Zobacz też: inne znaczenia.

Forbes
Budynek Forbes Magazine w Nowym Jorku
Częstotliwość	Dwutygodnik
Kraj	Stany Zjednoczone
Pierwsze wydanie	1917
Redaktor naczelny	William Baldwin
Strona internetowa czasopisma

  W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Forbes

Forbes – amerykański dwutygodnik o tematyce biznesowej, założony w 1917 przez B.C.Forbesa. Po jego śmierci w 1954 i po śmierci jego syna Bruce'a w 1964 magazyn kojarzony był głównie z postacią Malcolme'a Forbesa (1917-1990). Dziś spółką i magazynem kieruje Steve Forbes i jego bracia.

Główna siedziba redakcji mieści się na Fifth Avenue w Nowym Jorku. Redaktorem naczelnym jest William Baldwin, zaś wydawcą Richard Karlgaard.

W codziennym życiu Forbes kojarzy się z listami zawierającymi ludzi najbogatszych na ziemi, czyli: Forbes 400, lista najbogatszych ludzi w USA; lista najbogatszych ludzi świata oraz Forbes 500, czyli lista największych spółek świata. Pomimo, że majątek czasami trudno oszacować, listy Forbesa są uznawane za pewne źródło informacji.

Od 16 grudnia 2004 roku istnieje także polska edycja miesięcznika Forbes, wydawana przez Axel Springer Polska.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Forbes Magazine

Jon Bon Jovi
Jon Bon Jovi, 2009
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1962 Perth Amboy
Multimedia w Wikimedia Commons
Jon Bon Jovi w Wikicytatach

Jon Bon Jovi, właśc. John Francis Bongiovi Jr. (ur. 2 marca 1962 w Perth Amboy) – Amerykanin włoskiego pochodzenia, muzyk rockowy, autor tekstów, producent, aktor, założyciel i wokalista grupy Bon Jovi.

W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 31. miejscu listy 100 najlepszych rockowych wokalistów wszech czasów wg Hit Parader^[1].

[edytuj] Historia

Jon Bon Jovi urodził się w Perth Amboy w stanie New Jersey 2 marca 1962 roku. Później, wraz z rodziną, ojcem Johnem seniorem, matką Carol i braćmi Anthonym i Mattem mieszkał i dorastał w Sayreville. Uczęszczał tam do Sayreville War Memorial High School, gdzie poznał swoją przyszłą żonę – Dorotheę Hurley (ślub w kapliczce ślubów 29 kwietnia 1989 roku w Las Vegas). Jego przygoda z muzyką rozpoczęła się tradycyjnie – marzeniami. Jon zakładał kilka garażowych zespołów, z którymi grał po okolicznych klubach. O najróżniejszych porach dnia i nocy spędzał mnóstwo czasu na pisaniu własnych piosenek i grze na gitarze, już wtedy było wiadomo, co młody Jon chce robić w życiu – chciał zostać gwiazdą rocka. Właśnie, dlatego spakował walizkę i udał się do Nowego Jorku.

Ale zanim przygoda z muzyką rozpoczęła się na dobre, Jon miał inne zajęcia: pracował w myjni samochodowej, następnie w sklepie z butami, na złomowisku i w barze szybkiej obsługi. W 1980 roku załapał się do studia nagraniowego jako chłopiec na posyłki. Tutaj nocą pisał i nagrywał. Momentem zwrotnym w jego życiu był konkurs talentów organizowany przez lokalną stację radiową WAPP. Zbierali utwory na składankę z piosenkami lokalnych artystów bez kontraktu płytowego. Jon nie mógł przepuścić takiej szansy. Poprosił paru muzyków sesyjnych (wśród nich, obecnego basistę Bon Jovi, Hugh McDonalda) o nagranie wspólnie z nim jego utworu "Runaway". Piosenka ta znalazła się na wspomnianej składance i stała się radiowym hitem. Od tego czasu kariera Jona potoczyła w dwóch kierunkach: muzycznym i filmowym.

[edytuj] Lata 80.

W tych latach Jon spędzał czas głównie koncertując wraz ze swoim zespołem. Niesamowity sukces ich dwóch albumów: Slippery When Wet i "New Jersey" sprawił, że Jon stał się megagwiazdą. Stał się też najważniejszym promotorem hard-rocka na świecie. Objął pieczę nad zespołami Skid Row i Cinderella, którym (oprócz zwykłej pomocy) załatwił kontrakty, pomagał w produkcji i zabierał w trasę jako support. W 1989 roku zespół wystąpił na Moscow Music Peace Festiwal, a Bon Jovi i lider zespołu zaprosił najważniejsze zespoły na ten festiwal, tj. Scorpions, Skid Row, Mötley Crüe czy Ozzy Osbourne. Nieprawdą jest plotka, pochodząca z tamtych czasów, jakoby Jona miał zrezygnować z roli w filmie Footlose, aby wziąć się za nagrywanie albumu. Lata 80. były najlepszym okresem pod względem świetności zespołu. Pomimo to, nie był to dobry okres dla życia prywatnego wokalisty. Kłótnie w zespole, nadmierne wykorzystanie przez menadżera, (który z dnia na dzień dodawał kolejne koncerty śrubując rekord) sprawił, że Jon stanął na skraju załamania nerwowego.

[edytuj] Lata 90.

