"Kαμία ΕΛΠΙΔΑ" - Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο

Πρέπει να είναι οφθαλμοφανές ότι οι νεο-φιλελεύθερες κυρίαρχες δυνάμεις μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση επέβαλλαν στον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αυτά τα μέτρα για να αποδείξουν σε όλη την Ευρώπη (και ειδικά στις ίδιες τις χώρες τους) πως μια αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει "ΕΛΠΙΔΑ" για τους πληθυσμούς. Στο βαθμό που κατανοούμε την απολυταρχική καπιταλιστική συνθήκη στην οποία υποχρεώνονται να ζούνε οι πληθυσμοί της Γης στην παρούσα φάση είναι δεδομένο πως ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον απαγορευμένη. Έχουν την ανάλογη πολιτική και οικονομική ισχύ οι καπιταλιστικές ελίτ στον κόσμο τον οποίο ζούμε ώστε να στριμώχνουν και τους αριστερούς, να τους κλείνουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης, να ασκούν απάνθρωπους εκβιασμούς, να επιβάλλουν οικονομικά και διοικητικά μέτρα, εργασιακά κάτεργα και ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα και τελικά να μοιάζουν και οι αριστεροί ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους νεοδημοκράτες για τον μέσο απλό άνθρωπο. Αν μάλιστα οι τεράστιες αυτές αντιφάσεις επιφέρουν και την αυτο-διάλυση της ελληνικής αριστεράς, όπως έφεραν την διάλυση της ιταλικής αριστεράς τότε οι νεο-φιλελεύθεροι καπιταλιστές θα είναι διπλά κερδισμένοι.
Όλα αυτά ονομάζονται: το τέλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σαν πολίτευμα και σαν παραμύθι...και φυσικά αποτελούν τον ύστατο αποχαιρετισμό στην αυταπάτη της σοσιαλδημοκρατίας... Από εδώ και πέρα οι πληθυσμοί θα πρέπει ή να σκύψουν το κεφάλι και να ζήσουν σε μια δικτατορική τεχνικοποιημένη καπιταλιστική συνθήκη διαρκούς εκμετάλλευσης και υποταγής ή να ετοιμάσουν συλλογικά τους όρους, τους τρόπους και τις συνθήκες για την πανανθρώπινη απελευθέρωση, δηλαδή, την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

Η Γενιά Μηδέν / Generation Zero

ACTIVE SOLIDARITY for anarchist hunger striker Nikos Romanos

Είμαστε μέλη της φτωχότερης γενιάς που υπήρξε, μετά από εκείνη που ενηλικιώθηκε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης Μεγάλης Ύφεσης, ακριβώς πριν έναν αιώνα. Γεννημένοι στο "Τέλος της Ιστορίας" δεν έχουμε καμία ελπίδα να ζήσουμε καλύτερα από τους γονείς μας από όποια πλευρά και αν το δεις. Έχουμε κληρονομήσει μια χρεωκοπημένη οικονομία σε ένα ερημωμένο περιβάλλον, μια κοινωνία στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ένα πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε τους πλούσιους για να προστατεύει τα συμφέροντα τους, ανεβάζοντας σε αστρονομικά ύψη την ανισότητα, και υποχρεώνοντας μας να ζούμε σε μια συναισθηματικά καταστροφική υπερ-ατομικιστική κουλτούρα υστερικής κατανάλωσης. Η εξέγερση, υπό αυτή την λογική, δεν αποτελεί εμπόδιο για τον «πραγματικά σοβαρό» πολιτικό αγώνα ή ένα καλοπροαίρετο ατύχημα όπου η "φυσιολογική" οργή των ανθρώπων εκδηλώνεται απλά «ανεξέλεγκτα». Στην εποχή μας, το να βγαίνεις "εκτός ελέγχου" είναι το μόνο πραγματικά εφικτό σημείο που μπορείς να βρίσκεσαι και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που η εξέγερση είναι η βάση πάνω στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί κάθε πιθανό μέλλον που αξίζει να βιωθεί. Και εμείς θα είμαστε αυτοί που θα το χτίσουμε αυτό το μέλλον. Η γενιά μας: η γενιά της αλλαγής χιλιετηρίδας, η γενιά όλων αυτών που την πατήσανε άσχημα ή  όπως έχουμε τάση να την χαρακτηρίζουμε: Η ΓΕΝΙΑ ΜΗΔΕΝ. Μηδέν γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο εκτός από χρέος, αλλά και γιατί δεν έχουμε τίποτα απολύτως να χάσουμε. Και Μηδέν, διότι , όπως και με τις εξεγέρσεις, 

όλα ξεκινούν ξαφνικά από το Μηδέν, δηλαδή ΕΔΩ & ΤΩΡΑ.

