Kompozytor (w jęz. łac. compositor) – twórca utworu muzycznego. Termin kompozytor odnosi się do twórców używających notacji muzycznej, piszących muzykę poważną lub filmową. W polskich uczelniach muzycznych kształci się studentów na kierunku kompozycja, lecz kompozytor nie musi być absolwentem takich studiów, jednak to oni właśnie dysponują pełnym warsztatem kompozytorskim obejmującym harmonię, kontrapunkt, instrumentację, analizę dzieła muzycznego itp.

[edytuj] Zobacz też

• kompozycja

Zobacz hasło kompozytor w Wikisłowniku

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
o kompozytorze

Ten artykuł dotyczy aktora Jerzego Nowaka. Zobacz też: Jerzy Robert Nowak - historyk.

Jerzy Nowak
Jerzy Nowak
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1923 Brzesko,  Polska
Zawód	aktor, pedagog
Współmałżonek	Maria Andruszkiewicz-Nowak
Odznaczenia
Jerzy Nowak (aktor) w Wikicytatach

Jerzy Nowak (ur. 20 czerwca 1923 w Brzesku) – polski aktor teatralny i filmowy, pedagog.

[edytuj] Życiorys

Podczas wojny walczył w partyzantce. W 1948 ukończył Państwową Szkołę Dramatyczną w Krakowie. Po latach, już jako aktor krakowskiego Teatru Starego, został jej wykładowcą. Za swoje wybitne kreacje sceniczne był wielokrotnie nagradzany.

Do historii polskiego teatru wszedł przede wszystkim rolą Hirsza Singera w granym nieprzerwanie od 1994^[1] spektaklu Ja jestem Żyd z Wesela według prozy Romana Brandstaettera. W październiku 2011 odbyło się 600. przedstawienie tej sztuki^[2].

W filmach obsadzany najczęściej w rolach drugoplanowych postaci charakterystycznych (Żydów, gestapowców). Wielką kreację stworzył jako Zucker w filmie Ziemia obiecana w reżyserii Andrzeja Wajdy.

W 2005 postanowił zrobić film, którego tematem będzie śmierć^[3], rzekomo dowiedziawszy się o swojej poważnej chorobie. Swoje zwłoki zapisał w testamencie Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie mają zostać spreparowane w formalinie. W 2007 roku powstał jednak dokument pod tytułem Istnienie, traktujący o problemie śmierci jako takiej; jego reżyserem był Marcin Koszałka. Film ten wzbudził znaczne zainteresowanie mediów^[4], natomiast plotki o chorobie aktora zostały zdementowane.

Jest żonaty z Marią Andruszkiewicz-Nowak (od 1989) i jest to jego drugie małżeństwo.

Jesienią 2009 nakładem Wydawnictwa Austeria ukazała się biografia Jerzego Nowaka, Książka o miłości, napisana wspólnie z żoną, która w lutym 2010 uhonorowana została Nagrodą Krakowska Książka Miesiąca^[5].

[edytuj] Filmografia (wybór)

• Koniec naszego świata (1964) – blockführer
• Jowita (1967) – uczestnik balu przebrany za pirata
• Ziemia obiecana (1974) – Zucker
• Amator (1979) – Stanisław Osuch, kierownik Filipa
• Ród Gąsieniców (1979) – Szymek Polowacz
• Misja (1980) – Jakub Gutman
• Mgła (1983) – dziadek
• Nie było słońca tej wiosny (1983) – Josek
• Medium (1985) – Ernest Wagner
• Lista Schindlera (1993) – inwestor
• Historie miłosne (1997) – ankieter
• Brat naszego Boga (Our God's Brother) (1997) – Antoni
• Wiedźmin (2001) – kapłan Vesemir
• Quo vadis (2001) – chrześcijanin Kryspus
• Julia wraca do domu (2002) – Mietek
• Zemsta (2002) – murarz Michał Kafar
• Istnienie (2007)
• Rysa (2008)
• Dzieci Ireny Sendlerowej (2009) – stary rabin