Zaczęło się niby dobrze. Jon wydał przebojową płytę "Blaze OF Glory" inspirowaną filmem Młode strzelby II. Wielki sukces singla "Blaze Of Glory" (Złoty Glob, nominacja do Oscara, Grammy, Nr w USA i prawdopodobnie największy hit roku) wywindował Jona jako solowego artystę na szczyt. Pokazał, że ma talent i bez zespołu także potrafi osiągnąć sukces. Tego sukcesu, jednak, nie potrafił udźwignąć i w efekcie Jon próbował popełnić samobójstwo, wyskakując z samochodu. Został uratowany w ostatniej chwili przez żonę. Po tych wydarzeniach, za namową Briana Maya (gitarzysta Queen), odbył terapeutyczną podróż na Harleyu po USA wraz ze swoją żoną. Po powrocie uporządkował swoje sprawy i przystąpił do nagrywania nowej płyty z zespołem w rodzimej wytwórni JAMBCO o tytule Keep The Faith. Na okładce tego albumu widzimy pięć dłoni nałożonych na siebie. Ma to sugerować powrót braterstwa w zespole. Na tym albumie zmienia się też muzyka, a Jon ściął swoje długie włosy. W 1995 roku wydano album These Days, zbliżony stylistycznie do gatunku grunge, który promowała ogromna trasa koncertowa po całym świecie. Skończyła się ona w 1996 roku. Po roku odpoczynku Jon wydał drugi solowy album "Destination Anywhere", który triumf święcił głównie w Europie. W 1998 roku swój drugi solowy album wydał również Richie Sambora.

W międzyczasie Jon rozpoczął drugą karierę – aktorską. Pierwszą rolę (trupa) zagrał w filmie Młode strzelby II, ale występ trwał kilka sekund. Prawdziwa kariera zaczęła się w dobrze odebranym filmie Księżyc i Valentino. Zagrał tam role malarza pokojowego. Krytycy dobrze ocenili debiut filmowy Jona. Karierę kontynuował w dalszych latach z nasileniem w 1997 roku.

[edytuj] Dyskografia

• 1990 – Blaze Of Glory / Young Guns II
• 1997 – Destination Anywhere
• 1999 – Jon Bongiovi¹
• 2004 – The Power Station Sessions¹

¹ półoficjalne wydawnictwa dokumentujące początki kariery wokalisty

[edytuj] Filmy i seriale

• 1995
  • Księżyc i Valentino (Moonlight and Valentino, dramat obyczajowy, reż. D. Anspaugh) Jon wystąpił obok takich gwiazd jak Whoopi Goldberg i Gwyneth Paltrow.
• 1996
  • The Leading Man (obyczajowy, reż. J. Duigan)
• 1997
  • Destination Anywhere (dramat, reż. M. Pellington) Scenariusz powstał na podstawie piosenek z albumu Jona Destination Anywhere, obok niego wystąpili m.in. Demi Moore, Kevin Bacon.
• 1998
  • Amatorzy w konopiach (Homegrown, komedia, reż. S. Gyllenhaaal)
  • Little City (obyczajowy, reż. R. Benabib)
  • No Looking Back (obyczajowy, reż. E. Burns) Obok Jona występuje m.in. L. Holly.
  • Row Your Boat (dramat obyczajowy, reż. S. Mitchell)
• 1999
  • Seks w wielkim mieście (Sex And The City, serial komediowy) Jon wystąpił w 13 odcinku drugiej serii.
• 2000
  • U-571 (akcja/film wojenny, reż. J. Mostow) Film został nagrodzony Oscarem za efekty dzwiękowe.
  • Pay It Forward (obyczajowy, reż. M. Leder) Obok Jona występuje m.in. Kevin Spacey.
• 2002
  • Vampires: Los Muertos (horror, reż. T. Lee Wallace)
  • Ally McBeal (serial komediowy)
• 2003
  • Rodzina Soprano (The Sopranos, serial gangsterski) Jon wystąpił w 3 odcinkach.
• 2005
  • Kłamstwo (Cry_Wolf, thriller, reż. J. Wadlow
• 2006
  • Pucked (National Lampoon's Pucked, komedia, reż. A. Hiller)
• 2011
  • Sylwester w Nowym Jorku, jako Jensen

[edytuj] Nagrody

Film:

• 1995 – The Motion Picture Club: najlepszy debiut roku (za film Moondlight And Valentino)
• 1997 – Z Awards: 3 nagrody (za film Destination Anywhere)
• 2002 – My VH-1 Music Awards: najlepszy aktor wśród muzyków (za rolę w Ally McBeal)

Muzyka

• 1987: Metal Edge Reader's Choice Awards: Najlepszy wokalista.
• 1990: Academy Awards: Nominacja dla piosenki "Blaze OF Glory".
• 1990: Nominacja do Oscara i Grammy za piosenkę Blaze Of Glory
• 1991: Golden Globe: najlepsza piosenka do filmu – Blaze Of Glory
• 1991: ASCAP Film and Television Music Awards: Najlepsze piosenki do filmów.
• 1997: Kerrang Awards: Nagroda jako autor tekstów.
• 1997: MTV Europe Music Awards: Najlepszy wokalista.
• 1998: Brit Awards: Najlepszy międzynarodowy wokalista.
• 1998: ECHO Awards: Najlepszy międzynarodowy wokalista.

