Hard rock
Pochodzenie	blues rock, garage rock, rock psychodeliczny, rock and roll
Czas i miejsce powstania	USA, Wielka Brytania , połowa lat 60. XX wieku
Instrumenty	wokal, gitara elektryczna, gitara basowa, perkusja, okazyjnie harmonijka ustna, czasami fortepian oraz inne instrumenty klawiszowe,
Największa popularność	lata 70., 80. i początek lat 90. XX wieku; szczyt popularności w latach 80., średnia popularność na początku XXI wieku
Podgatunki
heavy metal, rock progresywny
Inne tematy
opera rockowa, zespół rockowy, Rock and Roll Hall of Fame

Ten artykuł od 2007-10 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Aby uczynić artykuł weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Hard rock – gatunek muzyki rockowej powstały na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, wywodzący się z bluesa i z rock-and-rolla. Pionierami tego gatunku były zespoły takie jak Cream, Jimi Hendrix, Aerosmith, Guns N' Roses, Deep Purple, Led Zeppelin, Uriah Heep, Nazareth, Rainbow, AC/DC, Budgie. Cechami charakterystycznymi hard rocka, w porównaniu z wcześniejszym gatunkami rocka, są:

• ostre brzmienie, oparte na przesterowanych gitarach elektrycznych, niekiedy grających w duetach i imitujących siebie
• pełne energii brzmienie sekcji rytmicznej (gitara basowa, perkusja)
• agresywne, często surowo brzmiące wokale

Hardrockowy utwór ma zwykle ustaloną formę, składającą się z następujących po sobie elementów:

1. wstęp instrumentalny (intro)
2. pierwsza zwrotka
3. refren
4. solo – najczęściej gitarowe, rzadziej na instrumentach klawiszowych
5. refren
6. druga zwrotka
7. refren
8. (...)
9. coda

Równie często utwór ma uproszczoną strukturę:

1. Intro
2. pierwsza zwrotka
3. refren
4. druga zwrotka
5. refren
6. solo
7. refren (zazwyczaj wydłużony)

Z muzyki hardrockowej wyewoluował gatunek heavy metal, posiadający podobne cechy. Niekiedy oba terminy traktowane są jako synonimy, choć zwykle uznaje się, że hard rock ma delikatniejsze brzmienie niż heavy metal. Heavy metal na ogół grany jest też szybciej i bardziej agresywnie. Heavy metal oparty jest podobnie jak acid rock i hard rock na pentatonice wziętej z bluesa, ale struktura utworów rzadko nawiązuje do dwunastotaktowej formy wczesnego rock and rolla i rocka (Led Zeppelin, Metallica) Akompaniament i akordy bazują na prymie, kwarcie i kwincie ze względu na bardzo przesterowany, pełen alikwotów, dźwięk gitar. Solówki, głównie oparte na pentatonice, są bardzo ekspresyjne i wykonywane w niezwykle szybkim tempie. Wielu gitarzystów tego gatunku jest wirtuozami w swej dziedzinie. Równolegle około roku 1976 pojawił się bardzo ostro grany punk rock. Jednakże w przeciwieństwie do heavy metalu jego linie melodyczne i struktura akordów zupełnie odbiegają od skali bluesowej. W szerszym sensie hard rock jest identyfikowany jako wszystkie style "twardej" muzyki rockowej, w odróżnieniu od soft rocka – rocka miękkiego.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Hard Rock Service – polskojęzyczny serwis muzyczny o hard rocku (pol.). [dostęp 7 sierpnia 2009].

Sean Paul
Sean Paul w 2007 roku.
Imię i nazwisko	Sean Paul Ryan Francis Henriques
Pseudonim	'SP', Sean da Paul, Sean Peezy, Sean Paul, Zion Lion, King of Israel
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1973 Kingston, Jamajka
Gatunek	reggae dancehall ragga pop
Zawód	piosenkarz DJ
Wytwórnia płytowa	Atlantic VP Records
Powiązania	Shaggy, Busta Rhymes, Estelle, Jay Sean, Akon, Kardinal Offishall, Beyoncé, Sasha, Rihanna, Keyshia Cole, Nina Sky, Alexis Jordan, Simple Plan
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Sean Paul, właściwie Sean Paul Ryan Francis Henriques^[1] (ur. 9 stycznia 1973 w Kingston na Jamajce^[2]) – jamajski wykonawca muzyki dancehall, ocierający się o reggae, DJ i freestylowiec.

