Niob

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Niob
cyrkon ← niob → molibden
Wygląd
metaliczny szary, anodowany jest niebieskawy
Niob
Widmo emisyjne niobu
Widmo emisyjne niobu
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a. niob, Nb, 41
(łac. niobium)
Grupa, okres, blok 5 (VB), 5, d
Stopień utlenienia III, V
Właściwości metaliczne metal przejściowy
Właściwości tlenków średnio kwasowe
Masa atomowa 92,90637(2)[a][2] u
Stan skupienia stały
Gęstość 8570 kg/m³
Temperatura topnienia 2477 °C
Temperatura wrzenia 4744 °C
Numer CAS 7440-03-1
PubChem 23936[3]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)

Niob (Nb, łac. niobium) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych układu okresowego. Nazwa pochodzi od Niobe, córki Tantala w mitologii greckiej. W anglosaskiej literaturze dotyczącej metalurgii spotykana jest nazwa Columbium z symbolem Cb.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Niob (blacha)

Jest to stalowoszary, miękki, ciągliwy i kowalny metal, podobny właściwościami do tantalu. Nie ulega korozji, nawet w wysokiej temperaturze, jest odporny na działanie mocnych kwasów nieorganicznych i wody królewskiej, a także stopionych alkaliów[4]. Reaguje, podobnie jak tantal, z kwasem fluorowodorowym, z utworzeniem kompleksu, kwasu sześciofluoroniobowego(V):

2Nb + 12HF → 2NbF6 + 2H+ + 5H2

W środowisku niekompleksującym jony niobu nie istnieją – strąca się wodorotlenek Nb(OH)5. Niob tworzy tlenek Nb2O5, który reaguje z roztopionymi alkaliami, tworząc niobany, rozpuszczalne w wodzie tylko przy wysokim pH. Jony niobu na V stopniu utlenienia są bezbarwne, na IV i III stopniu utlenienia mają zabarwienie.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje w skorupie ziemskiej w ilości 20 ppm. Minerałem tego pierwiastka jest kolumbit (Fe,Mn)Nb2O6.

Odkrycie[edytuj | edytuj kod]

Niob został odkryty w 1801 r. przez Charlesa Hatchetta.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Wydobycie niobu na świecie w 2007 roku

Obecnie otrzymuje się go na skalę przemysłową i stosuje do produkcji stopów z żelazem i niklem, a także w technice jądrowej. Stopy niobu z cyną i glinem wykazują właściwości nadprzewodzące.

W 2010 roku wydobyto łącznie 62 900 ton niobu, z czego 58 tys. ton (ok. 92%) wydobyto w Brazylii, zaś 4,42 tys. ton (ok. 7%) w Kanadzie[5].

Uwagi

  1. Liczba w nawiasie oznacza niepewność ostatniego podanego miejsca po przecinku.

Przypisy

  1. Niob (ang.). Karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich dla Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-10-05].
  2. Standard Atomic Weights Revised v2 (ang.). IUPAC, 2013-09-24. [dostęp 2013-10-09].
  3. Niob – podsumowanie (ang.). PubChem Public Chemical Database.
  4. Nowak, Izabela; Ziolek, Maria. Niobium Compounds: Preparation, Characterization, and Application in Heterogeneous Catalysis. „Chemical Reviews”. 99 (12), s. 3603–3624, 1999. DOI: 10.1021/cr9800208. PMID: 11849031. 
  5. John F. Papp: Niobium. U.S. Geological Survey, styczeń 2011. [dostęp 2013-09-17].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Minczewski, Zygmunt Marczenko Chemia analityczna. 1. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa (Wydawnictwo Naukowe PWN) Warszawa 2001 ISBN 83-01-13499-2