iTunes – to program odtwarzający pliki audio i wideo, produkowany i dystrybuowany przez Apple Inc.. Oprogramowanie iTunes jest jedynym interfejsem sklepu muzycznego iTunes Store i zalecanym przez producenta oprogramowaniem do obsługi odtwarzacza iPod, smartphone'a iPhone oraz tabletu iPad (istnieje alternatywne oprogramowanie do innych systemów operacyjnych, np. GNUpod, GTKPod). Program jest darmowy i może być instalowany na systemach Windows i OS X, a wersje starsze niż 2.0.2 także na komputerach z Mac OS 9 i wcześniejszymi.

[edytuj] Podstawowe cechy programu

Do podstawowych funkcji programu zaliczamy (poza zwykłym odtwarzaniem dźwięków):

• możliwość katalogowania plików muzycznych
• archiwizowanie płyt CD-Audio w różnych formatach (np. MP3, AAC, AIFF i WAV)
• pobieranie opisów płyt i ilustracji okładek CD-Audio z internetowej bazy iTunes Store
• tworzenie playlist (od wersji 8.0.0.35 także inteligentnych playlist Genius)
• odsłuchiwanie internetowych stacji radiowych
• dokonywanie zakupów muzyki, teledysków, e-booków, aplikacji dla mobilnych urządzeń Apple, seriali i filmów pełnometrażowych w internetowym sklepie iTunes Store
• wypożyczanie filmów w sklepie iTunes Store
• wypalanie płyt CD-Audio, płyt MP3 oraz CD-Data na podstawie przygotowanych playlist
• obsługa odtwarzaczy multimedialnych iPod, telefonów iPhone oraz iPadów - kopiowanie utworów, tworzenie playlist, zmiana ustawień urządzenia
• odtwarzanie teledysków i zapowiedzi filmów w formacie MOV, M4V, MP4
• obsługa podcastów
• konwersja formatów (np. z MP3 na MP4)
• obsługa tzw. audiobooków (pliki książek w wersji audio w formacie M4A lub M4B), umożliwiających wznowienie słuchania w momencie, gdzie się uprzednio przerwało
• obsługa plików typu Audible (ze sklepu internetowego z audiobookami Audible)
• korektor graficzny dźwięku z ok. 20 przedefiniowanymi ustawieniami i możliwością swobodnego zaprogramowania własnych ustawień
• wyświetlanie wizualizacji w postaci graficznych demonstracji generowanych jako analiza dźwięku odtwarzanego utworu (dostępne ustawienia fabryczne plus możliwość dogrania dostępnych w Internecie wizualizatorów w postaci tzw. wtyczek (pluginów)
• możliwość wprowadzania zapisanych tekstów piosenek do pliku audio
• możliwość wprowadzania dokumentów PDF
• możliwość obsługi i synchronizacji aplikacji dla iPod touch, iPhone, iPad

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna polska wersja językowa strony programu iTunes

p • d • e OS X Wydania Server 1.0 "Hera" • Public Beta "Kodiak" • 10.0 "Cheetah" • 10.1 "Puma" • 10.2 "Jaguar" • 10.3 "Panther" • 10.4 "Tiger" • 10.5 "Leopard" • 10.6 "Snow Leopard" • 10.7 "Lion" • 10.8 "Mountain Lion" Aplikacje Address Book • Automator • Calculator • Chess • Contacts  • Dashboard • Dictionary • DVD Player • FaceTime • Finder • Grapher • iCal • iSync • iTunes • Mac App Store • Mail • Messages • Photo Booth • Preview • QuickTime • Safari • Stickies • TextEdit Narzędzia Activity Monitor • AirPort Utility • Archive Utility • Audio MIDI Setup • Bluetooth File Exchange • ColorSync • Console • Crash Reporter • DigitalColor Meter • Directory Utility • DiskImageMounter • Disk Utility • Font Book • Grab • Help Viewer • Image Capture • Installer • Keychain Access • Migration Assistant • Network Utility • ODBC Administrator • Remote Install OS X • Screen Sharing • System Preferences • System Profiler • Terminal • Universal Access • VoiceOver Technologia i interfejs AirDrop • Command (klawisz) • Option (klawisz) • Apple menu • Apple Push Notification Service • AppleScript • Aqua • Audio Units • Bonjour  • Boot Camp • BootX • Brushed metal • Carbon • Cocoa • ColorSync • Core Animation • Core Audio • Core Data • Core Foundation • Core Image • Core OpenGL • Core Text • Core Video • CUPS • Cover Flow • Darwin • Dock • Exposé • FileVault • Gatekeeper • Grand Central Dispatch • icns • Inkwell • I/O Kit • Kernel panic • Keychain • launchd • Launchpad • Mach-O • MacRuby • Menu extra • OpenCL • Preference Pane • Quartz • QuickTime • Quick Look • Spaces • Spotlight • Stacks • Time Machine • Uniform Type Identifier • Universal binary • WebKit • Xgrid • XNU

p • d • e Produkty firmy Apple Komputery osobiste Apple I • Apple II • Apple III • Lisa • Macintosh • Power Mac • PowerBook • iMac • eMac • iBook • Mac mini • MacBook • MacBook Pro • Mac Pro • MacBook Air Urządzenia kieszonkowe iPod • iPod Classic • iPod shuffle • iPod mini • iPod nano • iPod touch • iPhone Serwery XServe i XServe RAID Systemy operacyjne Apple DOS • ProDOS • GS/OS • Lisa OS • A/UX • Mac OS • OS X • OS X Server • iOS Aplikacje iTunes • QuickTime • AppleWorks • iWork • iLife • iChat • DVD Player • Safari • Front Row • Logic Studio • Final Cut Studio • Aperture • Inne urządzenia Newton • iPad • iPad 2 • iPad (trzecia generacja) • Apple TV • Time Capsule • Cinema Display • iSight • Apple USB Modem • Apple Wireless Mouse • AirPort • Mighty Mouse • Magic Mouse • Wireless Keyboard Sklepy i usługi internetowe Apple Developer Connection • App Store • AppleCare • Apple Specialist • Apple Store • Genius Bar • iBookstore • iTunes Store • iCloud (dawniej MobileMe) • Mac App Store • One to One • ProCare

