Τον Ιανουάριο, η Χίλαρι Κλίντον είπε στον Jimmy Fallon ότι όταν ήταν Υπουργός, μερικές φορές ήταν τόσο εξαντλημένη στις συναντήσεις της με ηγέτες άλλων χωρών, που «έμπηγε τα νύχια της στην παλάμη της για να μείνει ξύπνια», ώστε να μπορεί να «απαντά σε ερωτήσεις εκπροσωπώντας τη χώρα της». Και μετά την απόσυρσή της από τη θέση της Υπουργού το 2012 -έχοντας κάνει σχεδόν 1 εκατομμύριο μίλια πετώντας σε 112 διαφορετικές χώρες- είπε στους New York Times ότι ο πιο άμεσος στόχος της ήταν να δει αν θα μπορούσε να «αψηφήσει την κούραση».
Όσοι αποφάσισαν τον αποκλεισμό των προσφύγων είναι οι εκπρόσωποι μιας παράλληλης Ελλάδας, που γνωρίζουμε ότι υπάρχει, αλλά την αγνοούμε επιδεικτικά για να διασώσουμε το μύθο της ελληνικής μεγαλοψυχίας. Θέλοντας να διαφυλάξουμε μία ωραιοποιημένη εικόνα του συλλογικού μας εγωισμού, πληγώνουμε βαθιά τη δημοκρατία και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, καλλιεργούμε το έδαφος, στο οποίο θα φυτρώσουν οι παραφυάδες του μίσους. Η αντιμετώπιση αυτής της νοοτροπίας είναι μία μακροπρόθεσμη διαδικασία, με βασικό εργαλείο για την οικοδόμηση μιας ανοιχτής προς την διαπολιτισμικότητα κοινωνίας, την Παιδεία.
Τα συμπεράσματα της συνόδου των Αθηνών εν πολλοίς είναι γενικόλογα και στο ίδιο μήκος κύματος με ειλημμένες αποφάσεις της ΕΕ για τα περισσότερα ζητήματα. Το αίτημα για μεγαλύτερες αναδιανομές πόρων από τον Βορρά προς τον Νότο δημιούργησε ήδη αντιδράσεις, όπως και η ελληνική αξίωση να παρακαμφθούν, εμμέσως, μέρος των συμπεφωνημένων του τρίτου μνημονίου. Εφ' όσον η ελληνική κυβέρνηση ανακάλυψε τις ωφέλειες του power politics είναι προτιμότερο να τις χρησιμοποιήσει προς ανατολάς, όπου θα είναι αποτελεσματικότερες και όχι να αποδυναμώνει, έτι περαιτέρω, τη θέση, εντός της ΕΕ, με άσκοπους και εκ του ασφαλούς λεονταρισμούς, πόσο μάλλον όσο είμαστε άμεσα εξαρτώμενοι από την επόμενη βορειο-ευρωπαϊκή δανειοδότηση.
Η Τηλεόραση έχει έναν πονηρό ρόλο: ενώ η Κοινή Γνώμη γνωρίζει τους εκδότες, μπροστά στην οθόνη μόνον δημοσιογράφους βλέπει. Με μια ελληνική Παιδεία στο ναδίρ, η σύγχυση για τον ρόλο του εργοδότη και την αποστολή του εργαζόμενου στα μέσα ενημέρωσης, οδήγησε σε θολές «βεβαιότητες», σε στρεβλές «πεποιθήσεις». Με δυο λόγια στο σύνθημα: Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι. Δύο κακόηχες λέξεις συνοδεύουν πλέον το επάγγελμα. Στο σωρό οι πάντες. Εκδότες, συντάκτες, τηλεοπτικοί αστέρες, ραδιοφωνικοί παραγωγοί.
Θεμελιωτής του Νεοκλασικισμού και ιδρυτής της επιστημονικής Αρχαιολογίας, ο Βίνκελμαν μετέδωσε τη λάμψη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι να μιλήσουν για «πολιτισμικό ζυγό» της Ελλάδας έναντι των υπόλοιπων χωρών. Όμως αυτός ο «ζυγός» ήταν τόσο στιβαρός που έκανε τον Νίτσε να γράψει: «Κάθε δημιουργία δίπλα σε εκείνες των Ελλήνων, μοιάζει με έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία».
Οι ελληνικές κοινότητες, πριν το 1922, ελέγχουν το 50% του κεφαλαίου του επενδεδυμένου στη βιομηχανία της Αυτοκρατορίας, το 60% των θέσεων εργασίας στους μεταποιητικούς κλάδους. Κυριαρχούσαν απόλυτα στο εισαγωγικό και το εξαγωγικό εμπόριο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το 1914 το 46% από τους ιδιοκτήτες τραπεζών και τραπεζίτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν Έλληνες. Την ίδια χρονιά από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες της Αυτοκρατορίας το 49% ανήκε σε Έλληνες. Το 1914, Έλληνες ήταν το 52% των γιατρών, το 49% των φαρμακοποιών, το 52% των αρχιτεκτόνων, το 37% των μηχανικών και το 29% των δικηγόρων της Αυτοκρατορίας.
