Barack Obama
Barack Hussein Obama
Geboren	4 augustus 1961 Honolulu (Hawaï)
Politieke partij	Democratische Partij
Partner	Michelle Obama
Beroep	Politicus Advocaat Auteur
Religie	Protestantisme
Handtekening
44e president van de Verenigde Staten
Huidige functie
Aangetreden	20 januari 2009
Vicepresident(en)	Joe Biden
Voorganger	George W. Bush
Senator voor Illinois
Aangetreden	4 januari 2005
Einde termijn	16 november 2008
Voorganger	Peter Fitzgerald
Opvolger	Roland Burris
Portaal    Politiek

Barack Hussein Obama II (Honolulu (Hawaï), 4 augustus 1961) is de 44e en huidige president van de Verenigde Staten. Hij is de eerste zwarte Amerikaan in deze functie.^[1] Tussen 3 januari 2005 en 16 november 2008 was Obama lid van de Senaat als vertegenwoordiger van de staat Illinois en voordien was hij staatssenator in de wetgevende vergadering van zijn thuisstaat. Na het verslaan van de Republikeinse kandidaat John McCain tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 werd Obama op 20 januari 2009 tijdens de inauguratie op het Capitool beëdigd als president. Op 9 oktober 2009 kreeg Obama de Nobelprijs voor de Vrede.

Hij is kandidaat voor een tweede termijn tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012.^[2]

[bewerken] Biografie

Obama's vader, Barack Obama sr., was een Luo uit Kenia. Zijn moeder, Ann Dunham, was een Amerikaanse uit Kansas. Zijn ouders scheidden in 1964 toen Obama twee jaar oud was. Zijn vader keerde terug naar Kenia. Obama heeft hem daarna nog maar één keer gezien. Na de scheiding hertrouwde zijn moeder met Lolo Soetoro, een Indonesische student die in Hawaï studeerde. In 1967 verhuisde het gezin naar Jakarta. Tijdens deze periode volgde Barry Soetoro, zoals hij toen genoemd werd, gedurende twee jaar onderwijs aan een katholieke basisschool die door de Nederlandse kapucijn Bart Janssen is gesticht. Hij was er ingeschreven als moslim. Daarna vervolgde hij zijn lagere school aan de State Elementary School Menteng 01, die Janssen omschrijft als een "elitaire moslimschool".^[3] Vier jaar later, Obama was toen tien, keerde hij terug naar Honolulu en ging wonen bij de ouders van zijn moeder. Hier bezocht hij de middelbare school tot 1979. Toen Obama 21 jaar was, kwam zijn vader om bij een auto-ongeluk in Kenia. Zijn moeder keerde ook nog even terug naar Hawaï, maar ging uiteindelijk weer naar Indonesië. Zij overleed in 1995 aan kanker, een paar maanden na het verschijnen van Obama's boek Dreams from My Father.

[bewerken] Studie

Na de middelbare school verhuisde Obama naar Los Angeles, waar hij twee jaar aan het Occidental College studeerde. Hij zette zijn studie voort aan de Columbia-universiteit in New York, waar hij in 1983 afstudeerde in politicologie met als specialisatie internationale betrekkingen. Na zijn studie werkte hij als onderzoeker bij de New York Public Interest Group. In 1985 verhuisde hij naar Chicago waar hij projecten deed in armere buurten. Van 1985 tot 1988 was hij hoofd van het Developing Communities Project (DCP). DCP was een hulpprogramma opgezet door de Katholieke Kerk. Als afsluiting van deze periode bezocht Obama Europa en Kenia. In Kenia ontmoette hij familieleden.

In 1988 begon Barack Obama aan zijn studie rechten aan de Harvard-universiteit. In 1990 haalde hij het nieuws toen hij als eerste Afro-Amerikaan werd benoemd tot president van de Harvard Law Review.^[4] Hij studeerde in 1991 cum laude af, waarna hij terugkeerde naar Chicago en ging werken als advocaat. Obama doceerde tussen 1993 en 2004 in deeltijd rechten aan de Universiteit van Chicago. Van 1992 tot 2002 was hij tevens werkzaam bij het advocatenkantoor Davis, Miner, Barnhill & Galland.

[bewerken] Familie

Obama met Michelle en hun kinderen Malia Ann en Sasha, aan de rechterkant Marian Shields Robinson

Obama's echtgenote Michelle Robinson studeerde eveneens aan Harvard. De twee ontmoetten elkaar in 1989 tijdens hun werk voor een advocatenkantoor en trouwden in 1992. Ze hebben twee dochters: Malia Ann (4 juli 1998) en Natasha "Sasha" (10 juni 2001). Michelle Obama is tegenwoordig vicepresidente voor gemeenschapszaken van de University of Chicago Hospitals. Zij kwam in opspraak toen haar salaris verdrievoudigde, nadat Obama senator werd. De reden hiervoor was echter een promotie en haar volle baan met overuren, nadat ze geen campagne meer voerde voor haar echtgenoot.

