κρατικός φιλόσοφος

Posted by mitsakos on

“Για τον Hegel έχει ο Πόπερ μόνο χλευαστικά σχόλια και τον αποκαλεί πρωτίστως «απατεώνα» και κατά δεύτερο λόγο «απολογητή της κρατικής εξουσίας». Η κατηγορία της απάτης κατά του Hegel, στοιχειοθετείται κατά τον Πόπερ με τις «διαλεκτικές μεθόδους» της εγελιανής φιλοσοφίας. Αυτές οι μέθοδοι έχουν διατυπωθεί, στο βαθμό που μπορούν να γίνουν κατανοητές, με σκοπό να αναιρέσουν τους κανόνες της λογικής και να αγιογραφήσουν την αυταρχική Πρωσία ως υλοποίηση της ελευθερίας. Ο Hegel ήταν, κατά την αντίληψη του Πόπερ, ένας επίσημος «κρατικός φιλόσοφος», ο οποίος επέλεγε να γράφει ορισμένα θέματά του επί τούτου ακατανόητα, ώστε να μην είναι δυνατή η άσκηση κριτικής από άλλους διανοούμενους.”

Απόσπασμα από κείμενο στην σελίδα sfrang.com σχετικά με τον Καρλ Πόπερ.

διαβάστε: Ο Χέγκελ και το κράτος του του Γεράσιμου Βώκου

 

Ο Χέγκελ και το κράτος

Posted by mitsakos on

Γεράσιμος Βώκος

Ο κ. Γεράσιμος Βώκος είναι καθηγητής της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

To κείμενο δημοσιεύτηκε στην σελίδα tovima.gr, εδώ

Είναι γνωστό πως η πολιτική φιλοσοφία του Χέγκελ έχει προκαλέσει έντονες κριτικές, εάν όχι πραγματική απέχθεια: ο κεντρικός ρόλος που ο φιλόσοφος αναθέτει στο Κράτος μοιάζει να αφανίζει τα άτομα και, από τη σκοπιά αυτή, η χεγκελιανή φιλοσοφία θεωρείται, τουλάχιστον από τους οπαδούς του πολιτικού φιλελευθερισμού, περίπου το υπόδειγμα της αντιδραστικής σκέψης. Ως προς το θέμα αυτό δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ μακριά: στη γνωστή αρνητική του εκτίμηση, ο Πόπερ όχι μόνο βρίσκει ότι ο Χέγκελ κατέχει εξέχουσα θέση στη μεγάλη οικογένεια των θεμελιωτών της κλειστής κοινωνίας αλλά, επιπλέον, ότι είναι ένας απαράδεκτος φιλόσοφος, που οφείλει την επιτυχία

Συνέχεια ανάγνωσης →

Στίρνερ και Νίτσε: Τα όρια του μηδενισμού

Posted by mitsakos on

του Ζήση Ζαρίκα

Ηλεκτρονική μεταφορά εισήγησης σε εκδήλωση στη Θεσ/νίκη

δημοσιεύεται στο vrahokipos.net

Η εποχή των δύο μεγάλων γερμανών στοχαστών για τους οποίους θα συζητήσουμε σήμερα είναι ο 19ος αιώνας. Ο πρώτος τον ανοίγει και ο δεύτερος τον κλείνει. Ο Μαξ Στίρνερ γεννήθηκε το 1806 (ένα χρόνο μετά, το 1807, εκδόθηκε η Φαινομενολογία του πνεύματος του Χέγκελ) και δημοσίευσε το μοναδικό έργο του Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του το 1844, έτος κατά το οποίο γεννήθηκε ο Φρίντριχ Νίτσε. Ο Στίρνερ πέθανε το 1856 σε ηλικία 50 ετών. Με τη σειρά του, ο Νίτσε έγραψε το σπουδαιότερο έργο του, το Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, το 1883, έτος θανάτου του Καρλ Μαρξ. Ο Νίτσε έχασε τα λογικά του από το 1899 και πέθανε το 1900, σε ηλικία 56 ετών, έτος κατά το οποίο κυκλοφόρησε η Ερμηνευτική των ονείρων του Ζίγκμουντ Φρόυντ. (Προφανώς, οι συμπτώσεις αυτές δεν παραπέμπουν σε κάποιο μυστηριώδη «δόλο» της ιστορίας, αλλά είναι απλώς σημαδιακές «στιγμές» μέσα σε ένα ιστορικό και πνευματικό γίγνεσθαι.)