Calvin Harris
Calvin Harris w 2008
Imię i nazwisko	Adam Richard Wiles
Pseudonim	Calvin Harris
Data urodzenia	17 stycznia 1984
Pochodzenie	Dumfries, Szkocja
Gatunek	electropop, synth pop, house, new wave
Zawód	DJ, piosenkarz, producent muzyczny, autor tekstów
Aktywność	od 1999
Wytwórnia płytowa	Sony BMG, EMI Music Publishing
Strona internetowa

Calvin Harris, właściwie Adam Richard Wiles (ur. 17 stycznia 1984 roku w Dumfries w Szkocji) – szkocki DJ, a także piosenkarz, autor tekstów i producent muzyczny. Pierwsze EP – Stouffer, wydał w 2002 roku, jednak popularność zdobył dopiero 5 lat później, po wydaniu debiutanckiego albumu I Created Disco, zawierającego takie hity jak The Girls i Acceptable in the 80s.

Jako producent współpracował m.in. z Kylie Minogue, DJ Tiësto, Róisín Murphy, Sophie Ellis-Bextor i Dizzee Rascalem.

[edytuj] Kariera

Pierwsze sukcesy odniósł w wieku 21 lat: piosenki Da Bongos i Brighter Days zostały razem wydane pod nazwą Stouffer przez wytwórnię Prima Facie na początku 2002 roku.

Harris podpisał kontrakty z wytwórniami EMI i Sony BMG po tym, jak jego muzyka została odkryta przez portal społecznościowy MySpace.

Jego pierwszy album I Created Disco wydano 29 czerwca 2007 roku. Utwory czerpiące z muzyki electroclash zawarte na albumie inspirowane są także muzyką lat osiemdziesiątych.

Pierwszą zrealizowaną piosenką była Vegas dostępna jedynie w limitowanym, winylowym wydaniu, natomiast pierwszym singlem notowanym na listach przebojów – Acceptable in the 80s – swoisty hołd złożony stylowi i kulturze lat osiemdziesiątych. Singiel znajdował się w pierwszej dziesiątce listy UK Singles Chart przez 15 tygodni. Kolejnymi dwoma singlami były The Girls oraz Merrymaking at My Place. Utworu Colours użyto w reklamie samochodu Kia Soul. W 2007 roku kanadyjska grupa Dragonette nagrała cover utworu The Girls pod własnym tytułem The Boys.

W 2007 roku Harris nagrywał z Kylie Minogue. Wyprodukował i był współautorem tekstów dwóch piosenek z jej albumu X: In My Arms i Heart Beat Rock. Swoją współpracę z artystką określił jako "surrealistyczną, ale zabawną".

Pracował także z brytyjską piosenkarką Sophie Ellis-Bextor nad jej czwartym studyjnym albumem Make a Scene.

W 2008 roku nagrał wraz z brytyjskim raperem Dizzee Rascalem piosenkę Dance wiv Me – wydana 30 czerwca 2008 roku trafiła prosto na szczyty list przebojów w Wielkiej Brytanii. W 2009 roku wyprodukował kolejny singiel dla Dizzee Rascala – Holiday.

W wywiadzie dla a BBC Radio 1 przeprowadzonym przez Fearne Cotton wyznał, że w 2008 roku odrzucił propozycję współpracy z Lady Gagą, gdyż nie spodobało mu się jej demo. Jakiś czas później w internetowym wywiadzie dla tej samej stacji radiowej oświadczył, że brał ją pod uwagę jako dobrą artystkę. Wyraził też swoje uznanie dla 16-letniego brytyjskiego muzyka Richarda Jaya.

W kwietniu 2008 roku Calvin Harris oświadczył, że jedyna kopia jego kolejnego albumu zaginęła na lotnisku wraz z bagażem, jednak jak sam później przyznał, było to kłamstwo mające dać mu więcej czasu na ukończenie longplaya. Drugi studyjny album Calvina Harrisa Ready for the Weekend zrealizowano 17 sierpnia 2009 roku. Single z tego wydawnictwa to: I'm Not Alone, Ready for the Weekend (w utworze słychać także piosenkarkę Mary Pearce) oraz Flashback.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• 2007: I Created Disco
• 2009: Ready for the Weekend
• 2012: Third coming album

[edytuj] Single

• 2004: Let Me Know (feat. Ayah)
• 2008: Vegas
• 2008: Acceptable in the 80s
• 2008: The Girls
• 2008: Merrymaking at My Place
• 2008: Dance Wiv Me (Dizzee Rascal feat. Calvin Harris & Chrome)
• 2009: I'm Not Alone
• 2009: Ready for the Weekend
• 2009: Flashback
• 2010: You Used To Hold Me
• 2011: Awooga
• 2011: Bounce feat. Kelis
• 2011: Feel So Close
• 2012: Let's Go (feat.Ne-Yo)

 2012     we'll be comig back (feat Example)

[edytuj] Single wyprodukowane przez Calvina Harrisa

• 2007: Róisín Murphy – Off & On
• 2007: Róisín Murphy – Don't Let It Go to Your Head Boy
• 2007: Kylie Minogue – Love is the Drug (Roxy Music Cover)
• 2007: Kylie Minogue – In My Arms
• 2007: Kylie Minogue – Heart Beat Rock
• 2007: The Mitchell Brothers – Michael Jackson
• 2007: Sophie Ellis-Bextor – Off And On
• 2007: Sophie Ellis-Bextor – Calling It Love
• 2008: Dizzee Rascal – Dance Wiv Me
• 2009: Dizzee Rascal – Holiday
• 2009: Calvin Harris ft Tiesto – Century
• 2010:
• 2011: Calvin Harris ft Kelis - Bounce
• 2011: Rihanna - We Found Love
• 2012: Calvin Harris feat. Ne-Yo - Let's Go
• 2012: Rihanna - " Where have you been "
• 2012: Cheryl Cole - " Call My Name "

