Φτηνό Δωμάτιο Ξενοδοχείου

Καμία ανάμνηση

Μονάχα μια σφιχτή αίσθηση

Το παρόν σβήνει άτακτα,

δεν ρωτάει κανέναν τίποτα

δεν θυμάται τι ώρα είναι.

Εκείνη θυμάται την χλωμή αδυναμία που είχε το σώμα του -

πρέπει να σωθεί από ένα φόβο που προσπαθεί να την πνίξει.

Ένα παρόν που γεννιέται

τελικά

μόνο στο σώμα του.

Ένας άνδρας

Ευκίνητα χείλη

Ξανθά μαλλιά

Κόκκινο στρας

Γυμνό σώμα

Φτηνό δωμάτιο

Και μια μικρή χαλασμένη τηλεόραση

Μια άρρωστη φροντίδα

Το καλοκαίρι τελειώνει

έχει βρέξει αυτές τις μέρες πολλές φορές

πώς να αντέξει το κρύο που θα τυλίξει

όλη την πόλη τους επόμενους μήνες.

Hμερολόγιο 2

Άγγλοι, Δανοί, Τούρκοι, Ολλανδοί, Ινδοί όλοι τους παιδιά υψώνουν τα χέρια τους ανάμεσα στο βραδινό αέρα και τραγουδάνε όλοι μαζί. Οι χίπηδες υπάρχουν ακόμα και σίγουρα μπορείς να τους βρεις όλους μαζί στην Γκόα. Γιαπωνέζοι τραβέλια ντυμένοι μάγοι, Φιλανδές δεκαοκτάχρονες ταξιδεύουν μόνες τους Βιετνάμ – Λάος – Ταϋλάνδη. Ιστορίες από όλο τον κόσμο μαζεμένες σε μια πρώην πορτογαλική αποικία. Αφήνουμε πίσω μας τη Νότια Ακτή. Καινούργιος προορισμός Hampi. Πρώτη στάση Bangalore. Τεράστια πόλη. Υπερπληθυσμός. Ο καπιταλισμός καταστρέφει τα πάντα σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρίκυκλα οχήματα, αγελάδες, καπνοί από φρέσκα καμένα σκουπίδια, χρωματισμένοι ναοί του Hanuman. Άντρες, γυναίκες κυκλοφοράνε με καλυμμένα τα ρουθούνια τους από λινό, μακό ή μετάξι για να εισπνέουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα. Ταινία επιστημονικής φαντασίας γυρισμένη το 1100 π.χ. Μαθητές ξυπόλυτοι αλαλάζοντας μέσα σε αυλές στους στενούς δρόμους. Υπερσύγχρονοι φωτισμοί. Ο προγραμματιστής του Hotmail κατάγεται από το Bangalore. 
Το χάσμα μεταξύ πλούτου και εξαθλίωσης εξοργίζει κάθε νευρολογικό σου κύτταρο. Μίσος ταξικό παντού. Αυτή τη χρονιά κυβερνάνε Ινδουιστές φασίστες. Οι κάστα των ανέγγιχτων Νταλίτ είναι σαν φαντάσματα που προσπαθούν να σε αγγίξουν. Η πείνα μουρμουρίζει ύμνους και υποκρίνεται με χαμόγελο. Όλοι λένε ότι οι ανέγγιχτοι είναι ευτυχισμένοι. Εγκληματικότητα δεν υπάρχει. Οι θυμός, οι δυνατές φωνές και οι απότομες κινήσεις δεν επιτρέπονται σε ολόκληρη την επικράτεια λόγω υπερπληθυσμού. 
Εξασκούνται όλοι στην υπομονή. Η ιστορία εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Ιερές ελεφαντίνες, νεόκτιστοι ναοί του Ganesh, λειτουργίες με εκατοντάδες μουσικά όργανα και χιλιάδες πέταλα λουλουδιών μέσα σε ανανάδες και μάνγκο προς τιμή των θεών. 
Σταθμός λεωφορείου. Πλαστικές πινακίδες, υπόνομοι, βαλίτσες. 12 ώρες μέσα στο λεωφορείο, 20 ώρες μέσα στο τρένο από προορισμό σε προορισμό. Καμπίνες με κρεβάτια και κουρτίνες. Δεν έχει θέσεις, μόνο βυσσινί στρώματα επάνω από τις ρόδες. Οι στροφές του δρόμου είναι τρομακτικά απότομες. Βυθίζομαι στον ύπνο, στη δική μου κούραση για να ξυπνήσω όταν φτάσουμε στον επόμενο σταθμό του ταξιδιού. Kajuraho, Orcha, Bodhgaya, Varanasi.
Η ιστορία παραμένει χαραγμένη στα μνημεία. Κάποτε το Hampi ήτανε μια από τις πιο πλούσιες και μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Ξεκινώντας από τον τρίτο αιώνα προ- χριστού μέχρι σήμερα. Περπατώντας επάνω στο σκορπισμένο βασίλειο του Ασόκα, μπαίνοντας μέσα στα δημόσια λουτρά και ξεκουράζοντας στα σκιάδια που είχαν χτισθεί για να αναπαύονται οι μαϊμούδες και οι ελέφαντες. Οι αιώνες ερωτοτροπούν μεταξύ τους. Οι μουσουλμάνοι κρύβονταν πίσω από αμυντικούς λόφους μέχρι το 1565. Ινδουιστικοί ναοί ζωγραφισμένοι με μυθολογικά έπη. Ένας ζωντανός γέροντας ιερέας εξαφανίζει το κάρμα ρίχνοντας νερό από το ποτάμι στον κόρφο σου.O Σίβα και ο Κρίσνα μεθάνε όλο τον κόσμο με τους πιστούς τους.
Πολύ ζέστη. Όλο το μεσημέρι ατενίζοντας τον καύσωνα πάνω από ορυζώνες. Οι ερωδιοί αγκαλιάζουν τα περίφημα μωβ βράχια. 
Ένα ταξίδι υπομονής. Αντιμετωπίζοντας το ανεπάντεχο. 
Γνωρίζοντας τη σημασία του κάθε συμβόλου που κρατάει ο κάθε θεός στα χέρια του το άγνωστο μεταφράζεται σε πνευματική εμπειρία και οι δυσκολίες στην κατανόηση ενός διαφορετικού πολιτισμού.

ΙΝΔΙΑ 2016 

Ημερολόγιο Ινδία

Ο Αραβικός Ωκεανός σκεπάζει τα πάντα ακόμα και τα σπασμένα κομμάτια της  άμμου. Ινδικοί κοκκοφοίνικες σκιάζουν όλο το μήκος της αχανούς παραλίας. Μαχαράστρα. Κλίμα τροπικό και η Ευρώπη μεταξύ -4 και +14 βαθμούς κελσίου. Τα παραθαλάσσια χωριά χωρίζονται σε δυο παράλληλες σκηνές. Την θάλασσα και τον δρόμο. Την θάλασσα και το χώμα. Την αλμύρα και το τσάι. Το φρούριο των πειρατών Siddis δεν κατακτήθηκε ποτέ από το 1140. Απέναντι από την κάμαρα μου ινδοί πειρατές με ράστα ληστεύουν εμπορικά πλοία και πουλάνε τα απαλλοτριωμένα στα λιμάνια της Αφρικής. Μετάξι, καπνό, κάρυ.  Σπίτια αποικιοκρατών Πορτογάλων, φημισμένοι θαλασσοκυνηγοί, άσημοι πρίγκιπες ενοικιάζουν φθηνές κρεβατοκάμαρες.

