Oprah Winfrey
Oprah Winfrey
Prawdziwe imię i nazwisko	Oprah Gail Winfrey
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1954 Kosciusko, Missisipi
Multimedia w Wikimedia Commons
Oprah Winfrey w Wikicytatach
Strona internetowa

Oprah Winfrey

Studio The Oprah Winfrey Show

Oprah Gail Winfrey (ur. 29 stycznia 1954 w Kosciusko, w stanie Missisipi w USA) – amerykańska prezenterka telewizyjna i aktorka, miliarderka.

Autorka i prowadząca talk-show The Oprah Winfrey Show, zaliczanego do najbardziej znanych i liczących się audycji telewizyjnych USA. Zasięg jej programu oraz wpływ na widzów został uhonorowany przez czasopismo gospodarcze Forbes nadaniem tytułu najbardziej wpływowej i prominentnej kobiety w USA. W 2005 została również umieszczona przez Forbes na 8. miejscu listy najbardziej wpływowych kobiet świata. W 2006 znalazła się już na 3 miejscu tej listy. W 2008 roku Oprah Winfrey, znalazła się na szczycie listy Forbes, największych gwiazd świata. Czasopismo Time zapisało ją na listę 100 najbardziej wpływowych ludzi XX wieku. Czasopismo Life uznało ją za najbardziej wpływową czarnoskórą kobietę z jej pokolenia. W 2003 r. plebiscyt sieci telewizyjnych uznał ją za najbardziej rozpoznawalną twarz medialną po Supermanie i Elvisie Presleyu.

Winfrey jest właścicielką firmy medialnej Harpo Productions i jako pierwsza kobieta pochodzenia afrykańskiego w USA (Afroamerykanka) wypracowała majątek przekraczający miliard dolarów USA. Magazyn Life For Life uznał ją za kandydatkę na urząd prezydenta USA

Na wniosek dzieci Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu przyznała jej w dniu 28 marca 2008 roku Order Uśmiechu.

[edytuj] Życiorys

Urodziła się w rodzinie – żyjących bez ślubu – nastolatków. Młodzi rodzice, członkowie protestanckiej wspólnoty baptystów nadali jej imię Orpah, zaczerpnięte ze Starego Testamentu, z Księgi Rut. Na skutek przeoczonego błędu urzędnika stanu cywilnego, rejestrującego urodzenia, nastoletni rodzice stwierdzili, że ich córka ma na imię Oprah. Nikt później tego błędu już nie poprawiał. W wieku 6 lat z samą matką przeniosły się do Milwaukee (stan Wisconsin). Gdy miała 14 lat matka odesłała ją do ojca mieszkającego w Nashville (stan Tennessee). Ojciec zapewnił jej dobre wykształcenie na Uniwersytecie Stanowym Tennessee, słynnej uczelni dla afroamerykańskich obywateli USA (powstałej w okresie segregacji rasowej). Jednym z jej pierwszych, publicznych sukcesów było zajęcie 1. miejsca w Wyborach Czarnej Miss Piękności Tennessee w 1972 r.

[edytuj] Przebieg kariery

Pierwszą pracę podjęła jako najmłodsza prezenterka programu informacyjnego lokalnej telewizji "WTVF-TV" w Nashville (znanej również jako "News Channel 5", będącej oddziałem sieci CBS). Była jednocześnie pierwszą czarnoskórą prezenterką dopuszczoną przed kamery w tym mieście. W 1976 r. przeniosła się do Baltimore (stan Maryland w USA), gdzie rozpoczęła pracę prezenterki głównego, wieczornego programu informacyjnego w lokalnej stacji telewizyjnej "WJZ-TV" (również oddziale sieci CBS).

W dniu 14 sierpnia 1978 r. rozpoczęła prowadzenie audycji talk-show pt.: People Are Talking (Ludzie rozmawiają). W 1983 przeniosła się do Chicago (stan Illinois) i podjęła pracę w stacji telewizyjnej "WLS-TV" (znanej również jako "ABC7 Chicago", oddziale sieci ABC). Od 2 stycznia 1984 prowadziła poranny talk-show AM Chicago. Audycja uzyskała dużą oglądalność i 8 września 1986 r. została przemianowana w The Oprah Winfrey Show. W krótkim czasie audycja była już oglądana w całym USA. Ze względu na rozpoznawalność audycji, przemianowano ją na Oprah. Jest to audycja opierająca się na typowej konwencji talk-show, gdzie autorka programu zaprasza różnych gości: cierpiących, nieszczęśliwych czy biednych, którzy następnie relacjonują swój los, wzbudzając współczucie i sympatię widzów. Prezentuje jednak również gości popularnych i znanych.

W 1985 roku Oprah zagrała w filmie Stevena Spielberga, pt. Kolor purpury.

W latach 90. XX wieku rozpoczęła emisję dodatkowej audycji telewizyjnej pt. Oprah's Book Club, gdzie autorzy prezentowali swoje nowo wydawane książki. Wśród jej gości był m.in. prezydent USA, Bill Clinton. Zaprezentowanie książki w programie Oprah i jej opinia o książce miały wpływ na poziom sprzedaży publikacji.

W 2005 r. zasłynęła tym, że z okazji jubileuszowego programu Oprah, wszystkim 276 widzom uczestniczącym w nagraniu audycji podarowała samochody Pontiac G6 sedan.

[edytuj] Wpływ na opinię publiczną USA

Oprah i jej audycja nabyła charakteru opiniotwórczej. Poruszała m.in. kwestie maltretowania i wykorzystywania seksualnego dzieci. Jako jedna z pierwszych nagłośniła ukrywanie przestępstw seksualnych księży katolickich w USA, napiętnowała nieskuteczne działania rządu w zwalczaniu narkomanii i jej rozpowszechnienie wśród dorosłych.

W 1996 r. podczas światowej paniki związanej z tzw. "chorobą wściekłych krów" (BSE), po jej wypowiedzi, że: "od tej chwili już nie dotknie się hamburgera", na skutek zbiegu okoliczności zaczęła spadać sprzedaż mięsa wołowego i ceny tego artykułu dramatycznie spadły. Hodowcy bydła z Teksasu zaskarżyli w związku z tym Oprah do sądu o spowodowanie strat w hodowli. Uznali oni, że widzowie Oprah poszli jej śladem i masowo zaprzestali konsumpcji mięsa wołowego, znajdującego się w hamburgerach. Sąd oczyścił gwiazdę telewizji od zarzutu doprowadzenia do strat w przemyśle spożywczym USA, ale pozostała opinia o niej, jako o kobiecie, której słów słucha cała Ameryka.

W 1997 roku Ellen DeGeneres wyznała w jej talk-show, że jest lesbijką. Był to jeden z pierwszych i najsłynniejszych coming outów osoby publicznej.

To dzięki jej słowom podczas programu w 2006 roku o tym, że na stołku prezydenta USA widziałaby Baracka Obamę, nazwisko czarnoskórego senatora z Illinois pojawiło sie na pierwszych stronach gazet jako kandydata na prezydenta, chociaż tak naprawdę on sam jeszcze o tym nie zadecydował. Nikt wtedy nie przypuszczał, że Barack Obama naprawdę wystąpi jako kandydat, nie mówiąc już o tym, ze miałby jakiekolwiek szanse z Hillary Clinton. Obama ogłosił oficjalny start na prezydenta USA 4 miesiące po słowach Winfrey. 20 stycznia 2009 r. Barack Obama został zaprzysiężony na 44. Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Udział w filmach

Filmy kinowe:

• 2009: Księżniczka i żaba jako Eudora
• 2007: Film o pszczołach
• 2006: Pajęczyna Charlotty
• 2005: Emmanuel's Gift
• 2004: Brothers of the Borderland
• 1998: Pokochać jako Sethe
• 1987: Wyrzuć mamę z pociągu
• 1986: Native Son jako Pani Thomas
• 1985: Kolor purpury jako Sofia

Filmy i seriale telewizyjne:

• 2005: Gotowe na wszystko (odcinek "Oprah is the New Neighbor") jako Karen Stouffer
• 1997: Ellen jako terapeutka Ellen
• 1997: Zanim kobietom wyrosły skrzydła (Before Women Had Wings) jako Zora Williams
• 1993: There Are No Children Here jako LaJoe Rivers
• 1992: Lincoln
• 1992: Bajer z Bel-Air (Fresh Prince of Bel-Air) – sezon 3 odcinek 9 (Noc u Oprah – A Night at the Oprah)
• 1990: Brewster Place jako Mattie Michael
• 1989: The Women of Brewster Place jako Mattie Michael

[edytuj] Inne działania

• Winfrey założyła fundację "The Angel Network" (Sieć Anioła), zbierającą pieniądze na cele charytatywne. Fundacja wspiera m.in. przedstawione w audycjach Oprah osoby w trudnej sytuacji.
• wydaje własne czasopismo "O and O at Home"
• posiada własną stację telewizyjną "Oxygen".
• jest prezesem Harpo Productions.
• Oprah Winfrey jest tak wielką fanką serialu Gotowe na wszystko, że specjalnie dla niej zrealizowano 9-minutowy odcinek, w którym wprowadziła się do Wisteria Lane i poznała sekrety mieszkających tu gospodyń. Odcinek ten nazywa się "Oprah is the New Neighbour". Prezenterka telewizyjna została wmontowana w wycinki innych epizodów pierwszego sezonu: Gabrielle (z Johnem; odc. 3), Bree (Z George'em; odc. 12), Susan (odc. 02), Lynette (początek odc. 13) i Edie (odc. 4) oraz Paulem (odc. 9).
• Wyprodukowała film Their Eyes Were Watching God

[edytuj] Majątek Oprah Winfrey

• Mieszka w Chicago, posiada domy w Montecito (stan Kalifornia) i w Maui na Hawajach.
• Magazyn Forbes ocenił wartość jej majątku na 2,7 miliarda dolarów USA (2008r). Jest ona pierwszą czarnoskórą miliarderką na świecie.
• Najwięcej zarabiająca prezenterka w Stanach Zjednoczonych.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oprah Winfrey w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Oprah Winfrey w bazie filmweb.pl
• Oprah Winfrey w bazie stopklatka.pl

  Wikimedia Commons ma galerię ilustracji związaną z tematem:
Oprah Winfrey

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
{{{dopełniacz}}}

• Strona Oficjalna Oprah
• [1] Oprah na YouTube
• Oficjalny profil MySpace
• Działalność charytatywna Oprah
• [2] w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Projekt Date Safe Oprah Winfrey
• Mowa Oprah w Stanford University, 2008, transcript
• Mowa Oprah na Howard University, 2007

Barack Obama
Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1961 Honolulu, Hawaje
44. prezydent Stanów Zjednoczonych
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Okres urzędowania	od 20 stycznia 2009
Pierwsza dama	Michelle Obama
Wiceprezydent	Joe Biden
Poprzednik	George W. Bush
Młodszy Senator Stanów Zjednoczonych z Illinois
Okres urzędowania	od 3 stycznia 2005 do 16 listopada 2008
Poprzednik	Peter G. Fitzgerald
Następca	Roland Burris
Senator stanu Illinois z 13. okręgu
Okres urzędowania	od 8 stycznia 1997 do 4 listopada 2004
Poprzednik	Alice Palmer
Następca	Kwame Raoul
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Barack Hussein Obama II (wym. /bəˈrɑːk huːˈseɪn oʊˈbɑːmə/, ur. 4 sierpnia 1961 w Honolulu na Hawajach) – amerykański polityk Partii Demokratycznej; prezydent Stanów Zjednoczonych; od 2005 do 16 listopada 2008 senator ze stanu Illinois; zwycięzca wyborów prezydenckich w 2008^[1][2]. Laureat pokojowej Nagrody Nobla za rok 2009 „za wysiłki w celu ograniczenia światowych arsenałów nuklearnych i pracę na rzecz pokoju na świecie”^[3][4].

