Logo van de EMI Group

De EMI Group, of kortweg EMI, is een grote, van oorsprong Britse, platenmaatschappij. Het hoofdkantoor bevindt zich in Londen, maar EMI is actief in meer dan 25 andere landen. Samen met Sony, Universal Music Group en Warner Music Group heeft EMI een aandeel van ongeveer 70% op de wereldmarkt van platenmaatschappijen. Vanaf 2006 waren er regelmatig geruchten over een op handen zijnde overname door (of fusie met) andere platenmaatschappijen, maar pas in november 2011 werd de definitieve verkoop van EMI bevestigd. Het bedrijf zal worden gesplitst en zal worden overgenomen door Universal Music Group en de muziekuitgeverij-divisie van Sony Music.

In maart 1931 leidde een fusie van de UK Columbia Graphophone Company en de Gramophone Company tot oprichting van de Electric and Musical Industries Ltd. In 1955 kocht EMI 96% van de aandelen van de Amerikaanse platenmaatschappij Capitol Records, en begaf zich daarmee op de Amerikaanse markt.

In de periode van het einde van de jaren 50 tot het begin van de jaren zeventig behaalde EMI grote successen in de popmuziek onder leiding van Sir Joseph Lockwood. Grote bands als The Beatles, The Beach Boys, The Byrds en Pink Floyd. Vooral de labels Parlophone, His Master´s Voice en Capitol Records waren erg belangrijk voor de uitgave van popmuziek.

In 1971 werd de naam van het bedrijf veranderd in EMI Ltd en in 1973 werd dit EMI Records Ltd. In 1979, het jaar waarin EMI United Artists Records kocht en fuseerde met THORN Electrical Industries Ltd veranderde de naam in Thorn EMI. Begin jaren '90 kocht Thorn EMI Chrysalis Records en Virgin Records. In 1996 werd de naam van het bedrijf veranderd in EMI Group PLC.

EMI geeft ook klassieke muziek uit onder de naam EMI Classics.

[bewerken] Geschiedenis van EMI

In 1889 richtte Emile Berliner de Berliner Gramophone op, dit was het eerste bedrijf dat platte schijven maakte ('grammofoon'), in plaats van de cilindervormige platen ('fonograaf'). In deze tijd werden die grammofoonplaten alleen gebruikt in speelgoed. Dit veranderde in 1892, toen Emile Berliner samen ging werken met de United States Gramophone Company om grammofoonplaten te gaan maken die niet langer meer bedoeld waren voor speelgoed. In 1897 stichtte William Barry Owen de UK Gramophone Company op, als Britse partner van United States Gramophone Company. Echter, door verschillende rechtszaken moest de United States Gramophone Company ermee stoppen en ontstond de Victor Talking Machine Company, waardoor de Gramophone Company geen marktaandeel meer had buiten Europa.

In een paar jaar was het artiestenrooster van de Gramophone Company aanzienlijk gegroeid en hadden zij een paar zeer bekende artiesten voor hen werken, waaronder Enrico Caruso, die beschouwd wordt als een van de beste tenorzangers van de 20e eeuw. Een van zijn platen werd extreem populair en spoorde veel andere artiesten aan om zich ook te laten opnemen. Al snel was de Gramophone Company een bekende platenmaatschappij in bijna heel Europa, Rusland, het Midden-Oosten, Australië, India, China en delen van Afrika en had het overal fabrieken en kantoren.

Alles ging goed voor het bedrijf, tot de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Veel fabrieken werden toen omgebouwd om wapens en munitie te maken. Na de Eerste Wereldoorlog had het zijn markt verloren in Duitsland en Rusland.

Aan het eind van de jaren twintig werd muziek weer erg populair en begonnen consumenten weer meer en meer te kopen, de zaken gingen beter dan ooit. Maar toen de Great Depression in de jaren dertig uitbrak had dit gevolgen voor alle industrie en dus ook voor de platenmaatschappijen. In 1931 schudde de Gramophone Company de hand met concurrent Columbia Gramophone Company en vormden samen Electric Musical Industries Ltd (EMI), om de Great Depression te doorstaan en terug op de markt te komen. Beide bedrijven werkten nu als één, maar hadden nog wel hun eigen onderzoek en productie afdelingen.

