Lil' Wayne
Lil' Wayne in 2011
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Dwayne Michael Carter, Jr.[1]
Bijnaam	dway
Geboren	27 september 1982 New Orleans, Louisiana
Land	Verenigde Staten
Jaren actief	1995 - heden
Genre(s)	Rap, hiphop
Beroep(en)	Rapper
Instrument(en)	Vocalen
Label(s)	Young Money, Cash Money, Universal Motown
Verwante artiesten	Birdman, Drake, Cash Money Millionaires, Hot Boys, Juelz Santana, T-Pain, Kevin Rudolf, Young Money, The B.G.'z, Eminem, Nicki Minaj[2]
Officiële website IMDb-profiel
Portaal    Muziek

Dwayne Michael Carter, Jr.^[1] (New Orleans, 27 september 1982), beter bekend onder zijn artiestennaam Lil' Wayne, is een Amerikaanse Grammy-genomineerde rapper, die aan het hoofd staat van het label Cash Money Records en tevens directeur (bestuursvoorzitter) is van Young Money Entertainment.

Op negenjarige leeftijd kreeg Wayne een platencontract aangeboden bij Cash Money Records, als jongste lid ooit. Tevens richtte hij op deze leeftijd de groep The B.G.'z op, samen met B.G. In 1997 voegde hij zich bij de groep Hot Boys, samen met Juvenile, B.G. en Young Turk. Vanaf 1999, na een succesvol album met de Hot Boys, Guerrilla Warfare, begon Wayne aan zijn solocarrière. Zijn debuutalbum als soloartiest heet Tha Block Is Hot; een album dat meer dan een miljoen keer verkocht in de Verenigde Staten.

Hoewel zijn twee daaropvolgende albums, Lights Out (2000) en 500 Degreez (2002) slechter werden verkocht (ze bereikten de 'gold'-status), ging Wayne's bergopwaards dankzij zijn album uit 2004, Tha Carter. Tevens verscheen hij in ditzelfde jaar op de top10-single Soldier van Destiny's Child. In 2005 verscheen het vervolgalbum, Tha Carter II, waarna hij in de twee jaren daarop verscheidene mixtapes uitbracht en veel hits had met andere artiesten. Zijn succesvolste album tot nu toe, Tha Carter III, werd uitgebracht in 2008 en verkocht meer dan één miljoen keer in z'n eerste week. Het album bevatte de nummer-1 hit "Lollipop" en het album leverde Wayne een Grammy Award op voor beste rapalbum.

In 2010 bracht Wayne een rockalbum uit, Rebirth; een album dat vrij negatief werd opgepakt door critici. Uiteindelijk verkreeg het album de 'gold'-status.

Vanaf maart 2010 zat Wayne een gevangenisstraf van acht maanden uit, na een veroordeling voor het dragen van een illegaal wapen in het openbaar, wat in juli 2007 geschiedde. Tijdens zijn gevangenistijd bracht hij in september 2010 nog een album uit, genaamd I Am Not a Human Being; een album waarop artiesten als Drake, Nicki Minaj en Lil Twist ook op te horen zijn.

Het vierde album uit Tha Carter-serie, Tha Carter IV, wordt uitgebracht in 2011. De precieze uitgavedatum wordt tot op heden steeds een maand verschoven. ^[3]

[bewerken] Jeugdjaren

Wayne werd geboren in de Hollygrove-buurt van New Orleans, Louisiana, als zoon van de destijds 19-jarige moeder en een onbekende vader. Zijn ouders scheidden toen hij twee jaar oud was, waardoor zijn vader definitief afgekapt werd van de familie.^[4] Wayne ging naar de Lafayette Elementary School en vervolgens naar de Eleanor McMain Secondary School.^[5]

Op achtjarige leeftijd schreef Wayne zijn eerste nummer.^[6] In de zomer van 1991 ontmoette hij Bryan Williams, rapper en eigenaar van Cash Money Records. Williams toonde interesse in Wayne; op zijn antwoordapparaat stond een freestyle rap van Wayne. Williams hielp Wayne op weg; hij werd zijn mentor en betrok hem in opnamesessies van bekende artiesten van zijn label. Op elfjarige leeftijd richtte hij samen met de (14-jarige) medestudent B.G. de rapgroep The BG'z op, waarmee hij zijn allereerst collaberation album True Story opnam.^[7][8]

Op dertienjarige leeftijd schoot Wayne per ongeluk in zijn eigen borst met een 9mm-pistool.^[9] In het jaar daarop werd Wayne uitgeroepen tot erestudent van McMain Magnet School, maar een jaar later verliet Wayne het studentenleven voorgoed om zich volledig te richten op zijn muzikale carrière.^[10]

[bewerken] Muzikale carrière

[bewerken] 1999-2002: Beginjaren

Na zijn ontmoeting met Bryan Williams, zijn samenwerking met B.G. en de Hot Boys en zijn eerste nummer-1 album Guerrilla Warfare, ging Wayne zijn eigen weg.^[4] Zijn solocarrière begon met het album Tha Block Is Hot, dat op de derde positie in de Billboard 200 debuteerde een een 'platina'-status behaalde.^[4] De twee vervolgalbums Lights Out en 500 Degreez (resp. 2000 en 2002) behaalden echter de 'Gold'-status van RIAA.^[11] Critici wezen op het feit dat Wayne nog te jong was om zijn eigen weg te gaan. De samenwerking met de oudere Hot Boys compenseerde de nummers in hogere mate.^[12]

[bewerken] 2004-2011: Tha Carter-serie & Young Money

Lil Wayne tijdens een optreden in Beacon Theatre op 23 juli 2007

In de zomer van 2004 werd Wayne's album Tha Carter uitgebracht. Het album werd door critici bestempeld als 'vooruitstrevend' op zowel tekstueel gebied als rapstijl. Daarnaast werd zijn nieuwe kenmerkende uiterlijk, waaronder de komst van dreadlocks, als een positieve vooruitgang gezien.^[4] Tha Carter gaf Wayne een aanzienlijke erkenning, met een verkoopaantal van 787,000 stuks in de Verenigde Staten. Daarnaast behaalde de single "Go DJ" de vijfde positie in de R&B/hiphop-hitlijst.^[13]

Tha Carter II was de opvolger van het originele Tha Carter-album. Het album werd uitgebracht in december 2005 en werd 238,000 keer verkocht in z'n debuutweek, waarmee hij de tweede positie in de Billboard 200 behaalde.