Podczas głosowania 4 listopada 2008 kandydaci na elektorów popierający Baracka Obamę zdobyli 365 mandatów w 538-mandatowym Kolegium Elektorskim wobec 173 mandatów przyszłych elektorów głównego kontrkandydata Obamy, Johna McCaina.

Formalnie wybór prezydenta został dokonany 15 grudnia 2008 przez Kolegium Elektorskie, kandydaci zgodnie z przewidywaniami uzyskali odpowiednio: Obama – 365 głosów, McCain – 173 głosy. 20 stycznia 2009 został zaprzysiężony na 44. Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Młodość

Jego ojciec, Barack Obama senior, wywodzący się z afrykańskiego plemienia Luo, urodził się w kenijskiej prowincji Nyanza, zaś matka, Ann Dunham, mająca korzenie angielskie, irlandzkie i indiańskie, w Wichicie w stanie Kansas^[5][6]. Poznali się w 1960 na University of Hawaii w Manoa, gdzie Barack senior studiował dzięki stypendium dla zagranicznych studentów^[5][7]. Rodzice pobrali się 2 lutego 1961. Barack Obama urodził się 4 sierpnia 1961 r. w Kapi’olani Medical Center for Women & Children w Honolulu na Hawajach. Rozeszli się, gdy Barack, znany w dzieciństwie jako „Barry”^[8], miał dwa lata, a do rozwodu doszło w 1964^[9].

Jego ojciec kontynuował studia doktoranckie na Harvard University, by ostatecznie wrócić do Kenii, gdzie w 1982 poniósł śmierć w wypadku samochodowym^[10]. W sierpniu 2006 żona i obie córki Baracka Obamy wspólnie z nim odwiedziły miejsce narodzin jego ojca, wioskę nieopodal Kisumu w zachodniej, rolniczej części Kenii^[11][12].

W 1966 matka Obamy wyszła powtórnie za mąż, za innego zagranicznego studenta – Lolo Soetoro z Indonezji i w 1967 cała rodzina przeprowadziła się do stolicy tego kraju, Dżakarty. Para miała jedną córkę, Mayę (oprócz niej Obama ma też rodzeństwo ze strony ojca – dwie siostry i pięciu braci^[13]). Rozwiedli się jednak w latach 70. XX wieku, a w 1987 Lolo Soetoro zmarł z powodu choroby wątroby^[14].

W Dżakarcie Obama od 6. do 10. roku życia chodził do tamtejszej szkoły, gdzie lekcje prowadzone były w języku indonezyjskim^[15][16] (według słów ambasadora indonezyjskiego w USA Obama wciąż dość znośnie mówi w tym języku^[17]). Następnie wrócił do Honolulu, gdzie mieszkał z dziadkami ze strony matki, Madelyn i Stanleyem Dunhamami. W tym czasie uczęszczał do Punahou School, którą ukończył w 1979. Według słów Obamy przyjęcie go do tej placówki dla jego dziadków „oznajmiało początek czegoś wielkiego, podniesienie statusu rodziny”^[18].

Ann Dunham wróciła na Hawaje w 1972 a w 1977 znów wyjechała do Indonezji, gdzie prowadziła antropologiczne badania terenowe. Ostatecznie powróciła na Hawaje w 1994. Zmarła na raka jajnika w 1995, kilka miesięcy po wydaniu przez Obamę autobiograficznej książki Dreams from My Father^[19], w której opisuje swoje dorastanie w przynależącej do klasy średniej rodzinie matki i walkę, jako młodego dorosłego, o pogodzenie się ze społecznym postrzeganiem jego dwurasowego pochodzenia^[20]. Wiedzę o ojcu, którego później widział tylko raz, podczas krótkiej wizyty w 1971, czerpał głównie z rodzinnych opowieści i fotografii^[10]. O wczesnym dzieciństwie pisał: „To, że mój ojciec nie przypominał ludzi wokół mnie, że był czarny jak smoła, a moja matka biała jak mleko, było ledwo co rejestrowane przez mój umysł”^[21].

W jednym ze spotkań ze studentami w 2007 Obama przyznał się, że jako nastolatek w średniej szkole miał okres słabości, w którym spożywał alkohol, palił marihuanę, a także próbował kokainy, aby „wypchnąć z umysłu pytania o to, kim jest”. Sam krytycznie odnosi się do tego okresu, twierdząc, że była to strata czasu^[22].

Po szkole średniej Obama przeprowadził się do Los Angeles, gdzie przez dwa lata studiował na Occidental College^[23], po czym przeniósł się na Columbia University w Nowym Jorku na kierunek politologia ze specjalizacją stosunki międzynarodowe^[24]. Stopień licencjata (ang. bachelor) zdobył w 1983. Następnie pracował w Business International Corporation i New York Public Interest Research Group, po czym przeniósł się do Chicago, gdzie podjął pracę jako działacz społeczny (ang.: community organizer)^[25].

Jako dyrektor projektu rozwijających się społeczności pracował z mało zarabiającymi mieszkańcami Roseland w Chicago i zajmował się budownictwem społecznym w Altgeld Gardens^[26][27].

W 1988 rozpoczął studia w Harvard Law School^[28][29], w 1990 został wybrany na prezesa Harvard Law Review, prestiżowego pisma prawniczego redagowanego przez niezależną grupę studentów, jako pierwszy Afroamerykanin w jego 104-letniej historii^[30], a w rok później uzyskał magistra praw (łac.: Juris Doctor)^[31] magna cum laude^[32].

Powróciwszy do Chicago, Obama działał na rzecz rejestracji głosujących^[32]. Jako prawnik w kancelarii Miner, Barnhill & Galland w latach 1993–1996 reprezentował działaczy społecznych oraz wnoszących sprawy o dyskryminację i naruszenie Voting Rights Act^[33]. Następnie wykładał prawo konstytucyjne na University of Chicago Law School od 1993 do 2004, kiedy to został wybrany do Senatu^[34].

[edytuj] Legislatura stanowa

W 1996 Obama został wybrany do stanowego senatu Iliinois z 13. dystryktu Chicago^[35]. W 2000 ubiegał się o nominację partyjną w wyborach do Izby Reprezentantów USA z pierwszego okręgu stanu Illinois, której nie uzyskał. Jego partyjnym rywalem był, ubiegający się o piątą kadencję, Bobby Rush^[36], współzałożyciel tamtejszego oddziału radykalnej Partii Czarnych Panter.

W 1998 i 2002 został ponownie wybrany do senatu stanowego; oficjalnie zrezygnował z mandatu w listopadzie 2004, kiedy to został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych^[37].

Jako senator stanowy Obama wywalczył poparcie obu partii dla ustaw dotyczących opieki zdrowotnej i korupcji^[38]. Przedłożył ustawę na rzecz kredytów podatkowych dla ludzi o niskich dochodach, współpracował przy projekcie reformy opieki społecznej i promował zwiększenie subsydiów na opiekę nad dziećmi^[39][40]. Dzięki niemu przegłosowano też ustawy: nakazującą nagrywanie na wideo przesłuchań w sprawie zabójstw i odnotowywanie przez policjantów rasy zatrzymywanych kierowców, aby monitorować, czy kontrole nie są dokonywane w oparciu właśnie o rasę^[39].

Podczas kampanii przed wyborami do Senatu krajowego w 2004 zdobył poparcie oddziału Fraternal Order of Police na stan Illinois, którego prezes pochwalił Obamę za aktywną współpracę z organizacjami policyjnymi odnośnie reform w sprawie kary śmierci^[41][42]. Wyborczy przeciwnicy reprezentujący ruch pro-choice w Partii Demokratycznej, jak i przeciwnik z ruchu pro-life z Partii Republikańskiej skrytykowali go za serię głosów wstrzymujących się i przeciw w kwestii aborcji w późnej fazie ciąży i powiadamiania o zabiegu rodziców małoletniej ciężarnej^[43][44].

[edytuj] Mowa przewodnia na Narodowej Konwencji Demokratów 2004

Obama, wówczas wciąż jeszcze senator stanowy, napisał i wygłosił mowę przewodnią Narodowej Konwencji Demokratów 2004, która miała miejsce w Bostonie w stanie Massachusetts^[45]. Opisawszy doświadczenia dziadka ze strony matki jako weterana II wojny światowej, beneficjenta programów Federal Housing Administration (w ramach New Dealu) i G.I. Billu (skupiającego się na dawaniu powracającym z wojny żołnierzom szansy na zdobycie wykształcenia), Obama powiedział:

Nie, ludzie nie oczekują, że rząd rozwiąże wszystkie ich problemy. Ale czują, głęboko w kościach, że przy zmianie priorytetów możemy się upewnić, że każde dziecko w Ameryce ma przyzwoity start w życiu i że drzwi szansy pozostaną otwarte dla wszystkich. Wiedzą, że możemy sobie poradzić lepiej. I chcą tego wyboru^[46].

Krytykując administrację George’a W. Busha i jej podejście do wojny w Iraku, Obama mówił o kapralu Marines Seamusie Ahernie z East Moline w Illinois, pytając, „czy służymy mu równie dobrze, jak on służy nam?” i dalej:

Kiedy wysyłamy naszych młodych mężczyzn i kobiety na niebezpieczeństwo, jesteśmy zobowiązani do niefałszowania liczb i nieukrywania prawdy o miejscu, do którego jadą, do troski o ich rodziny, gdy ich [tj. żołnierzy] tu nie ma, do dbania o żołnierzy po ich powrocie i do tego, by nigdy, przenigdy nie iść na wojnę bez wystarczającej ilości wojsk, by ją wygrać i zasłużyć na szacunek świata^[46].

Mówił też o jedności narodowej:

Eksperci lubią szatkować nasz kraj na czerwone stany i niebieskie stany, czerwone dla Republikanów, niebieskie dla Demokratów. Ale dla nich też mam wiadomość. Czcimy wspaniałego Boga w niebieskich stanach i nie lubimy agentów federalnych szperających po naszych bibliotekach w czerwonych stanach. Trenujemy Małą Ligę w niebieskich stanach i mamy gejowskich przyjaciół w czerwonych stanach. Są patrioci, którzy sprzeciwiali się wojnie w Iraku i patrioci, którzy ją poparli. Jesteśmy jednym narodem, wszyscy przyrzekaliśmy wierność gwiazdom i pasom, wszyscy bronimy Stanów Zjednoczonych Ameryki^[46].

Mowa przedstawiła Obamę większości Amerykanów. Entuzjastyczne jej przyjęcie na konwencji i obszerne relacje w mediach szybko zapewniły mu status gwiazdy^[47]. Felietonista Jimmy Breslin przewidział wówczas, że Obama będzie się ubiegał o prezydenturę^[48].

[edytuj] Kampania do Senatu

W 2003 Obama zaczął walkę o miejsce w Senacie zwolnione przez Republikanina Petera Fitzgeralda. We wczesnych sondażach plasował się za milionerem Blairem Hullem i Kontrolerem Finansów (ang. Comptroller) Stanu Illinois Danielem Hynesem^[49]. Popularność Hulla ucierpiała jednak wskutek podejrzeń o stosowanie przemocy wobec rodziny^[49]. Kandydatura Obamy została wsparta kampanią reklamową wykorzystującą zdjęcia nieżyjącego już wówczas burmistrza Chicago, Harolda Washingtona (pierwszego czarnoskórego burmistrza tego miasta) i senatora Paula Simona, poparciem ze strony córki Simona, a także wielkich dzienników Chicago Tribune i Chicago Sun-Times^[50]. W marcowych prawyborach zdobył ponad 52% głosów, z przewagą 29 punktów procentowych nad Hynesem^[51].

