BBC FOUR

Ten artykuł dotyczy telewizji. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

BBC
Centrum Telewizyjne BBC w Londynie
Forma prawna	korporacja medialna
Data założenia	1922
Siedziba	Londyn, Wielka Brytania
Branża	media
Produkty	radio i telewizja
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Studio BBC News

Broadcasting House w Londynie, remontowana i rozbudowywana obecnie historyczna siedziba BBC, która wkrótce znów stanie się jej głównym ośrodkiem

Siedziba północnoirlandzkiego oddziału BBC w Belfaście

BBC New Media Village w Londynie

BBC (skrót od British Broadcasting Corporation, Brytyjska Korporacja Nadawcza) – główny brytyjski publiczny nadawca radiowo-telewizyjny, największa tego rodzaju instytucja na świecie^[1].

Powstała w 1922 r. z inicjatywy sześciu firm zajmujących się produkcją sprzętu radiowego, które chciały prowadzić przy jej pomocy eksperymentalne nadawanie^[2]. Korporacja utrzymuje się z produkcji własnych programów, abonamentu telewizyjnego (osiem kanałów telewizyjnych) i zysków należących do niej przedsiębiorstw. W Wielkiej Brytanii nie emituje reklam ani płatnych ogłoszeń firm czy instytucji. Jej część, BBC Worldwide, działa na zasadach komercyjnych^[3].

[edytuj] Brytyjskie telewizyjne stacje BBC

Aktualnie działające stacje:

• BBC One – Pierwszy kanał brytyjskiej telewizji publicznej. W wersji HD (BBC One HD) na platformach cyfrowych.
• BBC Two – Drugi kanał brytyjskiej telewizji publicznej
• BBC Three – Trzeci kanał BBC (dla młodzieży dorosłej)
• BBC Four – Czwarty kanał BBC (dokument, kultura i sztuka)
• CBeebies – kanał dla dzieci
• CBBC – Kanał młodzieżowy
• BBC News – 24-godz. kanał informacyjny
• BBC Parliament – Kanał parlamentarny
• BBC HD – Kanał HD BBC
• BBC Alba – kanał w języku szkockim gaelickim
• BBC Sport - kanał sportowy BBC

BBC One i BBC Two są ogólnodostępne naziemne w systemie analogowym, pozostałe są dostępne wyłącznie cyfrowo poprzez satelitę (platforma cyfrowa Sky Digital lub w przekazie niekodowanym z Astry 2D), w kablówce i również w naziemnej telewizji cyfrowej (Freeview). Można je odbierać również poza Wielką Brytanią, ale tylko za pomocą dużej anteny satelitarnej (z wyjątkiem BBC News i BBC Parliament, które są na łatwo dostępnej Astrze 2A).

Zlikwidowane stacje:

• BBC Choice – zastąpiona przez BBC Three
• BBC Knowledge (UK) – zastąpiona przez BBC Four
• BBC Television Service – zastąpiona przez BBC TV

Bloki programowe:

• BBC News – blok programów informacyjnych na kanałach BBC One oraz BBC Two

[edytuj] BBC na świecie

 Osobny artykuł: BBC Worldwide.

Większość zagranicznej działalności BBC wyłączona została do osobnej spółki, BBC Worldwide, która w przeciwieństwie do zasadniczej części korporacji, działa na zasadach czysto komercyjnych. Jedynymi kanałami telewizyjnymi na rynki zagraniczne nie nadawanymi przez BBC Worldwide, lecz BBC World Service, są arabskojęzyczny kanał informacyjny BBC Arabic i jego odpowiednik w języku perskim BBC Persian.

