«ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ, ο φόβος για κάθε τι που δεν είναι ίδιο με εσένα» του Τάσου Σαγρή // "XENOPHOBIA, the fear for anything is not same with you!" by Tasos Sagris

Καθώς βλέπουμε την Ευρώπη να αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες με τον ίδιο τρόπο στον οποίο εξασκείται εδώ και αιώνες, στήνοντας φράχτες, στρατιωτικούς ελέγχους και στρατόπεδα συγκέντρωσης  για τους ξένους, τους διαφορετικούς και τους διαφωνούντες, είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε, έχει αλλάξει τίποτα πραγματικά στην Ευρώπη από την εποχή του Νταχάου και του Άουσβιτς;

Η εικόνα των Δανών αστυνομικών να αφαιρούν τα τιμαλφή αντικείμενα από τους πρόσφυγες με πρόσχημα την κάλυψη των εξόδων για τον ίδιο τους τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η γενική άνοδος της ναζιστικής και ρατσιστικής δεξιάς σε όλη την Ευρώπη αλλά και τα υστερικά παραληρήματα ενάντια στους Μουσουλμάνους από τον Ντόναλντ Τράμπ,  δημοφιλή υποψήφιο για την  εκπροσώπηση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις εκλογές για την προεδρεία της Αμερικής, απαιτούν μια επανεξέταση του τι σημαίνει να είσαι σήμερα διαφορετικός στον Δυτικό κόσμο, τον κόσμο που αυτοανακηρύχθηκε προστάτης της «Δημοκρατίας» και των «Ανθρώπινων Δικαιωμάτων».

Η Τζούντιθ Μπάτλερ δίνει έναν αποκαλυπτικό ορισμό για την βία όταν λέει ότι αυτή εκδηλώνεται με όλους τους τρόπους «όταν δρούμε ενάντια σε κάποιον, όταν βάζουμε τους άλλους σε ρίσκο, προξενούμε βλάβη, τραύμα ή ζημιά στους άλλους ή όταν απειλούμε την ύπαρξη τους με εξαφάνιση». Υπό αυτή την λογική ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να παρατηρούμε προσεχτικά την βία που εξασκεί ο καπιταλισμός μέσα από τα λόγια ενός τηλε-δημοσιογράφου, τις αποφάσεις, τις υπογραφές και τις ανακοινώσεις των πολιτικών, τις καθημερινές σημαντικές και ασήμαντες γραφειοκρατικές επιλογές των αρμόδιων τεχνοκρατών, των managers, των διευθυντών και των κυβερνητών μας. Μια βία διαρκής και εντατική που εξασκείται από τον καπιταλισμό και την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία με αφηρημένους και από-υλοποιημένους όρους , με τραγικά όμως και πολύ «υλικά» αποτελέσματα, ακόμα και αν δεν απαιτείται πλέον να φτάσει έως την ολοκληρωτική εξάλειψη πληθυσμών και την γενοκτονία. Απαιτεί όμως την συνεχή εξάλειψη κάθε διαφορετικότητας, την επιβολή της αφομοίωσης καθενός και καθεμίας μας σε μια δομή ενιαία και συμπαγή όπου κάθε δίοδος διαφυγής ή άλλος τρόπος να ζεις και να υπάρχεις έχει απαλειφθεί και ποινικοποιηθεί.
Η Ξενοφοβία υπήρξε σχεδόν από πάντα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κατάστασης, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως πάντα αυτός ο «ξένος» που φοβόμαστε δεν είναι κάθε είδους αλλά πολύ συγκεκριμένο είδος «ξένου».

Ο Τabish Khair, είναι Ινδός πολιτικός επιστήμονας από το Bihar, μια από τα πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη, ο οποίος ζει και διδάσκει σήμερα στην Δανία. Στο καινούργιο του βιβλίο «Η Νέα Ξενοφοβία» μελετά μέσα στους αιώνες, τους τρόπους με τους οποίους  το κυρίαρχο πολιτισμικό παράδειγμα, ο καπιταλισμός, αναγνωρίζει, περιορίζει και εξαλείφει την διαφορετικότητα διατηρώντας την κυριαρχία του σε κάθε εποχή.

Αυτό που ονομάζει «Παλαιά Ξενοφοβία» κατασκεύαζε την μορφή του ξένου πάνω  στα προφανή χαρακτηριστικά της διαφοράς. Οι «ξένοι» αποτελούν απειλή επειδή ερμηνεύονται ως διαφορετικοί, η βασική έμφαση δίνεται σε όλα τα στοιχεία του «ξένου» που τον κάνουν διαφορετικό από εμάς. Κατά παράδοξο τρόπο, η παλαιά ξενοφοβία αναγνωρίζει την ύπαρξη της διαφορετικότητας, αν και στέκεται εχθρικά απέναντι της.

Εν αντιθέσει, η «Νέα Ξενοφοβία» εξαφανίζει κάθε ίχνος διαφοράς, επιβάλει την ομοιομορφία. Στην «Νέα Ξενοφοβία, ο ξένος παραμένει ξένος αλλά δεν του επιτρέπεται να προβάλει καμία διαφορά. Στην παλαιά ξενοφοβία δεν υπάρχουν φαντασιώσεις αφομοίωσης των ξένων, στην νέα ξενοφοβία το κυρίαρχο φαντασιακό είναι αυτό της πλήρους αφομοίωσης τους. Με ένα παράξενο τρόπο όμως τελικά, αυτό το μοντέλο καταλήγει να είναι πιο ξενοφοβικό από το παλιό, μιας και τώρα οι «ξένοι» εξαναγκάζονται να προσαρμοστούν, να συμμορφωθούν, να υπακούσουν στις νόρμες της  κυρίαρχης κουλτούρας και να διαγράψουν ή να αποκρύψουν τα στοιχεία της διαφοράς τους.

Ο Καρλ Μαρξ είχε επιχειρηματολογήσει συγκρίνοντας την παλαιά, φεουδαρχική, και την ύστερη, καπιταλιστική εκμετάλλευση λέγοντας πως στην φεουδαρχία η εκμετάλλευση ήταν ορατή και έκδηλη, ενώ στον καπιταλισμό γίνεται αόρατη, άδηλη αλλά πολύ ισχυρότερη.  Αντίστοιχα η νέα ξενοφοβία εκδηλώνεται με αόρατους και αφηρημένους τρόπους, λιγότερο εγχαραγμένη στα σώματα και περισσότερο εμφανής στις σχέσεις και τις εξαναγκαστικές λειτουργίες των θυμάτων της, εφαρμόζοντας μεθόδους που σκοπό έχουν να εξαφανίσουν τα ίχνη της διαφοράς και της ιδιαιτερότητας από τα σώματα παρά να αφήσουν ίχνη σε αυτά με το μαστίγιο, τις αλυσίδες και τις άλλες μορφές επιβολής του παλιού πολιτισμού. Τα αποτελέσματα όμως και αυτής της νέας ξενοφοβίας είναι τελικά το ίδιο απάνθρωπα και καταστροφικά.

