İnsan iki insanın yüzünü unutmaz; ihtiyaç anında yanında olanı, zor zamanında yalnız bırakanı...(Anonim) ---------------------- Pijamalı pizza partisi! Enver Ağabeyim, vefatına kadar tam 20 sene bütün yurt içi ve yurt dışı seyahatlerine bizi de beraberlerinde götürdüler. Hangi hatırayı seçip, nasıl anlatsam... 1999 Haziranında Mısır'a gitmişlerdi. Burada İmam-ı Şafii, Ahmed Rufai, Seyyidet Nefise hazretleri ve birçok mübarek zatın türbelerini ziyaret ettiler. Fakat sırtlarında ve kollarında şiddetli bir ağrı başladı. Rahat gezemiyorlardı. "Bu ağrılarla burada daha fazla kalamayız, hemen İstanbul'a dönüp muayene olmam lazım" dediler ve seyahati kısa kesip İstanbul'a döndük. Ertesi gün Türkiye Hastanesine gittiler. Burada yapılan kontrollerde boyun fıtığı teşhis edildi. Doktorlar durumun çok ciddi olduğunu, sol kolun ömür boyu felç olma riskinin bulunduğunu, acilen ameliyat gerektiğini söylediler. Ameliyatı yapacak doktor ve hastane konusunda doktorlar arasında bir anlaşmazlık yaşandı. Enver Ağabeyin en donanımlı hastanede, en meşhur operatörler tarafından ameliyat edilmesini istiyorlardı. Enver Abi akşam Sarıyer'deki evine gidince herkese ibret olacak bir karar verdi: "Bizim bir hastanemiz var, Türkiye Gazetesi Hastanesi... Ben, 'Enver Abi kendi hastanesi dururken başka bir hastanede tedavi oldu' dedirtmem. Ama eğer hastanemizin imkânları böylesine riskli bir ameliyata müsait değilse, burada başka bir hastaneye değil, yurt dışına giderim." İki gün sonra Amerika'ya hareket ettiler. Frankfurt'tan aktarma ile Washington Baltimore Havalimanına indik. Buraya yakın Johns Hopkins Hastanesine gittik. Hemen yatırdılar ve tahlillere başladılar. İki gün sonra da dünyaca meşhur beyin cerrahı Dr. John Long tarafından ameliyat edildi. Bu başarılı ameliyattan sonra Enver Ağabeyin neşesi yerine geldi. Sanki hasta olan biz, o bize moral veriyordu. Hastane personeli moral bulmak için Enver Ağabeyin odasına üşüşüyorlardı. Bir defasında İhlâs Holding Amerika Temsilcisi J.Osman Metya, Enver Ağabeye dışarıdan pizza getirmek istedi. Enver Abi, "Olur. Burada ne kadar çalışan varsa, doktor, hemşire ve diğer görevliler... Hepsinin sayısını alıp sipariş edersen, olur" dediler! Gerçekten de bir saat sonra Johns Hopkins Hastanesinde kaç kişi varsa, bütün hemşirelerin, hastabakıcıların, temizlikçilerin, hasta refakatçilerinin hepsinin önünde, elinde pizza vardı. Enver Ağabey odasında dışarı çıktı ve durumu görünce hem güldü hem de, "Eh, şimdi ben de pizzamı rahatça yiyebilirim" dedi. Dünyada ondan daha merhametli insan yoktu... Vehbi Tülek'den alıntıdır ---------------------- Pençeli holding patronu 2000'li yılların en sıkıntılı günleri... Haftanın belli günleri Holding merkezine gidiyorlar, diğer günler görüşmelerini evde yapıyorlar. Dışarı çıkarken giydikleri iki ayakkabıları var. Birisi siyah, diğeri kahverengi... Kahverengi olanı ayaklarına daha rahat olduğu için çoğunlukla onu tercih ediyorlar. Çok fazla dışarıda dolaşmadıkları halde, ayakkabının altındaki kösele iyice yıpranmış, delinecek hale gelmişti. Evde görevli arkadaşa, bu ayakkabının altına pençe yaptırmasını istediler. "Holding patronu" Enver Ağabey, o sıkıntılı günlerde yeni bir ayakkabı aldırmayı fazla görmüştü. Mahallenin kundura tamircisine götürülen ayakkabının altına pençe yapıldı ve yaklaşık bir sene de öyle kullandılar. Daha sonra o pençeli ayakkabısını bana hediye ettiler. Mehmet Koç'dan alıntıdır ---------------------- Kimse dışarı çıkmasın! Yanlarında hizmet ettiğimiz günlerden biriydi... Ramazan ayı... Evin salonunda teravih namazı kılıyoruz. Namaz bitti, dua edilmeden önce arkalarına dönüp,"Duadan sonra kimse salondan çıkmasın" dediler. Dua edildi, aşr-ı şerif okundu. Kalktılar, iki arkadaşı yanlarına alıp salondan çıktılar. Merakla bekliyoruz. Salon dışındaki odada bir hareketlilik var ama ne olduğunu anlayamıyoruz. Bir müddet sonra içeri girdiler, her zamanki gibi yüzlerinden eksik olmayan tebessümleri ile, "Namazdayken bir an düşündüm. Ben şimdi ölsem ne yaparlar? Dini vecibeler yerine getirilir, daha sonra bana ait ne eşya varsa fakirlere dağıtılır. Kendimi ölmüş kabul ettim, eşyalarımı, kıyafetlerimi kendim dağıtayım dedim. Geçin yan tarafa, isteyen istediğini alsın" buyurdular. Aşağıda kendilerine ait giyinme dolabında eski yeni ne varsa boşaltmış, üzerlerindekinden başka kıyafet bırakmamışlardı. Özel hizmetlerinde görevli arkadaşlar olarak hemen yan tarafa geçtik ve emirleri üzere eşyalarından almakla bahtiyar olduk. Onlar da, her zamanki gibi, vermekten duydukları zevki tattılar. Her zaman ölümü yanlarında bildiler ve hazırlıklıydılar. Muzaffer İşcan'dan alıntıdır

• published: 23 Feb 2014
• views: 8