[edytuj] Stacje radiowe BBC

Aktualnie działające stacje:

• BBC Radio 1
• BBC Radio 2
• BBC Radio 3
• BBC Radio 4
• BBC Radio 5 Live
• BBC 1Xtra
• BBC Radio 5 Live Sports Extra
• BBC 6 Music
• BBC Radio 7
• BBC Asian Network
• BBC World Service
• 46 stacji regionalnych

Zlikwidowane stacje:

• BBC Allied Expeditionary Forces Programme
• BBC Forces Programme
• BBC General Forces Programme
• BBC Home Service, zastąpiona przez BBC Radio 4
• BBC Light Programme, podzielona między BBC Radio 1 i BBC Radio 2
• BBC National Programme
• BBC Radio 5, zastąpiona przez BBC Radio 5 Live
• BBC Regional Programme
• BBC Third Programme, zastąpiona przez BBC Radio 3
• Scud FM

[edytuj] Logo

Logo korporacji zmieniło się 2 razy. Od 1922 do 1963 logiem były trzy czarne litery (dwie pierwsze B, trzecia C). Od 1963 do 1997 logiem były trzy czarne romby (w pierwszym i w drugim rombie litera B, w trzecim C). Od 1997 logiem są trzy czarne kwadraty (w pierwszym i w drugim kwadracie litera B, w trzecim litera C).

[edytuj] Zobacz też

  W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
BBC

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat likwidacji 10 sekcji językowych BBC

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
BBC

• sekcja polska BBC
• dirac

Przypisy

p • d • e British Broadcasting Corporation (BBC) Kanały telewizyjne na rynek brytyjski BBC One • BBC Two • BBC Three • BBC Four • BBC News • BBC Parliament • CBBC • CBeebies • BBC HD Kanały telewizyjne na rynki zagraniczne BBC World News • BBC America • BBC Entertainment • BBC Knowledge • BBC Lifestyle • CBeebies • BBC Arabic • BBC Persian • UKTV (Australia i Nowa Zelandia) • BBC HD Kanały telewizyjne joint venture BBC Canada • BBC Kids • UKTV (Europa) • BBC Alba Kanały radiowe BBC World Service • BBC Radio 1 • BBC Radio 1Xtra • BBC Radio 2 • BBC Radio 3 • BBC Radio 4 • BBC Radio 4 Extra • BBC Radio 5 Live • BBC Radio 5 Live Sports Extra • BBC 6 Music • BBC Asian Network • Stacje regionalne Filie komercyjne BBC Worldwide • BBC Studios and Post Production

p • d • e BBC na rynku polskim Kanały obecnie BBC Entertainment • BBC HD • BBC Knowledge • BBC Knowledge HD • BBC Lifestyle • BBC World News • CBeebies Kanały wycofane BBC Prime Sieć BBC Worldwide • Sekcja polska BBC

p • d • e Europejska Unia Nadawców   Konkursy i festiwale Konkurs Piosenki Eurowizji • Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci • Konkurs Eurowizji dla Młodych Muzyków • Konkurs Tańca Eurowizji • Konkurs Eurowizji dla Młodych Tancerzy • Konkurs Talentów Eurowizji   Członkowie ARD • ARMR • ARMTV • BBC • BHRT • BNR • BNT • BTRC • C1R • C+ • CLT/RTL • COPE • CyBC • ČRo • ČT • DR • E1 • ENRS • ENTV • ERR • ERSL • ERT • ERTT • ERTU • FTV • GPB • HRT • IBA • İTV • JRTV • LJB • LR • LRT • LTV (Litwa) • LTV (Łotwa) • MRT • MTV • MTV3 • NPO • NRK • NRU • NTU • ORF • PBS • PR • RAI • RDO • RFI • RMC • ROR • RTBF • RTCG • RTÉ • RTP • RTR • RTS • RTSh • RTVA • RTVE • RTSlo • RÚV • SER • SMRTV • SNRT • SR (Słowacja) • SR (Szwecja) • SRF • SRG SSR • STV • SVT • TDA • TF1 • TG4 • TL • TMC • TRM • TRTK • TV2 (Dania) • TV2 (Norwegia) • TV4 • TVP • TVR • UKIB • UR • VR • VRT • YLE • ZDF