[edytuj] Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Partyzancki (1964)
• Złoty Krzyż Zasługi (1979)
• Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2008)
• Złota Odznaka "Za zasługi dla Krakowa" (1977)
• Nagroda na IV Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu za monodram Prawdziwa obrona Sokratesa Kostasa Varnalisa w Starym Teatrze w Krakowie (1969)
• Wyróżnienie na XXVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Ojca w spektaklu Bruno Henryka Dederko w reż. Jacka Andruckiego (1987)
• Nagroda na XVIII Opolskich Konfronracjach Teatralnych w Opolu za rolę Żyda w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reż. Andrzeja Wajdy w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1993)
• Nagroda Główna na XXX Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrrów Małych Form za rolę Hirsza Singera w spektaklu Ja jestem Żyd z "Wesela" wg opowiadania Romana Brandstaettera w reż. Tadeusza Malaka w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1995)
• "Ludwik" – nagroda krakowskiego środowiska teatralnego za rolę tytułową w spektaklu Pan Paweł Dorsta w Stowarzyszeniu Teatralnym "Łaźnia" (2001)
• Nagroda na Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie za rolę w monodramie Babski wybór wg Na skalnym Podhalu Kazimierza Przerwy-Tetmajera ze Stowarzyszenia "Molier" w Krakowie (2004)
• Krakowska Książka Miesiąca – nagroda za książkę Książka o miłości (2010)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Jerzy Nowak w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Jerzy Nowak w bazie filmweb.pl
• Jerzy Nowak w bazie filmpolski.pl
• Jerzy Nowak w bazie e-teatr.pl
• Jerzy Nowak w bazie stopklatka.pl
• Jerzy Nowak opowie o własnej śmierci w bazie filmweb.pl

Michał Lorenc
Data i miejsce urodzenia	5 października 1955 Warszawa, Polska
Gatunek	muzyka filmowa
Zawód	kompozytor
Aktywność	od 1979
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Michał Lorenc (ur. 5 października 1955 w Warszawie) – polski kompozytor muzyki filmowej.

[edytuj] Biografia

Przygodę z muzyką rozpoczął gdy miał 15 lat. Rok później w studenckiej bazie w Bieszczadach poznał Wojtka Belona, Jacka Kleyffa i Czesława Bieleckiego. W 1973 r. związał się na cztery lata z Wolną Grupą Bukowina. W latach siedemdziesiątych, na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia brał udział w audycji Marcina Wolskiego i występował w „Zgryzie” Macieja Zembatego^[1]. W latach 1979-1981 wraz z Jackiem Kleyffem i Michałem Tarkowskim współtworzył "Teatr Paranoiczny"^[2].

W filmie zadebiutował pisząc w 1979 roku muzykę do Przyjaciół Andrzeja Kostenki^[1]. Regularną współpracę z filmem rozpoczął z Maciejem Dejczerem, który powierzył mu w 1989 roku zadanie napisania muzyki do filmu 300 mil do nieba.

Za muzykę filmową był wielokrotnie nagradzany na różnych festiwalach. W 1998 roku, na 23. FPFF w Gdyni, pojawiło się aż sześć obrazów do których tworzył muzykę (Kanalia, Sauna, Kroll, Pamiętnik znaleziony w garbie, Deborah, Mistrz i Małgorzata, Jak narkotyk, Przedwiośnie, Żurek, Glina, Złoto dezerterów, Zabić Sekala, Amok, Nic, Przystań i Fotoamator).

Lorenc jest też trzykrotnym laureatem nagrody Złotych Lwów gdyńskiego festiwalu. W 1992 roku na 17. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych zdobył nagrodę za muzykę do filmu Władysława Pasikowskiego Psy. W trzy lata później, w roku 1995 na 20. FPFF - za muzykę do Prowokatora Krzysztofa Langa, zaś w 1997. na 22. FPFF - za muzykę do Bandyty Macieja Dejczera.

