa'. Mmm, dacht ik, is haar nieuwe album een half jaar van te voren uitgelekt? De tracklisting klopte wel aardig met wat ik her en der aan informatie kon vinden en vol goede moed zette ik mij aan het luisteren. Wat me als eerste opviel was de lange speelduur; normaal zijn Enya-albums in een half uurtje voorbij, maar nu gaf Winamp ruim een uur aan.
De eerste helft van 'Sumiregusa' bevat rustige tracks, met de kenmerkende gelaagde zang van Enya. De tweede helft wordt het tempo wat opgeschroefd en duiken er zowaar enkele Enigma-achtige beats op. Op een gegeven moment sloeg echter de twijfel toe. Het klonk weliswaar allemaal wel erg Enya-ish, maar was ze het ook? Het klonk namelijk té glad, alsof Enya nu helemaal verstrikt was geraakt in een eindeloze herhalingsoefening. De track 'Mysterium' kwam me vaag bekend voor, en na een zoektocht door mijn cd-verzameling had ik 'Libera' in mijn handen, een new age-project van componist Robert Prizeman. En op deze cd stond het nummer 'Mysterium'. Aha! Ik was gefopt!
En dankzij het Enya-forum ontrafelde ik het mysterie. De onbekende samensteller van 'Sumiregusa' heeft een aantal tracks verzameld die als twee druppels water lijken op de muziek van Enya. Zo blijken onder andere de Japanse Eri Sugai, het Amerikaanse duo Pamela en Randy Copus en componist Enam te zijn gebruikt. Petje af, want als je het album vluchtig beluistert, hoor je nauwelijks verschil met de echte Enya. Vooral 'Horizon' van Sugai wint de Soundmix Bokaal. En zo blijft het vooralsnog wachten op het daadwerkelijke nieuwe Enya-album, dat hopelijk geen ruimte tot twijfel laat... Als je nieuwsgierig bent geworden, download 'Sumiregusa' via Rapidshare: deel 1 en deel 2 (wachtwoord is bzh55).
Zo af en toe heb ik zin in een stevig potje metal. De talloze internetradiostations (zie mijn linklijstje rechts) bieden in zo'n geval uitkomst. En vanaf vandaag is er een nieuwe metalzender in de lucht: KINK FM start vanavond met 'het eerste Nederlandse internetkanaal, dat uitsluitend hardrock en metal uitzendt. KINK Aardschok laat 24 uur per dag, 7 dagen per week non-stop alle hardrockstijlen de revue passeren.' Klinkt goed. Om tien uur vanavond wordt de zender officieel geopend door Dream Theater-drummer Mike Portnoy (zie onder). Zoals de naam al doet vermoeden, is KINK Aardschok een samenwerking tussen de zender en het Nederlandse metal- en rockmagazine Aardschok.
KINK FM-directeur Jan Hoogesteijn vertelt: ''Internet is bij uitstek geschikt als distributiemedium voor specifieke muziekkanalen. Het zal zich binnen een paar jaar, als breedband-internet gemeengoed is geworden, niet meer onderscheiden van FM-ontvangst. Het afgelopen jaar is KINK ClassX uitgegroeid tot een goed beluisterd internetstation. Nu is de tijd rijp een tweede zender te starten. Metal heeft al sinds jaar en dag een grote groep trouwe fans die momenteel nauwelijks wordt bediend. KINK Aardschok springt daarop in'', aldus Hoogesteijn.
KINK Aardschok gaat dus pas vanavond online, maar als je nu naar de site surft en de Windows Media-stream aanzwengelt, krijg je een promo te horen en vervolgens.... klassieke muziek. 'Dies irae' van Mozart, wat zweverige Gregoriaanse gezangen, dark ambient ? in de verste verte geen gitaren te bekennen. Waarschijnlijk wordt er geprobeerd een geheimzinnige sfeer te creëren. Na 10 minuten duikt er een vervormde stem op die een stukje uit Openbaringen citeert (Hier is de wijsheid: die het verstand heeft, rekene het getal van het beest; want het is een getal eens mensen, en zijn getal is zeshonderd zes en zestig...), wat koren op de molen is voor gebedsgroep Bergum natuurlijk, en begint de promo van voren af aan. Nu ja, ik denk dat ik KINK Aardschok wel even aanzet vanavond. Edit: het aantal decibellen is inmiddels behoorlijk opgeschroefd.