Will Smith
Will Smith w 2011 roku
Prawdziwe imię i nazwisko	Willard Christopher Smith, Jr.
Data i miejsce urodzenia	25 września 1968  Stany Zjednoczone Filadelfia, Pensylwania
Zawód	aktor, producent filmowy, raper
Współmałżonek	Sheree Zampino (1992–1995) Jada Pinkett Smith (od 1997)
Lata aktywności	od 1985
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Willard Christopher "Will" Smith, Jr. (ur. 25 września 1968^[1]) – amerykański aktor, producent filmowy i raper. W kwietniu 2007 roku określony przez tygodnik Newsweek mianem najbardziej wpływowego aktora w Hollywood^[2]. Smith był dwukrotnie nominowany do Nagrody Akademii Filmowej, a także czterokrotnie do Złotych Globów; zdobył ponadto kilka statuetek Grammy.

Pod koniec lat 80. XX wieku Smith uzyskał umiarkowany rozgłos jako raper, działając pod pseudonimem The Fresh Prince. W 1990 roku zaczął występować w serialu telewizyjnym Bajer w Bel-Air, dzięki czemu jego popularność gwałtownie wzrosła. W połowie lat 90., Smith porzucił telewizję na rzecz kina, występując w wielu filmowych blockbusterach. Will jest jedynym aktorem w historii, którego osiem kolejnych obrazów zarobiło ponad 100 milionów dolarów i zadebiutowało na szczycie box office'u w Stanach Zjednoczonych^[3].

Czternaście z dziewiętnastu filmów, w których zagrał Smith osiągnęło międzynarodowe zyski w wysokości ponad 100 milionów dolarów każdy, natomiast kolejne cztery obrazy z jego udziałem wygenerowały zyski powyżej 500 milionów dolarów. Globalny dochód wszystkich filmów, w jakich wystąpił Smith wynosi ok. 5.7 miliardów dolarów^[4].

[edytuj] Wczesne życie

Will urodził się i dorastał w Filadelfii, jako jedno z czwórki dzieci Caroline i Willarda Smithów. Jego matka, Caroline, była administratorką w kuratorium oświaty w Filadelfii, a jego ojciec, Willard Christopher Smith, Sr., był inżynierem zajmującym się urządzeniami chłodniczymi^[5][6]. Rodzice Smitha zdecydowali się na separację, gdy ten miał 13 lat, jednak ich rozwód nastąpił dopiero, gdy Will ukończył 30 lat^[7][8].

Wbrew powszechnej opinii, Smith nie odrzucił propozycji stypendium na Massachusetts Institute of Technology (MIT); Will nigdy nie aplikował do szkoły wyższej, mimo że włączony został do programu dla przyszłych studentów MIT^[9][8]. Smith wytłumaczył tę sytuację w jednym z wywiadów: "Moja mama, która pracowała w kuratorium oświaty, miała przyjaciela, będącego kierownikiem przyjęć w MIT. Osiągnąłem całkiem wysokie wyniki SAT, a oni potrzebowali czarnych dzieci, więc prawdopodobnie zostałbym przyjęty, ale ja nie zamierzałem iść do college'u."^[10]

[edytuj] Kariera muzyczna i filmowa

Will Smith w 1993 roku podczas ceremonii rozdania nagród Emmy

[edytuj] Początki kariery (1985–1995)

Smith zaczął swoją działalność muzyczną jako MC w formacji hip hopowej DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince. Utworzył ją wraz z przyjacielem z dzieciństwa Jeffreyem "DJ Jazzy Jeffem" Townesem – turntablistą i producentem, a także Clarence'em "Ready Rock C" Holmesem – beatboxerem. Trio słynęło z humorystycznych, radiowych utworów, takich jak "Parents Just Don't Understand" oraz "Summertime". W 1988 roku grupa DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince zdobyła pierwszą nagrodę Grammy w kategorii rapowej. Wraz z początkami kariery, Smith prowadził rozrzutny styl życia i nie wywiązywał się z opłat związanych z podatkiem dochodowym^[11]. W konsekwencji, Internal Revenue Service wycenił jego dług względem państwa na kwotę 2.8 milionów dolarów, zajmując część dochodu aktora oraz jego prywatnych posesji^[11]. W 1990 roku Smith był bliski bankructwa, jednak przełomem w jego sytuacji okazał się kontrakt z telewizją NBC i rola w sitcomie Bajer w Bel-Air.