[bewerken] Eén van de grootste vier

In de jaren veertig waren er grote ontwikkelingen gemaakt door EMI, waaronder stereogeluid, televisie, radar en magnetische tapes waardoor er meerdere takes gedaan konden worden. In 1949 kwam de eerste 33 toeren langspeelplaat in de VS op de markt. Dit alles zorgde voor een grote uitbreiding van de markt.

Columbia Records, EMI's Amerikaanse deel, werd in 1952 overgenomen door Philips Records. Omdat alle onderzoeks- en productieafdelingen van EMI in Amerika onder Columbia Records vielen, had EMI nu geen markt meer in Amerika. EMI moest actie ondernemen om deze markt niet te verliezen en kocht Capitol Records, een Amerikaans bedrijf dat grote artiesten zoals Frank Sinatra en Nat 'King' Cole in hun artiestenrooster hadden.

Alles ging weer goed met EMI en in de jaren zestig werd popmuziek populairder dan ooit met EMI als marktleider. EMI bleef haar rooster van artiesten uitbreiden in Amerika en in de UK, waar het binnenkort The Beatles een contract zou aanbieden. Toen The Beatles hun eerste single uitbrachten, Love Me Do, bereikte deze slechts de 17e plaats in de Britse hitlijsten. Echter, de volgende single werd al snel nummer 2 en alle volgende haalden allemaal de eerste plaats op de hitlijst. Het jaar daarop stonden de Beatles met vijf nummers tegelijk bovenaan op de lijst. Door de Beatles werd EMI zo bekend dat alle Britse artiesten eerst bij EMI om een platencontract vroegen, voordat ze naar andere maatschappijen stapten. Hierdoor had EMI de mogelijkheid om met de beste Britse artiesten een contract aan te gaan en in 1963 kwamen 15 van de 19 nummer 1-hits van EMI.

Op dat zelfde moment tekende Capitol Records een contract met The Beach Boys, die al snel een van de meest succesvolste bands werden aller tijden.

EMI bleef uitbreiden en tekende een overeenkomst met Motown (Detroit) die artiesten als Stevie Wonder, the Supremes en The Jackson 5 bezat. Twee van de drie singles uitgebracht door Motown werden nummer 1 hits.

Aan het eind van de jaren zestig bloeide er een nieuw genre op in de muziekwereld: rock. EMI's antwoord hierop was Harvest, een nieuw label dat zich op rock zou gaan concentreren. In het begin van de jaren zeventig had Harvest Pink Floyd, de meest invloedrijke rockband, gecontracteerd, samen met velen andere grote namen.

In de jaren tachtig daalden de verkopen echter en het einde van het disco tijdperk maakte plaats voor een nieuw genre: heavy metal, wat Iron Maiden naar EMI bracht.

De jaren daarna nam EMI SBK Entertainment World, Filmtrax, Chrysalis Records over, maar de belangrijkste was Virgin Music Group, die in 1992 voor EMI zou gaan werken. Virgin Music Group had The Rolling Stones, Janet Jackson, Peter Gabriel en veel andere bekende artiesten in haar rooster.

In de tien jaar die volgden nam EMI ook Duitslands grootste label Intercord over, Jobete, Mate Records en het Urban platenlabel Priority Records die onder andere Snoop Dogg en Ice Cube hadden.

[bewerken] Huidige staat en overname in 2011

EMI is al sinds de jaren 60 een van de grootste platenmaatschappijen ter wereld. Anno 2011 behoort het tot de 'grote vier', de vier grote platenlabels die wereldwijd actief zijn: EMI, Warner Brothers, Sony en Universal Music.

Echter, met de opkomst van het (onbetaald) downloaden en uitwisselen van muziekbestanden via internet, eind jaren '90, kreeg EMI het net als veel andere platenmaatschappijen erg moeilijk. Pogingen van EMI om de cd's met kopieerbeveiligingen uit te rusten, liepen uit op een fiasco. Sommige cd-spelers weigerden de cd's te accepteren met boze klanten (en artiesten) tot gevolg. De speciale kopieerbeveiliging werd rond 2005 weer afgeschaft.