Spodziewano się, że jego rywalem będzie zwycięzca prawyborów republikańskich, Jack Ryan, ale ten wycofał się w czerwcu 2004, w związku z oskarżeniem przez byłą żonę, aktorkę Jeri Ryan, o molestowanie seksualne^[52]. W sierpniu 2004, mniej niż trzy miesiące przed dniem wyborów, nominację Republikanów na miejsce Ryana otrzymał Alan Keyes^[53], długoletni mieszkaniec stanu Maryland, który oficjalnie został mieszkańcem Illinois właśnie przy okazji tejże nominacji^[54]. W trzech debatach telewizyjnych Obama i Keyes wymieniali się odmiennymi poglądami na temat badań nad komórkami macierzystymi, aborcji, prawa do posiadania broni, talonów szkolnych (ang. school voucher; certyfikat dający rodzicom możliwość płacenia za edukację dzieci w wybranej, nie przydzielonej szkole) i cięć podatkowych^[55].

W wyborach w listopadzie 2004 Obama zdobył 70% głosów (Keyes tylko 27%), odnosząc najwyższe zwycięstwo wyborcze w historii stanu Illinois^[56][57].

[edytuj] Kariera w Senacie

Obama został zaprzysiężony 4 stycznia 2005^[58]. Debiutując na politycznej scenie Waszyngtonu, zebrał zespół renomowanych doradców specjalizujących się w zagadnieniach przekraczających wymagania wobec służącego pierwszą kadencję senatora^[59][60]. Wśród nowo zatrudnionych w jego ekipie znaleźli się Pete Rouse, były szef sztabu lidera Demokratów w senacie Toma Daschle’a (również jako szef sztabu) i ekonomistka Karen Kornbluh, była zastępczyni szefa sztabu sekretarza skarbu Roberta Rubina (jako dyrektor ds. politycznych)^[61][62]. Wśród jego kluczowych doradców są Samantha Power, specjalizująca się w kwestiach praw człowieka i ludobójstw, a także byli członkowie administracji Billa Clintona, Anthony Lake i Susan Rice^[63][64].

Obama działał w czterech komisjach senackich: spraw zagranicznych, zdrowia, edukacji i pracy, bezpieczeństwa wewnętrznego oraz do spraw weteranów. Był też przewodniczącym podkomisji ds. europejskich w komisji spraw zagranicznych od 2007 i członkiem Afroamerykańskiego Lobby w Kongresie (ang.: Congressional Black Caucus)^[65][66].

[edytuj] 109. Kongres

Obama odegrał znaczącą rolę w staraniach Senatu o zwiększenie ochrony granic i reformę praw imigracyjnych. W 2005 poparł ustawę Secure America and Orderly Immigration Act przedstawioną przez republikańskiego senatora z Arizony, Johna McCaina^[67]. Później dodał trzy poprawki do Comprehensive Immigration Reform Act, która została zatwierdzona przez Senat w maju 2006, ale nie uzyskała większości głosów w Izbie Reprezentantów^[68][69]. We wrześniu 2006 Obama poparł pokrewną ustawę, Secure Fence Act, na mocy której miało być wybudowane ogrodzenie i inne instalacje bezpieczeństwa na granicy USA z Meksykiem^[70]. Prezydent Bush podpisał ustawę miesiąc później, nazywając ją „ważnym krokiem w kierunku reformy imigracyjnej”^[71].

Współpracując najpierw z senatorem Dickiem Lugarem (R-IN), a następnie z Tomem Coburnem (R-OK), Obama skutecznie przeprowadził dwie inicjatywy ustawodawcze, którym nadano jego nazwisko. „Lugar-Obama” rozszerza program Cooperative Threat Reduction (ang. Wspólna Redukcja Zagrożenia; inicjatywa mająca na celu zabezpieczenie i likwidację broni masowej zagłady w krajach byłego ZSRR) na broń konwencjonalną, w tym miny przeciwpiechotne i przenośne wyrzutnie pocisków rakietowych ziemia-powietrze^[72][73][74]. „Lugar-Obama” otrzymał fundusze w wysokości 48 mln dolarów^[75].

Prezydent Bush Jr. podpisuje tzw. ustawę Coburn-Obama Transparency Act (Obama drugi z lewej), 2006

Tak zwany „Coburn-Obama Transparency Act” (oficjalnie: Federal Funding Accountability and Transparency Act of 2006, Ustawa o odpowiedzialności i jawności finansowej) zapewnia istnienie strony internetowej prowadzonej przez Office of Management and Budget, na której wymienione są wszystkie organizacje otrzymujące fundusze federalne począwszy od 2007 wraz ze szczegółami dotacji (kwoty, powód przyznania)^[76][77]. W grudniu 2006 prezydent Bush podpisał „Democratic Republic of the Congo Relief, Security, and Democracy Promotion Act” (Ustawę o odciążeniu, bezpieczeństwie i promocji demokracji w Demokratycznej Republice Konga), pierwszy federalny akt prawa, za który właśnie Obama był głównym odpowiedzialnym^[78].

Podczas wizyty w Rosji w towarzystwie senatora Richarda Lugara

Jako członek senackiej komisji spraw zagranicznych Obama odbywał oficjalne podróże do Europy Wschodniej, Afryki i na Bliski Wschód. W sierpniu 2005 odwiedził Rosję, Ukrainę oraz Azerbejdżan w ramach starań o rozwój kontroli nad światowym arsenałem broni konwencjonalnej i masowego rażenia jako pierwszej linii obrony przed terroryzmem^[79]. W styczniu 2006, po spotkaniach z członkami Sił Zbrojnych USA w Kuwejcie i Iraku, odwiedził też Jordanię, Izrael i Palestynę, gdzie podczas spotkania z palestyńskimi studentami na dwa tygodnie przed zwycięstwem Hamasu w tamtejszych wyborach parlamentarnych ostrzegał, że „Stany Zjednoczone nigdy nie uznają zwycięskich kandydatów Hamasu, o ile grupa ta nie odrzuci swojej fundamentalnej misji wyeliminowania Izraela”^[80].

Miejscem jego kolejnej, trzeciej oficjalnej podróży były kraje afrykańskie – Republika Południowej Afryki, ojczyzna ojca, Kenia, Dżibuti, Etiopia i Czad. Podczas wystąpienia na Uniwersytecie Nairobi, które było transmitowane przez telewizję na cały kraj, mówił o wpływie rywalizacji etnicznej i korupcji w Kenii^[81], wywołując publiczną debatę między przywódcami rywalizujących frakcji – jedni bronili stanowiska Obamy, inni zaś nazywali jego spostrzeżenia niesprawiedliwymi i niewłaściwymi^[82][83].

[edytuj] 110. Kongres

Senator Obama podczas wizyty w New Hampshire, sierpień 2007

Wybory do 110. Kongresu 7 listopada 2006 dały kontrolę nad nim Partii Demokratycznej. W pierwszym miesiącu jego działania Obama pracował z Russem Feingoldem (D-WI) przeciwko powszechnemu udostępnianiu kongresmenom przez lobbystów prywatnych samolotów korporacji i na rzecz ujawnienia łączonych (tj. przekazywanych przez jedną osobę, ale de facto zebranych od wielu) dotacji na kampanie wyborcze na mocy Ustawy o uczciwym przywództwie i otwartym rządzie (ang. Honest Leadership and Open Government Act) wprowadzonej w życie we wrześniu 2007^[84][85]. Wspólnie z Chuckiem Schumerem (D-NY) przedłożył Ustawę o zapobieganiu zwodniczym praktykom i onieśmielaniu wyborców (Deceptive Practices and Voter Intimidation Prevention Act), której celem było nadanie statusu przestępstwa wszelkim próbom oszukania wyborców – np. rozprowadzaniu ulotek z fałszywymi informacjami^[86][87].

Inicjatywy Obamy w dziedzinie energetyki były oceniane zarówno pozytywnie, jak i negatywnie przez środowiska ekologów, które z zadowoleniem powitały przedłożony przezeń wspólnie z Johnem McCainem (R-AZ) projekt ustawy zakładającej redukcję ogólnoświatowej emisji gazów cieplarnianych o dwie trzecie do roku 2050, ale już sceptycznie podeszły do wspieranej przez Obamę ustawy promującej upłynnianie węgla^[88][89].

Obama przedstawił też Iraq War De-Escalation Act (Ustawę o deeskalacji wojny w Iraku) mającą ustalić górny pułap dla ilości amerykańskich wojsk w Iraku i doprowadzić do ostatecznego wycofania jednostek bojowych do kwietnia 2008^[90][91] i – wspólnie z Kitem Bondem (R-MO) – poprawkę do National Defense Authorization Act dodającą gwarancje „honorowego” zwolnienia z wojska z powodu zaburzeń osobowości wywołanych udziałem w walkach i wzywającą do dokonania kontroli przez Government Accountability Office ze względu na doniesienia, iż procedurę tę stosowano w sposób niezgodny z przepisami, by zaoszczędzić pieniądze^[92]. Następnie przedłożył Iran Sanctions Enabling Act (Ustawę umożliwiającą nałożenie sankcji na Iran) wspierającą pozbywanie się udziałów państwowych funduszy emerytalnych w irańskim przemyśle naftowo-gazowym^[93][94], a wspólnie z Chuckiem Hagelem (R-NE) wprowadził regulacje prawne mające obniżyć ryzyko terroryzmu nuklearnego. Postanowienie z ustawy Hagela i Obamy zostało zatwierdzone przez Kongres jako poprawka do State-Foreign Operations appropriations bill^[95].

Obama przedłożył też senacką poprawkę do Stanowego Programu Ubezpieczeń Zdrowotnych Dzieci (State Children's Health Insurance Program, SCHIP), w myśl której rodziny dbające o żołnierzy, którzy odnieśli obrażenia w boju, otrzymywałyby roczną gwarancję zatrudnienia^[96]. Po przejściu przez obie izby Kongresu została jednak zawetowana przez prezydenta Busha w październiku 2007, co Obama nazwał posunięciem pokazującym „gruboskórność (...) obraźliwą dla ideałów, które wyznajemy jako Amerykanie”^[97].

16 listopada 2008 Obama, już jako prezydent elekt Stanów Zjednoczonych, formalnie zrezygnował z miejsca w Senacie, choć nie był do tego zobowiązany przed 20 stycznia 2009 (dzień formalnego objęcia urzędu). Uczynił to aby, jak sam oświadczył, skupić się nad budowaniem swej administracji^[98].

Gubernator Illinois Rod Blagojevich (demokrata) zobowiązał się mianować nowego senatora przed końcem roku (w związku z upływem kadencji Obamy w 2010 nie odbędą się wybory przedterminowe, a tymczasowy senator zajmie miejsce na czas jej upływu). Trwają ożywione spekulacje, kto zatem zastąpi Obamę w Senacie^{[99][100][101]}.

[edytuj] Wybory prezydenckie w 2008

Barack Obama i senator Ted Kennedy

Podczas głosowania 4 listopada 2008 kandydaci na elektorów popierający Baracka Obamę zdobyli 365 mandatów w 538-mandatowym Kolegium Elektorskim wobec 173 mandatów przyszłych elektorów głównego kontrkandydata Obamy, Johna McCaina. Ostatecznie McCain wygrał w Missouri (które od ponad stulecia, z wyjątkiem roku 1956 opowiadało się po stronie zwycięzcy, jednak nie w 2008), a Obama – w Karolinie Północnej.

