ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή; Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή; Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας, το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας είναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος; Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα.

Στις 8/1/2016 εκδικάζεται η υπόθεση των 6 συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias στις 20/12/2012. Τρία χρόνια πριν η Villa Amalias βρέθηκε στο κέντρο μιας σειράς πολιτικών διώξεων και εκκενώσεων ανά την Ελλάδα, που στόχο είχαν την καταστολή, τη σπίλωση και την ποινικοποίηση πολιτικών εγχειρημάτων – καταλήψεων και δομών του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο επιβολής φόβου, καταστολής και ποινικοποίησης κοινωνικών αγώνων, οι οποίοι διατάρασσαν την κοινωνική ομαλότητα και έθεταν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής και νομιμοποίησης των όσων πρόσταζε. Που τάσσονταν απέναντι σε ένα κράτος που ήθελε να είναι ο απόλυτος διαχειριστής και λειτουργός της κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που διέπεται από ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης. Τρία χρόνια μετά συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση η υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, το «αριστερό» πλέον κράτος σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο και τους εταίρους του, προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. δημοκρατική πλέον διαχείριση των μεταναστών με απόρροια αυτής χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο και χιλιάδες εγκλωβισμένους ανθρώπους στα σύνορα, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της.

Τρία χρόνια μετά, τα προτάγματα του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρα. Η αυτοδιαχείριση των αναγκών μας και η αυτοοργάνωση της ζωής μας, η αδιαμεσολάβητη, αντιιεραρχική και συλλογική αντίσταση των αγώνων μας, η αλληλεγγύη και η ισότητα απέναντι σε ένα κράτος που νομοθετεί και νομιμοποιεί την ηθική και υλική καταστροφή των «από κάτω», η εναντίωσή μας απέναντι σε κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, κομματικό ή μη, κρατικό ή παρακρατικό, η υπεράσπιση των ελεύθερων δημόσιων χώρων και το δικαίωμα όλων στο αγαθό της στέγασης, η αλληλεγγύη και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, η εναντίωσή μας σε κάθε ρατσιστική, φασιστική και ολοκληρωτική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο κι αν φορά αυτή για να μας ξεγελάσει (σοσιαλιστικό, πατριωτικό, ακροδεξιό).

Για όλα τα παραπάνω οι καταλήψεις συνεχίζουν να χτυπιούνται, από κράτος, αφεντικά και φασιστικά κατακάθια. Από τη μία πλευρά το «αριστερό», που οικειοποιούνταν - υπό λανθάνουσα μορφή - μέρος των προταγμάτων μας, με στόχο να κερδίσει μέρος της κοινωνίας πλασάρωντας την ανθρώπινη πλευρά του τερατουργήματος που θ συνέχιζε να τρέφει, έχει αποδείξει ότι μπορεί να προχωρήσει σε «λύσεις», όπως ο δεξιός προκάτοχός του, όταν αυτό χρειαστεί και το επιβάλλουν μεγαλύτερα συμφέροντα από αυτά της πολιτικής υπεραξίας και της κοινωνικής αποδοχής (κατεδάφιση Κένταυρου στη Φιλαδέλφεια, απειλές για εκκένωση της Βίλας Ζωγράφου και της κατάληψης Φιλίππου και Σιατίστης, προσπάθεια απαλλοτρίωσης δημοσίων χώρων κοκ).  Από την άλλη πλευρά οι θρασύδειλοι παρακρατικοί φασίστες δολοφόνοι, με ή χωρίς ταυτότητα χ.α, πραγματοποιούν επιθέσεις εναντίον καταλήψεων (βομβιστική επίθεση στην κατάληψη Κουβέλου, εμπρηστικές επιθέσεις στις καταλήψεις Αγρός, Αντίπνοια, Limpertatia, εισβολή στην κατάληψη Ελαία), επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ρόλο τους στη συνέχεια των επιλογών του κρατικού μηχανισμού. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στόχευση και των δύο είναι να αποδυναμώσουν όλους εμάς που θα είμαστε για πάντα απέναντί τους. Να επιβάλλουν το φόβο, την υποταγή, το θάνατο. Εις μάτην.  

Απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να χτυπήσουν τον αναρχικό-αντιεξουσιατικό χώρο και αυτά που προτάσσει,  που θέλουν να  απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό, η απάντησή μας είναι οι πράξεις μας. Ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα. Ο δρόμος της ζωής και της αυτοοργάνωσης. Ο δρόμος της αλληλεγγύης και της ισότητας μεταξύ όλων των τελευταίων της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Ο δρόμος του αντιφασισμού.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Κουβέλου

και σε όλες τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους

Καμία ανοχή απέναντι σε κανένα φασίστα

Απέναντι στη βαρβαρότητα αλληλεγγύη

Σήμερα 18/1/2015 το πρωί περίπου 50 σύντροφοι και συντρόφισσες προέβησαν στην ανακατάληψη της Αντιβιώσης η οποία είχε εκκενωθεί τον Αύγουστου του 2013.

Αναβολή της δίκης των συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης (20/12/2012)

Η δίκη για την υπόθεση της εκκένωσης (20/12/2012) της κατάληψης Villa Αμαλίας πήρε αναβολή για τις 8 Ιανουαρίου 2016, λόγω της αποχής των δικηγόρων.

18/12/2014 - ΔΙΚΗ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ VILLA AMALIAS (20/12/2012)

Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή;

Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή;

Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας,

το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ειναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος;

Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η απεμπλοκή της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, κράτος και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρω και της ευρωπαϊκής ένωσης. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, πογκρόμ και διώξεις μεταναστών. 

Ο ξεσηκωμός του κόσμου και η εναντίωσή του σε όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν μέσα από πολυπληθείς διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών, οργάνωση των αγώνων του. Παλεύει και αντεπιτίθεται με τα μέσα αγώνα που διαθέτει απέναντι σε ένα κρατικό και μεγαλοκεφαλαιουχικό μηχανισμό που χρόνια τώρα του έχει κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο, ηθικής και υλικής υπόστασης. Παλεύει για όλα εκείνα που θεωρεί αυτονόητα, αλλά που από ό,τι αποδεικνύεται τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε έναν κόσμο που το χρήμα και η εξουσία κατέχουν, έστω και αν είναι οξύμωρο, την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών. 

Το κράτος απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα και θέτουν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής που χρειάζεται για να συνεχίσει το βδελυγμιαίο και «σωτήριο» έργο του, προχωρά στη χρήση μέσων, όπως επιβολή φόβου, καταστολή και ιδέες ανάκαμψης και ανάπτυξης, που αποδίδουν -κατά αυτό- τα μέγιστα για τους σκοπούς του, με κύρια  όργανα υλοποίησης των προαναφερόμενων την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα μμε. Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, δέχεται την καταστολή, τη δίωξη, την ποινικοποίηση, τη διαπόμπευση, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων του αγώνα του. 

Η Villa Amalias αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα του προαναφερόμενου συνδυασμού μέσων χειραγώγησης του κοινού και η εκκένωσή της στις 20/12/2012 δεν ήταν μια τυχαία, χρονικά και τακτικά, επιλογή. Ανεξαρτήτως υπουργού και δημάρχου ή οποιουδήποτε άλλου πιονιού της πολιτικής σκακιέρας, που επιλέχτηκαν για αυτή τη δουλειά, ο σχεδιασμός καταστολής, σπίλωσης και διασποράς του φόβου με το χτύπημα αυτό στη Villa, διαφαίνεται να αριθμεί χρόνια πριν. Με την επιλογή μας να αντισταθούμε και να αντιπαρατεθούμε σε ανοιχτό δημόσιο πεδίο με κράτος, παρακράτος και λοιπούς νταβατζήδες, απέναντι στην επέλασή τους με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο και στα σχέδια τους για εκμετάλλευση της περιοχής και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν, μπήκαμε ακόμη περισσότερο στο μάτι τους και στο μυαλό τους για το πως θα απαλλαγούν από την παραφωνία στο εργάκι τους. Αναπτυξιακά σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου (μεταφρ. σε δισεκκατομύρια ευρώ), οικονομική υποβάθμιση και ξεπούλημα της περιοχής, εσκεμμένη συγκεντροποίηση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων «περιθωριοποιημένων» ομάδων ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, κρατική επιλογή εμφάνισης των φασιστών -ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης- και ανάδειξής τους σε σωτήρες και μετέπειτα βουλευτές, είναι μερικά από τα κεφάλαια του έργου.