Ο Tabish Khair, στο βιβλίο του αναφέρει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εφημερίδα The Guardian: “Στην εποχή μας, κανένας δεν δηλώνει πλέον ρατσιστής. Ο ρατσισμός όμως συνεχίζει να βρίσκει τον στόχο του”.  Ο ρατσισμός επιβάλει την εξάλειψη κάθε ιδιαιτερότητας, κανονικοποιεί τις συμπεριφορές, καταστρέφει πολιτισμούς και κλείνει διεξόδους διαφυγής, στρατιωτικοποιεί την φιλοξενία, απορροφά την ανθρώπινη δύναμη σύμφωνα με τους νόμους της εργασίας και του εμπορεύματος,  εξαφανίζει κάθε πιθανή εναλλακτική μορφή διαχείρισης των πραγμάτων. Και εκεί είναι που τελικά αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο η νέα ξενοφοβία αποτελεί το βασικό μηχανισμό με τον οποίο ο καπιταλισμός διαχειρίζεται, αφομοιώνει και εξαλείφει κάθε άλλο, ξένο ή ανταγωνιστικό προς αυτόν,  πιθανό μέλλον της ανθρωπότητας.

Ο καπιταλισμός απαιτεί ανεμπόδιστη και απεριόριστη παγκόσμια κίνηση του κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή απαιτεί ρύθμιση, έλεγχο και περιορισμό της εργασίας και κάθε πιθανής ανθρώπινης δραστηριότητας. Αυτό για να επιβληθεί απαιτεί την λειτουργία ενός αστυνομικού κράτους. Έτσι, εν αντιθέσει με την κυρίαρχη πεποίθηση, ότι το εμπόριο διαλύει τα σύνορα,  τα καπιταλιστικά έθνη-κράτη απαιτούν και εντατικοποιούν διαρκώς την κατασκευή, διατήρηση και ένοπλη προστασία απροσπέλαστων συνόρων.  Δεν θα υπήρχε άλλωστε άλλος τρόπος να διαφυλαχθεί η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων από τις ορδές των αποκλεισμένων και εξαθλιωμένων που παράγονται καθημερινά σε όλο τον κόσμο καθώς η εκμετάλλευση και η ανισότητα εντατικοποιείται αποφέροντας τεράστια κέρδη στα χέρια των κυρίαρχων του «ανεπτυγμένου» κόσμου.
Οι απαραίτητοι νομοθετικοί κανονισμοί, οι διακρατικές συμφωνίες και οι συνοριακοί έλεγχοι μπορεί να εκδηλώνονται και να εφαρμόζονται με νέους τρόπους αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι λιγότερο ξενοφοβικοί.

Η διατήρηση του πλούτου και των προνομίων που συσσωρεύονται από την εκμεταλλευτική οργάνωση της εργασίας και της καθημερινής δραστηριότητας στις χώρες της Δύσης απαιτεί την διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία από την λειτουργία του καπιταλισμού χωρίς αυτή να μπορεί να ανεχθεί το βάρος της μετανάστευσης και των προσφυγικών ροών που δημιουργούνται από την εντατική παρέμβαση και την απρόσκοπτη καταλήστευση κοινωνιών που βρίσκονται εκτός των τειχών του Δυτικού κόσμου . Έτσι η νέα ξενοφοβία είναι υπό κάποιο τρόπο παρανοϊκή, παγιδευμένη σε έναν αδιόρατο και ανέκφραστο διαρκή φόβο, πίσω από τον οποίο κρύβεται η νόρμα της καπιταλιστικής εξουσίας και της εκμετάλλευσης.

Το Ισλάμ από την άλλη παράγει ένα πολύ παραδειγματικό πρόβλημα για την νέα ξενοφοβία. Η μετανάστευση μπορεί να «λειτουργήσει» αλλά μόνο αν αυτό γίνει με έναν αφηρημένο και αδιόρατο τρόπο. Δεν πρέπει να υπάρχουν ξένοι ανάμεσα μας. Η νέα ξενοφοβία απαιτεί την διαγραφή κάθε ξενικού στοιχείου από τον «ξένο». Το Ισλάμ με τα ορατά πολιτιστικά χαρακτηριστικά του αρνείται την εξάλειψη της δικιάς του διαφορετικότητας. Δεν αποκρύπτει τις ιδιαιτερότητες του και αντιστέκεται στους αφηρημένους μηχανισμούς παραγωγής ταυτότητας που ο καπιταλιστικός κόσμος θέλει να επιβάλλει στο σύνολο της ανθρωπότητας.
Το να απαγορεύσουμε στην Ευρώπη την μαντήλα στο κεφάλι από τις Μουσουλμάνες έχει λιγότερο να κάνει με την γυναικεία απελευθέρωση και περισσότερο με την δικιά μας ανάγκη να κάνουμε τους μετανάστες αόρατους, με την ανάγκη του καπιταλισμού να απορροφήσει τις μεταναστευτικές ροές στην αφηρημένη και εξομοιωτική λογική του κεφαλαίου. Ποια δυτική μαθήτρια θα επέλεγε να καθίσει δίπλα σε μια κοπέλα που φορά μπούργκα στο πανεπιστήμιο, ποιό διευθυντικό στέλεχος θα προσλάβει μια πωλήτρια με μαντήλα στο μαγαζί της πολυεθνικής εταιρίας;  Με αυτό τον τρόπο το Ισλάμ αποτελεί απειλή στην ομογενοποιητική λογική του καπιταλισμού και για αυτό στοχοποιείται.

Στην Μέση Ανατολή και συνολικά στον Μουσουλμανικό κόσμο, τα καθεστώτα είναι παγιδευμένα σε μια πολύ εμφανή αντίφαση. Από την μια μεριά συνεργάζονται με τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, από την άλλη ισχυρίζονται πως προβάλλουν μια συμβολική εναλλακτική οδό εξόδου από αυτόν. Η Σαουδική Αραβία αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί βασικό μοχλό επιβολής της Αμερικανικής πολιτικής στον Αραβικό κόσμο αλλά συνεχίζει να επιμένει σε ένα έντονα διαφορετικό πολιτικό και θρησκευτικό καθεστώς. Με τον τρόπο που δομείται η εξουσία σήμερα είναι φυσικό να καταλήγουμε σε έναν πόλεμο ανάμεσα σε φανατικούς Ισλαμιστές που λειτουργούν στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας και καπιταλιστές που συνεργάζονται με φανατικούς μουσουλμάνους για να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους στις Ισλαμικές περιοχές.              

Την ίδια στιγμή, όπως «εκτός» έτσι και «εντός» των συνόρων, σκοπός ύπαρξης της αστυνομίας και του στρατού είναι η προστασία των κυρίαρχων από κάθε πιθανή ανάδειξη ενός άλλου τρόπου δόμησης και οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. Η καταστολή των διαδηλώσεων και των κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών κέντρων, των χώρων δηλαδή όπου οργανώνεται και πραγματώνεται η αντίθεση στην κυρίαρχη κουλτούρα του εμπορεύματος και της εκμετάλλευσης, είναι φυσικό να βρίσκονται στο κέντρο της στόχευσης της αστυνομικής βίας, όποιο και αν είναι το ιδεολογικό πρόσημο που επιλέγει να χρησιμοποιήσει κάθε φορά το κόμμα που κυβερνά την κάθε χώρα.