I am a member of the poorest generation since those who came of age during the Great Depression. Born to the “end of history” (...)We have no hope of doing better than our parents did, by almost any measure. We have inherited an economy in a ruined environment on the verge of collapse, a political system created by and for the wealthy, skyrocketing inequality, and an emotionally devastating, hyper-atomized culture of pyrrhic consumption. (...) The riot, then, is not a hindrance to “real” struggle or a well-intentioned accident where people’s “understandable” anger gets “out of control.” Getting out of control is the point, which is precisely why the riot is the foundation from which any future worth the name must be built. And we will be the ones to build it. Our generation: the millenials, generation fucked, or, as we’ve taken to calling it: Generation Zero. Zero because we’ve got nothing left except debt—but also nothing to lose. And zero because, like the riot, it all starts suddenly from zero point, that means HERE & NOW!

 

«Σημειώσεις για το έργο της SARAH KANE 4.48 PSYCHOSIS», Tάσος Σαγρής

Πρώτα κατέρρευσαν οι ελπίδες, μετά χάθηκε η κοινότητα, στο τέλος κατέρρευσαν  οι άνθρωποι. Μια πολύ νεαρή κοπέλα κάθε βράδυ αργά μέσα στην νύχτα νιώθει την αβάσταχτή ανάγκη να αυτοκτονήσει.

Η Sarah Kane είναι 25 χρονών όταν ξεσπά ο πόλεμος στην Βοσνία. Ακούει συνεχώς Joy Division. Καταγγέλλει τον πόλεμο, την υποκρισία της θρησκείας και των κυβερνήσεων.

Γράφει: « Θρησκεία μου είναι η ειλικρίνεια».

Η σκληρότητα της ειλικρίνειας  / Η αναζήτηση της αλήθειας  είναι ένας δρόμος για να βρεθεί το νόημα της Ζωής και όμως συχνά αυτό οδηγεί στον θάνατο / Η σκληρότητα του ανθρώπου / Η ζωή βιώνεται ως σκληρή / απάνθρωπη / άσπλαχνη.

Ο Πυρήνας της Υπαρξιακής Απελπισίας: (1) όχι μόνο οι άνθρωποι βρίσκουν ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ να βασανίζουν και να σκοτώνουν τους άλλους αλλά (2) οι περισσότεροι από αυτούς είναι αδιάφοροι για το έγκλημα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν αυτό που συμβαίνει και έτσι επιβεβαιώνουν (3) την σκληρότητα της ίδιας της Ζωής. Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε.

 Το «Θέατρο της Σκληρότητας» είναι μια διαρκής υπενθύμιση αυτού του γεγονότος.

Το να βλέπεις φρικτά πράγματα να γίνονται μπροστά στα μάτια σου και να αδιαφορείς δεν σημαίνει ότι είσαι αδιάφορος… Σημαίνει ότι προσπαθείς να σώσεις μόνο το τομάρι σου!

Η Sarah Kane σπάει κάθε τι συνηθισμένο, αναμενόμενο, αποδεκτό επειδή γνωρίζει ότι ζει σε ένα θρυμματισμένο κόσμο όντας η ίδια θρυμματισμένη, αποσπασματική, ανολοκλήρωτη. Βλέπει μέσα σε κάθε άνθρωπο ένα πεδίο μάχης, ναρκοπέδια μέσα στον κόσμο και θέλει να σπάσει αυτή την πλαστική σακούλα που περιβάλει και συμπεριλαμβάνει τα πάντα, με σκοπό να καταφέρει να φέρει στην επιφάνεια τον πόνο, αυτό τον ηλίθιο πόνο, τον βαθύ αβάσταχτο πόνο της επιθυμίας μας για καταστροφή.

Στο έργο της η Sarah Kane, περιγράφει  έναν κόσμο χτισμένο επάνω στην βία που κυριαρχείται απόλυτα από τα mass media. Aπορρίπτοντας την γενικευμένη κοινωνική απάθεια και αδιαφορία, καταδεικνύει πως είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι για αυτό τον κόσμο βίας στον οποίο ζούμε.

Απελπισία – Θάνατος – Ανάγκη Αυτοκτονίας

«Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε αυτό τον κόσμο που θα’ θελα να ζήσω»

Κατάθλιψη:

Η κατάθλιψη είναι ένας τρόπος να έχεις μια πιο καθαρή, πιο ειλικρινή αντίληψη για την κατάσταση του κόσμου. Αυτό όμως συνοδεύεται από τη ευχή, την ανάγκη, την επιθυμία να βάλεις ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση, δηλαδή, να πεθάνεις. Νιώθεις την ανάγκη να πεθάνεις.

Η Sarah Kane πάντα δημιουργεί σαν αντίβαρο στις εικόνες θανάτου ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ.