Obama is christen, maar niet van huis uit. Hij is gedoopt in de United Church of Christ in 1988.^[5][6]

Barack Obama is een rechtstreekse afstammeling van de protestantse 'Pilgrim Fathers', te weten de familie Blossom, die begin 17e eeuw vanwege religieuze vervolgingen vanuit Engeland naar Leiden was uitgeweken en van daaruit in 1629 naar Amerika voer voor een leven in godsdienstvrijheid. Het meeste opmerkelijke aan deze vondst, die op 5 december 2008 door de gemeente Leiden werd bekendgemaakt en door de New England Historic Genealogical Society in Boston werd bevestigd, is dat Obama afstamt van Elizabeth Blossom, wier broer Peter een verre voorouder is van Obama's ambtsvoorganger George W. Bush.^[7]

Ook de vicepresident van de VS tijdens Bush' regering, Dick Cheney, is verre familie van Obama.^[8]

[bewerken] Politiek

In de Senaatsverkiezingen streed hij in 2004 om een open zetel tegen de Republikein Alan Keyes. De winnaar werd in ieder geval de vijfde Afro-Amerikaan in de geschiedenis van de Senaat, na Hiram Revels, Blanche Bruce, Edward Brooke, en Carol Moseley Braun. Barack Obama won de verkiezingen met 70% tegen 27% voor Keyes.

In de Senaat zette Obama zich onder andere in voor onderwijs, immigratie en grotere transparantie van de regering via e-government. Obama was ook actief in buitenlandse zaken. Zijn reis naar Afrika, waarin hij Zuid-Afrika, Kenia, Djibouti, Ethiopië en Tsjaad bezocht, trok veel aandacht bij media in de Verenigde Staten en de bezochte landen.

Obama was de derde Afro-Amerikaan die een 'keynote address' gaf op een Nationale Democratische Conventie (in 2004). Dit was een opvallende toespraak, waarmee hij zich als politieke belofte introduceerde bij de Amerikaanse kiezers, met als meest geciteerde woorden:

Er is geen links Amerika en geen conservatief Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika. Er is niet een zwart Amerika en een blank Amerika en een latino Amerika en een Aziatisch Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2008

Zie Amerikaanse voorverkiezingen 2008 en Amerikaanse presidentsverkiezingen 2008 voor de hoofdartikelen over dit onderwerp.

Op 16 januari 2007 maakte Barack Obama bekend een verkennend comité te hebben opgericht ter voorbereiding op zijn deelname aan de Democratische voorverkiezingen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008. Op 10 februari 2007 maakte hij zijn kandidatuur officieel in Springfield (Illinois).^[9] Zijn belangrijkste tegenkandidaat bij de Democratische voorverkiezingen werd Hillary Clinton.^[10]

Barack Obama voert campagne in Houston, Texas

De eerste voorverkiezing vond op 3 januari 2008 plaats in Iowa. Obama won deze staat met ruime voorsprong op John Edwards (tweede) en Clinton (derde). In de tweede voorverkiezing, in New Hampshire, bleef Clinton hem nipt voor.^[11] Vervolgens gingen Obama en Clinton geruime tijd gelijk op. Ook Super Tuesday, waarop 24 staten hun stem uitbrachten, bracht nog geen beslissing. Hierna nam Obama een voorsprong door tien staten op rij te winnen.^[12] Deze prestatie kon Clinton, hoewel zij belangrijke staten als Florida, Pennsylvania en Californië achter zich had weten te krijgen, niet meer inhalen. Obama won uiteindelijk verreweg de meeste voorverkiezingen en caucuses. Na de laatste voorverkiezingen op 3 juni had Obama voldoende gedelegeerden achter zich om de Democratische kandidatuur voor de verkiezingen op te kunnen eisen. Clinton trok zich op 7 juni officieel terug uit de verkiezingsstrijd.

Sinds Obama de Democratische presidentskandidaat werd, voerde hij campagne in zogeheten swing states. Zijn campagneteam vestigde records met het registreren van nieuwe kiezers voor de Democratische Partij, waarvan een groot deel met behulp van het internet. Obama's toespraken brachten duizenden mensen op de been en hij gebruikte leuzen als Yes we can en Change we can believe in. Op 23 augustus 2008 werd bekend dat Obama de 65-jarige senator Joe Biden had gekozen als running mate.^[13]

Obama werd in de campagne gesteund door een aantal bekende Amerikaanse politici zoals Jimmy Carter, John Kerry, Ted Kennedy en Colin Powell, alsmede door andere beroemdheden zoals Caroline Kennedy, Robert De Niro, Stevie Wonder, Oprah Winfrey, Jennifer Aniston en Will Smith.

Obama debatteerde driemaal met zijn Republikeinse tegenstander John McCain.