Λίγα λόγια τώρα, σχηματικά, για την εποχή. Ο 19ος αιώνας σημαδεύτηκε από τεράστιες ανατροπές και ανακατατάξεις σε κάθε επίπεδο και σε παγκόσμια κλίμακα. Ουσιαστικά, παρατηρείται στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική ο σταδιακός εκθρονισμός μιας αγροτικής παράδοσης αιώνων και η

αντικατάστασή της από μια αστική, εκβιομηχανισμένη, τεχνοκρατική κοινωνία. Οι ιδέες της Γαλλικής αστικής επανάστασης του 1789 περί ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης μεταφράζονται στην αναγκαιότητα και τη δυνατότητα αυτοκαθορισμού του έθνους και στον φιλελευθερισμό, με την έμφασή του στην ατομική ελευθερία, τα

Συνέχεια ανάγνωσης →

Μηδενισμός και Οργάνωση

Posted by mitsakos on

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα indymedia στις 26/01/2013. Ο σύνδεσμος βρίσκεται εδώ

Μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, η κραυγή του λύκου από την υψηλότερη κορυφή της Άρνησης σπάει εκκωφαντικά τη γαλήνη του κοπαδιού στον κάμπο. Μη βιαστείτε να εφησυχαστείτε, η κραυγή δεν ήταν απλώς μια αναλαμπή Ζωής μέσα στην ησυχία της σήψης. Οι λύκοι ενεδρεύουν.

   Ο Μηδενισμός, η πέννα και το μαχαίρι, σηματοδοτεί το Θάνατο του Θεού, το σπάσιμο κάθε αλυσίδας και την αρχή ενός ταξιδιού στις παρθένες πεδιάδες του Ενστίκτου και της Καταστροφής. Ενσαρκώνει την πιο παθιασμένη κραυγή και την πιο ψυχρή ειλικρίνεια του εξεγερμένου, του προσώπου που δε φέρει την Άρνηση, αλλά την ενσαρκώνει, την κάνει κτήμα του και ορμάει με το μαχαίρι στα δόντια ενάντια σε κάθε φάντασμα, ενάντια σε κάθε φενάκη.

Μην πιστέψετε ποτέ, όμως, πως θα μπορούσε η ορμή μιας τέτοιας Άρνησης να χωρέσει στα στενά πλαίσια ενός συστήματος. Όχι, ο Μηδενισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι προκατασκευασμένο εγχειρίδιο ζωής, δε θα μπορούσε να είναι. Διότι είναι η επίθεση ενάντια στην ιδεολογία, ενάντια σε κάθε δογματισμό και προκαθορισμένη συνάντηση με το ντετερμινισμό.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Ο Στιρνερικός Ατομικισμός στο Αναρχικό κίνημα

Posted by mitsakos on

Του Λουίτζι Φάμπρι

Οι αναρχικοί, μ’ όλη τη σημασία της λέξης, δηλ. όλοι εκείνοι που μάχονται την τριπλή εκδήλωση της καταναγκαστικής εξουσίας το πρόσωπο του αφεντικού, του καραμπινιέρου και του παπά, βρίσκουν συμμάχους δίπλα τους, άτομα που παρ’ όλο δεν εγκρίνουν όλες τις αρνητικές όψεις του αναρχισμού, βρίσκουν στον αναρχισμό ένα πολύ καλό όπλο για ν’ αμυνθούν, ενώ αργότερα η άμυνα γίνεται επίθεση ενάντια σ’ εκείνη τη μορφή εξουσίας που τους καταπιέζει περισσότερο.

Έτσι, στη Γαλλία, κατά τη περίοδο της υπόθεσης Ντρέιφους, οι αντικληρικοί πήραν απ’ τους αναρχικούς μια καταπληκτική βοήθεια που στάθηκε αποφασιστική για τη νίκη ενάντια στο κλήρο, έτσι όπως οι αντιμιλιταριστές ενάντια στο μιλιταρισμό. Στις προσπάθειές τους για την οργάνωση και αντίσταση των εργατών ενάντια στο καπιταλισμό, οι αναρχικοί βρέθηκαν συχνά πλάι-πλάι με τους σοσιαλιστές. Το ίδιο επίσης όταν χρειάστηκε ν’ αγωνιστούν ενάντια στη κυβερνητική λογική για να πετύχουν μια μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και, εκ των πραγμάτων, βρίσκονται να κάνουν ένα κομμάτι δρόμο όχι μόνο μαζί με τους σοσιαλιστές αλλ’ ακόμα και με τους ρεπουμπλικάνους. Και αυτό δεν γίνεται ύστερα από μια προκαθορισμένη συμφωνία, αλλά εξαιτίας της δυναμικής των ίδιων των γεγονότων, όπως ένας από μας αύριο θα μπορούσε να κάνει κατά τύχη μαζί μ’ ένα πρόσωπο όχι πολύ συμπαθητικό και που δεν είναι σύμφωνος μαζί του, ένα κομμάτι του δρόμου του, αν το δρόμο πού ’χουν να κάνουν παρέα κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωποι μ’ ένα ληστή, ή μ’ ένα άλλο εμπόδιο.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Μπέντζαμιν Τάκερ