Δημιουργώντας αυτές τις αντιθέσεις (αντιφατικότητες, αντιλογίες) προσπαθεί να αγγίξει την ουσία της ύπαρξης.

ΕΛΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΗΝ

Η σκληρότητα της Αγάπης, του Πόθου, της Επιθυμίας / Η προτίμηση / Η επιλογή να καταπνίξεις την Αγάπη, την Επιθυμία, τον Πόθο.

Φέρνοντας την βιαιότητα στην σκηνή αποκαλύπτει την σκληρότητα του ανθρώπου. Φέρνει στο φώς τους μηχανισμούς αυτού του μοχθηρού φαύλου κύκλου της βίας στον οποίο όλοι παίρνουμε μέρος. Με αυτό τον τρόπο- απορρίπτει και καταγγέλλει την γενικευμένη απάθεια.    

Το ανατρεπτικό θέατρο  πρέπει να αναγκάζει τον θεατή να αφυπνίσει την αντίληψη του και να αλλάξει θέση για τα πράγματα… Να τοποθετήσει τον εαυτό του σε άλλη θέση σε σχέση με την κυρίαρχη πραγματικότητα. Για να γίνει αυτό ο θεατής πρέπει να έρθει πρώτα από όλα αντιμέτωπος με την ίδια την ηθική του.

“Ιn yer face theatre” – Θέατρο «Στα Μούτρα Σου»

Σαν να σου πετάνε ένα κουβά με αίμα στα μούτρα! Σαν να πυροβολείς το κοινό με πολυβόλο για ώρα!

«Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να αναπαραστήσεις στο θέατρο γιατί τότε θα σήμαινε πως δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτό, ότι δηλαδή αρνείσαι την ύπαρξη σου. Όλη η βία στo έργο σχεδιάστηκε προσεχτικά και εκφράστηκε δραματουργικά για να πω αυτό ακριβώς που νιώθω την ανάγκη να πω» SARAH KANE

Eικόνες  χαμένης αθωότητας  / Oι άνθρωποι είναι απάνθρωποι

Τα πάντα είναι αβέβαια και το τέλος είναι πάντα κοντά!

ΘΡΗΣΚΕΙΑ / ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ / MEDIA / ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

Παγιδευμένη στο σύστημα: η μόνη διέξοδος είναι η αλλοτρίωση ( να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που θέλεις να είσαι) ή η αυτοκτονία. Όλοι οι χαρακτήρες της SARAH KANE επιλέγουν την αυτοκτονία. Αντί να στρέψουν την βία κατά των άλλων την στρέφουν προς τους εαυτούς τους.

Περιγράφει μια απάνθρωπη κοινωνία που αυτοκαταστρέφεται, η ιδέα μιας κοινωνίας που καταστρέφει το άτομο.

ΤΟ ΘΥΜΑ >> Ο ΘΥΤΗΣ >> Ο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

«Δεν ήθελα να δώσω σε κανένα από το κοινό τον χρόνο να ηρεμήσει» SARAH KANE

Το έργο της εκπέμπει ένα διαρκές σήμα κινδύνου, χαρακτηρίζεται περισσότερο από συναισθηματική ακρότητα παρά από σωματική ακρότητα. Έτσι είναι πιο δύσκολο για τον θεατή απλά να σταθεί απέναντι και να κοιτάξει αποστασιοποιημένος. Εκφράζει το μήνυμα πως, πρέπει να εξερευνήσουμε και να ελέγξουμε την συνείδηση μας ώστε να αντιληφθούμε την ανθρώπινη κατάσταση πριν να είναι πλέον πολύ αργά,  πριν αυτή η κατάσταση μας καταστρέψει.

 «Τα έργα της δημιουργούν ερωτήματα, δεν υποκρίνονται ότι προσφέρουν απαντήσεις. (…) Το επακριβές νόημα των έργων της ΚΑΝΕ είναι εκ προθέσεως ακαθόριστο, αδιόρατο, δύσκολο να κατανοηθεί. Τα έργα της λειτουργούν περισσότερο με υποδείξεις παρά με εξηγήσεις. (…) Το έργο της SARAH KANE σε κάνει να νιώσεις αλλά όχι να σκεφτείς. Αν και μάλλον τα σωστό είναι να πούμε ότι: σε κάνει να σκεφτείς, αλλά μόνο αφού πρώτα ξεπεράσεις το σοκ που ένιωσες όταν το είδες.»  Alex Sierz, κριτικός

«Αυτό το είδος θεάτρου μας βοηθά να καταλάβουμε τι είδους είναι τα ανθρώπινα όντα και πως δημιουργούν την  ανθρωπότητα τους» Edward Bond



περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "ΨΥΧΩΣΗ!":
http://theinstituteinfo.blogspot.gr



+ To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] 
http://theinstituteinfo.blogspot.com

