Και έγιναν
τελικά μετά από 3,5 χρόνια, τα εγκαίνια του από πολλές πλευρές συμβόλου της
δημοτικής και εκτελεστικής αρχής, 2ου Λυκείου, εκεί δηλαδή που
στεγάζονταν για σχεδόν 23 χρόνια η κατάληψη Βίλα Αμαλίας. Με τους αρμόζοντες
εορτασμούς, δηλαδή με κλούβες των Ματ να φυλάνε το δήμαρχο και γενικώς μια
μούγκα μέσα στην στρούγκα, αλλά βεβαίως μοιρασμένα δελτία τύπου, φωτογραφίες
τεχνοκρατικού πάρτυ και μια ατμόσφαιρα «πάρτε τα άπλυτοι» από τους μαχητές του διαδικτύου.
Πανηγυρίζουν (δικαιολογημένα) αφού τελείωσαν το έργο. Σαν να τους κυνηγούσε
κάποιος...
Και τώρα…Λίγα Λόγια για το έργο.
Καταρχήν αυτό
το έργο δεν υπήρχε πουθενά πριν την εκκένωση. Ούτε σα σχέδιο, ούτε σαν
προσχέδιο, ούτε σα μελέτη, ούτε σαν τίποτα.
Εγκρίθηκε και επισπεύτηκε με διαδικασίες εξπρές επιβεβαιώνοντας ότι το διακύβευμα (η κατάληψη, ο συμβολισμός της
και το αλληλέγγυο κίνημα) θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Κοστολογήθηκε στα
3.005.000 ευρώ για ένα λύκειο 180 μαθητών σε ένα δήμο που δεν έχει δαπανήσει,
τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πάνω από 150 ευρώ ανά μαθητή για την
«ποιότητα» των σχολικών κτιρίων που
στεγάζουν τους υπόλοιπους δεκάδες
χιλιάδες μαθητές που φοιτούν σε αυτά. Σε
μια περιοχή που δεν περίμενε την κρίση για να πεινάσει. Σε μια εποχή, που
κλάσματα αυτού του ποσού αποτελούν πρόκληση.
Αυτά τα λεφτά τα είχαν για την «κάβα»
τους και σπάσανε χωρίς δεύτερη σκέψη τον κουμπαρά τους αρκεί «να φύγουν αυτοί
οι γαμημένοι αναρχικοί από εκεί». Σαν κάποιος να τους κυνηγούσε…. Τα λεφτά
βέβαια ήταν όλα (σχεδόν) ΕΣΠΑ. Καμία έκπληξη. Πάντα αυτό κάνουν. Τρώνε
επιδοτήσεις και χέζουνε μπουλντόζες.
Στα δελτία
τύπου τους βέβαια βλέπουμε και ακούμε μια πιστή απόδοση της πανάρχαιας λογικής(τους),
ότι την ιστορία τη γράφει ο νικητής. Διαβάζουμε για καταστροφικές πυρκαγιές στο
κτίριο, χωρίς βέβαια να αναφέρονται ούτε οι συνεχείς εχθροπραξίες με τους
μισθοφόρους των ναζί, ούτε οι εμβληματικές συλλογικές εργασίες αποκατάστασης
του κτιρίου, πραγματικό μάθημα αλληλεγγύης και συλλογικού πείσματος, κάτι που
είδαν όλοι όσοι ήταν μπροστά, αλληλέγγυοι, γείτονες, περαστικοί και αντίπαλοι (του δημάρχου
συμπεριλαμβανομένου). Διαβάζουμε και ακούμε για ένα κτίριο που θα κατέρρεε, διαπιστώνοντας
ένα νοηματικό κενό που αφορά στο διάστημα 1990-2012 και στο αναπάντητο ερώτημα,
γιατί δεν κατέρρευσε τότε, ιδιαίτερα με τη θορυβώδη παρουσία εκεί μέσα όχι 180
πειθήνιων μαθητών, αλλά 700, 800, ή 1000 πάνκηδων; Ποιος το στήριζε τόσα χρόνια; Η απάντηση, στην
πραγματικότητα είναι γνωστή. Το στήριζαν οι ίδιοι που το ζωντάνευαν. Η
αστείρευτη δεξαμενή έμψυχου υλικού της Bίλας, που ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, συμμάζευε, ξεμπάζωνε,
έχτιζε, σοβάτιζε, έτριβε, αστάρωνε και έβαφε, υποστήριζε δοκάρια και ταβάνια,
έξυνε αποκαίδια. Και έστηνε και εκδηλώσεις. Και στέγαζε και τυπογραφεία. Χωρίς
ΕΣΠΑ, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση με οποιαδήποτε αρχή, χωρίς πολλά- πολλά. Με
τους φίλους της και τους συντρόφους της.
Ο Δήμαρχος που έθαβε με ξένα
κόλυβα.
