Bir gün Efendimiz s.a.v.'in huzuruna beş on kişilik bir yahudi heyeti geldi. Huzura girince selam vermiş olmak için: - Es-sâmu aleyküm (ölüm üzerinize olsun), dediler. Hz. Aişe r.a. onların bu hain sözlerini anladı ve: - Ölüm ve Allah'ın gazabı, lâneti sizin üzerinize olsun, diyerek karşılılık verdi. Bunun üzerine Efendimiz s.a.v.: - Aişe, ağır ol. Muhakkak ki Allah, her konuda incelik ve yumuşaklıkla muamele edilmesini sever, buyurdular. Hz. Aişe r.a.: - Ey Allah'ın Rasulü, dediklerini işitmediniz mi, dedi. Efendimiz s.a.v.: - İşittim. Ben de onlara, "Bizim için dilediğiniz sizin üzerinize olsun." dedim. Onların söylediklerini bu şekilde reddettim. Sen benim söylediğimi işitmedin mi? Benim onlar hakkındaki duam kabul olur. Fakat onların benim hakkımdaki dilekleri kabul olmaz. Şehirlerden önce... Arkadaşlarından birisi Rasul-i Ekrem s.a.v.'e ahlâktan sordu. Efendimiz s.a.v. de, "Affa sarıl, iyiliği emret ve cahillerden yüz çevir" (A'raf, 99) ayetini okuduktan sonra şöyle buyurdu: - O ahlâk; gelmeyene gitmen, vermeyene vermen ve zulmedeni bağışlamandır. . . . Medine, Mekke'yi fethe hazırlanıyordu. Muhacir bir başkaydı şimdi, Ensar bir başka... Yollar daha bir uzaktı sanki, özlem daha bir yakıyordu. Muhacir özlemle Mekke'ye, Ensar Muhacir'e, Rasul'e bakıyordu. Fethin hazırlıkları büyük bir gizlilikle içten içe sürdürülüyor, düşmanın durumdan haberdar olmaması için büyük tedbirler alınıyordu. Hatıb bin Belka r.a.'ın ailesi Mekke'de kalmıştı. Korkuyordu. Ya onlara bir zarar erişirse? Hiç değilse kendilerince bir tedbir alsınlar ya da Mekke'den uzaklaşsınlar diye bir mektup yazdı ve ailesine verilmek üzere bir kadınla Mekke'ye yolladı. Allah Rasulü s.a.v. bu mektuptan haberdar oldu ve Ali ile Zübeyr r.a.'ı takibe gönderdi. Onlar kadını yakaladılar ve Mekke'ye gitmekte olan mektubu aldılar. Allah Rasulü s.a.v. Hatıb'ı çağırdı ve hakikati söylemesini istedi. Hatıb r.a. gözyaşları içinde hatasını itiraf ederek affını istedi. Aslında bu kabul edilemez bir suçtu. Mektup Kureyş'in eline geçseydi müslümanlar türlü tehlike ve zorluklarla karşılaşacaklardı. Fakat Allah Rasulü s.a.v. affetti. Büyükler demişlerdir ki güzel ahlâkın en mühim tecrübe noktaları eziyetlere sabretmek ve külfete tahammüldür.Huneyn Gazası sonunda müslümanlar epeyce ganimet elde etmişlerdi. Efendimiz s.a.v. bu ganimetleri taksim ederken, kimi Kureyşlilere İslâm'a ısındırmak için biraz fazlaca bir şeyler vererek lütufta bulundu. Bunun üzerine sahabilerden biri: - Vallahi şu taksim, adalet gözetilmeyen ve Allah'ın rızası murat edilmeyen bir taksimdir, dedi. Bu sözleri duyan Abdullah b. Mesut r.a.: - Vallahi Rasulullah'a haber vereceğim, dedi ve Efendimiz s.a.v.'e gelerek durumu bildirdi. Efendimiz s.a.v.'in rengi değişti, kıpkırmızı oldu. Biraz bekledikten sonra şöyle buyurdu: - Allah ve Rasulü adalet etmezse kim adalet eder? Sonra şöyle devam etti: - Allah Musa peygambere rahmet etsin. O bundan daha ağır sözlerle karşılandı da sabır gösterdi. Ben de sabredeceğim. . . . İbn Ömer r.a., babası müminlerin emiri Hz. Ömer r.a. için şöyle diyor: "Babam bir şeye kızdığında, yanında Allah'ın adı anılır, Allah'ın azabı ile korkutulur ya da Kur'an'dan bir ayet okunursa muhakkak yumuşar, öfkesini yutardı." Hz. Ömer r.a.'ın hilafeti esnasında bir gün Necid eşrafından Uyeyne b. Hısn Medine'ye gelmiş ve kardeşinin oğlu Hurr b. Kays r.a.'a misafir olmuştu. Rasul-i Ekrem s.a.v., İslâm'ın ilk devirlerinde Uyeyne gibi haşin kabile reislerinin zararından İslâm'ı korumak isteyerek bu kabile reislerine Kur'an'ın emri üzerine beytülmaldan hisse verirdi. Hz. Ömer r.a. İslâm'ın artık hakim olduğuna kanaat getirerek artık onları hoşnut etme gereği duymamış ve hisselerini kesmişti. İbn Kays r.a. Hz. Ömer r.a.'ın yakınlarındandı. Uyeyne, yeğeninden kendisini Hz. Ömer r.a. ile görüştürmesini istedi: - Kardeşim oğlu, halifenin yanında yüksek mevkiin var. Benim için bir müsaade alsan da kendisini ziyaret etsem. İbn Kays r.a. müsaade alarak bir görüşme ayarladı. Uyeyne halifenin huzuruna girince kızgın bir şekilde: - Ey Ömer! Bize ne bol bir dünyalık verirsin, ne de aramızda adaletle hükmedersin, dedi. Hz. Ömer r.a. gazaba geldi ve hışımla Uyeyne'nin üzerine yürüdü. Öyle şehametli ve etrafını yıkarcasına yürüyordu ki, bir el hareketiyle Uyeyne'yi devirebilirdi. İbn Kays r.a. araya girerek müdahele etti: - Ey müminlerin emiri! Allah Tealâ: "Habibim! Halkın kusurlarını affet, maruf ile emreyle; kendini bilmez cahillerden de yüz çevir!" buyurdu. Amcam Uyeyne de o cahillerdendir. İbn Kays r.a. bu ayeti okuyunca, o heybetli halife olduğu yerde çakılmış gibi kalakaldı. Bir adım daha ileri gitmedi.

• published: 04 Mar 2014
• views: 168550