[edytuj] Remixy

2007

• All Saints – Rock Steady
• Groove Armada – Get Down
• CSS – Let's Make Love and Listen To Death From Above

2008

• The Ting Tings – Great DJ
• Cut Copy – Hearts On Fire
• Primal Scream – Uptown
• The Hours – See The Light
• Kaiser Chiefs – Good Days Bad Days

2009

• The Ting Tings – We Walk
• Passion Pit – The Reeling
• Katy Perry – Waking Up In Vegas
• Mr Hudson – Supernova
• Mika – We Are Golden
• Shakira – She Wolf

Remixy oficjalnie nie wydane

• MYNC Project & Danny Rampling – Strobelight
• Jamiroquai – Canned Heat
• Dragonette – Take It Like A Man
• Izza Kizza – Everywhere
• DJ Assault – Ass 'N' Titties
• Zuper Blahq – Here We Go

[edytuj] Linki zewnętrzne

• calvinharris.co.uk – strona oficjalna
• Calvin Harris na MySpace

Lana Del Rey
Lana Del Rey podczas koncertu, 7 czerwca 2012.
Imię i nazwisko	Elizabeth Woolridge Grant
Pseudonim	Lizzy Grant Lana Rey Del Mar May Jailer
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1986[1]. Nowy Jork
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Instrument	wokal, gitara[2]
Gatunek	Indie pop[3]., alternative[3], chamber pop[3], sadcore[4]
Zawód	wokalistka, tekściarka, modelka
Wytwórnia płytowa	Interscope, Polydor, Stranger
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Elizabeth Woolridge Grant (ur. 21 czerwca 1986), znana lepiej pod pseudonimem Lana Del Rey, to amerykańska wokalistka, tekściarka oraz przedsiębiorca. Urodzona w Nowym Jorku i wychowywana w Lake Placid, powróciła do swojego rodzinnego miasta w wieku 18 lat, gdzie uczęszczała do collegu, zaczęła pisać muzykę i występować w klubach. Swój pierwszy kontrakt podpisała kiedy miała 20 lat, jednak z niewiadomych przyczyn została z niego wyrzucona, a jej pierwszy album niewydany. Później, kiedy producent David Kahne usłyszał demo Lany Del Rey, została przyjęta do 5 Points Records, gdzie w 2010 roku wydała swój pierwszy album Lana Del Ray A.K.A. Lizzy Grant. Po oddaleniu się od Kahnego, podpisała kontrakt z Stranger Records, pod skrzydłami której wydała w 2011 roku swój debiutancki singiel, "Video Games". Parę miesięcy później, Del Rey podpisała wspólną umowę z Interscope oraz Polydor, gdzie wraz ze styczniem 2012 roku wydała swój drugi studyjny album Born To Die. Obecnie nagrywa swój trzeci studyjny album, którego data premiery przewidziana jest na listopad.

Muzyka Lany została doceniona za jej kinematograficzne brzmienie, co jest odniesieniem do różnych aspektów pop kultury, szczególnie lat 50. i 60. Americany^[5]. Piosenkarka nazywana jest "samozwańczą gangsterską Nancy Sinatrą. Zatrudniona jest również w prestiżowej agencji modelek NEXT Model Management^[6][7][8][8]

[edytuj] Biografia

[edytuj] 1986–2010: Młodość i początki kariery

Del Rey przyszła na świat w Nowym Jorku jao Elizabeth Grant 21 czerwca 1986, jako córka inwestora domenami Roba Granta, i dorastała w Lake Placid^[9][10]. W wieku 14 lat, uczęszczała do Kent School, szkoły z internatem w Connecticut, zanim wróciła w rodzinne strony w wieku lat 18. Później uczęszczała do Fordham University w Nowym Jorku, studiując metafizykę. Del Rey wyjawiła, że "to był moment, w którym zaczęły się moje muzyczne doświadczenia, znalazłam nawet paru znajomych."^[10]. Po tym, jak wujek nauczył ją grać na gitarze, "zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie mogłaby napisać miliony piosenek dzięki tym sześciu kordom," po czym zaczęła występować w klubach w obrębie jej miasta, kryjąc się pod różnymi imionami jak. Sparkle Rope Jump Queen czy Lizzy Grant and the Phenomena^[2]. "Zawsze śpiewałam, jednak nigdy nie planowałam tego na poważnie. Kiedy dotarłam do Nowego Jorku w wieku 18 lat, zaczęłam grać w klubach w Brooklynie - miałam dobrych kumpli i oddanych fanów na podziemnej scenie, jednak wtedy graliśmy tylko dla siebie - i to było to," wyjawia Del Rey^[10].

W wieku 20 lat, Lana Del Rey podpisała kontrakt płytowy wart 10,000 dolarów, po czym przeniosła się do kempingu poza miastem^[10]. Jej album nie został jednak wydany, co zmusiło ją do skupienia się na czymś innym. Postanowiła pomagać w pracach społecznych. "Brak kontaktu z domem, narkotykowa i alkoholowa rehabilitacja - tak wyglądało moje życie przez ostatnie pięć lat," powiedziała w Vogue w 2012^[10]. Parę lat później, Del Rey została przyjęta do 5 Point Records, niezależnej wytworni producenta Davida Kahnego, wraz z którym w październiku 2008 roku wydała swoją pierwszą, trójutworową EP-kę zatytułowaną Kill Kill, oraz większy album w 2010, zatytułowany Lana Del Ray A.K.A. Lizzy Grant^[11][12] Wyjaśnia, że "David chciał ze mną pracować zaledwie dzień po tym, jak dostał moje demo. Znany jest jako producent z wielką integralnością, który miał swój interes w robieniu muzyki, która nie była popem^[13]." W późniejszym czasie wydała swój pierwszy studyjny album Lana Del Ray A.K.A. Lizzy Grant w styczniu 2010 roku^[12]. Był to jej pierwszy profesjonalny album, wydany pod pseudonimem Lizzy Grant, w niezależnej wytwórni z producentem Davidem Kahne^[12]. Ojciec piosenkarki, Rob Grant, wspomógł marketing albumu^[12], który był dostępny do kupienia przez krótki okres na iTunes, zanim został wycofany. Zgodnie z tym, co mówi David Kahne, Grant wykupiła prawa od jej wytwórni, 5 Points, ponieważ "wciąż chciała mieć możliwość wydania go - echo plotek mówi, że działanie to było częścią dobrze przemyślanj strategii^[14]."