Κράτος και φασίστες στοχοποίησαν τη Villa, μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και δομών, και με τις συνεχόμενες κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των καταληψιών και τη συνεχή σπίλωση και υπονόμευση της κατάληψης, μέσα από τα μμε και τους λοιπούς παρατρεχάμενους «αγανακτισμένους κατοίκους», προετοίμασαν το έδαφος κοινωνικής αποδοχής αυτής της εκκένωσης και ευχαρίστησαν τα συντηρητικά, φοβισμένα, εχθρικά προς αυτή και με μνήμη χρυσόψαρου τμήματα της κοινωνίας. 

Η πολιτική διαχείριση του γεγονότος για κράτος, κόμματα και δήμο αποδεικνύονται, και συνεχίζουν να είναι, αντίστοιχα των εξουσιαστικών λογικών τους. Το κράτος χρησιμοποίησε τα σκυλιά του, αστυνομία και μμε, για να ενισχύσει και να περιφρουρήσει τη δράση του. Μέσα σε ένα όργιο δημοσιότητας η κατάληψη χαρακτηρίστηκε εστία ανομίας, εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, οι συλληφθέντες καταληψίες πρεζόνια. Τα ματ περιφρουρούν νυχθημερόν και για μήνες το κτήριο, ενώ μετά την ανακατάληψή του από 92 συντρόφους-ισσες και τη σύλληψή τους,  ενισχύθηκαν οι φόβοι τους ότι θα ξαναπαρθεί η Villa, και πέραν της φύλαξης έχτισαν τα πάντα στο κτήριο. Ενάμιση χρόνο σχεδόν από την εκκένωση το κράτος συνεχίζει να οργιάζει και να θριαμβολογεί για την πάταξη της ανομίας και να χρησιμοποιεί ακόμη τη Villa -μέσα και έξω από τη βουλή- όταν θέλει να δείξει έργο και να αντιπαρατεθεί στην αριστερά, ο δήμαρχος  αθηναίων, που στην αρχή δήλωνε άσχετος και άμοιρος ευθυνών, ικανοποιημένος πλέον από την κίνηση νομιμοποίησης του ακινήτου του καμαρώνει για αυτό που έγινε επί των ημερών του, ο φασιστικός άξονας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου -και μη- χαμογελά και κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση για το δωράκι και ο σύριζα συνεχίζει στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τη Villa, όποτε τον βολεύει, ως ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Και όλα αυτά γιατί; Για το μέγιστο πολιτικό όφελος, για όλους τους παραπάνω, που πάντα συγκλίνει σε ένα σημείο: στην εξουσία, είτε διατήρησής της είτε ανάληψής της. 

Η κίνηση εκκένωσης και κοινωνικής νομιμοποίησης της ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση του δήμου αθηναιών ότι η Villa θα γίνει σχολείο (για 150 μαθητές), την απόφαση χρηματοδότησης γι αυτό από το ΕΣΠΑ με περίπου 3 εκατ.€, και την εκκίνηση εργασιών, όλως τυχαίως, κατά την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική και υλική αμοιβή για τον «άσχετο» δήμαρχο αθηναίων και για την παροχή υπηρεσιών του (εκκένωση Villa Amalias, μαζικές συλλήψεις μεταναστών, πάταξη μικροπωλητών, περιθωριοποίηση ανθρώπων, άστεγοι, άποροι, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα κλπ), ξεκίνησε τον απρίλη του 2012 με την έγκριση χορήγησης κονδυλίου 120 εκατ.€  για την ανάπλαση και ανάπτυξη του δήμου και επισφραγίστηκε με την παρουσίαση «κοινωφελούς έργου» στα συντρίμια της Villas. Στην κυριολεξία στα συντρίμια μιας και όλες οι δηλώσεις περι σεβασμού του διατηρητέου κτηρίου και διατήρησης των στοιχείων του, που με τόσο κόπο και συλλογική εργασία κρατήσαμε όρθιο επί 23 χρόνια, ήταν απλά δηλώσεις. Γκρέμισε το κτήριο ολοκληρωτικά κρατώντας μόνο την πρόσοψή του και για όλα τα υπόλοιπα αρχιτεκτονικά στοιχεία που καταστράφηκαν ας είναι καλά το μπετόν που θα τα καλύψει. Σε μια περιοχή που έχει αφεθεί σκοπίμως να διαφεντεύεται από μπάτσους, νταβατζήδες και μισάνθρωπους φασίστες, ο δημοτικός άρχοντας εξαργυρώνει τα αργύρια της δόξας του πάνω στο αίμα ανθρώπων, πάνω στη σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.   

