Het Arabisch is een Semitische taal. Het Arabisch behoort niet tot de Indo-Europese talenfamilie. Het is verwant met talen waarvan sommige nog gesproken worden, we spreken van levende talen, en andere die ons alleen uit teksten bekend zijn, zogenaamde dode talen. De bekendste taal waarmee het Arabisch verwant is het Hebreeuws, de schrijftaal van het Jodendom en in zijn moderne variant het Ivriet, de officiële taal van Israël. Het Arabisch en het Hebreeuws behoren beide tot de Semitische talenfamilie. Het Hebreeuws is als de taal van de geschriften van het Jodendom een dode taal in die zin dat er niet in geconverseerd wordt; het Ivriet is de levende, gesproken en geschreven variant ervan. Een andere taal verwant aan het Arabisch met een dode en levende variant is het Aramees. In de laat-antieke tijd de lingua franca, de algemene omgangstaal, in het Midden-Oosten, bestaat het heden ten dage alleen als een liturgische taal van oosterse christenen en als spreektaal in een klein aantal dorpen in Syrië. In Afrika, in Ethiopië vinden we nog een levende taal verwant aan het Arabisch: het Ethiopisch. Koran-Arabisch (klassiek-Arabisch) De taal waarin de Koran is geopenbaard is het Arabisch van het hoogste niveau gesproken in Umm al-Qura' (Mekka), door de mensen van de Quraysh (Arabische heersende stam in Mekka) in de Jahiliyyah (pre-islamitische) periode. Er is geen twijfel aan dat de manier waarop Allah deze taal heeft gebruikt in de Zijn Edele Boek, een wonderbaarlijke en eloquente manier is van meningsuiting, hetgeen ook gesproken werd door de Profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) en zijn mensen in Mekka. "Voorwaar, Wij hebben hem (de Koran) gemakkelijk gemaakt in jouw taal. Hopelijk zullen zij er lering uit trekken"(44:58) "Voorwaar, Wij hebben hem gemakkelijk in jouw taal (O Muhammed) gemaakt, opdat jij er goede tijdingen mee brengt aan de Muttaqun en het twistende volk ermee waarschuwt" (19:97) Daarom is een goed begrip van de Koran gebaseerd op geschikte kennis en waardering van de taal. De Koran-hermeneutiek (beginselen van het begrijpen van de Koran) vereist dan ook dat een geleerde een volleerde kenner is van de taal en idioom (taaleigen is van het plaatselijk gebruik) en dat de taal voor hem geen belemmering vormt voor het beoordelen en het begrijpen van de juiste betekenis van het Boek, de Koran. En dit uitgaanspunt is een basisprincipe en heeft geen verdere uitleg nodig. Echter, voor zover het Koran Arabisch betreft, dient men in gedachten te houden dat dit niet het Arabisch is zoals Al-Hariri, Al-Mutanabbi, Al-Zamakhshari en Al-Razi dat gebruikten in hun werken. En het is ook niet het Arabische dat men aantreft in de kranten van Syrië en Egypte of dat wat voortkomt uit de pen van de dichters en schrijvers van deze landen. Ongetwijfeld behoren deze uitingen van de taal ook tot het Arabisch en het verschil in de stijl en dictie van dit Arabisch en in dat van het Koran Arabisch dat passend kan worden aangeduid als het Arabisch van het hoogste niveau, is zoiets als het verschil in het taalgebruik van Shakespeare of Milton of Keats of Dickens en het taalgebruik dat men vindt in de bladen zoals Time of The Economist of welk hoogwaardig literair maandblad dan ook. Daarom is het feit dat het algemeen Arabisch van weinig nut is bij de ontwikkeling van een waardevermeerdering van het Koran Arabisch en kan het soms zelfs zo zijn dat dit ten koste gaan van een goed en correct begrip van de Koran. Er zijn drie belangrijke bronnen van het Koran-Arabisch, namelijk: 1. De Koran 2. De taal van de Profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) en zijn metgezellen 3. Het klassiek Arabisch literatuur Meer weten??? ga naar: http://bint-adnan-academy.tumblr.com/

• published: 10 Oct 2013
• views: 7