Het moest de 'de perfecte rocksong' worden. En daar zijn de Eagles aardig in geslaagd. Hun 'Hotel California' werd het nummer waarmee ze tot in de lengte der dagen vereenzelvigd zouden worden, het voor velen artistieke hoogtepunt in de carrière van de band. Maar het nummer dat op het gelijknamige album uit 1976 staat, leidde ook het begin van het einde in. Op het moment dat de Eagles beginnen te werken aan wat 'Hotel California' zou gaan worden, hebben ze net een uiterst succesvolle verzamelaar op de markt gebracht. Ze groep bestaat dan een jaar of vijf. Eerst als begeleidingsband van Linda Ronstadt, later zelfstandig opererend. De naam 'Eagles' wordt gekozen als een verwijzing naar de collega's en vrienden van The Byrds.
Het debuut van de band, simpelweg 'Eagles' genaamd, bestaat uit tamelijk onschuldige countryrock. Maar naarmate de jaren vorderen, raakt de country steeds meer op de achtergrond, terwijl de rock de overhand kreeg, en de daarmee gepaard gaande ruige levensstijl: drank, drugs en vrouwen. In 1975 is de formatie misschien wel de grootste ter wereld – in ieder geval in Amerika. Dat deze uitbundige levensstijl zijn tol wel moest gaan eisen, wisten de mannen zelf ook wel. Dus wilden ze hun 'perfecte rocksong' dat gevoel laten vangen. Maandenlang verbleven ze in studio's in Los Angeles en Miami om 'Hotel California' te perfectioneren.
''We hebben onszelf opgesloten met een goed gevulde koelkast, een pingpongtafel, rolschaatsen en een paar legerbedden in de studio, en hoefden zo dagenlang niet naar buiten,'' herinnerde zanger en drummer Don Henley zich in Rolling Stone de sessies. ''Steeds maar schaven, schaven, schaven aan dat nummer. Take na take, na take.'' En dan te bedenken dat Henley en zijn mede-Eagle Glenn Frey het nummer aanvankelijk maar niets vonden.
Lees meer »
Liefhebbers van new wave, gothic(rock) en ‘dark alternative’ hebben vrijdag 28 augustus natuurlijk vrij gehouden, want dan vindt de tweede editie plaats van Nouveau Noir! Een nieuwe alternatieve dansavond in Utrecht, die name gericht is op dansbare 'undergroundmuziek'. Niet de hele avond met je biertje aan de kant van de zaal hangen of depri ‘dubbeltjes rapen’, maar lekker met de voeten van de vloer. DJ's Araglin en Traktor X zorgen ervoor dat je je geen moment verveelt! Wave, synthpop, dark alternative, gothic rock, shoegaze, batcave, new romantic - alles uit heden en verleden passeert de revue. Als slagroom op de taart staan er elke editie één of twee bands op het podium. Vrijdag 28 augustus kun je genieten van optredens van de groep Tomb Memorial en de bekende Utrechtse dichter Alexis de Roode.
Tomb Memorial laat zich met name inspireren door punk en new wave, maar verwerkt ook gothic- en doom-invloeden in hun muziek. Live maakt Tomb Memorial een overdonderende indruk dankzij hun energieke show en gelikte visuals, gecombineerd met een ’stage presence’ waar je u tegen zegt! In 2007 won Tomb Memorial de gerenommeerde bandwedstrijd Beachbattle in Scheveningen. Medio 2010 moet eindelijk hun langverwachte debuutalbum het licht zien.
Alexis de Roode (1970) debuteerde in november 2005 met de dichtbundel ’Geef mij een wonder’ bij de Amsterdamse Uitgeverij Podium. De bundel werd goed ontvangen en in 2006 genomineerd voor de C. Buddingh-prijs. In april 2008 verscheen zijn tweede dichtbundel ‘Stad en Land’, die werd genomineerd voor de J.C. Bloem-prijs 2009. Inmiddels stond hij op de meeste grote poëziepodia van Nederland en Vlaanderen, zoals de Nacht van de Poëzie, Lowlands, Dichter aan Huis en Crossing Border Festival.