[edytuj] Biografia

[edytuj] Wczesne lata

Sean Paul znany także jako Sean-da-Paul (w swoich utworach określa siebie także jako Dutty Paul lub SPeezy) pochodzi z rodziny o mieszanych korzeniach. Jego ojciec Garth, pochodzi z Portugalii i jest sefardyjskim Żydem, dziadek od strony matki ma afrykańsko-karaibskie korzenie, a babka pochodzi z Chin. Sam jednak wykonawca deklaruje, że jest Jamajczykiem - oboje jego rodzice pochodzą z Jamajki, sam też się tam wychował. Rozpoznawany jest także pod pseudonimami Zion Lion oraz King of Israel.

Uczęszczał do Wolmers High School, Bel Air High School oraz College of Arts, Science and Technology. Jako nastolatek należał do jamajskiej reprezentacji w piłce wodnej. Jego rodzice uprawiali zawodowo sport. Ojciec, Garth, jest biznesmenem, a matka, Frances malarką i konserwatorką zabytków. Jego młodszy brat Jason (pseudonim JigZagula lub JigZag') jest producentem i DJem.

[edytuj] Kariera i jej początki

W wieku 10 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie, którą następnie porzucił. Pojawił się na scenie muzycznej w 1996 roku, ale stał się znany w świecie dopiero sześć lat później za sprawą drugiego albumu Dutty Rock. W 1997 po raz pierwszy zdobył rozgłos na Jamajce jako współtwórca Ladies Man, który uplasował się w czołówce jamajskich list przebojów.

W 2000 wydał swój pierwszy album Stage One, który nie zdobył rozgłosu i dotarł jedynie do 109. miejsca na liście Billboard 200. Wydany dwa lata później album Dutty Rock okazał się większym sukcesem wraz z dwoma promującymi go singlami: "Gimme the Light" oraz "Get Busy" (ten drugi dotarł na 1. miejsce notowania Billboard Hot 100). Sukces potwierdza ponad 6 milionów egzemplarzy tej płyty sprzedanych na całym świecie. W tym samym okresie Paul zaznaczył także swój udział w "Baby Boy", piosenkarki Beyoncé Knowles oraz w "Breathe" Blu Cantrell.

27 września 2005 wydany został jego trzeci album The Trinity, promowany przez cztery single: "We Be Burnin'", "Ever Blazin' ", "Never Gonna Be the Same" oraz "Temperature".

Sean Paul był jedną z głównych gwiazd na dwudniowym Coke Live Music Festivalu, który odbył się w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, w 2008 roku. Występ miał miejsce drugiego dnia festiwalu - 23 sierpnia. Sean Paul był już wcześniej w Polsce - w Sopocie, w 2004 roku.

W 2009 roku wydał płytę pod tytułem Imperial Blaze, którą promował utwór "So Fine".

Obecnie pracuje nad kolejnym, piątym albumem zatytułowanym Tomahawk Technique, którego premiera odbyła się 27 stycznia 2012 roku. Pierwszy singiel promujący tę płytę to "Got 2 Luv U" z gościnnym udziałem Alexis Jordan. Drugim singlem został utwór "She Doesn't Mind".

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Seana Paula.