Formalnie wybór prezydenta został dokonany 15 grudnia 2008 przez Kolegium Elektorskie, a zaprzysiężenie na ten urząd odbyło się 20 stycznia 2009 o godzinie 12 czasu wschodniego (EST).

[edytuj] Rys chronologiczny

10 lutego 2007, stojąc przed Starym Kapitolem w Springfield w stanie Illinois, Obama ogłosił, iż zamierza kandydować w wyborach prezydenckich w 2008 roku^[102]. Opisując swoje życie w Illinois i symbolicznie nawiązując do słynnej przemowy Abrahama Lincolna z 1858, House Divided Speech, mówił: To dlatego, w cieniu Starego Kapitolu, gdzie Lincoln niegdyś wezwał skłócony dom (ang. house divided^[103]), by stanął razem, gdzie wspólne nadzieje i wspólne marzenia wciąż żyją, staję przed wami, aby ogłosić moją kandydaturę na [stanowisko] Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki”^[104].

Obama podczas spotkania z wyborcami (2008)

Przemawiając na spotkaniu Narodowego Komitetu Demokratów (DNC) na tydzień przed tym wystąpieniem, Obama wezwał do zakończenia kampanii opartych na czarnym PR-ze, argumentując, iż „nie może tu chodzić o to, kto na kogo wykopie więcej szkieletów, kto zaliczy najmniej potknięć w trakcie kampanii. Jesteśmy winni Amerykanom zrobienie czegoś więcej.”^[105] W pierwszej połowie 2007 na konta kampanii Obamy wpłynęło 58 milionów dolarów, co było najlepszym wynikiem z osiągniętych przez wszystkich ówczesnych kandydatów, a także rekordem pierwszych sześciu miesięcy lat przedwyborczych w ogóle^[106]. Drobni dawcy, ci, od których datki nie przekroczyły 200 dolarów, łącznie przelali 16,4 mln USD, co było najlepszym wynikiem spośród kandydatów Partii Demokratycznej^[107]. W pierwszym miesiącu 2008 jego kampania zebrała 36,8 mln USD, czym ustanowiono rekord kwoty zebranej w ciągu miesiąca przez kandydata do prezydentury w prawyborach Demokratów^[108].

Wskutek obaw o bezpieczeństwo Obamy jako pierwszego czarnoskórego kandydata do prezydentury mającego realną szansę na zwycięstwo amerykański rząd przydzielił mu ochronę Secret Service osiemnaście miesięcy przed wyborami powszechnymi^[109]

Dwa miesiące przed pierwszymi wyborami w stanach Iowa i New Hampshire, gdy sondaże wykazywały przewagę senator Hillary Rodham Clinton, Obama zaczął jej zarzucać brak jasnego określenia pozycji politycznej^[110][111]. Promując swoją kandydaturę w Iowa, stwierdził w wypowiedzi The Washington Post, że jako nominowany z ramienia Partii Demokratycznej uzyskałby więcej głosów niż Clinton ze strony głosujących niezależnych oraz Republikańskich^[112].

Obama i Clinton podzielili się zwycięstwami w pierwszych czterech prawyborach demokratycznych, z których Obama okazał się lepszy w głosowaniach w stanie Iowa (ang.: Iowa caucus) i Południowej Karolinie^[113][114], podczas gdy Clinton – w New Hampshire i Nevadzie (caucus)^[115][116]. Wygrana w stanie Iowa, gdzie Clinton została wyprzedzona także przez Johna Edwardsa, stała się możliwa dzięki rekordowo wysokiej frekwencji wśród głosujących poniżej 30. roku życia (większość z nich po raz pierwszy uczestniczyła w caucusie)^[117]. Będąc w skali kraju 20% za Hillary Clinton przed lutowym tzw. Superwtorkiem (ang. Super Tuesday), zdołał zniwelować tę przewagę i wywalczyć głosy dwudziestu delegatów więcej niż rywalka^[118]. Pobił też kolejne rekordy w dziedzinie zbierania funduszy, otrzymując ponad 90 milionów dolarów na kampanię przedwyborczą w pierwszych dwóch miesiącach 2008, dwa razy więcej, niż w tym samym okresie zdobyła Clinton^[119].

Obama otrzymał nominację partyjną podczas konwencji partyjnej w Denver w stanie Kolorado 28 sierpnia 2008^[120]. Podczas konwencji w Denver Obama otrzymał poparcie byłego prezydenta Billa Clintona, co ucięło spekulacje o konflikcie Obamy z Clintonami^[121].

Barack Obama i Joe Biden, Springfield w stanie Illinois, 23 sierpnia 2008

[edytuj] Program wyborczy

W zakresie polityki fiskalnej Obama zamierza m.in. zwolnić z podatków starszych obywateli, którzy mają roczne dochody poniżej 50 tys. dolarów^[122]. Zamierza znieść ulgi wprowadzone za kadencji prezydenta Busha, postuluje podwyższenie do 28 z 15 proc. podatku od zysków kapitałowych. Chce podwyższenia podatku od dochodów ponad 102 tys. USD rocznie. Jest za zwiększeniem kredytów podatkowych.

Proponuje pakiet 30 mld USD wsparcia dla właścicieli nieruchomości. Z tej sumy m.in. 10 mld przypadłoby władzom stanowym i samorządom na pomoc najbardziej dotkniętym i 10 mld na ratowanie ludzi przed utratą domu. Obama proponuje też zmianę ustawy o bankructwach, by zwykłe rodziny mogły zmienić warunki hipoteki. Amerykanom klas średnich dałby 10 proc. ulgi w podatku hipotecznym. Jeśli chodzi o handel, Obama podkreślał w prawyborach konieczność renegocjowania niektórych punktów umowy o wolnym handlu z Kanadą i Meksykiem (NAFTA). Chcąc zachować poparcie związków zawodowych, wypowiada się przeciw podobnym niedawnym umowom z innymi krajami (ostatnio z Kolumbią). W dziedzinie ochrony zdrowia Barack Obama zaleca krajowy system ubezpieczeń obejmujący tych, którym pracodawca nie zapewnia ochrony. Koszt szacowany na 50 – 65 mld USD zostałby sfinansowany ze zniesienia ulg podatkowych od dochodów ponad 250 tys. USD rocznie^[123].

W przemówieniu wygłoszonym do weteranów w sierpniu Obama sugerował, że jako prezydent poprze propozycje zlikwidowania Rady Rosja-NATO i zablokowania wejścia Rosji do Światowej Organizacji Handlu (WTO) w odpowiedzi na rosyjskie postępowanie wobec Gruzji^[124].

W trakcie kampanii prezydenckiej Obamie towarzyszyły hasła: „Change We Can Believe In”, „Change We Need” oraz „Yes We Can”.

[edytuj] Kontrowersje i krytyka

W lipcu 2008 sztab Johna McCaina zarzucił Obamie, że gra kartą rasową. Była to reakcja na jego wystąpienie w Missouri, gdy powiedział: „będą próbowali was przestraszyć moją osobą”, mówiąc m.in., że „ma takie zabawne nazwisko i nie wyglądam tak, jak ci wszyscy inni prezydenci na banknotach dolarowych”^[125].

Mimo otrzymania pokojowej Nagrody Nobla Barack Obama nie zdecydował się jako prezydent USA do przystąpienia do Traktatu ottawskiego zakazującego stosowania min przeciwpiechotnych^[126].

[edytuj] Prezydentura

[edytuj] Proces przejęcia urzędu prezydenta

Zaprzysiężenie Baracka Obamy

Obama podczas składania przysięgi, 20 stycznia 2009

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat Zaprzysiężenie Baracka Obamy na 44. prezydenta USA

Barack Obama i Nancy Pelosi

Proces przejęcia urzędu prezydenta (ang. presidential transition) trwał do dnia inauguracji 20 stycznia 2009. Przez ten czas prezydent elekt tworzył swoją przyszłą administrację, która współpracowała z odchodzącą administracją, by zapewnić płynne przekazanie władzy. Pierwszą oficjalną decyzją Obamy w tym procesie było mianowanie Rahma Emanuela na stanowisko przyszłego szefa sztabu^[127].

[edytuj] Gabinet Baracka Obamy (2009)

Skład Gabinetu wygląda następująco:

Funkcja/ Departament	Zdjęcie	Imię i nazwisko	Kadencja
			Od	Do
Prezydent		Barack Obama	20 stycznia 2009
Wiceprezydent		Joe Biden	20 stycznia 2009
Dyplomacja		Hillary Clinton	21 stycznia 2009
Skarb		Timothy Geithner	26 stycznia 2009
Obrona		Robert Gates	20 stycznia 2009	1 lipca 2011
		Leon Panetta	1 lipca 2011
Sprawiedliwość		Eric Holder	20 stycznia 2009
Zasoby wewnętrzne		Ken Salazar	20 stycznia 2009
Rolnictwo		Tom Vilsack	20 stycznia 2009
Handel		Otto Wolff (p.o.)	20 stycznia 2009	25 lutego 2009
		Gary Locke	25 lutego 2009
Praca		Hilda Solis	24 lutego 2009
Bezpieczeństwo		Janet Napolitano	20 stycznia 2009
Zdrowie		Charles Johnson (p.o.)	20 stycznia 2009	2 marca 2009
		Kathleen Sebelius	2 marca 2009
Edukacja	Błąd przy generowaniu miniatury Nieprawidłowe parametry miniatury lub [[PNG]] większy niż 12,5 milionów [[piksel]]i	Arne Duncan	20 stycznia 2009
Urbanizacja		Shaun Donovan	26 stycznia 2009
Transport		Ray LaHood	22 stycznia 2009
Energetyka		Steven Chu	20 stycznia 2009
Weterani		Eric Shinseki	20 stycznia 2009

[edytuj] Polityka międzynarodowa i bezpieczeństwo

[edytuj] Wizyty zagraniczne

• 19 lutego 2009 –  Kanada
• 31 marca-3 kwietnia 2009 –  Wielka Brytania
• 3 kwietnia 2009 –  Niemcy,  Francja

Udział w szczycie NATO

• 4-5 kwietnia 2009 –  Czechy

Udział w szczycie UE-USA

• 5 kwietnia 2009 –  Turcja
• 16-17 kwietnia 2009 –  Meksyk
• 17-19 kwietnia 2009 –  Trynidad i Tobago
• 3 czerwca 2009 –  Arabia Saudyjska
• 4 czerwca 2009 –  Egipt
• 5-6 czerwca 2009 –  Niemcy,  Francja
• 6-7 lipca 2009 –  Rosja
• 2 października 2009 –  Dania w Kopenhadze na kongresie MKOl-u

[edytuj] Polityka bezpieczeństwa

Podczas swojej pierwszej wizyty w Rosji, prezydenci Rosji i USA podpisali porozumienie o redukcji broni jądrowej^[128]. Oba kraje zredukują liczbę głowic bojowych do 1500-1675, a systemów przenoszenia – do 500-1110 w ciągu siedmiu lat od wejścia w życie nowego traktatu^[129]. Prezydenci USA i Rosji zadeklarowali gotowość współpracy w dziedzinie obrony przeciwrakietowej.