Voor het nieuwe album van Dream Theater ben ik eens even goed gaan zitten. De ervaring leert dat de groep meestal niet al te toegankelijke progmetal-albums aflevert, en terwijl ik 'Octavarium' in de cd-speler schoof, bereidde ik me inwendig voor op een epische orkaan van tempowisselingen, gitaarsolo's en de hoge uithalen van zanger James LaBrie. De eerste track 'The root of all evil' hakt er lekker in, met stuwende gitaarriffs en zo halverwege een bescheiden uitbarsting van soleergeweld.
Goh, dacht ik, dat valt me alleszins mee. Het tweede nummer ''The answer lies within' is een vrij standaard ballad, waaraan alles klopt: het piano-intro, de aanzwellende drums, akoestische gitaren en een rustig, bijna verstilde outtro. Vervolgens is het weer rocken geblazen met 'These walls' en als ook track vier 'I walk beside you' erg prettig uit de speakers knalt (ik bespeur zelfs een U2-echo in dit nummer) ben ik om. Natuurlijk is er wel de nodige krachtpatserij te horen op 'Octavarium' (zoals in het ruim tien minuten durende 'Sacrificed Sons'), daar staat Dream Theater nu eenmaal bekend om en als ze het ietwat in de hand weten te houden, kan ik zelfs de priegelige keyboardsolo's van Joran Rudess waarderen in het epische titelnummer van 24 minuten (waarbij heen en weer gezwalkt wordt tussen Pink Floyd en Black Sabbath).
Het merendeel van de acht tracks duurt echter zo'n zeven/acht minuten en zijn verrassend compact en toegankelijk - Dream Theater-haiku's, als het ware. Nu heeft Dream Theater natuurlijk al talloze fans, maar met 'Octavarium' zou de groep er wel eens een heleboel bij kunnen krijgen.
Allemachtig wat klinkt 'Minimum - Maximum' loepzuiver en glashelder. Als er niet af en toe wat publiek was te horen, zou je nog geen eens in de gaten hebben dat het om live-registratie gaat. 'Minimum - Maximum' bevat 22 tracks die zijn opgenomen tijdens de wereldtournee waarmee Kraftwerk in 2004 triomfen vierde. Dertig jaar popgeschiedenis komt voorbij zetten, van 'Autobahn' tot en met enkele 'Tour de France'-nummers van hun meest recente album. Bekende tracks als 'The Model' en 'The Robots' zijn voorzien van een licht gewijzigd arrangement om bij de tijd te blijven (te vergelijken met de manier waarop de Kraftwerk-leden op 'The Mix' hun eigen nummers onder handen namen), en klinken uitermate groovy, transparant en dansbaar. Kraftwerk mag dan wel talloze navolgers en imitators hebben en door sommigen zelfs als achterhaald worden beschouwd, de meesters zelf laten zien dat het ze nog steeds kunnen. Hopelijk blijft de groep in dit tempo albums uitbrengen, want de laatste jaren was het toch wel een beetje stil rond de electro-pioniers.
Overigens is 'Minimum - Maximum' verschenen in twee versies (een Duits- en een Engelstalige) en staat er binnenkort een dvd op stapel. En als je de smaak te pakken hebt gekregen, bekijk dan deze VPRO-documentaire (Real Player, hier meer info over de uitzending) waarin Kraftwerk-drummer Wolfgang Flur vertelt over de begindagen van de groep in D?sseldorf, de eerste Amerikaanse tournee in 1975 en de invloed van de groep op de dance-scene in met name Detroit.
Boing Boom Tschak!
Even een kort logje tussendoor. Collega L-rs kwam op de proppen met een aantal fotogalerieën van kunstenaar en fotograaf Allan Tannenbaum, bekend geworden als dé chroniqueur van de jaren zeventig. Enige tijd geleden verscheen zijn fotoboek 'New York in the 70s', waarin talloze prachtige foto's zijn te vinden. In de jaren zeventig vormde New York een thuishaven voor allerhande kunstenaars en creatieve geesten. Temidden van de oliecrisis, de Vietnam-oorlog en de laatste naweeën van de flower power, ontwikkelde zich in New York een bruisend kunstenaarsklimaat; pop art effende de weg voor performance art, disco maakte korte metten met de traditionele rock (en integreerde bovendien elementen uit de glamrock) en de seksuele revolutie bereikte haar hoogtepunt.