Εν κατακλείδι...

Ως Villa Amalias δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω πέρα από αυτά που λέμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ή χωρίς κτήριο. Θα συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, άνθρωποι που επιλέξαμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας, που προτάσσουμε το δικό μας πολιτισμό μακριά από life style πρότυπα εναλλακτισμού και υπερκατανάλωσης. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και να είμαστε ίσοι με όλους τους τελευταίους της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να ορθώνουμε αναχώματα ενάντια σε κάθε ρατσιστική και φασιστική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο φορά αυτή για να μας ξεγελάσει, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να  απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό…. 

Όλα αυτά αποτελούν την πραγματική αιτία για την οποία στις 18/12/2014 καλούμαστε να δικαστούμε, και όχι οι γελοίες κατηγορίες που μας αποδίδονται. Η πραγματική αιτία είναι ο φόβος της εξουσίας απέναντι σε αυτό που υπάρχει. Και είναι διαφορετικό από εκείνη.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

στους/στις συλληφθέντες/συλληφθείσες καταληψίες

από την εκκένωση της Villa Amalias

Δικαστήρια Ευελπίδων – 18/12/2014 - 09.00

“Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων από τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα Κάτω Πετράλωνα. Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιρετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού. [...]”

Κείμενο του στεκιού την μέρα της επίθεσης

            Στις 30 Ιουνίου του 2008 το αναρχικό στέκι Αντίπνοια, στα Κάτω Πετράλωνα, δέχθηκε οργανωμένη επίθεση από 15-20 παρακρατικούς της χρυσής αυγής. Εκείνη την ώρα βρίσκονταν μέσα στο χώρο 4 άτομα που έκαναν μαθήματα Ισπανικών. Το αποτέλεσμα ήταν ο τραυματισμός, με μαχαίρι, δύο συντρόφων, ένας εκ των οποίων σοβαρά. Από την πρώτη στιγμή κιόλας, η αλληλεγγύη μας συγκίνησε, τόσο για την αμεσότητα όσο για τον όγκο της. Τα αντανακλαστικά του κόσμου του κινήματος λειτούργησαν άμεσα και έτσι πρώτη απάντηση δόθηκε την ίδια μέρα. Αργά το βράδυ πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη πορεία προς το αστυνομικό τμήμα των Κάτω Πετραλώνων από 300 περίπου άτομα ενώ για αρκετό καιρό τόσο στο στέκι όσο και στο νοσοκομείο (που νοσηλευόταν ο ένας σύντροφος) κόσμος από τη γειτονία και από τον αγώνα εξέφραζε, με κάθε τρόπο, την αλληλεγγύη του.

            Αυτή η επίθεση δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως, σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής όξυνσης όπως ήταν εκείνη, η δράση παρακρατικών συμμοριών ενάντια σε πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους αυξάνεται (παραδείγματα είναι οι επιθέσεις στο Θερσίτη στο Ίλιον, με εκρηκτικό μηχανισμό, οι εμπρησμοί στη Βίλα Αμαλίας στην Αχαρνών και στο Πραπόπουλο, στο Χαλάνδρι).

            Πάγια τακτική του κράτους, σε τέτοιες περιόδους είναι να χρησιμοποιεί τους παρακρατικούς του μηχανισμούς, παράλληλα με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής για να αναχαιτίσει τους αγώνες και να τρομοκρατήσει όσους συμμετέχουν σε αυτούς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και οι παραπάνω επιθέσεις. Ενώ ο παρακρατικός ρόλος αυτών των συμμοριών έγκειται και στο γεγονός ότι όλη αυτή η δράση γινόταν με την ανοχή και τη συνεργασία του κράτους, κυρίως μέσα από τις δυνάμεις καταστολής.

            Εξόφθαλμα και ενδεικτικά παραδείγματα της αγαστής συνεργασίας τους ήταν η 2 Φλεβάρη του 2008 όπου χρυσαυγίτες (κάποιοι εκ των οποίων και υποψήφιοι) επιτίθονταν, μαζί τις διμοιρίες των ματ, σε αντιφασιστική διαδήλωση όπου και μαχαίρωσαν δύο διαδηλωτές. Το δεύτερο είναι το “πείραμα’’ του Αγ. Παντελεήμονα, όπου η χρυσή αυγή, χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα μια επιτροπή κατοίκων, αποτέλεσε, πάλι σε συνεργασία με την αστυνομία, το επιχειρησιακό κομμάτι στον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό για την εκκαθάριση της περιοχής από τους μετανάστες.