Και
μπροστάντζα σε αυτήν την νέα παράσταση «αποκατάστασης» του κτιρίου, ο δήμαρχος
Αθηναίων, ο Καμίνης. Κρίμα. Εν τη απουσία του υπευθύνου (συγκυβέρνηση νδ, πασοκ,
δημαρ) και του απαιτητικού κοινού
(επιτροπή αγ. Παντελεήμονα, τέως τραμπούκοι- νυν βουλευτές χ.α), μέλη όλοι ενός
αδηφάγου πολιτικού θιάσου που τρώει (ή μισθώνει) τα παιδιά του, έμεινε αυτός
που έμαθε εμβρόντητος την είδηση της εκκένωσης της κατάληψης τηλεφωνικώς, να πανηγυρίζει
μόνος, σαν τον μικρό αδερφό του κυνηγού, στο κουφάρι ενός άλλοτε ζωντανού
κτιρίου. Να ανεβαίνει τη ρέπλικα της άλλοτε δονούμενης, κατεδαφισμένης πλέον,
μαρμάρινης σκάλας. Για μια απόφαση που πήραν άλλοι, με λεφτά που πλήρωσαν
άλλοι, ενάντια σε κάποιους από τους οποίους κλειδωνόταν μέσα στο γραφείο του,
μέσα στο ίδιο το δημαρχικό του «μέγαρο» για να αποφύγει... Κακόμοιρος.
Φαίνεται
σαν να έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά δεν είναι έτσι. Από τότε που οι
«φυτευτές» επιτροπές κατοίκων απαιτούσαν την απομάκρυνση από την περιοχή όλων
των μεταναστών και της Βίλα Αμαλίας. Από τότε που οι μπάτσοι μαζί με τους
φασίστες έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις στο σπίτι, τρώγοντας ισάριθμες φορές τα μούτρα τους. Από τότε που ο νυν
πρωθυπουργός, τότε υποψήφιος δήμαρχος, έψαχνε γωνία να κρυφτεί στο λύκειο της
οδού Μάγιερ μετά τις μαλακίες που συνυπέγραφε για την τύχη του κτιρίου της
κατάληψης (μετά βέβαια υπέγραψε άλλα πράγματα, απείρως χειρότερα, αλλά το παιδί
έδειχνε από τότε…). Δεν έχει περάσει
πολύς καιρός από τότε που άνθρωποι όλων των εξουσιών και όλων των παρατάξεων,
αποφάσισαν την κατά μέτωπο επίθεση στη Βίλα. Αλήθεια, το έργο τελείωσε πολύ
γρήγορα. Σαν να τους κυνηγούσε κάποιος…
Όπως και να
έχει, τα πράγματα συνεχίζονται. Οι πλατείες τις περιοχής παραμένουν στα χέρια
των αγωνιστών και των αδυνάμων, οι κινήσεις αλληλεγγύης μετά την εκκένωση της κατάληψης είναι κάτι
που δε θα ξεχάσουμε ούτε εμείς αλλά ούτε και αυτοί, και όσο αφορά το σχολείο…
Σας ενημερώνουμε
ότι τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα μαθήματα στο κτίριο της Βίλας δυστυχώς δεν τα προλάβατε. Τα μαθήματα της
μάχης απέναντι στο άδικο, της πολιτισμικής, άρα και της πολιτικής
αυτοοργάνωσης, της ακηδεμόνευτης δημιουργίας, του σεβασμού στον αδύναμο, της
έχθρας στο κυρίαρχο, της μη παραίτησης, του οράματος, της υπεράσπισης της
διαφορετικότητας με τσαμπουκά, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, δεν
παραδίδονται πλέον στη γωνία Αχαρνών και Χεύδεν.
Να ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν
χιλιάδες αριστούχοι τελειόφοιτοι.
Πράγματι, σας κυνηγάει κάποιος…
Βίλα Αμαλίας
09 2016
Pour Villa
Amalias
Finalement, il y a eu, au bout de 3 ans et demi,
l'inauguration du 2e Lycée d’Athènes dans le bâtiment qui a abrité près de 23
ans le squat Villa Amalias, cible par plusieurs aspects de l'autorité
municipale et exécutive. Avec les célébrations d’usage, cars de CRS pour protéger
le maire ; le tout dans un climat «silence dans la bergerie», mais aussi avec des communiqués de presse, des photos et une
ambiance de fête technocratique du type «on vous a bien enculés sales cons» chez
les «combattants» de l'Internet. Ils font la fête (et c’est compréhensible) une
fois le boulot terminé. Comme si quelqu'un était à leur poursuite ...