Tjonge, het lijkt wel alsof ik er verstand van heb. In ieder geval: een groot aantal van Tannenbaums foto's zijn online te bewonderen, waarbij natuurlijk vooral de muziekfoto's (en check ook deze gallerie) zeer aan te bevelen zijn. Prachtige portretten van bijvoorbeeld een zeer jonge Bruce Springsteen, Bob Marley en Blondie. De foto's van het New Yorkse nachtleven (met onder andere Klaus Nomi!) en showbusiness-figuren (vooral veel acteurs die later zouden uitgroeien tot wereldsterren) zijn eveneens een feest der herkenning. Ik snap alleen niet zo goed waar alles nu precies heen linkt, want je wordt heen en weer geslingerd tussen diverse sites (waaronder die van de Soho Weekly News, waar Tannenbaum ook voor fotografeerde). Oogsnoep!
Countrymuziek is nog steeds een ondergeschoven kindje in Nederland. Over Americana en alt.country is genoeg te vinden, maar informatie over rechttoe rechtaan country moet je met een vergrootglas zoeken (als iemand nog een goede Nederlanse site weet, let me know!). Jammer, want ik krijg soms een beetje het gevoel behoorlijk achter de feiten aan te lopen. Zo brengt Laura Cantrell al sinds 2000 cd's uit, en pas sinds begin deze week ben ik haar op het spoor gekomen. Beter laat dan nooit, want Cantrell maakt fijne muziek, die je met een beetje proppen in het hokje 'neo-traditionalist country' kunt plaatsen: sobere liedjes, met spaarzame instrumentatie en een licht feministische inslag - Mart Smeets zou er dol op zijn.
Grappig is dat Cantrell eigenlijk geen zangeres wilde worden; ze studeerde rechten en boekhouden, en werkte als Vice President of Equity Research (geen idee wat dat inhoudt overigens) bij de Bank of Amerika in New York. Maar ja, als je bent opgegroeid in Nashville ontkom je er niet aan om muziek te gaan maken. In 2000 verscheen haar debuut 'Not the Tremblin' Kind', dat op lovende kritieken kon rekenen. Wijlen John Peel noemde het album zelfs 'my favorite record from the last ten years, and possibly my life'. Twee jaar later zag 'When the Roses Bloom Again' het licht (dat een wat gepolijster geluid liet horen), en eind deze maand moet 'Humming by the Flowered Vine' in de winkels liggen.
Je moet de muziek van Laura Cantrell wel met mate tot je nemen heb ik gemerkt. Cantrell heeft een lijzige, ietwat zeurderige stem met een beperkt bereik (een stem als het gezicht van Jerney Kaagman dat ook altijd in dezelfde stand staat) en dat gaat op den duur op de zenuwen werken. Gelukkig duren die country-cd's nooit zo heel erg lang. Luister naar het titelnummer van haar debuut 'Not the Tremblin' Kind'.
Een cocktail, dansende meisjes in rieten rokjes, gekwetter van exotische vogels, rammelende orgels, opa die op zolder aan het rommelen is tussen oude muziekinstrumenten... Met andere woorden: een sponspost met een thema! Een goed idee, nietwaar? Deze keer een duik in een ander universum, de space age- en exotica-wereld... Vrijwel alle hier aangeboden albums zijn niet, nauwelijks of zeer moeilijk in de winkels te vinden en dienen dus voor het nageslacht bewaard te worden (en zo krijgt Araglin.nl subtiel een educatief tintje).
Om te beginnen: 'The Forbidden Sounds of Don Tiki', een album in de beste traditie van Martin Denny en dat betekent tropische ritmes en de chocoladebruine stem van Don Tiki zelf (deel 1 en deel 2). En nu we het toch over Denny hebben, op 'Exotica ? The Best of' (deel 1 en deel 2) zijn al zijn hoogtepunten verzameld (bereid je dus maar voor op een hoop getjilp en bongoritmes uit Donker Afrika). Van een geheel andere orde is de muziek van Yma Sumac. Onvoorstelbaar wat een bereik deze zangeres heeft. Luister naar haar swingende en hoogst intrigerende album 'Mambo!'. Als dat allemaal nog niet bizar genoeg is, luister dan naar tien verschillende uitvoeringen van de Henry Mancini-klassieker 'Moonriver' of naar Lenoard Nimoy's 'Highly Illogical' (inderdaad, Dr. Spock vergrijpt zich aan talloze klassiekers uit de jaren zestig).