In 2005 werd Wayne tot bestuursvoorzitter van Cash Money benoemd. Vervolgens richtte hij zijn eigen platenlabel op, Young Money Entertainment, als dochterbedrijf van Cash Money.^[14] Na twee jaar nam Wayne ontslag, en benoemde hij Cortez Bryant tot bestuursvoorzitter van beide labels.^[15]

In 2006 bracht Wayne, samen met Birdman, het album Like Father, Like Son uit. De single van dit album, "Stuntin' Like My Daddy", behaalde de 21e positie in de Billboard Hot 100. Er werd in 2010 bekendgemaakt dat er hoogstwaarschijnlijk een vervolg op dit album komt: Like Father, Like Son 2. Wanneer is nog niet helemaal zeker.

In plaats van een follow-up album op de twee succesvolle Carter-albums, bracht Wayne in de daaropvolgende jaren een flink aantal mixtapes uit, en was hij te horen op verscheidene populaire pop- en hiphopnummers.^[4][16][10] Het vervolgalbum, Tha Carter III, werd uiteindelijk uitgebracht op 10 juni 2008, verkocht meer dan een miljoen keer in z'n debuutweek en leverde Wayne vier Grammy Award's op.^[17][18] De eerste single van het album, "Lollipop", werd het meest succesvolle nummer van Lil' Wayne tot op heden (per juni 2011); het nummer behaalde de toppositie in de Billboard Hot 100. De tweede single, "Got Money", behaalde de dertiende positie in deze lijst.

In de herfst van 2008 had Wayne het idee om The Carter III opnieuw uit te brengen, met overgebleven nummers. Het album zou Rebirth genoemd worden. Enkele maanden later bevestigde hij echter dat het album wel uitgebracht zou worden, maar niet als re-release van Tha Carter III zou dienen. In plaats daarvan werd Rebirth op 2 februari 2010 uitgebracht als een (debuut-)rockalbum.^[19][20]

Het vierde album uit Tha Carter-serie, Tha Carter IV, werd uitgebracht op 28 augustus 2011 - enkele uren na zijn optreden tijdens de VMA's 2011.^{[21][22][23][24]} Momenteel werkt Wayne aan drie studioalbums: Devol, I Am Not A Human Being II (mixtape) en Rebirth 2 (mixtape).

[bewerken] Persoonlijk leven

Lil Wayne heeft vier kinderen. Zijn eerste kind, dochter Reginae, werd geboren toen Wayne vijftien jaar oud was. De moeder is Antonia "Toya" Carter (née Johnson).^[6] Wayne en Antonia waren van 2004 tot 2006 getrouwd.^[25] Zijn tweede kind, Dwayne III, werd geboren op 22 oktober 2008 in Cincinnati.^[26] Zijn derde kind, Lennox Samuel Ari, werd op 9 september 2009 geboren. De moeder van dit kind is de Amerikaanse actrice Lauren London.^[27] Zijn vierde kind, Neal, werd geboren op 30 november 2009. De moeder is zangeres Nivea.^[28]

Wayne is meerdere malen veroordeeld voor criminele activiteiten, waaronder drugsgebruik^[29] en wapenbezit^[30]. Wayne heeft tijdens een interview toegegeven dat hij geniet van het roken van marihuana, met recreatieve doeleinden.^[29] In 2010 heeft Wayne een jaar in de Rikers Island-gevangenis gezeten.^[31][32]

Wayne is aanhanger van het christendom^[33]

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums

[bewerken] Singles

Solo

Met Hot Boys

Met Eminem

Met Birdman

Met Young Money

• 2009: We Are Young Money

[bewerken] Filmografie

Lil Wayne tijdens een concert in de Rogers Arena in januari 2009.

[bewerken] Onderscheidingen en nominaties

In juni 2011 had Lil' Wayne 59 prijzen gewonnen en was hij 129 keer genomineerd. De onderstaande uitklaptabel geeft een overzicht.^[34]

[bewerken] Externe links

• Officiële website
• (en)  Lil Wayne in de Internet Movie Database

[bewerken] Bronnen en referenties

Meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina [/index.php/Commons:Lil_Wayne?uselang=nl Lil Wayne] op Wikimedia Commons.

Snoop Dogg
Snoop Dogg live tijdens een tour in april 2011
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Calvin Cordozar Broadus, Jr.
Bijnaam	Snoop Dogg
Geboren	20 oktober 1971
Land	Verenigde Staten
Jaren actief	1991-heden
Genre(s)	Pop Gangsta rap G-funk Hip hop West Coast hip hop
Label(s)	Death Row, No Limit, Capitol, Doggystyle, Geffen, EMI, Priority
Officiële website IMDb-profiel
Portaal    Muziek

Calvin Cordozar Broadus Jr. (Long Beach (Californië), 20 oktober 1971) is een Amerikaanse rapper, zanger en acteur. Hij is bekend onder zijn artiestennaam Snoop Dogg (oorspronkelijk Snoop Doggy Dogg). Hij is ook bekend als rapper in de gelegenheidsformatie 2-1-3.