            Γυρίζοντας στην υπόθεσή μας, λίγη ώρα μετά την επίθεση στο Αντίπνοια, στην ίδια περιοχή, προσάγονται από την τροχαία δύο φασίστες που επέβαιναν σε μηχανάκι και αφού βρίσκουν πάνω τους δύο μαχαίρια και ένα τσεκούρι, ομολογούν ότι είναι μέλη της χρυσής αυγής και ότι συμμετείχαν στην επίθεση. Πρόκειται για τον Βασίλη Σιατούνη (ο οποίος υπήρξε και υποψήφιος της χ.α. στις προηγούμενες νομαρχιακές εκλογές) και τον Αθανάσιο Στράτο.

            Οι κατηγορίες εις βάρος τους είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και από τον Ιούλιο του 2008 ξεκινάει μια διαδικασία στην οποία οι φασίστες ζητάνε συνέχεια αναβολές και αποφεύγουν την παρουσία τους στα δικαστήρια, καθώς εκεί δέχονται την οργή συντρόφων και αγωνιστών και δεν έχουν καμιά δημόσια στήριξη από μεριά του φασιστικού κόμματος.

            Επί τρία χρόνια αυτή είναι η κατάσταση, μέχρι που στις 2 Μαΐου του 2011, μέρα που είχε οριστεί η δίκη, βρεθήκαμε αντιμέτωποι στην Ευελπίδων με ένα τάγμα εφόδου πρωτοκλασάτων στελεχών της ηγεσίας της χ.α. (μεταξύ των οποίων οι Λαγός και Κασιδιάρης), που παρ' ότι δημόσια είχε αποποιηθεί τη σχέση της με το γεγονός, με την παρουσία τους ανέλαβε επί της ουσίας την πολιτική ευθύνη της συγκεκριμένης επίθεσης. Μετά από συμπλοκή τράπηκαν σε φυγή με τη συνοδεία ΜΑΤ και η δίκη έγινε ερήμην τους. Το αποτέλεσμα ήταν η αναβάθμιση του κατηγορητηρίου σε κακουργήματα και η παραπομπή της διαδικασίας στο μεικτό ορκωτό. Από τότε η υπόθεση θάφτηκε, σε μια περίοδο στην οποία γινόταν αβαντάρισμα της χρυσής αυγής σε όλα τα πεδία, συνθήκη που έδωσε καρπό μετά τις εκλογές του 2012.

            Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2013, έγινε η “ξαφνική’’ δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτη, συμβάν που έρχεται να χρησιμοποιηθεί, από το κράτος, κατά το δοκούν. Για επικοινωνιακούς λόγους αλλά και ενδοσυστημικούς ανταγωνισμούς (ψηφοθηρία, το κράτος διαχειριστής-εγγυητής της δημοκρατίας και η θεωρία των δύο άκρων), ανακαλύπτεται ο καθεστωτικός “αντιφασισμός’’ και “οι θεσμοί επιτέλους θα κάνουν τα δέοντα’’. Η δικαιοσύνη θα δικάσει, η αστυνομία θα συλλάβει, τα ΜΜΕ θα αποκαλύψουν και ο πολιτικός κόσμος θα απομονώσει!!!

            Στο πλαίσιο αυτού του κυνικού πανηγυρισμού όπου συμμετέχουν όσοι έπεσαν από τα σύννεφα, θυμήθηκαν και πάλι την υπόθεσή μας, εντάσσοντάς την στη δικογραφία περί εγκληματικής οργάνωσης, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να μας βάλουν στο παιχνίδι τους σαν χρήσιμα πιόνια. Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη κληθήκαμε στην ανακρίτρια ως μάρτυρες για την εν λόγω υπόθεση. Η παρουσία μας, επομένως ήταν υποχρεωτική, και η θέση μας δεν ήταν μόνο να βγάλουμε λόγο για το φασισμό και το παρακράτος αλλά επίσης να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν δεχόμαστε να είμαστε κομμάτι του “καθεστωτικού αντιφασισμού”.

