Nikaragua

Nikaraguako Errepublika 'República de Nicaragua'
Bandera Armarria
Goiburua: En Dios Confiamos (Jainkoan sinesten dugu)
Nazio ereserkia: Salve a ti, Nicaragua
Hiriburua (eta hiri handiena)	Managua 12°9′N 86°16′W
Hizkuntza ofiziala(k)	Gaztelania1
Gobernua Presidentea Presidenteordea	Errepublika presidentzialista Daniel Ortega Omar Halleslevens
Independentzia - Espainiatik	1821 irailaren 15
Eremua • Guztira • Ura	130.375 km² (97.) % %7,14
Biztanleria • Zenbatespena () • Errolda (2012) • Dentsitatea Herritarra	6.071.045 51 biztanle/km² (155.) nikaraguar
Dirua	Córdoba (NIO)
Ordu eremua  • Udan (DST)	UTC (UTC -6) Ez (UTC -6)
Interneteko domeinua	.ni
Telefono aurrezenbakia	+505
1miskitoera hizkuntza onartua da miskitoen lurralde autonomoan

Nikaragua Erdialdeko Amerikako estatua da, Ozeano Barearen eta Karibe itsasoaren artean kokatua. Mugakide ditu Honduras iparraldean eta Costa Rica hegoaldean. 130.375 km²ko eremua hartzen du eta 2012an 6.071.045 biztanle zituen. Hiriburua Managua da.

Geografia

Orografia eta hidrografia

Nikaraguako topografia

Nikaraguako mendebaldea mendi garaiz eta lur emankorreko haranez osatua dago. Ozeano Bareko itsasbazterraren parez pare, eta handik hurbil, Honduras eta Costa Rica lotzen dituen sumendi-kate bat dago (San Cristobal, 1.475 m). Bestalde, hego-mendebaldean aintzira asko daude, eta haietatik bi, Managua edo Xolotlan eta Nikaragua edo Cocibolca (8.262 km²), oso handiak dira; azken horrek sumendi-jatorriko uharte asko ditu (Concepcion, 1.610 m). Aintzirak dauden sakanaren ekialdean, ibaiek irekitako haran sakonez bereizita, hainbat norabidetako mendikateak daude: Entre Rios (Mogotón, 2.107 m), Isabelia, Huapi eta Chontaleña. Mendietatik ekialdera, lurraldearen garaiera apalduz doa Karibeko itsasbazterreko zelai zingiratsuraino (Miskitoen kosta). Lurraldearen egitura dela eta, lurrikarak izateko arriskua handia da Nikaraguan.

Ozeano Barera doazen ibaiak oso laburrak dira; haietatik luzeenak Fonsecako golkora isurtzen diren Negro eta Estero Real dira. Karibeko itsasora doazen ibaiak, aldiz, luzeak, ur emari handikoak eta, zenbait kilometroan, ontziz ibiltzeko egokiak dira. Haien artean, hauek dira nagusiak: Coco edo Segovia (685 km), Hondurasen eta Nikaraguaren arteko muga eratzen duena, Prinzapolca, Río Grande de Matagalpa, Escondido, eta Costa Ricarekin mugatzen duen San Juan.

Klima eta landaredia

Nikaraguak klima tropikala du, urtarriletik maiatzera sasoi lehorra eta maiatzetik abendura euri-sasoia dituena. Nikaraguako ekialdea, ordea, mendebaldea baino zertxobait epelagoa eta askoz hezeagoa da, eta sasoi idorrak ez du ia eraginik; hala, mendebaldean 1.900 mm euri izaten dira urtean eta 4.000 mm, berriz, ekialdean. Urteko batez besteko tenperatura 27 °C ingurukoa da.

Nikaraguako lurraldearen erdia baino gehiago baso tropikalak hartzen du; oso trinkoa da toki batzuetan, eta zur bikaineko zuhaitzak ditu. Zuhaitz-mota asko daude, eta, besteak beste, ugari dira almendrondoak, intxaurrondoak, zedro eta pinu-mota batzuk, kaoba, guaiakana eta mizpirondoa. Mendebaldeko lur behereetan sabana da nagusi, eta basoa ibarretan baino ez da izaten.

Historia

Sakontzeko, irakurri: «Nikaraguako historia»

Nikaraguako antzinako biztanleak Hego Ameriketatik joan eta mendebaldeko itsasaldean kokatu ziren. X. mendean Mexikotik eta Erdialdeko Amerikako beste toki batzuetatik ere iritsi ziren indiar leinu batzuk.