O ρόλος του Οικονομικού Διευθυντή περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες της ανασυγκρότηση των εταιρειών στην περίοδο της κρίσης, έχει αλλάξει τόσο ως προς τις πολυδιάστατες απαιτήσεις - προδιαγραφές όσο και προς τη στρατηγική του συνεισφορά. Η έλευση της κρίσης απαίτησε από τον CFO να μπει στην πρώτη γραμμή της μάχης, με πρώτιστο στόχο τη βιωσιμότητα κάθε οργανισμού και την προσαρμογή στα νέα χρηματοοικονομικά δεδομένα της αγοράς.
Ο Σεπτέμβρης είναι η δεύτερη ευκαιρία σου. Να βγεις από τον αυτόματο πιλότο και να βαδίσεις με συνειδητότητα και αυτοπεποίθηση προς τους στόχους σου. Χωρίς φόβο και ανασφάλεια. Να ανακαλύψεις τον τρόπο πως να γίνουν οι επιθυμίες σου πραγματικότητα. Πώς να καλύψεις τις προσωπικές σου ανάγκες και πως να καλλιεργήσεις τα ταλέντα σου. Είναι απαραίτητο να προετοιμαστείς για να αλλάξεις, να εστιάσεις όλη την προσοχή και την ενέργειά σου σε αυτό. Αρκεί να έχεις την αυτοπειθαρχία και τη θέληση να παλέψεις με τον εαυτό σου.
Με έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί πίστεψα προς στιγμή ότι θα χάσω το ενδιαφέρον μου για το σεξ, όπως συμβαίνει στους περισσότερους καταθλιπτικούς. Ένιωσα να βαραίνουν τα πόδια μου και πίστεψα λίγα δευτερόλεπτα που έκλεισα τα μάτια μου ότι βλέπω έναν εφιάλτη. Έβλεπα τον Βαγγέλη να με κυνηγά με το ποδήλατο και να με αναγκάζει να μπω στο εκλογικό τμήμα και να ψηφίσω Φώφη Γεννηματά. Τέτοια πράγματα να ούμε...
Ας πάμε και λίγο παραπάνω στο Αιγαίο. Σε ένα άλλο νεοκλασικό, στα Λιμενάρια Θάσου. Επίσης χορταριασμένο, επίσης παρατημένο, επίσης χωρίς ιδιοκτήτη. Ξέφραγο αμπέλι στον κάθε περαστικό που με δική του ευθύνη το επισκέπτεται. Με ένα δοκάρι να προσπαθεί να στηρίξει την ξύλινη κυκλική σκάλα που οδηγεί στον δεύτερο όροφο (και τη σοφίτα) και ένα περίβολο του οποίου έχει ήδη κατολισθήσει η περίφραξη... Πλην όμως Παλατάκι, χτισμένο ψηλά στο λόφο που δεσπόζει της όλης περιοχής.
Οι πρώτες αποτυχίες του Ισλαμικού Στρατού και οι συνακόλουθες επιθέσεις του στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, άλλαξαν τον ρου τον γεγονότων. Η Τουρκία αναγκάστηκε να διακόψει το λαθρεμπόριο πετρελαίου και να ελέγξει την είσοδο ξένων ισλαμιστών εθελοντών, περιοριζόμενη στην υποστήριξη των πιο «μετριοπαθών» ισλαμικών ομάδων. Η έναρξη των βομβαρδισμών της Ρωσίας, που εντάθηκαν μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου της από την Τουρκία, βοήθησαν σημαντικά τον κυβερνητικό στρατό και τους συμμάχους του, ενώ σημαντικά πλήγματα στον ISIS κατάφερε και η υπό τις ΗΠΑ Συμμαχία.
Οι καθιερωμένες απαντήσεις σε όλες αυτές τις περιγραφές είναι ότι εμείς, οι νέοι Δυτικοί, δε μπορούμε να αντιληφθούμε ακριβώς τι έχουν βιώσει και εξακολουθούν να βιώνουν άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και μαζί, ό,τι αγαπούν. Και αυτή είναι η αλήθεια. Δε μπορούμε. Για την ακρίβεια, μ' έπιασα να αναλογίζομαι ότι μετά από όλη αυτή την αγωνία, τα ατελείωτα ταξίδια, τις αμέτρητες ώρες χωρίς φαγητό και νερό, δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που αντικρύζω. Αλλά ευτυχώς ήταν.
Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της, όπως έχουν αποδείξει οι πρόσφατες ενέργειες, η ελληνική κοινωνία έδειξε αξιοθαύμαστα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μας γυρίζουν πίσω σε άλλες εποχές. Οι απόψεις που εκφράστηκαν από τους γονείς στο Ωραιόκαστρο και μάλιστα με μια ανακοίνωση που απειλεί με κατάληψη δημόσιου χώρου δίνει νέα διάσταση στο ήδη μεγάλο πρόβλημα. Αφενός κλονίζουν την τόσο καλή εικόνα που έχτισαν με κόπο οι απλοί πολίτες κι οι εθελοντές στη Λέσβο κι αφετέρου συντηρούν τις προκαταλήψεις ακόμα και στα μικρά παιδιά.
