Prometía unha presada de verbas sobre a estadía londinense, e malia sentirme preguiceiro (despois de todo, estoume tomando unhas vacacións das miñas estresantes ídem), velaiquí tedes o máis suliñábel dese día longo entre aeroportos que foi para mín o sábado-domingo...
A primeira hora da mañá liscaba de Tartu. A caseira ergueuse, contra a miña vontade, tamén ás 5 da mañá para facerme un café co que espabilarme cidade abaixo cara a estación de buses e coa mochila a costas (demasiado pobre para pagar un taxi para media hora de camiñata, claro). Merco uns caramelos doces para ir zugando no camiño e na longa viaxe (catro horas e media) ata a capital veciña; consigo rematar o repaso do Paradise Lost. Cando o sono non me abafa, son quen de atacar pequenos parágrafos da noveliña 'Estado Fronteirizo', de Tõnu Õnnepalu, anque o cansazo pesa máis, e remato por limitarme a contemplar a paisaxe báltica que corre a velocidade moderada pola xanela.
Chegado a Londres, estoupa o desastre: as coroas que levo enriba dan tan só un total de 2 libras (máis outras 4 que tiña acumuladas case por casualidade). Tento sacar diñeiro coa tarxeta, e despois de peregrinar por varios caixeiros, vexo que non soltan prenda. Faltan 16 horas para o voo de regreso a Santiago, e empezo a supoñer que, en vez de co amigo que tiña na capital inglesa, as vou a ter que pasar no aeroporto de Stansted, lendo libros e manténdome medio esperto, para que non me rouben a camisa, a roupa interior e os volumes que merquei en Estonia. Non hai bancos para deitarse estilo homeless, pero as sillas prometen ser cómodas se a policía non me ven a botar, por sospeitoso terrorista ou mendigo. Por se acaso, gasto as últimas libras en chamar ao banco e descubro que pasei o tope mensual da tarxeta (tivera que sacar 500 euros en Estonia... Non era broma cando dicía aquilo de 'Estou arruinado!'...). Outra tanda de chamadas e o tempo xusto para facer as maniobras que me permiten dispoñer dalgo máis de liquidez e, polo tanto, da posibilidade de facer algo por Londres con David, un dos comparatas responsables da debacle oriental. Vou afiando os coitelos...
Seguen varias viaxes en autobús e en tren. Atopo a David máis delgado (despois confesaríame que fai unha vida realmente anacorética na Gran Cidade) e co inglés moi mellorado. Síntome raro falando e pensando en galego por primeira vez nun mes. Deixo a equipaxe no seu piso, nun Londres multicultural de arquitectura burguesa-victoriana, perruquerías afro-inglesas e taxis ilegais pakistanís. O discurso sobre os seus veciños faime ver ao amigo Souto como un posíbel votante do BNP de non ser porque o mesmo David é galego, e moito máis 'delincuente' do que os marxinados locais, opinión corroborada cando me explica as súas tácticas para non pagar nos cafés e museos e para pimplar libros das librerías. Os seus argumentos autoxustificatorios son cómicos, pero non me convencen demasiado ("Zapatero non me dá becas! Recortou os cartos! Tiven que vivir con un euro diario de presuposto!").
A vinganza é un prato que se come frío. Neste caso, quente. Moi quente. Tralo Tate Modern e un longo paseo pola City, persuado a David para que vaiamos comer un curry e logo a unha función shakesperiana no reconstruído Globe. O curry está boísimo, e arríncame bágoas non tanto pola nostalxia proustiana, senón polo picante e as especias. A factura é de carallo (20 libras por cabeza), o que se xunta aos 15 por barba do teatro. Souto fica abaneando, lamentando (e aínda agora, cando o topo polo messenger...) que con esas 35 libras comía kebabs tódolos días, e que agora ten que subsistir a base de aire e plátanos roubados...
A obra foi 'O Mercader de Venecia', unha peza complexa e controvertida da que prometo aburrirvos un día destes coas miñas reflexións sobre os seus problemas... O edificio era kitch, e prometía recreacións case de época para os turistas, que se viron satisfeitas a medias.
Xa só quedaba non durmir, pasear un pouco máis e facer o complexo encaixe de Camariñas do transporte nocturno: primeiro un bus, logo outro bus, logo baixar porque pasara a parada e tiña que coller o bus en destino oposto. Montar nun bus meirande cara o aeroporto e liscar definitivamente para Compostela e a Serra de Outes, a durmir e a comer churrasco...