Ο αποκλεισμός των μεταναστών, των φτωχών, των αναπήρων και των ηλικιωμένων από τους δημόσιους χώρους, οι κατασκευασμένες καταδίκες αναρχικών, ο καθημερινός εγκλεισμός όλων μας σε εξοντωτικά ωράρια, τα τερατώδη ποσοστά ανεργίας ανάμεσα στους νέους, ο καθημερινός ρατσισμός που αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι, τα διεμφυλικά άτομα, οι ναρκομανείς, οι πάνκηδες και τα φρικιά, οι Ρομά, οι Αφρικανοί και οι Κινέζοι,  οι Μουσουλμάνοι, οι Ινδουιστές, οι Βουδιστές, οι Σίχ και όποιοι άλλοι αλλόθρησκοι ζουν ανάμεσα μας, αποκαλύπτει ξεκάθαρα πως αυτός που στοχοποιήται ως βασικός εχθρός και απόκληρος του παρόντος συστήματος είναι αυτός που δεν μπορεί ή δεν θέλει να εξομοιωθεί και να αφομοιωθεί στις λειτουργίες και τις νόρμες αυτού του συστήματος.

Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η ανενδοίαστη έμπρακτη αλληλεγγύη και η ανοιχτόκαρδη ευφυής περιέργεια προς αυτό που μοιάζει αλλά δεν είναι ξένο είναι και πρέπει να είναι η στάση κάθε ανθρώπου που επιλέγει να στέκεται απέναντι σε όλα τα απολυταρχικά και εκμεταλλευτικά οικονομικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα της εποχής μας. Χωρίς να αγιοποιούμε  την μορφή του μετανάστη ή να του προσδίδουμε αυτόβουλα επαναστατικές προοπτικές που δεν επιλέγει ο ίδιος να προσλάβει, στεκόμαστε δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, την εξαναγκαστική προσφυγιά, την οικονομική μετανάστευση, την καταναγκαστική ανέχεια και την ανάγκη των ανθρώπων να βαδίσουν αυτό τον κόσμο ελεύθεροι, χωρίς περιορισμούς και συνοριακές περιφράξεις στην αιώνια αναζήτηση του ανθρώπου για ένα αξιοπρεπές και ευτυχισμένο παρόν και μέλλον.

Όταν επιτρέπουμε σε ένα καθεστώς να δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες να είμαστε σίγουροι πως αυτή η ίδια απάνθρωπη δομή βιο-εξουσίας απλώνεται σε όλη την επικράτεια της χώρας, διαπερνά όλες τις σχέσεις, τις επιλογές και τις καθημερινές δραστηριότητες όλων μας. Δεν πρόκειται ποτέ να απελευθερωθούμε από τα δεσμά που επέβαλαν στις κοινωνίες μας τα καπιταλιστικά καθεστώτα της Ευρώπης και της Αμερικής αν δεν αγωνιστούμε και για την ελευθερία των προσφύγων και των μεταναστών. Αν γίνει κατανοητό πως η φυλακή που επιβλήθηκε στους πρόσφυγες είναι ίδια με την καθημερινή φυλακή που επιβλήθηκε σε όλους μας, τότε θα καταλάβουμε ότι η ελευθερία τους είναι και δικιά μας ελευθερία.

Οι θάλασσες και τα ποτάμια, τα βουνά και οι ουρανοί αυτού του κόσμου δεν έχουν σύνορα.               Η ανθρώπινη αγάπη, τα όνειρα της ζωής και ο πόθος για βελτίωση των όρων και των συνθηκών καθημερινής διαβίωσης δεν κλείνονται σε κατασκευασμένα και επιβεβλημένα όρια. Όλα όσα ονειρευτήκαμε για αυτό τον κόσμο έγιναν παράνομα καθώς η κυριαρχία απλώνεται σε κάθε μικρο-στιγμή της ζωής, νομοθετεί παγίδες, περιφράξεις και περιορισμούς, κλείνει και περιχαρακώνει την ζωή σε έναν μηχανισμό επιβολής και καθημερινής εντατικής εκμετάλλευσης. Στόχος όλων μας θα έπρεπε και πρέπει να είναι η καταστροφή αυτού του καθεστώτος, η απελευθέρωση της ανθρώπινης δύναμης να αγαπά, να φροντίζει και να περιθάλπει, να  παράγει δηλαδή ελευθερία, ευτυχία και πλούτο για όλους εξίσου σε όλο τον κόσμο, χωρίς ειδικά προνόμια και περιορισμούς.


Τασος Σαγρής

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ (Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες)

Ο Τάσος Σαγρής είναι θεατρικός σκηνοθέτης και ποιητής, μέλος της συλλογικότητας Κενό Δίκτυο http://voidnework.blogspot.com και του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών http://www.theinstitute.info 

Άμεση Απάντηση στην καταστολή του Εμπρός! // Direct Reply to state attack against occupied theatre Embros in Athens

More than 2500 people supported the great benefit concert of Void Network in Occupied Theater Embros in Athens, for the solidarity to the refugees movement infrastructures in Exarchia and Lesbos island in 13/2/2016. Two days after the Greek state attacked to Embros cutting electricity. 
The assemblies of people are in daily base in defense to the occupation and we invite you all to support occupied theater Embros in all possible ways. We Invite all those who comprehend the actions of Embros in cultural and political sphere as a part of the constant autonomous struggle for Free Space and Time, for a world without State and Fascism, all those who took part in all solidarity events and hundreds of actions in Embros, all those who believe that Embros is something worthwhile to fight for, honoring your own class consciousness and class solidarity, the struggles of our times and the coming community of Equality and Freedom of our own Future, not the future that plans for all of us the contemporary Totalitarianism all around the world! // VOID NETWORK   

Περισσότερα απο 2.500 άτομα πήραν μέρος στις 13/2/2016 στην μεγάλη συναυλία της συλλογικότητας Κενό Δίκτυο για την οικονομική ενίσχυση των δομών αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στα Εξάρχεια και την Μυτιλήνη. Δύο μερες μετά το Ελληνικό κράτος επιτέθηκε στο Εμπρός κόβοντας το ρεύμα και αφαιρώντας μέρος της ηλεκρτολογικής εγκατάστασης. Οι συνελεύσεις υπεράσπισης του Εμπρός είναι καθημερινές και καλούν σε άμεση συμμετοχή όλων μας στην υπεράσπιση του Εμπρός με όλους τους δυνατούς τρόπους.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ όσους θεωρούν πώς οι δράσεις του Εμπρός στον χώρο της κουλτούρας, η διαρκής πάλη του για την ελευθεριακή θέσμιση του χώρου και την αυτονομία, η σύνολη παρουσία του ενάντια στον Φασισμό και το Κράτος, και οι δράσεις αλληλεγγύης λόγου και μουσικής, όπως η τεράστια μουσική εκδήλωση του Σαββάτου, για τις κινηματικές δομές στήριξης προσφύγων, είναι πράγματα τα οποία κανείς αξίζει να υπερασπίζεται, τιμώντας την αλληλεγγύη της τάξης του, τη συνείδηση του, και τους κοινωνικούς αγώνες του τώρα, αλλά και της επερχόμενης Κοινότητας Ισότητας και Ελευθερίας, του ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΙΚΑ! // ΚENO ΔΙΚΤΥΟ