W 2005 roku stworzył oprawę muzyczną dla Panoramy TVP2. Jest również autorem oprawy dźwiękowej kanału TVP Info, która pojawiła się w 2009 roku.

W 1989 roku artysta otrzymał nominację do nagrody dla Europejskiego Kompozytora Roku.

[edytuj] Filmografia

Artysta jest też autorem muzyki do wielu spektakli teatralnych oraz filmów dokumentalnych.

[edytuj] Nagrody

• 2005 - Nominacja do Złotej Kaczki - "Symetria"
• 2002 - Nominacja do Czeskiego Lwa - "Babie lato"
• 2001 - Nagroda z muzykę do "Przedwiośnia" na FPFF w Gdyni
• 2001 - Złota kaczka, nagroda czytelników miesięcznika "Film" - "Daleko od okna"
• 2001 - Nagroda na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" - "Daleko od okna"
• 1999 - International Prize for Film and Media Music - Nagroda Główna - "Nic"
• 1998 - Czeski Lew, najlepsza muzyka - "Zabić Sekala"
• 1998 - Srebrna Statuetka Leliwity - Nagroda specjalna - "Bandyta"
• 1998 - Nagroda specjalna, najlepsza muzyka, Camerimage - "Nic"
• 1997 - Najlepsza muzyka, FPFF Gdynia - "Bandyta"
• 1995 - Najlepsza muzyka, FPFF Gdynia - "Prowokator"
• 1996 - Wytwórnia 20th Century Fox zgłasza muzykę z filmu "Krew i wino" do Oscara
• 1994 - Poznańskie Koziołki, najlepsza muzyka - "Łowca. ostatnie starcie"
• 1994 - Poznańskie Koziołki, najlepsza muzyka - "Skutki noszenia kapelusza w maju"
• 1992 - Najlepsza muzyka, FPFF Gdynia - "Psy"
• 1989 - Felix - nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej w Berlinie, najlepsza muzyka - "300 Mil do Nieba"
• 1989 - Nagroda Artystyczna Młodych im. S. Wyspiańskiego - "300 mil do nieba"

[edytuj] Ciekawostki

• Jeden z jego utworów, Taniec Eleny (ścieżka filmowa z Bandyty) został wykorzystany przez rumuńską gimnastyczkę Sandrę Izbasę jako podkład w ćwiczeniach wolnych podczas Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. Izbasa zdobyła złoty medal.

• Motyw Wyjazd z Polski skomponowany przez Michała Lorenca do filmu Różyczka stanowił oprawę muzyczną Wiadomości Telewizji Polskiej podczas żałoby narodowej (w dniach 10-18 kwietnia 2010), po katastrofie rządowego samolotu w Smoleńsku.

• W 2010 kompozytor wszedł w skład komitetu poparcia Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich^[3].
• Utwór "Taniec Eleny" z filmu pod tytułem "Bandyta" jest hymnem wprowadzającym piłkarzy zespołu Widzewa Łódź na płytę boiska przy stadionie im. Ludwika Sobolewskiego w Łodzi.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• MichalLorenc.com - oficjalna strona kompozytora
• Michał Lorenc: alchemia muzyki - pierwszy wywiad, jakiego udzielił kompozytor

Wojciech Kilar
Wojciech Kilar prezentuje swoją Omegę Seamaster
Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1932 Lwów, Polska
Pochodzenie	Polska, Katowice
Gatunek	muzyka poważna, muzyka filmowa
Zawód	kompozytor
Aktywność	od 1953
Odznaczenia
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Podczas uroczystości nadania swego imienia Państwowej Szkole Muzycznej w Dzierżoniowie w dniu 28 października 2005

Wojciech Kilar (ur. 17 lipca 1932 we Lwowie) – polski pianista i kompozytor muzyki poważnej, twórca muzyki filmowej. Kawaler Orderu Orła Białego.