Opracowano na podstawie źródła^[3]

• Stage One (2000)
• Dutty Rock (2002)
• The Trinity (2005)
• Imperial Blaze (2009)
• Tomahawk Technique (2012)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Seana Paula (ang. • fr. • niem.). allseanpaul.com. [dostęp 2011-10-24].

p • d • e Sean Paul Albumy studyjne Stage One • Dutty Rock • The Trinity • Imperial Blaze • Tomahawk Technique EP Maximum Sean Paul DVD Duttyology Single "Deport Them" • "Gimme the Light" • "Get Busy" • "Like Glue" • "I'm Still in Love with You" • "We Be Burnin'" • "Ever Blazin'" • "Temperature" • "Never Gonna Be the Same" • "(When You Gonna) Give It up to Me" • "Watch Dem Roll" • "So Fine" • "Press It Up" • "Hold My Hand" • "Got 2 Luv U" • "She Doesn't Mind" • "How Deep Is Your Love" Single z udziałem Seana Paula "Ladies Man" • "Money Jane" • "Bossman" • "Make It Clap (Remix)" • "Breathe" • "Baby Boy" • "Cry Baby Cry" • "Break It Off" • "Always On My Mind" • "Back It Up" • "Give It to You" • "Push It Baby" • "Hit 'Em" • "Come Over (remix)" • "Feel It" Gry wideo Def Jam: Fight for NY • Def Jam Fight for NY: The Takeover • Def Jam: Icon Dyskografia Seana Paula

Alexis Jordan
Alexis Jordan na gali Eska Music Awards 2011
Imię i nazwisko	Alexis Jordan
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1992 Columbia
Gatunek	R&B, pop, dance
Zawód	wokalistka, autorka tekstów
Aktywność	od 2003
Wytwórnia płytowa	StarRoc/Roc Nation
Powiązania	Sean Paul,
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Alexis Jordan (ur. 7 kwietnia 1992 w Columbii, SC) – amerykańska wokalistka i aktorka.

Piosenkarka wystąpiła w amerykańskiej wersji programu Mam talent! (America's Got Talent) w 2006 roku. Po wyeliminowaniu z programu umieściła covery piosenek na YouTube, które obejrzało ponad milion internautów. Alexis współpracuje ze szwedzką grupą producentów muzycznych Stargate oraz z Jayem-Z, z którym podpisała kontrakt w wytwórni StarRoc/Roc Nation.

[edytuj] Życie i kariera

[edytuj] 1992-2008: Wczesne życie

Alexis urodziła się i dorastała w Columbii, w stanie Karolina Południowa. Jej matka jest pochodzenia afroamerykańskiego, natomiast ojciec jest Portorykańczykiem^[1]. Alexis zaczęła pisać piosenki od trzeciej klasy. W wieku jedenastu lat przeniosła się z rodzicami i trójką młodszego rodzeństwa do Santa Clarita, w Kalifornii, aby rozpocząć karierę w sztuce^[1]. W wieku lat dwunastu Alexis otworzyła koncert Smokeya Robinsona w hołdzie Steviemu Wonderow^[1]]. Następne kilka lat spędziła w szkole, gdzie była wyśmiewana przez innych uczniów^[2], ale wspierali ją przyjaciele: Indyah Lynch i Kebo Hunt, którzy pracowali jako zawodowi aktorzy, w operach mydlanych i reklamach razem^[1].

Po wykonaniu Hymnu Stanów Zjednoczonych Ameryki w United States Air Force Academy wieku 12 lat,Alexis zaczęła przyciągać mnóstwo zainteresowania. Przełom przyszedł w 2006 roku, kiedy wzięła udział w pierwszej edycji America's Got Talent^[3]. Alexis zaśpiewała wtedy na castingu piosenkę Whitney Houston "I Have Nothing" i zakwalifikowała się do następnego etapu, po którym jednak odpadła. Pomimo porażki, kariera Alexis zaczęła nabierać rozgłosu. Wraz z rodziną przeniosła się do Atlanty w stanie Georgia^[3]. Wtedy zaczęła publikować swoje wykonania różnych znanych piosenek na portalu YouTube. W 2008 roku jej kanał na tym portalu liczył ponad milion wejść. W 2008 roku grupa producentów szwedzkich Stargate zaproponowała jej lot do Nowego Jorku, by nagrała z nimi kilka piosenek^[4]. Wtedy jej talentem zainteresował się znany raper Jay-Z, który stał się jej mentorem i zaproponował jej podpisanie kontraktu z wytwórnią StarRoc/Roc Nation^[4].