[edytuj] 2011–obecnie: Przełom i Born to Die

Lana Del Rey w Paradiso (Amsterdam)

Po wrzuceniu kilku utworów na swój kanał na YouTube, Del Rey została odkryta i podpisała kontrakt ze Stranger Records by wydać debiutancki singiel "Video Games"^[15]. W rozmowie z The Observer powiedziała, "Wrzuciłam tą piosenkę do internetu kilka miesięcy temu, ponieważ była to moja ulubiona. Szczerze mówiąc, nie miałabyć singlem, jednak zdecydowała odpowiedź ludzi^[10]. Utwór przyniósł jej nagrodę Q w kategorii "Next Big Thing" w październiku 2011 roku^[16]. Tego samego miesiąca, podpisała wspólną umowę z Interscope Records oraz Polydor, aby zacząć pracę nad jej drugim albumem studyjnym, Born to Die^{[2][14][17][18]}. Lana podniosła również oczekiwanie na album, wykonując różnego rodzaju publiczne występy, jak promocyjne koncerty w Bowery Ballroom czy Chateau Marmont^[19][20], czy występy w programach telewizyjnych De Wereld Draait Door'^[21] czy Later... with Jools Holland^[22]

4 stycznia 2012 roku, poinformowano o podpisaniu przez Lanę kontraktu z prestiżową agencją modelek NEXT Model Management^[23]. 14 stycznia tego samego roku wystąpiła również na żywo z dwoma utworami w Saturday Night Live, otrzymując negatywne opinie krytyków i społeczeństwa. Występ Del Rey został obroniony przez gościa prowadzącego wieczorny program, aktora Daniela Radcliffa, pomimo iż w ogóle go nie widział^[24]. Wcześniej broniła swojego udziału w programie, mówiąc "Jestem dobrym muzykiem [...] Śpiewam od dłuższego czasu, i myślę, że (kreator SNL) Lorne Michaels wiedział, że nie była to trafna decyzja^[25]".

Born To Die miało swoją oficjalną premierę 31 stycznia 2012 roku na całym świecie, trafiając na pierwsze miejsca kilku list i zdobywając pozytywne opinie wśród krytyków muzycznych^[26][27]. W tym samym tygondniu, Del Rey ujawniła, iż odkupiła prawa do jej debiutanckiego albumu z 2012 roku, oraz że ma plan aby wydać go ponownie na przełomie lata 2012, za pośrednictwem wytwórni Interscope Records oraz Polydor^[2]. Wbrew prasowemu oświadczeniu piosenkarki, jej poprzednia wytwórnia oraz producent David Kahne jednogłośnie oświadczyli, że wykupiła prawa do krążka kiedy rozstała się z wytwórnią, ze względu na nową ofertę w kwietniu 2010 roku^[28].

W maju 2012 roku, brytyjska gwiazda pop Chery Cole potwierdziła, że Del Rey będzie pisała na jej nowy album A Million Lights. Cole opisała Lanę jako "super utalentowaną", a odpowiadając, jak doszła do decyzji o zatrudnieniu Del Rey, mówi: "Odkryłam Lanę jakiś rok temu, usłyszałam te piosenki ktore były dla mojego ucha bardzo świeże i niesamowite, spytałam się kolegi kim ona jest, a on odpowiedział "Uważaj na nią, ta dziewczyna nazywa się Lana Del Rey"^[29]. 15 czerwca 2012 roku A Million Lights miało swoją premierę, zawierając utwór "Ghetto Baby" napisany przez Del Rey.

15 czerwca 2012 roku w wywiadzie z RTVE, Lana zapowiedziała rozpoczęcie prac nad trzecim albumem, który wyjdzie w listopadzie, oraz że pięć piosenek zostało już napisanych, z czego dwa to Will You Still Love Me When I'm No Longer Young and Beautiful oraz In the Land of Gods and Monster, za to trzeci nosi tytuł I Sing the Body Electric, z którym wystąpiła i który został zapowiedziany jako jeden z jej utworów na BBC Radio1's Hackney Weekend^[30]

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

[edytuj] Minialbumy

[edytuj] Single

Przypisy

Bryan Adams
Bryan Adams, Hamburg, 2007
Imię i nazwisko	Bryan Guy Adams
Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1959  Kanada, Kingston
Instrument	gitara, instrumenty klawiszowe, gitara basowa
Gatunek	rock, Pop-rock, rock stadionowy
Zawód	piosenkarz, twórca piosenek, gitarzysta, fotograf
Aktywność	od 1978
Wytwórnia płytowa	A&M, Badman/Polydor (1980–do dziś)
Odznaczenia
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bryan Adams, właśc. Bryan Guy Adams^[1] (ur. 5 listopada 1959 w Kingston, w Kanadzie^[1]) – kanadyjski piosenkarz, gitarzysta i autor piosenek.