Et maintenant ... Quelques mots sur le scénario
D’abord tout ce travail n’existait nulle part
avant l'évacuation. Ni comme projet ni comme esquisse de plan ni étude ou quoi
que ce soit. Il a été approuvé et accéléré par des procédures express confirmant
que les enjeux (le squat, son symbolisme et le mouvement de solidarité)
allaient vendre chèrement leur peau. La mairie a calculé un prix de revient de
3.005.000 EUR pour une école de 180 élèves dans une municipalité qui n’a
jamais, au cours des quatre dernières années, dépensé plus de 150 € par
étudiant pour la «qualité» des bâtiments scolaires abritant des dizaines de
milliers d'autres étudiants. Dans un quartier qui n’a pas attendu la crise pour
mourir de faim. A un moment ou des miettes de ce montant constituent une
provocation. Ils avaient cet argent dans la «cave» et ils ont brisé leur
tirelire sans une seconde pensée ; il leur suffisait que «ces anarchistes
fils de putes partent de là». Comme si quelqu'un les chassaient… L'argent venait bien sûr (presque tout) du
«Pacte d'entreprise pour le Cadre de développement» (ESPA). Pas de surprise. Comme
d’habitude. Manger des subventions et chier des bulldozers.
Dans leurs communiqués de presse on voit et on
entend un compte rendu fidèle à la logique ancienne (la leur aussi) d’après
laquelle l'histoire est écrite par le vainqueur. On parle des incendies
dévastateurs pour le bâtiment, sans mentionner bien sûr ni les combats continus
contre les mercenaires nazis ni les travaux collectifs emblématiques pour
la restauration du bâtiment qui étaient
une vraie leçon de solidarité et d'obstination collective, chose vue par tous,
les solidaires, les voisins, les passants et les opposants (y compris le
maire). Nous lisons et entendons parler d'un bâtiment qui allait s'effondrer
mais on constate un vide conceptuel sur la période 1990-2012 et sur la question
sans réponse : alors pourquoi le bâtiment ne s’est pas effondré à
l’époque, surtout en présence bruyante, pas des 180 étudiants dociles, mais
plutôt des 700, 800 ou 1000 punks? Qui l’a préservé toutes ces années? La
réponse est en fait connue. C’étaient les mêmes qui l’animaient et le
préservaient. Le réservoir inépuisable des êtres vivants de la Villa qui, entre
autres, arrangeaient, débarrassaient les débris, construisaient, plâtraient,
frottaient, doublaient et peignaient, renforçaient les poutres de support et
les toits, raclaient les restes des cendres. Et organisaient des événements. Et
logeaient des imprimeries. Sans fonds européens, sans aucune négociation avec
une autorité, sans faire de bruit. Avec leurs amis et leurs compagnons.
Et le pantin dans ce nouveau spectacle de
«restauration» du bâtiment c’est le maire de la ville, Kaminis. Dommage. Il a
dit avoir appris «stupéfait» les nouvelles de l'évacuation du squat par
téléphone. Et maintenant, lui seul, en l'absence du responsable (le
gouvernement de coalition à l’époque de l’évacuation -parti de droite, parti
socialiste, parti de la gauche démocratique) et du public exigeant (le comité
fasciste de Agios Panteleymonas, les ex assassins et maintenant députés de
parti nazi de l’Aube Dorée), tous membres d’une troupe politique avare qui
mange (ou loue) ses enfants, a célébré l’inauguration, comme le petit frère du
chasseur, devant la carcasse d'un bâtiment jadis vivant. Et il a monté la
réplique de l'escalier de marbre, vibrant avant, démoli aujourd'hui. Après une
décision prise par d'autres, avec de l'argent payé par d'autres, contre tous
ceux à cause desquels il se verrouillait dans son bureau, dans son propre
«palais» de mairie pour les éviter ... Pauvre type.
On dirait qu’il y a si longtemps, mais non. Depuis
que les comités de résidents «plantés» exigeaient l’élimination de la région de
tous les migrant.e.s et de la Villa Amalias. Depuis que les flics avec les
fascistes faisaient des attaques répétées à la maison, en se cassant la gueule à
chaque fois. Depuis que le premier ministre actuel, alors candidat à la mairie,
était à la recherche de coin pour se cacher dans le lycée de la rue Mayer après
la merde qu’il a signée pour le sort du bâtiment du squat (bien sûr après il a
signé d'autres choses, infiniment pires, mais l'enfant semblait alors...) Pas
si longtemps que les gens de tous les pouvoirs et toutes les factions, ont
décidé d’exécuter une attaque de front à Villa Amalias. Certes, le travail a été
terminé très rapidement. Comme si quelqu'un était à leur poursuite ...
Quoi qu'il en soit, les choses continuent. Les
places de la région restent dans les mains des combattants et des dépourvus et
les mouvements de solidarité après l'évacuation est quelque chose que nous
n’oublierons pas, ni nous ni eux non plus, et en ce qui concerne l'école...
S'il vous plaît notez que
malheureusement vous avez manqué les cours les plus grands et les plus importants
dans le bâtiment de Villa Amalias. Les leçons de la lutte contre l’injustice,
de l'auto-organisation culturelle et donc politique, de la création sans patron,
du respect pour le plus faible, de l’opposition au dominant, de la non
résignation, de la vision, de la défense de la diversité avec du dynamisme, de
la solidarité et de la camaraderie ne sont plus livrées au coin de la rue
Acharnon et Heyden.
Mais ne vous inquiétez pas. Il
y a des milliers de lauréats diplômés. C’est vrai, il y a quelqu'un qui vous
poursuit...
Villa Amalias
Septembre 2016
