STS-41-D
|
||
 |
||
| Dane misji | ||
| Indeks COSPAR | 1984-093A | |
| Zaangażowani |  NASA |
|
| Oznaczenie kodowe | STS-41-D | |
| Pojazd | ||
| Wahadłowiec | Discovery | |
| Załoga | ||
 Od lewej: L-R: Walker, Resnik, L-R: Mullane, Hawley, Hartsfield, CoatsMike |
||
| Dowódca | Henry Hartsfield, Jr | |
| Start | ||
| Miejsce startu | Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A |
|
| Początek misji | 30 sierpnia 1984 12:41:50 UTC | |
| Orbita okołoziemska | ||
| Apogeum | 354 km | |
| Perygeum | 346 km | |
| Okres orbitalny | 90,6 min | |
| Inklinacja orbity | 28,5° | |
| Lądowanie | ||
| Lądowanie | 5 września 1984, Edwards AFB | |
| Czas trwania misji | 6 dni, 56 min, 04 sek | |
| Przebyta odległość | 4 007 000 km | |
| Liczba okrążeń Ziemi | 97 | |
| Program lotów wahadłowców | ||
STS-41-D (ang. Space Transportation System) – pierwsza misja wahadłowca kosmicznego Discovery i dwunasta programu lotów wahadłowców[1].
Załoga[1][edytuj]
- Henry Hartsfield, Jr. (2)*, dowódca
- Michael Coats (1), pilot
- Judith Resnik (1), specjalista misji 1
- Steven Hawley (1), specjalista misji 2
- Richard „Mike” Mullane (1), specjalista misji 3
- Charles Walker (1), specjalista ładunku 1
- * (liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)
Parametry misji[edytuj]
- Masa:
- startowa orbitera: 119 511 kg
- lądującego orbitera: 91 476 kg
- ładunku: 21 552 kg
- Perygeum: 346 km
- Apogeum: 354 km
- Inklinacja: 28,5°
- Okres orbitalny: 90,6 min
Misja[2][edytuj]
Po trzech próbach startu, przerwanych wskutek usterek, pomyślny start Discovery nastąpił 30 sierpnia 1984. Była to pierwsza misja trzeciego po Columbii i Challenger wahadłowca. Na orbitę zabrano 24 tony ładunku. Oprócz przetestowania nowej konstrukcji wahadłowiec wyniósł na orbitę także trzy satelity:
- telekomunikacyjnego SBS-D dla łączności prywatnej (skonstruowanego przez firmę McDonnell Douglas),
- wojskowego LEASAT/SYNCOM 2,
- łącznościowego Telstar 3C, który został skierowany na orbitę geostacjonarną.
Podczas misji przeprowadzono także eksperyment z prototypem dużego żagla słonecznego (OAST 1), który po rozłożeniu miał szerokość cztery metry i długość 31 metrów. Na pokładzie przeprowadzono także eksperymenty z wykorzystaniem żywych komórek i kryształów. Astronauta Walker zajmował się produkcją lekarstw w warunkach mikrograwitacji. Cała misja była filmowana za pomocą kamery IMAX, a z nakręconego materiału powstał film fabularny.
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ a b Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.
- ↑ Władysław Geisler. Notatki z zagranicy. „Astronautyka”. 1 (137), s. 8-9, 1985. ISSN 0004-623x (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj]
- podsumowanie misji STS-41-D na stronie KSC (ang.)
- Mark Wade: STS-41-D (ang.). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-09-30].
|
|||||||||||