[edytuj] Dzieciństwo

Urodził się w Kingston, w prowincji Ontario. Kiedy był młody, wraz z rodzicami (Conrad J. i Elizabeth Jane Adams; z pochodzenia Anglicy) podróżował po Europie i Środkowym Wschodzie, zanim osiedlił się na stałe w Kanadzie w 1973 roku. Jego ojciec pracował jako dyplomata, a matka była bibliotekarką.

[edytuj] Kariera muzyczna

W roku 1975, mając szesnaście lat, Adams dołączył do zespołu Sweeney Todd, zastępując poprzedniego wokalistę, Clarka Perry’ego. Latem 1977 roku zespół wydał swój pierwszy i jedyny album, z Adamsem jako wokalistą – If Wishes Were Horses. Adams odszedł z zespołu jesienią i rozpoczął solową karierę.

Mając lat siedemnaście, Adams wysłał kilka swoich utworów to wytwórni A&M Records i mając lat osiemnaście podpisał z nimi kontrakt. Do tej pory wydał czternaście albumów. Niektóre z jego utworów napisanych w roku 1978 stały się później hitami, zwłaszcza I'm Ready (piosenka ta znalazła się na płycie Cuts Like a Knife) i Remember, która pojawiła się na pierwszym albumie. Obie piosenki były śpiewane przez innych artystów zanim jeszcze ukazał się pierwszy album Adamsa.

[edytuj] Lata 80.

Jego debiutancki album (zatytułowany po prostu Bryan Adams) ukazał się w lutym 1980 roku i był początkiem długoletniej współpracy Adamsa z twórcą piosenek Jimem Vallance'em. Poza piosenkami Remember i Wastin' Time, album został nagrany w dniach 29 października – 29 listopada 1979 roku w Manta Studios w Toronto i był wspólną produkcją Adamsa i Vallance'a. Album w 1986 zdobył w Kanadzie status złotej płyty.

Drugi album Adamsa, You Want It You Got It został nagrany w Nowym Jorku w przeciągu dwóch tygodni i był to pierwszy album Adamsa wyprodukowany przy współpracy Boba Clearmountaina. Wydany w roku 1981 album zawierały przebój Lonely Nights. Dopiero trzeci album, Cuts Like A Knife, wydany w lutym 1983 roku zawierał cztery przeboje, w tym utwór tytułowy. Kilka piosenek z tego albumu jest do dziś ulubionymi koncertowymi piosenkami Adamsa.

Album Reckless został wydany w 25 urodziny Adamsa, 5 listopada 1984 roku. Sześć jego utworów stało się bardzo popularnych: Run to You, Summer of '69, Heaven. W USA album ten zyskał status 5-krotnej platynowej płyty.

Kolejny album, Into the Fire z roku 1987, także uzyskał status platynowej płyty. Był to ostatni album stworzony wspólnie przez Adamsa i Vallance'a, ale wiele ich wspólnych kawałków znalazło się na płycie Waking up the Neighbours.

Live! Live! Live! to zapis koncertu, który odbył się w Werchter w Belgii 3 lipca 1988 roku. Koncert ten był emitowany przez CBC w Kanadzie i MTV.

[edytuj] Lata 90.

Jednym z najbardziej udanych albumów Adamsa Waking up the Neighbours, wyprodukowany przez artystę i Roberta Lange'a. Album wydano we wrześniu 1991 roku. Poprzedzał go singel (Everything I Do) I Do It for You, który wykorzystano także w filmie Robin Hood: Książę Złodziei. Piosenka ta w roku 1991 i 1992 znajdowała się na szczycie list przebojów.

Następny album, zatytułowany był So Far So Good i promowany przez piosenkę "Please Forgive Me", wolną rockową balladę. Zarówno singel jak i płyta ukazały się w roku 1993. W tym samym roku Adams nagrał razem ze Stingiem i Rodem Stewartem do filmu Trzej muszkieterowie piosenkę "All for Love".

W latach 1996–1999 Adams co roku wydawał nową płytę: 18 til I Die ukazała się latem 1996 roku. Na płycie tej znajduje się przebój "Have You Ever Really Loved a Woman?", nagrany razem z hiszpańskim gitarzystą Paco de Lucía na potrzeby filmu Don Juan De Marco. Ta piosenką przyniosła Adamsowi drugą nominacją do Oskara. W związku z promocją płyty 9 lipca 1996 odbył się pierwszy koncert Bryana Adamsa w Polsce, który odbył się w katowickim "Spodku". Album Unplugged wydano zimą 1997 roku, jesienią 1998 ukazał się On a Day Like Today, a w 1999 roku – The Best of Me (w USA w 2002). W tym czasie Adams nagrał też trzy duety: "Rock Steady" (z Bonnie Raitt), "I Finally Found Someone" (z Barbrą Streisand, za co był nominowany do Oskara oraz "When You're Gone" (z Melanie C).

[edytuj] Lata 2000–2008

W 2000 roku odbył się drugi koncert Bryana Adamsa w Polsce podczas festiwalu w Sopocie. W roku 2001 ukazały się dwa filmy z koncertów – Live at the Budokan nagrany w Nippon Budokan w Tokio i Live at Slane Castle nagrany podczas koncertu u podnóża zamku Slane w 2000 roku.

W maju 2002 ukazała się ścieżka dźwiękowa z filmu Mustang z Dzikiej Doliny, która zdobyła status złotej płyty w USA.

W roku 2004 Adams wydał pierwszy od sześciu lat album studyjny Room Service.

Rok później wydano Anthology – dwupłytowy album, zawierający największe przeboje artysty. Ukazała się też płyta DVD, Live in Lisbon.

