Komkom, zo griezelig allemaal:

Terwijl het ook schattig kan zijn, kijk maar:

XKCD is meestal toepasselijk, maar deze is zowat een constante in mijn leven:

En er is dan ook weinig zo frustrerend als zien dat er iets verkeerd is, weten dat er iets aan te doen is, weten wat er aan te doen is en hoe er iets aan te doen is, en er dan niets aan kunnen doen omdat het om de één of andere reden niet mag of kan.

Op de Nederlandstalige Wikipedia bijvoorbeeld, daar mag ik nu al een jaar of twee geen letter meer veranderen omdat ik de achternaam van gebruiker:Kleuske heb vermeld (een achternaam die ze zelf op geen enkele manier verborgen houdt, cfr. haar profiel op Sourceforge of haar profiel op Flickr). Spijtig, maar hey.

Op de school waar Zelie tot voor kort zat, zaag ik al heel erg letterlijk vijftien jaar om een betere website te mogen maken, maar kan het allemaal niet wegens eerst een leraar die nog op pensieon moest gaan en dan mocht het wel, maar geraakte het niet na een eenmalige conversie naar een nieuwe layout vijf jaar geleden ook niet meer aangepast, om redenen die mij eigenlijk helemaal onduidelijk blijven.

En dan gaat Zelie naar een nieuwe school, en hebben die ook een website, en denk ik ook meteen “tiens, dát en dát en dát zou misschien wel anders kunnen”.

Nee, ik ga het nooit leren. Dus ik stuur een mailtje om dat te zeggen. En de reactie is iets in de zin van “euh inderdaad, alle hulp is welkom”. En dus kijk ik eens wat meer in de diepte en het ziet er naar uit dat er redelijk wat zou kunnen aangepast worden. En dus zeg ik dat, en is de reactie iets in de zin van “wijs! wanneer zitten we eens samen?”

En dus zitten we maandag eens samen. Het kan dus wel degelijk anders. Een mens zou er zowaar vrolijk van worden.

Het is echt wel erg.

De buren aan de overkant van de straat, Michael en Jet, hebben een restaurant geopend, en het is zó enorm lekker!

Het principe: bento. Een maaltijd met allemaal kleine dingen bij elkaar, te kiezen uit een menu dat elke week verandert. Er zijn is telkens proteïne (vis/vlees/vegetarisch), drie dingen met groenten, en drie dingen met koolhydraten (aardappel/rijst/zoete aardappel/…). Voor 8.5 € eentje van elk, voor 12.5 € eentje van de proteïne en twee van de rest.

Een mens heeft genoeg gegeten maar zit niet vol, perfect om iets lichts te eten en dan verder te doen. Ik neem er ook altijd een glas van de fantastische huisbereide limonade bij.

Het enige vervelende is dat er ondertussen al zo enorm veel lekkere dingen gepasseerd zijn, en dat die telkens maar één week blijven. Zeg nu zelf!

In de week van 28 augustus: Lazy Man’s Crab, Spaanse gazpacho, noedelsla. Ik ben die week twee keer gaan eten, een keer met Zelie en een tweede keer met Sandra, wat uitgebreider. Toen was er ook een uitstekende spicy tomatensla bij, en naan met yoghurtdip. Geen foto’s vóór, wel een overzicht na — het was een rampenzone:

Of die keer dat ik op de fiets naar het werk gereden vben met drie porties geroosterde mergpijp, komkommergazpacho, geroosterde bloemboolsla met hazelnoot, huisgebakken venkelbrood en meer.

Of die keer dat er vis en komkommersushi en aardappelsla was:

Of de week van 19 september, dat het allemaal Koreaans was: beefroll met enoki, paksoi, zelfgefermenteerde kimchi, noedels en Koreaanse pannenkoek:

Of vorige week, met spiced pulled deer en Indonesische prinsessebonen en spicy komkommerspaghetti en zoete aardappel en noedels:

Deze week is het allemaal Peruviaans, van begin tot einde: ik ben gegaan voor chicharrón Limeño (buikspek in Lima-stijl), solterito, choclo con queso, een pannenkoekje van rijst en bonen met chili en komijn, en arroz arvejado. Het was allemaal lekker, maar die chicarrón en die solterito: ze mogen mij dat alle dagen geven. En ik ga het spijtig vinden als het volgende week zal zijn en het niet meer op het menu staat. (Al zeg ik dat dus elke week wel van iéts.)

