...αντί "αντίου"

Καθώς πια τίποτα δεν μου έμεινε, ούτε μια ανάμνηση να μου χαμογελάει χωρίς τα δόντια της να μου δείχνει, πήρα την πιο μεγάλη μου ανάσα και άφησα το κορμί μου να πέσει στα τεράστια κύματα των δακρύων που κρυφά πίσω από τα χέρια μου, χρόνια, έκλαιγα.

Έφτιαξα δικές μου λέξεις από αναμνήσεις άλλων, μήπως μπορέσω κάτι να διηγηθώ μα ποια η φωνή, φωνή δεν έχει. 

Πήρα και μερικά λουλούδια από τους τάφους των φίλων μου και μια κούνια από την παιδική χαρά τους.

Πήρα και λίγο χαρτί και ζωγράφισα έναν ήλιο να φωτίσει το σκοτάδι μου. 

Άνοιξα και ρωγμές στον τσιμεντένιο ορίζοντα λίγο φρέσκο αέρα να αναπνεύσω. 

Μάζεψα στιγμές που μου είχαν διηγηθεί. 

Γέλια, παιχνίδια, αλάνες, χώματα, ποδόσφαιρο, πέτρες, σκισμένα γόνατα, χτυπημένοι αγκώνες. 

Πήρα και τη φωνή της μάνας καθώς σουρούπώνε. 

Πήρα και τα λόγια του πατέρα το βράδυ στο κρεβάτι. 

Πήρα ακόμα και λίγο από τον φόβο στο σκοτάδι πριν τους πάρει ο ύπνος.
Πήρα και λίγο από τους τσακωμούς και τους έβαλα σε έναν υφασμάτινο τσουβάλι που έριξα στα ίδια κύματα. 

Ζήτησα και λίγη από την μυρωδιά όσων μεγάλωσαν σε κήπο ή έξω από την πόλη. 

Και κάποιες φορές προσπάθησα να πάρω και το χάδι εκείνο που το παιδί πρέπει να έχει και όχι το βρώμικο πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες. 

Πήρα και λίγο από το φως που έμπαινε από τις δικές τους μισάνοιχτες πόρτες για να μη ξυπνάνε τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι. 

Τα πήρα όλα αυτά και τα έκανα αναμνήσεις παιδικών χρόνων δικές μου, γιατί τώρα που η διαδρομή απ' την ταράτσα φτάνει στο τέλος δεν θέλω πια τις δικές μου να θυμάμαι. 

λιγότερο ερώτικ από πριν

αιμοραγούσες πόρνες... ας πούμε.

...χωρίς τίτλο... λίγο πιο ερώτικ, ας πούμε.

... και έμεινα ξαφνικά χωρίς σκάνερ εδώ και κάνα τρίμηνο.

οπότε αφού ξαναβγήκα στην γύρα των χρωμάτων αποφάσισα να τα φωτογραφήσω.

ελπίζω να σας αρέσουν x)

πιτσιλιές και δαχτυλιές (τίτλος by filosofos)

(είμαι γυναίκα στο σώμα ενός άνδρα partII)

... πριν λιγότερο από ένα χρόνο είχα φτιάξει αυτό επηρεασμένη από το τραγούδι.

αλλά η αλήθεια είναι πως από τις αρχές του 2009 μέχρι και σήμερα υπήρξε μεγάλη εξέλιξη μου στον τρόπο που σχεδιάζω και έτσι κάπως φτάσαμε στο παρακάτω

είμαι γυναίκα στο σώμα ενός άντρα

Α4

ακρυλικά με δαχτυλιές

τι ακριβώς υποδηλώνουν οι δαχτυλιές, το αφήνω στην φαντασία του καθενός

Να βγάλω από μέσα μου ένα “ουφ”

Είχα καιρό να σχεδιάσω και να το ευχαριστηθώ έτσι.

Ήθελα πολλά να κάνω, είχα και άλλα τόσα μέσα στο μυαλό μου εδώ και καιρό μα το άγχος μου μήπως δεν μπορέσω να αποδώσω αυτό που πίστευα πως έπρεπε να δείξω με ρίξανε σε μια υπερεαλλιστική λούμπα που τελικά όχι μόνο δεν με εξέφραζε, αλλά καταπιεζόμουνα μέσα απ' αυτή.

Για αυτό και κάπως με άφησε, κάπως το άφησα και άρχισα να μασουλάω τα νύχια μου χαζεύοντας στο ιντερνετ αυτά που θα ήθελα να κάνω και εγώ.