Verder heb ik nog 'Easy Lounging' van Peter Thomas Sound Orchester (deel 1 en deel 2) in de aanbieding en twee fijne verzamelaars (en tevens een leuke introductie tot het genre): Get Easy, volume 1 ? The Classic Collection' (deel 1 en deel 2) en 'The History Of Space Age Pop, Volume 3 - The Stereo Action Dimension' (deel 1 en deel 2). Alles bevindt zich in zipjes die worden aangeboden via Rapidshare (klik op Free en wacht een minuut). Let erop dat je maar één keer per uur via deze Duitse dienst mag downloaden, tenzij je een premium account aanschaft.
Na een stilte van vijf jaar zijn ze er weer: de Backstreet Boys. Ik heb de Boys eerlijk gezegd geen seconde gemist, en dacht eigenlijk dat de groep stilletjes de handdoek in de ring had gegooid. Na 'Black & Blue' vonden Nick, Howie, AJ, Brian en Kevin het even welletjes, en besloten zich te richtten op een solo- of filmcarriëre (hoewel Nick Carter als enige enige een matig succesvol soloalbum wist uit te brengen en AJ vooral bezig was met het smeren van zijn nieren).
Het nieuwe album 'Never Gone' (dat deze week verschijnt) klinkt alsof de Boys nooit zijn weggeweest. De Backstreet Boys zijn wat ouder geworden en de nadruk ligt grotendeels op ballads en midtempo-tracks. Huidige hit 'Incomplete' heeft wel wat weg van een Bryan Adams-nummer en de overige tracks klinken zo'n beetje hetzelfde, alleen 'Beautiful Woman' (dat denk ik de volgende single wordt) nodigt uit tot enig swingen. De 11 tracks zijn vooral erg gelikt en glad geproduceerd, met keurige samenzang, een af en toe opduikende akoestische gitaar, en songs over verloren liefdes.
Voor fans (en Sky Radio-programmeurs) zal 'Never Gone' denk ik een aangename verrassing zijn. Alleen: de (veelal vrouwelijke) fans die ten tijde van het debuut uit 1996 een jaar of vijftien waren, zijn nu natuurlijk ook een stuk ouder en de vraag is of zij zitten te wachten op een verloren gewaande groep die nog steeds net zulke muziek maakt als toen. Nieuwe fans zullen niet over de streep getrokken worden, hoewel de Boys hardnekkig proberen over te komen alsof ze nu een stuk volwassener en 'rijper' zijn. Noem me cynisch, maar ik denk dat als een van de leden een succesvolle solocarriëre had weten op te bouwen, 'Never Gone' nooit het licht had gezien.
De website Neo-Form.de is geheel gewijd aan neofolk en industrial. Op de site vind je een groot aantal (Duitstalige) interviews, artikelen en een actief forum. Leuk natuurlijk, maar het leukste is de gratis verzamel-cd die sinds kort online staat, het 17 tracks tellende 'Neo-form 1'. Op deze compilatie zijn (in het genre) bekende namen te vinden als HERR, Volksweerbaarheid (allebei uit Nederland), Von Thronstahl en Cawatana. Het is een fikse download (90 MB, 192 kbps), die zeker de moeite waard is als je eens wat anders wilt horen. En om het pakket helemaal compleet te maken: het cd-hoesje is in hoge resolutie te downloaden.
En voor degenen die nog nooit van neofolk hebben gehoord: neofolk is ontstaan uit de new wave en industrial scene van de vroege jaren tachtig, en maakte aanvankelijk naam als 'apocalyptic folk'. De term 'folk' heeft weinig te maken met de muziek van protestzangeres als Bob Dylan of de zweverige muziek van Clannad. Apocalyptic folk (een term die later vervangen zou worden door 'neofolk') grijpt terug op de Angelsaksische folkloristische muziek waarbij een belangrijke plaats is weggelegd voor akoestische instrumenten. Het minimalisme van het instrumentarium zorgt ervoor dat de nadruk komt te liggen op de zang en de songteksten. Het gebruik van synthesizers, samples en instrumenten als klokken en trommels geeft het geheel een donker en apocalyptisch randje.
Ruwweg zijn er twee thema's te onderscheiden die voortdurend terugkomen in de songteksten: de esthetisering van strijd en oorlog, en een weemoedig verlangen naar lang vervlogen heidense en paganistische tijden. Dit uit zich op verschillende manieren. Bands als Von Thronstahl en A Challenge of Honour maken bombastische, masculiene muziek, vol tromgeroffel, samples en industri?le soundscapes. Daarentegen klinkt de muziek van bijvoorbeeld Forseti, Of the Wand and the Moon en Sonne Hagal bijna lieflijk. De 'Neo-form 1'-sampler is een aardige kennismaking met het genre.