Inne:

• 1985: Kerrang: Najseksowniejszy obiekt roku.
• 1990: Silver Cleef Awards – za prace na rzecz innych
• 1996: Sky Sport – specjalna olimpijska nagroda za pomoc niepełnosprawnym.
• 2000: Najseksowniejszy Rockman roku wg magazynu People.
• 2000: Humanitarian of the Year by The Food Bank of Monmouth & Ocean Counties for his charitable work on behalf of the people of New Jersey Nagroda za działalność charytatywną.
• 2001: Honorary doctorate in Humanities degree from Monmouth University in New Jersey, for his success as an entertainer and his humanitarian work – Tytuł Doctora Honoriscausa Universytetu w NJersey.
• 2002: Najseksowniejszy Rockman roku wg magazynu People.
• 2003: Najseksowniejszy Rockman roku wg magazynu People.
• 2006: Help USA: Nagroda za działalność charytatywną.
• 2006: Wpisany do "UK Music Hall of Fame"
• 2006: VH1 Livin' on a Prayer – Najlepsza piosenka '80's
• 2007: Grammy Dla Najlepszego Wokalisy Country Wsółpracującego, "Who Says You Can't Go Home?" ( z Jennifer Nettles).
• 2008: VH1 The Greatest: 100 Sexiest Artists (20 – 1): 14th Sexiest Artist
• 2008: MTV1 The Best: Najlepsze Piosenki Dekady 1980. Najpopularniejsze Rockowe piosenki 1980-s.
• 2009: Wpisany do New Jersey Hall of Fame.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Jon Bon Jovi w NNDB (ang.)
• Bon Jovi
• Oficjalny polski fanklub
• Jon Bon Jovi w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)

Seth MacFarlane
Data i miejsce urodzenia	26 października 1973 r. Kent  Stany Zjednoczone
Multimedia w Wikimedia Commons

Seth Woodbury MacFarlane (ur. 26 października 1973 w Kent) – animator, scenarzysta, producent telewizyjny, reżyser i aktor dubbingowy.

Największą sławę zdobył dzięki serialom animowanym Family Guy i American Dad!

[edytuj] Biografia

[edytuj] Wcześniejsza kariera

MacFarlane jest absolwentem w Kent School w Connecticut. Studiował sztukę animacji w Rhode Island School of Design, gdzie zainspirowany Rhode Island wpadł na pomysł Family Guy. W czasach college'u, stworzył film krótkometrażowy nazwany The Life of Larry. Po ukończeniu szkoły pracował dla Hanna-Barbera Productions, a później pracował dla Cartoon Network's jako animator i scenarzysta serii Cartoon Cartoons, w tym Johnny Bravo, Laboratorium Dextera i Krowa i Kurczak. Był również scenarzystą animowanej wersji Ace Ventura: Psi detektyw.

[edytuj] Family Guy

 Osobny artykuł: Family Guy.

Seth MacFarlane użyczał swego głosu wielu głównym bohaterom show Family Guy oraz był jego animatorem. W serialu Family Guy MacFarlane podkładał głos: Petera - głównego bohatera, Briana - elokwentnego psa-alkoholika, Steviego - najmłodszego syna Petera; Glenna - sąsiada i Tom Tucker - prezentera lokalnych wiadomości oraz innych postaci, które pojawiały się tylko okazjonalnie.

[edytuj] American Dad!

 Osobny artykuł: American Dad!.

Pierwszy raz był emitowany 6 lutego 2005 po Super Bowl XXXIX. Później był regularnie emitowany w telewizji FOX począwszy od 1 maja 2005. Film skupia się na życiu Stana Smitha – agenta CIA przekonanego, że terroryści są wszędzie. Bohater serialu ma kochającą żonę i dwójkę dzieci, w jego domu mieszkają też: Roger, obcy, którego Stan uratował ze Strefy 51, i Klaus - gadająca złota rybka. W 2006 telewizja FOX wyprodukowała kolejne dwa sezony American Dad!. Seth udzielił głosu Stanowi i Rogerowi, a jego siostra Rachael: córce Stana - Hayley.

[edytuj] Ciekawostki

• Seth 11 września 2001 miał zarezerwowany bilet na samolot, który uderzył w pierwszą wieżę World Trade Center. Nie poleciał w rezultacie pomyłki swego agenta, który podał mu nieprawidłową godzinę odlotu (8:15 zamiast 7:45).

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Seth MacFarlane w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Seth MacFarlane w bazie filmweb.pl

Mac Miller
Mac Miller w 2011 roku.
Imię i nazwisko	Malcolm McCormick
Pseudonim	Easy Mac, EZ Mac, Cam Rellim
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1992 Pittsburgh
Gatunek	rap
Aktywność	od 2007
Wytwórnia płytowa	Rostrum Records
Powiązania	Wiz Khalifa, Beedie, The Ill Spoken, ID Labs, Just Blaze, Phonte
Strona internetowa

Mac Miller, właściwie Malcolm McCormick (ur. 19 stycznia 1992^[1] w Pittsburghu) − amerykański raper. Bliski przyjaciel Wiza Khalify. Zadebiutował albumem Blue Slide Park wydanym nakładem Rostrum Records, wcześniej znany jako Easy Mac.

