Ukazał się wybór pism niemal zupełnie zapomnianego, a niegdyś znaczącego i wpływowego lidera intelektualnego polskiej odmiany syndykalizmu – Kazimierza Zakrzewskiego.
Nakładem Ośrodka Myśli Politycznej i Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego ukazała się książka Kazimierza Zakrzewskiego pt. „Rozważania syndykalistyczne. Wybór pism”, w wyborze i ze wstępem Adama Danka. Książka ma 256 stron.

Wydawcy napisali:

Polecamy wybór pism wybitnego bizantynisty, związanego z lewicą obozu piłsudczykowskiego, propagatora idei syndykalistycznych, który w swoich tekstach rozważał ideowy i praktyczny wymiar głównych prądów politycznych i gospodarczych okresu międzywojennego, zachowując krytyczny dystans zarówno do liberalnej demokracji i kapitalizmu, jak i do kolektywistycznych rozwiązań znanych z systemów totalitarnych. Kazimierz Zakrzewski urodził się 4 listopada 1900 r. w Krakowie. W 1917 r. zaciągnął się do Legionów Polskich. W 1920 r. przystąpił do Brygady Akademickiej i uczestniczył w jej składzie w wojnie polsko-bolszewickiej. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Wykładał na Uniwersytecie Poznańskim i Uniwersytecie Lwowskim. W 1935 r. został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie objął pierwszą w Polsce katedrę bizantynistyki. W młodości Zakrzewski należał do organizacji „Zarzewie”. Po I wojnie światowej działał w lwowskim Klubie Zespołu Stu – ośrodku pracy koncepcyjnej, wspierającym obóz narodowy, później piłsudczyków. Zakrzewski współredagował organ prasowy Klubu – największy lwowski dziennik „Słowo Polskie”. Po zamachu majowym Zakrzewski stał się jednym z intelektualnych filarów środowiska „naprawiaczy” – lewego skrzydła obozu piłsudczykowskiego. Zaangażował się w prace Związku Naprawy Rzeczypospolitej, następnie Zjednoczenia Pracy Wsi i Miast. Współtworzył program Generalnej Federacji Pracy – prorządowej centrali związków zawodowych. Wstąpił także do Związku Związków Zawodowych. Publikował na łamach pism programowych obozu piłsudczykowskiego – w miesięczniku „Droga” i tygodnikach „Przełom”, „Pion”, „Naród i Państwo” oraz „Front Robotniczy”, w organach prasowych Generalnej Federacji Pracy – pismach „Solidarność Pracy” i „Syndykalista”, a od 1937 r. w wydawanym przez Centralny Wydział ZZZ warszawskim dzienniku syndykalistycznym „Głos Powszechny”. Z biegiem czasu Zakrzewski dystansował się do działalności głównego nurtu sanacyjnego. W czasie okupacji niemieckiej działał w podziemiu politycznym i wojskowym. Współtworzył konspiracyjny Związek Syndykalistów Polskich. 12 stycznia 1941 r. został aresztowany przez Niemców i wtrącony do więzienia na Pawiaku. W marcu 1941 r. po tym, gdy żołnierze Związku Walki Zbrojnej wykonali wyrok na znanym aktorze Igo Symie, volksdeutschu i agencie Abwehry, a później Gestapo, niemieckie władze okupacyjne zarządziły w odwecie egzekucję siedemnastu więźniów z Pawiaka, których zastrzelono 11 marca w lesie w podwarszawskich Palmirach. Jedną z ofiar mordu był Kazimierz Zakrzewski.

Książkę można nabyć u wydawcy.

Na naszym portalu publikowaliśmy już kilka tekstów Kazimierza Zakrzewskiego:

• Filozofia narodu, który walczy i pracuje (nacjonalizm Stanisława Brzozowskiego) [1929]
• Państwo ludowe – idea z listopada 1918 r. [1938]
• Czy „narodowcy” są faszystami? [1935]
• Społeczno-gospodarcze przesłanki syndykalizmu [1931]
• Zagadnienie inteligencji [1929]
• Teoria i praktyka Izb Pracy [1937]
• Podstawy ideowe prac Robotniczego Instytutu Oświaty i Kultury [1938/39]
• Przyczynki do socjologii narodu [1930]
• Klasa heroiczna [1930]