Oh, en ook: de Peruviaanse punch op zijn alleen is de omweg waard. Pisco, ananas, saffraan, limoen en nog dingen: onnoemelijk lekker.

Van dinsdag, donderdag en vrijdag van 12u-20u, maandag van 16u-20u en woensdag van 12u-16u. Het menu verandert op donderdag. De taartjes die Jet maakt zijn ook enorm lekker. Baudelostraat 37 in Gent. Enorm aangeraden.

Ik hoest mij al een tijd de longen uit het lijf, maar vanmorgen was het helemaal lastig: ook nog eens hoofdpijn en gelijk iets van koorts.

Wedden, wedden dat ik tegen het weekend ziek zal zijn? Just my luck, gedomme.

Ik heb vandaag, even tellen, van 10u tot 12u30 of zo in vergadering gezeten. En dan van 13u10 tot 14u30. En dan in de auto naar ergens voorbij het Hol Van Pluto nog eens vergadering, van 15u30 tot 17u.

De eerste vergadering was niet echt écht werk, maar de andere wel.

Als ik zou betaald kunnen worden om niets anders te doen dan vergaderen: direkt. Ik wil er zelfs nog de voorbereidingen en de verslagen bijnemen. Vergaderingen zijn wijs.

Er is er hier eentje vijf jaar oud geworden.

Niet dat er veel feesten aan te pas kwam: het was om te beginnen al een dag zonder Sandra wegens maandag en dinsdag niet thuis, en het was ook nog eens een weekdag dus niet veel tijd voor veel dingen voor en na school (eigenlijk wel een groot gemak, kleine kinderen: ’s avonds zijn die maar een kleine twee uur actief, en dan hebben we het rijk weer alleen), en blijkbaar moet Z niet weten van kaarsen uitblazen, en ook niet van taart.

Live and learn, dus. Dat weten dan ook weer voor de volgende verjaardag. 🙂

Jaren geleden was er overal in het huis netwerk. Ik had drie internetdozen, en die gaven van voor tot achter en van boven tot onder netwerk.

Maar dat was gelijk vijftien jaar geleden, toen er in de hele wijk denk ik een stuk of drie mensen met draadloos netwerk waren. Tegenwoordig zijn er vele keren meer draadloze netwerken dan er inwoners in de wijk zijn. En het zijn niet alleen computers, het zijn televisies, en telefoons, en lampen, en wasmachines, en aaargh!

Het is allemaal om zeep gegaan toen er een probleem was waarbij de netwerkdoos in de living moest vervangen worden, en ik dus de doos van het achterhuis had geleend, en toen bleek dat die ook niet meer werkte, maar eigenlijk wel en dan heb ik mijn lanmpen in de keuken op het internet aangesloten en was er een draad te weinig in mijn netwerkdoos van Telenet, en aangezien er voor elke kamer van het hele huis een draad toekomt in het bureau beneden en de draden niet gelabeld zijn kon ik nooit meer de draad naar het achterhuis terugvinden en aargh!

Zelie moet daar natuurlijk wel wonen, in dat achterhuis. En ze heeft eigenlijk echt wel internet nodig. Om series te kijken en al, maar ook voor muziek en voor school.

Omdat het er toch eens van moest komen:

Jahaha! ’t Is gelukt! En het heeft mij maar een een reis of drie heen en weer van achterhuis naar bureau gekost tot ik de juiste draad gevonden had!

Ziet:

Dat is een minuskuul deel van wat ik op de koer allemaal kan ontvangen (geen idee dat de printer tot zo ver kon, trouwens: die staat een huis en een verdieping verder).