[bewerken] Biografie

Als kind kwam Snoop Dogg regelmatig in aanraking met de politie vanwege het gebruik van drugs. Nadat hij van de middelbare school afkwam, zat hij gedurende drie jaar regelmatig in de gevangenis. Via zijn neef Warren G kwam hij in contact met Dr. Dre, de stiefbroer van Warren G. Op het album The Chronic van Dr. Dre rapte Snoop Dogg mee.

Tijdens de opnames van zijn debuutalbum Doggystyle samen met Dr. Dre werd Snoop Dogg in augustus 1993 gearresteerd op verdenking van moord op Phillip Woldermarian. Later werd bekend dat Woldermarian Snoop Dogg had gestalkt. Snoop Dogg werd uiteindelijk vrijgesproken van moord op grond van zelfverdediging en omdat werd aangetoond dat hij alleen de auto had bestuurd waaruit zijn bodyguard McKinley Lee de dodelijke schoten had afgevuurd. Later zou ook McKinley Lee worden vrijgesproken van moord op grond van zelfverdediging. Ondanks de vrijspraak bleef de zaak Snoop Dogg nog drie jaar achtervolgen.

In november 1994 kwam het album Doggystyle uit via het label Death Row Records. Het album kwam in de Verenigde Staten binnen op de eerste plaats van de hitparade, wat nog nooit eerder was gelukt voor een debuutalbum. Van het album kwamen enkele succesvolle singles, waaronder What's my name en Gin and Juice (met Dr. Dre). Ondanks de ophef over het moordproces en de gewelddadige en vrouwonvriendelijke teksten, verkocht het album wereldwijd goed. Het album van Snoop Dogg werd door tegenstanders van gangsta rap vaak aangevoerd ter ondersteuning van hun pleidooi voor censuur op de teksten en het labelen van de albums.

In 1994 kwam een korte film over het moordproces en de bijbehorende soundtrack Murder was the case uit.

Snoop Dogg kwam in november 1996 met zijn tweede album The Doggfather. In deze periode nam de populariteit van gangsta rap af door de moord op Tupac Shakur (een goede vriend van Snoop Dogg en Seyar) en door de controversie rondom Suge Knight, medeoprichter en eigenaar van Death Row Records.

Door de dalende populariteit van gangsta rap verschoof Snoop Dogg zijn accenten enigszins. Hij was bang na Tupac Shakur en Notorious BIG het volgende slachtoffer te worden in de strijd tussen de Westcoast en de Eastcoast rappers. Vanaf 1997 verscheen Snoop Dogg in verschillende films, waaronder enkele pornofilms. Hij liet in deze pornofilms de noeste arbeid echter over aan de professionals en hield zijn broek aan[1]. Ook trad hij op bij de alternatieve rock tournee Lollapalooza (1997). Daarnaast hield hij zich bezig met het regisseren en produceren van videoclips voor hemzelf en andere artiesten. In 2001 verscheen een autobiografie.

In 2002 kondigde Snoop Dogg aan geen wiet en alcohol meer te gebruiken, wat hij 4 maanden volhield. Later dat jaar kwam hij met het album Paid Tha Cost to Be Da Bo$.

Op 11 april 2003 ontkwam Snoop Dogg aan de dood toen hij betrokken raakte bij een schietpartij in Los Angeles. Hij reed in een stoet van vijf auto's toen drie mannen uit een andere auto het vuur op de stoet openden. Een bodyguard raakte gewond bij de aanslag.

Op 21 mei 2004 vroeg Snoop Dogg de scheiding van zijn vrouw Shante Broadus aan vanwege 'onoverkomelijke verschillen'. Hij wilde de gezamenlijke voogdij over hun drie kinderen; Corde, Cordell, and Cori. Maar later dat jaar maakte het tweetal het weer goed en de scheiding is nooit doorgezet.

Op 26 april 2006 werd Snoop Dogg op luchthaven Londen Heathrow gearresteerd omdat hij voor overlast zorgde. Hij werd de volgende dag op borg vrijgelaten en moest zich in mei 2006 in Londen melden. Hij was onderweg naar een concert in Zuid-Afrika toen hij werd opgepakt. Dat concert ging daardoor niet door.

Snoop Dogg is bekend van het gebruik van slang, dat veel in de getto’s van de Verenigde Staten wordt gesproken. Kenmerkend voor zijn slang is dat veel woorden klinken als "izz" of "izzle".

Snoop Dogg wilde ook een game produceren onder de naam "Fear and Respect", maar dit ging niet door. De reden is dat hij meende dat er al genoeg 'gangsta-games' op de markt waren.

Begin 2008 maakte Snoop Dogg bekend te stoppen met het maken van rapmuziek en in plaats hiervan zich bezig te gaan houden met het maken van rockmuziek. Ook heeft hij in 2008 samen met countrylegende Willie Nelson een countrynummer geschreven ter ere van Johnny Cash, getiteld My Medicine. Hij heeft ook te kennen gegeven dat hij een lijst heeft gemaakt waarop artiesten staan met wie hij graag wil samenwerken. Onder anderen Bono, Madonna en Mick Jagger staan op de lijst om te worden benaderd door de ex-rapper. Ook beweerde hij dat rappers muzikaal gezien te kortzichtig zijn en dat collegae op muzikaal gebied hun grenzen zouden moeten verleggen.

