Clark, NJ –
Spotkanie, piątek, 03/18/2016, 19:00
Polish Cultural Foundation
177
Broadway, Clark, NJ 07066
Zyciorys (
Wikipedia )
Absolwent studiów polonistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim, na którym następnie podjął pracę. W
1993 ukończył studia podyplomowe na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego.
Od
1987 współorganizował akcje Pomarańczowej Alternatywy, za co był poddawany represjom przez władze
PRL. Był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa[1]. W
1988 i
1989 uczestniczył w protestach studenckich na Uniwersytecie Wrocławskim. Działał też w ruchu Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka. Później był także publicystą m.in. i Radia
Wrocław. W latach 90. był publicystą kwartalnika „
Fronda”[2]. Do
2007 prowadził zajęcia z dziennikarstwa na Uniwersytecie Wrocławskim.
Współpracuje z Organizacją Monarchistów Polskich[3] (stowarzyszeniem o charakterze tradycjonalistycznym, legitymistycznym), dla której kilkakrotnie wygłaszał prelekcje ideowe podczas spotkań w Warszawie i Wrocławiu. Jest przeciwnikiem Unii Europejskiej, którą przyrównywał wielokrotnie do ZSRR, gdyż jak twierdzi, instytucja ta opiera się na podobnych wartościach, co państwo radzieckie[4]. Wypowiada się również jako teoretyk, jego zdaniem pożądanych, zmian ustrojowych w Polsce, ewolucji od demokracji do monarchii[5][
6][7].
W
2005 stworzył film dokumentalny pt.
Plusy dodatnie, plusy ujemne o kontaktach Lecha Wałęsy z SB.
W wyborach parlamentarnych w 2007 został ogłoszony jako kandydat Unii Polityki Realnej do Senatu z ramienia komitetu
LPR[8], jednak nie zebrał wymaganej do startu liczby podpisów.
Jest współtwórcą telewizyjnego cyklu Errata do biografii, ujawniającego agenturalne wątki w życiorysach znanych Polaków. W kwietniu 2007 ogłosił, że znany językoznawca, profesor
Jan Miodek był konfidentem SB, za co został mu wytoczony proces, który przegrał[9].
Wrocławski Sąd Apelacyjny oddalił apelację Grzegorza Brauna[10][11], podobnie jak
Sąd Najwyższy, który wyrokiem z 10 września 2009 dodatkowo nakazał Braunowi przeprosić
Jana Miodka w prasie ogólnopolskiej i Radiu Wrocław. 29 maja
2010 Grzegorz Braun złożył skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka[12], powołując się na artykuł 10 (prawo do wolności słowa) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Postępowanie rozpoczęło się 14 marca
2013[12] i zakończyło się w listopadzie 2014 wyrokiem Trybunału stwierdzającym, że polskie postępowania sądowe bezspornie naruszyły wolność wypowiedzi i skazującym Polskę na wypłacenie odszkodowania i zadośćuczynienia Grzegorzowi Braunowi[13].
W wyborach prezydenckich w 2010 znalazł się w komitecie poparcia Jarosława Kaczyńskiego[14]. W wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował do rady miasta Wrocławia z listy komitetu Polski Wrocław[15].
Wystąpienie Grzegorza Brauna 10 września
2012 w czasie debaty publicznej w warszawskim klubie „Hybrydy” stało się podstawą do rozpoczęcia przez Prokuraturę Rejonową Warszawa-Śródmieście postępowania wyjaśniającego czy użyte przez niego sformułowania mogą być przestępstwem polegającym na wzywaniu do popełnienia zbrodni[16]. 16 kwietnia 2013 prokuratura umorzyła śledztwo w tej sprawie.
We wrześniu 2012 Prokuratura Rejonowa Warszawa-Wola podjęła decyzję o przedstawieniu reżyserowi zarzutów mających związek z incydentem na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie podczas ekshumacji jednej z ofiar katastrofy smoleńskiej. Zarzut naruszenia nietykalności cielesnej policjanta, wdarcia się na teren cmentarza i nieopuszczenie go pomimo żądania, został przedstawiony 3 stycznia 2013[17].
24 stycznia
2015 ogłosił decyzję o kandydowaniu na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach w 2015[18]. W przeprowadzonych 10 maja wyborach zajął 8. miejsce spośród 11 kandydatów, zdobywając 124 132 głosy, co stanowiło 0,83% głosów ważnych[19]. Zapowiedział oddanie głosu w II turze na Andrzeja Dudę[20]. Na wybory parlamentarne w tym samym roku powołał
KWW Grzegorza Brauna „
Szczęść Boże!”, który wystartował w części okręgów do Sejmu i wystawił jednego kandydata do Senatu. Sam Grzegorz Braun nie został kandydatem w wyborach.
Publikuje artykuły w czasopiśmie „Opcja na prawo”, którego jest stałym współpracownikiem.
- published: 24 Mar 2016
- views: 11