[edytuj] Życiorys

Urodził się 17 lipca 1932 we Lwowie. Jego dom rodzinny znajdował się przy ulicy Sapiehy 59. Ojciec kompozytora był lekarzem, matka – aktorką teatralną. Jako dziecko z wielką niechęcią brał lekcje gry na fortepianie u pani Reissówny. Po przymusowym wysiedleniu ze Lwowa, w latach 1946-1947 kontynuował naukę gry na fortepianie w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej nr 2 w Rzeszowie u K. Mirskiego.

Jako pianista zadebiutował w 1947 na konkursie Młodych Talentów, wykonując własne Dwie miniatury dziecięce (II nagroda). W latach 1947–1948 uczęszczał do Państwowego Liceum Muzycznego w Krakowie w klasie M. Bilińskiej-Riegerowej (fortepian) oraz A. Malawskiego (harmonia — prywatnie), zaś w latach 1948–1950 do Państwowego Liceum Muzycznego w Katowicach u W. Markiewiczówny (fortepian). Równocześnie pobierał prywatne lekcje kompozycja u B. Woytowicza. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Studiował u Władysławy Markiewiczówny (fortepian), Artura Malawskiego (teoria muzyki) i Bolesława Woytowicza (fortepian i kompozycja). Dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem uzyskał w 1955 roku. W tym samym roku otrzymał II nagrodę za Małą uwerturę na Konkursie Utworów Symfonicznych na V Festiwalu Młodzieży w Warszawie.

W latach 1955–1958 był asystentem Woytowicza w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1957 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. W latach 1959–1960 jako stypendysta rządu francuskiego kształcił się pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu.

W 1960 otrzymał za Odę Béla Bartók in memoriam nagrodę fundacji im. L. Boulanger w Bostonie. Występował także jako pianista wykonując własne utwory. 1979-81 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 1977 został członkiem-założycielem Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem; przez dwie kolejne kadencje był wiceprezesem. Jest również członkiem Związku Podhalan. W 1991 K. Zanussi nakręcił o nim film telewizyjny pt. Wojciech Kilar.

[edytuj] Muzyka

Kilar zadebiutował w końcu lat 50. na pierwszych edycjach festiwalu Warszawska Jesień. Początkowo jego twórczość pozostawała pod wpływem polskiego i europejskiego neoklasycyzmu. Kompozytor sięgał do klasycznych form i gatunków (Mała uwertura, I i II Symfonia, Sonata na róg i fortepian), także do klasycznej melodyki, orkiestry i brzmienia. Czerpał z twórczości Béli Bartóka, Igora Strawinskiego, Dymitra Szostakowicza, Siergieja Prokofjewa. W 1960 za odę Béla Bartók in memoriam otrzymał nagrodę fundacji L. Boulanger w Bostonie.

Od początku lat sześćdziesiątych współtworzył wraz z Krzysztofem Pendereckim i Henrykiem Góreckim nową, polską szkołę awangardową oraz nowy kierunek we współczesnej muzyce zwany sonoryzmem, nawiązywał do serializmu i dodekafonii. Ważne utwory z tego okresu to: oparty na wierszu Rilkego Herbsttag, jazzujący Riff 62, Générique (1963), Diphtongos (1964) na chór mieszany i orkiestrę, dodekafoniczny Springfield Sonnet oraz Training 68 na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian, minimalistyczno-sonorystyczne Upstairs-Downstairs na dwa chóry dziecięce i orkiestrę.