[edytuj] Polityka względem Polski

Po wizycie w Rosji w 2009 obserwatorzy nad Wisłą i za oceanem zauważyli, iż w przeciwieństwie do swoich poprzedników, prezydent Obama nie widzi w polityce Rosji Putina i Miedwiediewa zagrożenia dla interesów i bezpieczeństwa takich krajów jak Polska i Czechy. Chodzi o ograniczenia suwerenności, którą Kreml chce narzucić swym „eks-sowieckim koloniom”^[130].

[edytuj] Polityka gospodarcza

[edytuj] Plan ratunkowy dla gospodarki 2009

Prezydent Obama podczas przemówienia w Departamencie Energetyki, luty 2009

Prezydent Obama zapowiada, że jego plan gospodarczy warty ponad 800 miliardów USD powinien przyczynić się do powstania 3-4 milionów miejsc pracy w ciągu dwóch lat. Bezrobocie w Stanach Zjednoczonych wzrosło w 2008 do poziomu najwyższego od szesnastu lat. Pół miliona ludzi miałoby znaleźć pracę przy modernizacji infrastruktury i budowie sieci szerokopasmowego Internetu. Podobna liczba – w nowym przemyśle czystej energii. Po kilkaset tysięcy miejsc pracy miałoby natomiast powstać w oświacie i służbie zdrowia. Plan Obamy przewidywał obniżki podatków dla osób indywidualnych i firm na kwotę 275 miliardów dolarów. 550 miliardów, czyli dwukrotnie więcej, stanowić miały w nim wydatki rządu federalnego^[131]. Większość rządowych pieniędzy pójdzie na zasiłki dla bezrobotnych, ubezpieczenia zdrowotne, kupony żywnościowe dla najbiedniejszych oraz dofinansowanie szkolnictwa i policji. Plan został ostatecznie przegłosowany w Kongresie lutym. Został on skorygowany. Wart będzie ostatecznie 787 mld USD. Około 300 mld stanowić będą ulgi podatkowe dla klasy średniej, 250 mld przeznaczone będzie na pomoc potrzebującym stanom a 200 mld na modernizację krajowej infrastruktury^[132][133].

[edytuj] Polityka budżetowa^[134][135]

Pod koniec lutego 2009 prezydent Obama zapowiedział, że do 2013 deficyt budżetowy zostanie zmniejszony o połowę. W swoim pierwszym przemówieniu przed połączonymi izbami Kongresu wygłoszonym 24 lutego 2009 zapowiedział inwestowanie w edukację i służbę zdrowia oraz odnawialne źródła energii. Jego plan przewiduje podwyższenie podatków – w celu sfinansowania reformy ochrony zdrowia i cięć podatkowych dla biednych – oraz nieznaczny wzrost wydatków na wojsko. W budżecie na najbliższe 10 lat rząd planuje zwiększenie dochodów państwa przez jeszcze większe podwyżki podatków od najzamożniejszych Amerykanów i korporacji, niż Obama zapowiadał podczas kampanii wyborczej. Zwiększone dochody mają posłużyć do sfinansowania planu reformy ochrony zdrowia, aby zapewnić ubezpieczenia medyczne jak największej liczbie obywateli, a w perspektywie wszystkim. Obecnie około 50 mln (ponad 17 proc.) nie ma żadnego ubezpieczenia, a także mają umożliwić obniżenie podatków dla najuboższych.

[edytuj] Energetyka

Plan budżetowy Obamy przewiduje również miliardowe dochody od przedsiębiorstw, które będą musiały wykupywać prawa do przekraczających wyznaczone limity emisji gazów cieplarnianych. Dodatkowe dochody mają sfinansować inwestycje w rozwój alternatywnych wobec ropy naftowej źródeł energii. Nowe źródła energii pozwolą Ameryce bardziej uniezależnić się od importowanej ropy.

[edytuj] Krytyka

Senator Judd Gregg ostrzegł, że nadmierny deficyt budżetowy może przyczynić się do bankructwa kraju. Praktycznym następstwem tego planu budżetowego będzie bankructwo USA. Nie da się tego uniknąć. Jeżeli zaakceptujemy propozycje zawarte w tym budżecie na okres dziesięciu lat, ten kraj zbankrutuje. Ludzie przestaną kupować nasz dług, dolar zostanie zdewaluowany. To bardzo poważna sytuacja. Przekażemy naszym dzieciom kraj, na który nas nie stać^[136].

[edytuj] Życie prywatne

Barack i Michelle Obama

Obama poznał swoją przyszłą żonę, Michelle Robinson, w 1988, gdy była tymczasowo zatrudniona w firmie prawniczej z Chicago Sidley & Austin^[137][138]. Będąc wyznaczoną na doradczynię Obamy na okres trzech miesięcy, panna Robinson zaczęła pracować wspólnie z nim, wspierając jego działalność społeczną, ale początkowo nie zgadzała się na bardziej prywatną znajomość^[139]. Zaczęli się jednak spotykać jako para już latem tego samego roku, a w 1991 zaręczyli się i w październiku roku następnego wzięli ślub^[140]. Michelle Obama jest z wykształcenia prawnikiem, absolwentką uniwersytetów Princeton i Harvard.

Ich pierwsza córka, Malia Ann, przyszła na świat w 1998, a druga, Natasha (zwana Sasha), w 2001^[141][142].

Barack Obama jest protestantem, choć jego stanowisko w wielu kwestiach (np. aborcji) jest sprzeczne z nauczaniem wielu konserwatywnych wspólnot protestanckich, w szczególności kościołów ewangelicznych. Obama przez dwadzieścia lat był członkiem Zjednoczonego Kościoła Chrystusa (United Church of Christ, chrzest przyjął w 1988), jednak w trakcie kampanii wyborczej wystąpił z macierzystej kongregacji w Chicago (Trinity United Church of Christ) w związku z kontrowersjami dotyczącymi lidera tej kongregacji, pastora Wrighta.

Jest kibicem Pittsburgh Steelers^[143].

[edytuj] Publikacje

Barack Obama jest autorem dwóch książek:

• Dreams from My Father: A Story of Race and Inheritance (1995; polska wersja w tłumaczeniu Piotra Szymczaka pt. Odziedziczone marzenia. Spadek po moim ojcu opublikowana została w 2008 przez wydawnictwo Media Rodzina)
• The Audacity of Hope: Thoughts on Reclaiming the American Dream (2006)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
• Biografia w Black Americans in Congress (ang.)
• Oficjalna strona Prezydenta Stanów Zjednoczonych (ang.)
• Oficjalna strona Baracka Obamy w wyborach prezydenckich (ang.)

p • d • e Gabinet Baracka Obamy (2009-nadal) Prezydent Barack Obama Wiceprezydent Joe Biden Szefowie departamentów Dyplomacja: Hillary Rodham Clinton – Skarb: Timothy Geithner – Obrona: Robert Gates • Leon Panetta - Sprawiedliwość: Eric Holder – Zasoby Wewnętrzne: Ken Salazar – Rolnictwo: Tom Vilsack – Handel: Otto J. Wolff (p.o.) • Gary Locke • John Bryson – Praca: Hilda Solis – Zdrowie i Opieka Społeczna: Charles Johnson (p.o.) • Kathleen Sebelius – Urbanizacja: Shaun Donovan – Transport: Ray LaHood – Energia: Steven Chu – Edukacja: Arne Duncan – Weterani: Eric Shinseki – Bezpieczeństwo Krajowe: Janet Napolitano Pozostali członkowie gabinetu Przewodniczący Rady Doradców Ekonomicznych: Christina Romer • Austan Goolsbee • Alan Krueger – Kierownik Agencji Ochrony Środowiska Naturalnego: Lisa Jackson – Dyrektor Biura Planowania i Budżetu: Peter Orszag • Jeffrey Zients (p.o.) • Jacob Lew – Reprezentant ds. Handlu: Ron Kirk – Ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ: Susan Rice – Szef sztabu Białego Domu: Rahm Emanuel • Pete Rouse (p.o.) • William Daley

p • d • e Delegacja stanu Illinois do 112. Kongresu USA (2011-2013) Senatorzy Richard Durbin (D) • Roland Burris (D) Reprezentanci Bobby Rush (D) • Jesse Jackson, Jr. (D) • Daniel Lipinski (D) • Luis Gutiérrez (D) • Michael Quigley (D) • Peter Roskam (R) • Danny K. Davis (D) • Melissa Bean (D) • Jan Schakowsky (D) • Mark Kirk (R) • Debbie Halvorson (D) • Jerry Costello (D) • Judy Biggert (R) • Bill Foster (D) • Timothy V. Johnson (R) • Donald A. Manzullo (R) • Phil Hare (D) • Aaron Schock (R) • John Shimkus (R) Pozostałe delegacje Alabama • Alaska • Arizona • Arkansas • Connecticut • Dakota Południowa • Dakota Północna • Delaware • Floryda • Georgia • Hawaje • Idaho • Illinois • Indiana • Iowa • Kalifornia • Kansas • Karolina Południowa • Karolina Północna • Kentucky • Kolorado • Luizjana • Maine • Maryland • Massachusetts • Michigan • Minnesota • Missisipi • Missouri • Montana • Nebraska • Nevada • New Hampshire • New Jersey • Nowy Jork • Nowy Meksyk • Ohio • Oklahoma • Oregon • Pensylwania • Rhode Island • Teksas • Tennessee • Utah • Vermont • Waszyngton • Wirginia • Wirginia Zachodnia • Wisconsin • Wyoming Obserwatorzy w Izbie Reprezentantów Samoa Amerykańskie • Dystrykt Kolumbia • Guam • Portoryko • Wyspy Dziewicze USA

p • d • e Prezydenci Stanów Zjednoczonych George Washington • John Adams • Thomas Jefferson • James Madison • James Monroe • John Quincy Adams • Andrew Jackson • Martin Van Buren • William Henry Harrison • John Tyler • James Knox Polk • Zachary Taylor • Millard Fillmore • Franklin Pierce • James Buchanan • Abraham Lincoln • Andrew Johnson • Ulysses Simpson Grant • Rutherford Birchard Hayes • James Abram Garfield • Chester Alan Arthur • Grover Cleveland • Benjamin Harrison • Grover Cleveland • William McKinley • Theodore Roosevelt • William Howard Taft • Woodrow Wilson • Warren G. Harding • Calvin Coolidge • Herbert Clark Hoover • Franklin Delano Roosevelt • Harry Truman • Dwight David Eisenhower • John Fitzgerald Kennedy • Lyndon B. Johnson • Richard Milhous Nixon • Gerald Rudolph Ford • James Earl Carter • Ronald Reagan • George H. W. Bush • Bill Clinton • George W. Bush • Barack Obama

p • d • e Szefowie państw i rządów Ameryki Północnej Szefowie państw Dominika • Dominikana¹ • Gwatemala¹ • Haiti • Honduras¹ • Kostaryka¹ • Kuba¹ • Meksyk¹ • Nikaragua¹ • Panama¹ • Salwador¹ • Stany Zjednoczone¹ • Trynidad i Tobago Gubernatorzy generalni°: Antigua i Barbuda • Bahamy • Barbados • Belize • Grenada • Jamajka • Kanada • Saint Kitts i Nevis • Saint Lucia • Saint Vincent i Grenadyny Szefowie rządów Antigua i Barbuda • Bahamy • Barbados • Belize • Dominika • Grenada • Haiti • Jamajka • Kanada • Saint Kitts i Nevis • Saint Lucia • Saint Vincent i Grenadyny • Trynidad i Tobago ¹Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu °Gubernator generalny reprezentuje królową brytyjską Elżbietę II