Vriendin Eva zingt bij het Monteverdi Kamerkoor Utrecht en dit weekend gaat het hele gezelschap op tournee. Een kleintje weliswaar, maar de eerste schreden naar wereldheerschappij zijn gezet. Zaterdagavond (11 juni) is het Monteverdi Kamerkoor te bewonderen in de Oude Kerk te Soest en een dag later in het Benedictijnenklooster in Borkel en Schaft (Noord-Brabant), in het kader van de concertserie van De Achelse Kluis. Op het programma staat de 'Selva Morale e Spirituale'(1641), een verzameling geestelijke composities waarin Claudio Monteverdi zijn compositorisch kunnen in volle glorie tentoonspreidt. Zowel de strenge composities in de zogeheten Prima Pratica (de 'oude' stijl van componeren, die nauw aansloot bij de renaissance) als de vrije, soms zelfs grillige werken in de Seconda Pratica (waarin de expressieve verbeelding van de tekst centraal stond) komen voorbij. Het koor wordt begeleid door theorbe (een soort genetisch gemanipuleerde superluit) en een speciaal voor de muziek van Monteverdi gebouwd kistorgel.
Nou, da's leuk toch? Claudio Monteverdi (1567-1643) leefde overigens tijdens het hoogtepunt van de Italiaanse Renaissance. Hij ging de geschiedenis in als de man die het madrigaal van een modern jasje voorzag. Een madrigaal is een muziekstuk voor minstens drie stemmen, meestal zonder begeleiding. Monteverdi voegde er toegankelijke melodielijnen en instrumentale begeleiding aan toe. Verder sleutelde hij aan de opera, en maakte de weg vrij voor de barok (met als belangrijkste vertegenwoordiger Antonio Vivaldi).
Na een paar drukke dagen even onthaasten met wat rustgevende muziek. Ik twijfelde tussen Medwyn Goodall en Karunesh, en de keuze is uiteindelijk gevallen op laatstgenoemde. Karuneh (oftewel de 49-jarige Duitser Bruno Reuter) maakt fijne new age, met flink wat wereldmuziek- en lounge-invloeden. Zijn levensverhaal klinkt als een op ware feiten gebaseerde RTL 4-film: in zijn studententijd raakte Reuter betrokken bij een ernstig motorongeluk, en balanceerde op het randje van de dood. Tijdens zijn herstel begon hij zich te interesseren in Oosterse religies, esoterische tradities, yoga en meditatie. Op 23-jarige leeftijd trok hij enkele maanden door India, en kwam in contact met Bhagwan. Reuter raakte dermate geïnspireerd door deze spiritueel leider (die hem ook de naam Karunesh gaf), dat hij zich aansloot bij zijn commune.
Eenmaal teruggekeerd in Duitsland leefde hij een aantal jaren in een Bhagwan-gemeenschap in Hamburg. Daar ontdekte hij de mogelijkheden van de synthesizer, en begon hij met het componeren van new age-muziek. In 1987 verschenen zijn eerste twee albums 'Sounds of the Heart' en 'Colours of Light' op het Nightingale-label. Fijne rustgevende albums, waarbij vooral de gelaagdheid van de muziek opvalt; Karunesh weeft meerdere melodielijnen door elkaar en schuwt gelukkig ook de wat meer uptempo tracks niet. De albums die zouden volgen (zoals 'Sky's Beyond' en 'Heart Chakra Meditation') werden steeds rustiger en meditatiever van aard (waarbij onder meer de nodige klankschalen van zolder werden gehaald), totdat in 1995 'Secrets of Life' verscheen. Karunesh woonde inmiddels al vier jaar op het Hawaiiaanse eiland Maui en zijn muziek klonk opeens loungy en best wel hip. De instrumentatie was flink uitgebreid en Karunesh' muziek werd ontdekt door een nieuwe generatie dankzij zijn medewerking aan onder meer de Buddha Bar-compilatieserie.
Met grote regelmaat verschenen nieuwe albums (waaronder 'Nirvana Cafe', 'Zen Breakfast' en 'Global Spirit') waarop Karunesh zijn sound perfectioneerde en een brug sloeg tussen pure new age, lounge en dance. Luister naar de openingstrack van zijn vorig jaar verschenen cd 'Beyond Heaven': 'Endless Skies'.