In de eerste jaren van de 21e eeuw was EMI verantwoordelijk voor een paar van de best verkopende artiesten wereldwijd, onder wie Robbie Williams, Radiohead en Coldplay, maar desondanks bleek de financiële situatie van het bedrijf niet al te rooskleurig. Critici vonden dat EMI te veel had geïnvesteerd in dure platencontracten die nooit terugverdiend konden worden in een sterk krimpende markt.

Op 1 maart 2006 klopte EMI voor het eerst bij Warner Music Group aan met een voorstel al hun uitstaande aandelen te kopen voor $28,50 per aandeel. Echter, op 2 maart 2006 liet Warner Music EMI weten dat ze niet akkoord gaan met het voorstel en verder ook niet in discussie willen treden.

In 2007 werd EMI overgenomen door een investeringsbedrijf, Terra Firma. Dat bedrijf had zich enorm in de schulden moeten steken om EMI te kunnen kopen en al snel bleek dat het de aflossing van die leningen niet meer kon opbrengen. De Amerikaanse bank Citigroup, die de overname voor Terra Firma had gefinancierd, nam de controle over EMI over.

Na 2007 probeerde Citigroup de platenmaatschappij en zijn muziekuitgeverij te verkopen aan andere platenmaatschappijen. Geruchten over fusies met, of overnames door, Universal en/of Warner bleven rondzingen in de internationale muziekbusiness, maar pas in het najaar van 2011 werd een en ander bekrachtigd.

Aanvankelijk leek het er op dat EMI zou worden overgenomen door de Russisch-Amerikaanse miljardair Len Blavatnik, die in mei 2011 al eigenaar was geworden Warner Music. In oktober 2011 werd gemeld dat EMI geheel op zou gaan in Warner.^[1]

Maar deze overname ging toch niet door, want op 11 november 2011 werd bekendgemaakt dat EMI zou worden verkocht aan Universal en aan Sony Music.

Het bedrijf wordt gesplitst: de muziektak (EMI Music, die onder meer verantwoordelijk is voor het uitbrengen van cd's) wordt voor $1,9 mld verkocht aan Universal. De uitgeverijtak (EMI Music Publishing, verantwoordelijk voor de exploitatie van auteursrechten) wordt voor $2 mld verkocht aan de muziekuitgeverij van Sony, Sony/ATV Music Publishing.^[2]

Met de overname komt in feite een einde aan EMI als zelfstandige platenmaatschappij. Wat de gevolgen voor de Nederlandse vestiging zijn, wordt in de loop van 2011 of 2012 duidelijk.

[bewerken] Nederland

De oorsprong van EMI in Nederland gaat terug naar 1946, toen de Haarlemse ondernemer Gerry Oord het bedrijf Bot Oord Verkoopmaatschappij (afgekort tot Bovema) oprichtte. De 'Bot' in de naam was een zakenpartner die verder op de achtergrond bleef. Oords eerste daad was de aankoop van de Nederlandse distributierechten van internationale EMI-platenlabels als Columbia Records en Capitol Records. Bovema groeide snel omdat het al meteen grote orders kreeg voor de in Nederland gestationeerde geallieerde troepen uit onder meer Groot-Brittannië, de VS en Canada. Ook verkocht hij duizenden platen aan Nederlandse militairen die in overzeese gebieden, zoals Nederlands Indië, waren gestationeerd.

Net als veel andere Nederlandse bedrijven, had Bovema in de eerste jaren na de oorlog veel last van zware importbeperkingen die in de jaren van de wederopbouw golden. Daarom was het goedkoper om een fabriek te openen om de importplaten zelf te kunnen persen. Deze fabriek werd eind jaren '40 in Heemstede geopend, waar ook het hoofdkantoor van Bovema werd gevestigd. Het kantoor bevond zich in een typisch gebouw dat er uit zag als een Zwitsers chalet. Het pand was zo karakteristiek, dat het jarenlang werd gebruikt in het logo van Bovema. Het stond bekend als "The Gramophone House". Het staat aan de Bronsteeweg 49 in Heemstede en staat op de gemeentelijke monumentenlijst. Het is tegenwoordig in gebruik als kantoorpand en is niet toegankelijk voor publiek.^[3]

In de jaren '50 groeide Bovema razendsnel, onder meer door distributiedeals voor grote buitenlandse platenlabels als Capitol, Columbia, Warner Bros. en His Master´s Voice. In 1959 opende Bovema haar eerste Nederlandse opnamestudio - ook in Heemstede - waarvoor Maria Callas de officiële openingshandeling verrichtte. Vanaf nu konden Nederlandse artiesten hier terecht voor hun plaatopnames. Een van de eersten die er werkte, was de nog piepjonge Peter Koelewijn. Hoewel Gerry Oord zijn liedje Kom van dat dak af maar niets vond, groeide dit nummer uit tot de eerste Nederlandstalige rock-'n-roll-hit.