[edytuj] Pierwsze kroki

Malcolm McCormick urodził się 19 stycznia 1992 jest dzieckiem architekta i fotograf mieszkał w dzielnicy Point Breeze miasta Pittsburgh w stanie Pennsylvania. Jego ojciec jest chrześcijaninem natomiast matka to żydówka. Malcolm został wychowany w tradycji żydowskiej. Przed szkoła Taylor Allderdice High School Malcolm uczeszczał do Winchester Thurston School. W liceum zdecydował, że skupi się na swojej karierze muzycznej. Rozwijał się równiez muzycznie opanował grę na pianinie, gitarze, perkusji i gitarze basowej.

[edytuj] Kariera

Przed rozpoczeciem kariery solowej Miller był częścią grupy The Ill Spoken współtworzac ją z raperem z Pittsburgha Beedie'm. The Ill spoken wydali mixtape How High w 2008 roku. Wtedy zmienił pseudonim na Mac Miller, wcześniej znany był jako EZ Mac, i wydał mixtape But My Macking Ain't Easy w 2007 roku w wieku 15 lat. W 2009 roku Mac Miller wydał dwa mixtapy ”The Jukebox: Prelude to Class Clown”” i ”The High Life zanim otrzymał”” promocje od Rostrum Records.

Na poczatku 2010 roku Miller był promowany przez Rostum Records. Prezes rostum Benjy Grinberg poznał Millera podcza nagrania z Wiz Khalifa w ID Labs. Grinberg zaczą udzielać porady Millerowi jednak on nie wykazał żadnego zainteresowania i zaangażowania w swoją kariere, aż artysta rozpoczął pracę nad mixtepem ”K.I.D.S” kiedy, jak sam później powiedział HitQuarters, Grinberg "zauważył dojrzewanie w jego brzmieniu i podejściu do muzyki." W tym momencie Miller zaczął przyciągać zainteresowanie różnych wytwórni fonograficznych, ale wybrał Rostrum ze względu na położenie w jego mieście i współprace z Wiz Khalifa. K.I.D.S. został wydany przez wytwórnię w sierpniu 2010. Mixtape został zainspirowany przez film Kids.

Znaczący przełom nastąpił pod koniec 2010 roku, kiedy Miller rozpoczął swoją pierwszą trasę "Incredibly Dope Tour", wyprzedając bilety w każdym miejscu na trasie.

Miller wydał mixtape zatytułowany ”Best Day Ever”. Był on promowany singlem "Donald Trump" i utworami "Wear My Hat" "BDE Bonus" i "All Around The World". Do realizacji mixtapu przyłaczyli się Just Blaze, 9th Wonder i Chuck Inglish. 22 pażdziernika 2010 roku w serwisie YouTube.com ukazał się pierwszy singiel "Knock Knock".

29 marca 2011 wydał EPke zatytułowaną "On And On And Beyond" jest to sześć utworów wyprodukowanych przez Rostum Records. 5 lipca 2011 roku Miller zapowiedział tytuł swojego pierwszego albumu studyjnego "Blue Slide Park" na swoim kanał w serwisie YouTube z planowaną premierą na jesień 2011 roku.

We wrześniu 2011 roku okazało się, że Miller wyda mixtape "92 Til Infinity" produkowany przez DJ Jazzy Jeff mixtape miał ukazać się przed wydaniem "Blue Slide Park".

Przed rozpoczeciem w 2011 krajowej trasy koncertowej promującej "Blue Slide Park", Miller udał się do Europy z trasą "Incredibly Dope Tour" odwiedzając takie miasta jak Londyn, Manchester i Amsterdam.

14 pażdziernika 2011 roku Mac Miller wydał mixtape zatytułowany "I Love Life, Thank You" na który składało się 13 utworów. Wydawnictwo ukazało się z okazji uzyskania 1 000 000 fanów na Twitterze artysty. Gościnny udział w wydawnictwie wzieli Sir Michael Rocks z The Cool Kids, Talib Kweli, i Bun B.

W listopadzie 2011 roku, "Blue Slide Park" zadebiutował jako numer 1 na liście Billboard 200 w pierwszym tygodniu sprzedano 144,000 egzemplarzy.

23 marca 2012 roku Mac Miller wydaje siódmy mixtape "Macadelic". Jako singiel został wybrany utwór "Loud" wkrótce po publikacji utworu ukazał się do niego teledysk. Jako kolejny ukazał się teledysk do "Thoughts From A Balcony".

[edytuj] Nagrody i wyróżnienia

• W 2009 roku w wieku 17 lat, zakwalifikował się do finałowej czwórki konkursu Rhyme Calisthenics zawodów MC w Shadow Lounge.
• w 2010 roku otrzymał dwie nagrody w Pittsburghskim plebiscycie Hip-hopowym, za klip do "Live free" i dla najlepszego artysty poniżej 21 roku życia.
• we wrześniu 2011 zespół Maroon 5 poinformował, że Mac Miller bedzie zaproszony do remiksu utworu "Moves Like Jagger" zajmującego czołowe miejsca list przebojów.
• w 2011 roku Miller został wybrany do jedenstki raperów prezentowanych przez magazyn XXL w kategorii freshmen 2011.
• pierwszy singiel z płyty "Best Day Ever", "Donald Trump" uzyskał wynik 53 milionów wyświetlen w serwisie YouTube i Donald Trump który, sam jest wymieniony w piosence udostępnił wideo na portalu Twitter, gdy osiągną 20 milionów odsłon stwierdzając "Who wouldn't be flattered?"("Kto nie byłby zaszczycony?"). Oświadczył, że Miller jest "nowym Eminemem", i stwierdził: "Jestem bardzo dumny z niego." Przychylność Donalda Trumpa pomógła Millerowi w utrzymaniu rosnącej popularność.
• Utwór w iTunes debiutował na # 73 i osiągną # 40, zanim Miller podpisał kontrakt w dużej wytwórni.
• W 2011 roku jego pierwszy występ telewizyjny miał miejsce w VH1 w programie ”Single Ladies” grał fikcyjną wersje samego siebie odnosząc sukces sprzedając jeden ze swoich mixtapów jednemu z głównych bohaterów. Również w 2011 roku, był członkiem artystów MTV Jams Fab Five.

