Il senn da la vita è la muntada che mintg’uman dat a sia vita. El è l’«emprova da sclerir las relaziuns en las qualas l’uman sa chatta en e cun il mund» (P. Tiedemann). Tgi che tschenta la dumonda suenter il senn da la vita parta da la supposiziun che la vita correspundia ad in tschert intent u ad ina tscherta finamira (quai che na sto betg exnum esser il cas).
I dat nundumbraivlas respostas a questa dumonda. Savens vegnan fatgs valair cumportaments biologics (reproducziun, mantegnair la spezia) u persvasiuns religiusas. In’autra avischinaziun è quella da conceder a mintg’uman il dretg e l’obligaziun d’eleger sez ed autonomamain in senn e d’attribuir a la vita ina muntada individuala.
Per ch’ins possia insumma discurrer dal ‹senn da la vita› sto quest’expressiun l’emprim vegnir sclerida linguisticamain. Il pled ‹senn› è in’expressiun equivoca: ins la po chapir u sco expressiun cun in senn teleologic u simplamain sco expressiun linguistica (‹senn›: il cuntegn da quai che vegn ditg). Era l’expressiun ‹vita› cumpiglia duas muntadas. En las suandantas expectoraziuns vegn ‹vita› chapì en emprima lingia sco l’existenza dal singul individi e main sco fenomen biologic general.