p • d • e Laureaci Pokojowej Nagrody Nobla 1901: Dunant, Passy • 1902: Ducommun, Gobat • 1903: Cremer • 1904: IPM • 1905: Suttner • 1906: Roosevelt • 1907: Moneta, Renault • 1908: Arnoldson, Bajer • 1909: Beernaert, Estournelles de Constant • 1910: MSPB • 1911: Asser, Fried • 1912: Root • 1913: La Fontaine • 1917: Czerwony Krzyż • 1919: Wilson • 1920: Bourgeois • 1921: Branting, Lange • 1922: Nansen • 1925: Chamberlain, Dawes • 1926: Briand, Stresemann • 1927: Buisson, Quidde • 1929: Kellogg • 1930: Söderblom • 1931: Addams, Butler • 1933: Angell • 1934: Henderson • 1935: Ossietzky • 1936: Lamas • 1937: Cecil • 1938: Biuro Nansenowskie • 1944: Czerwony Krzyż • 1945: Hull • 1946: Balch, Mott • 1947: Kwakrzy • 1949: Boyd Orr • 1950: Bunche • 1951: Jouhaux • 1952: Schweitzer • 1953: Marshall • 1954: WKNZdsU • 1957: Pearson • 1958: Pire • 1959: Noel-Baker • 1960: Luthuli • 1961: Hammarskjöld • 1962: Pauling • 1963: Czerwony Krzyż • 1964: King • 1965: UNICEF • 1968: Cassin • 1969: MOP • 1970: Borlaug • 1971: Brandt • 1973: Kissinger, Lê • 1974: MacBride, Satō • 1975: Sacharow • 1976: Williams, Corrigan • 1977: AI • 1978: Sadat, Begin • 1979: Matka Teresa • 1980: Esquivel • 1981: WKNZdsU • 1982: Myrdal, Robles • 1983: Wałęsa • 1984: Tutu • 1985: Lekarze Przeciw Wojnie Nuklearnej • 1986: Wiesel • 1987: Arias • 1988: Siły pokojowe ONZ • 1989: Dalajlama • 1990: Gorbaczow • 1991: Suu Kyi • 1992: Menchú • 1993: Mandela, de Klerk • 1994: Arafat, Peres, Rabin • 1995: Pugwash, Rotblat • 1996: Belo, Ramos-Horta • 1997: ICBL, J. Williams • 1998: Hume, Trimble • 1999: Lekarze bez Granic • 2000: Kim • 2001: ONZ, Annan • 2002: Carter • 2003: Ebadi • 2004: Maathai • 2005: MAEA, ElBaradei • 2006: Grameen Bank, Yunus • 2007: MZdsZK, Gore • 2008: Ahtisaari • 2009: Obama • 2010: Liu • 2011: Johnson-Sirleaf, Gbowee, Karman

vep:Obama Barak

Michelle LaVaughn Robinson Obama
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1964 Chicago, USA
Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych
Okres urzędowania	od 20 stycznia 2009
Poprzednik	Laura Bush
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Z mężem Barackiem Obamą

Michelle LaVaughn Robinson Obama (ur. 17 stycznia 1964 w Chicago w stanie Illinois) – żona 44. prezydenta Stanów Zjednoczonych Baracka Obamy. 20 stycznia 2009 została pierwszą damą Stanów Zjednoczonych. Z zawodu jest prawniczką.

[edytuj] Biografia

Michelle LaVaughn Robinson urodziła się 17 stycznia 1964 roku w Chicago w stanie Illinois w USA^[1]. Jej ojcem był Fraser Robinson (1935–1991), natomiast matką jest Marian Shields Robinson, sekretarka (urodzona w 1937 roku)^[2]. Michelle Obama ma również brata. Jest nim Craig Robinson (urodzony w 1962 roku), trener męskiej drużyny koszykarskiej na Uniwersytecie w Oregonie^[1].

Michelle dorastała w Chicago, mieszkając tam i ucząc się w pobliskiej szkole. W przeciwieństwie do przyszłego męża (rodzice Baracka Obamy rozwiedli się, gdy ten miał trzy lata), wychowywała się przy obojgu rodzicach^[3].

W 1977 roku rozpoczęła naukę w prestiżowej szkole średniej Whitney Young High School, znanej jako Whitney Young. Uczyła się w klasie o profilu prawniczym, ponieważ z prawem wiązała swoją przyszłość^[2]. Była tam koleżanką Santiny Jackson, córki Jesse Jacksona, działacza Partii Demokratycznej^[4]. Szkołę średnią ukończyła w 1981 roku^[5].

Wkrótce potem Michelle Robinson rozpoczęła naukę na Uniwersytecie Princeton na wydziale socjologii. Uczelnię ukończyła z wyróżnieniem (cum laude) oraz tytułem licencjata (polski odpowiednik amerykańskiego Bachelor of Art) w 1985 roku^[2]. Na koniec edukacji tamże napisała pracę pt. Princeton-Educated Blacks and the Black Community^[6]. Dzięki temu uzyskała tytuł doktora nauk prawnych, kończąc edukację na prestiżowym Uniwersytecie Harvarda (University Law Harvard) w 1988^[7].

Po zakończeniu edukacji rozpoczęła pracę w kancelarii Sidley Austin w Chicago, specjalizując się w sprawach własności intelektualnej. Tam poznała Baracka Obamę, który z początku był jej podwładnym^[8]. Michelle LaVaughn Robinson i Barack Obama wzięli ślub 3 października 1992 roku^[9].

Michelle Obama ma z mężem dwie córki. Są to Malia Ann Obama (urodzona w 1998) i Natasha Obama, zwana Sasha (urodzona w 2001)^[10].

[edytuj] Udział w kampanii wyborczej Baracka Obamy

Michelle Obama starała się łączyć pracę z opieką nad córkami i zajmowaniem się domem. Wspierała męża i pojawiała się na wielu konwencjach wyborczych i spotkaniach u jego boku, zarówno w trakcie kampanii wyborczej zmierzającej do wejścia Baracka Obamy do Senatu, jak i podczas kampanii prezydenckiej w 2008 roku^[8], kiedy podczas konwencji Demokratów w Denver wygłosiła przemówienie, namawiając Amerykanów do głosowania na jej męża^[11].

4 listopada 2008 roku odbyły się wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych. Mąż Michelle, Barack Obama wygrał ostatecznie z Johnem McCainem, kandydatem Partii Republikańskiej, a ona sama została pierwszą w historii czarnoskórą pierwszą damą Stanów Zjednoczonych^[12].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• First Lady Michelle Obama (ang.)

Barbra Streisand
Barbra Streisand w 1973 roku
Prawdziwe imię i nazwisko	Barbara Joan Streisand
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1942 Nowy Jork
Zawód	piosenkarka, aktorka, reżyserka, scenarzystka, producent filmowy
Współmałżonek	James Brolin (od 1998) Elliott Gould (1963-1971)
Lata aktywności	od 1957
Nagrody Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza aktorka pierwszoplanowa 1969: Zabawna dziewczyna Najlepsza piosenka 1977: "Evergreen" z filmu Narodziny gwiazdy Złoty Glob Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu 1969: Zabawna dziewczyna 1977: Narodziny gwiazdy Najlepszy reżyser 1984: Yentl Najlepsza piosenka 1977: "Evergreen" z filmu Narodziny gwiazdy 1970, 1971, 1975, 1978: Henrietta Award 2000: Nagroda im. Cecila B. DeMille'a Nagroda Grammy Najlepsze nagranie kobiece 1964: The Barbra Streisand Album 1965: People 1966: My Name Is Barbra Najlepsze nagranie kobiece pop 1978: "Evergreen" 1987: The Broadway Album Najlepsze nagranie duetu lub grupy 1981: "Guilty" Najlepszy album roku 1964: The Barbra Streisand Album Najlepsza piosenka roku 1978: "Evergreen" 1992: Grammy Legend Award 1995: Nagroda Grammy za Całokształt Twórczości
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Barbra Streisand w Wikicytatach
Strona internetowa

Barbra Joan Streisand (ur. 24 kwietnia 1942 w Nowym Jorku) – amerykańska piosenkarka i aktorka żydowskiego pochodzenia, reżyserka, scenarzystka i producentka filmowa.

Należy do grupy wokalistek, które odniosły największy sukces w historii współczesnej muzyki rozrywkowej, zarówno pod względem sprzedaży płyt, jak i uznania krytyki. Streisand sprzedała dotychczas ponad 140 milionów egzemplarzy swoich płyt,^[1] w tym ponad połowę w USA. Czyni to ją najwyżej notowaną artystką solową w rankingu sprzedaży w Stanach Zjednoczonych.^[2] Niemal każdy wydany przez nią album otrzymuje certyfikat złotego, platynowego lub multiplatynowego w USA. Obecnie artystka posiada 20 złotych, 18 platynowych i 13 multiplatynowych krążków w Stanach Zjednoczonych.^[3] Według RIAA, Streisand umieściła najwięcej albumów w pierwszej dziesiątce notowania Billboard 200 spośród wszystkich piosenkarek występujących solo (łącznie 31).^[4] Plasuje się ją na 4. miejscu rankingu artystów posiadających najwięcej albumów numer 1 w historii zestawienia. Należy także do wąskiego grona wykonawców, którym udaje się umieścić album na 1. miejscu listy sprzedaży Billboard 200 przez kolejnych pięć dekad (jej ostatni numer 1 to Love Is the Answer z 2009 roku).

[edytuj] Kariera

Barbara Streisand urodziła się w nowojorskim Brooklynie jako córka nauczyciela gramatyki Emanuela Streisanda i szkolnej sekretarki Diany Idy Rosen. Piętnaście miesięcy po narodzinach Barbary Emanuel zmarł na skutek krwotoku śródmózgowego, a rodzina pogrążyła się niemal w ubóstwie.^[5][6] W 1949 roku drugim mężem Diany został Louis Kind. Barbara wychowywała się z dwójką rodzeństwa: starszym rodzonym bratem Sheldonem i młodszą przyrodnią siostrą Roslyn Kind. Uczęszczała do Bais Yakov School w Brooklynie. Po ukończeniu w 1959 roku szkoły średniej Erasmus Hall High School, została piosenkarką w nocnych klubach Nowego Jorku, m.in. The Lion, będącym wówczas jednym z wiodących klubów gejowskich na Greenwich Village. Sukces pomógł jej odnieść ówczesny chłopak, Barry Dennen. Jako 18-latka, piosenkarka zmieniła swoje imię z Barbara na Barbra.^[7]

[edytuj] Lata 60.