Ik was zojuist een beetje aan het rommelen in mijn cd-verzameling en stuitte op het langvergeten debuut van de Ierse band Cactus World News. Inderdaad, een groep die alleen nog bekend is bij een klein groepje fans en alweer enige tijd in de rockhemel vertoeft. Hoog tijd om daar eens verandering in te brengen, want ik snap nog steeds niet waarom Cactus World News nooit is doorgebroken en net zo bekend is geworden als bijvoorbeeld U2, Echo and the Bunnymen of The Cult.
De groep werd begin jaren tachtig opgericht in Dublin door zanger Eoin McEvoy en gitaris Frank Kearns. In 1985 stuurde McEvoy een demo naar U2-zanger Bono, die Cactus World News prompt in de studio neerzette en de band het mini-album 'The Bridge' liet opnemen. In 1986 verscheen het debuut 'Urban Beaches', een ijzersterk album dat sterk aan het vroege werk van U2 doet denken, met gepassioneerde zang van McEvoy, energieke gitaarriffjes van Kearns, en een handvol rocksongs die niet zouden misstaan in een groot stadion. Platenlabel MCA Records verwachtte erg veel van Cactus World News, maar hoewel er talloze lovende kritieken verschenen, bleef de doorbraak uit. In 1989 zou het tweede album 'No Shelter' moeten verschijnen, maar MCA-directie had zo weinig vertrouwen in de band, dat de release, vlak voordat het naar de winkels verscheept zou worden, geschrapt werd. Korte tijd later gaf de band te kennen ermee op te houden. Kopieën van 'No Shelter' schijnen overigens op internet rond te slingeren, maar ik heb ze nog niet kunnen lokaliseren.
Hoe het ook zij, het debuut 'Urban Beaches' mag dan wel behoorlijk als U2 klinken en wellicht een ietsiepietsie gedateerd overkomen, de meeste tracks (zoals het rockende 'The Bridge' en 'Years Later') staan als een huis, en ik ben heel benieuwd hoe de volgende albums van Cactus World News geklonken zouden hebben. Volgens geruchten werkt de groep aan nieuw materiaal - maar ja, dat schijnen ze al tien jaar te doen, dus echt schot zit er niet in de zaak... 'Urban Beaches' vind je hier (zolang de voorraad strekt).
Afgelopen zondag is BBC Radio 3 gestart met The Beethoven Experience. De hele week staat in het teken van Ludwig van Beethoven, een van de grootste componisten die ooit heeft geleefd. Zelf reserveer ik deze titel overigens voor Mozart, terwijl anderen Bach beschouwen als De Gigant, maar hoe het ook zij, de komende week wordt er op BBC Radio 3 alleen maar muziek van Beethoven uitgezonden, afgewisseld met portretten, en uiteenzettingen over de historische context waarin je zijn werken moet plaatsen. Als kers op de taart speelt het BBC Philharmonic onder leiding van Gianandrea Noseda om de zoveel dagen een symfonie van Beethoven.
Leuk initiatief natuurlijk, maar ik heb geen radio en al helemaal geen BBC Radio 3. De BBC zou de BBC niet zijn als er geen geweldige website in het leven is geroepen, met een schat aan Beethoven-wetenswaardigheden, van serieuze informatie (waarbij de nodige deskundigen van stal zijn gehaald) tot een heuse Beethoven-quiz. Het leuke is dat de gespeelde symfonieën een dag later online staan en een week lang gratis te downloaden zijn. Zo staan bijvoorbeeld vandaag Symfonie 1 en 3 op het programma (128 kbps, respectievelijk 28 en 50 MB). Nu ben ik geen deskundige op het gebied van klassieke muziek, maar deze uitvoeringen klinken toch wel erg goed.
De derde symfonie van Beethoven (oftewel de 'Sinfonica Eroica') is een onbetwist meesterwerk. Oorspronkelijk wilde Beethoven deze symfonie wijden aan Napoleon Bonaparte, maar toen hij hoorde dat Napoleon zichzelf tot keizer had gekroond, ontstak hij in woede en schreeuwde: 'Is ook hij maar een gewoon mens? Nu zal ook hij alle rechten van de mens vertrappen en alleen zijn eigen ambities najagen. Hij zal een tiran worden!' Beethoven verscheurde het titelblad van zijn symfonie en begon mokkend zijn derde symfonie te herschrijven...