W połowie lat siedemdziesiątych Kilar uprościł swój język muzyczny, zaczął coraz wyraźniej nawiązywać do tradycji, w jego muzyce pojawiły się inspiracje ludowe i religijne. Punktem zwrotnym był Krzesany (1974). Ważne dzieła z tego okresu to: Przygrywka i kolęda (1972) na cztery oboje i smyczki, Bogurodzica (1975) na chór mieszany i orkiestrę, Kościelec 1909 (1976) - poemat symfoniczny napisany na 75-lecie Filharmonii Narodowej, nawiązujący do tragicznej śmierci Mieczysława Karłowicza, Siwa mgła (1979) na baryton i orkiestrę, Exodus (1980), Angelus (1984) na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną, Orawa (1986) na orkiestrę kameralną, Preludium chorałowe (1988).

Z okazji przypadającego Jubileuszu 100-lecia Filharmonii Warszawskiej, na zamówienie jej dyrektora Kazimierza Korda, Wojciech Kilar skomponował mszę w intencji pokoju na nowe tysiąclecie: Missa pro pace (A. D. 2000) na sopran, alt, tenor, bas, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną. Światowe prawykonanie miało miejsce 12 stycznia 2001 w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dzieło przyjęto z wielkim entuzjazmem, stało się tematem książki artystycznej wydanej przez znanego twórcę Jacka Wdzięczaka.

Mimo entuzjazmu części publiczności, te religijne utwory zapoczątkowane przez Angelus, a kontynuowane przez kolejne utwory sakralne, takie jak Missa pro pace, u wielu krytyków wywołały konsternację swoją prostotą, a nawet prymitywizmem (źródłem dodatkowych kontrowersji bywa religijność kompozytora^[1]), a Stefan Kisielewski styl ten nazwał socrealizmem liturgicznym, podkreślając jego podobieństwo do panegirycznych kantat "dla mas" pisanych w czasach stalinowskich^{[potrzebne źródło]}.

Niekwestionowana jest natomiast pozycja Kilara jako jednego z najwybitniejszych kompozytorów muzyki filmowej. Napisał muzykę do ponad 130 filmów. Jego związki z filmem zaczęły się już w 1958, kiedy napisał muzykę do Narciarzy N. Brzozowskiej. Współpracował z wieloma reżyserami: Andrzejem Wajdą, Kazimierzem Kutzem, Krzysztofem Zanussim (począwszy od Struktury kryształu stworzył muzykę do niemal wszystkich filmów tego reżysera), Krzysztofem Kieślowskim, Stanisławem Różewiczem, Wojciechem Hasem, Tadeuszem Konwickim, Markiem Piwowskim, Romanem Polańskim, Francisem Fordem Coppolą, Jane Campion. O ile sukcesy religijnych utworów komponowanych w ostatnich latach właściwie ograniczają się do polskiej publiczności, to międzynarodowym uznaniem i popularnością cieszy się jego muzyka filmowa, a wyjątkowy sukces odniósł kompozytor Drakulą.

[edytuj] Ordery i odznaczenia

3 maja 2012 Wojciech Kilar został uhonorowany Orderem Orła Białego "w uznaniu znamienitych zasług dla kultury polskiej i za wybitne osiągnięcia w pracy twórczej"^[2].

W 2002 r. był odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[3], a postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 19 listopada 2008 "za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej, za propagowanie polskiej kultury w kraju i za granicą" został uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski^[4], którym został udekorowany tego samego dnia w Katowicach w ramach obchodów 90. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości^[5].

8 czerwca 2009, podczas targów Sacroexpo w Kielcach, odebrał z rąk JE arcybiskupa Gianfranco Ravasi medal Per artem ad Deum (Przez sztukę do Boga), przyznawany przez Papieską Radę ds. Kultury^[6].