[edytuj] 2010-obecnie: Alexis Jordan

Debiutancki singel Alexis "Happiness" został wydany 7 września 2010 roku^[5]. Piosenka została stworzona przez Deadmau5, Autumn Rowe, Tora Erika Hermansena i Mikkela S. Eriksena. Dwóch ostatnich zajęło się także produkcją^[6]. W Stanach Zjednoczonych "Happiness" dotarł na szczyt Hot Dance Club Songs^[7] i Hot Dance Airplay^[3]. Ponadto znalazł się również w pierwszej piątce w Wielkiej Brytanii^[8][9] i Australii, gdzie pokrył się platyną^[10][11]. Drugi singel Jordan, "Good Girl" wydany został w lutym 2011 i znalazł się na pozycji #18 w Irlandii^[12]. Tego samego miesiąca światło dzienne ujrzał także debiutancki album studyjny wokalistki zatytułowany Alexis Jordan^[13]. Jamajski wokalista Sean Paul nagrał z Alexis piosenkę "Got 2 Luv U", która osiągnęła duży sukces na listach przebojów.

[edytuj] Koncerty w Polsce

Alexis Jordan dotychczas wystąpiła tylko raz w Polsce. Wystąpiła 28 sierpnia na gali Eska Music Awards 2011.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

[edytuj] Single

[edytuj] Gościnny udział

[edytuj] Teledyski

[edytuj] Nagrody

Przypisy

Jameel McCline
Pseudonim	Big Time
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1970 Nowy Jork
Narodowość	Stany Zjednoczone
Styl	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Wzrost	198 cm[1]
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	56
Zwycięstwa	41
Nokauty	24
Porażki	12
Remisy	3
No contests	0

Jameel McCline (ur. 20 maja 1970 w Nowym Jorku) – amerykański pięściarz wagi ciężkiej.

[edytuj] Biografia

Nigdy nie boksował amatorsko. Swoją karierę zawodową rozpoczął w 1995. Jej początki nie były zbyt imponujące. Mimo znakomitych warunków fizycznych (198 cm wzrostu i ok. 120 kg wagi) McCline już w swojej drugiej walce został (w pierwszej rundzie) znokautowany przez znacznie niższego i lżejszego od siebie rywala, Gary Bella. W następnym roku doznał kolejnej porażki z bokserem o skromniejszych warunkach fizycznych, Gregiem Pickromem.

Aby zdobyć doświadczenie, przez kolejne cztery lata McCline walczył z mało znanymi pięściarzami. Wszystkie pojedynki wygrał. Jego pierwszym poważnym rywalem był w maju 2001 były mistrz świata w kategorii junior ciężkiej, Alfred Cole. McCline pokonał go na punkty.

W następnym pojedynku znokautował Michaela Granta swoim pierwszym ciosem w walce^[2]. Później pokonał jednogłośnie na punkty Lance Whitakera^[3] i przyszłego mistrza świata, Shannona Briggsa^[4].

7 grudnia 2002 nastąpiła pierwsza z jego czterech prób (wszystkie nieudane) zdobycia mistrzostwa świata. W dziesiątej rundzie walki z obrońcą mistrzowskiego pasa organizacji WBO, Wołodymyrem Kłyczką, McCline leżał na deskach, był liczony i zrezygnował z dalszej walki po tym starciu^[5].

Następna okazja do zdobycia mistrzostwa świata nadarzyła mu się dwa lata później, po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków, kolejno z Charlesem Shuffordem, niepokonanym wcześniej Cedrickiem Boswellem^[6] oraz Wayne’em Llewelynem^[7]. Tym razem 13 listopada 2004 w pojedynku z Chrisem Byrdem stawką był pas mistrzowski organizacji IBF. Początek walki był dla McCline'a obiecujący – już w drugiej rundzie położył na deskach Byrda. Jednak w kolejnych starciach był już znacznie wolniejszy od dużo od niego mniejszego i bardziej ruchliwego rywala i w konsekwencji przegrał walkę na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów^[8].

Rok 2005 nie był zbyt udany dla McCline'a – przegrał dwie walki: z niepokonanym wówczas Calvinem Brockiem^[9] oraz z Zurim Lawrence’em^[10].