De tweede editie van Nouveau Noir vindt plaats in oefenstudio dB's aan de Cartesiusweg in Utrecht (pas naast NS Station Zuilen) en de entree bedraagt slechts 4 euro! Zie voor de flyer en meer informatie deze pagina. Tot vrijdag!
Hoe overtref je een uitstekend, lovend ontvangen debuut? Simpel: door eenvoudigweg met een nog beter album op de proppen te komen. En dat is precies wat de Rotterdammers van The Madd hebben gedaan. Bijna twee jaar keek ik reikhalzend uit naar de opvolger van 'Ongeneeslijk beat', mezelf voorhoudend dat ik de lat niet té hoog moest leggen; anders zou het alleen maar kunnen tegenvallen. Maar ik had me geen zorgen hoeven maken: 'The Madd Are Pretty Quick' is een meer dan geslaagde opvolger, waarop Engelse merseybeat hand in de hand gaat met gruizige Amerikaanse garagerock uit de jaren zestig.
Terwijl 'Ongeneeslijk beat' was gevuld met puntige covers van totaal onbekende beatgroepen uit de sixties, bevat 'The Madd Are Pretty Quick' ook een groot aantal eigen nummers, waarvan vier geschreven door drummer Slammin’ Marty Graveyard. De vijftien (uitstekend geproduceerde) tracks passeren in een razend tempo de revue, het ene nog vrolijker dan het andere. Opener 'I Know' knalt uit de startblokken met strijkers, een hyperactief orgeltje en een refreintje dat je al direct mee kunt brullen. Het is alsof je in de platenkast van je ouders op een vergeten vinylpareltje stuit: meerstemmige zang, catchy refreintjes, lekker jengelende gitaren (let op de solo van Direct-gitarist Spike in 'We're Pretty Quick'), een pompend orgeltje, strijkers, blazers en de heerlijke stem van Dave von Raven. Goede popliedjes hoeven niet langer te duren dan drie minuten. Wat zeg ik? Twee minuten (zoals het onweerstaanbare 'Don't Ask Me Love' of het stampende 'Love') zijn ook al genoeg.
Melodieuze retropowerpop in optima forma! Wie hier geen goed humeur van krijgt, moet nóg maar eens een keertje naar de afsluitende, in onvervalst 'Rotterfrans' gezongen bonustrack 'Ce Soir Je Vais Boire' luisteren, ooit zal het kwartje vallen... Jammer is wel dat hun huidige hit ‘Baby’, samen met rapper Dio, niet op het album te vinden is.
In ieder geval: met The Madd Are Pretty Quick' kan ik weer een tijdje vooruit! Op hun MySpace-pagina kun je alvast enkele nummers beluisteren. Dit weekend (tijdens Lowlands) wordt het album officieel gelanceerd!
DJ Araglin komt naar je toe deze zomer! Om maar eens een ouwe Veronica-slogan van stal te halen. Afgelopen weekend stond ik namelijk in hartje Friesland achter de draaitafels, waar ik voor een uitzinnige menigte een opzwepende live set in elkaar aan het knutselen was - nou ja, eigenlijk was ik in Friesland voor een bruiloft en was ik door de bruid en bruidegom gevraagd om wat gezellige muziekjes te draaien tijdens het feest 's avonds en bestond mijn draaitafel uit een versterker waar ik mijn notebook op had aangesloten. Ik stond weggestopt tussen het koffiezetapparaat en een spoelbak en had de grootste moeite de dansvloer vol te krijgen. Vriendin Eva heeft weliswaar al aan een halve toon genoeg, maar het is natuurlijk zaak om meer mensen aan het dansen te krijgen - ook al is het buiten op het terras nog zo lekker weer.