Het is maandag en dat betekende lange tijd Sponsdag!. Trouwe bezoekers (ik heb zowaar een aantal mailtjes van verontruste mensen ontvangen, waarvoor mijn dank!) hebben gemerkt dat het aantal pure sponsposts de laatste tijd op de vingers van een vuurwerkhand te tellen was (niet dat er niets te sponsen viel op Araglin.nl, toch?); de laatste tijd had ik het een beetje gehad met het doorspitten van virtuele achterafstraatjes. Bovendien zijn YouSendIt- en Rapidshre-links aan een gestage opmars bezig, en dat is lang niet zo leuk om te vermelden (om nog maar te zwijgen over het feit dat dergelijke links net zo snel verdwijnen als dat ze opduiken). Om er weer een beetje in te komen, heb ik even een kwartiertje mp3'tjes gesprokkeld.
Om te beginnen: de soundtrack (inclusief een filmpje) van de cultklassieker 'The Rocky Horror Picture Show', zes albums van Tori Amos (haar laatste zit er niet bij, overigens), 'Musicology' van Prince (meer in parent) en een album van No Doubt. Verder heb ik nog in de aanbieding: 'O' van Damien Rice, 'With Teeth', het nieuwe album van Nine Inch Nails, Bloc Party's 'Silent Alarm', een album van Sigur Ros en de verzamelaar 'Back to the 90's'. Tot slot: een heleboel tracks van Michael Bubl?, Bjorks 'Medulla' (rar-bestand) en als klap op de vuurpijl alle liedjes van het Eurovisie Songfestival 2005 (in wma-formaat, maar who cares). Zoals altijd: wees er snel bij ? zolang de bandbreedte strekt!
In het Friese Bergum vindt vandaag (zaterdag 3 juni) het Waldrock Festival plaats. De line-up is best okee, met vooral veel oudegedienden zoals Megadeath, Dimmu Borgir, Dio, Metal Church, Accept, Meshuggah, Life of Agony, Soilwork, Entombed, Strapping Young Lad, Epica en Cephalic Carnage. Niets mis met dit rijtje. De gebedsgroep Bergum denkt daar echter anders over en is een actie begonnen om de Waldrock-bezoekers op het rechte pad te brengen.
Want het zit namelijk zo: ''De bands presenteren dood, wanhoop, duisternis, gebondenheid, gevangenschap, vernietiging, pijniging, leugen, etc aan het publiek.'' Sterker nog: ''Als u de interviews leest met bandleden komt heel duidelijk naar voren dat ze geïnspireerd worden door Satan zelf.'' Nu kun je veel zeggen over de optredende metalgroepen, maar niet dat ze allemaal bezig zijn met zwarte missen of het aanbidden van Beelzebub - de leden van Epica zijn bijvoorbeeld allemaal keurige jongens en meisjes en zangeres Doro is de lieflijkheid zelve. En nog maar te zwijgen over de fans. Alleen Dimmu Borgir zou je wellicht kunnen betichten van enige dubieuze denkbeelden.
Volgens de gebedsgroep ''gaat de duivel als een brullende leeuw op zoek naar wie hij kan verslinden. (1Petr. 5:8) Dit probeert hij o.a. door Waldrock. Elk jaar komen er jongeren op af die zich van geen kwaad bewust zijn en de kans lopen om verslonden te worden.'' Ieder zijn mening natuurlijk, maar ik kan het niet helpen hier een beetje lacherig over te doen. Ik zet regelmatig een metal-cd'tje op en tot dusverre is mijn tv nog niet gaan ruisen, of de temperatuur opeens gedaald tot rond het vriespunt. Gelukkig hebben de gebedsgroepleden een probaat antimiddel: ze delen koffie uit aan de Waldrock-bezoekers en organiseren onder meer wandelingen en fietstochten. Dat zal ze leren, die vieze metalheads!
Even heel wat anders. Stel je voor: de wereldproductie van olie bereikt binnen nu en tien jaar haar piek. De olie-schaarste zorgt voor paniek, en legt grote druk op de wereldeconomie. Brandstof voor voertuigen wordt onbetaalbaar en er ontstaat een strijd rond de schaarse, overgebleven reserves... Het scenario van een deprimerende sciencefiction-film? Helaas, ik ben bang dit de realiteit voor de komende jaren wordt. Dit scenario gaat ook wel door het leven als het 'Peak Oil Alert'. John Meilink heeft alles overzichtelijk op een rijtje gezet en somt het ene na het andere zwaarmoedige feit op.