Behalve distributie voor buitenlandse platenlabels bracht Bovema ook eigen, Nederlands materiaal uit. Dit gebeurde op verschillende labels als Imperial Records en Odeon Records. Ook werden vanaf eind jaren '50 verschillende nieuwe labels opgericht, of werden bestaande labels overgenomen, zoals Negram en Delta.

Bovema NV werd in de jaren '60 in één klap de grootste platenmaatschappij van Nederland dankzij het succes van The Beatles. Omdat EMI in Groot-Brittannië de Beatles-labels Parlophone en Apple Records in z'n portefeuille had, kreeg Bovema automatisch de Nederlandse distributierechten.

Eind jaren 60 werden ook distributiedeals gesloten met invloedrijke Amerikaanse platenlabels als Motown en Asylum.

In dezelfde periode wilde het Britse EMI z'n positie op het Europese vasteland versterken en nam daarvoor verschillende Europese platenmaatschappijen over die al de distributie voor hun materiaal verzorgden. In Nederland was dat Bovema, zodat in 1967 EMI definitief eigenaar werd van het Heemsteedse bedrijf. In de praktijk veranderde er weinig. Wel werd Gerry Oord beloond voor z'n pionierswerk in Nederland door snel carrière te maken binnen EMI Records, het internationale moederbedrijf.

Zo kreeg hij eerst de leiding over EMI in (West-)Duitsland en in 1973 stond hij aan de wieg van een nieuw internationaal poplabel van EMI Records, dat simpelweg EMI ging heten. Het verving onder meer Columbia Records. In 1976 nam Oord afscheid van EMI.

In Nederland groeide EMI Bovema BV (zoals het bedrijf voortaan heette) in de jaren '70 snel verder. In 1976 fuseerden EMI Bovema en Negram (weliswaar ooit opgericht door Bovema, maar al jarenlang werkzaam als afzonderlijk bedrijf) waardoor de combinatie Bovema-Negram ontstond. In 1983 werd de naam weer veranderd in EMI Bovema, een naam die tien jaar later weer werd gewijzigd in EMI Music Netherlands. Daarmee verdween de naam Bovema na bijna 50 jaar definitief uit de Nederlandse platenindustrie.

Anno 2011 is EMI Music Netherlands nog altijd een van de grootste platenmaatschappijen van Nederland, met Anouk, Blof en de overleden André Hazes als belangrijkste Nederlandse artiesten. Het is al jaren niet meer gevestigd in Haarlem of Heemstede, maar in Amsterdam.

Oprichter Gerry Oord overleed in april 2010 op 96-jarige leeftijd.^[4]

[bewerken] Bekende namen

Bekende bands en artiesten van wie EMI muziek heeft uitgegeven zijn onder andere:

[bewerken] Nederland en Vlaanderen

• Anouk
• Andy Winands
• BLØF
• Di-rect
• Hans Dulfer
• Elly en Rikkert
• Jaap Fischer
• Focus
• René Froger
• Tess Gaerthé
• Get Ready!
• Raymond van het Groenewoud
• André Hazes
• Toon Hermans
• Ruth Jacott
• Jack Jersey
• Kinderen voor Kinderen
• Laura Omloop
• Liesbeth List
• Robert Long
• Lords of Acid (België)
• Maywood
• Guus Meeuwis
• Rob de Nijs
• Pussycat
• Def Rhymz
• Trijntje Oosterhuis
• Bobbejaan Schoepen
• Eva Simons
• De Toppers
• Twarres
• Conny Vandenbos
• Jan Vayne
• Zornik
• Lisa, Amy en Shelley