16/2/2016 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ 

Ανοιχτή Συνέλευση 
Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ

Η ΤΕΧΝΗ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΡΕΥΜΑ

Στο παλαιότερο γεγονός της σύλληψης και δίωξης εκ μέρους του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. των 2 ηθοποιών που έκαναν πρόβα τις πρωινές ώρες της 30ης Οκτωβρίου 2013 στο χώρο του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου Εμπρός, και στα πρόσφατα γεγονότα στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού (το κατέβασμα της παράστασης «Ισορροπία του Νας») και στην Ισπανία (τη φυλάκιση των 2 κουκλοπαιχτών με την κατηγορία της υπόθαλψης τρομοκρατικών ενεργειών(!)), έρχεται να προστεθεί και η χθεσινή αυθαίρετη, αιφνιδιαστική και βίαιη, εκ νέου επέμβαση του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ στο χώρο του Εμπρός, (έκοψαν την κεντρική παροχή ρεύματος και παραβιάζοντας τις πόρτες αφαίρεσαν από μέσα τα ρολόγια και τις ασφάλειες κι έκοψαν τα καλώδια) για να επιβεβαιώσει ότι η Τέχνη είναι η πρώτη που διώκεται και καταστέλλεται σε ανελεύθερους καιρούς…

Το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. «έριξε μαύρο» στο Εμπρός για ν’ «αποκαταστήσει τη νομιμότητα»…

Πώς μπορεί να «αποκατασταθεί η νομιμότητα» από έναν φορέα που δε νομιμοποιείται ούτε λεκτικά;
Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. σημαίνει: Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου(!;!)

Δεν υπάρχει ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου…
Η περιουσία του Δημοσίου είναι δημόσια και μας ανήκει!

Το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ., με βάση το νόμο 3896/2011 με τον οποίο ιδρύθηκε, εκποιεί τη δημόσια περιουσία κι ας τη βαφτίζει ιδιωτική. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εκτελεστικός νόμος της δανειακής σύμβασης. Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με πρόσχημα την είσπραξη εσόδων για την αποπληρωμή του χρέους δεν είναι μία ουδέτερη πράξη, αλλά λειτουργεί ως υφαρπαγή.

Όλη η προσπάθεια επικεντρώνεται στο πώς θα ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία ώστε να ωφελήσει τους κερδοσκόπους και μόνον αυτούς. Ανάμεσα στα πωλούμενα είναι όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη και ανασυγκρότηση μιας χώρας (όπως λιμάνια, αεροδρόμια, χώροι ιστορικής μνήμης, κ.τ.λ.). Στην ουσία το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. λειτουργεί ως μοχλός καταπίεσης κι εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας.

Το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. έκοψε το ρεύμα στο Εμπρός. Όμως, η Τέχνη δε μένει ποτέ από ρεύμα. Η Τέχνη δημιουργεί ρεύματα που αναμιγνύονται, συνδιαλέγονται και συμπορεύονται με τα κοινωνικά ρεύματα.
Το Εμπρός αποτελεί εδώ και 4,5 χρόνια έναν κόμβο όλων αυτών των ρευμάτων και θα συνεχίσει  με την ίδια και μεγαλύτερη δυναμική, όσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι.

 Η χθεσινή προγραμματισμένη παράσταση πραγματοποιήθηκε κανονικά με τη στήριξη της γειτονιάς και των αλληλέγγυων, όπως θα πραγματοποιηθούν και οι επόμενες . Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. 

Καλούμε και σήμερα 17/2 τις αλληλέγγυες και τους αλληλέγγυους, σε έκτακτη συνέλευση στις 6:00 μ.μ., σε συνεχή παρουσία και στήριξη όλων των εκδηλώσεων που γίνονται σε καθημερινή βάση στο Εμπρός, καθώς και στην ανοιχτή συνέλευση της Κυριακής  για να συζητήσουμε τους περαιτέρω τρόπους υπεράσπισης του εγχειρήματος. 


Ανοιχτή Συνέλευση Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ
http://www.embros.gr



ART WILL NEVER BE OUT OF POWER!

To the older event of the two actors being arrested in the early morning hours of October 30, 2103 on behalf of TAIPED*  while they were rehearsing on the stage of the occupied Free Self-Organised Theatre “EMBROS” (tr. COME ALONG!), and to the more recent events regarding the Greek National Theatre’s Experimental Stage (censorship of the play “The Nash Equilibrium”) and the Spanish puppeteers who were jailed for “endorsing terrorism" (!), we can now add yesterday’s arbitrary, sudden and violent, new intervention in the “Embros” building: following the request of TAIPED, a state Electricity Company crew accompanied by police cut off the central electricity supply, forced the doors, took out the electric meters and cut all the wires, as if to confirm that Art is the first victim of illiberal times…
TAIPED cut out the power of “Embros” in order to “restore legality”…
But how can legality be restored by a Fund that can never be legitimized?
TAIPED’s acronym literally means: the Public Sector’s Private Assets Utilization Fund!
But there is no private asset of the Public sector…
The Public sector’s assets are public and belong to all of us!
TAIPED, based on Law 3896/2011 on which it was founded, sells off the public assets, even though they are named “private” (or its English title claims to “develop” them). Selling off public assets under pretense of collecting revenue for paying off debt is not a neutral act, it is hijacking.
The whole effort is concentrated on how to sell off the public assets to the sole benefit of speculators. Among the assets for sale one finds everything necessary for the existence and reconstruction of a country: seaports, airports, energy networks, places of historic memory, etc. In essence, TAIPED functions as a tool to repress and impoverish Greek society.
TAIPED cut out the power of “Embros”. But Art is never out of power. Art creates currents that intermingle, interrelate and join with social movements.
“Embros” is an important node of all these currents for the last 4.5 years, and will continue to be so with the same and even bigger momentum, no matter how much this annoys certain people. 
Yesterday’s scheduled performance took place regularly thanks to the support of neighbors and solidaries, and so will the next ones. The people’s reaction was immediate. 
This is a call to all people to express solidarity. We call people to participate in emergency meeting tonight 17/2 at 18.00. We also ask for their continuous presence and support of all events organized in “Embros” on a daily basis, and for them to attend the open assembly on Sunday where we will discuss further actions to defend the occupied theatre.

Open Assembly of Free Self-Organised Theatre EMBROS 

http://www.embros.gr

*

TAIPED, the Hellenic Republic Asset Development Fund (HRADF) was established on 1st July 2011 (L. 3986/2011), under the medium-term fiscal strategy. The new law aimed to restrict governmental intervention in the privatisation process, and its further development within a fully professional context. (from its website)

KENO ΔΙΚΤΥΟ: Περί Ασφαλιστικού και αγώνων // VOID NETWORK analysis: About the new Social Insurance law and the struggles of our times in Greece

Περισσότεροι απο 50.000 άνθρωποι στην Αθήνα και πολλές χιλιάδες σε όλες τις άλλες πόλεις της χώρας διαδήλωσαν ενάντια στον νέο ασφαλιστικό νόμο στις 4/2/2016. Με αφορμή αυτή την ημέρα δράσεων το Κενό Δίκτυο καταθέτει μια ευρύτερη ανάλυση για τους κοινωνικούς αγώνες της εποχής μας.