παρουσιάζει την παράσταση

"ΨΥΧΩΣΗ!"
βασισμένο στο έργο της SARAH KANE 
"4.48 PSYCHOSIS"

σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ
 
παίζουν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Δ. Σακελλαρίου, H. Γκοτζαρίδη,
Μ.Ρ. Παναγάκη, Α. Σπανίδου

Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+ Lana Del Rey, The Cure, Joy Division
Video Art: A.Καφετζή, Venus Melena, Void Optical Art Lab
Σκηνικά: Κenny MacLellan 
Φωτισμοί: Γ. Παπανδρικόπουλος


Το 2011 "ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ" του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν "Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι" και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο "ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ" του Δ.Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το 2013-2015 με την παράσταση "ΨΥΧΩΣΗ!" βασισμένη στο έργο της SARAH KANE "4.48 PSYCHOSIS" το +Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ανατέμνει το αδιέξοδο, την απελπισία και την οργή των νέων ανθρώπων, εκπέμπει ένα ύστατο σήμα κινδύνου. Με αυτό τον τρόπο ολοκληρώνεται μια τριλογία "για την εποχή της μεγάλης κρίσης" που ξεκίνησε με το τέλος κάθε ελπίδας, βίωσε το τέλος κάθε κοινότητας και κλείνει με την ολοκληρωτική εξαφάνιση του ελεύθερου ανθρώπου!

Έναρξη 2ης χρονιάς παραστάσεων: 

Πέμπτη 2 | Παρασκευή 3 και Σάββατο 4 OKTΩΒΡΙΟΥ 2014
Κάθε Πέμπτη, Παρασκεύη και Σάββατο έως τις 23/01/2015
ώρα: 21.30   

Θέατρο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ 
Παραμυθίας 27 & ΠλαταιώνΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, ΑΘΗΝΑ
κρατησεις: 2103457904

Με την υποστήριξη 
της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ  
http://voidnetwork.blogspot.com
και του ιδρύματος ESTATE SARAH KANE 

"ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ από το 1960 στον 21ο Αιώνα" Τάσος Σαγρής | Κενό Δίκτυο

 

«Ο κόσμος ποτέ στο παρελθόν δεν άλλαζε τόσο γρήγορα και ποτέ άλλοτε δεν καταστρέφονταν με τόση κτηνωδία. Η ώρα για να αποκτήσουμε τον έλεγχο της μοίρας μας πλησιάζει γρήγορα. Ας ελπίσουμε ότι θα σταθούμε στο ύψος μας όταν παρουσιαστεί αυτή η ευκαιρία». George Katsiafikas

Οι εργάτες που μισούν την ζωή τους και τους διευθυντές καταλαμβάνουν τα εργοστάσια στον ιταλικό Βορρά. Οι Ινδιάνοι των ιταλικών μητροπόλεων υπερήφανοι αρνητές της εργασίας, η μάζα των οργισμένων ανέργων και των φοιτητών καταλαμβάνει τα άδεια σπίτια και έχει σαν φετίχ το 38άρι περίστροφο, το καλάσνικοφ και τις βόμβες μολότοφ. Οι freaks του Σαν Φραντζίσκο εγκαταλείπουν το σχολείο και ζουν μόνιμα σε οργανωμένους καταυλισμούς στο κεντρικό πάρκο της πόλης. Tζάκ Κέρουακ, Ουίλιαμ Μπάροουζ και Άλεν Γκίνσμπεργκ, δωρεάν φαγητό και πολύχρωμα ρούχα για όλους, η διεύρυνση της συνείδησης, ελεύθερα φεστιβάλ, ταξίδια από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, ελεύθερος έρωτας στον δημόσιο χώρο, συγκρούσεις με την αστυνομία και τους συντηρητικούς στους δρόμους. Νεαροί χίππις σε όλο τον κόσμο υπό την επήρεια L.S.D. και ινδικής κάνναβης διαβάζουν Χέρμπερτ Μαρκούζε, Τσέ Γκεβάρα και Γκυ Ντεμπόρ ενώ στο background ακούγεται το Sgt.Pepper Lonely Heart Club Band των Beatles. «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα». Οι Jefferson Airplane και ο John Lennon χρηματοδοτούν τους Weather Underground και οι Μαύροι Πάνθηρες οργανώνουν τις μαύρες συνοικίες σε επαναστατικό στρατό μέσα στην καρδιά της Αμερικής. Η εξέγερση απλώνεται από το Μεξικό ως το Τόκιο και από την Πολωνία ως την Κίνα. Ο πλανήτης ανατινάζετε σε ένα οργιαστικό καλειδοσκοπικό trip ψυχεδελικής σεξουαλικής απελευθέρωσης, άρνησης κάθε είδους καταναγκασμού και κάθε μορφής κυριαρχίας. Η κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση στοχεύει ενάντια σε κάθε κυβέρνηση στον κόσμο και ευαγγελίζεται προταγματικά μιας διαρκή ουτοπία που θα πραγματώσει το νέο πνεύμα της ανθρωπότητας, ένα πνεύμα αγάπης και αδελφοσύνης, απόλυτης ισότητας και ελευθερίας.