Serial odniósł duży sukces i na dobre zapoczątkował karierę aktorską Smitha. Sam Will stwierdził, że jego celem było stanie się "największą gwiazdą filmową na świecie", dlatego dokładnie studiował wspólne cechy największych hitów kasowych w historii^[7].

[edytuj] Przełom w karierze filmowej (1996–2000)

W 1996 roku Smith zagrał główną rolę w filmie Dzień Niepodległości, który stał się drugim najbardziej dochodowym obrazem w historii ówczesnego box office'u wszech czasów^[12]. W roku 1998 Will wystąpił u boku Gene Hackmana w filmie Wróg publiczny. Następnie odrzucił on propozycję roli Neo w serii Matrix na rzecz obrazu Bardzo dziki zachód. Pomimo rozczarowania związanego z komercyjnym zyskiem Bardzo dzikiego zachodu, Smith przyznał, że nie żałuje swojej decyzji, dodając, iż występ Keanu Reevesa jako Neo był zdecydowanie lepszy, niż to, co on sam mógłby pokazać w tej roli^[13].

[edytuj] Sukces międzynarodowy (od 2001)

Smith we wrześniu 2009 roku

W 2005 roku Smith został wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, jako że w ciągu 24-godzin obecny był na rekordowych 3 premierach filmowych^[14].

10 grudnia 2007 roku Smith pozostawił odcisk swojej dłoni i stopy przed Grauman's Chinese Theatre na Hollywood Boulevard^[15]. 14 grudnia tego samego roku premierę miał kolejny film z jego udziałem, Jestem legendą^[16]. Jeden z recenzentów napisał, że sukces komercyjny obrazu "ugruntował pozycję Smitha jako najbardziej dochodowej postaci w Hollywood"^[17].

W specjalnym programie Barbary Walters, który 4 grudnia 2008 roku wyemitowała telewizja ABC, Smith przedstawiony został jako jedna z dziesięciu najbardziej fascynujących postaci 2008 roku^[18].

Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama przyznał, że jeśli kiedykolwiek powstanie film o jego życiu, chciałby, aby w jego rolę wcielił się Will Smith^[19]. Obama powiedział również, że rozmawiał ze Smithem o możliwości nakręcenia obrazu o wyborach z 2008 roku, jednak nie może to nastąpić przed końcem jego prezydencji^[19].

19 sierpnia 2011 roku potwierdzono oficjalnie, że Smith wrócił po kilku latach przerwy do studia nagraniowego, gdzie wraz z producentem La Marem Edwardsem pracuje nad nowym albumem muzycznym^[20].

Smith pracuje obecnie na planie filmu Faceci w czerni III, którego premiera przewidziana jest na 2012 rok. Jednocześnie będzie to pierwszy od czterech lat obraz, w którym zagra Will. Ponadto, w fazie preprodukcji znajduje się film The Last Pharaoh, w którym Will zagra główną rolę – faraona Taharki^[21]. W 2013 roku odbędzie się premiera kolejnego obrazu z jego udziałem, After Earth, w którym Willowi na ekranie będzie partnerował jego syn, Jaden^[22]. Podczas wizyty w programie The Mo'Nique Show na antenie BET, Martin Lawrence potwierdził, że prace nad filmem Bad Boys III zostały rozpoczęte, jednak data debiutu produkcji nie jest jeszcze znana^[23].