Tijdens de campagneperiode was bij sommige Amerikanen echter ook twijfel ontstaan over de oprechtheid van Obama. Er werd twijfel gezaaid of Obama wel in Amerika geboren was en een Amerikaans staatsburger is, hetgeen een voorwaarde is om president van Amerika te kunnen zijn. Een advocaat in Philadelphia (en aanhanger van Hillary Clinton), Philip J. Berg, meende dat Obama in Afrika geboren was en ondernam daarom gerechtelijke stappen om hem van de kieslijst in november te laten verwijderen.^[14][15]

Inhoudelijk was er bezorgdheid over wat Obama's economisch beleid zou betekenen voor de VS en over zijn belofte om zonder condities vooraf met Amerika vijandig gezinde wereldleiders als Hugo Chávez en Mahmoud Ahmadinejad te praten.^[16]

Vijf dagen voor de verkiezingen onderbrak Obama zijn campagne om zijn grootmoeder, die op Hawaï woonde te kunnen bezoeken. Zij lag op haar sterfbed en overleed twee dagen voor de verkiezingen.

Op 4 november 2008 won Obama de verkiezingen, waarna hij zijn overwinningstoespraak in het Grant Park in thuisstad Chicago gaf.

[bewerken] Presidentschap

[bewerken] Inauguratie en eerste dagen

Groepsfoto van Obama met zijn voorgangers (v.l.n.r.) George H.W. Bush, George W. Bush, Bill Clinton en Jimmy Carter in het Oval Office op 7 januari 2009

Barack Obama werd op dinsdag 20 januari 2009 om 12.05 uur (plaatselijke tijd) in Washington DC beëdigd tot 44e president van de Verenigde Staten. De eed werd hem afgenomen door opperrechter Roberts waarbij dezelfde bijbel werd gebruikt als bij de inauguratie van Abraham Lincoln in 1861. Rechter Roberts maakte een fout in de eed, hij sprak het woord getrouw (faithfully) later uit dan de tekst van de eed uit de grondwet voorschrijft. De juiste tekst is: Ik zal getrouw het ambt van president van de Verenigde Staten uitvoeren, Roberts zei: Ik zal het ambt van president van de Verenigde Staten getrouw uitvoeren. Obama bemerkte de fout, haperde even, maar sprak Roberts toch na. Voor de zekerheid werd Obama de dag erna nog een keer - in besloten kring - beëdigd conform de juiste tekst.^[17]

In de eerste dagen als president vaardigde hij executive orders uit om de Amerikaanse troepen uit Irak terug te trekken. Hij beval de sluiting van het detentiecentrum in Guantánamo Bay "zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk tegen januari 2010", Hij beperkte de geheimhouding die gegeven wordt aan de presidentiële administratie en veranderde de procedures van de Freedom of Information Act. Hij hief ook het verbod op op federale financiering van buitenlandse organisaties die abortus provocatus mogelijk maken, in maart 2009 gevolgd door het ophefften van het verbod op federale subsidies voor embryoverbruikend stamcelonderzoek.

[bewerken] Binnenlands beleid

[bewerken] Economie

Obama werd president terwijl de economische crisis – ook bekend als de kredietcrisis – op haar hoogtepunt was. Obama ondertekende op 17 februari de American Recovery and Reinvestment Act of 2009. Dit was een economisch pakket maatregelen ter waarde van 787 miljard dollar dat bestond uit verschillende maatregelen met betrekking tot onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en verschillende belastingvoordelen. Het was bedoeld om de Amerikaanse economie, die zich op een dieptepunt bevond, te stimuleren.

Obama's minister van Financiën Timothy Geithner maakte in februari 2009 bekend een publiek-privaat fonds te willen opzetten dat de riskante producten van banken opkoopt.^[18] In juni 2009 hield Obama met overheidssteun de Amerikaanse autoconcerns General Motors en Chrysler overeind.^[19]

Het totale begrotingstekort bedroeg over 2010 10.6 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Voor 2011 ligt de verwachting een stuk lager, maar de totale staatsschuld zal dan zijn opgelopen tot ongeveer 8,53 biljoen dollar, 80 procent van Amerikaanse bbp. De werkloosheid liep in oktober 2009 op tot 10.1 procent, maar begon daarna weer te dalen.

[bewerken] Hervorming gezondheidszorg

In het eerste jaar van zijn regering zette Obama sterk in op een hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg. Zijn plan voorzag in ziektekostenverzekering voor circa 32 miljoen tot dan toe nog onverzekerde Amerikanen. Voor veruit de meeste Amerikanen werd een basisverzekering tegen ziektekosten verplicht. Verzekeringsmaatschappijen mogen zieke Amerikanen niet meer afwijzen. ^[20]

Een belangrijk kritiekpunt van de Republikeinen waren de hoge kosten van de plannen. Er was circa 1 biljoen dollar (700 miljard euro) voor nodig. Prolifeorganisaties en Religieus Rechts hebben zich ook fel tegen de plannen verzet. Vooral de mogelijkheid om abortus met belastinggeld te financieren stuitte op heftige protesten. Obama gaf de verzekering af dat er geen federale fondsen voor de financiering van abortus zouden worden aangewend. Wel houden individuele staten de mogelijkheid overheidsgeld voor abortus ter beschikking te stellen.^[20]

Dankzij een ruime meerderheid van zijn partij in de Senaat wist Obama zijn plannen te realiseren. Op 23 maart 2010 ondertekende hij de zogeheten Patient Protection and Affordable Care Act.