Οι ντανταϊστές στη Ζυρίχη και η Ρότε Ζόρα, η φεμινιστική ομάδα αντάρτικου πόλεων στη Γερμανία. Οι Γερμανοί Αουτόνομεν και η μετατροπή του Βερολίνου σε θέατρο συγκρούσεων με την αστυνομία. ένας πολύχρωμος στρατός. Ριζοσπάστες χίπις και βίαιοι πανκ, οικολόγοι και καταληψίες στέγης, φεμινίστριες και επαναστάτες εργάτες. Όλοι αυτοί δημιουργούν τους δικούς τους χώρους ελευθερίας σε πανεπιστήμια, εργοστάσια και ολόκληρες γειτονιές, παίρνουν ό,τι «τους ανήκει», στήνουν την δικιά τους ανταγωνιστική κουλτούρα, μια ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ που απλώνεται σε όλες τις πλευρές της καθημερινής ζωής ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία του χρήματος και της υπακοής, διαλύουν εμπορικά μουσικά φεστιβάλ και παραστάσεις όπερας, φτιάχνουν οδοφράγματα και συγκρούονται άγρια με τις δυνάμεις της τάξης, οργανώνουν την ζωή τους με έναυσμα τις βαθιές, ουσιαστικές τους επιθυμίες.
Kαταλήψεις στέγης και αγώνας για την απελευθέρωση της καθημερινότητας, αγώνες ταυτότητας και άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία για την υπεράσπιση της ελευθερίας του δημόσιου χώρου, μολότοφ, κράνη και μαύρα δερμάτινα, punk, dark wave, industrial tekno, μίσος για την εξουσία και για τον συντηρητισμό της κοινωνίας, μίσος για τον Καπιταλισμό και για τον Μαρξισμό, Ψυχρός Πόλεμος, Σοβιετική δικτατορία και αμερικανικός ιμπεριαλισμός, κοινόβια και αναρχοφεμινισμός, αντάρτες πόλεων και οδοφράγματα στις φτωχικές, εγκαταλειμμένες γειτονίες και η απειλή του πυρηνικού ολέθρου σαν σκιά πάνω από τον ουρανό της πόλης και η πόλη να είναι ξανά και ξανά ο χάρτης που οδηγεί προς την πραγμάτωση της ουτοπίας. Παράνομα rave, MDMA και LSD στα βουνά και τις παραλίες και το κέντρο της πόλης, ο ηδονισμός, η γιορτή, η ελευθερία της έκφρασης, η εξέγερση του σώματος και της καρδιάς. Reclaim The Streets, οι διαδηλώσεις ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό, η Πράγα, το Γκέτεμποργκ, οι πρωτοΜαγιές στο Βερολίνο και την Ινσταμπουλ και το Μέξικο Σίτυ, επεισόδια και σπασμένες βιτρίνες, το Σηάτλ, η Γένοβα, το πτώμα του Τζουλιάνι στους δρόμους, το κίνημα των πλατειών σε όλο τον κόσμο, η αραβικές εξεγέρσεις… και η πόλη να είναι ξανά και ξανά ο χάρτης που οδηγεί προς την πραγμάτωση της ουτοπίας.

H αντικουλτούρα μας έδωσε και συνεχίζει να μας δίνει έναν τρόπο να δημιουργούμε εξεγερμένες κοινότητες για ανθρώπους που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και να ζήσουν με αυτό τον τρόπο που θα τους επιτρέψει να πραγματώσουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους εδώ και τώρα, σήμερα.
 
Αυτοί οι άνθρωποι, καθώς οι ζωντανές επιθυμίες τους και τα πραγματωμένα τους όνειρα έρχονται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη κουλτούρα γίνονται φορείς και υποκείμενα του πνεύματος της επανάστασης, γίνονται ένας κοινωνικός ιός μέσα στην κυρίαρχη κοινωνική δόμηση. Η ζωή και ο αγώνας τους παράγει τους μύθους, τις ιστορίες, τα τραγούδια, τις εμπειρίες και το βίωμα της εξέγερσης για τους ίδιους και τους συντρόφους τους. Η αγάπη για την ελευθερία, την ισότητα, τον έρωτα και την ζωή έρχεται σε σύγκρουση με τους κυρίαρχους κανόνες ενός κόσμου βασισμένου στο μίσος, την αλληλοσφαγή και την εκμετάλλευση. Με αυτό τον τρόπο όλοι όσοι δραπετεύουν από τον κόσμο της κυριαρχίας, συνεχίζοντας να ζούνε μέσα στα όρια του, στις χώρες και τις πόλεις του, δημιουργούν κοινότητες αντίστασης, αγώνα, πραγμάτωσης των επιθυμιών και αλληλοβοήθειας.  Με αυτό τον τρόπο ο τρόπος ζωής τους γίνεται επαναστατικός και η επανάσταση γίνεται τρόπος ζωής.  Η πολιτική γίνεται προσωπικό θέμα και η προσωπική ζωή γίνεται δημόσιο πολιτικό ζήτημα. Το ατομικό γίνεται κοινωνικό και κάθε κοινωνικό ζήτημα βιώνεται ως ατομική υπόθεση.
 
