(243) Ida
|
||
 Ida wraz ze swym maleńkim księżycem Daktylem |
||
| Odkrywca | Johann Palisa | |
| Data odkrycia | 29 września 1884 | |
| Nr kolejny | 243 | |
| Charakterystyka orbity (J2000) | ||
| Występowanie planetoidy |
Pas główny rodzina Koronis |
|
| Mimośród | 0,0461 | |
| Peryhelium | 2,7284 au | |
| Aphelium | 2,9936 au | |
| Okres obiegu wokół Słońca |
4 lata 306 dni 8 godzin | |
| Śr. prędkość | 17,60 km/s | |
| Inklinacja | 1,13° | |
| Charakterystyka fizyczna | ||
| Średnica | 53,6×24,0×15,2 km | |
| Masa | 4,2×1016 kg | |
| Średnia gęstość | 2,6 g/cm3 | |
| Okres obrotu | (4 h 38 min 2 s) h | |
| Albedo | 0,238 | |
| Jasność absolutna | 9,94m | |
| Typ spektralny | Typ S | |
| Średnia temperatura powierzchni | śred. ~158K max. (-45 °C) 229 K |
|
| Satelity naturalne | 1 – Daktyl | |
(243) Ida – planetoida średniej wielkości krążąca w głównym pasie planetoid.
Spis treści
Odkrycie[edytuj]
Planetoida została odkryta 29 września 1884 roku w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez Johanna Palisę. Jej nazwa pochodzi od Idy, nimfy kreteńskiej z mitologii greckiej, która miała wychowywać małego Zeusa.
Orbita[edytuj]
Orbita Idy jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 1,13°. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 4,83 roku, krążąc w średniej odległości 2,86 j.a. od naszej Dziennej Gwiazdy. Średnia prędkość orbitalna tej planetoidy to ok. 17,6 km/s.
Planetoidę tę zalicza się do rodziny planetoidy Koronis.
Właściwości fizyczne[edytuj]
Ida ma nieregularny kształt; jej rozmiary wynoszą 53,6×24,0×15,2 km. Jej albedo wynosi 0,238, a jasność absolutna to 9,94m. Planetoida ta zalicza się do typu S. Średnia temperatura na jej powierzchni sięga 158 K. 28 sierpnia 1993 roku obok Idy i jej księżyca Daktyla przeleciała sonda kosmiczna Galileo, fotografując ją dokładnie oraz badając jej właściwości fizyczne. Planetoida ma szaro-brązową powierzchnię, pokrytą licznymi kraterami uderzeniowymi, na której dodatkowo miejscami zalega warstwa regolitu.
Powierzchnia planetoidy zawiera wiele krzemianów oraz wchodzących w skład jej skał krzemu oraz żelaza.
Księżyc planetoidy – Daktyl[edytuj]
Podczas przelotu sondy Galileo obok Idy dokonano odkrycia jej małego księżyca, Daktyla. Jego średnica wynosi 1,5 km, obiega on Idę w odległości ok. 108 km w czasie 1,54 dnia.
Formacje geologiczne na powierzchni Idy i Daktyla[edytuj]
Oto zestawienie znanych i nazwanych oficjalnie formacji geologicznych na powierzchni 243 Idy i Daktyla.
Regiony Idy Nazwy regionów na powierzchni Idy pochodzą od nazwiska odkrywcy Johanna Palisy oraz miejsc w jakich pracował.
| Region | Pochodzenie nazwy |
|---|---|
| Palisa Regio | Johann Palisa |
| Pola Regio | Pula, Chorwacja |
| Vienna Regio | Wiedeń |
Grzbiety górskie Jedynym nazwanym grzbietem górskim na Idzie jest Townsend Dorsum, nazwany tak od Tima Townsenda, członka zespołu kierującego misją Galileo.
Kratery Nazwy kraterów na Idzie zostały zapożyczone od nazw słynnych jaskiń na Ziemi.
Kratery na Daktylu Kratery uderzeniowe na powierzchni Daktyla noszą nazwy pochodzące od mitologicznych Daktylów.
| Krater | Nazwa pochodzi od |
|---|---|
| Acmon | Acmon |
| Celmis | Celmis |
Zobacz też[edytuj]
Linki zewnętrzne[edytuj]
- (243) Ida w bazie JPL
- Diagram orbity (243) Ida
- USGS: Ida nomenclature
- USGS: Dactyl nomenclature
- Informacje o układzie planetoidy (243) Ida z Johnstonsarchive
- (243) Ida w bazie Minor Planet Center (ang.)
|
|||||