[bewerken] Olieramp Golf van Mexico

Zie Olieramp in de Golf van Mexico 2010 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 20 april 2010 vond er onder water een explosie plaats op het boorplatform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Daardoor liep er een gigantische hoeveelheid olie in zee. BP, leaser van de boortoren, probeerde het gat te dichten, maar slaagde daar lange tijd niet in. President Obama bezocht de rampregio voor de eerste keer op 2 mei, en later op 28 mei en 4 juni. Hij gaf opdracht tot een federaal onderzoek en stelde een onafhankelijk commissie in die onderzoek moest doen naar nieuwe veiligheidsmaatregelen.^[21] Obama riep de noodtoestand af en kondigde op 27 mei een moratorium voor boren op zee in diepwater. Het lek werd pas op 15 juli gedicht. De regering van Obama klaagde BP achteraf aan omdat het bedrijf zich niet aan de benodigde veiligheidsmaatregelen had gehouden.^[22]

[bewerken] Buitenlands beleid

[bewerken] Irakoorlog

Zie Irakoorlog voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Tijdens de presidentiële overgangsperiode liet Obama weten dat hij Robert Gates, onder president George W.H. Bush al minister van Defensie, zou aanhouden als minister. Op 27 februari 2009 kondigde hij aan dat er op 31 augustus 2010 een einde moest komen aan de militaire gevechtsmissie in Irak.^[23] Hij verminderde de troepenmacht van 142.000 man tot een aantal tussen de 35.000 en 50.000 man. Deze blijven tot eind 2011 en zullen helpen met de training van Iraakse soldaten. Op 31 augustus kondigde Obama ook daadwerkelijk aan dat er een einde was gekomen aan de gevechtsmissie in Irak.

[bewerken] Afghanistan

Zie Oorlog in Afghanistan voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

In het begin van zijn presidentschap kondigde Obama aan extra troepen naar Afghanistan te willen sturen. Op 1 december kondigde hij aan 30.000 soldaten te sturen ter versterking van de aanwezig 71.000 manschappen. Hij stelde ook voor om binnen 18 maanden te beginnen met het terugtrekken van troepen uit Afghanistan.^[24] In juni 2010 verving Obama Stanley McChrystal, de militaire commandant in Afghanistan, nadat deze het Witte Huis hevig had bekritiseerd in een interview. De nieuwe commandant werd David Petraeus.

[bewerken] Nobelprijs voor de Vrede

In 2009 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede voor "zijn uitzonderlijke inspanningen ter versterking van de internationale diplomatie en de samenwerking tussen de volkeren".^[25] Er was verbazing en kritiek op de keuze van het Nobelprijs-comité, omdat Obama als president nog weinig bereikt zou hebben. Obama gaf zelf aan "niet het gevoel te hebben dat ik thuishoor in het gezelschap van de mensen die de prijs eerder al wonnen".^[26]

[bewerken] Dood van Osama bin Laden

Zie Dood van Osama bin Laden voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 2 mei 2011 gaf Obama toestemming om een villa binnen te vallen in Abbottabad (Pakistan). In deze villa hield de meest gezochte terrorist ter wereld, Osama bin Laden, zich schuil. Elitetroepen schoten de onbewapende Bin Laden door het hoofd en hij overleed ter plaatse. Nog geen 12 uur later kreeg hij een zeemansgraf in de Arabische Zee. De dood van Bin Laden leidde tot veel blije reacties, vooral van Amerikanen. Een van de belangrijkste oorzaken hiervoor was dat hij de man was die verantwoordelijk wordt gehouden voor het beramen van de aanslagen van 11 september 2001. Enkele dagen na de actie in Pakistan bezocht Obama Ground Zero in New York, de plek waar de grootste van die aanslagen hadden plaatsgevonden.

[bewerken] Schrijverswerk

Van Obama's hand verscheen in 1995 zijn autobiografie: Dreams from My Father: A Story of Race and Inheritance. In december 2004 tekende hij een contract voor $ 1,9 miljoen dollar voor het schrijven van nog drie boeken, waaronder een kinderboek. Een royaal gedeelte van het bedrag was een voorschot. In het eerste van de drie boeken, Audacity of Hope, verschenen op 17 oktober 2006, worden Obama's politieke overtuigingen behandeld. In september 2008 bracht Obama het boek Change we can believe in uit, zijn programma voor de toekomst van de Verenigde Staten. De Nederlandse vertaling hiervan verscheen in januari 2009.