Maar het punt is: er is nu ook netwerk in het achterhuis! We zitten weer allemaal op het internet in het hele huis!

Optiek Het Oog bestaat twintig jaar. Ze hadden al besloten een quiz te doen, en het kwam ter sprake dat ze eigenlijk geen idee hadden hoe ze dat in elkaar zouden moeten steken, qua vragen en presentatie en zo.

Ik ben in dergelijke zaken altijd veel te enthousiast: gezegd dat ik dat eigenlijk wel kon doen eigenlijk.

En hey, een quiz maken is inderdaad wel wijs, maar het is een beetje minder wijs als ge geen idee hebt van het publiek. Ik ga ervan uit dat er bij elke quiz altijd wel een paar (semi-)professionele ploegen afkomen, en dat die dan gegarandeerd de winnaars worden. Maar aan de andere kant: dit was alleen voor klanten, en klanten van een optiek, da’s zo ongeveer alles van leeftijd en zo– met een risico op toch wel een contingent oudere mensen. Weinig risico op stapels tieners en prille twintigers, dacht ik.

Dus moest het iets worden dat niet gemakkelijk en niet te moeilijk was. En dat hopelijk een beetje leutig is, ook voor de mensen die niet zo veel antwoorden weten. En ook een beetje gemengd, dat het niet allemaal geschiedenis of aardrijkskunde Missen België is en dergelijke.

Voor zover ik zie, is het wel min of meer gelukt om een quiz te maken die niet hels moeilijk of enorm gemakkelijk was. Er waren 23 ploegen van zes man; de winnaar had 84% van de vragen juist, de laatste had 23% van de vragen juist.

Uitgezet op een histogram:

Er waren 7 ronden en twee beeldronden:

• wiskunde, met antwoorden die allemaal een cijfer van 1 tot 10 bevatten (Tien An Men-plein, Quatre Bras of Vierarmen(kruispunt), 7Up, Dries Van Noten, Number Six, Châteauneuf-du-pape, De Vijf, Luc StEENo, Dries van Acht, Two Man Sound — you get the picture)
• groenten en fruit, met antwoorden die allemaal een groente of fruit bevatten (Wortel, Peer Gynt, Helmut Kohl, …)
• kort en bondig, met antwoorden die allemaal iets van twee lettergrepen op -o bevatten (rolo, flippo, Douro, Pipo, …)
• A-Z, een beeldronde waar 26 afbeeldingen met de letter A tot Z moesten verbonden worden
• komkommers, met antwoorden die allemaal een herhaalde lettergreep bevatten (Neneh Cherry, Idi Amin Dada, Tonton Macoute, Sissi, …)
• De Pinte, met een kaart van De Pinte erbij met locaties aangeduid die telkens iets te maken hadden met de antwoorden
• muziek, met allemaal muziek
• verbanden, een beeldronde met waar telkens het verband tussen iets op één blad en iets op een ander blad moest gezocht worden (zwarte piet en Peter ‘de zwarten van Brakel’ Van Petegem, Hannibal Lecter En Eddy Merckx, allebei kannibalen, dat soort dingen)
• eten en drinken: met allemaal dingen te proeven (chips, vergeten groenten en drie afgrijselijke soorten jenever) een paar recepten te identificeren en te zeggen wat er te veel of te weinig aan was.

De moeilijkste ronde was duidelijk de muziekronde. Ik vond het nochtans niet zo ingewikkeld. Pak nu vraag 1a en 1b: Je hoort een nummer dat Lori Lieberman ergens in de jaren 1970 zong. Twee andere uitvoerder haalden er hitparades mee, een zangeres in 1973 en een groep in 1996. Wie?

Dat is toch niet zo moeilijk? En toch hadden maar 10 van de 23 Roberta Flack gevonden, en 8 van de 23 The Fugees.

Of pak vraag 4a en 4b: ik sta helemaal verbaasd dat er maar 6 ploegen waren die dit wisten: De sympathieke Zimbabweaan Afric Simone zingt Ramaya. Maar hoe kennen wij dit nummer?