Granadako Inmaculada Concepción gotorlekua, XVII. mendekoa

Kristobal Kolon 1502an iritsi zen Nikaraguara. Europatik ekarritako eritasunen eta kolonizatzaileen gehiegikerien eraginez, biztanleria asko urritu zen denbora laburrean. 1520an Francisco Fernández de Córdoba espainiarrak Granada eta León hiriak sortu zituen. Bi hirien artean liskar ugari izan ziren sortu zirenetik: León liberalen gune izan zen, eta Granada, berriz, kontserbadoreena eta aristokraziarena.

XVII. eta XVIII. mendeetan, ingeles itsaslapurrak Karibeko itsasaldean lehorreratu ziren. Horren ondorioz, Britainia Handiak Miskitoen kosta bere babesean hartu zuen (1740-1786).

1800. urte inguruan, Espainiaren mendetik askatzeko borrokak izan ziren Nikaraguan. 1826an, Erdialdeko Amerikako Probintzien Batasuneko estatu egin zen, baina 1838an elkartea utzi zuen. Nikaraguak 1838an lortu zuen independentzia, eta handik aurrera liberalen eta kontserbadoreen arteko borrokak izan ziren nagusi. Granada eta Leon hiriek hiriburu izan nahi zuten, eta urteetan zehar txandaka izan ziren bata eta bestea, bi hirien arteko hitzarmenez, 1857an bi hirien erdian zegoen Managua hiriburu egin zuten arte.

Kontserbadoreak aginpidean egon ziren XIX. mendearen bigarren erdialdean, baina 1893an liberalak izan ziren nagusi. Liberalek 1909 arte izan zuten aginpidea, Estatu Batuen laguntzaz, kontserbadoreen eskuetan geratu zen arte, hain zuzen. Estatu Batuek armada bidali zuten lehendakariari laguntza emateko, eta han geratu zen 1925 arte. Urte horretan gerra zibila izan zen berriz liberalen eta kontserbadoreen artean. Berriro itzuli zen Estatu Batuetako armada eta liberalak menderatu zituen 1927an. 1928ko eta 1932ko hauteskundeetan liberalak izan ziren irabazle. 1933an Estatu Batuetako armadak alde egin zuen Nikaraguatik, baina hango Goardia Nazionala prestatua utzi zuten istiluak sortzen baldin baziren haiei aurre egiteko.

Anastasio Somoza García (ezkerrean) eta Perón.

1934an, Goardia Nazionaleko Anastasio Somoza García buruzagiak eragin zuen liberalen buruzagi César Augusto Sandinoren hilketa, eta 1936an iritsi zen lehendakaritzara. Hogei urtez egon zen aginpidean. Haren agintaldian ekonomiaren irabaziak somozatarrentzat eta haien aldekoentzat izan ziren. 1956an hil egin zuten, eta haren seme Luis Somoza Debayle izan zen ordezkoa 1967 arte; ondoren haren anaia Anastasio Somoza Debayle izan zen lehendakari. Bitarte horretan, Somozaren aurkakoek, sandinistek (César Augusto Sandinoren omenez) gerrilla sortu zuten 1962an.

1972an lurrikara izugarria izan zen Nikaraguan. Managuan 6.000 hildako izan ziren, eta 300.000 lagun geratu ziren etxerik gabe. Lurrikarak eragindako hondamendiari aurre egiteko atzerriko herrietatik iritsitako dirua Somozaren familiak gorde zuela jakin zenean, izugarri indartu ziren gobernuaren kontrako mugimenduak. Sandinistek bildu zituzten indar horiek, eta matxinatu eta aginpidetik bota zuten Somoza, 1979an. Urte hartatik 1985 arte, Frente Sandinista de Liberación Nacional (Nazio Askapenerako Fronte Sandinista, FSLN) erakundearen Batzordea egon zen aginpidean, Daniel Ortega lehendakaritzan zela. Bestalde, Nazioa Berritzeko Gobernuaren eskuetan zeuden aginpide eragilea eta legegintzako aginpidea, eta Estatuko Kontseiluaren aholkua zuen egiteko horretan. Sandinisten gobernuak Somozaren familiaren esku zeuden ondasunak bereganatu zituen. Harreman estuak izan zituen Sobietar Batasunarekin eta Kubarekin, eta Estatu Batuekin, berriz, gero eta okerragoak. 1980. urte inguruan, Estatu Batuen laguntzarekin, sandinistak gobernutik kentzeko talde armatuak sortu ziren (contra delakoa).