[bewerken] Bibliografie

• De herovering van de Amerikaanse droom, 2007, 347 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0088-6 (vertaling van: The audacity of hope : Thoughts on reclaiming the American Dream)
• Dromen van mijn vader: een autobiografie, 2007, 415 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-0089-3 (vertaling van: Dreams from my father : a story of race and inheritance)
• Geloven in verandering, 2009, 270 p., Atlas - Amsterdam, ISBN 978-90-450-1418-0 (vertaling van: Change we can believe in : Barack Obama's plan to renew America's promise)

[bewerken] Literatuur

• Willem Uylenbroek, Barack Obama, de weg naar het Witte Huis, 2007, Amsterdam, ISBN 978-90-488-0026-1
• Frans Verhagen, President Obama in een notendop, 2008 (vierde, uitgebreide druk), Amsterdam, ISBN 978-90-351-3420-1

[bewerken] Zie ook

• Kabinet-Obama

[bewerken] Externe links

Wikimedia Commons heeft meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen in de categorie [/index.php/Commons:Category:Barack_Obama?uselang=nl#mw-subcategories Barack Obama].

• (en) Officiële website van Barack Obama
• (en) Website van het Witte Huis

Wikiquote heeft één of meer citaten gerelateerd aan Barack Obama.

President van de Verenigde Staten

Washington · J. Adams · Jefferson · Madison · Monroe · J.Q. Adams · Jackson · Van Buren · W.H. Harrison · Tyler · Polk · Taylor · Fillmore · Pierce · Buchanan · Lincoln · A. Johnson · Grant · Hayes · Garfield · Arthur · Cleveland · B. Harrison · Cleveland · McKinley · T. Roosevelt · Taft · Wilson · Harding · Coolidge · Hoover · F.D. Roosevelt · Truman · Eisenhower · Kennedy · L.B. Johnson · Nixon · Ford · Carter · Reagan · G.H.W. Bush · Clinton · G.W. Bush · Obama

vep:Obama Barak

Mitt Romney
Willard Mitt Romney
Geboren	12 maart 1947 Detroit (Michigan)
Politieke partij	Republikeinse Partij
Partner	Ann Romney (sinds 1969)
Beroep	Politicus Ondernemer Auteur
Religie	Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen (mormonen)
Handtekening
70e gouverneur van Massachusetts
Aangetreden	2 januari 2003
Einde termijn	4 januari 2007
Voorganger	Jane Swift
Opvolger	Deval Patrick
Portaal    Politiek

Willard Mitt Romney (Detroit (Michigan), 12 maart 1947) is een Amerikaans ondernemer en politicus van de Republikeinse Partij. Hij was de gouverneur van Massachusetts van 2003 tot 2007. In 2008 was Romney een kandidaat voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen. Hij is in de race voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen van 2012.

[bewerken] Biografie

[bewerken] Jeugd en opleiding

Mitt Romney is het vierde kind van Lenore en George W. Romney, een zakenman en gouverneur van Michigan in de jaren '60. Van 1969 tot 1973 was George Romney minister van volkshuisvesting en stedelijke ontwikkeling onder president Richard Nixon. De Romney zijn al generaties lang een prominente mormoonse familie,^[1] voornamelijk van Engelse afkomst.

Toen Mitt Romney vijf jaar oud was, verhuisde het gezin naar Bloomfield Hills, een welvarende voorstad in Michigan. Romneys vader werd CEO van de American Motors Corporation. George W. Romney redde het bedrijf van een faillissement en werd in een paar jaar tijd nationaal beroemd als zakenman. Mitt Romney hielp zijn vader tijdens diens eerste verkiezingscampagne voor gouverneur van Michigan en liep na die geslaagde verkiezing stage bij zijn vader.

Mitt ging naar openbare lagere scholen. Vanaf de zevende graad ging de jonge Romney naar Cranbrook School in Bloomfield Hills, een particuliere jongensschool. Romney was geen uitzonderlijke leerling en blonk evenmin uit in sportactiviteiten. In zijn laatste jaar op de middelbare school, leerde hij Ann Davies kennen, met wie hij in 1969 zou trouwen.

Mitt Romney studeerde in 1965-1966 één jaar aan Stanford University. In juli 1966 vertrok Romney naar Frankrijk als een mormoonse missionaris; dat was een traditie in de familie. De Fransen bleken moeilijk te bekeren en Romney raakte na enige tijd ontmoedigd. Hij bleef echter hard werken. In 1968 werd hij zoneleider in Bordeaux en uiteindelijk werd hij assistent van zijn zendingspresident in Frankrijk, de hoogst mogelijke positie voor een mormoonse zendeling. Romney ontwikkelde in die periode een sterke band met Frankrijk en spreekt tevens Frans.

Een aantal maanden na Romneys terugkeer naar de Verenigde Staten, huwde hij op 21 maart 1969 Anne Davies, die toen aan de mormoonse Brigham Young-universiteit was beginnen te studeren. Romney begon daarna ook aan Brigham Young te studeren. Zowel tijdens Romneys missie in Frankrijk als in zijn studententijd participeerde hij amper in de politieke protesten die toen woedden. Romney studeerde in 1971 af met een bachelordiploma in Engelse literatuur. Anne en Mitt kregen hun eerste kind, Tagg, in 1970. Ze kregen nog vier zonen in de daaropvolgende jaren: Matt (1971), Josh (1975), Ben (1978) en Craig (1981).