17 marca 2008 roku wydany został kolejny album studyjny 11. Promowany jest przez singel "I Thought I'd Seen Everything"

[edytuj] Ostatnie wydarzenia

Adams pracował nad ścieżką dźwiękową do filmu The Guardian – napisał i zaśpiewał piosenkę Never Let Go, która pojawiła się na końcu filmu. Adams jest także współautorem piosenki Never Gonna Break My Faith do filmu Bobby, którą wykonała Aretha Franklin i Mary J. Blige. Piosenka ta została nominowana do Złotych Globów 2007. W marcu 2008 została wydana jedenasta płyta studyjna, od czego wzięła swoją nazwę "11". Piosenki na płycie, jak twierdzi wykonawca, zostały wykonane podczas trasy koncertowej w Europie. Podczas ceremonii otwarcia, Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouver zaśpiewał piosenkę "Bang the Drum" razem z Nelly Furtado. 13 czerwca 2011 odbył się trzeci koncert Adamsa w Polsce (Rybnik).

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Bryana Adamsa.

• Bryan Adams (1980)
• You Want It You Got It (1981)
• Cuts Like a Knife (1983)
• Reckless (1984)
• Into the Fire (1987)
• Waking Up the Neighbours (1991)
• 18 til I Die (1996)
• On a Day Like Today (1998)
• Room Service (2004)
• Anthology (2005)
• 11 (2008)
• Bare Bones (2010)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona artysty (ang.)
• Bryan Adams na Stopklatka.pl

Bruno Mars
200px Bruno Mars podczas koncertu w Las Vegas, 19 września 2010 roku
Imię i nazwisko	Peter Gene Hernandez
Pseudonim	Bruno Mars
Data i miejsce urodzenia	8 października 1985 Honolulu, Hawaje
Pochodzenie	Los Angeles, Kalifornia
Instrument	gitara, pianino, skrzypce, trąbka, harfa, trójkąt, kongi
Gatunek	pop, alternatywny hip hop, soul, reggae fusion, R&B
Zawód	wokalista, autor tekstów, producent muzyczny, model, tancerz
Wytwórnia płytowa	Atlantic Records, Elektra Records
Powiązania	The Smeezingtons, B.o.B, Travis McCoy, Cee-Lo Green
Strona internetowa

Peter Gene Hernandez, powszechnie znany pod pseudonimem scenicznym Bruno Mars (ur. 8 października 1985) – amerykański wokalista, producent muzyczny i autor tekstów. Wychowywany w Honolulu w rodzinie muzyków, Mars od najmłodszych lat rozwijał swój talent. W dzieciństwie wielokrotnie występował w różnych obiektach na terenie Hawajów, a po ukończeniu szkoły średniej zdecydował o przeprowadzce do Los Angeles, które oferowało większe możliwości rozwoju kariery. Na miejscu Mars dołączył do grupy The Smeezingtons, z którą produkował utwory dla innych artystów.

Po bezowocnej współpracy z Motown Records, Mars w 2009 roku podpisał kontrakt z Atlantic Records. Rozpoznawalność jako artysta solowy zdobył niedługo po tym, użyczając wokalu w piosenkach "Nothin' on You" B.o.B oraz "Billionaire" Travie'ego McCoya, będąc ponadto ich współautorem. Mars jest również jednym z autorów tekstów innych popularnych utworów, a w tym m.in.: "Right Round" Flo Ridy, "Wavin' Flag" K'naana oraz "Fuck You!" Cee Lo Greena. W październiku 2010 roku premierę miał debiutancki album artysty, Doo-Wops & Hooligans, z którego pochodziły międzynarodowe hity: "Just the Way You Are" i "Grenade"^[1]. Podczas 53. ceremonii rozdania nagród Grammy, Mars nominowany był do siedmiu statuetek, wygrywając ostatecznie jedną, w kategorii Best Male Pop Vocal Performance za "Just the Way You Are"^[2].

Twórczość Marsa charakteryzuje się szerokim przekrojem wykorzystywanych stylów i elementów różnych gatunków muzycznych. Jako dziecko, Bruno inspirował się takimi artystami, jak między innymi Elvis Presley i Michael Jackson, czerpiąc wzorce z ich dokonań artystycznych. Do swojej muzyki Mars często włącza również reggae, a także dźwięki charakterystyczne dla Motown. Jon Caramanica z The New York Timesa określił Marsa jako "jednego z najbardziej wszechstronnych wokalistów popowych naszych czasów"^[3].

[edytuj] Życie i kariera

[edytuj] 1985–2008: wczesne życie i początki muzyczne

Peter Gene Hernandez urodził się i dorastał w dzielnicy Waikiki miasta Honolulu na Hawajach. Jego rodzice, Bernadette "Bernie" i Pete Hernandez, mają filipińskie i portorykańskie korzenie^[4][5][6]. Bernadette jako dziecko przybyła na Hawaje z Filipin, zaś Pete wyemigrował na wyspę z nowojorskiego Brooklynu^[7]. Rodzice Marsa poznali się podczas koncertu, w trakcie którego jego matka była tancerką hula, a ojciec grał na perkusji^[7]. Dwuletni Peter zaczął być określany przez ojca mianem "Bruno", jako że był on podobny do wrestlera Bruno Sammartino^[8]. Bruno posiada ponadto pięcioro rodzeństwa. Jak wielokrotnie podkreślał, Mars dorastał w muzykalnej rodzinie, która pozwoliła mu odkrywać różnorodność gatunków, od reggae, przez R&B i rocka, po hip hop^[9][10]. Od wczesnego dzieciństwa Mars pozostawał pod silnym wpływem takich artystów, jak Michael Jackson, Elvis Presley, The Isley Brothers oraz The Temptations^[5]. W wieku czterech lat Bruno zaczął koncertować pięć razy w tygodniu z zespołem swojego ojca, The Love Notes. Za sprawą tych występów zasłynął na całej wyspie ze swojej fascynacji osobą Presleya^[11].