In 2009 sloot Snoop Dogg zich aan bij de zwarte islamitische organisatie Nation of Islam in Chicago. Hij stak daar de loftrompet over voormalig leider Louis Farrakhan. Snoop Dogg zei als leider van de hiphopgemeenschap regelmatig bij hem binnen te springen. Snoop Dogg verklaarde lid te zijn van Nation of Islam en doneerde 700 euro aan de organisatie. Hij is niet de enige rapper die zich bij de organisatie heeft aangesloten. Ice Cube ging hem al voor. Snoop Dogg bracht in december van dat jaar het album Malice N Wonderland uit met de hits Gangsta Luv (ft. The-Dream), I wanna Rock (ft. Jamie Foxx), Upside Down (ft. Nipsey Hussle & Problem) en Pronto (ft. Soulja Boy). Op 23 maart kwam dan wereldwijd het album More Malice met de hits I wanna rock (the king-g mix, ft. Jay-Z), That tree (ft. Kid Cudi), Your'e gonna love me en House Shoes plus de minimovie Malice n Wonderland, the movie.

In 2010 maakte hij samen met Katy Perry de single California Gurls.

in 2011 maakte hij samen met Big Time Rush de single Boyfriend. Dit nummer werd op de Kids Choice Award 2011 opgevoerd en eindigde voor Snoop Dogg in een mega slijmdouche.

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums

[bewerken] Singles

[bewerken] Filmografie

[bewerken] Externe link

• Officiële website

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:Snoop_Dogg?uselang=nl#mw-subcategories Snoop Dogg] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

Mitt Romney
Willard Mitt Romney
Geboren	12 maart 1947 Detroit (Michigan)
Politieke partij	Republikeinse Partij
Partner	Ann Romney (sinds 1969)
Beroep	Politicus Ondernemer Auteur
Religie	Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen (mormonen)
Handtekening
70e gouverneur van Massachusetts
Aangetreden	2 januari 2003
Einde termijn	4 januari 2007
Voorganger	Jane Swift
Opvolger	Deval Patrick
Portaal    Politiek

Willard Mitt Romney (Detroit (Michigan), 12 maart 1947) is een Amerikaans ondernemer en politicus van de Republikeinse Partij. Hij was de gouverneur van Massachusetts van 2003 tot 2007. In 2008 was Romney een kandidaat voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen. Hij is in de race voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen van 2012.

[bewerken] Biografie

[bewerken] Jeugd en opleiding

Mitt Romney is het vierde kind van Lenore en George W. Romney, een zakenman en gouverneur van Michigan in de jaren '60. Van 1969 tot 1973 was George Romney minister van volkshuisvesting en stedelijke ontwikkeling onder president Richard Nixon. De Romney zijn al generaties lang een prominente mormoonse familie,^[1] voornamelijk van Engelse afkomst.

Toen Mitt Romney vijf jaar oud was, verhuisde het gezin naar Bloomfield Hills, een welvarende voorstad in Michigan. Romneys vader werd CEO van de American Motors Corporation. George W. Romney redde het bedrijf van een faillissement en werd in een paar jaar tijd nationaal beroemd als zakenman. Mitt Romney hielp zijn vader tijdens diens eerste verkiezingscampagne voor gouverneur van Michigan en liep na die geslaagde verkiezing stage bij zijn vader.

Mitt ging naar openbare lagere scholen. Vanaf de zevende graad ging de jonge Romney naar Cranbrook School in Bloomfield Hills, een particuliere jongensschool. Romney was geen uitzonderlijke leerling en blonk evenmin uit in sportactiviteiten. In zijn laatste jaar op de middelbare school, leerde hij Ann Davies kennen, met wie hij in 1969 zou trouwen.

Mitt Romney studeerde in 1965-1966 één jaar aan Stanford University. In juli 1966 vertrok Romney naar Frankrijk als een mormoonse missionaris; dat was een traditie in de familie. De Fransen bleken moeilijk te bekeren en Romney raakte na enige tijd ontmoedigd. Hij bleef echter hard werken. In 1968 werd hij zoneleider in Bordeaux en uiteindelijk werd hij assistent van zijn zendingspresident in Frankrijk, de hoogst mogelijke positie voor een mormoonse zendeling. Romney ontwikkelde in die periode een sterke band met Frankrijk en spreekt tevens Frans.

Een aantal maanden na Romneys terugkeer naar de Verenigde Staten, huwde hij op 21 maart 1969 Anne Davies, die toen aan de mormoonse Brigham Young-universiteit was beginnen te studeren. Romney begon daarna ook aan Brigham Young te studeren. Zowel tijdens Romneys missie in Frankrijk als in zijn studententijd participeerde hij amper in de politieke protesten die toen woedden. Romney studeerde in 1971 af met een bachelordiploma in Engelse literatuur. Anne en Mitt kregen hun eerste kind, Tagg, in 1970. Ze kregen nog vier zonen in de daaropvolgende jaren: Matt (1971), Josh (1975), Ben (1978) en Craig (1981).

Mitt Romney wilde zelf graag in het zakenleven terechtkomen, maar zijn vader, die toen minister was in het kabinet van Nixon, raadde hem aan rechten te studeren. Mitt Romney is toen aan Harvard een tweeledige opleiding gaan volgen, die hem een diploma in zowel de rechten als business administration zou opleveren. Romney studeerde in 1975 cum laude af als een van de beste studenten van zijn jaar. Romney stond aan Harvard bekend als een grote optimist en harde werker.

Romney en zijn vrouw bleven in Massachusetts en kwamen in het stadje Belmont wonen met hun kinderen.