Allez jong. De onsterfelijke Anja Yelles!

En het kan erger: bij vraag 3a en 3b wist iedereen het eerste antwoord, maar was er maar één ploeg die het tweede wist. Eén!

In 1987 was dit meisje veertien. Ze zong over Joe Le Taxi, een taxichauffeur die heel Parijs kent, en alle hoekjes en kantjes waar muziek te vinden is. JDe zangeres vermeldt ook twee specifieke namen: de  Spaans-Amerikaanse bandleider Xavier Cugat, en een Peruviaans-Amerikaanse zangeres, die meer dan vijf octaven kon zingen. Wie is de zangeres van Joe le Taxi, en wie is de zangeres die ze vermeldt? Om het gemakkelijk te maken: het muziekfragment! Maar om het niet té gemakkelijk te maken: de schrijfwijze moet wel correct zijn.

Allez serieus. Ik had het eigenlijk zelfs goed gerekend als het fonetisch juist was, maar er was er maar één ploeg die Yma Sumac kende.

Vanessa Paradis was trouwens maar één van de twee antwoorden die iedereen wist. Het andere was dit:

Als er in het echt obusios gevonden worden, komt dit onderdeel van het landcomponent van het Belgisch leger ze opruimen. Ze zijn ook op post als er verdachte paketten gevonden worden, of als er in de zomer studenten met winterjassen rondlopen.

Ik geef het toe, de vraag was alleen maar een excuus om eerst dit magistrale stukje nog eens te kunnen tonen:

En er was mer één vraag van de 111 die geen enkele ploeg geraden had: in de ronde ‘groenten en fruit’, de naam van een jaren 1990-indieband die mee op de soundtrack van The Wolf Of Wall Street stonden met deze cover van Simon & Garfunkel.

Maar hey. ’t Was wel leutig. Enfin, voor mij toch, en blijkbaar voor de mensen ook. Het helpt natuurlijk wel dat Els en Michel van Het Oog (de optiek die twintig jaar bestaat) bijzonder sympathieke mensen zijn, en dat het allemaal uitstekend georganiseerd was. Hoera! Nog eens!

Dit was de eindstand in procent juist:

De eindstand in punten was iets anders, omdat er op ronde 1-6 jokers konden ingezet worden die de punten dan deden verdubbelen, maar de winnaars blijven wel dezelfde: die hadden niet alleen 100% voor de muziekronde (ronde 6), maar hadden daar ook nog eens hun joker op ingezet.

Ik wil naar Oxford gaan kijken naar deze tentoonstelling.

Ik heb vandaag eten staan klaarmaken voor zeer veel volk. Kijkt:

’t Is voor vrienden die een al 20 jaar een winkel hebben en daarom een quiz organiseren, en of ik eventueel geen vragen zou kunnen stellen? Welzeker dat — ik verzin graag al eens een quizvraag.

En omdat het geen is quiz zonder (a) minstens één nazi en (b) vergeten groenten… Ik had twee nazi’s in twee verschillende beeldronden, en dit zijn de vergeten groenten. Een blokje rammenas, een schijfje pastinaak en een schijfje zoete aardappel.

En voor de rest is het afwachten en zien of de vragen niet te gemakkelijk of te moeilijk zijn. Ik persoonlijk vind ze bijna allemaal te gemakkelijk, maar ik vermoed dat ik niet de maatstaf ben voor een publiek dat zowat allemaal klant is van een optiek en dus niet noodzakelijk een echt quizpubliek is. Wee!

Ik weet het weer, wat het tweede ding was.

Een zeker Steve James, mij verder onbekend, stuurde mij deze mail:

Hi there,

I am currently working with a leading retailer who operates in the same market as game.co.uk. I noticed your site has published a very interesting article, Alles is pudding, which is why I think a collaboration between us could work well.

We would like to feature a bespoke piece of content on your site, which we think would be of great interest to you and your audience. For the privilege of being featured on your site, we would be happy to offer you a fee of $50.