            Το οικονομικό-πολιτικό σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός και η δημοκρατία του, ευθύνεται για την ύπαρξη και την υποστήριξη του φασισμού, είτε στη μορφή του παρακράτους είτε στην πιο νομιμοποιημένη μορφή του σαν πολιτικό σχήμα. Μέσα από την συνολική κρίση και θέλοντας να διασφαλίσει την κυριαρχία του, το κράτος τροφοδοτεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, υιοθετεί ακροδεξιά ατζέντα, οξύνει την καταστολή (αναβαθμίζοντας το νομικό του οπλοστάσιο ποινικοποιώντας τους αγώνες, διώκοντας δριμεία τους αγωνιστές, ενισχύοντας την αστυνομία). Έτσι προμόταρε τη χρυσή αυγή όχι μόνο συγκαλύπτοντας τις επιθέσεις αλλά προωθώντας την και σε ιδεολογικό επίπεδο και, εν τέλει, βοηθώντας την μέσα σε δύο χρόνια να ανεδείχθη από την “αφάνεια’’ στο 7%. Οποιαδήποτε ρητορική λοιπόν περί αντιφασισμού, όταν προέρχεται από οποιοδήποτε μηχανισμό του κράτους, δεν μπορεί να μας θολώσει.

         Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι ταυτόχρονα και αγώνας ενάντια στο φασισμό και δίνεται στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις σχολές, στο περίγυρό μας. Εμείς οι από τα κάτω, μέσα από τους κοινωνικού- ταξικούς αγώνες στεκόμαστε απέναντι σε ένα πολύπλοκο και ισχυρό σύστημα, που προωθεί τις ανισότητες, την ιεραρχία και τους διαχωρισμούς. Ο κόσμος της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης απέναντι στο κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

         Μετά από έξι χρόνια συνολικά, στις 19 Σεπτέμβρη του 2014 θα γίνει το δικαστήριο για την επίθεση στο στέκι . Όπως κάθε στιγμή από τη μέρα της επίθεσης, δεν θεωρούμε ότι αυτή η υπόθεση αφορά μονάχα εμάς. Από τη μία, γιατί αν στο στόχαστρο του παρακράτους τότε μπήκε το στέκι Αντίπνοια και τα πρόσωπα που το στηρίζουν, ήταν γιατί ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα πολλά σημεία αναφοράς στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα και από την άλλη  δεδομένου του περιεχομένου της δίκης και του ρόλου που θέλει το σύστημα να διαδραματίσει ώστε να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμού του.

   Γι' αυτό καλούμε σε δημόσια κουβέντα συλλογικότητες και άτομα του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού χώρου προκειμένου να οργανώσουμε την παρουσία μας στα δικαστήρια, να καθορίσουμε τους όρους με βάση τους οποίους χρησιμοποιούμε τους θεσμούς ώστε να διασφαλίσουμε πως δεν θα γίνει πεδίο σπέκουλας του κράτους, της καθεστωτικής αριστεράς και βορά στα κοράκια της δημοσιογραφίας και να αναδείξουμε τη στάση μας απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο.

         Γιατί ο αγώνας μας δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στις δικαστικές αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης. Αντίθετα χτίζεται, παλεύεται, ομορφαίνει και χειραφετείται στις δομές αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.

http://stekiantipnoia.squat.gr

Never mind the bollocks, here is the...

πρόσβαση στο χώρο του σκοπευτηρίου (Μνημείο)

Για την ιστορία...

 «Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δεν θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που γίνεται. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ».

Μήτσος Ρεμπούτσικας – 1/5/1944.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμ-μορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολο-φόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολ-λούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων. Υπό την εντύπωσιν του κακουργή-ματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς. Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Η σελίδα που γράφτηκε το πρωινό της 1^ης Μαΐου 1944 έρχεται να προστεθεί με τον πιο τραγικό τρόπο στο αιματοβαμμένο βιβλίο της κατοχής και να αποδώσει την εικόνα ενός κομματιού από το σύνθετο τρομοκρατικό μηχανισμό που χρησιμοποιούσαν τα ES ES προκειμένου να καταστείλουν κάθε αντίσταση. 195 άνδρες και 5 γυναίκες, ήταν οι διακόσιοι που επιλέχθηκαν από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου -πηγή κρατουμένων ως εφεδρεία προς εκτέλεση- και μεταφέρθηκαν στο σκοπευτήριο  Καισαριανής (τόπος εκτελέσεων). Από αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία (παράδοση στις κατοχικές δυνάμεις από το Μεταξά) και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Οι εκτελέσεις γίνονται κατά δεκάδες, το χώμα δεν προλαβαίνει να ποτίσει από το αίμα, οι αγωνιστές πεθαίνουν με το κεφάλι ψηλά και τη ψυχή στα ουράνια, δίνουν τη ζωή τους για τη λευτεριά, για ανώτερα ιδανικά, ενάντια στο ναζισμό...