[edytuj] Inspiracje

Mac Miller wśród swoich inspiracji wymienia artystów takich jak Big L, Lauryn Hill, The Beastie Boys, OutKast, i A Tribe Called Quest. Wpływ na jego twórczość ma równiez jego kolega z Pittsburgha raper Wiz Khalifa, Mac ujął to tak: "Wiz has been a big brother to me with this music thing so far. Our relationship is beyond music. He really is just my homie, whether I will be making music or not."("Wiz od zawsze był moim starszym bratem w całym tym muzycznym świecie, ale nasze relacje są ponad muzyką. Tak naprawdę jest moim dobrym ziomkiem niezaleznie od tego czy robie muzyke czy nie."

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• Blue Slide Park (2011)

[edytuj] Minialbumy

• On and On and Beyond (2011)

[edytuj] Mixtape

• But My Mackin' Aint Easy (2007)
• How High: The Mixtape (2008)
• The Jukebox: Prelude to Class Clown (2009)
• The High Life (2009)
• K.I.D.S. (2010)
• Best Day Ever (2011)
• I Love Life, Thank You (2011)
• Macadelic (2012)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.). [dostęp 2012-04-20].

Justin Bieber
Justin Bieber podczas gali NRJ Music Awards w styczniu 2012 roku
Imię i nazwisko	Justin Drew Bieber
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1994 London, Ontario
Pochodzenie	Stratford, Ontario
Instrument	gitara, fortepian, perkusja, trąbka
Gatunek	R&B, pop
Zawód	wokalista, autor tekstów, aktor
Aktywność	od 2009
Wytwórnia płytowa	Island, RBMG
Powiązania	Usher
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Justin Drew Bieber^[1] (ur. 1 marca 1994^[2]) – kanadyjski wokalista popowy/R&B, autor tekstów i aktor^[3][4]. Bieber został "odkryty muzycznie" za pośrednictwem serwisu internetowego YouTube w 2008 roku przez Scootera Brauna, który następnie objął funkcję jego menedżera^[5]. Braun zaaranżował spotkanie Biebera z Usherem, a krótko po tym Justin związał się z Raymond Braun Media Group (RBMG), czyli joint venture pomiędzy Braunem i Usherem, by następnie podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records, zaoferowany przez L.A. Reida^[6][7][8].

Pierwszy singel Biebera, "One Time", został wydany w maju 2009, a za jego produkcję odpowiadali między innymi The-Dream i Tricky Stewart. W listopadzie tego samego roku premierę miał debiutancki minialbum wokalisty, My World, który uzyskał status platynowej płyty według RIAA za sprzedaż powyżej miliona egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych. Bieber stał się pierwszym artystą w historii, którego siedem piosenek z debiutanckiego wydawnictwa było notowanych na liście Billboard Hot 100^[9]. W marcu 2010 ukazał się pierwszy album studyjny wokalisty, My World 2.0, który uplasował się na szczycie notowań w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii i kilku innych państw. Premierę tejże płyty poprzedziła publikacja głównego singla – "Baby"; wideoklip do "Baby" jest najczęściej wyświetlanym i najczęściej komentowanym filmem w historii serwisu YouTube^[10]. Po wydaniu My World 2.0, Bieber wyruszył w swoją pierwszą trasę koncertową – My World Tour, wydał dwa albumy z remiksami – My Worlds Acoustic i Never Say Never – The Remixes, a także wystąpił w koncertowo-biograficznym filmie 3D na swój temat – Justin Bieber: Never Say Never. W listopadzie 2011 roku ukazał się drugi album studyjny Biebera, świąteczny Under the Mistletoe, który zadebiutował na 1. miejscu Billboard 200.

W czerwcu 2011 magazyn Forbes umieścił Biebera na 2. miejscu listy najlepiej opłacanych postaci show-biznesu poniżej 30 roku życia; w okresie 12 miesięcy zarobił on bowiem 53 miliony dolarów^[11]. Bieber był jednocześnie najmłodszą osobą, a zarazem jednym z zaledwie 7 muzyków w zestawieniu. Z kolei w 2012 roku Forbes wyróżnił go na 3. pozycji zestawienia najbardziej wpływowych postaci show-biznesu, z rocznym dochodem w wysokości 55 milionów dolarów^[12].

Od początków swojej kariery Bieber otrzymał szereg nominacji i nagród muzycznych, włączając w to statuetkę dla Artysty Roku, zdobytą na gali 2010 American Music Awards. Wokalista nominowany był również do Nagrody Grammy w kategoriach: Best New Artist i Best Pop Vocal Album.