We hope to hear back from you soon.

Kind Regards,
Steve

En dan ging ik lezen wat ik bijna tien jaar geleden geschreven had onder de titel “Alles is pudding”. En vraag ik mij af wat die Steve James in ’s hemelsnaam bezielde.

Of beter: hoe deze boodschap wel door de spamfilter van Google geraakt is en vele tienduizenden geliukaardige nonsens niet.

In rangordes van trivialiteit is het zelfs geen First World Problem, maar toch, ik zat er mee: op de terugweg van gaan eten deze middag na een fijne vergadering deze morgen heb ik heel de tijd zitten kauwen op een manier om te zeggen dat ik al heel de dag enorm veel pijn heb aan mijn linkerwijsvinger, en dat ik die bijna niet kan bewegen — en dat op een zodanige manier te zeggen dat het een funny ha ha mededeling zou zijn met double entendre en alles, maar toch niet grof of gemeen of vulgair.

Ilse zou dan zoiets zeggen van “don’t quit your day job”, maar ik probéér toch wel echt om er telkens weer iets van te maken. En dat telt toch ook voor iets? En als ik dan, zoals vandaag, besluit om het uiteindelijk toch niet te gebruiken, dan is dat toch ook een compliment waard? Toch? Toch?

Afijn.

Het waren wel redelijk wat blasts from the past vandaag, voor de rest.

Om te beginnen: aan tafel zitten met andere Oude Venten Die Al Van Het Begin Op Tinternet zaten. Het ARC, BS/2000, NCSA Mosaic, Trumpet Winsock, MUDs spelen: nostalgie woehoehoe.

Er was nog een tweede ding ook, maar dat ben ik nu vergeten. De leeftijd, meneer.

Het derde ding ben ik niet vergeten: ik kreeg een linkedinvriendjesverzoek, ik beantwoordde dat, en toen gaf LinkedIn mij als aanrader iemand die ik al in twaalf of dertien jaar of zo niet meer gezien had: mijn ex-baas toen ik zelf nog baas was.

Ik was algemeen directeur, en hij was chief operating officer van de multinational waar mijn bedrijf een onderdeel van was. Persoonlijk een enorm lieve en warme mens, maar de hele situatie was wel, euh, kak.Voor mij was het bij momenten een levende hel, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het er van zijn kant uitzag.

Berichtje gestuurd, dat als hij ooit eens in Gent is, we echt wel zouden moeten bijpraten. Het zou wel wijs zijn, eigenlijk.

Zeg nu zelf:

We hebben met het hele gezin nog maar één musical in het echt gezien — Wicked, in Londen — maar het mag denk ik ondertussen zowat alles zijn van Les Misérables over The Book of Mormon tot Hamilton: er zal altijd wel ergens iemand in huis zijn die het van begin tot eind mee kan zingen.

Maar een mens is nooit te oud om te leren, en kijk nu: Zelie toonde mij gisteren een paar stukken van Miscast, een jaarlijks benefietconcert waar mensen dingen zingen die ze anders niet zouden zingen.

En woyo maat, zo wijs!

Zie: Sweeney Todd!

En zie: The Sound of Music!

En zie: ’t is de meneer van Hamilton die West Side Story doet!

Ahem ja. We gaan dan eens dringend nog eens in ’t echt naar een musical moeten gaan.

Het was gisteren de eerste quiz van het seizoen, en het was met een alternatieve formule. Iets met rondlopen, het was niet helemaal duidelijk. Het weer dat het weer kan zijn, oude mensen die eigenlijk echt wel oude mensen zijn, met slechte ruggen en slechte poten: het was niet helemaal zeker dat we zouden meedoen.

Uiteindelijk hebben we alsnog vier man bijeengeharkt, en stonden we aan het startpunt, bij het Geeraard de Duivelsteen.