Mitt Romney wilde zelf graag in het zakenleven terechtkomen, maar zijn vader, die toen minister was in het kabinet van Nixon, raadde hem aan rechten te studeren. Mitt Romney is toen aan Harvard een tweeledige opleiding gaan volgen, die hem een diploma in zowel de rechten als business administration zou opleveren. Romney studeerde in 1975 cum laude af als een van de beste studenten van zijn jaar. Romney stond aan Harvard bekend als een grote optimist en harde werker.

Romney en zijn vrouw bleven in Massachusetts en kwamen in het stadje Belmont wonen met hun kinderen.

[bewerken] Ondernemerschap

Na zijn opleiding ging Romney aan de slag bij het adviesbureau Boston Consulting Group, waar hij snel opklom. In 1977 werd hij aangenomen door een ander consultancybureau, Bain & Company. In 1978 werd hij een ondervoorzitter van Bain & Company en in enkele jaren tijd stond hij bekend als een van de beste adviseurs in het bedrijf. In 1984 richtten Romney en enkele partners uit Bain & Company een private equity-bedrijf op, Bain Capital genaamd. Het eerste grote succes van Bain Capital was de investering in het startende bedrijf Staples Inc. in 1986. In 1990 vroeg het verlieslijdende Bain & Company of Romney wilde terugkeren en als CEO aan de slag wilde gaan. In januari 1991 kreeg hij de baan en slaagde erin het bedrijf opnieuw winstgevend te maken. Romney keerde terug naar Bain Capital in december 1992. Het jaar daarna begon Romney zijn kandidatuur voor een plaats in de Senaat. In 1999 verliet Romney zijn bedrijf om aan de slag te gaan als bestuursvoorzitter verantwoordelijk voor de organisatie van de Olympische Winterspelen 2002 in Salt Lake City.

Romney was tegelijkertijd geëngageerd binnen de lokale mormoonse gemeenschap. In de vroege jaren '80 was Romney het kerkelijke en administratieve hoofd van de plaatselijke kerkafdeling in Belmont (Massachusetts).

[bewerken] Senaatsverkiezing 1994

In 1994 werd Mitt Romney bekend door een mislukte poging om senator Ted Kennedy te verslaan.

[bewerken] Olympische Winterspelen 2002

In 1995 en 1998 overleden respectievelijk Romneys vader en moeder. Zijn vrouw werd in dat laatste jaar gediagnoseerd met multiple sclerose. Het koppel verhuisde om gezondheidsredenen tijdelijk naar hun vakantiewoning in Park City (Utah). Toen Romney daar het aanbod kreeg het leiderschap over de Winterspelen in Salt Lake City over te nemen, deed hij dat. Hij werd in februari 1999 officieel aangesteld als CEO van het organisatiecomité. De spelen werden geteisterd door financiële problemen en er waren bovendien allerlei beschuldigingen van omkoperij gemaakt. Mitt Romney slaagde erin om de spelen een nieuw élan te geven. Hij haalde nieuwe sponsoren binnen, zamelde geld in en herschikte het bestuur. Romney werd het publieke gezicht van de Olympische Winterspelen; die dominante rol bezorgde hem ook enige kritiek. Uiteindelijk werd Romney toch vooral geprezen voor de manier waarop hij de spelen uit de nood hielp. Zijn naam werd meermaals genoemd als een mogelijk politicus in Massachusetts of Utah of in de nationale regering van George W. Bush.

[bewerken] Gouverneur van Massachusetts

In 2002 deed Mitt Romney mee aan de gouverneursverkiezingen in Massachusetts. Door aanhangers werd Romney geprezen om zijn zakelijk talent en de manier waarop hij de Olympische Winterspelen in goede banen had geleid. In november van dat jaar werd Romney met 50% van de stemmen verkozen. Zijn Democratische tegenstander, Shannon O'Brien, had 45% van de kiezers weten te overtuigen.

Op 2 januari 2003 legde Romney de eed als gouverneur af. Als gouverneur zorgde hij voor een positieve begroting door allerhande besparingen, maar ook door prijzen op te trekken, bijvoorbeeld voor rijbewijzen. Romney loste bovendien verschillende achterpoortjes in de belastingen voor bedrijven op, wat de staat zo'n 180 miljoen dollar opleverde in de daaropvolgende twee jaar. Als een gevolg van de besparingen en prijsverhogingen nam de totale belastingsdruk toe in Massachusetts, maar ze bleef wel onder het nationale gemiddelde.

Romney was een groot voorstander van de invoering van nagenoeg universele ziektenkostenverzekering in zijn staat. Romney verzamelde consulten van verschillende politieke achtergronden en begon aan een innovatief plan te werken, dat de steun van de Democraat Ted Kennedy kreeg, die van gezondheidszorg zijn levenswerk maakte. Op 12 april 2006 ondertekende Romney de resulterende wet voor de hervorming van de gezondheidszorg. Die nieuwe wet vereist onder andere dat nagenoeg alle inwoners van Massachusetts een ziekteverzekering aanschaffen. Over of het resultaat nu progressief of conservatief is, zei Romney: "Het is liberal in die zin dat we onze burgers ziekteverzekering geven. Het is conservatief omdat het geen overname van de overheid is." Romneys hervorming van de gezondheidszorg was de eerste in z'n soort in de Verenigde Staten en werd gezien als een van Romneys grootste verwezelijkingen.