W 1990 roku Mars został opisany w tabloidzie MidWeek jako "Mały Elvis", a następnie, w 1992 roku, zagrał epizod w filmie Miesiąc miodowy w Las Vegas^[5][12]. Wokalista wytłumaczył później, jaki wpływ miał Presley na jego twórczość: "Obserwuję najlepszych. Jestem wielkim fanem Elvisa. Jestem wielkim fanem Elvisa lat 50., kiedy to wchodził na scenę i przerażał ludzi swoją siłą, doprowadzał dziewczyny do szaleństwa! To samo można powiedzieć o Prince'u lub The Police. To faceci, którzy wiedzą, że ludzie przychodzą na koncerty po to, żeby uczestniczyć w show, dlatego ich obserwuję i od nich się uczę."^[13] W innym wywiadzie Mars jako swoją inspirację wyróżnił także hawajskie korzenie oraz wpływ rodziny na jego rozwój muzyczny: "Dorastanie na Hawajach zrobiło ze mnie człowieka, jakim jestem teraz. Z grupą mojego ojca grałem tam wiele koncertów. Każdy w mojej rodzinie śpiewa, wszyscy gramy na instrumentach. Mój wuj jest niesamowitym gitarzystą, mój ojciec jest świetnym perkusistą, podobnie jak mój brat, który jest członkiem naszego zespołu. Po prostu byłem otoczony muzyką."^[14] W 2003 roku, krótko po ukończeniu President Theodore Roosevelt High School, siedemnastoletni Mars przeprowadził się do Los Angeles, by rozwijać swoją karierę^[5][12]. W tym celu przyjął pseudonim sceniczny, czerpiąc z przydomka jaki nadał mu ojciec oraz dodając do niego słowo "Mars". Tłumacząc jego pochodzenie, powiedział: "Czułem, że nie mam w sobie nic wyjątkowego i atrakcyjnego. W dodatku wiele dziewczyn mówiło mi, że jestem nie z tego świata, więc pomyślałem, że chyba jestem z Marsa."^[15]

Po przeprowadzce do Los Angeles, Mars w 2004 roku podpisał kontrakt z Motown Records, który jednak, zgodnie z jego słowami, "prowadził donikąd"^[16]. Korzyścią płynącą ze współpracy z Motown był jednak fakt, że Bruno poznał osobiście tekściarza i producenta Philipa Lawrence'a, który także związany był z wytwórnią. Mars, Lawrence i inżynier dźwięku Ari Levine zaczęli wspólnie pisać utwory, a w konsekwencji utworzyli zespół produkcyjny The Smeezingtons^[16]. W 2006 roku Lawrence przedstawił Marsa jego przyszłemu menedżerowi w Atlantic Records, czyli Aaronowi Bayowi-Schuckowi^[17]. Usłyszawszy kilka piosenek w jego wykonaniu, Bay-Schuck dążył do tego, by Mars jak najszybciej związał się kontraktem z wytwórnią Atlantic, do czego jednak doszło dopiero po upływie trzech kolejnych lat^[17]. W międzyczasie, Atlantic zatrudniła the Smeezingtons, by zespół pisał, a następnie produkował utwory dla pozostałych artystów należących do wytwórni^[17]. Bay-Schuck przyznał później, że mimo iż Mars twierdził, że jego nadrzędnym celem jest bycie wokalistą solowym, chętnie podejmował się prac nad wydawnictwami innych wokalistów, co miało poprawić jego umiejętności tekściarskie, a zarazem pomóc mu odkryć, jakim typem artysty ostatecznie chce zostać^[17]. Rozwijając temat, Bay-Schuck nazwał ten okres w życiu Marsa samoodkrywaniem, które w znaczym stopniu przyczyniło się do jego późniejszego sukcesu^[17].

[edytuj] 2009–obecnie: Doo-Wops & Hooligans i sukces komercyjny

Bruno Mars podczas koncertu w Houston, w listopadzie 2010 roku

Zanim osiągnął sukces jako artysta solowy, Mars był cenionym producentem muzycznym, pisząc piosenki dla m.in.: Alexandry Burke, Travie'ego McCoya, Adama Levine'a, Brandy, Sugababes, Seana Kingstona oraz Flo Ridy^[9][18][19]. Bruno zadebiutował wokalnie w piosence "3D" z drugiego albumu solowego formacji Far East Movement, Animal^[20]. Następnie, w sierpniu 2009 roku, gościnnie pojawił się w utworze "Love" rapera Jaeson Ma^[21][22]. Szeroką popularność jako artysta solowy zdobył jednak dzięki singlom "Nothin' on You" B.o.B i "Billionaire" Travie'ego McCoya, które nagrane zostały z jego udziałem, i których był współautorem^{[23][24][25][26]}. Podążając za ich sukcesem, 11 maja 2010 roku premierę miał debiutancki minialbum Marsa, It's Better If You Don't Understand^[27]. EP uplasował się na 99. miejscu Billboard 200 i promowany był przez jeden singel: "The Other Side" z gościnnym wokalem Cee-Lo Greena i B.o.B^[28][29]. Mars ponownie podjął się współpracy z Greenem w sierpniu 2010 roku, współtworząc jego utwór "Fuck You!". 12 września 2010 roku artysta wystąpił na gali MTV Video Music Awards 2010, wykonując wraz z B.o.B i Hayley Williams piosenki "Nothin' on You" oraz "Airplanes"^[30].

Debiutancki album Marsa, Doo-Wops & Hooligans, miał premierę 5 października 2010 roku^[31][32]. Przewodni singel promujący płytę, "Just the Way You Are", wydany został 19 lipca 2010 roku i dotarł do 1. miejsca amerykańskiego zestawienia Billboard Hot 100^[33][34][35]. 28 września ukazał się drugi singel z albumu, "Grenade", który podobnie jak poprzednik osiągnął sukces na międzynarodowych listach przebojów^[36][37]. Oba single uzyskały status czterokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych, co oznacza, że każdy z nich sprzedał się w powyżej 4 milionach kopii w tym państwie^[38]. Doo-Wops & Hooligans zadebiutował na 3. pozycji Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 55 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych^[1]. Od tego czasu album znalazł ponad milion nabywców w tym państwie, dzięki czemu uzyskał status platynowej płyty według RIAA^[38].