[edytuj] Życie prywatne

Will Smith z żoną Jadą i dziećmi, Jadenem i Willow, prowadząc koncert z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla w 2009 roku, w Oslo

W 1992 roku Smith poślubił Sheree Zampino, z którą ma jednego syna – Willarda Christophera Smitha III, znanego również jako "Trey". Rozwód pary nastąpił już trzy lata po zawarciu ślubu, w 1995 roku. W 1998 roku Trey pojawił się w wideoklipie Willa do piosenki "Just the Two of Us".

W 1997 roku odbył się ślub Smitha z aktorką Jadą Pinkett. Para posiada dwójkę dzieci: Jadena Christophera Syre'a (ur. 1998) oraz Willow Camille Reign (ur. 2000). Jaden zagrał syna Willa w filmie W pogoni za szczęściem (2006), zaś Willow wcieliła się w rolę jego córki w obrazie Jestem legendą (2007). Jako wzór, z którego czerpie w wychowaniu własnych dzieci, Smith wymienia swojego ojca: "Patrzę na mojego tatę i to, jak wiele wysiłku wkładał, by wykarmić i ubrać czwórkę dzieci, i do tego wciąż znajdował czas, by spędzać z nami swój czas."^[24]

Smith posiada prywatne rezydencje na Star Island w Miami Beach, w Los Angeles, Filadelfii oraz w Sztokholmie^[25].

Will, wraz z bratem Harrym Smithem, jest właścicielem firmy Treyball Development Inc.; nazwa pochodzi od imienia jego pierwszego syna^[26].

W 2004 roku Smith znalazł się na liście 40 najbogatszych osób w Stanach Zjednoczonych, które nie ukończyły 40 roku życia^[27]. W 2008 roku magazyn Forbes uznał Smitha za najlepiej zarabiającego aktora na świecie, z rocznym dochodem powyżej 80 milionów dolarów^[28].

W 2008 roku Smith wsparł finansowo kampanię prezydencką Demokraty Baracka Obamy^[29]. 11 grudnia 2009 roku Will, wraz z żoną Jadą, poprowadzili w Oslo koncert z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla, którą otrzymał Obama^[30].

Smith przyznał, że studiował wiele religii, w tym scjentologię, wypowiadając się o niej w pozytywnym świetle: "Myślę, że wiele idei scjentologii jest wspaniałych i rewolucyjnych, a zarazem nie-religijnych."^[31][32] Dodał ponadto: "98% scjentologów jest takich samych, jak ci, którzy hołdują Biblii... Nie uważam, że jeśli ktoś zamiast słowa 'duch' używa określenia 'thetan', zmienia się jego właściwa definicja."^[33]. Jednocześnie Smith zaprzeczył, jakoby miał być członkiem Kościoła Scjentologicznego: "Jestem chrześcijaninem. Studiuję wszystkie religie i szanuję wszystkich ludzi oraz wszystkie życiowe drogi."^[34] Aktor dorastał należąc do Kościoła Baptystów, podobnie jak jego rodzina^[35] W 2007 roku Will przekazał 1.3 miliona dolarów na cele charytatywne, z czego 450 tysięcy trafiło do dwóch organizacji chrześcijańskich, natomiast 122 tysiące przekazane zostały organizacjom scjentologicznym; pozostałe środki przeznaczono na między innymi meczet w Los Angeles, kościoły i szkoły chrześcijańskie, a także Yitzhak Rabin Memorial Center w Izraelu^[36]. Will i Jada założyli w Calabasas, w Kalifornii prywatną szkołę podstawową – New Village Leadership Academy, która wzbudziła kontrowersje ze względu na wykorzystanie Study Tech, metody nauczania, stworzonej przez L. Rona Hubbarda, założyciela Kościoła Scjentologicznego^[37].

[edytuj] Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Willa Smitha.