Η αντικουλτούρα, βρίσκεται εδώ για να καταστρέψει τις συμβάσεις, να δώσει ζωή στους αποκλεισμένους και τους μοναχικούς, να δώσει φωνή σε όσους έως τώρα δεν είχαν φωνή, να αγωνιστεί για χάρη όσων βασανίστηκαν και γελοιοποιήθηκαν από τους αστούς και τον στρατό κατοχής τους στις πόλεις μας. Η αντικουλτούρα είναι εδώ για να καταστρέψει τον κόσμο του εμπορεύματος και της καταναγκαστικής εργασίας, να κάνει τον έρωτα και την χαρά πεδίο κοινωνικού πολέμου, να οργανώσει τις επιθέσεις ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου, να δημιουργήσει κοινότητες αγώνα χιλιάδων φρικαρισμένων φυγάδων, ανθρώπων χωρίς χρήματα και δουλειά, που δραπέτευσαν από την κυρίαρχη κουλτούρα και αγωνίζονται να ζήσουν εδώ, στο κέντρο της καπιταλιστικής μητρόπολης και τώρα, στις απαρχές του 21ου αιώνα την ουτοπία της Ισότητας, της Ελευθερίας, του Έρωτα, της Αξιοπρέπειας και της Αλληλοβοήθειας.
 
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μείνουμε ίδιοι και αυτός ο κόσμος να αλλάξει. Πρέπει να αλλάξουμε, να γίνουμε άλλοι και να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τα πάντα γύρω μας.  Για όσο καιρό εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τις ίδιες σχέσεις υποταγής και κυριαρχίας, τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας, την ίδια μίζερη και μαλακισμένη καθημερινότητα, τις ίδιες ηλίθιες επιλογές και αυταπάτες, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Για όσο καιρό θα μένουμε όπως είμαστε τώρα, όλα θα μένουν όπως είναι τώρα. Αυτό το παιχνίδι είναι στημένο εδώ και πολύ καιρό, δεν το στήσαμε εμείς για τους εαυτούς μας και όμως εμείς είμαστε πιστά, πειθήνια πιόνια του. Δεν ελέγχουμε την ζωή μας, δεν αποφασίζουμε εμείς για την καθημερινότητα μας και όμως συνεχίζουμε να βαδίζουμε τις προκατασκευασμένες και ελεγχόμενες διαδρομές καθημερινά με υπάκουο τρόπο. Από το σπίτι στην δουλειά, ενοίκιο, στρατός, δάνειο, φόροι, μισθός, σχολείο, πανεπιστήμιο, σουπερ μαρκετ, ταβέρνα, club και γυμναστήριο, γραφείο, γάμος, διαζύγιο, κηδεία.  Όσο παραμένουμε στην θέση που μας δόθηκε και αναπαράγουμε τις προκατασκευασμένες επιλογές, κινήσεις και διαδρομές που μας επιβλήθηκαν όλα θα παραμένουν ίδια, θα συνεχίζουμε να είμαστε οι ίδιοι φορείς και στήριγμα της ίδιας μας της εκμετάλλευσης.
 
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να συνεχίσουμε να κάνουμε τις ίδιες διαδρομές από το μικροαστικό διαμέρισμα στην κακοπληρωμένη δουλειά μας και αυτός ο κόσμος να αλλάξει. Όσο θα πληρώνουμε φόρους θα υπάρχει εφορία. Όσο θα ζητιανεύουμε δουλειά θα υπάρχουν αφεντικά. Όσο θα πληρώνουμε εισιτήριο θα υπάρχει εισπράκτορας, όσο θα σκύβουμε το κεφάλι θα υπάρχουνε μπάτσοι, όσο θα είμαστε μαθητές θα υπάρχουν δάσκαλοι και παπάδες, όσο θα είμαστε δούλοι θα υπάρχουν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βασιλιάδες και στρατηγοί έτοιμοι πάντα για να μας οδηγήσουν στην σφαγή του πολέμου, στα δεσμά της δουλειάς, της οικονομίας και του χρέους, στην υποταγμένη ζωή των υπάκουων υπηκόων.
 