Ik dacht eerst te maken te hebben met een paniekzaaiende doemdenker die overal samenzweringen vermoedt, maar nadat ik zijn site eens aandachtig had doorgenomen, sloeg de schrik me om het hart. Meilink beschrijft overtuigend, nuchter en met kennis van zaken wat de gevaren en risico's zijn van onze op olie gebaseerde economie en welke stappen we nu dienen te ondernemen voor het te laat is. Nu ben ik altijd wel geneigd dergelijke verhalen met de nodige korrels zout te nemen, maar als zelfs een miniem gedeelte van wat Meilink schrijft bewaarheid wordt, zou dat al betekenen dat we afstevenen op een ramp van ongekende proporties.
Ik wil wel eens horen wat anderen (heren politici?) van het 'Peak Oil Alert'-scenario vinden; vooralsnog geef ik John Meilink het voordeel van de twijfel. (via Baby Grandpa)
Het nieuwe album van VNV Nation wist me te verrassen. Ronan Harris en Mark Jackson staan bekend om hun beukende electro-techno, en hun vorige cd 'FuturePerfect' stond dan ook grotendeels vol met fijne vloervullers. Met 'Matter + Form' gooit het tweetal het over een iets andere boeg: de nadruk is meer komen te liggen op variatie en wat minder op dampende beats. Hoewel er op de cd de nodige krakers zijn te vinden (zoals het opzwepende 'Chrome' en 'Entropy'), is er ook ruimte voor ballads, wat ambient-achtige tracks en uitstekende synthpop (zoals het verrassende 'Arena').
Niet alle nummers op 'Matter + Form' zijn even goed, vooral de rustige nummers (met name 'Colours Of Rain') kabbelen vaak maar zo'n beetje voort. De productie is echter uitstekend, maar het album mist een duidelijke richting en komt over als een bonte lappendeken. VNV Nation blijft echter niet hangen in het verleden (hoewel veel fans zich beklagen zich over het poppy-karakter van het nieuwe album) en blijft zich ontwikkelen, en dat is prijzenswaardig. Met een beetje goede marketing zou 'Matter + Form' wel eens een groot publiek kunnen bereiken. Op hun site vind je allerhande informatie en een speciale internetremix van 'Cold', hoewel dit nummer op moment van schrijven niet beschikbaar is. Luister, om eens kennis te maken, naar de niet bijster representatieve, maar wel erg fijne!, track 'Arena' (via Rapidshare).
Al sinds het begin der tijden maakt de mens muziek. Dit is geen goedkope openingszin, want in dit stukje neem ik een ferme duik in het verleden om te belanden bij de oude Grieken. Muziek was voor de Grieken een 'vrije uiting van een schone en harmonische ziel'. Ze waren van mening dat muziek dankzij haar ethische eigenschappen een grote invloed had op de menselijk ziel. Sterker nog: Pythagoras en zijn volgelingen constateerden een fundamentele relatie tussen muzikale harmonie en wiskunde en zagen in het samengaan van maat en getal de ontrafeling van het Grote Mysterie, de kosmische wetmatigheid.
In hoeverre dit allemaal waar is of niet, laat ik het in het midden, wel kan ik zeggen dat het luisteren naar de cd 'Music from ancient Rome', uitgevoerd door Synaulia, een zeer aparte ervaring is. Synaulia is een project van enkele experimentele archeologen, onder de bezielende leiding van Walter Maioli, waarbij geprobeerd wordt de muziek uit het oude Griekenland weer tot leven te brengen. Aan de hand van oude teksten en tekeningen bouwden de archeologen onder meer windfluiten, schalmeien en zogeheten Tympana-trommels, werden liederen bij elkaar gezocht en diverse cd's opgenomen met 'authentieke' muziek uit het oude Rome.
Het klinkt, op zijn zachtst gezegd, intrigerend - vooral de kirrende nimfen en het donderende slagwerk in enkele nummers zorgen voor een vervreemdend effect. De 25 nummers op het album zijn opgedragen aan een grote variëteit aan goden, en zouden volgens Maioli hun persoonlijkheid moeten weerspiegelen. Interessant (en educatief) luistervoer dus. Download 'Music from ancient Rome, volume 1' in drie delen via Rapidshare (klik op 'free', wacht af en download vervolgens de zipjes): deel 1, deel 2 en deel 3.
|
|