Ένας γαλάζιος θόλος, ένα διπλό στρώμα που γυμνάζει το σώμα και το γεμίζει μελανιές το πρωί, ένα μεγάλο παράθυρο σε σχήμα ορθογωνίου, μια ξύλινη πόρτα με μεντεσέδες, μαρμάρινο μπαλκόνι, ένα σκαλοπάτι και χώμα. Οχτώ σκυλιά και δυο γάτες. Μια αυλή μόνο για εμάς με μόνο ορίζοντα την απεραντοσύνη.

Μουσουλμάνοι, βραχμάνοι, ινδουιστές. Ο  θαυμασμός νανουρίζει την κάθε σπιθαμή του σώματος μου. Λίγοι κολυμπούν. Το απόγευμα η ακτή γεμίζει με λευκά και γαλάζια πουκάμισα. Ο δρόμος φωσφορίζει, το μόνο που ακούγεται ο ωκεανός. Τρεις γυναίκες με κορμούς  δέντρων στην κεφαλή τους.  Το απόγευμα τα σκυλιά κατεβαίνουν στην παραλία, ο αέρας ξεκινάει και οι γιαγιάδες πουλάνε γάλα καρύδας.

Θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου για πάντα εδώ. Το μόνο που χρειάζομαι είναι αυτή την κάμαρα. Ο καθένας προσφέρει ένα μέρος της φαντασίας του στον τόπο όπου ζει. Μια αναιδής ευφροσύνη που απέχει παρασάγγας από κάθε ανυπόφορο πειρασμό καθαριότητας και πλούτου. Η νύχτα είναι ευσπλαχνική και το υγρό φεγγάρι εθιμοτυπικά μας ξεκουράζει.

"Ω! Απόκρυφον!¨" από τις Εκδόσεις Κενότητα

"Ω! Απόκρυφον!¨" από τις Εκδόσεις Κενότητα 
σε ένα μήνα σε συγκεκριμένα σημεία και βιβλιοπωλεία

AΒΥΣΣΟΣ στη Σάρα Κέιν

Μόνη μου

Ένα ξεριζωμένο δέντρο

Αιώνες τώρα μόνη μου

Όλοι οι φίλοι μου έχουνε πεθάνει

Όλοι έχουνε σβήσει

όπως θα σβήσω και εγώ.

Μόνο ο θάνατος μου αξίζει

Ένα γερό ξύλο στο πρόσωπο μου -

σε όλο μου το πρόσωπο.

Το πρόσωπο μου ματωμένο

Νοιώθω τόσο μόνη

που θέλω κάποιον να με δείρει για τη δική του μοναξιά.

Πεθαίνω, σήμερα πεθαίνω

μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο

πεθαίνω. Μη φοβάσαι. Κοίτα. Κοίταξε με

έτσι όπως είμαι. Άγρια, άσχημη, γριά

μέσα σε ένα άσχημο σώμα.

Ένα άσχημο σώμα όλο δικό σου.

Πάρτο και σκίστο. Κόψε με στα δυο

σαν ένα ζώο και γδάρε με.

Γδάρε με ζωντανή.

           Δεν πονάω.

Θέλω να νοιώσω για λίγο

αυτό το άσχημο σώμα

να κλαίει.

Πεθαίνω. Μέσα μου. Μόνη  μου.

Όλοι απόμακροι

         στα δικά σας έπιπλα

                       στις δικές σας συνήθειες 

                                  στα δικά σας αγαθά.

Μισώ την αγάπη

          την φιλία

          την παρέα.

Εμένα δεν μου έμεινε τίποτα

Μόνο ο θάνατος μου, κοντά μου.

Για εσάς ο θάνατος σημαίνει γεράματα

ή κάποιο ξαφνικό ατύχημα ή μια αρρώστια.

Για εμένα ο θάνατος είναι το παρόν μου

το τώρα μου.

Τώρα πεθαίνω. Μην κλαίς.

Έπρεπε να είχες έρθει

                                    πιο νωρίς

                                    χρόνια πριν

                                    που ακόμα περίμενα.

Βαρέθηκα να περιμένω

Βαρέθηκα να αγωνίζομαι για να ζω

Πεθαίνω, τώρα!

Άλλη μια νύχτα στο σκοτάδι, μόνη μου.

Άλλη μια νύχτα φοβισμένη.

Τα μάτια μου,

ανοίγουνε τις κόρες τους και κλαίνε.

Φοβάμαι

Δεν ελπίζω σε τίποτα

Καταφέρατε

και ήπιατε το αίμα μου

καταφέρατε και ήπιατε τον πόνο μου

με αφήσατε στεγνή, μόνη -

με έναν οδυρμό να με κοιτάζει, με μελανιές

πάνω στο σώμα μου.

Όλο  μου το σώμα κομμένο μπροστά σου

και εσύ πουθενά,  

κοιτάζεις γύρω σου να με δεις

και τρομάζεις.

Η αδερφή μου, η μάνα μου, η αγάπη μου

έχουνε πεθάνει.

Όλο μου το δωμάτιο

ψυχρό, ένα δωμάτιο λευκό

άσχημο όπως εγώ.

Ο θάνατος μου θα σας έκανε ευτυχισμένους.

Τώρα, εγώ πεθαίνω γιατί θέλω να πεθάνω, να ηρεμήσει ο νους μου. Δεν αντέχω. Με πονάνε τα μάτια μου, τα πόδια μου, η κοιλιά μου, τα σωθικά μου. Πονάω, δεν αντέχω άλλο αυτό τον πόνο. Δεν αντέχω άλλο αυτό τον φόβο. Με θέλετε νεκρή.

Ο θάνατος με επισκέπτεται

κάθε μέρα, κάθε δειλινό, κάθε νύχτα

με ακολουθάει. Μου τον έχετε αγοράσει,

από μόνοι σας. Μου τον έχετε πάρει δώρο

για να μου κρατάει παρέα γιατί εσείς

δεν μπορούσατε να είστε εδώ.

Κάθε νύχτα είναι η τελευταία.

Όλα δικά σας. Θέλετε να είστε ευτυχισμένοι.

Θα  πνίξω τον εαυτό μου.

Δεν κοιτάζω κανένα στα μάτια.

Έχουνε βάλει παντού κάμερες και με παρακολουθούν.

Έχουνε κρύψει κάμερες μέσα στο δωμάτιο μου και

μικρόφωνα για να με παρακολουθούν.

