Φεμινισμός, Διαθεματικότητα και Αναρχισμός
Περίληψη
Κριτική στους φιλελεύθερους τρόπους θέασης της “διαθεματικότητας” και σκιαγράφηση μιας αναρχικής προσέγγισης με βάση την ταξική πάλη.
Το rebelnet άλλαξε εμφάνιση! Προχωρήσαμε σε κάποιες αναβαθμίσεις τόσο στην ασφάλεια του συστήματος, όσο και στην προσαρμογή του site σε πολλαπλές συσκευές, όπως κινητά, tablets, κτλ.
Η αλλαγή αυτή έχει ως αποτέλεσμα να πρέπει να αλλαχθούν όλοι οι κωδικοί των χρηστών-μελών του rebelnet. Όσοι/ες είστε ήδη χρήστες θα σας αποσταλλεί email με έναν προσωρινό κωδικό, το οποίον και μπορείτε να το αλλάξετε αφού συνδεθείτε. Οι υπόλοιποι/ες μπορείτε να δημιουργήσετε λογαρισμό σε περίπτωση που θέλετε να μεταφράσετε κείμενα.
Συμπληρώστε τίτλο άρθρου, συγγραφέα, μεταφραστή
Κριτική στους φιλελεύθερους τρόπους θέασης της “διαθεματικότητας” και σκιαγράφηση μιας αναρχικής προσέγγισης με βάση την ταξική πάλη.
Στο έργο του Μαρξ δεν ανευρίσκεται κάποια τελική παρουσίαση της θεωρίας του για τις κρίσεις. Αντιθέτως, υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις που προορίζονται να εξηγήσουν τις κρίσεις. Στον εικοστό αιώνα, σημείο εκκίνησης για τις συζητήσεις σχετικά με μαρξιστική θεωρία της κρίσης ήταν ο τρίτος τόμος του Κεφαλαίου, το χειρόγραφο του οποίου γράφτηκε το 1864-1865. Αργότερα, η προσοχή στρέφεται προς τις θεωρητικές αναπτύξεις περί κρίσης στις Θεωρίες για την Υπεραξία, που γράφτηκαν κατά την περίοδο μεταξύ 1861 και 1863. Τέλος, ήρθαν στο προσκήνιο και τα Grundrisse του 1857-1858, τα οποία σήμερα για πολλούς συγγραφείς παίζουν κεντρικό ρόλο για την κατανόηση της θεωρίας του Μαρξ για τις κρίσεις. Έτσι, ξεκινώντας απ’ το Κεφάλαιο, η συζήτηση μετατόπισε σταδιακά την έμφαση σε παλαιότερα κείμενα. Με την Marx Engels Gesamtausgabe (MEGA), το σύνολο των οικονομικών κειμένων που έγραψε ο Μαρξ ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 1860 και τα τέλη της δεκαετίας του 1870 είναι πλέον διαθέσιμα. Μαζί με τις επιστολές του, τα κείμενα αυτά επιτρέπουν να διαμορφώσουμε μια εικόνα για την ανάπτυξη της θεωρητικής σκέψης του Μαρξ για την κρίση μετά το 1865.
Η απονομισματοποίηση ή ο «θάνατος» του χρυσού δεν οδηγεί ούτε σε μία μετάβαση του καπιταλισμού σε ένα hyper-συμβολικό κοινωνικό σύστημα πέρα της εργασίας και της εκμετάλλευσης ούτε στο τέλος του Μαρξισμού ως θεωρία και πράξη της ταξικής πάλης. Λοιπόν, καταλήγω A luta continua!
H μητρόπολη είναι για το πλήθος ότι ήταν το εργοστάσιο για την βιομηχανική εργατική τάξη. Η μητρόπολη μπορεί να θεωρηθεί αρχικά ως ο σκελετός και ο μυελός του πλήθους, δηλαδή ως το χτισμένο περιβάλλον που υποστηρίζει την δραστηριότητα του πλήθους και το κοινωνικό περιβάλλον που αποτελεί την δεξαμενή και το σύνολο των δεξιοτήτων επιρροής, κοινωνικών σχέσεων, συνηθειών, επιθυμιών, γνώσεων, και κυκλοφορίας κουλτουρών. Η μητρόπολη όχι μόνο εγγράφει και επανενεργοποιεί το παρελθόν του πλήθους -υποταγή, πόνος και αγώνες- αλλά επίσης θέτει τις συνθήκες, θετικές και αρνητικές, για το μέλλον του.
Όποτε μιλάμε για το ίντερνετ, τη «μυθολογική μηχανή» στις κουβέντες μας – με τη στήριξη της ιδεολογίας που αναπνέουμε κάθε μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι – αναπαράγει έναν μύθο: την ιδέα της τεχνολογίας ως μιας αυτόνομης δύναμης, ενός υποκειμένου με το δικό του πνεύμα, μιας πραγματικότητας που αναπτύσσεται από μόνη της, αυθόρμητα και τελειολογικά. Κάποιος είχε μέχρι και την εξαιρετική ιδέα να αποδοθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στο ίντερνετ (το οποίο, απλώς όπως κάθε άλλη υποδομή και δίκτυο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε σκοπό, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου). Αυτή η ρητορική συγκαλύπτει τις σχέσεις τάξης, ιδιοκτησίας και παραγωγής: μπορούμε να δούμε μόνο τα φετίχ τους.