Jej pierwszy telewizyjny występ miał miejsce w programie The Tonight Show w 1961 roku, gdzie zaśpiewała "A Sleepin' Bee". W 1962 roku wystapiła jako Miss Marmelstein w broadwayowskim przedstawieniu I Can Get It for You Wholesale i podpisała kontrakt z Columbia Records. Jej debiutancki album, The Barbra Streisand Album, wydany w 1963, zdobył dwie nagrody Grammy i status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych.^[8] Zawierał przeboje "Cry Me a River", "Happy Days Are Here Again" oraz "A Sleepin' Bee". Jeszcze w tym samym roku na rynku pojawiła się druga płyta, The Second Barbra Streisand Album, która powtórzyła sukces debiutu. W 1964 roku Streisand powróciła do Broadwayu, gdzie w Winter Garden Theatre występowała w spektaklu Zabawna dziewczyna, wcielając się w rolę Fanny Brice. Była to kreacja znacznie większa niż ta z I Can Get It for You Wholesale. Przyniosła Barbrze uznanie i pomogła wylansować dwa przeboje: "People" oraz "Don't Rain on My Parade". Rok później sztuką tą artystka podbiła londyński West End, gdzie wystawiano ją w Prince of Wales Theatre. W międzyczasie światło dzienne ujrzały dwa kolejne krążki, The Third Album i People. Spotkały się z dużym zainteresowaniem, szczególnie People, który dzięki tytułowemu przebojowi uzyskał w USA status platynowej płyty,^[8] stając się jednocześnie pierwszym wydawnictwem w dyskografii Barbry, jakie dotarło na szczyt notowania amerykańskiej listy sprzedaży albumów.^[9]

Streisand u progu kariery, rok 1962

W 1965 roku powstało pierwsze muzyczne widowisko telewizyjne piosenkarki, zatytułowane My Name Is Barbra. Okazało się wielkim sukcesem, otrzymując pozytywne recenzje i nagrody Emmy.^[10] Piosenki pochodzące z tej produkcji zostały zebrane i wydane na dwóch albumach tego samego roku, My Name Is Barbra oraz My Name Is Barbra, Two.... Już rok później powstał drugi program o podobnym formacie, a także towarzyszący mu album. Była to pierwsza produkcja telewizyjna Barbry w kolorze, stąd tytuł - Color Me Barbra. Jesienią światło dzienne ujrzało wydawnictwo Je m'appelle Barbra, zawierające częściowo francuskojęzyczny repertuar oraz standardy "Autumn Leaves" i "What Now My Love". Rok 1966 zakończył się przyjściem na świat jedynego syna piosenkarki, Jasona. W czerwcu 1967 w nowojorskim Central Parku zorganizowany został darmowy koncert, na którym piosenkarka wystąpiła przed 135-tysięczną publicznością.^[11] Fragmenty zapisu tego wydarzenia ukazały się później na płycie A Happening in Central Park. Artystka nagrała jeszcze dwa krążki, Simply Streisand i A Christmas Album, z których ten drugi stał się jednym z największych bestsellerów w jej karierze,^[12] by w 1968 roku odnieść kolejny duży sukces w ekranizacji przedstawienia Zabawna dziewczyna. Produkcja, będąca jej pierwszym dużym wystąpieniem filmowym, odniosła sukces zarówno komercyjny jak i artystyczny, przynosząc Złoty Glob oraz Oscara w kategorii Najlepsza Aktorka Pierwszoplanowa (tę drugą nagrodę zdobyła ex aequo z Katharine Hepburn). Latem 1969 Streisand wydała album What About Today?, zawierający współczesny materiał pop, tym samym będący odejściem od stylistyki broadwayowskiej, w której dotychczas poruszała się piosenkarka. Płyta okazała się porażką komercyjną. Pod koniec roku odniosła jednak kolejny triumf kinowy filmem Hello, Dolly!, również opartym na treści już istniejącego musicalu. Pomimo iż film poniósł kilkumilionowe straty, okazał się jednym z najbardziej dochodowych obrazów roku 1969.^[13] W wieku zaledwie 27 lat Streisand miała już na swoim koncie wszystkie najważniejsze nagrody przemysłu filmowego i muzycznego: Grammy, Oscara, Złoty Glob i Emmy. Muzyczny dorobek lat 60. artystka podsumowała swoją pierwszą składanką, Barbra Streisand's Greatest Hits, która zdobyła w USA certyfikat podwójnej platyny.

[edytuj] Lata 70.

Lata 70. Barbra Streisand rozpoczęła rolą w filmie zatytułowanym W pogodny dzień zobaczysz przeszłość, jeszcze tego samego roku występując w filmie Puchacz i Kotka, który stał się dużym hitem. W 1971 roku powróciła albumem Stoney End, który dotarł do miejsca 10. amerykańskiego rankingu sprzedaży, będąc jednocześnie jej pierwszym albumem w top 10 od pięciu lat. Album zdobył status platynowego, a tytułowa piosenka podbiła listy przebojów. Wydana pół roku później płyta Barbra Joan Streisand również cieszyła się powodzeniem. W roku 1972 do kin trafiła komedia No i co, doktorku?, w której Streisand zagrała główną rolę. Film przyniósł dochód w wysokości 66 milionów dolarów^[14] i okazał się jedną z najbardziej kasowych produkcji roku. Kolejny film jednak, podszyty licznymi przekazami feministycznymi Jak się zabawić?, okazał się jedną z największych klęsk filmowych na polu komercyjnym, mimo zdobytych pozytywnych recenzji co do jej gry aktorskiej. W 1973 roku wyemitowano piąte widowisko telewizyjne z udziałem Barbry, w którym wykonywała swoje przeboje oraz inne znane utwory do akompaniamentu egzotycznych i nietypowych instrumentów. Nagrania pochodzące z produkcji zostały wydane później na albumie Barbra Streisand... and Other Musical Instruments. Tego samego roku pojawiła się u boku Roberta Redforda w melodramacie Tacy byliśmy, który miał się stać jednym z jej największych hitów filmowych. Produkcja została nagrodzona dwoma Oscarami, Złotym Globem i Grammy, a tytułowa piosenka "The Way We Were" trafiła na 1. miejsce listy Billboard Hot 100 (był to pierwszy numer 1 w karierze Barbry). Utwór został zawarty także na jej kolejnym albumie , The Way We Were.

Piosenkarka wystąpiła w filmie Dla dobra Pete'a w 1974 roku, który przeszedł jednak bez większego echa. Jesienią ukazał się album ButterFly, zawierający piosenki z repertuaru takich artystów jak David Bowie, Paul Anka i Bob Marley. Materiał na nim zawarty wyprodukował ówczesny partner Barbry, Jon Peters. Następną nagraną przez piosenkarkę płytą była Lazy Afternoon z 1975 roku. Oba krążki pokryły się w Stanach Zjednoczonych złotem. W 1975 odbyła się premiera filmu Zabawna dama, który tworzył sequel do przebojowego obrazu Zabawna dziewczyna sprzed siedmiu lat. Produkcja spotkała się jednak z umiarkowanym sukcesem kasowym i nie zdobyła ani jednej nagrody Akademii Filmowej, mimo pięciu nominacji. W lutym 1976 na rynku pojawiła się płyta Classical Barbra, na której piosenkarka zinterpretowała utwory napisane przez klasycznych kompozytorów europejskich, takich jak Händel, Schumann czy Debussy. W grudniu swą premierę miał jeden z jej najpopularniejszych filmów, Narodziny gwiazdy, będący drugim remakiem obrazu z 1937 roku, w którym główną rolę zagrała Janet Gaynor. W nowej wersji Barbrze partnerował Kris Kristofferson, a ona sama została współproducentką filmu. Narodziny gwiazdy nagrodzono Oscarem oraz pięcioma Złotymi Globami. Ballada "Evergreen" stała się wielkim przebojem i dotarła do pierwszego miejsca Billboard Hot 100, a płyta A Star Is Born, zawierająca tą i inne piosenki z filmu, wykonywane przez Streisand i Kristoffersona, pokryła się w USA pięciokrotną platyną.

Rok 1977 stał pod znakiem kolejnego sukcesu, tym razem dzięki platynowemu albumowi Streisand Superman. Na wydanej w kolejnym roku płycie Songbird znalazła się piosenka "You Don't Bring Me Flowers". Nagrana później jako duet z Neilem Diamondem trafiła na pierwsze miejsce singlowej listy sprzedaży w USA. Jesienią 1978 ukazało się drugie retrospektywne wydawnictwo, Barbra Streisand's Greatest Hits Volume 2, jako uzupełnienie wydanej osiem lat wcześniej części pierwszej. Album pobił kolejne rekordy sprzedaży, zdobywając pięciokrotną platynę w Stanach Zjednoczonych, a także docierając do pierwszych miejsc m.in. w Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. Komedia Wielkie starcie, w której zagrał także Ryan O'Neal, mimo niepochlebnych recenzji okazała się kolejnym sukcesem kasowym, a piosenka "The Main Event/Fight" stała się przebojem. Nagrany w drugiej połowie 1979 roku album Wet zawierał dyskotekowy hit numer jeden, "No More Tears (Enough Is Enough)", będący duetem z ówczesną królową muzyki disco, Donną Summer.

[edytuj] Lata 80.

Największy sukces całej muzycznej kariery Barbry Streisand przypada jednak na rok 1980. Wtedy to wydany został album Guilty, niemal w całości skomponowany i wyprodukowany przez Barry'ego Gibba z zespołu Bee Gees. Krążek zdobył w USA certyfikat pięciokrotnie platynowego i pozostaje największym bestsellerem w całym dorobku artystki.^[12] Singel "Woman in Love" masowo podbił listy sprzedaży i stał się sztandarowym hitem piosenkarki. Płyta zawierała jeszcze dwa wielkie przeboje, tytułowy "Guilty" oraz "What Kind of Fool", oba nagrane w duecie z Gibbem. Choć kolejny film, Niepokorni z 1981 roku poniósł klęskę, to kompilacja Memories spotkała się z gorącym przyjęciem i sprzedała w wielomilionowym nakładzie na całym świecie.^[15] Zawierała ona największe hity z ostatnich lat oraz nowe piosenki "Comin' in and Out of Your Life" i "Memory" z musicalu Koty, które także zdobyły popularność.

W 1983 roku artystka ukończyła realizację filmu Yentl, którego była producentką, współscenarzystką, reżyserką, a także odtwórczynią głównej roli. Był to pierwszy film w jej dorobku, w którego powstawanie zaangażowana była na tylu płaszczyznach. Obraz, oparty na treści opowiadania Isaaca Bashevisa Singera, zdobył Oscara za najlepszą muzykę filmową, a także dwa Złote Globy, w tym dla najlepszego reżysera, czyniąc Barbrę Streisand pierwszą kobietą w historii, jaka otrzymała wyróżnienie w tej kategorii.^[16] Film, jak i jego ścieżka dźwiękowa spotkały się także z sukcesem komercyjnym. Kolejny studyjny album piosenkarki, Emotion, pojawił się w 1984 roku, a już rok później światło dzienne ujrzał krążek The Broadway Album, na którym Streisand wykonała wybrane utwory z musicali broadwayowskich, m.in. West Side Story, A Little Night Music i Carousel. Pomimo sceptycyzmu wytwórni, która niechętnie zgodziła się na wydanie The Broadway Album, płyta trafiła na 1. miejsce listy sprzedaży w Ameryce i należy obecnie do grona najlepiej sprzedających się wydawnictw Barbry. Album promowały single "Somewhere" oraz "Send in the Clowns".

W 1995 roku, na przyjęciu po rozdaniu nagród Emmy

W wrześniu 1986 roku piosenkarka zorganizowała charytatywny koncert na terenie swojej prywatnej posiadłości w Malibu, mający na celu zebranie funduszy na rzecz kampanii prezydenckich kandydatów amerykańskiej Partii Demokratycznej. Wydarzenie zostało później wyemitowane w telewizji i wydane na płycie One Voice. Jesienią 1987 odbyła się premiera filmu Wariatka, w którym Streisand zagrała kobietę cierpiącą na schizofrenię, a także częściowo napisała scenariusz. Obraz spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności. Na wydanym w 1988 roku krążku Till I Loved You pojawiło się wielu różnych gości, m.in. Burt Bacharach, Quincy Jones, Dionne Warwick, a piosenkę tytułową artystka nagrała z ówczesnym partnerem, Donem Johnsonem. W 1989 roku pojawiła się kompilacja A Collection: Greatest Hits... and More, niemal w całości składającą się z materiału nagranego w latach 80. Uzyskała ona status albumu podwójnie platynowego.

[edytuj] Lata 90.