Posted by mitsakos on

Ο αναρχοατομικιστής Μπέντζαμιν Τάκερ εξέδωσε το 1844 την εφημερίδα «Ελευθερία». Είχε, επίσης, μεταφράσει στα αγγλικά το «Θεός και Κράτος» του Μιχαήλ Μπακούνιν. Ασκούσε έντονη κριτική και στους κολλεκτιβιστές και στους κομμουνιστές και εδικά στον Κροπότκιν. Το 1844, επίσης, κάποιοι αναρχοατομικιστές της Βοστόνης κυκλοφόρησαν το ένα και μοναδικό φύλλο της εφημερίδας «Αναρχοσοσιαλιστική Επαναστατική Επιθεώρηση. Οι αναρχοατομικιστές έπαιξαν κάποιο ρόλο στην απεργία του Πίτσμπουργκ, το 1877, όπου ήρθαν σε οριστική ρήξη με τους υπόλοιπους αναρχικούς.

απόσπασμα από κείμενο στο anarkismo.net

Τέχνη και θρησκεία.

Posted by mitsakos on

To κείμενο αυτό του Μαξ Στίρνερ δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1842 στη ριζοσπαστική γερμανική εφημερίδα Rheinische Zeitung, προτού ο Μαρξ γίνει εκδότης της. Σε αυτή τη μετάφραση, όλα τα πλαγιαστά γράμματα και τα υπόλοιπα γραμματικά χαρακτηριστικά είναι του πρωτότυπου κειμένου.

Τώρα, από τη στιγμή που ο άνθρωπος υποψιάζεται πως έχει μια άλλη πλευρά του εαυτού του [Jenseits] μέσα του, και πως δεν αρκείται στην απλή φυσική του κατάσταση, τότε οδηγείται στο να διαχωρίσει τον εαυτό του σ’ αυτό που πράγματι είναι, και σ’ αυτό που πρέπει να γίνει. Όπως ακριβώς ο νέος είναι το μέλλον του αγοριού, και ο ώριμος άντρας το μέλλον του αθώου παιδιού, έτσι κι αυτή η άλλη πλευρά [Jenseitiger] είναι ο μελλοντικός άνθρωπος που πρέπει να προσδοκάται από την άλλη πλευρά τούτης της τωρινής πραγματικότητας. Aπό την αυγή αυτής της υποψίας, ο άνθρωπος πασχίζει και αδημονεί για τον δεύτερο άλλο άνθρωπο του μέλλοντος, και δεν θα ησυχάσει ώσπου να δει τον εαυτό του με το σχήμα εκείνου του ανθρώπου της άλλης πλευράς. Αυτό το σχήμα ταλαντεύεται μέσα του πολύν καιρό· το νιώθει μονάχα σαν μια αχτίδα στο ενδότερο σκοτάδι του που αναδύεται, αν και δεν έχει ακόμη καθορισμένo περίγραμμα ή ορισμένη μορφή. Για πολύν καιρό, μαζί με άλλους τυφλούς και βωβούς σ’ αυτό το σκοτάδι, η καλλιτεχνική ιδιοφυία αναζητεί να εκφράσει αυτό το προαίσθημα. Αυτό που κανείς άλλος δεν καταφέρνει να κάνει, το πετυχαίνει, παρουσιάζει την ανυπομονησία, την αναζήτηση της μορφής, και ανιχνεύοντας το σχήμα του δημιουργεί έτσι το — Ιδεώδες. Τι είναι λοιπόν ο τέλειος άνθρωπος, ο καθώς πρέπει χαρακτήρας του, από τον οποίο ό,τι φαίνεται δεν είναι παρά η απλή εμφάνιση αν όχι του Ιδεώδους Άνθρωπου, του Ανθρώπινου Ιδεώδους;

Ο καλλιτέχνης μόνον έχει ανακαλύψει επιτέλους τη σωστή λέξη, την ακριβή εικόνα, την ακριβή έκφραση αυτής της ύπαρξης που όλοι αναζητούμε. Παρουσιάζει αυτό το προαίσθημα — είναι το Ιδεώδες. ‘Ναι! αυτό είναι! αυτό είναι το τέλειο σχήμα, η εμφάνιση που τόσο λαχταρούσαμε, τα Καλά Νέα — χαράς ευαγγέλια. Εκείνον που στείλαμε προ πολλού με την ερώτηση της οποίας η απάντηση θα ικανοποιούσε τη δίψα του πνεύματός μας έχει επιστρέψει!’ Ας χαιρετίσουν λοιπόν οι άνθρωποι αυτό το δημιούργημα της ιδιοφυίας, και μετά ας υποκλιθούν — λατρευτικά.

Συνέχεια ανάγνωσης →