Ενώ οι έννοιες των «περιφράξεων» και των «κοινών» γίνονται όλο και πιο δημοφιλής στην κριτική γεωγραφία, έχουν γίνει παρόλα αυτά λίγες προσπάθειες για να τις σκεφτούμε μαζί. Αυτό λοιπόν το κείμενο καθορίζει μια διαλεκτική των περιφράξεων-κοινών ως τρόπο σκέψης μέσω των σύγχρονων διαδικασιών αποκλεισμού, βίας και ετερότητας. Εμείς, εξετάζουμε τι διακυβεύεται μέσω μιας γεωγραφικής ανάγνωσης των περιφράξεων, που σημαίνει ότι αναζητουμε τη διαδικασία μέσω της οποίας ο νεοφιλελευθερισμός λειτουργεί μέσω συγκεκριμένων μορφών χωρικότητας και υποκειμενικότητας. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζουμε τις χωρικότητες της περιφράξεις των «άλλων»: στρατηγικές και πρακτικές των σχέσεων που παράγουν τα κοινά (commoning), οι οποίες συναρθρώνουν πιο περιεκτικούς, δίκαιους και βιώσιμους χώρους. Εξετάζουμε την υλικότητα των περιφράξεων σε ένα ευρύ φάσμα χώρων, από τις διαδικασίες εγκατάστασης τειχών έως σε μια πιο ουσιαστική εκτίμηση των ποικίλων συναρθρώσεων των περιφράξεων τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των υποκειμενικοτήτων. Συνεχίζουμε, εξερευνώντας τις καταγραφές των περιφράξεων στο ανθρώπινο σώμα, εξετάζοντας το δίκαιο και τη βιοπολιτική. Ως συμπέρασμα, εξερευνούμε τις εφαρμογές αυτών των ισχυρισμών στην κριτική γεωγραφία.
Η κρίση του 2008 λέγεται ότι επανέφερε το κράτος, και η ανάκαμψη του, με την σειρά της, φαίνεται να αποκαλύπτει μετα-νεοφιλελεύθερες τάσεις. Αυτό το αναλυτικό πλαίσιο υπονοεί μία σύλληψη της αγοράς και του κράτους ως δύο ξεχωριστών τρόπων κοινωνικής οργάνωσης, και το αιώνιο ερώτημα σχετικά με μία τέτοια σύλληψη είναι αν η αγορά έχει αυτονομία έναντι του κράτους, ή το κράτος έναντι της αγοράς. Η κοινωνική τους συγκρότηση ως διακριτές μορφές κοινωνικών σχέσεων δεν εγείρεται. Αυτή η εργασία υποστηρίζει ότι το καπιταλιστικό κράτος είναι θεμελιωδώς ένα φιλελεύθερο κράτος. Αυτή η σύλληψη συνεπάγεται την τάξη ως την καθοριστική κατηγορία της μορφής και του περιεχομένου του. Λέξεις-κλειδιά κράτος, κεφάλαιο, τάξη, κρίση, νεοφιλελευθερισμός, μετα-νεοφιλελευθερισμός, ελεύθερη οικονομία, ισχυρό κράτος, πολιτική οικονομία, κριτική
Συνέντευξη με τον Werner Bonefeld για την οικονομική κρίση και το μέλλον του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης. "Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την παλιά σοσιαλδημοκρατική ή κρατική σοσιαλιστική ιδέα της τάξης. Μια ιδέα που ήταν βασισμένη στην έννοια της θέσης στην αγορά, και επιδίωκε να εξισορροπήσει την απανθρωπιά των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων μέσω της αναδιανομής. Αυτήν τη σύλληψη για την τάξη νομίζω πρέπει να την ξεπεράσουμε. Σε αντίθεση με καταφατικές συλλήψεις της τάξης, χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου την τάξη σαν μια κριτική έννοια, σαν μια έννοια που ανήκει σε μια ψευδή κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι η ταξική πάλη σωστά γίνεται κατανοητή ως η κίνηση ενάντια στην ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων. Η ταξική ανάλυση δεν συμμετέχει στην ταξική κατηγοριοποίηση των ατόμων- ο σκοπός της είναι η κριτική μιας τέτοιας κατηγοριοποίησης. Η ταξική πάλη είναι ο αγώνας για την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, για την κατάργηση των σχέσεων ταξικής κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, προς όφελος της κομμούνας - της κοινωνίας των ελεύθερων και ίσων ανθρώπων, μιας ένωσης κοινωνικών υποκειμένων που έχουν συνέλθει ελευθέρα. Επομένως, αν γίνεται κατανοητή σωστά, η τάξη πρέπει να είναι μια κριτική σύλληψη, όχι καταφατική. Η παλιά ταξική σύλληψη ήταν καταφατική• επιβεβαίωνε την ταξική θέση. Ήθελε να ανα-διανείμει έτσι ώστε να δημιουργήσει μια πιο δίκαιη μοιρασιά, μια καινούρια μοιρασιά, για αυτούς που βρίσκονταν στη λάθος μεριά, στη λάθος όχθη. Η κριτική σύλληψη της τάξης, η οποία αφορά την κατάργηση της τάξης, παλεύει ενάντια στην ύπαρξη της ταξικής κοινωνίας".
Τα κείμενα με το 
είναι σε διαδικασία μετάφρασης