Po kolejnych dwóch latach i kilku zwycięskich walkach z mało wymagającymi rywalami McCline dostał trzecią szansę na zdobycie mistrzostwa świata, tym razem organizacji WBA. 20 stycznia 2007 zmierzył się z olbrzymem z Rosji, Nikołajem Wałujewem, obrońcą tytułu. Pojedynek przeszedł do historii boksu jako "największa" walka mistrzowska. Obaj pięściarze ważyli razem ok. 270 kg. Była to też pierwsza walka o mistrzostwo świata kategorii ciężkiej zorganizowana w Szwajcarii. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Wałujewa w trzeciej rundzie po przypadkowej kontuzji kolana odniesionej przez McCline'a podczas wyprowadzania ciosu^[11].

6 października 2007 w Madison Square Garden przegrał jednogłośnie na punkty walkę o tytuł tymczasowego mistrza świata federacji WBC z Nigeryjczykiem Samuelem Peterem, mimo przewagi w pierwszych trzech rundach, udokumentowanej kilkoma nokdaunami^[12]. 8 marca 2008 doznał trzeciej porażki z rzędu, przegrywając na punkty z Johnem Ruizem^[13].

7 listopada 2008 wygrał pojedynek z Mikiem Mollo, jednogłośną decyzją sędziów na punkty^[14]. W swojej ostatniej walce został znokautowany w czwartej rundzie przez Chrisa Arreolę^[15].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Lista walk zawodowych Jameela McCline'a

Juan Urango (ur. 4 października 1980 w Monteríi) – kolumbijski bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF w kategorii junior półśredniej (do 140 funtów).

Zawodową karierę rozpoczął w kwietniu 2002. W sierpniu 2004, w swojej czternastej walce, zremisował z późniejszym pretendentem do tytułu mistrza świata WBO, Grekiem Mike Arnaoutisem^[1]. Jeszcze w tym samym roku pokonał już w drugiej rundzie Ubaldo Hernandeza^[2].

W 2005 odniósł dwa kolejne zwycięstwa: w kwietniu znokautował w piątej rundzie Francisco Camposa^[3], a cztery miesiące później pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Andre Eastona^[4].

30 czerwca 2006 pokonał Naoufela Ben Rabaha i zdobył wakujący tytuł mistrza świata federacji IBF. Wynik walki uznano za kontrowersyjny^[5]. Urango stracił pas mistrzowski już w następnej walce, po przegranej jednogłośnie na punkty z Ricky Hattonem^[6]. Po tej porażce Urango do końca roku stoczył jeszcze dwa zwycięskie pojedynki z mniej znanymi bokserami, a 23 kwietnia 2008 w pojedynku eliminacyjnym federacji IBF znokautował w czwartej rundzie Carlosa Wilfredo Vilchesa. Rywal Kolumbijczyka już w pierwszej rundzie był liczony, a po nokaucie w czwartej rundzie przez kilka minut nie był w stanie podnieść się z ringu^[7].

30 stycznia 2009 roku po raz drugi zdobył wakujący tytuł mistrza świata organizacji IBF, pokonując na punkty Hermanna Ngoudjo. W trzeciej rundzie Ngoudjo dwukrotnie leżał na deskach i doznał złamania szczęki^[8].

30 maja 2009 zmierzył się z Andre Berto w walce o tytuł mistrza świata WBC w kategorii półśredniej, jednak przegrał na punkty^[9]. Po tej porażce powrócił do kategorii junior półśredniej i 28 sierpnia 2009 obronił tytuł mistrza IBF, pokonując przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Randalla Baileya, mimo że w szóstej rundzie leżał na deskach. Bailey był liczony dwukrotnie w rundzie dziewiątej i kolejny raz w rundzie dziesiątej^[10].

6 marca 2010 doszło do walki unifikacyjnej z mistrzem świata WBC, Devonem Alexandrem. Amerykanin wygrał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie – Urango dwukrotnie w tej rundzie leżał na deskach, a po drugim liczeniu sędzia zdecydował się przerwać pojedynek^[11].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Lista walk zawodowych Juana Urango