Κατέβασα και πόσες σειρές και σε κάθε ωραία λόγια ή δυνατή σκηνή αναρωτιόμουνα γιατί το άφησα και αυτό να με αφήσει. Πάντα επειρεαζόμουνα από τους άλλους αλλά, ειδικά αρνητικά αλλά ποτέ δεν με πήγενε τόσο πολύ πίσω.

Είπαμε. Τέλειωσε και το LOST.

6 χρόνια ήταν μια σταθερά. Και για μιας τα ψυχάκια η οποιαδήποτε "σταθερά" είναι σημαντική.

Όπως και να 'χει και ας αφήσω τα αστεία. Ήμουνα σε αυτή τη λούμπα και όλα ήταν μαύρα. Μάλλον πάντα είναι μαύρα αλλά έστω αν έχω κάτι να ασχολούμαι για λίγο το ξεχνάω. Και τόσο καιρό δεν είχα και δεν το ξέχναγα.

Κάθισα αρκετές φορές μπροστά σε μια κόλλα αλλά τίποτα. Με πίεζα αλλά τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που μια μέρα σε ένα ακόμα συμβατικό σχέδιο κάποιου φοβισμένου προσώπου έβαλα -στο πλέξιγκλας που χρησιμοποιώ αντί παλέτας, διάφορα χρώματα και προσπάθησα να του αποδώσω τον φόβο με τα χρώματα αυτά στο πρόσωπο.

Όταν φοβάσαι πως οι άλλοι γνωρίζουν το μυστηκό σου, πιστεύεις πως το δείχνουν τα μάτια σου, η έκφρασή σου. Κάτι πάνω σου. Στο πρόσωπό σου. Για αυτό και εσύ δε μπορείς να το δεις.

Πως αποκονίζεται; Δεν ξέρεις. Αν ήξερες θα το έκρυβες και αυτό. Ίσως να είναι αυτά τα διαφορετικά χρώματα απ' ο,τι τα κλασικά των υπόλοιπων ανθρώπων που σε ξεχωρίζουν από εκείνους που είναι “καλά”.

Δεν απεικονίζουν συγκεκριμένα κάτι.

Δεν απεικονίζουν μόνο τον φόβο αλλά και την ντροπή, την ζήλεια, τις άσχημες σκέψεις, το βάρος στην ψυχή σου.

Απεικονίζουν τελικά όλα αυτά που θέλεις να κρύψεις και όχι το ίδιο το γεγονός που τα προκάλεσε.

Είχα καιρό να σχεδιάσω και να το ευχαριστηθώ έτσι. Να βγάλω από μέσα μου ένα “ουφ” καθώς τέλειωσα.

nightmare

α4

ακρυλικά με δαχτυλιές

...περί αξιοπρέπειας

... και η αξιοπρέπειά μου πάρθηκε βιαστικά, βίαια, χωρίς να προλάβω να μάθω γιατί. Πρόλαβα όμως και κράτησα ένα κομμάτι της που έκρυψα καλά σε ένα παλιό ξεχασμένο κουτί.

Κανείς δεν γνωρίζει πως υπάρχει.

Ακόμα και εγώ ζω τόσα χρόνια σαν να μη την έχω.

Όμως ήρθε η ώρα.

Όλοι το βλέπουν.

Θα το συζητήσουν αργότερα στην κηδεία μου με μάτια βουρκωμένα και τσιγάρα στα χέρια που καπνίζουν γρήγορα.

Όλοι το βλέπουν μα κανείς δεν το αναγνωρίζει ακόμα και αφού η ώρα ήρθε δεν πρέπει να την δω για άλλη μια φορά να περνάει.

Θα ξεκλειδώσω επιτέλους το κουτί και θα αφήσω αυτό το μικρό κομμάτι αξιοπρέπειας μου επιτέλους να πετάξει ελεύθερο.

Την φυλάκισα για να μη τη βρουν.

Την φυλάκισα για να μη μου την πάρουν και αυτή.

Πως αλλιώς θα μπορούσα να ζήσω;

Πως αλλιώς θα μπορούσα να έχω έναν αξιοπρεπές θάνατο;

... για μια στιγμή ήσυχη να κλείσω τα μάτια

κ το τελευταίο μου βήμα να περπατήσω.

Στέρεψα

...νομίζω...

[τέλειωσε κ το LOST]