[edytuj] Życie i kariera

[edytuj] 1994–2007: dzieciństwo i dorastanie

Justin Bieber urodził się 1 marca 1994 w kanadyjskim mieście London, w prowincji Ontario, zaś dzieciństwo spędził w Stratford, również w prowincji Ontario^[13]. Matka Biebera, Patricia Lynn "Pattie" Mallette, w momencie jego narodzin miała 19 lat, a syna wychowywała z pomocą swoich rodziców, Bruce'a i Diane^[14]. Mallette, samotna matka, wykonywała nisko opłacane prace biurowe; Justin utrzymywał kontakt ze swoim ojcem, Jeremym Jackiem Bieberem, który posiadał własną rodzinę: żonę i dwójkę dzieci^[15][16][17]. Bieber uczęszczał do dwujęzycznej (angielsko-francuskiej) szkoły katolickiej Jeanne'a Sauvé'a w Stratford^[18].

W dzieciństwie Bieber interesował się hokejem, piłką nożną i szachami, nie ujawniając większości swoich muzycznych aspiracji^[15]. Dorastając, Bieber opanował naukę gry na fortepianie, perkusji, gitarze i trąbce^[19][20]. W 2007 Justin wziął udział w lokalnym konkursie wokalnym; śpiewając piosenkę "So Sick" Ne-Yo, zajął drugie miejsce^[7][20]. Jego matka opublikowała wideo z tego występu w Internecie, by rodzina i przyjaciele mogli je zobaczyć. Następnie kontynuowała umieszczanie w serwisie YouTube filmów, na których Justin wykonywał covery różnych piosenek R&B, rozsławiając postać Biebera wśród internetowej społeczności^[8]. Chris Hicks, odpowiedzialny za A&R w Island/Def Jam, wytłumaczył powód rosnącej wówczas popularności Justina^[21]:

"Robił coś innego. Był atrakcyjnym, białym dzieciakiem śpiewającym pełne emocji hity R&B. To odróżniało go od pozostałych, bo nikt nie nagrywał tego typu coverów. Jednak równie ważnym czynnikiem było to, że wierzyłeś tym piosenkom – ich wykonania były prawdziwe. Dlatego chciałeś usłyszeć więcej."

[edytuj] 2008–10: początki kariery i My Worlds

Szukając w Internecie filmiku konkretnego artysty, Scooter Braun, były dyrektor marketingowy So So Def, przez przypadek kliknął na jeden z klipów Biebera z 2007^[15]. Pozostając pod wrażeniem tego wykonania, Braun zlokalizował teatr, w którym odbywał się konkurs, następnie znalazł adres jego szkoły, by w końcu nawiązać kontakt z Mallette. Jego matka, jak sama przyznała, początkowo nieprzychylnie odebrała postać Brauna ze względu na to, iż był on Żydem, jednak ostatecznie wyraziła zgodę, aby Braun zabrał trzynastoletniego wówczas Justina do Atlanty, gdzie miał nagrać swoje pierwsze materiały demo^[8][15]. Tydzień po przylocie do Stanów Zjednoczonych, Bieber uczestniczył w spotkaniu z Usherem, prezentując swoje wokalne możliwości^[22]. Krótko po tym, Bieber związał się z Raymond Braun Media Group (RBMG), czyli joint venture pomiędzy Braunem i Usherem^[6]. Muzyczną opiekę nad początkującym Justinem chciał również przejąć Justin Timberlake, jednak ostatecznie przegrał tę "walkę" na rzecz Ushera^[6][23]. Usher pomógł w znalezieniu odpowiedniej wytwórni płytowej dla Biebera, organizując przesłuchanie przed Antonio L.A. Reidem z Island Def Jam Music Group^[21]. W następstwie, Bieber podpisał kontrakt z wytwórnią Island Records w październiku 2008^[7]. W tamtym okresie Justin wraz z matką przeprowadzili się do Atlanty, by tam rejestrować materiał, a także na bieżąco konsultować się z Braunem, który objął funkcję menedżera Biebera^[6].

Bieber we wrześniu 2009 w Nintendo World Store

Pierwszy singel Biebera, "One Time", został wysłany do stacji radiowych, gdy sam wokalista był w trakcie nagrywania swojego debiutanckiego albumu^[24]. Piosenka uplasowała się na 12. pozycji notowania Canadian Hot 100, a także dotarła do 17. miejsca Billboard Hot 100^[25][8]. Ostatecznie, singel uzyskał status platyny w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie, a także status złoty w Australii i Nowej Zelandii^[26][27][28]. Debiutanckie wydawnictwo Biebera, minialbum My World, ukazało się 17 listopada 2009 roku. Poza "One Time", z płyty pochodził singel "One Less Lonely Girl", a także dwa single promocyjne: "Love Me" i "Favorite Girl"^[25]. My World uzyskał status platynowego albumu w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych^[28][29][30]. Bieber promował płytę w kilku programach telewizyjnych, a w tym w m.in.: The Today Show, The Ellen DeGeneres Show, Good Morning America, Chelsea Lately oraz 106 & Park^[31][32]. Pod koniec 2009 roku Justin pojawił się gościnnie w jednym z odcinków serialu komediowego True Jackson^[33].