Αυτή η ζωή για να αλλάξει πρέπει να αναδυθούν τα εξεγερμένα υποκείμενα που θα γίνουν φορείς αυτής της αλλαγής. Άνθρωποι που αλλάζουν το κώδικα δόμησης του υποκειμένου τους, επαναστατούν ενάντια την κανονικότητα, σπάνε την πολιτιστική αναπαραγωγή αυτού του κόσμου, δεν υπακούνε στις νόρμες και τους κανόνες, δεν σκύβουν το κεφάλι εκεί που όλοι υποτάσσονται, δεν μοιάζουν με όλους τους άλλους ανθρώπους, δεν ζουν με τον τρόπο που ζουν οι άλλοι άνθρωποι, είναι φρικιά, τέρατα, μεταλλαγμένοι, άλλοι, καινούργιοι, διαφορετικοί, ανώμαλοι, παράξενοι, όμορφοι, ερωτικοί, θελκτικοί αλλά επικίνδυνοι. Είναι όλα αυτά τα άτομα που συναντιούνται και δημιουργούν δομές αλληλοβοήθειας και χώρους συνύπαρξης, πολιτικά και πολιτιστικά φρούρια όπου ζουν και υπερασπίζονται τον νέο τρόπο ζωής. Δημιουργούν χώρους ελευθερίας ανοιχτούς προς τους φυγάδες, τους περίεργους αναζητητές του αγνώστου και τους υποψήφιους δραπέτες, χώρους και τρόπους που τους υπερασπίζονται με τα όπλα, με τα γυμνά τους σώματα και με μυθικές, τερατώδεις πράξεις ελευθερίας. Ζώνες ελευθερίας και πραγμάτωσης των πιο ακραίων, των πιο κρυφών, των πιο αληθινών επιθυμιών μας. Μαγικοί τρόποι και τόποι ελευθερίας που πραγματώνουν εικόνες από το μέλλον, έλκουν νέους φυγάδες και περιπλανώμενους αναζητητές, δημιουργούν μύθους και ιστορίες ελευθερίας και αντίστασης που η δύναμη τους είναι ικανή να αλλάξει την ζωή των ανθρώπων που ήρθαν τυχαία σε επαφή μαζί τους για πάντα.
 
Με αυτό τον τρόπο, η αντικουλτούρα, μέσα από τον τρόπο που ενώνει την καθημερινότητα, την πολιτική σκέψη, την στάση ζωής και τον τρόπο που συλλογικά παίρνουμε ρίσκα, επιτεθόμαστε ενάντια στο καθεστώς και λύνουμε τα προβλήματα της ζωής μας μαζί,… δίνει απαντήσεις και άμεσες λύσεις. Σε κάθε εποχή και ανάλογα με τις κυρίαρχες συνθήκες η απάντηση παίρνει και διαφορετική μορφή. Υπάρχουν κάποια νήματα όμως που ενώνουν μεταξύ τους όλες αυτές τις επιθέσεις προς τον ουρανό όλα αυτά τα χρόνια.
 
Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να συναντηθούμε αληθινά, να συνδεθούμε με ό,τι αισθανόμαστε αληθινό και ουσιαστικό και να ξεκινήσουμε από εκεί. Να βάλουμε τις ξεχωριστές μικρές και ασήμαντες ζωές μας μαζί, να τις ενώσουμε και να τις κάνουμε ένα μεγάλο, δυνατό και υπερήφανο πολεμικό όχημα που να μπορεί να μας χωράει όλους μέσα και θα μπορεί να επιτίθεται και να αμύνεται στις επιθέσεις του κράτους, του εμπορεύματος και της κοινωνικής αποβλάκωσης. Να εκτιμήσουμε ξανά την πολιτική και επαναστατική δύναμη που εμπεριέχεται μέσα σε κάθε σχέση φιλίας. Από εδώ και πέρα, η φιλία θα είναι επαναστατική.  Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις ιδεολογίες και τις οργανώσεις της αριστεράς και τα κινήματα που βασίζονται στον τρόπο που ζει, σκέφτεται και δρά ο υπάρχοντας κόσμος. Πρέπει να αμφισβητήσουμε όλα τα υπάρχοντα περιβάλλοντα και προπάντων να μην γίνουμε ένα από αυτά. Πρέπει να δημιουργήσουμε κομμούνες σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή. Η κομμούνα είναι ό,τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι συναντιούνται, κατανοούν ο ένας τον άλλον και αποφασίζουν να συμπορευτούν.
Είναι η χαρά της συνεύρεσης, που επιζεί κάθε μορφής υποχρεωτικής ασφυξίας και κάθε ασφυκτικής υποχρέωσης. Είναι αυτό που μας κάνει να λέμε «εμείς» και αυτό που καθιστά αυτό το «εμείς» ένα γεγονός. Πρέπει να οργανωθούμε για να μην χρειάζεται πλέον να δουλεύουμε! Να βάλουμε τις μικρές μας ανάγκες μαζί και να βρούμε τους τρόπους όπου οι μικρές μας ατομικές ώρες δημιουργικής ενασχόλησης γίνονται μεγάλη και σπουδαία ωφέλεια για όλη την κοινότητα. Να λεηλατήσουμε τις πόλεις, να καλλιεργήσουμε την τροφή, να κατασκευάσουμε τον κόσμο μας. Να εκπαιδεύσουμε ο ένας τον άλλον και να εκπαιδευθούμε στον να κάνουμε και να λέμε πράγματα πως ως τώρα θα τα θεωρούσαμε τερατώδη και επικίνδυνα. Να περιπλανηθούμε στις περιοχές του εαυτού μας που μας φοβίζουν και τις φοβόμαστε. Να ζήσουμε και να κάνουμε πράξεις που θα πραγματώνουν τα πιο κρυφά, τα πιο επικίνδυνα όνειρα μας. 