1984an hauteskundeak izan ziren, eta sandinisten esku zegoen administrazio berri batek hartu zuen ordu arteko Batzordearen lekua, 1985ean. 1986-1987 urteetan, Erdialdeko Amerikako hainbat herrialde bake-hitzarmenak prestatzen eta sinatzen ahalegindu zen. Horren ondorioz, 1989an, zazpi urtez indarrean egondako salbuespen-egoera amaitu zen Nikaraguan. Hala, 1990eko otsailaren 25ean, hauteskundeak egin ziren, nazioarteko behatzaileak bertan zirela; UNO (Oposizioko Nazio Batasuna, zentro-eskuineko 14 alderdi politiko biltzen zituena) atera zen garaile, eta Violeta Chamorro hautatu zuten lehendakari urte bereko apirilean.

1990etik 1996ra, Violeta Chamorroren gobernu-taldearen trantsizio demokratikoaren prozesua eta berradiskidetze nazionala burura eramatea izan zen zeregina. Contrak armak utzi zituen, Estatu Batuek blokeoa altxatu zuten, eta sandinistek, beren aldetik, onartu zuten indar-erlazio berrian gutxiengoa izatea. Militar erregularren %90 desmobilizatuak izan ziren. Gerra amaitzeak bide eman zion Nikaraguako ekonomiari zegoen zulotik ateratzeko, baina zereginak pilatzen zitzaizkion: Ameriketako herrialderik behartsuenetakoa zen Nikaragua, kanpo-zorraren astuntasunak leherturik zeukan eta ez zen gai biztanleria aktiboaren %40ri baino gehiagori lana emateko.

Sandinistak ahalegindu ziren 1990ean galdutako agintea berreskuratzen, ekonomia-krisiak eragindako egonezinari probetxu atereaz, baina demokratizazio-prozesuak beste norabide bat hartu zuen 1995eko konstituzioaren erreformatik aurrera. Sandinistak ez ziren, harrezkero, oposizioko beste indar bat baizik. 1996ko azaroko hauteskundeak liberal batek irabazi zituen, Arnoldo Alemanek, baina lehenago UNO osatu zuten indar politikoak zeuden atzetik. Lehendakari berriak Violeta Chamorrok hasitako liberalizazio-politikarekin jarraitu zuen, eta atzerriko inbertsioak erakartzen ahalegindu zen. Inflazioa jaistea eta hasita zegoen zenbait azpiegitura-proiektu gauzatzea lortu zuen. Baina Nikaraguaren berpizte erlatibo hori txiki-txiki eginda geratu zen, 1998ko urrian Mitch urakana pasatu zenean. Milaka eta milaka pertsona desagertu ziren, nikaraguarren %10 bizilekurik gabe geratu zen, errepide-sarearen bi herenak hondaturik geratu ziren, eta nekazaritza-uzten %70 galdu zen.

2001ean alderdi liberalak irabazi zituen berriro ere hauteskundeak, Enrique Bolaños buru zela. Bolañosek Alemán presidentearen kontrako salaketak ikertzen jarraitu zuen (dirua zuritu izana eta ustelkeria), eta azkenik, 20 urteko kartzela-zigorra ezarri zioten lehendakari ohiari. Alemánen aldeko hainbat kidek eta kongresuko beste hainbatek, kide sandinistekin bat eginik, Bolaños lehendakariaren eta haren ministroen boterea mugatu zuten, eta dimiti zezan eskatu zioten. 2006ko hauteskundeen ondoren, Daniel Ortega itzuli zen lehendakaritzara.

Politika

Daniel Ortega, gaur egungo presidentea

Nikaragua errepublika bat da. 1986an onartutako konstituzioaren arabera, lehendakariak du aginpide eragilea eta Nazio Biltzarrak, berriz, legegintzako aginpidea. Esan behar da errepublikako lehendakaria, aldi berean, gobernuko eta estatuko buru dela. Nazio Biltzarra 90 diputatuz osatua dago, eta 16 urtetik gorakoen sufragio unibertsalez aukeratzen da, sei urteko legealdirako.