W 2009, podczas specjalnego, dorocznego koncertu Christmas in Washington, Justin Bieber wykonał utwór "Someday at Christmas" Steviego Wondera przed amerykańską parą prezydencką, czyli Prezydentem Barackiem Obamą i Pierwszą Damą Michelle Obamą^[34]. Bieber był jednym z prezenterów podczas 52. ceremonii rozdania Nagród Grammy, 31 stycznia 2010. Justin był również jednym z wokalistów, którzy nagrali remake utworu "We Are the World" w 25. rocznicę jego powstania, by wesprzeć ofiary trzęsienia ziemi na Haiti z 2010 roku. Bieber śpiewa w nim pierwszy wers, w oryginale wykonywany przez Lionela Richie^[35]. W marcu 2010 roku premierę miała wersja piosenki "Wavin' Flag" K'naana, którą nagrała grupa młodych kanadyjskich artystów – Young Artists for Haiti; wśród nich znalazł się między innymi Bieber.

"Baby", główny singel z debiutanckiego albumu studyjnego Justina, My World 2.0, został wydany w styczniu 2010 roku i osiągnął największy sukces w dotychczasowej twórczości wokalisty, plasując się na 5. miejscu Billboard Hot 100^[25]. Według bazy Metacritic, album uzyskał "generalnie pozytywne oceny" od krytyków muzycznych^[36]. My World 2.0 zadebiutował na szczycie Billboard 200, czyniąc Biebera najmłodszym artystą, który zajął 1. miejsce tejże listy od czasu Steviego Wondera w 1963 roku^[37]. Płyta uplasowała się ponadto na pierwszych miejscach notowań w Kanadzie, Irlandii, Australii i Nowej Zelandii^[25][38]. Na My World 2.0 znalazł się między innymi utwór "Eenie Meenie", nagrany wspólnie z Seanem Kingstonem. Promując album, Bieber wystąpił w kilku programach telewizyjnych, włączając w to The View, 106 and Park i The Late Show with David Letterman, a także wystąpił na gali Kids Choice Awards^[39].

Justin Bieber podczas koncertu w Conseco Fieldhouse, w sierpniu 2010

10 kwietnia 2010 roku Bieber był muzycznym gościem w programie Saturday Night Live^[40]. W tym samym miesiącu premierę miał drugi singel z My World 2.0, "Somebody to Love"; jednocześnie opublikowany został oficjalny remiks tego utworu, nagrany z udziałem mentora Justina – Ushera. 4 lipca 2010 roku Bieber zaśpiewał w Nowym Jorku podczas dorocznego pokazu fajerwerków, organizowanego przez Macy's^[41].

23 czerwca 2010 roku Bieber wyruszył w swoją pierwszą trasę koncertową, My World Tour, promującą albumy My World i My World 2.0. W lipcu ogłoszono, że Justin Bieber był ówcześnie najczęściej wyszukiwaną postacią w Internecie^[42]. W tym samym miesiącu jego wideoklip do piosenki "Baby" wyprzedził "Bad Romance" Lady Gagi i stał się najczęściej oglądanym oraz najczęściej komentowanym filmem w historii YouTube^[43]. We wrześniu 2010 roku poinformowano natomiast, że 3% postów w serwisie Twitter poświęconych było Justinowi Bieberowi^[44].

Bieber podczas koncertu w Dżakarcie, w ramach trasy My World Tour, kwiecień 2011

Bieber rozpoczął pracę nad materiałem na swój drugi album studyjny w Nowym Jorku, w lipcu 2010 roku^[45]. Swoje zaangażowanie w produkcję albumu wyraził wówczas brytyjski tekściarz i wokalista Taio Cruz^[46]. Justin Bieber pojawił się gościnnie w premierowym odcinku 11. serii serialu telewizyjnego CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, wyemitowanym 23 września 2010 roku; zagrał on ponadto w 15. odcinku tej serii, w którym jego postać została uśmiercona^[47]. 12 września Bieber wykonał miks utworów "U Smile", "Baby" oraz "Somebody to Love" na gali MTV Video Music Awards 2010^[48]. W październiku 2010 roku wokalista przyznał, że planuje wydać album akustyczny, My Worlds Acoustic. Płyta ukazała się w Stanach Zjednoczonych w Czarny Piątek i zawierała akustyczne wersje piosenek z wcześniejszych wydawnictw Biebera, a także nowy utwór – "Pray"^[49].

[edytuj] 2011: film Never Say Never i Under the Mistletoe

11 lutego 2011 roku premierę miał biograficzno-koncertowy film 3D Justin Bieber: Never Say Never, poświęcony Justinowi Bieberowi. Za jego reżyserię odpowiadał Jon Chu, który nakręcił między innymi Step Up 3D. Pierwszego dnia wyświetlania Justin Bieber: Never Say Never przyniósł dochód w wysokości 12.4 milionów dolarów, zaś po pierwszym weekendzie jego zarobek wynosił 30.3 milionów dolarów; film zadebiutował jednocześnie na 2. miejscu amerykańskiego box-office'u^[50]. Obraz niemalże wyrównał rekord dla najbardziej kasowego otwarcia dokumentu muzycznego, który w 2008 roku ustanowił film koncertowy Hannah Montana & Miley Cyrus: Best of Both Worlds Concert^[51][52]. Obrazowi towarzyszył drugi album z remiksami w karierze Biebera, Never Say Never – The Remixes, wydany 14 lutego 2011 roku. Na płycie znalazły się remiksy utworów z debiutanckiej płyty wokalisty, z gościnnym udziałem innych artystów, a w tym Miley Cyrus, Chrisa Browna i Kanye Westa^[53].