[bewerken] Overig

• Ian Anderson
• The Animals
• Corinne Bailey Rae
• The Beach Boys
• Beastie Boys
• The Beatles
• Blur
• David Bowie
• Katy Perry
• Kate Bush
• The Chemical Brothers
• Joe Cocker
• Coldplay
• Nat King Cole
• Duran Duran
• Gerry and the Pacemakers
• David Gilmour
• Gorillaz
• The Hollies
• Hot Chocolate
• Iron Maiden
• Norah Jones
• Marillion
• George Michael
• Kylie Minogue
• Pet Shop Boys
• Pink Floyd
• Queen
• Radiohead
• Talk Talk
• Red Hot Chili Peppers
• Roxette
• Cliff Richard
• The Rolling Stones
• Saybia
• Soulsister
• KoЯn
• Joss Stone
• Roger Whittaker
• Robbie Williams
• The Yardbirds
• 30 Seconds to Mars
• Frank Sinatra
• Tina Turner
• KT Tunstall
• Jolin Tsai
• Bobby Valentino
• David Guetta

Jeremy Camp in juni 2006

Jeremy Thomas Camp (12 januari 1978) is een christelijke rocker uit Lafayette, Indiana, Verenigde Staten. Hij heeft 7 albums uitgebracht. Hij heeft in zijn korte leven al veel meegemaakt. Zijn eerste vrouw is gestorven aan kanker. Later is hij weer hertrouwd en heeft nu 2 dochters.

[bewerken] Privé

Jeremy is opgegroeid in Lafayette zijn geboorteplaats. Zijn vader (Tom) was pastoor van de Harvest Capel, de plaatselijke kerk. Hij was degene die Jeremy gitaar leerde spelen. Nadat hij de middelbare school had afgemaakt ging hij naar een Bijbelschool in South Carolina.

Jeremy is 2x getrouwd. Melissa Lynn Henning-Camp (7 oktober 1979) was zijn eerste vrouw. Ze trouwden op 21 oktober 2000. Maar er was kanker vastgesteld en ze stierf op 5 februari 2001 op 21-jarige leeftijd. Hij ontmoette Adrienne Liesching, zangeres bij The Benjamin Gate. Ze trouwden in december 2003. Ze hebben samen 2 dochters gekregen: Isabella Rose Camp (25 september 2004) en Arianne Mae Camp (5 april 2006)

[bewerken] Biografie

Toen zijn eerste vrouw ziek was maakte hij zijn eerste nummers. Hij bracht het album: Burden Me (2001) uit.

Toen Melissa dood ging was het eerste lied dat hij schreef: I Still Believe, in het lied zegt hij dat hij nog steeds in God geloofd. Zijn tweede cd, Stay met gelijknamige single, kwam een jaar na haar dood uit in 2002. Op deze cd staan veel nummers waarin je goed kunt zien hoe hij zich voelt en wat hij heeft meegemaakt.

In zijn twee volgende cd's: Carried Me (2004) en Restored (2004) kun je zien hoe hij nog steeds bezig is de dood van Melissa te verwerken.

In 2005 brengt hij een live-cd uit met liedjes die ook al eerder op cd zijn verschenen, Live Unplugged

Dan vlak na zijn huwelijk met Adrienne brengt hij zijn zesde album uit: Beyond Measure (2006). In dit album zie je dat hij weer uit de put klimt. Het eerste nummer, Tonight, gaat erover dat hij mensen oproept te stoppen met de dingen waar ze mee bezig zijn en zich tot God te richten. Je ziet dat hij met andere ogen naar de dingen gaat kijken.

In 2008 bracht hij een nieuw album uit: Speaking Louder Than Before. Hier knallen de nummers lekker en snijdt Jeremy de wat meer gewone dingen uit het leven aan.

Op 13 juni 2009 heeft hij opgetreden op de EO Jongerendag. Het was een spetterend optreden met veel rock. Ook heeft hij daar een getuigenis gegeven van zijn leven. Hoe moeilijk hij het vond toen Melissa stierf, maar dat God hem wel muziek wilde laten blijven maken. Hoe dat een strijd voor hem was. Hij wilde de jongeren kracht geven en moed om niet op te geven maar door te gaan.

[bewerken] Externe links

• Jeremy Camp officiële site
• Biografie Jeremy Camp