More than 50.000 people in Athens and many thousands in all other cities of Greece demondtrated in 4/2/2016 against the new Social Insurance law. Void Network offers here an analysis of the social struggles of our times in Greece

KENO ΔΙΚΤΥΟ: 
Περί Ασφαλιστικού και αγώνων

« Όταν από την κορυφή του κράτους τούς παίζουνε βιολί, τι άλλο να περιμένει κανείς, 
παρά να χορεύουν όσοι βρίσκονται από κάτω»; 
- Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Η πορεία της 4ης Φεβρουαρίου είχε αν η μη άλλο την αίσθηση του οικείου, αφού όλοι έκαναν αυτό που είθισται να κάνουν, από τους «ειρηνικούς διαδηλωτές» μέχρι όσους και όσες κατέβηκαν να συγκρουστούν. Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπήρξε μια περίοδος όπου οι κινητοποιήσεις είχαν αποκτήσει κάτι από τη δύναμη του ανοίκειου και του ενδεχόμενου, η εικόνα θα μπορούσε να κριθεί απογοητευτική ή και συμπτωματική της αμηχανίας μας• αφού δεν πήγαμε μπροστά, γυρίσαμε στα ειωθότα. Ακριβώς όμως επειδή οι αγώνες έχουν ιστορικότητα και μιλάμε για κύκλους αγώνα, το θέαμα της τελευταίας πορείας όχι μόνο δεν πρέπει να εκπλήσσει αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ενθαρρυντικό. Όχι επειδή αποτελεί απαραίτητα αφετηρία «ταξικής αντεπίθεσης», αλλά επειδή ο μαζικός της χαρακτήρας δείχνει ότι ο κόσμος αρχίζει πάλι να μπαίνει σε μια λογική κινητοποίησης, ανοίγοντας ρωγμές στη μοιρολατρία που καλλιεργεί η κυβέρνηση, η οποία θέλει να εμφανίζει τον εαυτό της ως το μόνο ανάχωμα μπροστά σε έναν ακόμα πιο σκληρό και συντηρητικό νεοφιλελευθερισμό. Αν μπουν στην εξίσωση και άλλες ροές αγώνα -με προεξέχουσα αυτή των αγροτών, η οποία όντως μπορεί να μπλοκάρει την ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου- τότε δημιουργείται ένα μίγμα εν δυνάμει εκρηκτικό. Εκρηκτικό όμως σημαίνει άραγε και «προοδευτικό», «ριζοσπαστικό» ή ακόμα περισσότερο «επαναστατικό»; 

Η διάρρηξη της συναίνεσης της ήττας στην οποία βασίζεται η κυβέρνηση από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και μετά, είναι προφανώς απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε αλλαγή προς όφελος των υποτελών τάξεων. Από την άλλη όμως, ενάντια σε ένα φαντασιακό που αρκεί να βλέπει μάζες στους δρόμους και συγκρούσεις για να αγαλλιάζει, πρέπει να αναλύονται κριτικά και τα συγκεκριμένα περιεχόμενα των αγώνων, τα συμφέροντα, οι επιθυμίες, τα επίδικα που κουβαλάνε όπως και η εγγραφή τους στην κρατούσα κατάσταση. 

Το γεγονός ότι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μέρος των «συμφωνηθέντων» με τους δανειστές, υποδεικνύει ότι δεν μιλάμε για ένα μεμονωμένο φαινόμενο αλλά για ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δια μέσω των διαβόητων Μνημονίων. Προτού ριχτεί όμως όλο το ανάθεμα στη «Τρόικα» καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού προς την κατεύθυνση που παίρνει -τουλάχιστον όσο αφορά τις βασικές συντεταγμένες- αποτελεί μακροχρόνιο ζητούμενο, που έβγαινε από τα συρτάρια μόνο και μόνο για να ξαναμπεί λόγω των κοινωνικών αντιδράσεων και του πολιτικού κόστους που θα είχε. Αυτό το γεγονός μας επιτρέπει να εγγράψουμε με τη σειρά τους τις πολιτικές των τελευταίων ετών στη γενικότερη αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος που έχει συνδεθεί με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. 

Η υιοθέτηση μιας μακρό-ιστορικής οπτικής, δεν σημαίνει ότι το Μνημόνιο είναι απλά μια δικαιολογία και ότι τα μέτρα που περνάνε είναι «μία από τα ίδια». Η κρίση –ως κρίση υπερσυσσώρευσης, ως κρίση αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, ως κρίσης της νεοφιλελεύθερης κυβερνησιμότητας- είναι πραγματική και έθεσε το ζήτημα της αναδιάρθρωσης με έναν επιτακτικό τρόπο. Η λογική όμως που διέπει τα μέτρα που υλοποιούν την αναδιάρθρωση δεν είναι καινούργια αλλά εντείνει μια υπάρχουσα ορθολογικότητα που αφορά κάτι πολύ περισσότερο από ένα δόγμα μη-παρέμβασης του κράτους στην αγορά. Κινούμενη προς μια εμπέδωση του ανταγωνισμού, της (οικονομικής) αξίας και της επιχειρηματικότητας σε όλη την έκταση της κοινωνικής ζωής, η νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα βάζει στο στόχαστρο της την ίδια την έννοια των συλλογικών δικαιωμάτων που ενσωμάτωνε το κοινωνικό κράτος. 

Φυσικά το κοινωνικό κράτος όπως παρήχθη ιστορικά είναι αρκετά αντιφατικό για να θεωρηθεί ένας θρίαμβος των πληβείων (ή από την άλλη ένα κόλπο «των αφεντικών» ή μια αυτοματοποιημένη λειτουργία αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης). Πιο πειστικό είναι να προσεγγίζουμε το κοινωνικό κράτος -όπως ευρύτερα τις διάφορες μορφές κοινωνικής ασφάλισης που προηγήθηκαν αυτού- ως πεδίο συνάντησης ροών από τα κάτω και από τα πάνω εντός ενός δεδομένου δίκαιο-οικονομικού καθεστώτος. Ακόμα και έτσι το προκείμενο δεν αλλάζει: στις διάφορες εκφάνσεις του, όπως αυτή της κοινωνικής ασφάλισης, το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος διεπόταν –έστω και μερικώς- από την αξίωση ότι η αξιοπρεπής ζωή είναι συλλογικό δικαίωμα που δεν εξαρτάται καθαυτό από την ατομική επίδοση στην αγορά ή από τους «νόμους» της τελευταίας. Αν λοιπόν ισχύει ότι εφόσον εντασσόταν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής το ασφαλιστικό σύστημα γινόταν λειτουργικό και στην αναπαραγωγή του, εξίσου ισχύει ότι έκανε τη τελευταία για ένα σημαντικό κομμάτι των από κάτω όχι απλά ανεκτή αλλά ικανοποιητική. Είναι τουλάχιστον υπερβολικό από αυτή τη σκοπιά να απαξιώνουμε αφ’ υψηλού ως «ξεροκόκαλα» τις κατακτήσεις των κινημάτων του παρελθόντος. Αν στη τελική ο κόσμος θέλει να υπερασπιστεί «τα κεκτημένα» είναι γιατί αυτά είναι και πραγματικά και σημαντικά.
Υπό αυτή την έννοια, η υπεράσπιση ή και ανάκτηση κάποιων βασικών κατακτήσεων είναι αδιαπραγμάτευτη ως αφετηρία κάθε πολιτικής παρουσίας στους αγώνες. Αλλά συγχρόνως υποδεικνύει τις αντιφάσεις, τα προβλήματα και τα όρια που οι αγώνες για το ασφαλιστικό θα συναντήσουν. Εφόσον μιλάμε για υπεράσπιση ενός υπάρχοντος συστήματος, η επιθυμία που κινητοποιεί τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στον δρόμο προσλαμβάνει έναν αμυντικό χαρακτήρα. Αυτό παράγει μια διαφοροποίηση σε σχέση με τους αγώνες που κάποτε συντέλεσαν στη θεσμοποίηση του κοινωνικού κράτους, οι οποίοι εκ των πραγμάτων κοίταγαν μπροστά. Το πολιτικό συμπέρασμα είναι σαφές: σε έναν πρώτο βαθμό, κάθε επαναστατικό πρόταγμα είναι εξωτερικό προς τους τρέχοντες αγώνες ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Φυσικά, σε οποιαδήποτε συγκυρία μια επανάσταση θα έχει έναν χαρακτήρα τομής του ιστορικού συνεχούς. Η διαφορά έγκειται στο πως εγγράφεται η επαναστατική προοπτική σε έναν ευρύτερο ιστορικό ορίζοντα. Στους υπό εξέλιξη αγώνες, η επανάσταση δεν τίθεται στην ημερήσια διάταξη ως η ριζοσπαστική εναλλακτική στην προοπτική της σταδιακής μεταρρύθμισης, καθώς η ίδια η μεταρρύθμιση αφορά ροές που πηγάζουν από τα πάνω ως επιθετική αναδιάρθρωση και όχι από τα κάτω ως προοδευτική διαδικασία μετασχηματισμού.  

Το ζήτημα όμως δεν αφορά πρωτίστως την προοπτική της επανάστασης αλλά τη μορφή και το περιεχόμενο των αγώνων. Εφόσον το νομοσχέδιο που προετοιμάζεται βάλλει διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, οι κινητοποιήσεις παίρνουν αναπόφευκτα έναν μαζικό, λαϊκό, χαρακτήρα. Ο «λαός» όμως είναι μια μη-συνεκτική, ετερογενής, κατηγορία, που ενοποιεί ένα πλήθος διαφορετικών και ενδεχομένως ανταγωνιστικών μεταξύ τους συμφερόντων και προσδοκιών. Αυτό εντείνεται από τον αμυντικό χαρακτήρα των αγώνων, οι οποίοι ως αγώνες διατήρησης δεν υποδεικνύουν λαούς που δεν υπάρχουν ακόμα αλλά υπερασπίζουν τα υπάρχοντα συμφέροντα, άρα και ενδεχομένως τα προνόμια, των κοινωνικών ομάδων που συνθέτουν τον ελληνικό λαό. Ειδικά στην Ελλάδα, (που δεν είναι δα και στο 1940 ή Λατινική Αμερική ώστε ο λαός να έχει κατεξοχήν πληβειακό χαρακτήρα) το κοινωνικό κράτος παρήχθη υπό τεμαχισμένη μορφή μέσα από την ισχυροποίηση πελατειακών δομών και τη δημιουργία κοινωνικών καστών. Έτσι, η εναντίωση στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση ισορροπεί μεταξύ του λαϊκού και του συντεχνιακού, κάτι που κάνει κάποιες διεκδικήσεις να μην αφορούν δικαιώματα που απαιτούνται από τις αγωνιζόμενες ομάδες να γενικευτούν αλλά ιδιαίτερες ρυθμίσεις που εύκολα μπορούν να εμφανιστούν ως προνόμια. Αυτό κάνει προφανώς τους αγώνες ανοιχτούς σε δεδομένες κομματικές διαμεσολαβήσεις. Αλλά την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι τα συντεχνιακά αιτήματα ενώνονται μόνο σε ένα εθνικό πεδίο ως επιμέρους λαϊκά αιτήματα, μαζί με το γεγονός ότι η ασφαλιστική μεταρρύθμιση διαμεσολαβείται και επιβάλλεται από διεθνείς θεσμούς εξουσίας, κάνει τους αγώνες έκθετους στο φαντασιακό μιας εθνικής κοινότητας που προστατεύει τα μέλη της. Κάπου εκεί επικυρώνεται και το έθνος-κράτος πατέρας, που τώρα στερεί την απόλαυση που μας οφείλει.

Αν μια ταξική σκοπιά σε αυτό το πλαίσιο είναι απαραίτητη, η επίκληση μιας αφηρημένης ταξικής ενότητας δεν βοηθά, πόσο μάλλον εφόσον οι διαφοροποιήσεις και η συντεχνιακή λογική αφορούν τα ίδια τα εργατικά στρώματα και πατάνε σε μια πολύ υλική βάση. Αν λοιπόν πρέπει να τρυπήσουμε την κρούστα του λαού δεν είναι για να ανακαλύψουμε μια ενιαία και συμπαγή εργατική τάξη η οποία περιμένει να ανακαλύψει και αυτή τον εαυτό της. Αντιθέτως, έχει πολύ μεγαλύτερο νόημα να ανιχνευθούν οι κοινωνικές δυνάμεις και φιγούρες που ακόμα και αν υπερασπίζουν κεκτημένα κουβαλάνε μια γενικεύσιμη χειραφετική δυναμική. Επιπλέον, στο βαθμό που δεν μιλάμε για μια ακαδημαϊκή θεωρητική διαδικασία αλλά για ένα εγχείρημα που συνδέεται με μια ορισμένη πολιτική παρουσία, αυτή η ανίχνευση δεν μπορεί παρά να γίνεται με όρους συνάντησης. Αυτό σημαίνει ότι -παρόλο που σε συγκεκριμένες κινητοποιήσεις όχι μόνο δεν έχουν θέση δυνάμεις αντικαπιταλιστικές, αναρχικές ή κομμουνιστικές, αλλά πρέπει και να τις προσεγγίζουν εχθρικά- η συνολική απουσία και αποχή από τους τρέχοντες αγώνες του ασφαλιστικού δεν ενδείκνυται ως τακτική. Επίσης σημαίνει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους μιας αντικειμενικής ταυτότητας συμφερόντων που αρκεί να αυτό-οργανωθεί για να κάνει περιττή την ανάγκη εύρεσης κοινών τόπων και πολιτικών διαμεσολαβήσεων. 

Η όποια ριζοσπαστικοποίηση και η όποια ταξική «αφύπνιση», οι όποιες αποκλίσεις και οι όποιες συναρμόσεις, οι όποιες διαδικασίες μετασχηματισμού, θα παραχθούν μέσα από τους αγώνες όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Αυτό πέρα από το να απαιτεί μια λιγότερο απαξιωτική στάση στον λαϊκό χαρακτήρα ενός αγώνα μας επαναφέρει στην αφετηρία του κειμένου• δεν μπορούμε να μιλάμε και να δρούμε λες και ο προηγούμενος κύκλος αγώνων δεν υπήρξε, λες και οι διάφορες διεκδικήσεις –είτε έπαιρναν έναν ειρηνικό είτε ένα συγκρουσιακό ή και εξεγερσιακό χαρακτήρα- δεν βρήκαν μπροστά τους τον τοίχο που όρθωσε ένα ντόπιο και διεθνές κατεστημένο αποφασισμένο να κάνει του δικό του άλμα εμπρός. Το θέμα προφανώς αφορά αλλά δεν εξαντλείται στο συσχετισμό δύναμης. Η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, ανεξαρτήτως των διαφόρων εκφάνσεων της, λειτουργεί σε ένα επίπεδο ολότητας, ως συνεκτική κρατική πολιτική. Μια παγίδα εδώ είναι να μπουν οι αγώνες σε μια λογική (συν)διαχείρισης του κράτους, άρα και ενός δίκαιου επιμερισμού «των βαρών». Ως κοινωνικά αιτήματα, η αξιοπρεπής σύνταξη, η επαρκής κοινωνική ασφάλιση για όλους κλπ. πρέπει να τίθενται ως αδιαπραγμάτευτα, ανεξάρτητα του τρόπου εκφοράς τους, δηλαδή αν αναπαρίστανται ως συλλογικές ανάγκες ή ως συλλογικά δικαιώματα. Η άλλη περίπτωση εξάρτησης των αιτημάτων αυτών στις ανάγκες της εθνικής οικονομίας, τα υποτάσσει κατά το μάλλον ή το ήττον στη λογική της αξίας, της ανταποδοτικότητας και των αγορών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η εξάρτηση δεν υφίσταται ως υλική πραγματικότητα ή ότι αυτή η λογική δεν πρυτανεύει και δεν επιβάλλεται από δεδομένους θεσμούς εξουσίας υπό τη μορφή μιας συνολικής ορθολογικότητας και κυβερνησιμότητας. Το να επιμένουμε σε μια «εργατίστικη» λογική συνδικαλιστικής διεκδίκησης, όσο μαχητική και αν είναι αυτή, είναι να αγνοούμε ότι οι όποιες γενικευμένες εργατικές διεκδικήσεις προϋποθέτουν στην παρούσα συγκυρία μια συνολικότερη πολιτική αλλαγή κατεύθυνσης, είτε αυτή εν τέλει είναι ρεφορμιστικού είτε επαναστατικού χαρακτήρα.

Κανείς δεν περιμένει, ούτε χρειάζεται, «Το Πρόγραμμα» για να αμφισβητήσει, να αγωνιστεί, να δράσει, να παράγει γραμμές φυγής. Αλλά υπάρχουν οριακές στιγμές όπου οι αγώνες ανοίγουν το φάσμα μιας μεγάλης αλλαγής. Σε αυτές τις στιγμές-όρια για να συνεχίζει να ρέει και να ριζοσπαστικοποιείται η επιθυμία προς τα μπρος πρέπει να μπορεί να επενδύσει σε κάτι, για το οποίο τα υποκείμενα που αγωνίζονται αν ερωτηθούν να πουν ότι παλεύουν. Από αυτή τη σκοπιά, δεν πρέπει να υποτιμάται η απουσία εναλλακτικής πειστικής αφήγησης ή η ανεπαρκή επεξεργασία καίριων πρακτικών ζητημάτων που θα θέτονταν (πχ.) σε ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, ένα αρκετά πιθανό σενάριο άλλωστε αν το ασφαλιστικό μπλοκαριστεί επιτυχώς από τους αγώνες. Ακόμα λοιπόν και αν γίνει δεκτό ότι αυτή τη στιγμή οι αγώνες από τα κάτω (οφείλουν πρωτίστως να) διανοίγουν κενά, ένας πολιτικός προβληματισμός πρέπει εξίσου να προσπαθεί να δει πέρα από αυτά.

Στο διάστημα που ακολουθεί οι αγώνες θα τεστάρουν και πάλι τις δυνατότητες και τα όρια τους, μαζί με τις αντοχές μιας κυβέρνησης χωρίς οργανικούς δεσμούς ούτε με τους πάνω ούτε με τους κάτω. Την ίδια στιγμή, οι αγώνες θα βρουν πάλι διλήμματα που, άσχετα αν από μια ταξική ή επαναστατική σκοπιά θα φαίνονται ψευδή ή όχι, θα έχουν πραγματικές επιπτώσεις. 

Ας μην κρατάμε μεγάλο καλάθι. Μέχρι σήμερα, η πρόσδεση στο υπάρχον, η συνείδηση απώλειας ορισμένων μη-αμελητέων προνομίων, –όπως πρόσβαση σε μια διευρυμένη αγορά αγαθών και εργασίας- ο φόβος του αβέβαιου και μιας άτακτης κατάρρευσης, η έλλειψη μιας εναλλακτικής μεγάλης αφήγησης, έκαναν τα κινήματα σε καίριες στιγμές να αποδεχτούν την ήττα τους. 
Έχουμε ήδη φτάσει στο Τρίτο Μνημόνιο και μετράμε… Θα επαναληφθεί άραγε το ίδιο σενάριο και με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση; Πιθανόν, αλλά αυτό μένει να επικυρωθεί πρακτικά, και αντί να αναμένουμε το ενδεχόμενο μοιρολατρικά  πρέπει να δούμε πως μπορεί να παρεμποδιστεί. Όπως και οφείλουμε να μην παραδώσουμε τους αγώνες ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση στο εθνικιστικό-δεξιό μπλοκ που κινητοποιείται και σιγά-σιγά συναρμόζεται. Το τι μέλει γενέσθαι θα κριθεί (και) στους δρόμους.

Κείμενο: Ελευθεριακή Συνέλευση Κενός Κύκλος

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com

REFUGEES WELCOME! DUB UNITY Reggae Dub | Hip Hop | Drum n Bass SAT. 13/2/2016 OCCUPIED THEATRE EMBROS athens

Occupied Accomodation Area for Refugees and Immigrants (Notara 26-Exarchia)

People's Solidarity Initiatives 

REFUGEES WELCOME!
No One is Illegal
DUB UNITY
Reggae Dub | Hip Hop | Drum n Bass

SAT. 13/2/2016 

Eλεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο 
Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
OCCUPIED THEATRE EMBROS
(R.Palamidi 2 / Psiris area / athens)

starts at 23.00

dj booker (hip hop) 
golden child (hip hop)
natural reaction ft junior x (dub roots)
dub riots ft . bluez < live >  (dub roots -steppers)
insp - i - ration soundsystem (dub)
basik 1 (drum n bass)
sick booze (freestyle)
dj liahn (dub reggae)
selector sriddem (dub reggae) 
marios ntavelis  vs war (drum n bass) 
mike (reggae)
selector piranhas (reggae) 
camabooka (freestyle)
rollin breddaz (reggae roots)
lucien dubazz (dub reggae)
donnie dub (reggae dub)
mrs hcn (reggae)
selector nesta (reggae dub) 

on the mic: mc bredda ahmet ali

ARTISTS exact timetable will be announced soon

To σύνολο των εσόδων θα διατεθεί για την οικονομική στήριξη της Κατάληψης Στέγης Προσφύγων / Μεταναστών (Νοταρά 26- Εξάρχεια)  και της Λεσβιακής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης σε Mετανάστες  και Mετανάστριες που δραστηριοποιείται από τον Οκτώβρη στη Μυτιλήνη.

The whole amount of the event income will be donated for the support of Occupied Accomodation Area for Refugees and Immigrants (Notara 26-Exarchia) and the Lesbian Initiative for Immigrants that is active in the island Lesbos (Mytilini) from October 2015 until today 

organized by Void Network
KENO ΔΙΚΤΥΟ 
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.blogspot.com

Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που θα χωράει μέσα του όλους τους κόσμους! Όλοι εμείς, μουσικοί της υπόγειας σκηνής, καλλιτέχνες του δρόμου και παιδιά μιας πόλης που στέκεται ξένη και εχθρική προς κάθε τι διαφορετικό, καινούργιο και άγνωστο, ενώνουμε τις    δυνάμεις μας για να υπερασπιστούμε την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια και την Αλληλεγγύη με όλους τους τρόπους που γνωρίζουμε: Την μουσική, τον χορό, την Αγάπη και το Σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους αυτής της Γης χωρίς διαχωρισμούς χρώματος, καταγωγής, έθνους, φυλής ή φύλου. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να φέρουμε κοντά όσους θέλουν να αγωνιστούν για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και  στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς ρατσισμό, χωρίς φασισμό, χωρίς καταναγκασμούς και σχέσεις κυριαρχίας. 
Να σπάσουμε όλα τα σύνορα!

We are fighting for a world that will include all different worlds!  All of us musicians of the underground scene, street performers and children of a city standing foreign and hostile to anything different, new or unknown, we are joining forces to defend Freedom, Dignity and Solidarity with all the ways we know : 
The music, the dance, Love and Respect for all people of this Earth without separations on color, descent , ethnicity, race or gender. We are Joining forces to bring together those who want to fight for a world without borders and concentration camps, without racism, without fascism, without coercion and domination relations. 
SMASH ALL BORDERS!

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ: Nα επιτεθούμε στην επιβεβλημένη αποβλάκωση!

Την Παρασκευή 29/1/2016 το Κενό Δίκτυο στήριξε με καλλιτέχνες της ομάδας και καλεσμένους του την εκδήλωση οικονομικής ενίσχυσης που οργάνωσε η Συνέλευση του Κενταύρου από την Ν.Φιλαδέλφεια. Η εκδήλωση είχε πολύ καλά οργανωμένη και ισχυρή περιφρούρηση, πολύ κόσμο και έως τις 5 το βράδυ δεν είχε προκύψει το παραμικρό πρόβλημα. Δυστυχώς εκείνη την ώρα δύο νεαρά άτομα συνεπλάκησαν σε καβγά με μια ομάδα 6-7 ατόμων για ασήμαντο λόγο και μετά από λίγο το ένα άτομο από τα δύο βρέθηκε μαχαιρωμένο στο πόδι ενώ η άλλη παρέα εξαφανίστηκε. Αμέσως το πάρτυ σταμάτησε, ο κόσμος ενημερώθηκε για το αποτρόπαιο γεγονός και άρχισε να αποχωρεί απογοητευμένος ενω σύντροφοι από την περιφρούρηση και από τις δύο ομάδες φρόντισαν τον τραυματία, παρείχαν τις πρώτες βοήθειες και κάλεσαν ασθενοφόρο. Την επόμενη μέρα μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με τον τραυματία στο νοσοκομείο ενημερωθήκαμε πως ο καβγας ξέσπασε εντελώς ξαφνικά και αναίτια  καθώς οι δύο προσπαθούσαν απλά να περάσουν ανάμεσα στους υπόλοιπους και ο ένας σκούντησε τον άλλον. Αν και το τραύμα ήταν σοβαρό το παιδί αναρρώνει και δεν συντρέχει κάποιος άλλος κίνδυνος για την υγεία του.

 Δυστυχώς...πράγματι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα πολλά προβλήματα σε αυτό τον κόσμο μέχρι να θεωρήσουμε το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα επιτυχημένο ή να αισθανθούμε ότι ζούμε σε "ιδανικές συνθήκες συνύπαρξης". Τα πάρτυ, οι μαζώξεις, τα φεστιβάλ, οι πλατείες, οι διαδηλώσεις δεν βρίσκονται σε έναν "άλλο κόσμο", αναπνέουν τον ίδιο τοξικό αέρα που διαπνέει όλες τις σχέσεις μας εδώ που ζούμε. Υπάρχει πολύ βία, πολλά ψυχολογικά κόμπλεξ, πολύς ρατσισμός, πολλές κρυμμένες εντάσεις, πολύ μίσος, πολύ ηλίθια χρήση εθιστικών ναρκωτικών, πολύ κοκαΐνη, ηρωίνη και χάπια διάφορα, πολλοί μάτσο-τσαμπουκαλεμένοι τύποι που όταν συναντιούνται μεταξύ τους παίζουν το κεφάλι τους σε ηλίθιους καβγάδες και παράλογες πράξεις. 

Υπάρχουν πολλά ψέματα, πολλές φήμες, πολλές μαλακισμένες συμπεριφορές, το ύφος του καθένα, η αποχαύνωση, η αποξένωση, η εγωπάθεια. Υπάρχουν επίσης πολλοί, που περιμένουν να επανεπιβεβαιώσουν την παραίτηση και την αδιαφορία τους, καραδοκούν για να δουν τις συλλογικές προσπάθειες όλων μας να αποτυγχάνουν και να χανόμαστε και εμείς μέσα στην επιβεβλημένη αποβλάκωση και την γενικευμένη απάθεια. 
Όλα αυτά τρυπώνουν μέσα στα πάρτυ, τα πάρκα, και τις λεωφόρους όπως τρυπώνουν μέσα στις καρδιές μας, στις μέρες και τις νύχτες μας, τρυπώνουν από παντού, από την τηλεόραση, απ' τις αυλές των σχολείων και των πανεπιστημίων, τους χώρους εργασίας, από τις κεντρικές πλατείες και τα περίχωρα, από τις κυριλέ περιοχές και από τις φτωχογειτονιές του κόσμου. 

Το να επιτεθούμε στην προσωπική μας ηλιθιότητα και στην μαζική αποβλάκωση απαιτεί την πολιτισμική δράση πολλών και διαφορετικών πρωτοβουλιών, απαιτεί πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, απαιτεί την εντατική πολιτισμική εργασία πολλών ανθρώπων. 

Δεν θα θυσιάσουμε καμιά πλευρά της Ελευθερίας για χάρη της "τάξης" και της ευπρέπειας, δεν θα γίνουμε πολιτοφυλακή, δεν θα εξαναγκάσουμε κανένα να δεχθεί τις απόψεις μας. Εμείς όμως, με όλους τους φίλους μας, θα προσπαθήσουμε να αντισταθούμε στην αποβλάκωση, την εγωπαθή βία, την μικροαστική δουλικότητα, τον ελιτίστικο σνομπισμό και την αποκτήνωση που παράγει και μας επιβάλει αυτό το πολιτισμικό, οικονομικό και πολιτικό μόρφωμα μέσα στο οποίο αναγκαστήκαμε να ζούμε.

Θα προσπαθήσουμε να βρούμε όλους τους πιθανούς τρόπους, για να αλλάζουμε μέσα από την δράση μας και τις Δημόσιες Εφήμερες Αυτόνομες Ατμόσφαιρες, αυτή την συνθήκη. 
Σε ένα Κόσμο που οδηγείται στην καταστροφή απ’ τους ηγέτες και τους καθοδηγητές του, ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από την αυτό-καταστροφή είναι να αγωνιστείς για την καταστροφή του συστήματος, και αυτό είναι που προσπαθούμε μέσα από δεκάδες μικρές και μεγαλύτερες δράσεις.

Να καταστρέψουμε την άγνοια, την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, τον ατομικισμό, την αδιαφορία, τον ρατσισμό, να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό οικονομικό και κυβερνητικό σύστημα και να αποτινάξουμε μέσα από την καρδιά μας τους νόμους του, τις ιδέες του, τις λανθασμένες επιλογές του, τις αυταπάτες του και τους ψεύτικους περιορισμούς του. Ελπίζουμε μέσα στα χρόνια να ταξιδέψουμε μαζί και να βρούμε συμμάχους, συντρόφους, εραστές και φίλους που να μπορούμε να πολεμάμε μαζί.

ΟΤΑΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ,
ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ


ΚENO ΔΙΚΤΥΟ http://voidnetwork.blogspot.com