Να δημιουργήσουμε επικράτειες, μαγικές πολιτείες, ζώνες ελευθερίας, απόκρυφες ζώνες και περιοχές έξω από τους επίσημους χάρτες. Κάθε χώρος ύπαρξης και πρακτικής μας δημιουργεί μια επικράτεια-επικράτεια για ζωή, παιχνίδι, έρωτα, ταραχές και σύγκρουση. Ο κανόνας είναι απλός: όσο περισσότερα είναι τα εδάφη που προστίθενται σε μια δεδομένη ζώνη, τόσο περισσότερη κυκλοφορία υπάρχει μεταξύ μας, και τόσο λιγότερα θα κατέχει η εξουσία. Τυπογραφεία, καφενεία, σπίτια, αλάνες, πάγκοι, παλιά βιβλιοπωλεία, στέγες πολυκατοικιών, αυτοσχέδιες υπαίθριες αγορές, γκαράζ, εγκαταλειμμένα κτήρια, όλα αυτά θα μπορούσαν εύκολα να ξεφύγουν από τον επίσημο προορισμό τους εάν θα μπορούσαν να βρεθούν εκεί αρκετές οργανωμένες συνενοχές. Πρέπει να χαράξουμε τους δικούς μας τρόπους μυστικής επικοινωνίας, να ταξιδέψουμε τις δικές μας διαδρομές στην πόλη και στα ψηφιακά δίκτυα, να ανατρέψουμε βαθμιαία όλα τα εμπόδια, τις ανασφάλειες και τις αυταπάτες και τελικά να οργανώσουμε με κοινωνικούς και συλλογικούς όρους την δικιά μας αυτοάμυνα.    
 
Έτσι όπως είμαστε αυτή την στιγμή, φοβισμένοι, απομονωμένοι και υπνωτισμένοι δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε πια από πού θα ξεκινήσουμε μια εξέγερση. Όλα αυτά τα χρόνια της ειρήνευσης και διακοπής των ιστορικών αναταράξεων έχουν αποδυναμώσει μέσα μας την αντάρτική αίσθηση του εν εξελίξει πολέμου. Για να ξεκινήσουμε, πρέπει να επανακτήσουμε αυτή την αντίληψη.
 
Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να περιμένουμε άλλο. Δεν θα υπάρξει ποτέ η σωστή επαναστατική θεωρία, η φωτισμένη επαναστατική ηγεσία, η πολιτική αποκάλυψη ή το επαναστατικό κοινωνικό κίνημα. Το να συνεχίσουμε να περιμένουμε είναι τρέλα. Η καταστροφή δεν είναι κάτι που θα έρθει, είναι ήδη εδώ, είμαστε ήδη μέσα στην διαδικασία καταστροφής, παιδιά της κρίσης και τις καταστροφής της ζωής χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν. Μέσα στην σημερινή μιζέρια η φυσική, ενστικτώδης ανάγκη μας «να τα γαμήσουμε όλα» μπορεί να είναι το πιο μεγάλο, το πιο σπουδαίο έναυσμα, η πιο σπουδαία συλλογική συνομωσία, η πιο άμεση και αληθινή ιδεολογική συνισταμένη μας.
 
Είμαστε οι επαναστάτες του 21ου αιώνα. 
Για άλλη μια φορά, δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες μας.
ΒΡΕΣ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΟΥΣ! ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 

Τάσος Σαγρής | ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ http://voidnetwork.blogspot.com
κείμενο εισήγηση για την εκδήλωση "ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 1960 ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ" που οργανώθηκε από το Κενό Δίκτυο στις 13/06/2014 στην Πλατεία Εξαρχείων