1980ko hamarkadan, Nikaraguako alderdi politiko nagusia Nazio Askapenerako Fronte Sandinista (FSLN) izan zen. 1962an sortutako alderdi horrek, oposizioko beste hainbat indarren laguntzarekin, 1979an Anastasio Somoza agintetik botatzea lortu zuen, eta bera egon zen agintean 1990 urtea arte. Urte hartako hauteskundeak eskuineko (eta sandinismoaren aurkako) UNO koalizioak irabazi zituen. 1996ko azaroko hauteskundeak, berriz, Alianza Liberal izeneko koalizioak irabazi zituen eta, beste izen baten pean izanik ere, UNO osatzen zuten zentroko eta eskuineko alderdi gehientsuak zeuden atzetik. 2007an Daniel Ortega sandinistak agintea berreskuratu zuen.

Banaketa administratiboa

Sakontzeko, irakurri: «Nikaraguaren banaketa administratiboa»

Nikaragua 15 departamendutan eta 2 eskualde autonomotan (Ipar Atlantiko eta Hego Atlantiko) banatuta dago.

Ipar Atlantiko

Hego Atlantiko

Boaco

Carazo

Chinandega

Chontales

Estelí

Granada

Jinotega

León

Madriz

Managua

Masaya

Matagalpa

Nueva Segovia

Río San Juan

Rivas

Honduras

Costa Rica

		Departamendua	Hiriburua	Biztanleria (2012)	Eremua (km²)	Dentsitatea (biz/km²)
1		Boacoko departamendua	Boaco	174.682	4.177	41,8
2		Carazoko departamendua	Jinotepe	186.898	1.081	172,9
3		Chinandegako departamendua	Chinandega	423.062	4.822	87,7
4		Chontalesko departamendua	Juigalpa	182.838	6.481	28,2
5		Estelíko departamendua	Estelí	220.703	2.230	98,9
6		Granadako departamendua	Granada	200.991	1.040	193,3
7		Jinotegako departamendua	Jinotega	417.372	9.222	45,3
8		Leongo departamendua	León	404.471	5.138	78,7
9		Madrizko departamendua	Somoto	158.020	1.708	92,5
10		Managuako departamendua	Managua	1.448.271	3.465	418
11		Masayako departamendua	Masaya	348.254	611	570
12		Matagalpako departamendua	Matagalpa	542.419	6.804	79,7
13		Nueva Segoviako departamendua	Ocotal	243.014	3.491	69,6
14		Rivasko departamendua	Rivas	174.589	2.162	80,7
15		Río San Juango departamendua	San Carlos	122.666	7.541	16,3
16		Ipar Atlantikoko Eskualde Autonomoa	Puerto Cabezas	453.541	33.106	13,7
17		Hego Atlantikoko Eskualde Autonomoa	Bluefields	369.254	27.260	13,5

Ekonomia

Nikaragua herrialde behartsua da, eta areago Mitch urakanak 1998an eragindako txikizioaren ondoren. Haize-erauntsi ikaragarri haren aurretik, gainera, biztanleen erdiak, gutxi gorabehera, bizitzeko gutxieneko premiak estali ezinik bizi ziren.

Nekazaritza da herrialdeko jarduera nagusia, sektore horretatik zuzenean bizi den biztanle-kopurua alde bat utzirik, industria gehiena ere nekazaritza-produktuen elaborazioan oinarritzen baita. Barne-produktu gordinaren %17,1 nekazaritzari dagokio (2013ko datuak), eta sektore horretan enplegatzen da biztanleria aktiboaren %31. Lantzen diren gaiei dagokienez, bizibidea ateratzekoak eta salmentarakoak bereizi behar dira: lehenbizikoen artean artoa, arroza, basartoa eta babarrunak dira nagusi, eta bigarrenen artean, berriz, kafea, kotoia, bananak, azukre-kanabera eta kakaoa. Laranjak, tapioka, ananak eta sesamoa ere ekoizten dira. Abeltzaintza (behiak, zerriak eta hegaztiak), behi-hazkuntza bereziki, garrantzi handiko jarduera da, Nikaraguaren erdialdean batez ere, eta haragia esportatzeko adina ekoizten da. Basoaren ustiapenak (kaoba, zedroa, palisandroa) nolabaiteko garrantzia baino ez du, garraio-azpiegiturarik eza dela eta. Arrantza, bestalde, molde zaharren arabera egiten da, bai ur gazitan nola gezatan (aintzira eta ibai handi asko ditu). Arrantzatutako gehiena Nikaraguan bertan kontsumitzen da, eta esportaziorako espezie nagusia izkirak dira.

Bigarren sektoreari –industria eta meatzaritza– BPGaren %25,5 dagokio eta biztanleria aktiboaren %18 enplegatzen da bertan. Ustiatzen diren mea-baliabideen artean aipatzekoak dira urrea (nagusia), kobrea eta zilarra. Industria, batik bat, Nikaraguan ekoiztutako gaien lanketan oinarritzen da, janari- eta edari-industrian gehienbat: azukrea, garagardoa, rona, olioa, haragi-kontserba; pospologintza, larrugintza, kotoi-ehungintza; petrolio-findegi bat eta porlan-lantegiak ere badira. Nikaraguak erregaiak inportatu beharra du, baina zentral hidroelektrikoetatik lortzen du behar duen energiaren parte handi bat.

Corintoko itsas-portua, Nikaraguako bakarra sakonera handikoa (edukiontziak garraiatzeko ezinbestekoa).

Merkataritza-balantzan defizit handia du Nikaraguak. Esportatzen dituen gaien artean kafea, itsaskiak (izkirak), haragia, azukrea, urrea eta bananak daude. Inportatzen dituen produktu nagusiak, berriz, kontsumorako ondasunak, makineria eta tresneria, eta petrolioaren deribatuak dira. Nikaraguarekin merkataritza-harreman gehienak dituzten herrialdeak hauek dira: Estatu Batuak, Erdialdeko Amerikako herrialdeak, Alemania, Kanada, Venezuela eta Japonia.

Nikaraguak garraio-azpiegitura aurreratu gabea du. Errepide-sarearen ardatza Hondurasekin eta Costa Ricarekin lotzen duen Panamerikar errepidea da, Nikaraguako toki jendetsuenetan barrena 368 km egiten dituena. Guztira, 23.897 km errepide ditu, baina haietatik 3.282 baizik ez dago asfaltaturik (2012). Garrantzizkoak dira, bestalde, ontzi bidezko garraioak, aintzira eta ibaietan. Nazioarteko hegaldietarako aireportu bat dago Managuatik hurbil.

1998an, abian jarritako hainbat ekonomia-erreformari esker, hamar urteko gerra zibilaren ondorio latzak atzera uzten hasita zegoen, eta ekonomia-hazkunde indartsua bizi zuen, baina urte horretako udazkenean, Mitch urakanak hankaz gora bota zituen ekonomia-indize guztiak eta, herrialdea suntsiturik utzi ondoren, lehenaz gain, gogortu egin zuen Nikaraguaren etorkizuna. Gutxi gorabehera, 1.000 milioi dolarreko kalteak eragin zituela kalkulatzen da. Kalterik handienak, milaka pertsonak bizia galtzeaz gainera, nekazaritzan izan ziren, sektore horretakoak baitira Nikaraguako esportazio gehienak. Hala, 1999an, 900 milioi dolar inguruko merkataritza-defizita jasan zuen Nikaraguako ekonomiak. Nazioarteko laguntza asko zuzendu ziren, harrezkero, Nikaraguara.

Biztanleria eta gizartea

Afrikar jatorriko nikaraguarra

Nikaraguako biztanle gehienak hainbat arrazaren nahasketen ondorengoak dira: mestizoak (zurien eta indiarren artekoak), zanboak (indiarren eta beltzen artekoak) eta mulatoak (zurien eta beltzen artekoak). Horietaz gainera, zuriak (%17), beltzak (%9) eta Nikaraguako bertako indiarrak ere (%5; sumoak eta miskitoak) badira.

Atlantiko aldeko eskualdean (lurralde osoaren erdia baino gehiago hartzen du) biztanleen %8 baizik ez da bizi; izan ere, baso trinkoz estalia dago, eta ia ez dago garraio-azpiegiturarik. Herrixka sakabanatu batzuk badaude, han-hemenka, anglofonoak batez ere. Ekonomiaren ikuspuntutik, garrantzi gutxiko eskualdea da. Basoko ustiapen batzuk salbuetsita (zur preziatuak, kautxua), eskualde horretako biztanle gehienak (indiarrak edo beltzen ondorengoak) iraupeneko nekazaritzatik, ehizatik eta arrantzatik bizi dira. Mendebalderago, lurraldearen erdialdean, mestizoak dira nagusi, eta jende gehixeago bizi da: 16tik 21 biztanlera km²-ko. Eskualde horretako biztanleak, batez ere, abere-hazkuntzatik eta kafea eta kotoia ekoiztetik bizi dira. Mendikatearen mendebaldeko isurialdean eta, batez ere, Ozeano Barearen aldeko kostaldean dago, aldiz, Nikaraguako gune nagusia, bai demografiaren, bai ekonomiaren aldetik. Biztanleen %60 baino gehiago, gutxiengo zuria tartean dela, lurralde horretan (eremu osoaren %15 inguru) kontzentratzen da. Sumendi-jatorriko lurren emankortasuna dela-eta, nekazaritza intentsiboa da eskualde horretan: kafea eta kotoia ekoizten dira, batik bat, baina baita bananak, arroza eta azukre-kanabera ere. Eskualde horren bihotzean, bi aintzira handienen erdian, Managua dago, hiriburua eta herrialdeko administrazio-, merkataritza-, ekonomia- eta garraio-zentro nagusia. Gainera, hiriburuaren aldirietan kontzentratzen da Nikaraguako industria guztien %80. Halaber, azken eskualde horretan ekoizten da nekazaritza balio osoaren %70.

Hizkuntza ofiziala gaztelania da, baina ekialdeko basoetan bizi diren talde batzuek ingelesa edota miskitoera erabiltzen dituzte. Adin-egiturari dagokionez, 0-14 urte bitartekoak biztanleen %29,3 dira, 15-64 urte bitartekoak %65,8, eta 65 urtez gorakoak %4,7 besterik ez (2014ko zenbatespena). 70,6 urteko bizi-itxaropena dute Nikaraguako gizonezkoek, eta emakumezkoek 75ekoa. Emankortasun-indizea emakumeko 1,99 haur da (2014ko zenbatespena). Nikaraguako biztanleriaren ia herena, beraz, 15 urtetik beherakoa da.

Lehen eta bigarren mailako hezkuntza doan eta nahitaezkoa da, baina azpiegitura oso txarra da (ikastetxeak eta irakasleak falta dira), eta haurren hiru laurdenek lehen mailako ikasketak egiten badituzte ere, gutxi iristen dira bigarren mailakoak egitera. Goi-mailako ikasketak egiteko zentro nagusiak, berriz, Erdialdeko Amerikako Unibertsitatea, Nikaraguako Unibertsitate Politeknikoa (biak Managuan), eta Nikaraguako Unibertsitate Autonomo Nazionala (1812, Leon) dira.

Biografiak

• Francisco Hernandez de Cordoba (?-1526), lehen europarra Nikaraguara iristen.
• Ruben Dario (1867- 1916), poeta.
• Augusto Sandino (1895- 1934), iraultzailea.
• Anastasio Somoza (1896- 1956), militarra.
• Ernesto Cardenal (1925), teologoa eta poeta.
• Violeta Chamorro (1929), politikaria.
• Carlos Fonseca (1936-1976), politikaria.
• Daniel Ortega (1945), politikaria.
• Gioconda Belli (1948), idazlea.

Kultura

• Literatura amerikarra.
• Gaztelaniazko literatura.
• Nicaraguan Art

Kanpo-loturak

• Herrialdeko webgune ofiziala
• Jalgi.com atlasa datuak, mapak eta irudiak
• (Ingelesez) CIA - World Factbook Geografia, biztanleria, politika eta ekonomia datuak.

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Nikaragua

Amerikako herrialde eta lurraldeak
Ipar Amerika eta Karibea	Estatu burujabeak: Ameriketako Estatu Batuak • Antigua eta Barbuda • Bahamak • Barbados • Belize • Costa Rica • Kuba • Dominika • Dominikar Errepublika • El Salvador • Grenada • Guatemala • Haiti • Honduras • Jamaika • Kanada • Mexiko • Nikaragua • Panama • Saint Kitts eta Nevis • Santa Luzia • Saint Vincent eta Grenadinak • Trinidad eta Tobago Dependentziak: Groenlandia (Danimarka) • Guadalupe ∙ Martinika ∙ Saint Barthelemy ∙ Saint Martin ∙ Saint Pierre eta Mikelune (Frantzia) • Aruba · Holandarren Antillak (Herbehereak) • Aingira · Bermuda · Birjina uharte britainiarrak · Kaiman uharteak · Montserrat · Turkak eta Caicoak (Erresuma Batua) • Puerto Rico · Birjina uharte amerikarrak (Ameriketako Estatu Batuak)	Hego Amerika	Estatu burujabeak: Argentina • Bolivia • Brasil • Txile • Kolonbia • Ekuador • Guyana • Paraguai • Peru • Surinam • Uruguai • Venezuela Dependentziak: Guyana Frantsesa (Frantzia) • Falklandak (Erresuma Batua)