[edytuj] Nagrody i wyróżnienia

Wojciech Kilar jest laureatem wielu nagród:

• 1947 — II nagroda na konkursie Młodych Talentów za własne Dwie miniatury dziecięce
• 1955 — II nagroda za Małą uwerturę na Konkursie Utworów Symfonicznych na V Festiwalu Młodzieży w Warszawie.
• 1960 — nagroda fundacji im. L. Boulanger w Bostonie za Odę Béla Bartók in memoriam
• 1967, 1975 — nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia i I stopnia
• 1980 — nagroda państwowa I stopnia
• 1971, 1976, 1980 — nagroda muzyczna województwa katowickiego
• 1975 — nagroda Związku Kompozytorów Polskich
• 1975, 1992 — nagroda miasta Katowice
• 1984 — nagroda fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku
• 1989 — Nagroda Artystyczna Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ „Solidarność”
• 1990 — Nagroda Trzech Powstańczych Skrzydeł
• 1990 — Nagroda TV Katowice
• 1995 — Nagroda im. W. Korfantego
• 1995 — Nagroda Arcybiskupa Metropolity Katowickiego „Lux ex Silesia”
• 1996 — Sonderpreis des Kulturpreises Schlesien des Landes Niedersachsen
• 2000 — Nagrodę Złotego berła
• 2008 — Nagrodę Feniksa
• 2011 — nagroda im. Lecha Kaczyńskiego^[7]

Ponadto otrzymał nagrody za muzykę filmową: na festiwalach filmowych

• w Łagowie (1970 — Czerwone i złote, 1971 — Romantyczni)
• w Gdańsku (1975 — Ziemia obiecana, Bilans kwartalny, Linia, Znikąd donikąd, 1978 — Spirala)
• w Katanii (1981 — Da un paese lontano)
• na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cork w Irlandii (1973 — Szklana kula, 1981 — Da un paese lontano)
• na Prix Louis Delluc (1980 — Le roi et 1’oiseau)
• Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii (1991)
• za muzykę do filmu Bram Stoker’s Dracula — ASCAP Award 1992 w Los Angeles, nagrodę Best Score Composer for a 1992 Horror Film w San Francisco

Za muzykę do filmu Pan Tadeusz Kilar otrzymał Złotą Kaczkę oraz Platynową Płytę za 20 tysięcy sprzedanych egzemplarzy. Za ścieżkę muzyczną do filmu Dracula otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Kompozytorów Amerykańskich.

Gwiazda w łódzkiej Alei Gwiazd

W 1998 został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. 16 października 1998 na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd. W dowód uznania dla jego twórczości otrzymał 10 marca 1998 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego^[8]. 9 marca 2001 został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. Jest również członkiem Rady Patronackiej Instytutu Jagiellońskiego. Od 2006 roku jest Członkiem Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.

Jest patronem szkół muzycznych w Dzierżoniowie, Rzeszowie i szkoły w Wodzisławiu Śląskim). W 2005 członek Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich, a podczas kampanii przed wyborami do parlamentu w 2007 udzielił wsparcia Prawu i Sprawiedliwości. 23 marca 2006 został honorowym obywatelem Katowic, zaś 21 kwietnia 2006 Wodzisławia Śląskiego. Członek Rady Patronackiej Instytutu Jagiellońskiego. W 2006 został także honorowym obywatelem województwa opolskiego^[9]

10 października 2009 został laureatem specjalnej, jubileuszowej nagrody Totus 2009, przyznawanej przez Fundację Konferencji Episkopatu Polski Dzieło Nowego Tysiąclecia. Artysta został wyróżniony za: wytrwałe otwieranie dróg piękna, wiodących ku wierze, nadziei i miłości, dokonywanego przez wiele lat i w wielu wymiarach życia^[10].

[edytuj] Ważniejsze dzieła

[edytuj] Wybrana filmografia

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Antonina Machowska: Kilar Wojciech. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 5: klł część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 78-83. ISBN 978-83-224-3303-4. OCLC 164821167.  (pol.)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Wojciech Kilar - strona kompozytora
• Wojciech Kilar w Stopklatka

Ten artykuł dotyczy piosenki Beyoncé Knowles. Zobacz też: inne znaczenia tego tytułu.