Drugi album studyjny Biebera, złożony ze świątecznych piosenek Under the Mistletoe, miał premierę 1 listopada 2011 roku. Płyta zadebiutowała na szczycie Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 210 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych^[54].

11 grudnia 2011 roku Justin Bieber był głównym artystą dorocznego koncertu Christmas in Washington; gości honorowych stanowiła, jak zawsze, między innymi para prezydencka Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Od 2012: Believe

Pod koniec 2011 roku Bieber rozpoczął pracę nad swoim trzecim albumem studyjnym, zatytułowanym Believe, na którym gościnnie pojawili się między innymi Kanye West i Drake^[55]. 28 lutego premierę miał utwór "Live My Life" formacji Far East Movement, nagrany z udziałem Justina^[56].

W lutym 2012 roku Bieber ogłosił za pośrednictwem swojego konta w serwisie Twitter, że pierwszy singel z jego nowego albumu studyjnego ukaże się w marcu 2012 roku^[57]. Następnie, podczas wizyty w programie The Ellen DeGeneres Show, wokalista doprecyzował, że singel "Boyfriend" zostanie wydany 26 marca 2012 roku^[58]. Współautorem utworu był wokalista Mike Posner^[59]. Z kolei w maju premierę miał drugi singel z Believe, "Die in Your Arms".

[edytuj] Wizerunek

Brytyjski The Observer opublikował raport mówiący, że Justin Bieber jest postacią bardziej wpływową w sferze sieci społecznej, niż Barack Obama lub Dalajlama^[60]. Według Jana Hoffmana z The New York Times, popularność wokalisty wynika w dużej mierze z jego kanału w serwisie YouTube; na długo przed premierą minialbumu My World, internetowe widea Justina notowały miliony odsłon^[15]. Jeszcze przed wylotem do Atlanty, Braun chciał "wzmocnić markę Justina w YouTube"; w tym celu Bieber nagrywał kolejne domowe filmiki, na których śpiewał covery znanych piosenek. Ponadto Justin utworzył konto w serwisie Twitter, by tam na bieżąco utrzymywać kontakt z fanami^[8]. W listopadzie 2010 roku jego profil obserwowało 6 milionów fanów; od tego czasu, każdego dnia, liczba "śledzących" zwiększała się średnio o następne 24 tysiące osób^[61]. Pod koniec grudnia 2011 roku jego profil obserwowało niespełna 16 milionów osób^[62].

Bieber wykonujący "Favorite Girl" podczas koncertu w Zurychu, w kwietniu 2011

Usher skomentował fakt, że zarówno on, jak i Justin rozpoczęli karierę w tym samym wieku: "Miałem szansę dojrzeć do mojego sukcesu, podczas gdy w przypadku Biebera wszystko stało się nagle." W wyniku tego, jak przyznał, sam Usher, Braun, ochroniarz Justina – Kenny, a także inne osoby z otoczenia wokalisty, cały czas uczą go, jak radzić sobie ze sławą i wizerunkiem publicznym^[15]. Po zawarciu kontraktu z Bieberem, Usher zatrudnił jednego ze swoich byłych asystentów, Ryana Gooda, by ten pełnił rolę menedżera trasy i stylisty Justina. To on odpowiedzialny był za wykreowanie początkowego wizerunku Biebera, kojarzonego z czapkami bejsbolowymi, bluzami i wysokimi butami. Amy Kaufman z The Los Angeles Times skomentował: "Choć to produkt klasy średniej z przedmieść Stratford w Ontario, styl ubioru i mowy Biebera ("Wassup man, how you doin'?" lub "It's like, you know, whateva'") sugeruje, że naśladuje on swoich ulubionych raperów."^[63]

Bieber określony został przez media mianem "skradacza serc nastolatek"^[15][64]. Justin sygnował kolekcję lakierów do paznokci, w celu podniesienia świadomości co do aktywności w zakresie działalności charytatywnej^[65]. Figury woskowe wokalisty znajdują się w muzeach Madame Tussaud's w Nowym Jorku, Londynie i Amsterdamie^[66]. Zmiana fryzury przez Biebera w 2010 roku wymusiła konieczność przeprowadzenia poprawek w produktach powiązanych z wokalistą. To z kolei zostało przez część odbiorców nazwane "najdroższą fryzurą świata muzycznego wszech czasów"; jedna z firm wydała w sezonie świątecznym 2011 roku ponad 100 tysięcy dolarów na zmianę wizerunku Biebera w swoich produktach^[67].

[edytuj] Krytyka

Według The Daily Telegraph, Bieber spotkał się z krytyką ze względu na to, jakoby miał "brzmieć i wyglądać młodziej, niż w rzeczywistości"; krytykowana była również jego teen-popowa muzyka, wizerunek, a także duża uwaga, którą darzyły go media^[68]. Wokalista był częstym tematem internetowych postów, zwłaszcza ze strony użytkowników serwisów 4chan i YouTube^[69].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Justina Biebera.

• My World 2.0 (2010)
• Under the Mistletoe (2011)
• Believe (2012)

[edytuj] Trasy koncertowe

• 2009: Urban Behavior Tour
• 2010–2011: My World Tour
• 2012–2013: Believe Tour

[edytuj] Filmografia

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Justina Biebera (ang.)
• Justin Bieber w serwisie Twitter (ang.)
• Justin Bieber w serwisie YouTube (ang.)
• Justin Bieber w bazie IMDb (ang.)
• Justin Bieber w Open Directory Project (ang.)