13 lutego 2011 roku Mars otrzymał pierwszą w swojej karierze nagrodę Grammy, kiedy jego utwór "Just the Way You Are" wygrał w kategorii Best Male Pop Vocal Performance. Wokalista miał wówczas szansę na sześć innych statuetek, jako że nominowany był również w kategoriach: Best Rap Song i Best Rap/Sung Collaboration za "Nothin' on You", Record of the Year za "Nothin' on You" i "Fuck You", Song of the Year za "Fuck You" oraz Producer of the Year, Non-Classical.

16 września 2011 roku premierę miał singel "Lighters", który Mars nagrał gościnnie z duetem Bad Meets Evil^[39]. Kilka dni później opublikowany został nowy utwór artysty, "It Will Rain", wydany na ścieżce dźwiękowej filmu Saga "Zmierzch": Przed świtem^[40]. 30 października 2011 roku Mars wykonał piosenkę "Runaway Baby" podczas jednego z odcinków brytyjskiego programu The X Factor. Tego samego dnia wokalista otrzymał sześć nominacji do nagród Grammy w kategoriach: Album of the Year i Best Pop Vocal Album za Doo-Wops & Hooligans, Record of the Year, Song of the Year i Best Pop Solo Performance za "Grenade", a także Producer of the Year, Non-Classical, ostatecznie nie wygrywając żadnej statuetki.

21 lutego 2012 roku Mars wyróżniony został nagrodą BRIT Award dla najlepszego artysty międzynarodowego^[41].

[edytuj] Styl muzyczny

Bruno Mars podczas koncertu w listopadzie 2010 roku. Artysta gra na kilku instrumentach, a w tym m.in.: na fortepianie, gitarze i kongach^[42]

Muzyka Marsa wyróżnia się szerokim wykorzystaniem różnorodnych gatunków muzycznych, począwszy od popu, przez rock, reggae, R&B i soul, aż po hip hop^{[43][43][43][44][3]}. Mimo że jego głos określany jest mianem "miękkiego" ze względu na śpiew falsetem, Philip Lawrence stwierdził, że "większość ludzi nie wie, iż istnieje również ciemniejsza strona Bruno Marsa". Z kolei sam wokalista powiedział, że winę za jego miękki wokal ponosi to, iż w przeszłości, za czasów szkoły średniej, śpiewał piosenki dziewczynom^[45]. Jon Caramanica z The New York Timesa określił Marsa mianem "jednego z najbardziej wszechstronnych wokalistów popowych, z lekkim, uczuciowym głosem, który łatwo dopasowuje się do dużego przekroju stylów; jest uniwersalny"^[3]. Mars wyróżnia bardzo dużą grupę wpływów muzycznych, jakimi się inspirował; byli wśród nich artyści R&B, tacy jak Keith Sweat, Jodeci i R. Kelly, a także rock 'n' roll lat 50. i dźwięki Motown^[46]. W szkole średniej Bruno zaczął wsłuchiwać się w twórczość zespołów rocka klasycznego, a wśród nich m.in.: The Police, Led Zeppelin oraz The Beatles^[46]. Wszystkie te gatunki miały wpływ na styl muzyczny Marsa, który dodał: "Niełatwo jest tworzyć utwory z takiej mieszanki rocka, soulu i hip hopu, zwłaszcza że to zaledwie garstka z nich."^[46]

Ponadto, Bruno przyznał, że odzwierciedlenie w jego stylu muzycznym miała również praca z innymi artystami: "'Nothin' on You' utrzymany był w klimacie Motown, a 'Billionaire' był piosenką reggae z przewodnią gitarą akustyczną, jednak jednym z moich ulubieńców jest utwór ['Fuck You!'] Cee-Lo [Greena]. Myślę, że nikt inny nie byłby stanie nagrać go tak, jak on. Jest jeszcze 'Just the Way You Are'. Jeśli znasz moją historię, wiesz, że uwielbiam wszystkie gatunki muzyczne."^[47] Jednakże za swoją największą inspirację muzyczną Mars uznaje doo wop, który według niego "stworzony jest do piosenek miłosnych – jest tak czarujący, prosty i romantyczny"^[47]. Wpływ na jego twórczość miało także dorastanie na Hawajach, dzięki czemu w jego utworach wyczuć można dźwięki reggae; jak powiedział w jednym z wywiadów: "Na Hawajach jedne z największych stacji radiowych grają wyłącznie reggae. Lokalne zespoły inspirują się Bobem Marleyem. Ta muzyka łączy ludzi. To nie pop ani muzyka miejska. To po prostu piosenki. Dlatego radzą sobie tak dobrze. Utwór zawsze jest na pierwszym miejscu."^[7]

Pod względem lirycznym, piosenki Marsa opisywane były jako optymistyczne, beztroskie i poprawiające samopoczucie^[48]. Jednakże w takich utworach, jak "Grenade", "Liquor Store Blues" oraz "Talking to the Moon" poruszane są mroczniejsze aspekty życia człowieka, łącznie z niespełnioną miłością i zachowaniami samodestrukcyjnymi^[49].

[edytuj] Życie prywatne

19 września 2010, przebywając na terenie Las Vegas, Mars został aresztowany za posiadanie kokainy^[50]. W rozmowie z oficerem policyjnym, wokalista oświadczył, że to, co zrobił było "głupie", i że "nigdy wcześniej nie zażywał narkotyków"^[51][52]. Mars przyznał się do stawianych mu zarzutów, a oskarżenia zostały wycofane z jego kartoteki po tym, jak wpłacił 2 tysiące dolarów grzywny, wykonał 200 godzin prac społecznych, a także ukończył kurs doradztwa antynarkotykowego^[53].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Bruno Marsa.

• Doo-Wops & Hooligans (2010)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Bruno Marsa (ang.)
• Bruno Mars w bazie IMDb (ang.)