Aan het begin van zijn gouverneurschap was Romney tegen het homohuwelijk en geregistreerde partnerschappen voor partners van hetzelfde geslacht. Hij was wel voor tolerantie. Ten gevolge van een rechtszaak voor het Massachusetts Supreme Court in november 2003, die het verbod op homohuwelijk ongrondwettelijk bevond, was Romney voorstander van het toelaten van geregistreerde partnerschappen, maar niet het huwelijk. Op 11 februari 2004 keurde een grondwettelijke commissie een gelijkaardig compromis goed, maar de legislatuur legde het niet binnen de vooropgestelde termijn vast. Op 18 mei 2004, op het einde van de termijn, gaf gouverneur Romney de toestemming om homohuwelijken te registreren. Romney was zelf echter tegen het gemaakte compromis en verzette zich later tegen het homohuwelijk.

In 2005 veranderde Romney zijn houding tegenover abortus. Terwijl hij tijdens zijn campagne in 2002 nog pro-choice was, werd hij nu pro-life.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2008

Romney op een campagne-evenement in Battle Creek (Michigan) in januari 2008

Op 3 januari 2007 richtte hij een verkennend comité op om zich te richten op de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008. Op 13 februari stelde hij zich officieel kandidaat in Michigan, waar zijn vader gouverneur was van 1963 tot 1969.

Op 3 januari 2008 werd hij tweede in de caucus van Iowa achter Mike Huckabee. Zijn overwinning op 5 januari in Wyoming werd door de meeste media genegeerd. Op 8 januari werd hij weer tweede in de primary van New Hampshire achter John McCain. Op 15 januari won hij eindelijk een primary, die van Michigan, de staat waar hij geboren is. Op 19 januari won hij de caucus van Nevada, maar hij eindigde slechts als vierde in de feller bestreden voorverkiezing in South Carolina. Ook op 29 januari in Florida moest hij John McCain voor laten gaan.

Na teleurstellende resultaten op Super Tuesday, waar Huckabee verrassend vijf zuidelijke staten won en McCain de meeste en de grootste staten pakte, maakte Romney op donderdag 7 februari bekend zijn campagne te staken.

[bewerken] Presidentsverkiezingen 2012

Zie Uitslagen van de Republikeinse presidentiële voorverkiezingen 2012 en Amerikaanse presidentsverkiezingen 2012 voor de hoofdartikelen over dit onderwerp.

Op 11 maart 2011 kondigde Romney in een videoboodschap aan dat hij een verkennend comité gevormd had, om een mogelijke kandidatuur in de presidentsverkiezingen van 2012 te onderzoeken. Op 2 juni 2011 kondigde Romney officieel aan zich opnieuw kandidaat te stellen voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012.^[2] Romney werd al snel als een van de mogelijke kopmannen in de Republikeinse voorverkiezingen gezien. Dat hij enkele jaren eerder, als gouverneur van Massachusetts, een hervorming in de gezondheidszorg van zijn staat had doorgevoerd, werd als een mogelijk struikelblok gezien.

Romney nam de leiding op het vlak van fundraising, het inzamelen van financiële steun voor zijn kandidatuur en campagne. Romneys campagne begon verder nogal onopvallend. Hoewel hij in opiniepeilingen steeds relatief goed en altijd heel stabiel scoorde, groeide Romney niet uit tot de grote kopman van de Republikeinen. In het najaar van 2011 werden tegenstanders Rick Perry, vervolgens Herman Cain, daarna Newt Gingrich en uiteindelijk Rick Santorum tot sterkste kandidaat bevonden. Op 3 januari 2012 verloor Romney de eerste Republikeinse voorverkiezing, de caucus van Iowa, met slechts 34 stemmen verschil van Rick Santorum. Vervolgens won hij ruim in de staat New Hampshire en in South Carolina werd hij tweede achter Newt Gingrich. In Florida won hij met 46%. Nadat zijn grootste uitdagers, Santorum en Gingrich, afhaakten uit de verkiezingsrace strijdt hij enkel nog tegen Ron Paul om de Republikeinse nominatie.

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:Mitt_Romney?uselang=nl#mw-subcategories Mitt Romney] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

Carly Rae Jepsen
Carly Rae Jepsen op 1 juli 2010.
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Carly Rae Jepsen
Geboren	20 november 1985
Land	Mission, Brits-Columbia, Canada
Jaren actief	2007 - heden
Genre(s)	Popmuziek, Poprock, Akoestisch, Dance-pop
Beroep(en)	Singer-songwriter, Muzikant
Instrument(en)	Gitaar
Label(s)	604 Records, Schoolboy Records, Interscope Records
Officiële website IMDb-profiel
Portaal    Muziek

Carly Rae Jepsen (Mission (Brits-Columbia), 20 november 1985) is een Canadese zangeres. In 2007 werd ze derde tijdens het vijfde seizoen van Canadian Idol. In september 2008 bracht ze haar debuutalbum Tug of war uit. Wereldwijde bekendheid kreeg ze pas in 2012, toen ze haar single Call me maybe uitbracht. De single bereikte de eerste plaats in de hitlijsten van Canada, Australië, Nieuw Zeeland, Verenigd Koninkrijk, Ierland en België. In Nederland bereikte ze met de single een top 10 notering.