Me, Myself and I – piosenka amerykańskiej wokalistki rhythm and bluesowej Beyoncé Knowles, pochodząca z jej debiutanckiego albumu Dangerously in Love. 16 grudnia 2003 roku została wydana jako singel i uplasowała się na 4. miejscu Billboard Hot 100.

"Me, Myself and I" otrzymała nagrodę ASCAP dla jednej z najczęściej wykonywanych piosenek 2004 roku. Wersja koncertowa "Me, Myself and I", pochodząca z albumu The Beyoncé Experience Live! otrzymała nominację do nagrody Grammy w kategorii najlepsze żeńskie wykonanie wokalne R&B^[1].

[edytuj] Tematyka

W wywiadzie dla MTV News, Beyoncé powiedziała o piosence^[2]:

...opowiada głównie o dziewczynie, której chłopak nie jest dla niej dobry i ją zdradza. Zazwyczaj kobiety czują się głupio i obwiniają siebie, ponieważ odbierają znaki przez cały czas, ale kochają swoich facetów i nie chcą, by odeszli. Ta piosenka, poniekąd, celebruje rozstania.

[edytuj] Wydanie i listy utworów

"Me, Myself and I" został wydany jako trzeci singel z Dangerously in Love, a 21 października 2003 roku ukazał się w Stanach Zjednoczonych jako "Me, Myself and I/Krazy in Luv", złożony z radiowej edycji "Me, Myself and I" i "Krazy in Luv" (tanecznego remiksu "Crazy in Love")^[3]. 16 grudnia 2003 roku w tym samym kraju singel wydany został na płycie gramofonowej. W Wielkiej Brytanii singel ukazał się w 2003 roku i składał się z edycji radiowej, remiksu oraz koncertowych wykonań "Naughty Girl" i "Work It Out"^[4]. 30 grudnia "Me, Myself and I" stał się dostępny w Kanadzie i zawierał albumową wersję piosenki oraz dwa remiksy^[5]. Australijskie wydanie składało się z edycji radiowej singla oraz trzech remiksów^[6].

[edytuj] Sukces komercyjny

"Me, Myself and I" nie odniósł tak dużego sukcesu komercyjnego jak wcześniejsze single z Dangerously in Love, "Crazy in Love" i "Baby Boy"^[7]. 16 listopada 2003 roku piosenka zadebiutowała na 78. pozycji Billboard Hot 100, podczas gdy na szczycie listy wciąż utrzymywał się "Baby Boy"^[8]. Czternaście tygodni po debiucie singel dotarł do miejsca 4., na którym znajdował się przez dwa tygodnie^[9]. W sumie "Me, Myself and I" pozostawał na Hot 100 przez 24 tygodnie^[10]. 30 stycznia 2009 RIAA przyznała singlowi złoty status za sprzedaż powyżej 500.000 kopii^[11].

Na arenie międzynarodowej singel stał się mniej popularny niż w Stanach Zjednoczonych, zajmując 11. miejsce w Australii i Wielkiej Brytanii oraz pozycje w pierwszych dwudziestkach notowań w Nowej Zelandii i Holandii^[10].

[edytuj] Wideoklip

Reżyserem wideoklipu do "Me, Myself and I" był Johan Renck. Podąża on za tematem piosenki, ukazując Beyoncé i zdradzającego ją chłopaka. Para rozstaje się, a wokalistka porzuca swój stary dom, który przypomina jej dawnego narzeczonego. Wydarzenia w teledysku przedstawione są w odwrotnej kolejności.

Teledysk zadebiutował w programie MTV Total Request Live 12 grudnia 2003 roku na 7. pozycji. Pozostawał w zestawieniu przez 41 kolejnych dni (tyle samo, co "Baby Boy")^[12]. Wideoklip nominowany był do nagrody MTV Video Music Awards w kategorii najlepszy teledysk R&B^[13].

[edytuj] Pozycje na listach

Przypisy