Ο Λεγκαρντινιέ δημιούργησε μια τρυφερή και αυθόρμητη λογοτεχνική ηρωίδα, που σε αφοπλίζει και σε γοητεύει από την πρώτη της λέξη. Η ίδια διηγείται με μια σπιρτόζικη φινέτσα τις περιπέτειές της και μοιράζεται με τον αναγνώστη τις ξεκαρδιστικές σκέψεις της και τις πιο τρελές της αποφάσεις. Μηχανεύεται δεκάδες τρόπους προσέγγισης του γοητευτικού Ρικ και τα αποτελέσματα της υλοποίησής τους είναι άκρως απογοητευτικά. Και όμως εκείνη συνεχίζει να προσπαθεί με κάθε τρόπο.
Στο Ωραιόκαστρο, σήμερα, έχουμε να κάνουμε με έναν όχλο που ακολουθεί τα κελεύσματα του δημάρχου της περιοχής. Έχουμε να κάνουμε με το μαζικό ρατσισμό που μας χτυπάει την πόρτα με τη μάσκα της αγανάκτησης, έχουμε να κάνουμε με λογικές και πρακτικές αμερικανικού νότου κρυμμένες πίσω από την ετικέτα του «Συλλόγου γονέων», έχουμε να κάνουμε με την ανεύθυνη διασπορά φημών και την ανθρώπινη αμάθεια. Φήμες όπως το ότι η ηπατίτιδα B και C που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου στο ήπαρ μεταδίδονται παρεντερικά (με το αίμα δηλ. και την άνευ προφυλακτικού σεξουαλική επαφή) και ΟΧΙ με την κοινωνική επαφή, όπως διαδίδει ο δήμαρχος Ωραιοκάστρου.
Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να τεθεί το αυτονόητο ερώτημα: πέφτει, στην πραγματικότητα, λόγος στους ανήσυχους γονείς που ομόφωνα αποφάσισαν για το συγκεκριμένο ζήτημα; Προφανέστατα: όχι. Δεν έχει σημασία αν έλαβαν μια απόφαση ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία ή αν έγινε μαγείρεμα στην ψηφοφορία. Δεν έχει καμία υπόσταση, δεν αφορά και δεν επηρεάζει κανέναν πέραν των ιδίων και των παρεών τους ίσως, αφού πρόκειται για μια απόφαση σε σχέση με κάτι στο οποίο η άποψή τους ούτε ζητήθηκε, ούτε θα ληφθεί υπόψιν.
Κυκλοφόρησε σήμερα η επιστολή / ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης: Φαίνεται πως αρκούν δυο-τρεις γενιές για να ξεχάσεις τι σημαίνει προσφυγιά. Οι γιαγιάδες των γονιών που υπογράφουν τη δήλωση ήρθαν κυνηγημένες το 1922 από την περιοχή της Αργυρούπολης (Γκουμούς χανέ). Οι ντόπιες τις έλεγαν «παστρικές», διότι είχαν το κακό συνήθειο να πλένονται -- οι ντόπιες δεν πλένονταν και θεωρούσαν την ανάγκη για καθαριότητα ως απόδειξη ανηθικότητας: για να θέλουν να πλυθούν, κάτι έχουν κάνει... (Μου το εξήγησε αυτό πριν από πολλά πολλά χρόνια η γιαγιά μου, «παστρικιά» κι αυτή, πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη στην Ελευσίνα).
Δε γνωρίζω με σιγουριά αν ο ελληνικός λαός είναι αμνήμων ή απλά εκδικητικός. Ήταν το 1922, που η περιοχή του τωρινού Ωραιοκάστρου, επιλέχθηκε από την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων ως τόπος εγκατάστασης των προσφύγων του Πόντου και του Καυκάσου. Λιγότερο από 100 χρόνια αργότερα, η νεόπλουτη πλέον περιοχή, με ομόφωνη απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, αρνείται την παρουσία των παιδιών των προσφύγων στον χώρο του Δημοτικού Σχολείου της περιοχής και απειλεί πως σε αντίθετη περίπτωση, θα προβεί σε κατάληψη του σχολικού κτηρίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας έφθασε στη ΔΕΘ με σοβαρά τραυματισμένη την αξιοπιστία του. Δεν είναι απλώς ότι, όπως θα έλεγε, η «ερωτική του σχέση» με τους ψηφοφόρους τελείωσε. Αυτό άλλωστε είχε ολοκληρωθεί στις προηγούμενες εκλογές τις οποίες και κέρδισε. Το πιο ανησυχητικό για τον ίδιο είναι ότι πλέον έχει διαρραγεί η σχέση εμπιστοσύνης του με τους πολίτες. Παρόλα αυτά, πολιτικά, αν δε συμβεί κάποια οικονομική καταστροφή, είναι «εδώ για να μείνει».