[bewerken] Ondernemerschap

Na zijn opleiding ging Romney aan de slag bij het adviesbureau Boston Consulting Group, waar hij snel opklom. In 1977 werd hij aangenomen door een ander consultancybureau, Bain & Company. In 1978 werd hij een ondervoorzitter van Bain & Company en in enkele jaren tijd stond hij bekend als een van de beste adviseurs in het bedrijf. In 1984 richtten Romney en enkele partners uit Bain & Company een private equity-bedrijf op, Bain Capital genaamd. Het eerste grote succes van Bain Capital was de investering in het startende bedrijf Staples Inc. in 1986. In 1990 vroeg het verlieslijdende Bain & Company of Romney wilde terugkeren en als CEO aan de slag wilde gaan. In januari 1991 kreeg hij de baan en slaagde erin het bedrijf opnieuw winstgevend te maken. Romney keerde terug naar Bain Capital in december 1992. Het jaar daarna begon Romney zijn kandidatuur voor een plaats in de Senaat. In 1999 verliet Romney zijn bedrijf om aan de slag te gaan als bestuursvoorzitter verantwoordelijk voor de organisatie van de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City.

Romney was tegelijkertijd geëngageerd binnen de lokale mormoonse gemeenschap. In de vroege jaren '80 was Romney het kerkelijke en administratieve hoofd van de plaatselijke kerkafdeling in Belmont (Massachusetts).

[bewerken] Senaatsverkiezing 1994

In 1994 werd Mitt Romney bekend door een mislukte poging om senator Ted Kennedy te verslaan.

[bewerken] Olympische Winterspelen 2002

In 1995 en 1998 overleden respectievelijk Romneys vader en moeder. Zijn vrouw werd in dat laatste jaar gediagnoseerd met multiple sclerose. Het koppel verhuisde om gezondheidsredenen tijdelijk naar hun vakantiewoning in Park City (Utah). Toen Romney daar het aanbod kreeg het leiderschap over de Winterspelen in Salt Lake City over te nemen, deed hij dat. Hij werd in februari 1999 officieel aangesteld als CEO van het organisatiecomité. De spelen werden geteisterd door financiële problemen en er waren bovendien allerlei beschuldigingen van omkoperij gemaakt. Mitt Romney slaagde erin om de spelen een nieuw élan te geven. Hij haalde nieuwe sponsoren binnen, zamelde geld in en herschikte het bestuur. Romney werd het publieke gezicht van de Olympische Winterspelen; die dominante rol bezorgde hem ook enige kritiek. Uiteindelijk werd Romney toch vooral geprezen voor de manier waarop hij de spelen uit de nood hielp. Zijn naam werd meermaals genoemd als een mogelijk politicus in Massachusetts of Utah of in de nationale regering van George W. Bush.

[bewerken] Gouverneur van Massachusetts

In 2002 deed Mitt Romney mee aan de gouverneursverkiezingen in Massachusetts. Door aanhangers werd Romney geprezen om zijn zakelijk talent en de manier waarop hij de Olympische Winterspelen in goede banen had geleid. In november van dat jaar werd Romney met 50% van de stemmen verkozen. Zijn Democratische tegenstander, Shannon O'Brien, had 45% van de kiezers weten te overtuigen.

Op 2 januari 2003 legde Romney de eed als gouverneur af. Als gouverneur zorgde hij voor een positieve begroting door allerhande besparingen, maar ook door prijzen op te trekken, bijvoorbeeld voor rijbewijzen. Romney loste bovendien verschillende achterpoortjes in de belastingen voor bedrijven op, wat de staat zo'n 180 miljoen dollar opleverde in de daaropvolgende twee jaar. Als een gevolg van de besparingen en prijsverhogingen nam de totale belastingsdruk toe in Massachusetts, maar ze bleef wel onder het nationale gemiddelde.

Romney was een groot voorstander van de invoering van nagenoeg universele ziektenkostenverzekering in zijn staat. Romney verzamelde consulten van verschillende politieke achtergronden en begon aan een innovatief plan te werken, dat de steun van de Democraat Ted Kennedy kreeg, die van gezondheidszorg zijn levenswerk maakte. Op 12 april 2006 ondertekende Romney de resulterende wet voor de hervorming van de gezondheidszorg. Die nieuwe wet vereist onder andere dat nagenoeg alle inwoners van Massachusetts een ziekteverzekering aanschaffen. Over of het resultaat nu progressief of conservatief is, zei Romney: "Het is liberal in die zin dat we onze burgers ziekteverzekering geven. Het is conservatief omdat het geen overname van de overheid is." Romneys hervorming van de gezondheidszorg was de eerste in z'n soort in de Verenigde Staten en werd gezien als een van Romneys grootste verwezelijkingen.

Aan het begin van zijn gouverneurschap was Romney tegen het homohuwelijk en geregistreerde partnerschappen voor partners van hetzelfde geslacht. Hij was wel voor tolerantie. Ten gevolge van een rechtszaak voor het Massachusetts Supreme Court in november 2003, die het verbod op homohuwelijk ongrondwettelijk bevond, was Romney voorstander van het toelaten van geregistreerde partnerschappen, maar niet het huwelijk. Op 11 februari 2004 keurde een grondwettelijke commissie een gelijkaardig compromis goed, maar de legislatuur legde het niet binnen de vooropgestelde termijn vast. Op 18 mei 2004, op het einde van de termijn, gaf gouverneur Romney de toestemming om homohuwelijken te registreren. Romney was zelf echter tegen het gemaakte compromis en verzette zich later tegen het homohuwelijk.