En toen bleek dat het geen kroegentochtachtig iets ging worden, waar we van het ene café naar het andere zouden gaan om vragen te krijgen, maar dat het allemaal in open lucht zou zijn. Dat de antwoorden op de vragen op een locatie ons naar een andere locatie zouden wijzen. En dat die locaties niet allemaal in één straat zouden liggen. Of zelfs maar één wijk.

Aan het Geeraard de Duivelsteen: de Gentse leider die stierf bij de Slag van Westrozebeke (Filips van Artevelde), de film met Zac Efron en Vanessa Hudgens (high School Musical), de reeks met Simon Templar (The Saint), Freud’s pseudoniem voor Bertha Pappenheimer (Anna O), de reeks van Jan Matterne uit 1986 (Het Pleintje) — en dan ten overvloede een anagram van de stad met het Stade Bollaert-Delelis (Lens), een wetenschappelijke term voor edelroest of koperroest (patina), de rivier die door de hoofdstad van Tirol loopt (Inn).

Wij wisten aan de hand van de antwoorden (Artvelde High School, Saint Anna Pleintje) dat het aan het Sint-Annaplein was, en we dachten dat het anagram van lens-patina-inn de precieze locatie zou geven. Niet dus, ’t is gewoon een anagram van Sint-Annaplein. (En ook van ‘pinten inslaan’, maar alla). Rond het plein gaan gelijk een zot, blijken ze toch wel in het park te zitten zeker?

Volgende vragenronde was met allemaal schrijvers in de antwoorden (gongonzola en Kamiel Kafka zo), en dan ten overvloede de president van de VS in de Eerste Wereldoorlog (Wilson), dus hopla naar de bibliotheek op het Wilsonplein.

De vragen daar waren andere koek: echt niet gemakkelijk. Een paar wel (de moordenaar van Pim Fortuyn, Volker van der Graaf), en dan gekoppeld met de winnaar van het BK 2003 (Omloop)gaf ons dat Omloop Het Volk, de t-test is de Students t-toets, er was ook nog iets met Kick-off, en dan was er iets met purple en Tay Zonday’s Chocolate Rain, wat ons dus naar het Sint-Pietersplein leidde.

Zie ons hard nadenken:

Er waren er hapjes en drank, en allemaal vragen die met werk te maken hadden (advokaat, de Arbeiderspers, de biermens Timmermans), en de eerste vraag was eigenlijk de belangrijkste: een in schoon Vlaams gestelde tekst waarvan we de originele uitvoerders moesten weten.

Het begon met

Hé meneer Buysse, was jij dat op de TV, in dat programma op de VRT? Is dat nu jouw missie, propaganda zoals op het openbaar vervoer, met al je geld, dat kan toch niet? Je bent een hoer, je verkoopt jezelf, je bent niet stoer.

En geen mens van ons die wist waar het over ging. Vertaling zoeken naar het Engels, het klonk protestzangerig of hiphopachtig — en toen vroeg ik aan de quizmens verduidelijking over de vertaling: gaat het echt over een meneer Buysse en echt over de VRT, of is het een vertaling waar Buysse en VRT equivalenten zijn van iets anders?

Het ging echt over Buysse en echt over VRT, dus dan was de link rap gelegd naar Buzze van ’t Hof van Commerce, en met allemaal beroepen in de andere antwoorden, wisten we dat we naar het Hof van Beroep moesten. Eerst wat verwarring: het café van de Rechten? En waar is dat tegenwoordig? Of gewoon de echte rechtbank? Het bleek de rechtbank.

Daar kregen we vragen waarvan het antwoord zowel een acrostichon als een telestichon waren, en vormden die samen Geeraard de Duivel — waar wij dachten opnieuw naartoe te moeten, maar daar aangekomen moesten we toch door naar de Stadshal, waar we nog een laatste ronde kregen.

Serieus:

Ki-lo-me-ters gestapt!

We zijn uiteindelijk derde geworden, wat wel een verdienste is voor een ploeg die maar met vier was in plaats van vijf, en die in concurrentie moest gaan met allemaal semiprofessionelen gedomme! 🙂