• Rock the House (1987)
• He's the DJ, I'm the Rapper (1988)
• And in This Corner... (1989)
• Homebase (1991)
• Code Red (1993)
• Big Willie Style (1997)
• Willennium (1999)
• Born to Reign (2002)
• Lost and Found (2005)

[edytuj] Filmografia

[edytuj] Aktor

[edytuj] Film

[edytuj] Telewizja

[edytuj] Producent

[edytuj] Zyski filmów w box office'u

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Will Smith w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Will Smith w bazie filmweb.pl

Gary Barlow
Gary Barlow na scenie podczas koncertu z Take That (2007)
Pseudonim	Kurtis Rush
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1971 Frodsham
Instrument	śpiew, fortepian
Gatunek	Muzyka Pop
Aktywność	od 1990
Zespół
Take That
Strona internetowa

Ten artykuł od 2010-03 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Aby uczynić artykuł weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Gary Barlow (ur. 20 stycznia 1971 w Frodsham) – angielski piosenkarz, tekściarz, pianista i producent. Członek grupy Take That, grającej głównie muzykę pop, był jednym z odnoszących największy sukces tekściarzy lat 90., produkując 16 przebojów w ciągu dekady. Na swoim koncie ma dwukrotny tytuł zwycięzcy rankingu Top 40 UK Singles jako piosenkarz solo oraz jest pięciokrotnym zdobywcą prestiżowej nagrody Ivor Novello Awards.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy solo

[edytuj] Single

[edytuj] Albumy wraz z grupą Take That

 Osobny artykuł: Dyskografia Take That.

• Take That & Party (1992)
• Everything Changes (1993)
• Nobody Else (1995)
• Beautiful World (2007)
• The Circus (2008)

[edytuj] Książki

• Gary Barlow: My Take. Bloomsbury Publishing 2006, ISBN 978-0-7475-8764-4
• Gary Barlow: My Take. Bloomsbury Publishing 2007, ISBN 978-0-7475-8806-1 (Dwukrotnie wydana – wersja druga uwzględnia w treści wskrzeszenie Take That)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Gary'ego Barlowa (ang.)

p • d • e Take That Gary Barlow • Jason Orange • Howard Donald • Mark Owen Robbie Williams Albumy studyjne Take That and Party • Everything Changes • Nobody Else • Beautiful World • The Circus • Progress Albumy koncertowe The Greatest Day - Take That Present: The Circus Live Kompilacje Greatest Hits • The Best Of Take That • Forever... Greatest Hits • Never Forget: The Ultimate Collection • The Platinum Collection Single "Do What U Like" • "Promises" • "Once You've Tasted Love" • "It Only Takes a Minute" • "I Found Heaven" • "A Million Love Songs" • "Could It Be Magic" • "Why Can't I Wake Up With You" • "Pray" • "Relight My Fire" • "Babe" • "Everything Changes" • "Love Ain't Here Anymore" • "Sure" • "Back for Good" • "Never Forget" • "How Deep Is Your Love" • "Patience" • "Shine" • "I'd Wait for Life" • "Reach Out" • "Rule the World" • "Greatest Day" • "Up All Night" • "The Garden" • "Said It All" Wideografia Take That And Party • Take That: Live at Wembley • Take That – Everything Changes • Take That: Live in Berlin • Hometown: Live at The G-Mex • Take That: Nobody Else – The Movie • Greatest Hits • Never Forget: The Ultimate Collection • Take That: For the Record • Take That: The Ultimate Tour • Beautiful World Live • Take That Present: The Circus Live

Graham Norton
Graham Norton w 2004 roku.
Prawdziwe imię i nazwisko	Graham William Walker
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1963 r. Clondalkin, Irlandia
Zawód	aktor, komik
Multimedia w Wikimedia Commons

Graham Norton, właściwie Graham William Walker (ur. 4 kwietnia 1963 r.^[1]) – irlandzki aktor, komik i prezenter telewizyjny. Trzykrotny (2000-2002) laureat nagrody BAFTA TV.

[edytuj] Biogram

Urodzony w Clondalkin, predmieściu Dublina, dorastał w Bandon w hrabstwie Cork. By przenieść się do San Francisco, porzucił studia na University College Cork.

Prowadził swoje autorskie programy telewizyjne: So Graham Norton (Channel 4), V Graham Norton (Channel 4), The Graham Norton Effect (Comedy Central), Strictly Dance Fever (BBC One) oraz Graham Norton's Bigger Picture (BBC One).

Przez pięć lat był związany ze Scottem Michaelsem, amerykańskim pisarzem^[2]. W roku 2002 spotykał się z Carlem Austinem, zdobywcą tytułu Mr Gay UK^[3].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Graham Norton w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Graham Norton w bazie filmweb.pl

Jeremy Charles Robert Clarkson Jezza
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1960 Anglia, Doncaster
Zawód	dziennikarz telewizyjny, prezenter, pisarz
Miejsce zamieszkania	Chipping Norton, Oxfordshire, Anglia Langness, Wyspa Man
Edukacja	Repton School Hill House School
Pracodawca	BBC, The Sun, The Sunday Times
Wzrost	1,96 m
Rodzice	Shirley i Eddie Clarkson
Małżeństwo	Alexandra James (1989–1990) Frances Cain (1993–obecnie)
Dzieci	3
Multimedia w Wikimedia Commons
Jeremy Clarkson w Wikicytatach

Jeremy Charles Robert Clarkson (ur. 11 kwietnia 1960 w Doncaster) – angielski dziennikarz telewizyjny, zajmujący się motoryzacją oraz prezenter programu Top Gear (razem z Jamesem Mayem i Richardem Hammondem), a także publicysta i podróżnik.

[edytuj] Biografia

Clarkson zdobywał wykształcenie w szkole średniej w Repton, z której – jak twierdzi – został usunięty za naganne zachowanie. Po opuszczeniu szkoły, pracował w firmie swoich rodziców, gdzie zajmował się sprzedażą zabawek - Misiów Paddingtonów. Następnie zatrudnił się w redakcji Rotherham Advertiser, gdzie doskonalił swoje umiejętności dziennikarskie. Wspólnie z Jonathanem Gillem założył następnie Motoring Press Agency, która prowadziła przeznaczone dla prasy lokalnej testy samochodów. Recenzje samochodów autorstwa Clarksona trafiały też do specjalistycznych magazynów samochodowych, takich jak Performance Car.

Prowadzi w BBC cykliczny program poświęcony samochodom oraz sportom motorowym Top Gear. Był także prezenterem cyklu Jeremy Clarkson's Extreme Machines, w którym zajmował się innymi pojazdami - samolotami, okrętami podwodnymi oraz amfibiami. Clarkson pisze także cotygodniowe felietony do The Sunday Times i do The Sun.

Prezenter miał wypadek samochodowy podczas kręcenia zdjęć do dwunastej serii Top Gear, gdy celowo wjechał w ścianę z cegieł samochodem ciężarowym, jednak siła zderzenia była znacznie intensywniejsza niż przewidywano. Jest to pierwszy tak poważny wypadek Clarksona od 31 lat^[1].

W trakcie kręcenia programu Top Gear, Clarkson odbył wiele podróży po całym świecie, m.in. przepłynął samochodem-amfibią własnej konstrukcji przez kanał La Manche wspólnie z Richardem Hammondem i Jamesem Mayem. Clarkson i May są ponadto pierwszymi ludźmi, którzy dotarli samochodem na północny biegun geomagnetyczny (78°35'07"N, 104°11'09"W). Wyprawa była elementem zorganizowanego na potrzeby Top Gear wyścigu z psim zaprzęgiem Richarda Hammonda.