Μέχρι το 1944 εκτελέστηκαν στο σκοπευτήριο 739 άνθρωποι, ενώ οι εκτελέσεις κομμουνιστών συνεχίστηκαν και μετά τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου από τις εγχώριες φασιστικές-πατριωτικές κυβερνήσεις, μέχρι το σεπτέμβρη του 1949.

Από το 1984 ο χώρος 110 στρεμ. του Θυσιαστηρίου της Λευτεριάς κηρύσσεται ιστορικός, γεγονός βέβαια που δεν εμπόδισε κατά διαστήματα και μέχρι πρόσφατα να γίνει αντικείμενο διενέξεων ως προς την «αξιοποίησή» του, από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.

-----------------------------------------------------------------------------------

Τα χρόνια πέρασαν. Εν έτει 2014 δεν έχουμε πόλεμο και δεν είμαστε υπό καθεστώς κατοχής με την έννοια που υπήρχε 70 χρόνια πριν. Οι εικόνες όμως που συνθέτουν το σύγχρονο παζλ επιβολής, χειραγώγησης και καταστολής κάθε αντίστασης θυμίζουν πρακτικές και μηχανισμούς του τότε. Με την καραμέλα της εθνικής σωτηρίας και της ανάπτυξης της χώρας, κράτος και αφεντικά, μας απομυζούν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο, και η καταστολή -κεκαλλυμένη ή μη- υπάρχει σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται και που βρίσκονται χρεωμένες για 2 γενεές, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών και δομών πρόνοιας, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, διώξεις μεταναστών και στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλειστές φυλακές τύπου Γ, βίαιη καταστολή κινητοποιήσεων, εκκενώσεις καταλήψεων, χαρτογράφηση και φακέλωμα αγώνων και αγωνιστών, ενδυνάμωση και προώθηση εκφασισμού της κοινωνίας.

Η ζωή και η διεκδίκηση της καθημερινότητάς μας όμως είναι και θα πρέπει να είναι υπόθεση δική μας και όχι υπόθεση καθ’ υπόδειξην και υποταγήν.

Μέσα από αυτοοργανωμένους αγώνες διαρκούς πολιτικής αντίστασης και μακρυά από θεσμικούς φορείς, κόμματα και διαμεσολαβητές.

Ενάντια σε κάθε φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία και συμπεριφορά.

Ενάντια σε όλα τα κρατικά και παρακρατικά σκουλήκια που θέλουν να τραφούν από τη σάρκα αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Συνειδητά και συλλογικά προχωράμε για τους αγώνες της δικής μας γενιάς που θα αποτελέσουν εφαλτήριο για τις επόμενες γενιές. Με χαραγμένη στη μνήμη και τη συνείδηση εκείνη τη νοητή γραμμή που πότισαν με το αίμα τους χιλιάδες αγωνιστές και που ενώνει και εμπνέει μικρούς και μεγάλους αγώνες, με μικρά και μεγάλα τιμήματα, πάνω στις αξίες της  ελευθερίας, της ισότητας, της συλλογικής αντίστασης και της αλληλεγγύης.

Villa Amalias – 5/7/2014

Εν κατακλείδι 

Αντιλαμβανόμενοι τη σημασία του μέρους, τόσο ως ιστορικό χώρο όσο και ως φυσικό τοπίο, η εκδήλωση γίνεται στο χώρο πλησίον του μνημείου των 200 εκτελεσθέντων της Καισαριανής, στο πλαίσιο που κινούμαστε όλα αυτά τα χρόνια για τη διάδοση της αυτοοργάνωσης της ζωής μας και της αυτοδιαχείρισης των αναγκών μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμπεριέχεται και η δράση μας σε δημόσιους χώρους και στη δημιουργία νησίδων επικοινωνίας, συνθηκών και δραστηριοτήτων που θα κρατούν τους χώρους ανοιχτούς και προσβάσιμους για όλους,  χωρίς την εκμετάλλευσή τους από ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς.  

Διαδήλωση ενάντια στις Φυλακές Τύπου Γ'

https://athens.indymedia.org/event/51964/

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