In 2005 veranderde Romney zijn houding tegenover abortus. Terwijl hij tijdens zijn campagne in 2002 nog pro-choice was, werd hij nu pro-life.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2008

Romney op een campagne-evenement in Battle Creek (Michigan) in januari 2008

Op 3 januari 2007 richtte hij een verkennend comité op om zich te richten op de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008. Op 13 februari stelde hij zich officieel kandidaat in Michigan, waar zijn vader gouverneur was van 1963 tot 1969.

Op 3 januari 2008 werd hij tweede in de caucus van Iowa achter Mike Huckabee. Zijn overwinning op 5 januari in Wyoming werd door de meeste media genegeerd. Op 8 januari werd hij weer tweede in de primary van New Hampshire achter John McCain. Op 15 januari won hij eindelijk een primary, die van Michigan, de staat waar hij geboren is. Op 19 januari won hij de caucus van Nevada, maar hij eindigde slechts als vierde in de feller bestreden voorverkiezing in South Carolina. Ook op 29 januari in Florida moest hij John McCain voor laten gaan.

Na teleurstellende resultaten op Super Tuesday, waar Huckabee verrassend vijf zuidelijke staten won en McCain de meeste en de grootste staten pakte, maakte Romney op donderdag 7 februari bekend zijn campagne te staken.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2012

Zie Uitslagen van de Republikeinse presidentiële voorverkiezingen 2012 en Amerikaanse presidentsverkiezingen 2012 voor de hoofdartikelen over dit onderwerp.

Op 11 maart 2011 kondigde Romney in een videoboodschap aan dat hij een verkennend comité gevormd had, om een mogelijke kandidatuur in de presidentsverkiezingen van 2012 te onderzoeken. Op 2 juni 2011 kondigde Romney officieel aan zich opnieuw kandidaat te stellen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012.^[2] Romney werd al snel als een van de mogelijke kopmannen in de Republikeinse voorverkiezingen gezien. Dat hij enkele jaren eerder, als gouverneur van Massachusetts, een hervorming in de gezondheidszorg van zijn staat had doorgevoerd, werd als een mogelijk struikelblok gezien.

Romney nam de leiding op het vlak van fundraising, het inzamelen van financiële steun voor zijn kandidatuur en campagne. Romneys campagne begon verder nogal onopvallend. Hoewel hij in opiniepeilingen steeds relatief goed en altijd heel stabiel scoorde, groeide Romney niet uit tot de grote kopman van de Republikeinen. In het najaar van 2011 werden tegenstanders Rick Perry, vervolgens Herman Cain, daarna Newt Gingrich en uiteindelijk Rick Santorum tot sterkste kandidaat bevonden. Op 3 januari 2012 verloor Romney de eerste Republikeinse voorverkiezing, de caucus van Iowa, met slechts 34 stemmen verschil van Rick Santorum. Vervolgens won hij ruim in de staat New Hampshire en in South Carolina werd hij tweede achter Newt Gingrich. In Florida won hij met 46%. Nadat zijn grootste uitdagers, Santorum en Gingrich, afhaakten uit de verkiezingsrace strijdt hij enkel nog tegen Ron Paul om de Republikeinse nominatie.

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:Mitt_Romney?uselang=nl#mw-subcategories Mitt Romney] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

Peter Joseph

Peter Joseph (North Carolina, Verenigde Staten, 1978), is een Amerikaans onafhankelijke filmmaker. Hij heeft drie documentaires geschreven, geregisseerd en geproduceerd, genaamd de Zeitgeist film serie. De serie bestaat uit Zeigeist: The Movie, Zeitgeist: Addendum en Zeitgeist: Moving Forward. Deze films zijn gratis te bekijken op YouTube en Peter Joseph geeft de consument toestemming om ze te downloaden. Op 1 juni 2011 is er ook een vierde Zeitgeist film aangekondigd, genaamd Zeitgeist: Beyond the Pale. Deze film staat gepland op eind 2012 of begin 2013.

Ook is hij de stichter van The Zeitgeist Movement. Deze non-profit organisatie zet zich in voor onder andere een eerlijke verdeling van de aardse grondstoffen.

[bewerken] Externe links

• Website van de Zeitgeist films
• Website van de Nederlandse tak van The Zeitgeist Movement
• Interview met Peter Joseph over wie hij is

Rod Stewart
Rod Stewart (1976)
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Roderick David Stewart
Geboren	10 januari 1945
Land	Verenigd Koninkrijk
Jaren actief	1964–heden
Officiële website
Portaal    Muziek

Roderick David (Rod) Stewart (Londen, 10 januari 1945) is een Britse rockzanger bekend om zijn rauwe bluesy stem. Hij wordt de witte met de zwarte stem genoemd of ook wel eens de laatste "song and dance man" vanwege zijn podiumpersoonlijkheid. Er zijn ruim 250 miljoen platen van hem verkocht.

Rod Stewart is CBE (Commander of the order of The British Empire), een onderscheiding die hij eind 2006 (New Year's Honours) kreeg uitgereikt door Elizabeth II vanwege zijn culturele en artistieke verdiensten voor het Verenigd Koninkrijk. Hij is ook opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame, als solist en (in 2012) als lid van zijn ex-bands The Faces en Small Faces.

[bewerken] Biografie

Op jonge leeftijd wilde Stewart voetballer worden en speelde enige tijd bij Brentford FC. Hij werkte onder meer als grafdelver, afrasteringenbouwer en bezorger. Begin jaren zestig startte zijn carrière in de muziek toen hij zich als straatmuzikant aansloot bij folkzanger Wizz Jones. Dit gezelschap reisde door Europa tot het in Spanje gearresteerd werden wegens landloperij en omdat de paspoorten van de leden verlopen waren. De muzikanten werden Spanje uitgezet en teruggestuurd naar Engeland.