Aanvankelijk draaide ik wat niets-aan-de-hand dingen, om langzamerhand over te schakelen op de laatste hits, fijne meestampers en 'hippe kledingzakenmuziek' (zoals Eva het kernachtig verwoordde). Echt veel resultaat boekte ik niet, en het werd dan ook tijd voor zwaarder geschut: onvervalste discoklassiekers. Want zeg nu zelf, wie kan er stil blijven staan op de klanken van Earth, Wind & Fire, KC & The Sunshine Band of The Jackson 5? Nou, een heleboel mensen, zo bleek, want tot mijn verrassing gebeurde er helemaal niets (afgezien dan van vriendin Eva, die een vriendin had opgetrommeld en nog altijd de dansvloer onveilig maakte).
Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en na de nieuw aangeschoven (voornamelijk mannelijke) bruiloftsgasten eens grondig te hebben bestudeerd, besloot ik het over een andere boeg te gooien met 'Thunderstruck' van AC/DC. En zie, zag ik daar enkele hoofden lichtjes heen en weer gaan? Ik twijfelde vervolgens een fractie van een seconde, maar besloot toen om snoeihard 'Luie flikker' van Jovink en de Voederbietels erin te slingeren. Een goede keuze, al zeg ik het zelf, want direct stroomde de dansvloer vol met enthousiaste headbangers, en maakte ik nieuwe vrienden die enthousiaste verhalen vertelden over Zwarte Cross, dat een week of wat eerder had plaatsgevonden (wist ik veel), en me probeerden vol te gieten met bier. En vanaf dat moment was de rest van de avond (en nacht) een eitje. Kortom, met Jovink maak je vrienden!
Marlene Dietrich (1901-1992) was de ongenaakbare filmdiva met de mooiste benen ter wereld, een zwoele stem met een nog zwoeler Duits accent en een knetterende uitstraling op het witte doek. Ze leefde een leven waar tien mensen genoeg aan zouden hebben, speelde in talloze films en slechtte taboes door zelfverzekerd in herenkleding rond te lopen en zich seksueel ambivalent te gedragen.
Toen haar filmcarrière na de Tweede Wereldoorlog wat begon te haperen, werd Marlene Dietrich fulltime zangeres en toerde ze met haar one-woman-show met veel succes over de wereld. Met nummers als 'Ich bin die fesche Lola', 'Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt' (ontleend aan 'Der blaue Engel', haar internationale doorbraak in 1929), 'Lili Marlene' (zie mijn eerdere entry) en 'Ich hab' noch ein Koffer in Berlin' (later gecoverd door Hildegard Knef, nog zo'n icoon uit de Duitse filmgeschiedenis) bracht ze de harten van het publiek op hol. Haar grootste hit is 'Sag mir wir wo die Blumen sind' uit 1962 (te vinden op de lp 'Wiedersehen mit Marlene'), dat in Nederland maandenlang onafgebroken in de hitlijsten was te vinden.
Na de opnames van haar laatste film 'Just a gigolo' (1978) vond de toen 77-jarige Marlene het welletjes – een leven vol seks, alcohol en slaappillen gaat je immers niet in de koude kleren zitten. Ze trok zich terug uit de schijnwerpers en woonde tot aan haar dood in een luxueus appartement aan de Avenue Montaigne in Parijs. Ze ligt begraven in haar geboortestad Berlijn, op het kerkhof van Berlin-Friedenau.
Maar over Marlene moet je niet schrijven (hoewel de auteur van deze Wikipedia-pagina erg zijn best heeft gedaan), je moet haar zien en vooral beluisteren. Download 'Marlene Dietrich live at The Café De Paris' (320 kbps, 150 MB, inclusief cover- en inlay-scans) en luister naar een registratie van een optreden dat de diva in 1954 gaf in Londen, aangevuld met enkele tracks opgenomen in Rio de Janeiro. Dietrich zingt onder andere 'La Vie en Rose', 'Lili Marlene' en 'Ich bin die fesche Lola'.
Wegens overweldigend succes is mijn vakantie overigens geprolongeerd - maar wees gerust, nieuwe stukjes volgen over een paar dagen!
|
|
