Kampvuur 'Jim in Afrika'. Ons luister na groot Jim se moderne variasie van die ou fliek van 'n klein 'Jimmy goes South' . Hy het ook, in die tagtigerjare, afgekom suid, in Afrika, tot hy die eerste keer ons land leer ken. Ons mense het hierdie Amerikaner al vroeer mee kennis gemaak, toe hy die wereld valskerm kampioenskappe aanbied, en, in teenstelling met die lafhartige Franse, weier om voor politieke druk te swig en ons sportmanne NIE uitskop nie. Soos hy dit so mooi stel: Die vertaler vir die Rooi Chinese wat hom kom dreig het geen probleem gehad met sy 'Nee, die Suid-Afrikaners bly' nie, maar wel met die '...en moenie dat die deur agter jou gat toeklap nie', of iets in diervoege. 'n Man van beginsel, 'n raarheid in die wereld van gatkruiperige joernaliste wat oormekaarval om Suid-Afrika swart te smeer in daardie jare. So is dit ook geen wonder dat hy eers sukkel om werk te kry toe hy besluit om oorlogskorrespondent te word. Maar die geluk is met hom. In Oeganda , terwyl hy toevallig regmaak om oor die grens na die Suid-Soedanese rebelle te stap, vind daar juis toe 'n staatsgreep plaas, - en Jim is die enigste joernalis op die toneel. Nie lank daarna nie en hy begin belangstel in ons eie grensoorlog. Weer is hy gelukkig: Dieselfde dominee wie hy gehelp het met Amerikaanse valskerm eenheidstekens, werk by ons ambassade in London... So eindig hy in Oshakati. Die weermag vertrou hom, 'n buitelander, nie so lekker nie, en stuur hom maar polisie toe. Tot sy teleurstelling, want hy wil nie polisiewerk dek nie, maar oorlog. Na 'n eenheid met die, vir hom, totaal onbekende naam 'Koevoet'... Teen die tyd dat hy agterkom dat Koevoet eintlik meer oorlog maak as baie weermag eenhede, is hy verslaaf, - aan Koevoet. Hy doen 'n paar opse met hulle, en na sy terugkeer na Engeland skryf hy artikels oor hulle. Maar nou wil hy 'n boek oor hulle skryf. En vra toestemming vir langer saam met hulle. En wag, en wag, en wag. In November, die begin van die Europese winter, bel iemand van SA en se vir him hy het slegte nuus vir hom. Jim is nou heel pessimisties en luister na wat die man te se het: Hy sal nie 'n Wit Kersfees he die jaar nie, - dis donders warm in Suidwes in Desember.... So, met groot openhartigheid, eerlikheid en veral 'n kenmerkende beskeidenheid, vertel Jim van sy vyf maande saam-ry, saam-sweet, saam-eet, saam-vrees, saam-slaap, en, nogal twee keer, saam-bloei met die Koevoet manne. Wie, na aanvanklike twyfel, hom aanvaar en later selfs 'n polisie medalje laat toekom. Die resultaat is 'n uitstekende boek wat in die skewe politieke klimaat van daardie tye nie in die buiteland goed verkoop ie, maar wel in Suid-Afrika. Maar nou se dae kom hy agter een van sy boeke verkoop nou in daardie selfde buitelandse mark vir oor die 1000 Dollars.... Intussen is die boek herdruk en darem weer beskikbaar teen 'n normale prys. Koevoet operasies is nie die enigste avonture wat Jim beleef hier op ons sub-kontinent nie. Hy wen ook Unita se vertroue en by hulle werk hy selfs vir agt maande in totaal. Nie so lekker ry soos by Koevoet nie, want baiemaal moet hy vir weke lank loop met die voet. Net soos die Unita soldate wie hy vergesel in aanmarse tot aanvalle diep in Angola. Tot by die Benguella spoorweg in die middel van die land, waar hy 'n draai gaan maak in die aanloop tot die aanval op Cachingues, waartydens meegaande foto geneem is. Hy is beindruk met baie van die Unita troepe en offisiere. En ook met Jonas Savimbi, hoewel hy geen illusies het oor die feit dat hy, synde 'n Afrika leier, 'n sterk leier is, vir wie selfs sy generaals sidder en beef. En, net soos baie van ons, sien hy die uiteindelike dood van Savimbi as 'n tragedie. Waaraan Savimbi dalk self ook skuld het, maar dit bly steeds 'n tragedie, se hy, want met sy ooglopende talente kon hy nog so baie vir sy mense beteken het. Aan die einde van die gesprek het ons hulde gebring aan al hierdie manne met wie Jim in aanraking gekom het. Vir wie hy, op sy gebied, so baie beteken het met sy skryfwerk. Dankie Jim.

• published: 30 Apr 2015
• views: 5