[edytuj] Samochody

Samochody, które obecnie posiada Jeremy lub ktoś z jego rodziny:

• Alfa Romeo GTV6
• Aston Martin V8 Vantage
• BMW Z1
• Caterham Seven R400
• Chevrolet Corvette ZR1
• Ferrari F355
• Ford Focus
• Ford GT
• Ford Escort RS Cosworth
• Jaguar XJR
• Lamborghini Gallardo Spyder
• Lotus Elise 111S
• Mitsubishi Lancer Evolution
• Mercedes-Benz 600 Grosser
• Mercedes-Benz CL 600
• Mercedes-Benz SL 55 AMG
• Mercedes-Benz CLK 63 AMG Black Edition
• Mercedes-Benz SLS AMG
• Range Rover TDV8 Vogue SE
• Toyota Land Cruiser Amazon
• Volvo 850
• Volvo XC90

[edytuj] Książki

W Polsce ukazały się nakładem krakowskiego wydawnictwa Insignis Media następujące książki jego autorstwa:

• Świat według Clarksona (The World According To Clarkson) - zbiór felietonów
• Wiem, że masz duszę (I Know You Got Soul) - zbiór 21 esejów o ulubionych maszynach Clarksona
• I jeszcze jedno... Świat według Clarksona 2 (And Another Thing...) - zbiór felietonów
• Motoświat (Motorworld) z płytą DVD - zbiór reportaży z podróży Clarksona
• Wściekły od urodzenia (Born to be Riled) - najobszerniejszy dotychczas zbiór felietonów, w podtytule "Pisma zebrane Jeremy'ego Clarksona"
• Nie zatrzymasz mnie (Don't Stop Me Now) - zbiór felietonów opisujących samochody, wydany również w pełnokolorowej wersji albumowej
• Świat według Clarksona, część 3: Na litość boską! (For Crying Out Loud: The World According to Clarkson: v. 3) - zbiór felietonów
• Doprowadzony do Szału (Driven to Distraction) - zbiór felietonów
• Świat według Clarksona, część 4: W czym problem? - zbiór felietonów

Oprócz nich Clarkson napisał:

• 1996 "Clarkson on Cars: Writings and Rantings of the BBC's Top Motoring *Correspondent"
• 1997 "Clarkson's Hot 100"
• 1998 "Jeremy Clarkson's Planet Dagenham: Drivestyles of the Rich and Famous"
• 2000 "Jeremy Clarkson on Ferrari"
• 2001 "Jeremy Clarkson's Ultimate Ferrari"
• 2010 "How Hard Can it Be: The World According to Clarkson v. 4" - zbiór felietonów

[edytuj] Filmy/DVD

Clarkson jest także autorem wielu filmów motoryzacyjnych. Ukazują się one co roku od 1996, produkowane przez wytwórnię On the Box. Jak na Jeremy'ego przystało, w każdym filmie niszczony jest przynajmniej jeden okropny według niego samochód. Każdy film posiada główny motyw (np. ukazanie tego, że wszystkie Amerykańskie samochody są kiepskie), pojawia się w nich także tajemniczy, znany z programu Top Gear, Stig.

• Jeremy Clarkson: Motor Mayhem (1995)
• Jeremy Clarkson: Unleashed on Cars (1996)
• Apocalypse Clarkson (1997)
• The Most Outrageous Jeremy Clarkson Video in the World...Ever! (1998)
• Jeremy Clarkson: Head to Head (1999)
• Jeremy Clarkson At Full Throttle (2000)
• Clarkson's Top 100 Cars (2001)
• Clarkson: No Limits (2002)
• Clarkson: Shoot-Out (2003)
• Clarkson: Hot Metal (2004)
• Clarkson: Heaven and Hell (2005)
• Clarkson: The Good, the Bad & the Ugly (2006)
• Clarkson: Supercar Showdown (2007)
• Clarkson: Thriller (2008)
• Clarkson: Duel (2009)
• Clarkson: The Italian Job (2010)
• Clarkson: Powered up (2011)^[2]

Sześć filmów z powyższej listy zostało w 2008 roku wydane w polskiej wersji językowej pod następującymi tytułami:

• Odstrzał (Shoot-Out)
• Święte i przeklęte (Heaven and Hell)
• Dobry, Zły, Brzydki (The Good, the Bad & the Ugly)
• Supersamochody: Ostateczne starcie (Supercar Showdown)
• Thriller
• Pojedynek (Duel)

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• BBC Top Gear - Jeremy Clarkson (ang.)