Δεν έρχεται κανένας να με δει.

Άλλη μια νύχτα. Έχω αποφασίσει

να πεθάνω. Ξέρω πως θα πεθάνω.

Θα κόψω τις φλέβες μου και θα

καταπιώ όλα τα φάρμακα που έχω στα συρτάρια.

Πρέπει να το οργανώσω καλά. Γιατί αυτή

τη φορά θέλω να πεθάνω. Εσείς μου βάλατε μέσα μου το θάνατο

με τις σύριγγες των διάφορων ιατρείων.

Εσείς πήρατε τις φλέβες μου και τις γεμίσατε με παραισθήσεις.

Φοβάμαι, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται.

Ήμουνα πολύ καλό κορίτσι.

Ντροπαλή, απλώς δεν ήθελα να τα κάνω όλα όσα μου είπες πατέρα. Δεν ήθελα να είμαι επιτυχημένη, δεν ήθελα να έχω λεφτά. Δεν τα κατάφερα. Δεν κατάφερα τίποτα. Το μόνο που έχω καταφέρει είναι να έχω αυτό το ψυχρό δωμάτιο γεμάτο πόνο, άδειο. Ο πόνος μου αδειάζει όλο το δωμάτιο. Όλα τα έπιπλα αιωρούνται και εγώ κρατιέμαι από τα δοκάρια, από τα πόρτες. Σας μισώ όλους που με αφήσατε μόνη μου, γιατί είμαι άσχημη. Γιατί σχεδιάσατε τη δολοφονία μου. Μην με αφήνετε μόνη μου. Γύρνα  πίσω. Θέλω να σε δω και εσύ δεν είσαι πουθενά. Ίσως σήμερα έρθεις. Ίσως σήμερα έρθεις να με δεις. Μιλάω συνέχεια στον εαυτό μου, όπου και να είμαι μιλάω μόνη μου συνέχεια. Ακούω κάποιον συνέχεια να φωνάζει βοήθεια. Πρέπει να τον βοηθήσω. Δεν υπάρχει κανένας πουθενά. Που είσαι; Ίσως είμαι εγώ. Ίσως έχω πεθάνει και φωνάζει το πτώμα μου ακόμα για βοήθεια. Έχω ήδη πεθάνει και το μυαλό μου φωνάζει για βοήθεια. Τα κόκκαλα μου φωνάζουν βοήθεια.

Το πληγωμένο μου σώμα φωνάζει βοήθεια. Τα κόκκαλα μου τρύπια, με έχουνε φάει όλοι οι νεκροί.

Όλοι οι νεκροί με έχουνε φάει. Βοήθεια.

Δεν θέλω να πεθάνω. Το πένθος είναι αρρώστια.

Το πένθος είναι αρρώστια.

Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως εσένα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, χωρίς την αγάπη, χωρίς εσένα που σε αγάπησα. Μου λες ψέμματα. Όλοι ψεύδονται. Κρυώνω. Πονάει η κοιλιά μου. Δεν μπορώ άλλο να πονάω, νομίζω πως πεθαίνω. Πρέπει να πεθάνω μόνη. Πρέπει να πεθάνω. Σου αφιερώνω το θάνατο μου αγαπημένε. Και σε όλους αυτούς που με δολοφόνησαν αφιερώνω τα νεκρά μου μάτια. Σε αγαπώ.

Δεν ήρθες ούτε εχθές. Σε περίμενα. Δεν ήσουνα εκεί, σε περίμενα. Σε αγαπώ και όλο κάθε μέρα τρώω λίγο από το δέρμα σου. Σε πονάω. το ξέρω ότι πρέπει να σε αγαπώ πιο πολύ - για αυτό έφυγες. Θέλω να με αγκαλιάζεις, να μου χαμογελάσεις, να μου πεις ότι είμαι όμορφη. Δεν έχω κανένα – κανένα. Θέλω να ουρλιάξω. Σε μισώ. Φύγε. Δεν έχω ανάγκη κανένα.

Μόνη μου είμαι ασφαλής. Μόνη μου μπορώ να επιλέξω εγώ το θάνατό μου. Εσύ συμφώνησες με τους γιατρούς.

Αφήνομαι ελεύθερη στα χέρα σας. Να κάνουμε αυτό που θέλετε. Είναι πρησμένα τα χέρια μου. Τα αφήνω δικά σας.Πάρτε το σώμα μου. Γιατρέψτε με. Θέλω θεραπεία.

Για αυτό έχω έρθει εδώ. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Γιατί;

Εγώ το μόνο που έχασα ήτανε η αγάπη μου. Είσαι εδώ μέσα στο δωμάτιο, σε βλέπω – φύγε . Είσαι ένα απαίσιο τρομακτικό τέρας. Κρυώνω. Φοβάμαι. Πονάει όλο μου το σώμα. Μου λείπεις, θέλω να με αγκαλιάσεις. Σφίξε με, σε παρακαλώ. Σφίξε με.

Μην ξαναφύγεις.

Πρέπει να βρω ένα σίγουρο τρόπο να πεθάνω.

Θα καταπιώ όλα τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά.

Αυτό θα κάνω. Πολλά μαζί. Θα νυστάξω, θα πεθάνω κοιμισμένη.

Δεν θέλω να πονέσω άλλο καθώς θα πεθαίνω. Πέρυσι, είχες έρθει μαζί με τους γονείς μου. Τώρα, έχεις φύγει μακριά.

Το μυαλό μου είναι άδειο. Τίποτα από ότι σκέφτομαι δεν με κάνει χαρούμενη. Ήθελα να ήσουνα δίπλα μου – συνέχεια.

Να με αγαπούσες. Σε θυμάμαι, που ήρθες όμορφος, γεμάτος χαρά, που με αγκάλιασες, που αγκάλιασες τη μητέρα μου.

Και τώρα έχεις πεθάνει. Και η μητέρα μου έχει μείνει μόνη της. Νοιώθει μόνη της. Είναι μόνη της. Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Θέλω να με αγκαλιάσεις, μου λείπει η αγκαλιά σου. Το κορμί μου είναι άδειο. Πως θα ζήσω χωρίς εσένα; Θυμάμαι πως έφυγες, κρυφά. Έφυγες όρθιος, πίσω από μα καταραμένη πόρτα. Μάζεψες το σώμα σου και σηκώθηκες όρθιος. Όλα ίδια για εμένα – όπως τότε που με άφησες. Από τότε δεν έχω κάνει τίποτα.

Έχω αδειάσει όλο μου το δωμάτιο και έχω κρεμάσει παλιές φωτογραφίες. Η αγάπη πεθάνει και εγώ φοβάμαι .

Οι μόνοι άνθρωποι που μου έχουνε μείνει. Οι μόνοι φίλοι που μου έχουνε απομείνει. Η τρέλα και η θεραπεία. Από αυτές τις δυο δεν εμπιστεύομαι καμία. Για αυτό σήμερα πρέπει  να πεθάνω. Τρομαγμένη. Όλοι με έχουνε προδώσει.

Σήμερα αποφασίζω να πεθάνω. Όλοι με άφησαν μόνη μου – να σαπίζω σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Θυμάμαι για ποιό λόγο είμαι εδώ. Αλλά δεν θυμάμαι πως έφτασα ως εδώ. Με τρομάζει που όλοι έχουνε επισκεπτήριο  και εγώ δεν έχω κανέναν να έρθει να με δει. Κρυώνω, τρέμω. Πολλές φορές σκέφτομαι να με περιποιείσαι. Θέλω την αγκαλιά σου. Λυπήσου με, δεν αντέχω τη ζωή χωρίς εσένα. Κάθομαι ώρες μέσα στη τουαλέτα και σκέφτομαι τρόπους να πεθάνω. Να δώσω τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Υποφέρω. Με πονάει το κρανίο μου. “Η ασθενής δεν τρώει. Ισχυρό άγχος. Καμία διάθεση.”

Όλοι ο συγγενείς των άλλων με κοιτάζουν, με παρακολουθούν. Όλοι κάθονται και με παρατηρούν από κάμερες ασφαλείας. Έχουνε σχέδιο να με σκοτώσουν. Περισσότερο. Θέλω να τους σκοτώσω κα μετά θα σκοτώσω τον εαυτό  μου. Θέλω να τους σφάξω έναν – έναν για κάθε πόνο. Είμαι στο δωμάτιο μου.      Δεν ξέρω ίσως είμαι στο δικό σου δωμάτιο. Όλοι οι τοίχοι είναι ίδιοι. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να πεθάνω. Όλος ο θάνατος μου είναι δικός μου και δικός σου. Τον χαρίζω στον αγαπημένο μου. Σου δωρίζω τη μοναξιά μου, το κενό μου, τη μελανιασμένη μου καρδιά, το μελανό μου σώμα, την αρρώστια μου.

Αντίο μητέρα.

Δεν αντέχω τόση μοναξιά. Δεν αντέχω τόσο πόνο. Φίλοι που δεν υπάρχουν πια. Ο καθένας στη δική του ψυχιατρική κλινική. Με τρομάζει γιατί κανένας δεν έχει ψυχή. Πρέπει να έχεις ψυχή για να θελήσεις να τη θεραπεύσουν. Εγώ δεν έχω τίποτα. Η καρδιά μου είναι μελανιασμένη, δεν έχει απομείνει τίποτα. Ένας αβάσταχτος πόνος. Μια καρδιά που πονάει. Κρυώνω. Πονάει το στομάχι μου. Μόνο εσένα θέλω να με αγκαλιάσεις λίγο, να με σκεπάσεις. Σε είχα ανάγκη, σε έχω ανάγκη. Σε αγαπώ και χάνω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω ποια είμαι, δεν ξέρω πώς να χειριστώ αυτό τον τρόμο. Με τρώει ζωντανή ο πόνος μου. Σε μισώ που με άφησες εδώ μόνη μου. Για εσένα, ο θάνατος μου είναι δικός σου. Γιατί ποτέ δεν κατάφερες να με αγαπήσεις.

Τη σημερινή ημέρα την αφιερώνω στα παιδικά μου χρόνια

και σε όλους αυτούς που δεν άντεξαν και αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Όπως εγώ σήμερα. Σας παραδίδω το σώμα μου. Να το φάτε. Κρύο, άρρωστο, λεπτό. Ο πόνος δεν είναι καθόλου νόστιμος. Είναι πικρός, αηδιαστικός όπως το σώμα μου.

Γύρνα πίσω, σε παρακαλώ. Μη με αφήνεις μόνη μου. Πονάω. Σήμερα πονάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να κρατήσω  τα μάτια μου ανοιχτά. Σε αγαπώ. Είσαι η ζωή μου. Δεν έχω ζωή πια.

Γράφω σε εσένα πάλι. Ξανά με πιάνει αυτή η επιθυμία που δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά μόνο να πεθάνω. Κρυώνω πολύ. Νοιώθω τόσο μόνη. Νοιώθω πως τίποτα δεν έχει νόημα. Έχεις πεθάνει και θέλω να σε συναντήσω. Δεν αντέχω μόνη μου.

Δεν έχω κανέναν. Φοβάμαι. Μου λείπεις. Είναι αβάσταχτο ότι δεν μπορώ να σε ξαναδώ. Ποτέ - πια. Δεν έχω κανέναν. Μόνο εσένα που έχεις πεθάνει.

Μακάρι να διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει για εσένα.

Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν. Μου λείπεις.

Πως μπορείς να με έχεις αφήσει μόνη μου. Μου λείπει το σπίτι μου, το δωμάτιο μου. Οι αναμνήσεις μου. Δεν έχω σπίτι. Φοβάμαι. Σε φαντάζομαι πολλές νύχτες να με αγκαλιάζεις.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σε έχω ανάγκη. Η τελευταία αγκαλιά σου περιφέρεται πάνω στο σώμα μου και με καίει.

Με καίει το σώμα σου. Μου λείπεις. Έχεις φύγει για πάντα.

Αγαπημένε μου, το ξέρω ότι αν πεθάνω θα έρθεις.

Θα σε περιμένω. Ο θάνατος είναι η λύτρωση για εμένα.

Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσω είναι ο θάνατος. Πονάω που σε έχω χάσει. Ήθελα να ζήσουμε πολλά μαζί. Ήθελα να είμαι η γυναίκα σου. Ήθελα να με αγκαλιάζεις συνέχεια. Εγώ είχα μόνο εσένα.  Όλοι οι άλλοι έχουνε πεθάνει γύρω μου. Δεν μου φτάνει τίποτα πια. Φοβάμαι, δεν μπορώ να βλέπω πλέον κανέναν.

Δεν μου επιτρέπεται η έξοδος πια. Είμαι φυλακισμένη στο ίδιο μου το σώμα, στις ίδιες μου τις λέξεις.

Φοβάμαι να σκεφτώ. Φοβάμαι να γράψω. Σήμερα κάνει πολύ κρύο. Δεν ξέρω άμα αντέχω. Το κορμί μου σπάει σε άλλα άρρωστα σώματα. Η καρδιά μου ξερνάει τον φόβο του,

το στήθος μου σκεπάζει τα μάτια της και το στόμα μου μουδιάζει μέσα στην κουζίνα της.

Όλοι αυτοί που βρήκανε το θάρρος μέσα από αυτό το φόβο.

Το θάρρος να δώσουνε τέλος στη ζωή τους.

Είμαι στην τουαλέτα. Σε λίγο ξεκινάει το επισκεπτήριο.

Την ημέρα του επισκεπτηρίου με κλείνουνε στα λουτρά.

Είμαι η μόνη που δεν έχω κανέναν να με επισκέπτεται, κανέναν. Πόσο πόνο έχω προκαλέσει που κανένας δεν θέλει να με δει. Έχω κάνει ένα ζεστό μπάνιο και περιμένω σκυμμένη να έρθουνε να με πάρουνε, να με βάλουνε μέσα στο δωμάτιο μου.

Σήμερα θα πεθάνω.

Σήμερα μας έβαλαν να στρώσουμε το κρεβάτι μας. Πάλι αυτά τα άσπρα σεντόνια. Στεναχωριέμαι. Έχω ένα βάρος μέσα μου που μου καίει τα σωθικά, που μου τρώει όλα μου τα όργανα. Τρέμω στην ιδέα να είμαι πάλι μόνη μου. Μου λείπουν όλοι οι φίλοι μου που έχουνε πεθάνει. Τη ξέρω τη διάγνωση μου. Θέλω να σου πω ένα μυστικό που σήμερα μόνο εσύ θα το ξέρεις. Σήμερα θα πεθάνω. Αγαπημένε μου πως γίνεται να με έχεις αφήσει τόσο μόνη; Μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ.

Εγώ είμαι κλεισμένη σε μια αποστειρωμένη αίθουσα.

Σε μια λευκή αίθουσα, τα πάντα γύρω μου λευκά.

Ακόμα και η γλώσσα μου, το σάλιο μου στάζει ένα λευκό πόνο, μια λευκή μοναξιά.

Τώρα θα ήμασταν μαζί. Τώρα είμαι μόνη μου.

Σήμερα θα πεθάνω μέσα στην αγκαλιά σου. Θα πεθαίνω και θα βλέπω να με χαϊδεύεις. Ακόμα και σήμερα, η πόρτα είναι κλειδωμένη. Το στήθος μου πονάει. Δεν έχω τη δύναμη να κουνήσω τα πόδια μου, τα χέρια μου για να πλυθώ. Φοράνε γάντια και με τρίβουνε.

Ακούω τους άλλους να γαργαλιούνται, να γελάνε, να κλαίνε, να φωνάζουνε. Ποιά ρήματα είναι δικά  μου; Πονάω, κλαίω, δακρύζω, φωνάζω, ουρλιάζω, φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι δεν αντέχω άλλο.

Θέλω να πεθάνω. Σκοτώστε με.

Ζωγραφίζω ακρωτηριασμένα κορμιά. Δεν έχω χέρια, δεν έχω καρδιά, δεν έχω συκώτι, δεν έχω δάχτυλα, δεν έχω ανάσα, δεν έχω πόθο, δεν έχω χαρά. Δεν είμαι ευτυχισμένη. Δεν ζω.

Μονάχα σέρνω τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού μου. Κάθε βράδυ ξύνω το πάτωμα, γδέρνω τη γη μου.

Θέλω να βρω το κουράγιο, να το ξεθάψω από τους πεθαμένους. Θέλω να σας φάω όλους ζωντανούς.

Σε κάθε λέξη

όλα τα γράμματα της αλφαβήτου,

μαρτυρούνε το θάνατο μου.

Η ώρα 21.00. Το κουδούνι χτύπησε, ώρα για ύπνο, ώρα για τα βραδινά σεντόνια και όλα τα φώτα σβηστά. Κάποιοι με φακούς ή προσωπικά πορτατίφ κάτω από τις σαπισμένες τάβλες των κρεβατιών τους.

Εγώ διαλέγω το σκοτάδι,

κατοικώ στην σκιά της λάμψης των υπολοίπων.

Κανείς δεν μου μιλάει. Το κάθε σώμα,  η κάθε σπονδυλική στήλη στοιβαγμένη στο κρεβάτι του καθενός.

Όλοι ξέρουν ότι είμαι άρρωστη. Κανείς δεν νοιάζεται για εμένα. Είμαι ένοχη. Έπρεπε να είμαι υγιής. Μου έρχεται να κάνω εμετό.

Όλοι με άφησαν μόνη μου μέσα στην άβυσσο.

Από την Ποιητική Συλλογή "Ω! Απόκρυφον" Εκδόσεις Κενότητα 

"Ω! Απόκρυφον!" Σίσσυ Δουτσίου | Ποιητική Συλλογή | κυκλοφορεί τον Ιούνιο 2015 από τις εκδόσεις ΚΕΝΟΤΗΤΑ

Οι Εκδόσεις Κενότητα 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΝΟΤΗΤΑ

παρουσιάζουν την ποιητική συλλογή

"Ω! Απόκρυφον!" Σίσσυ Δουτσίου

Άνθρωποι - ήρωες και ηρωίδες - που δεν φοβούνται να πεθάνουν. Η περιέργεια τους για την ζωή και τον κόσμο φέρει μαζί της την απόκοσμη ηρεμία που προξενεί η μνήμη του θανάτου, ένα βίωμα που διαπερνά ένα μεγάλο μέρος των ποιημάτων. Αναμνήσεις και σημασίες από τα παιδικά μας χρόνια και την ενήλικη φαντασία ελευθερώνονται από κάθε περιορισμό. Οι εικόνες ξεδιπλώνονται ανεξέλεγκτα, πληθαίνουν με μια κίνηση που δεν σταματά ποτέ. Ο κόσμος εκδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας όπως λίγο πριν την στιγμή του θανάτου. Μερικά από τα πιο τρυφερά και τραγικά πρόσωπα που κρύβονται στην μνήμη μας, φανερώνουν πως η ζωή, ο έρωτας και ο θάνατος λαμπυρίζουν μέσα στην ανάδυση κάθε σκέψης.Ο χρόνος και το πέρασμα του. Όλα όσα ξέραμε τώρα αποκαλύπτουν ένα πιο ξεκάθαρο νόημα. Η στιγμή του θανάτου, η αμοιβαιότητα του έρωτα, οι παιδικές αναμνήσεις, το παρελθόν που γίνεται ξαφνικά παρόν και επηρεάζει ψυχικά τις συνειδήσεις, η άβυσσος της ζωής, οι ψευδαισθήσεις που καταρρέουν.

Η Σίσσυ Δουτσίου εμφανίστηκε στον συντηρητικό κόσμο της ελληνικής ποίησης το 2012 με το βιβλίο της "ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΙΔΟΥΣ" από τις εκδόσεις Κενότητα, η οποία γνώρισε 3 επανεκδόσεις.

Στο ποίημα-εισαγωγή που ο Νάνος Βαλαωρίτης αφιέρωσε στην Σίσσυ Δουτσίου υποδέχεται τον ηλεκτρισμένο ερχομό της γράφοντας: "...θα σου πάρω ένα στυλό να γράφεις με το αριστερό / και σαν να μην έφτανε αυτό: θα λάβεις συντόμως χαρτί τηλεφωνικό μόνο για αναφορές / και όταν φτάσει το γραπτό στο τέλος της σελίδας / θα πούμε πως ήταν γραφτό να γίνει αυτό / που δεν είχε ξαναγίνει: να σε χαιρετώ / Σίσσυ Δουτσίου / (ΚΑΛΩΣ ΤΗ ΘΕΟΜΗΝΙΑ)!" Ο σπουδαίος δάσκαλος της ποίησης της απελευθέρωσης, διαβλέπει και καλωσορίζει την ποίηση της Σίσσυς Δουτσίου ως μια θεομηνία.

Στο πρώτο της βιβλίο, οι καταγραφές που μας στέλνει με "τον στυλό και το τηλεφωνικό χαρτί για αναφορές" είναι από ένα κόσμο σεξουαλικής, οργιαστικής υπερδιέγερσης και βλάσφημης εκστατικότητας.

 Στο βιβλίο της "Ω! ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ" η Σίσσυ Δουτσίου καταγράφει την άβυσσο των φόβων και των επιθυμιών, έρχεται αντιμέτωπη με όσα δεν τολμάμε να σκεφτούμε ή να εκφράσουμε, περιγράφει την σκοτεινή πλευρά της κοινωνικής κρίσης, την κρίση του υποκειμένου. Ο γνωστός και συμπαγής κόσμος σε μια στιγμή διαλύεται και σε μια στιγμή επανα-συντίθεται ξανά,.. και όμως μια στιγμή αρκεί, μια στιγμή μετά, όλα έχουν αλλάξει για εσένα.

Σε αυτό το βιβλίο η ποιήτρια και ηθοποιός Σίσσυ Δουτσίου συλλέγει τις σκοτεινές εντυπώσεις και τις απόκοσμες, μύχιες σκέψεις της από το τελευταίο της ταξίδι στην παγανιστική, ειδωλολατρική Ινδία και στους Αδαμάντινους Νήσους του τροπικού Ινδικού Ωκεανού. Καταγράφει επίσης την ψυχική καταβύθιση και την υπαρξιακή εξερεύνηση που απαιτήθηκε κατά την περίοδο ετοιμασίας και επιτέλεσης της θεατρικής παράστασης "Ψύχωση! [4.48 Psychοsis] της Sarah Kane από το 2013 έως το 2015.

http://voidnetwork.blogspot.com

"Ω! ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ!" της ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ

κυκλοφορεί Ιούνιο 2015 σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, στις εκδηλώσεις της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ και στις παραστάσεις του +the Institute [for Experimental Arts]

Οι Εκδόσεις Κενότητα
παρουσιάζουν την νέα ποιητική συλλογή
"Ω! ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ" της Σίσσυ Δουτσίου

Η ποίητρια και ηθοποιός Σίσσυ Δουτσίου διαβάζει ποιήματα της
από την νέα ποιητική της συλλογή
Ω! ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ στο οπτικό και ηχητικό περιβάλλον του Κενού Δικτύου,
κάτω από την μαγική πανσέληνο του καλοκαιριού στην πιο όμορφη ταράτσα της πόλης.
Προλογίζουν ο εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ Γιώργος Γιαννόπουλος και ο επιμελητής της ποιητικής σειράς "Ο Ήχος του Κενού" Τάσος Σαγρής από τις αυτοδιαχειριζόμενες εκδόσεις Κενότητα.

Θα ακολουθήσει ολονύχτια συναυλία, djsets, video art show και ποιητικές αναγνώσεις.

+FULL MOON ΝΙGHT
MULTI MEDIA POETRY ACTION

ΠΟΙΗΣΗ: 
Τάσος Σαγρής . Γιάννης Ραουζαίος . Ιωάννα Γαϊτανάρου
Ορέστης Μπατάκης . Κατερίνα Ζησάκη . Πηνελόπη Δ.

LIVE: ODIOLAB 
SOUND: War . Junior X . Crystal Zero

VISUAL ART: Void Optical Art Laboratory

ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ2015
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ / έναρξη: 21.00

ΤΑΡΑΤΣΑ 
Ελεύθερο Aυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο 
EMΠΡΟΣ / Ρ. ΠΑΛΑΜΗΔΗ 2, ΨΥΡΡΗ

διοργάνωση ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Εφήμερες Τέχνες, Συναίσθηση]
http://voidnetwork.blogspot.com/

"ΨΥΧΩΣΗ!" [4.48 Psychosis] της SARAH KANE από το + Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] | 2ος ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ | 4.48 PSYCHOSIS by Sarah Kane from +the Institute [for Experimental Arts] Athens Greece

+ To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών]   
http://theinstituteinfo.blogspot.com

παρουσιάζει

"ΨΥΧΩΣΗ!" 
[4.48 psychosis] 
της Sarah Kane

Σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ  

παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ  
M.Ρ. Παναγάκη, Η. Γκοτζαρίδη, Α.Σπανίδου
 Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+Lana Del Rey, The Cure, Joy Division

Video Art: Aλκιστη Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
 
Διάρκεια: 80'

2oς ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
 
KAΘΕ  ΠΕΜ. / ΠΑΡ./ ΣΑΒΒ.
 
έναρξη:
Πέμπτη 2   
Παρασκευή 3  
Σάββατο 4  
Οκτωβρίου 2014
ώρα: 21.30  

Θέατρο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ
Παραμυθίας 27 και Πλαταιών
Κεραμεικός Αθήνα
κρατήσεις 2103457904

http://theatroparamithias.blogspot.com
σε συνεργασία με το 
 ESTATE OF SARAH KANE
 
Με την υποστήριξη: 
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ  
http://voidnetwork.blogspot.com

Περισσότερες Πληροφορίες
http://theinstituteinfo.blogspot.gr/

Μπορείτε να με θάψετε ζωντανή

Φωτογραφία Πηνελόπη Δ.

Μπορείτε να με θάψετε ζωντανή
Μέσα στο χώμα
Δεν θα με ενοχλούσε
Μπορείτε να με βάλετε
Μέσα σε μια στενή κάσα
Δεν θα με ενοχλούσε καθόλου
Που δεν θα μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλα μου
Θα πέθαινα
Χωρίς ανάσα
Μπορείτε να με θάψετε ζωντανή
Κάτω στη γη
Βαθιά μέσα στο χώμα
Δεν θα με ενοχλούσε
Να με θάψετε
Βαθιά μέσα στη γη
Να μην ακούω τους λυγμούς και το πένθος των φίλων μου
Δεν θα δυσανασχετούσα
Χωρίς οίκτο
Η καρδιά μου άδεια
Και οι ψίθυροι της αδερφής μου
Χωρίς βοήθεια
Μόνη, δεν θα με ενοχλούσε
Οι ψίθυροι των φίλων μου
 Χωρίς βοήθεια
Κανένας
Μόνη μου
Ο θάνατος μου
Μπορείτε να με θάψετε ζωντανή
Δεν θα με ενοχλούσε
Που θα μύριζα το μουσκεμένο χώμα
Μέσα στη Γη
Το χώμα είναι υγρό δεν στεγνώνει ποτέ Μέσα στη Γη
Το χώμα είναι συνέχεια συγκινημένο
Μπορώ να σκάψω βαθιά μέσα στη γη
Κάτω από αυτή τη ζωή
Κάτω από αυτή τη ζωή
Υπάρχει ένα στρώμα πεθαμένων
Κάτω από τα πόδια μας
Κοιμούνται οι νεκροί μας
Κάτω από τα θεμέλια αυτού του κόσμου
Αναπαύονται αρρωστημένα κορμιά
Βασανισμένες σκέψεις
Αιμορραγούντες ήρωες
Θυσίες
Έμβρυα
Σοφοί γέροι
Κάτω από τη ζωή
Χαϊδεύουν το χώμα
Σκελετοί αναμνήσεων
Ερωτικά γράμματα
Παλιές φωτογραφίες
Μπορείτε να με θάψετε ζωντανή
Δεν θα με ενοχλούσε καθόλου
Να μην μπορώ να αναπνεύσω
Μέσα στο σκοτάδι
Ουδείς λόγος
Κάτω από τον κόσμο μας
Ρέει η ατέρμονη λευκή θάλασσα των καταραμένων
Συσπώνται οι τελευταίες προσπάθειες για ζωή
Σας ενθαρρύνω να με θάψετε ζωντανή
Δεν είμαι ευπαθής στις συγκινήσεις
Μια θριαμβευτική αγαλλίαση
Ομολογώ την προθυμία μου
Με ειλικρίνεια
Να βρίσκομαι
Πέρα από το καυτό οδόστρωμα
Μέσα στο υγρό χώμα
Ζωντανή
Για λίγο
Όσο αντέξω

Φωτογραφία Πηνελόπη Δ.

Nostalgic Words Ραδιοφωνικό Δρώμενο Ποίησης / ΦΕΙΔΩ + ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΤΕΛΟΣ

Νοstalgic Words ένα Ραδιοφωνικό Δρώμενο Ποίησης
στο αυτοοργανωμένο κοινωνικό ραδιόφωνο της
Ραδιουργίας στους 87.7 fm.
Η Σίσσυ Δουτσίου από το Κενό Δίκτυο
διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο της
Προσβολή Δημοσίας Αιδούς και από
την νέα ακυκλοφόρητη συλλογή της
Ω!Απόκρυφον. Μουσική υπόκρουση
από την εκπομπή Soundtracks για Οδοφράγματα.
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

>>> ΦΕΙΔΩ <<< 


>>> ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΤΕΛΟΣ <<<

Γλώσσα

Έχει ξεχάσει ποια είναι -

το όνομα της, την καταγωγή της, τους προγόνους της,

το τόπο της, την πόλη της, τον προορισμό της.

Έχει ξεχάσει το λόγο, το αιτιατό.

Ένα κενό – ένα βαθύ χάσμα.

Ένα άδειο σώμα που ανατριχιάζει,

που η καρδιά του ξεσκίζει τη σάρκα

και κάθε σκέψη συκοφαντεί τη λογική.

Κάθε σκέψη προπονεί την κοσμική αντίληψη -

μια σκέψη που τρέμει

που γεννάει τον φόβο

κι ο φόβος τρώει-κατασπαράζει

τη λογική.

Κάθε τι γνώριμο πεθαίνει.

Μια αίσθηση επεξεργασμένη

από έναν άρρωστο νου.

Ξημερώματα

Το θολό φως του ουρανού ξυπνάει το δωμάτιο.

Ένα ανδρόγυνο κομμένο στη μέση

Ο άνδρας κοιμάται- γυμνός

με ανοιχτό το στήθος του.

Η γυναίκα ανοίγει τα μάτια της

τυφλώνεται από το φως

το πρώτο φως της ημέρας.

Έχει ξεχάσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της

Ένα κενό

Μια απόλυτη στιγμή ματαιότητας

Όλα φαντάζουν παράλογα.

Οι λέξεις γλιστράνε πάνω στα πόδια της

κομματιάζουν τις φλέβες της

και τα πόδια της τρέμουνε.

“Το σώμα της”

Τα δάχτυλά της ιδρώνουν

η γλώσσα της στεγνώνει

Θα περάσει το βαθύ σκοτάδι

Θα κυλιστεί στο πάτωμα

Θα το πιούνε οι σανίδες

Δεν διαρκεί

Η καρδιά της    Το στέρνο της
Το στήθος της   Οι πνεύμονές της
Η κοιλιά της     Τα έντερά της
Τα δάχτυλά της Οι φτέρνες της

Ησυχάζουν

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

O συντηρητισμός νικά
καθώς περνούν τα χρόνια

Οι νέοι σέβονται την πολυετή σάρκα των γερασμένων
Οι νέες υπό την αιγίδα της φρεσκάδας τους
και της υπομονής τους
παρατηρούν τα σάλια των συντηρητικών
να χύνονται στα γεμισμένα με κρέας πιάτα
του οικογενειακού δείπνου.
Παιδιά και έφηβοι αναστενάζουν και διαμαρτύρονται
που τους απαγορεύουν το παιχνίδι τους
Άβατον τα δωμάτια της γενιάς του 1930
Άβατον οι ψαλμοί τους

Γιατί,
τον συντηρητισμό
πολλοί τον απεχθάνονται
λίγοι τον πολεμάνε.

Δράκαινες μάνες
γεννηθείσες από άλλες
δράκαινες μάνες.

Ορθόδοξες νευρωτικές λουσμένες με πίστη
λοιδορούν το πνεύμα
ουρλιάζοντας προσευχές
«….και μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλὰ ῥυσαὶ ἡμὰς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ελέησόν ημάς από τις αμαρτίες ημών»
«Ἐπὶ πλεῖον πλῦνον μὲ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισον μὲ ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντὸς…»
«Μὲ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα.»
«Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον»

Υστερικές μητέρες

κρατούν υπό την κατοχή τους

14χρονες άτακτες κόρες.

Ασπάζονται την λιποταξία και τον αθεϊσμό

και όμως

σιχαίνονται και καταδικάζουν τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

  

Καταθλιπτικοί διάσημοι μυθιστοριογράφοι

ρεαλιστές άντρες – πιστοί –

ανέξοδα χλευάσαν διθυράμβους του έρωτα.

Χοντροί μεσήλικες

υπερασπίζονται τη κρυφή πολυγαμία 

και την απιστία 

έναντι 

του ομαδικου έρωτα

Ματαιόδοξες ηθοποιοί 

αγοράζουν γυάλινες μελάνες

για να βουτήξουνε μέσα
τις κρυστάλλινες πένες της φιλαρέσκειας τους.

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Η μέθεξις γιορτάζει την άνοιξη
το καλοκαίρι
Η μέθεξις θροΐζει μες το φθινόπωρο
μες το χειμώνα.

Συναντιούνται κρυφά τα σώματα
εκεί που η γη υπάρχει από μόνη της
Συναθροίζονται κρυφά
Παν και Εσαεί
Το σώμα, οι επιθυμίες, η λύσσα, η έκσταση
Παν και Εσαεί
Οι αφροί της Αφροδίτης
Παν και Εσαεί
Το βλέμμα του Σάτυρου
Παν και Εσαεί

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Παρελαύνει ο ηδονισμός
δίχως αξιοπρεπείς κυρίες ,
δίχως χήρες ευγενών, και χήρες κληρονόμων.
Δίχως σαρκασμούς και ειρωνείες.
Δίχως κραυγές αποδοκιμασίας.

Η θέρμη της ενσυναίσθησης
της συμπόνιας
της αλληλοκατανόησης
Η θέρμη της ανωμαλίας
της μυστικοπάθειας
της χρήσης LSD
και ο χρησμός των νέων
για ένα μέλλον άνευ ορίων και άνευ όρων.

Ο συντηρητισμός κομματιάζεται και αργοπεθαίνει
στη μοναξιά του ποιητή
στην θερμή προσευχή της απελπισμένης άθεης
στη συνωμοτική προσδοκία των «πυρήνων της φωτιάς»
στα τεράστια οδοφράγματα και τις κατεστραμμένες εκκλησίες
στους θανατωμένους αρχιεπισκόπους
στις 238 γυμνές δολοφονημένες μοναχές
στους 2365 καταδιωγμένους μοναχούς και
στους 4184 νεκρούς ιερείς
στην Ισπανία το 1936
στις φλεγόμενες νύχτες στη Τυνησία το 2011,
στο βουητό των δρόμων του 2008 στην Αθήνα.
Ο συντηρητισμός πεθαίνει
στoν στοχασμό ενός ερασιτέχνη φιλόσοφου
στις μικρές και μεγάλες ακτές γυμνιστών
στους συνειρμούς των μεθυσμένων
και στα βογγητά γυναικών
που ξεσκίζονται από θηλυπρεπείς άντρες.

Άνευ ορίων – Άνευ όρων

Ο καθωσπρεπισμός ξερνάει το αίμα του
και ψοφάει από καρκίνο εντέρου
όταν το σώμα
- λευκό, μαύρο, ξανθό, μελαχρινό –
απειθαρχεί,
όταν η σεμνότητα αφανίζεται
από τα σκέλια των παρθένων
όταν η ζωτική ενέργεια νυμφομανών εξαντλείται
όταν οι γονείς απαρνιούνται
το αίσθημα ευθύνης
όταν η σύνεση εξασθενίζει από
αφροδισιακά νοσήματα
και όταν τα σαρκικά πάθη δυναστεύουν την κοινή λογική.

Όχι Λόγος
Όχι εγκράτεια
Όχι αυτοέλεγχος

Το σώμα απόλαυσε,
απολαμβάνει και θα απολαμβάνει για πάντα.

Ώ! Απόκρυφον

Ώ! Ύσσαξ
 Ώ! Φύσις

Το εκλεκτό σου μαργαριτάρι θα γίνω
Ο σπάνιος πολύτιμος λίθος σου
Θα βλέπω όλη μέρα τις άσεμνες πτυχώσεις σου
Το εκλεκτό σου μαργαριτάρι θα γίνω
και θα σε βλέπω να  τον γλύφεις,
να τεντώνεις τη γλώσσα σου για να τον περιποιηθείς
και αυτός με τη σειρά του θα καυλώνει
θα καυλώνει πολύ όπως εγώ που σε κοιτάζω.
Θα βλέπω το μουνάκι σου να χύνει
να χύνει πάνω στην πούτσα του.
Το εκλεκτό σου μαργαριτάρι θα γίνω
και θα βλέπω τα μουνόχειλα σου
όταν θα τα χαϊδεύεις με τα δαχτυλάκια σου.
Θα με φροντίζεις ολημερίς
και θα μου τραγουδάς για  τον έρωτα σου,
θα σε βλέπω να στήνεσαι στα τέσσερα
και να σε γαμάει με την πρησμένη του την πούτσα.


Ώ! Αιδοίον
Ώ! Αιδώς

Θα μαραζώνω
Θα θαμπώνω
θα μου γυαλίζεις τις ακμές μου
και θα βλέπω τα βλέφαρα σου από κοντά.
Θα μυρίζω την ανάσα σου
Θα στάζεις επάνω μου
τον γλυκό σου ιδρώτα.

Ώ! Απόκρυφον
Ώ! Απόρρητα

Θα σε ακούω να αναστενάζεις
να μιλάς πρόστυχα
να του λες να σε γαμήσει άγρια
να ξεσκίσει με την πούτσα του
το πανέμορφο μουνί σου.

Ώ! Ίακχος
Ώ! Κήπος

Θα σε βλέπω
με ανοιγμένα τα πόδια στο κρεβάτι
να τρίβεις, να τσιμπάς τη κλειτορίδα σου.
Θα με κοιτάζεις
Θα χαμογελάς και θα τρίβεσαι
όλο και πιο δυνατά για να τελειώσεις,
να γεμίσεις με τα χύσια σου
τα  λινά σου ελαιούχα σεντόνια.

Ώ! Κίνυρα
Ώ! Ρόδον
Ώ! Ταύρον
Ώ! Τρυμαλίη

Φειδώ

photos by Tamas Andok

Σκουριασμένες λευκές επιδερμίδες

με ανοιχτόχρωμα στίγματα από περασμένους έρωτες

γαλάζια, κυανά

- με αίσθηση ανησυχίας -

σημάδια επάνω τους από περασμένα χάδια

Λευκές ασήμαντες – ταπεινές

Υφιστάμενες ελπίδες

κάτω από μια πληγή

κάτω από μια καρκινική πληγή

Ανθεκτικές αναμνήσεις

που τρεμοπαίζουν ανάμεσα από μια θολή κόρη

και μια αρρωστημένη ίριδα

Σχισμένα τα μάτια

Πολλαπλασιασμένα πάθη

από μικρές επαρχίες

άγνωστες ηρωίδες

μόνο κάποια κατεστραμμένα βότσαλα

αναγνωρίζουν την ιστορία τους

Μια μητέρα έτοιμη να πουληθεί

να κρεμαστεί επάνω σε ανθισμένα

χειμωνιάτικα δέντρα

Πατρικές φιγούρες

που αρνήθηκαν να θαφτούν στον οικογενειακό τους τάφο

Κάθε θρησκεία

έχει ένα ιερό τόπο

Κάθε άνθρωπος

έχει ένα ιερό μυστικό

Κάθε παιδί

έχει ένα ιερό ψέμα

Ξεχειλωμένα χείλη με

επισυναπτόμενες υποσχέσεις

Μυθομανής περιθωριακοί

μεθυσμένοι άγρια

Όνειρα Καλοκαιρινής Νυχτός

Ακατάσχετα Ψεύδη

Ένα λεπτό γυαλιστερό φίδι

που ορθώνεται σαν κόμπρα

αληθές ή ψευδές ;

Γερασμένοι άντρες και γυναίκες

χωρίς δόντια

αληθές ή ψευδές ;

ανυπόμονοι να κερδίσουν

ακατάσχετα κέρδη

αληθές ή ψευδές ;

ανυπόμονοι να κερδίσουν

μια δική τους οικία

ένα δικό τους κήπο

το δικό τους δέντρο

Kουρασμένες γυναίκες

προσμένουν χρυσάφι

αληθές ή ψευδές ;