Op het station van Twickenham werd hij ontdekt door Long John Baldry. Vanaf 1964 trad hij veel op met Shotgun Express, Steampacket, Long John Baldry, Julie Driscoll en Alexis Korner. Zijn eerste opvallende plaatopname was zijn virtuoze mondharmonicaspel op het nummer My Boy Lollipop van Millie Small, een skazangeresje in 1964. Hij bleef relatief onbekend totdat hij zich in 1967 aansloot bij de Jeff Beck Group met virtuoos gitaarspeler Jeff Beck, bassist Ron Wood en drummers Aynsley Dunbar en Micky Waller.

[bewerken] The Faces

Stewart (rechts) en Ron Wood tijdens een optreden van The Faces in 1975.

In 1969 verliet hij de Jeff Beck Group om samen met Ron Wood over te stappen naar The Faces. Hij bracht in datzelfde jaar nog een soloalbum uit, An Old Raincoat Won't Ever Let You Down en met The Faces het album First Step. In 1970 verscheen zijn tweede soloalbum Gasoline Alley en met The Faces Long Player.

Every Picture Tells a Story uit 1971 betekende de echt grote doorbraak voor Rod Stewart en vanaf dat moment genoot hij internationale bekendheid. Toen het B-kantje Maggie May vaak op de radio werd gedraaid kreeg hij met het album en de single gelijktijdig een nummer 1 in de Verenigde Staten en in Groot-Brittannië, iets dat in de geschiedenis van de populaire muziek nooit eerder was voorgekomen en sindsdien nog door niemand is geëvenaard. Het album Every Picture Tells A Story is opgenomen in de befaamde Rock & Roll Hall of Fame en bekleedt daar de zeventiende plaats in de top 500 van albums die de meeste invloed en verandering hebben teweeggebracht in de twintigste eeuw.

A Nod's As Good As A Wink To A Blind Horse, ook al uit 1971, bracht The Faces in deze tijd hun enige top 10-hit in de VS met het nummer Stay with me. In 1972 verscheen Never A Dull Moment, Stewarts vierde soloalbum. Samen met The Faces bracht hij ook nog eens Ooh La La uit waarop enkele nummers van de hand van Ronnie Lane. Sing It Again, de verzamelaar uit 1973 had onvoldoende ruimte om alle hits van de vier eerste soloalbums te herbergen. The Faces brachten dat jaar ook een verzamelaar uit, Snakes And Ladders, waarop hun laatste nummer 1-hit in het Verenigd Koninkrijk, Pool Hall Richard echter waren ze toch de populairste liveband in het Verenigd Koninkrijk tot ze in 1974 uit elkaar gingen. Cindy Incidentally en Pool Hall Richard stonden er weken op de eerste plaats. In 1974 brachten The Faces ook nog Coast To Coast-Averture and Beginners uit, een livealbum.

[bewerken] Succesrijke soloperiode

1974 betekende voor Stewart ook zijn laatste soloalbum voor Mercury Records, het uit Smiler gesponnen lied Farewell was niet toevallig vermits Rod de grote stap over de Atlantische Oceaan reeds plande en zijn creatiefste periode uit zijn leven afsloot om te beginnen aan zijn "lucratiefste". Het grote geld ging nu pas komen. In 1975 werd de verzamelaar van The Faces, Snakes and Ladders heruitgebracht in het zog van het succes van Atlantic Crossings, het eerste soloalbum bij Warner Bros/Atlantic.

De albums An Old Raincoat, Gasoline Alley, Never A Dull Moment, Smiler, A Nod's As Good As A Wink To A Blind Horse en Ooh La La kunnen volgens Rolling Stone Magazine gezien worden als belangrijke rockalbums. Na de periode waarin Rod Stewart op zijn populairst was volgde, volgens de muziekpers wereldwijd, niet zijn creatiefste. Hij had intussen onderdak gevonden bij Warner Bros, Atlantic. Zijn contract hield in dat alle rechten op zijn songs totaal in eigen handen bleven, Warner streek enkel procenten op voor de verkoop van platen en niet voor auteursrechten, waardoor Warner zich natuurlijk dubbel zo hard inspande voor de promotie van zijn platen. Sailing uit Atlantic Crossings (1975), en Tonight's The Night uit A Night On The Town, dat zestien weken op nummer 1 stond in de Amerikaanse Billboard in 1976. Uit Footloose And Fancy Free (1977) stamt de rocker Hot Legs.

Aan het eind van 1978 uit het album Blonds Have More Fun had hij nog een hit met het nummer Do Ya Think I'm Sexy?, waarschijnlijk het meest verguisde nummer uit zijn carrière, dat een nummer 1-hit werd over de hele wereld. Het bracht Stewart echter financieel niets op, want alle rechten werden geschonken aan het kinderfonds van Unicef.

[bewerken] Jaren 80

1980 bracht nog het album Foolish Behaviour, 1981 Tonight I'm Your's en in 1982 het dubbele livealbum Absolutely Live waar hij Tina Turner opnieuw aan het grote publiek voorstelde. Het optreden in de L.A.Forum bezorgde Tina Turner de start van haar comeback en bevestigde Rod Stewart als een van de grootste rockperformers aller tijden. Uit de tachtiger jaren dateren nog de albums Body Wishes, 1983, Camouflage, 1985, en Every Beat Of My Heart, 1986, Out Of Order, 1988, waarin hij weer helemaal terug was met de hit Infatuation. 1989 bracht de vierdelige verzamelaar Storyteller.

[bewerken] Jaren 90

Daarna nam zijn productiviteit wat af en stond hij meer bekend als rockster dan om zijn muzikale talent. Uit die periode kwamen twee rocksongs, Hot Legs en Foolish Behaviour, en I Was Only Joking, een zelfreflectie met de nodige humor en emotie.

