μουσική

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA: /moː.si.kɛ᷄ː/ → /mu.si.ˈki/ → /mu.si.ˈci/

• 5th BC Attic: IPA: /moː.si.kɛ᷄ː/
• 1st BC Egyptian: IPA: /mu.si.ˈke/
• 4th AD Koine: IPA: /mu.si.ˈki/
• 10th AD Byzantine: IPA: /mu.si.ˈci/
• 15th AD Constantinopolitan: IPA: /mu.si.ˈci/

Etymology 1

See μουσικός ‎(mousikós)

Adjective

μουσική • ‎(mousikḗ)

1. nominative feminine singular form of μουσικός ‎(mousikós)

Etymology 2

Shortened form of μουσικὴ τέχνη ‎(mousikḕ tékhnē) from μουσικός ‎(mousikós, “musical”) from Μοῦσα ‎(Moûsa, “Muse”).

Noun

μουσική • ‎(mousikḗ) f ‎(genitive μουσικῆς); first declension

1. any of the Muses' arts, especially music and lyrical poetry set to music
2. art

Inflection

First declension of μουσική, μουσικῆς

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	μουσική	μουσικᾱ́	μουσικαί
Genitive	μουσικῆς	μουσικαῖν	μουσικῶν
Dative	μουσικῇ	μουσικαῖν	μουσικαῖς
Accusative	μουσικήν	μουσικᾱ́	μουσικᾱ́ς
Vocative	μουσική	μουσικᾱ́	μουσικαί
Dialectal forms:
Notes:

References

• μουσική in A Greek–English Lexicon by Liddell & Scott, Clarendon Press, Oxford, 1940

---

Greek

Etymology

From Ancient Greek μουσική ‎(mousikḗ).

Pronunciation

• IPA^(key): [musiˈci]
• Hyphenation: μου‧σι‧κή

Noun

μουσική • ‎(mousikí) f ‎(plural μουσικές)

1. music

Declension

μουσική ‎(mousikí)

	singular	plural
nominative	μουσική	μουσικές
genitive	μουσικής	μουσικών
accusative	μουσική	μουσικές
vocative	μουσική	μουσικές

Related terms

• μουσικός ‎(mousikós, “music, musical”)

External links

• Μουσική on the Greek Wikipedia.el.Wikipedia

Adjective

μουσική • ‎(mousikí)

1. Nominative, accusative and vocative singular form of μουσικός ‎(mousikós).