Kolejnym reżyserskim projektem Streisand był film Książę przypływów z 1991 roku, który także współwyprodukowała i zagrała główną rolę. Obraz został nominowany do Oscara w siedmiu kategoriach i okazał się hitem kinowym, podnosząc tym samym reputację Barbry Streisand jako reżysera. W tym samym roku ukazało się retrospektywne wydawnictwo Just for the Record..., na którym zebrane zostały w większości nagrania rzadkie lub nigdy wcześniej niepublikowane. W 1993 roku artystka powróciła do repertuaru broadwayowskiego albumem Back to Broadway, będącym kontynuacją wydanego osiem lat wcześniej The Broadway Album. Był to kolejny krążek numer 1 w USA i jednocześnie kolejna podwójnie platynowa płyta dla Barbry Streisand. Na przełomie 1993 i 1994 roku piosenkarka dała dwa występy na MGM Grand Garden Arena, które były jednocześnie pierwszymi koncertami na nowo powstałym obiekcie. Były to jej pierwsze komercyjne występy na żywo od blisko 28 lat i spotkały się one z ogromnym zainteresowaniem. Zachęcona ich sukcesem, w 1994 roku Streisand wyruszyła w trasę koncertową, która przyniosła dochód w wysokości 50 milionów dolarów.^[17]

W 1996 zaprezentowany został kolejny film, który wyreżyserowała i w którym wcieliła się w jedną z głównych ról, Miłość ma dwie twarze. Na potrzeby produkcji nagrała piosenkę "I Finally Found Someone" w duecie z Bryanem Adamsem, która stała się hitem i zdobyła nominacje do Oscara oraz Złotego Globu. Sam film, mimo mieszanych recenzji, okazał się sukcesem komercyjnym. W 1997 roku piosenkarka nagrała duet "Tell Him" z Céline Dion, który spotkał się z masowym sukcesem na całym świecie. Piosenka znalazła się na kolejnych albumach obu artystek, Higher Ground Streisand i Let's Talk About Love Dion, które stały się bestsellerami. Wydawnictwo Higher Ground uzyskało w Stanach Zjednoczonych status potrójnie platynowego. Latem 1998 roku drugim mężem Barbry Streisand został aktor James Brolin, a związek ten stał się tematem kolejnej płyty artystki, A Love Like Ours.

[edytuj] XXI wiek

Podczas koncertu w londyńskiej O2 Arena, 2007

W noc sylwestrową 1999/2000 Streisand ponownie wystąpiła w MGM Grand Garden Arena z koncertem, który miał zdobyć miano najbardziej dochodowego w historii Las Vegas. Jej kolejne tournée, zatytułowane Timeles, pobiło kolejne rekordy. W 2001 roku piosenkarka wydała drugi w swojej karierze album świąteczny, Christmas Memories. Rok później ukazały się dwie kompilacje: dwupłytowa The Essential Barbra Streisand, która dotarła do Top 10 europejskich list sprzedaży, w tym do miejsca 1. w Wielkiej Brytanii, oraz Duets, zawierająca utwory nagrane z innymi artystami. Rok później swą premierę miało wydawnictwo The Movie Album, na którym znalazły się utwory pochodzące z takich filmów jak Dzisiejsze czasy, Śniadanie u Tiffany'ego i Bagdad Café. Do aktorstwa Streisand powróćiła w komedii Poznaj moich rodziców z 2004 roku, gdzie zagrała u boku Roberta De Niro i Dustina Hoffmana.

Pierwszy od sześciu lat album z premierowym materiałem, Guilty Pleasures, ukazał się jesienią 2005 roku, jako nawiązanie do wydanej 25 lat wcześniej bestsellerowej płyty Gulity. Barry Gibb ponownie pojawił się jako producent materiału, a także udzielił się wokalnie w dwóch utworach. Płyta spotkała się sukcesem, pokrywając się złotem w USA i platyną w Wielkiej Brytanii. W 2006 roku artystka wyruszyła w kolejną trasę koncertową, zatytułowaną Streisand: The Tour, która miała się stać najbardziej dochodową w całej jej karierze. Koncertowa płyta Live in Concert 2006, z zapisem kilku amerykańskich występów, została wydana w 2007 roku i dotarła do pierwszej dziesiątki listy sprzedaży w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku w Pałacu Elizejskim z rąk Nicolasa Sarkozy'ego odebrała prestiżowe, najwyższe francuskie odznaczenie: Legię Honorową.^[18][19] W 2008 roku piosenkarka nawiązała współpracę z Dianą Krall, czego owocem była płyta Love Is the Answer. Kilka dni przed jej premierą, we wrześniu 2009, Streisand wystąpiła w nowojorskim klubie jazzowym Village Vanguard dla widowni złożonej jedynie z zaproszonych gości, przyjaciół i zwycięzców zorganizowanego wcześniej konkursu.^[20] Płyta Love Is the Answer zebrała przychylne recenzje i zadebiutowała na szczycie zestawienia Billboard Hot 100, zostawiając w tyle wydane w tym samym czasie krążki Memoirs of an Imperfect Angel Mariah Carey i Brand New Eyes zespołu Paramore. Sukces ten uczynił Barbrę Streisand jedynym wykonawcą w historii, jaki zdobył pierwsze miejsce tej listy w kolejnych pięciu dekadach.

W 2010 roku, razem z ponad czterdziestoma innymi wykonawcami, Streisand udzieliła wokalu do charytatywnego utworu "We Are the World 25 for Haiti", nagranego na rzecz ofiar trzęsienia ziemi na Haiti. W tym samym roku do kin wszedł obraz Poznaj naszą rodzinkę - kontynuacja filmu Poznaj moich rodziców. W lutym 2011 piosenkarka wystąpiła na 53. ceremonii rozdania nagród Grammy, wykonując "Evergreen". Latem wydała album What Matters Most, z piosenkami napisanymi wyłącznie przez Alana i Marilyn Bergmanów.

[edytuj] Życie prywatne

Barbra Streisand wyszła za mąż dwukrotnie. Jej pierwszym mężem był aktor Elliott Gould (od 1963 do 1971 roku), z którym ma syna Jasona. 1 lipca 1998 roku po raz drugi wyszła za mąż - za aktora Jamesa Brolina, z którym była w nieformalnym związku od maja 1997 roku.^[21] Para nie ma dzieci, choć Brolin posiada dwójkę potomstwa z poprzedniego małżeństwa. Artystka spotykała się także z aktorami Ryanem O'Nealem, Donem Johnsonem, Richardem Gere, Liamem Neesonem i Krisem Kristoffersonem (w latach 70.) oraz hollywoodzkim producentem Jonem Petersem, kompozytorem Jamesem Newtonem Howardem, tenisistą Andre Agassim, dwukrotnym premierem Kanady Pierre Trudeau i dziennikarzem telewizyjnym Peterem Jenningsem (w latach 90.).

Cierpi na szumy uszne odkąd ukończyła siedem lat.^[22][23][24]

[edytuj] Działalność polityczna i społeczna

Streisand od zawsze sympatyzowała z amerykańską Partią Demokratyczną i aktywnie wspierała ich działania. Zagrała dwa koncerty mające na celu zebranie funduszy na rzecz kandydujących Demokratów: w kalifornijskim The Forum (1972) oraz na terenie własnej posiadłości w Malibu (1986). W 1971 roku artystka dostała się na niechlubną listę "oponentów politycznych" Republikanina Richarda Nixona, obok takich sław jak John Lennon, Bill Cosby i Jane Fonda. W 1998 roku powiedziała: "Demokraci zawsze byli partią ludzi pracujących oraz mniejszości, a ja od zawsze identyfikowałam się z mniejszościami."^[25]

Dzięki występom zebrała już ponad 25 milionów dolarów na rzecz swojej organizacji The Streisand Foundation, którą założyła w 1986 roku. Dotychczas fundacja ponad tysiąc razy przeznaczyła pieniądze różnym organizacjom typu non-profit, które mają na celu ochronę środowiska, troskę o pokój na świecie, obronę praw i swobód obywatelskich, a także prowadzenie badań w dziedzinie zdrowia kobiet.^[26]

Otwarcie wyraża swoje poparcie na rzecz mniejszości seksualnych.^[27] Jej syn, Jason, jest gejem.

[edytuj] Odniesienia w kulturze popularnej

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

• Piosenkarka była obiektem czci głównej bohaterki serialu Pomoc domowa emitowanego w latach 90., dlatego była wielokrotnie wspominana przez nią w tej produkcji.
• Serial animowany Simpsonowie co najmniej czterokrotnie nawiązywał do osoby Streisand.
• W amerykańskim serialu Przyjaciele kilkakrotnie pojawiały się nawiązania do osoby piosenkarki.
• W odcinku serialu South Park, zatytułowanym "Mecha-Streisand" z 1998 roku, zostaje sparodiowana Barbra Streisand.
• Od jej nazwiska pochodzi rodzaj internetowego zjawiska, tzw. "efekt Streisand", powstałego w 2003 roku.
• Barbra Streisand jest często wspominana w amerykańskiej komedii musicalowej Glee.
• Grupa Duck Sauce w 2010 roku nagrała cover utworu "Gotta Go Home" zespołu Boney M, nadając mu tytuł "Barbra Streisand".

[edytuj] Dorobek aktorski

Barbra Streisand jako Dolly Levi w filmie Hello, Dolly! (1969)

[edytuj] Produkcje teatralne

• 1961-1963: I Can Get It for You Wholesale
• 1964-1966: Zabawna dziewczyna

[edytuj] Filmy

• 1968: Zabawna dziewczyna (Funny Girl) – Fanny Brice
• 1969: Hello, Dolly! – Dolly Levi
• 1970: W pogodny dzień zobaczysz przeszłość (On a Clear Day You Can See Forever) – Daisy Gamble
• 1970: Puchacz i Kotka (The Owl and the Pussycat) – Doris
• 1972: No i co, doktorku? (What's Up, Doc?) – Judy Maxwell
• 1972: Jak się zabawić? (Up the Sandbox) – Margaret Reynolds
• 1973: Tacy byliśmy (The Way We Were) – Katie Morosky
• 1974: Dla dobra Pete'a (For Pete's Sake) – Henrietta 'Henry' Robbins
• 1975: Zabawna dama (Funny Lady) – Fanny Brice
• 1976: Narodziny gwiazdy (A Star Is Born) – Esther Hoffman
• 1979: Wielkie starcie (The Main Event) – Hillary Kramer
• 1981: Niepokorni (All Night Long) – Cheryl Gibbons
• 1983: Yentl – Yentl/Anshel, reżyseria i produkcja
• 1987: Wariatka (Nuts) – Claudia Draper
• 1991: Książę przypływów (The Prince of Tides) – Susan Lowenstein, reżyseria i produkcja
• 1996: Miłość ma dwie twarze (The Mirror Has Two Faces) – Rose Morgan, reżyseria i produkcja
• 2004: Poznaj moich rodziców (Meet the Fockers) – Roz Focker
• 2010: Poznaj naszą rodzinkę (Little Fockers) – Roz Focker

[edytuj] Widowiska telewizyjne

• 1965: My Name Is Barbra
• 1966: Color Me Barbra
• 1967: The Belle of 14th Street
• 1968: A Happening in Central Park
• 1973: Barbra Streisand... and Other Musical Instruments
• 1975: Funny Girl to Funny Lady
• 1976: Barbra: With One More Look at You
• 1983: A Film Is Born: The Making of Yentl
• 1986: Putting It Together: The Making of the Broadway Album
• 1987: One Voice
• 1994: Barbra: The Concert
• 2001: Timeless: Live in Concert
• 2009: Streisand: Live in Concert

[edytuj] Dyskografia