In 1993 nam hij samen met Sting en Bryan Adams de hit All for Love op voor de film The Three Musketeers. Dit werd door sommige fans als een groter dieptepunt dan Do Ya Think I'm Sexy in zijn carrière gezien.

Rod Stewart gaf in 1994 een gratis concert op het strand van Copacabana, dat meer dan 3,5 miljoen bezoekers trok. Dit werd vermeld in het Guinness Book of Records. Er moet bij worden gezegd dat het ook Oudejaarsavond was en alle mensen die op het strand aanwezig waren en feestvierden werden meegeteld.

Unplugged And Seated bewees in 1995 nogmaals het livetalent van Rod Stewart die een eerlijke traan niet schuwde als hij de cover van Van Morrison, Have I Told You Lately aan zijn toenmalige echtgenote Rachel Hunter opdroeg.

[bewerken] Jaren 00

In 2002 keerde Rod terug in de top van de albumlijsten met It Had To Be You, een verzameling van oude klassiekers van Cole Porter tot Nat King Cole uit de jaren '20 en '30 . De verkoop staat op 4.200.000 exemplaren, wat een unicum is in de jaren van downloaden. Eind 2003 keerde hij terug met het album As Time Goes By waarmee hij de tweede plaats bezette in de Amerikaanse en de Canadese en de eerste in de Australische albumhitlijst in november 2003.

2004 luidde voor Rod Stewart financieel het succesvolste jaar in zijn carrière tot nu toe in. Hij ging op tournee in de Verenigde Staten en Canada met een volledig uitverkochte stadiontournee die liep van januari tot augustus, getiteld From Maggy May to the Great American Songbook. De show bestond uit twee delen: een eerste deel van goed anderhalf uur rock en afsluitend een half uur Amerikaanse klassiekers. Rod kreeg voor iedere avond, gemiddeld 22 avonden per maand en dit voor acht maanden, een miljoen Amerikaanse dollar binnen.

Na de tour ging Stewart samen met Ronnie Wood de studio in voor de afwerking van hun album You'll Strut, I'll Sing.

19 oktober 2004 verscheen de derde en laatste in de serie Great American Songbooks, genaamd Stardust, dat meteen doorstootte naar de nummer 1-positie in de Amerikaanse albumcharts. Gasten zijn onder andere Eric Clapton, Stevie Wonder en Dolly Parton. Ter aanvulling: er zijn nog twee Songbook-albums, een Greatest Rock Songs en een Soulbook-album verschenen. In 2011 tekent Stewart bij UMG Universal Music Group om opnieuw een zelfgeschreven album uit te brengen in de loop van, (verwacht) 2012. Dit zou hem terug op het goede spoor moeten gaan brengen en Stewart weer artistiek relevant maken.

[bewerken] Privéleven

Rod Stewart trouwde driemaal en had verscheidene andere relaties. Vijf verschillende vrouwen kregen in totaal acht kinderen van hem. Zijn eerste kind is dochter Sarah Thubron (geboren in 1964). Moeder is Susannah Boffey met wie Stweart een tienerromance had. Hij trouwde voor het eerst op 6 april 1976, met Alana Collins. Met haar kreeg hij twee kinderen: dochter Kimberly (geboren 21 augustus 1979) en zoon Sean (geboren 1 september 1980). Hij scheidde van haar in 1984. Op 17 juni 1987 werd Rod vader van derde dochter Ruby met als moeder Kelly Emberg. Rods tweede echtgenote was Rachel Hunter. De huwelijksplechtigheid was op 15 december 1990. Dit paar kreeg twee kinderen: Dochter Renee (geboren 1 juni 1992) en zoon Liam McAlister (geboren 4 september 1994). Op 4 juni 2005 vroeg hij officieel de scheiding aan van Hunter, met wie hij vanaf 1999 gescheiden leefde. Op 26 mei 2005 werd bekend dat Penny Lancaster zwanger van Stewart was. Op 27 november 2005 werd Stewarts derde zoon geboren, Alastair. Op 16 juni 2007 trouwde Rod met Lancaster in La Cervara nabij Portofino, Italië in aanwezigheid van ongeveer honderd familieleden en vrienden. Met haar kreeg Rod Stewart ook zijn achtste kind, zoon Alden, op 16 februari 2011.

[bewerken] Invloed op anderen

Rod Stewart solo en vooral ook Rod Stewart samen met de Faces wordt door vele artiesten als hun grote voorbeeld genoemd, zoals o.a. Alanis Morissette, The Black Crowes, Stereophonics, Pearl Jam (die zelfs enkele riffs van de Faces geleend hebben) tot zelfs Rage Against The Machine.

Paul Cook en Steve Jones van de Sex Pistols hebben jaren na hun punkglorie toegegeven dat het nummer Pool Hall Richard (1973) van de hand van Rod Stewart en Ron Wood voor hun de eerste echte Britse punk-song was, de tekst Bang go the Queen, she's so obscene, her hands are dirty but her image clean, Pool Hall Richard, kid you're wicked, whe now! zegt genoeg.

Rod Stewart zelf is een groot bewonderaar van zanger en acteur Elvis Presley. Hij zei eens: "Elvis was en is nog steeds The King en zal dat altijd blijven, dat staat buiten kijf. Mensen als ikzelf, Mick Jagger en al die anderen volgden hem alleen in zijn voetsporen." Tot zijn grote voorbeelden behoren tevens Sam Cooke , Otis Redding en Aretha Franklin van wie hij Natural Woman bewerkte tot Natural Man voor zijn in 1974 verschenen album Smiler.

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums