Array

Συγκέντρωση ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

Η ΕΣΕ Θεσ/νίκης καλεί την Κυριακή 20/07 στις 10.30 σε συγκέντρωση ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Κυριακάτικη εργασία: επιστροφή στον 19ο αιώνα

Μέχρι πρότινος κοινώς αποδεκτή για όλους τους εργαζομένους, ήταν η θεσπισμένη κυριακάτικη αργία. Κανένα μαγαζί και κανένας εμποροϋπάλληλος δεν δούλευε για τους λίγους(;) ασυνείδητους καταναλωτές που επιθυμούσαν να βγουν για ψώνια στην αγορά. Σήμερα όμως το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα ανοιχτά μαγαζιά την μόνη μέρα της βδομάδας που οι εργαζόμενοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν καμιά επιτίμηση και υπόδειξη από τα αφεντικά τους και καμία εργασιακή καταπίεση;

Χωρίς να τρέφουμε καμία αυταπάτη, τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή μπορούν να αποτελέσουν πρόδρομο για μια γενικευμένη κυριακάτικη εργασία κατά την οποία όλη η εργατική τάξη θα είναι στο πόδι με ανοιχτές αγορές και καταστήματα. Κάτι που για πολλούς μάλλον καταναλωτές σήμερα μπορεί να μοιάζει φυσιολογικό, για μας περισσότερο αποτελεί κομμάτι μιας οργουελικού τύπου τραγωδίας που μας γυρνά πίσω σχεδόν 100 χρόνια. Κι αυτό, αν σκεφτούμε πως το 1909 ήταν η τελευταία φορά που δούλευαν οι εμποροϋπάλληλοι κυριακάτικα. Πως λοιπόν τώρα αυτή η τραγωδία μπορεί να μοιάζει φυσιολογική;

Η κυριακάτικη εργασία δεν είναι παρά η κατάργηση ενός ακόμη πράγματος που θεωρούταν για τον κόσμο της εργασίας αυτονόητο(όπως αυτονόητες ήταν και οι συλλογικές συμβάσεις). Όμως γίνεται φανερό πως σήμερα πρέπει να κάνουμε αγώνα ακόμη και για τα αυτονόητα, να κάνουμε αγώνα για 1 ημέρα ξεκούρασης που πάνε να την στερήσουν από τον εργαζόμενο. Με το να χαμηλώνουμε όμως συνεχώς τον πήχη και να τους επιτρέπουμε σιγά σιγά να μας καθυποτάξουν, χάνουμε και κάθε δυνατή ελπίδα να οργανωθούμε και να επιτεθούμε σε αυτό που λέγεται μισθωτή σκλαβιά και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Φτιάχνονται έτσι ανεμπόδιστα από τη μηχανή του συστήματος εργαζόμενοι με εντελώς απελευθερωμένα ωράρια, άνθρωποι μηχανές στην υπηρεσία των αφεντικών.

Και φυσικά ούτε λόγος για την καθιερωμένη προσαύξηση της τάξης του +75% και των ρεπό μέσα στη βδομάδα που θα πρέπει να δίνονται λόγω της εργασίας την Κυριακή, αφού πλέον δε λαμβάνεται ως αργία. Γιατί για τα αφεντικά(μικρά και μεγάλα)σημαντικό είναι το υλικό κέρδος και όχι η ξεκούραση των εργαζομένων, οι οποίοι κάτω από τον τρόμο της απόλυσης μετατρέπονται σχεδόν αγόγγυστα σε εργαζόμενους "λάστιχο".

Εσένα λοιπόν που ψωνίζεις δεν σε αγγίζει τίποτα;

Μπορεί λοιπόν ο καταναλωτής σε αυτό το πλαίσιο να θεωρεί πως τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή είναι μια ευκαιρία να ψωνίσει; Όχι

Κανείς δεν μπορεί να είναι καταναλωτής την Κυριακή. Την μέρα αυτή σεβόμαστε τον εργαζόμενο. Γιατί οι αγορές των καταναλωτών την Κυριακή προσδίδουν κέρδος στις επιχειρήσεις και είναι αυτές που θα μετατρέψουν σε ύστερο χρόνο τον καταναλωτή σε εργαζόμενο αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην παρούσα συγκυρία. Με το να δίνει αυτός που ψωνίζει τα λεφτά του την Κυριακή δεν κλέβει απλά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, αλλά ανοίγει το δρόμο για την κλοπή και του δικού του ελεύθερου χρόνου, καθώς η δουλειά την Κυριακή για όλους τους κλάδους δεν μοιάζει πια μακρινός εφιάλτης αλλά σκοτεινό παρόν.

Ποτέ δουλεία την Κυριακή- Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς

Προτάσσουμε λοιπόν την κατάργηση της κυριακάτικης εργασίας και όπλα μας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο έχουμε την ταξική αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια και την οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Γιατί για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας μόνος τρόπος είναι η συλλογική διεκδίκηση και τα αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης , όπου εργαζόμενοι ισότιμα μάχονται ενάντια στον τρόμο της εργασιακής ανασφάλειας. Ο ελεύθερος χρόνος άλλωστε δεν είναι μόνο για ξεκούραση αλλά και ευκαιρία για συλλογικούς αγώνες.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ-ΔΕ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ

1η ΜΑΗ

Τα αφεντικά φρόντισαν να προδιαγράψουν την μοίρα μας όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα να είναι πιο εύκολο για αυτούς να κάνουν ό,τι θέλουν, πράγμα για το οποίο ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Επειδή βγάλαμε από το λεξιλόγιό μας λέξεις και προτάσεις όπως διεκδίκηση, αγώνας, άγρια απεργία, τάξη, εκμετάλλευση. Είμαστε εργάτες/τριες όμως και στην μοίρα δεν πιστεύουμε γιατί εμείς ήμασταν, είμαστε και θέλουμε να είμαστε αυτοί που παράγουν τα πάντα και επομένως εμείς θα καθορίσουμε την εξέλιξη μας χωρίς κανέναν κομματικό ή συνδικαλιστικό βραχνά από πάνω μας, απόλυτα χειραφετημένα.

Έχουν περάσει 128 χρόνια από την πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο όπου πάνω από 65.000 εργάτες απεργούσαν για μείωση της εργάσιμης μέρας σε οκτάωρο και σήμερα το οκτάωρο δεν έχει καθιερωθεί. 126 χρόνια πριν απεργούσαν για να εναντιωθούν στις ταπεινώσεις, στα αμέτρητα πλήγματα και τις αμέτρητες αδικίες, στην δυστυχία και στην αδηφάγα φάρα, τους κοπρίτες και κλέφτες «αφέντες» τους.

Εκείνοι οι αναρχικοί εργάτες όμως που τους στείλανε στην κρεμάλα και όλοι οι απεργοί γνώριζαν το πιο σημαντικό. Ότι είναι εργάτες. Χρειαζόμαστε να οραματιστούμε ξανά το συλλογικό όνειρο, να σπάσουμε τα δεσμά της ιδιωτικής μιζέριας και να τη μετουσιώσουμε σε συλλογική χαρά. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 1ΜΑΗ, 10:00, ΚΑΜΑΡΑ

9 Απρίλη

«Γενική Απεργία» ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Εδώ και αρκετά χρόνια πια έχει μονιμοποιηθεί η κατάσταση «εξαίρεσης» την οποία ζούμε. Οι κυβερνώντες έχουν πετάξει τις μάσκες της δικής τους αστικής νομιμότητας και ολοκληρώνουν την επέλαση εναντίον μας, εναντίον της εργαζόμενης τάξης. Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε τελευταία μειώνει ακόμα παραπάνω τους μισθούς και κουρελιάζει το σύνολο των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Το πηγάδι μοιάζει να μην έχει πάτο. Πολλοί κλάδοι εργαζομένων βρίσκονται εδώ και μήνες σε κινητοποιήσεις και απεργίες, στην προσπάθειά τους να περισώσουν τις θέσεις εργασίας τους και μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση. Η απάντηση του κράτους σε κάθε εργατικό και κοινωνικό αγώνα είναι η λυσσαλέα καταστολή. Η ατζέντα της κυβέρνησης συνδυάζει ακραίο νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία και ακροδεξιά – φασίζουσα πολιτική στο κράτος. Μια δικτατορία με τα όλα της.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα ζόφου και εξαθλίωσης, η ΓΣΕΕ ύψωσε το ανάστημά της και ….κήρυξε μια 24ωρη απεργία. Ακολούθησε, συναγωνιζόμενη σε αγωνιστικότητα, και η ΑΔΕΔΥ.

 Η στάση των τριτοβάθμιων συνδικάτων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), με τη δουλοπρέπεια, την ηττοπάθεια, τον κομματισμό και το γραφειοκρατικό τους χαρακτήρα πλησιάζει στο να πετύχει αυτό που ήταν εξαρχής ο σκοπός τους. Να ξεφτιλίσουν στα μάτια των εργαζομένων το συνδικαλισμό συνολικά, αποδυναμώνοντας τον. Είναι τεράστια η υπηρεσία που παρέχουν στους κομματικούς τους προϊσταμένους.

Το ζήτημα για μας είναι να μη φάμε το παραμύθι. Η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι συνολική αλλά επικεντρώνεται στην εξευτελιστική υποτίμηση της εργασίας μας και όλων των κοινωνικών παροχών που συνδέονται με την αξιοπρεπή επιβίωσή μας. Και την απάντηση σε τέτοιου είδους επίθεση μπορούμε να τη δώσουμε μόνο οργανωμένοι/-ες στη βάση της ιδιότητάς μας ως εργαζομένων. Δεν είμαστε ούτε «πολίτες», ούτε «λαός» γενικώς και αορίστως. Είμαστε αυτοί/-ες που παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο και πρέπει να απαιτήσουμε συλλογικά όλα όσα μας ανήκουν. Ζωή με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Στις 9 Απρίλη απεργούμε.

Δεν πάμε στη δουλειά τη μέρα της απεργίας.

Γιατί τη μέρα εκείνη δε θέλουμε να λείπουμε απ’ το δρόμο.

 Εκεί και στους χώρους δουλειάς συναντάμε τους συναδέλφους μας για να ξαναφτιάξουμε απ’ την αρχή τα σωματεία μας, χωρίς κόμματα και διοικητικά συμβούλια, ξηλώνοντας τις ξεπουλημένες γραφειοκρατικές ηγεσίες. Μόνο έτσι θα κηρύξουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ από τα κάτω, για να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν, τη ζωή που μας κλέβουν.

συγκέντρωση και πορεία, 10:30, πλατεία αγίας σοφίας

Array

ΚΑΝΕΝΑΣ- ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ-Η ΣΤΙΣ 23 ΜΑΡΤΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Στις 23 Μάρτη συμπληρώνονται οκτώ μήνες από την ανακοίνωση ότι μπαίνουν σε διαθεσιμότητα 2.000 εκπαιδευτικοί, ταυτόχρονα με όλους τους σχολικούς φύλακες και άλλους υπαλλήλους στους δήμους. Είχε προηγηθεί βέβαια το «μαύρο» στην ΕΡΤ, το πρώτο πείραμα της μαζικής απόλυσης-σοκ μόνιμων εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Ακολούθησε η διάλυση του ΕΟΠΠΥ, η απόλυση των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, οι διοικητικοί των πανεπιστημίων, σχεδόν όλοι οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι και διάσπαρτοι υπάλληλοι σε διάφορους φορείς του δημοσίου που κλείνουν. Όλοι και όλες οι παραπάνω εργαζόμενοι/-ες βρίσκονται όλους αυτούς τους μήνες στους δρόμους, ενώ όλα τα καθεστωτικά μέσα ρίχνουν λάσπη ή αποκρύπτουν τους αγώνες τους.

Η ΑΔΕΔΥ, μπροστά στις πρώτες απολύσεις μόνιμων εργαζομένων στο δημόσιο από το 1911, κηρύττει μια 48ωρη απεργία. 48 να είναι οι ώρες τους! Αφού βέβαια όλο αυτό το διάστημα η πλειοψηφία της έκανε τα πάντα για να μη συντονιστούν όλοι αυτοί οι αγώνες.

Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ακολουθώντας την ανθρωποφαγική και διασπαστική προπαγάνδα των μίντια, δεν κάναμε όσα έπρεπε για να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα τους. Κάποιοι επειδή θεωρήσαμε ότι είναι λίγες ακόμα απολύσεις ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες, κάποιοι επειδή είμαστε άνεργοι ή επισφαλώς εργαζόμενοι και έχουμε στο νου μας μόνο τις άμεσες ανάγκες της επιβίωσης και οι χειρότεροι ανάμεσά μας αντιμετωπίζοντάς τους με κακεντρέχεια ως πρώην προνομιούχους.

Δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως ότι όταν διαλύονται οι εργασιακές συνθήκες και χάνεται η μόνιμη και σταθερή εργασία στο δημόσιο, τον μαζικότερο και ως τώρα (σε ό,τι αφορά τους μόνιμους υπαλλήλους) τον πιο σύννομο εργοδότη, το τοπίο σε όλους τους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους θα γίνει ακόμα περισσότερο ζοφερό.

Και δεν καταλάβαμε βέβαια ότι ο αγώνας των εργαζομένων στο δημόσιο είναι αγώνας και για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, όπως η παιδεία και η υγεία. Και τον αγώνα αυτόν δε μπορούν να τον κερδίσουν μόνοι τους.

Ποτέ δεν είναι αργά να αποφασίσουμε πως μόνο με συντονισμένο αγώνα από τα κάτω, από σωματεία βάσης και ριζοσπαστικά πρωτοβάθμια σωματεία, από επιτροπές εργαζομένων σε όλους τους εργασιακούς χώρους, από συνελεύσεις στις γειτονιές για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών που μας ανήκουν, θα καταφέρουμε να συγκροτήσουμε την άμυνά μας, υπερασπιζόμενοι κάθε θέση εργασίας στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Και ύστερα να περάσουμε στην επίθεση και να κερδίσουμε δημόσιες υπηρεσίες ποιοτικές και δωρεάν για όλους, που δε θα τις διαχειρίζεται μια ελίτ γραφειοκρατών και κρατικοδίαιτων μάνατζερ, αλλά οι εργαζόμενοι σε αυτές, φροντίζοντας για την υπεράσπιση των αναγκών όλης της εργαζόμενης κοινωνίας.

συμμετέχουμε στην συγκέντρωση-πορεία την πέμπτη 20.3, στο άγαλμα βενιζέλου, 11:00