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums

[bewerken] Singles

[bewerken] Samenwerkingen

• Jepsen heeft ook samen met Josh Ramsay het liedje Sour Candy uitgebracht. Die kwam in de top 100 van Amerika.

Zie de categorie [/index.php/Commons:Category:Carly_Rae_Jepsen?uselang=nl#mw-subcategories Carly Rae Jepsen] van Wikimedia Commons voor meer mediabestanden.

Justin Timberlake
Justin Timberlake tijdens de première van Shrek the Third (2007)
Achtergrondinformatie
Volledige naam	Justin Randall Timberlake
Bijnaam	JT, JTimberlake
Geboren	31 januari 1981
Land	Verenigde Staten
Jaren actief	1995-2002 (met *NSYNC) 2002-heden (solo)
Genre(s)	Pop Dance R&B
Label(s)	Jive
Verwante artiesten	*NSYNC, Ciara, Esmée Denters, Nelly Furtado, Nelly, T.I., Timbaland
Officiële website IMDb-profiel
Actief geweest in *NSYNC
Functie(s)	Zanger
Jaren actief in formatie	1998-2002
Portaal    Muziek

Justin Randall Timberlake (Memphis, 31 januari 1981) is een Amerikaans singer-songwriter en acteur. Timberlake werd bekend als lid van de boyband *NSYNC. In 2002 bracht hij zijn eerste soloalbum Justified uit, gevolgd in 2006 door FutureSex/LoveSounds. Als acteur staat hij aan het begin van zijn carrière, met enkele kleine rollen in films.

[bewerken] Biografie

Timberlake is geboren en opgegroeid in Millington, een dorp naast Memphis, Tennessee. Hij heeft Ierse en Duitse wortels. Zijn ouders, Randall Timberlake en Lynn Bomar, zijn momenteel gescheiden en hertrouwd. In 1993 maakt Timberlake zijn eerste stap in de showbusiness door zich aan te sluiten bij The Mickey Mouse Club. Daar ontmoette hij onder andere Britney Spears, Christina Aguilera en Joshua Scott Chasez, later bekend als JC Chasez. Timberlake en Chasez besloten een boyband op te richten. Daarbij was ook Timberlake's vriend Chris Kirkpatrick betrokken. Lance Bass en Joey Fatone maakten de groep *NSYNC compleet.

[bewerken] *NSYNC

*NSYNC

De vijf leden komen in 1995 bij elkaar. Het door financier Lou Pearlman ingehuurde managementskoppel Donna en Johnny Wright besluit hen in navolging van de Backstreet Boys in Duitsland hun carrière te laten beginnen, om twee jaar later terug naar de Verenigde Staten te gaan. In 1998 brengt de groep het debuutalbum *NSYNC uit. dat een wereldwijd succes wordt. *NSYNC brengt nog twee albums uit en komt qua succes in de buurt van eerdere boybands als Take That en Backstreet Boys. Na het derde album in 2001 besluit Timberlake zich te gaan richten op een solocarrière. Ook was Timberlake te zien bij het laatste concert van Michael Jackson, hier danst en een nummer met de broers van Jackson en Jackson zelf zingt.^[1]

[bewerken] Justified

Justified

In 2002 begon Timberlake met het werken aan het nieuwe album Justified, dat op 5 november 2002 uitkwam. Enkele maanden eerder maakte Timberlake zijn opwachting op de MTV Video Music Awards met zijn eerste single Like I Love You. Het nummer, geproduceerd door The Neptunes en met een gastoptreden van Clipse, werd een grote hit. Om het album te promoten gaat Timberlake samen met Christina Aguilera op tour. Op deze Justified/Stripped Tour verschijnen ook The Black Eyed Peas. In 2003 komen ook de singles Cry Me a River, Rock Your Body en Señorita uit. In 2004 gebruikte fastfoodketen McDonald's de single I'm Lovin' It, dat het eerste album niet haalde, in wereldwijde reclamecampagnes. Timberlake verkocht het nummer aan McDonald's en na het succes van de reclamecampagnes bracht hij de single ook uit, inclusief videoclip.

[bewerken] FutureSex/LoveSounds

Timberlake tijdens een optreden in de FutureSex/LoveSounds Tour

FutureSex/LoveSounds

In 2005 werkt Timberlake mee aan het album Monkey Business van The Black Eyed Peas. Ook maakt hij samen met rapper Nelly de single Work It en met Snoop Dogg de single Signs. Tevens begint hij zijn eigen platenmaatschappij Tenman Records. Tot op heden heeft hij twee artiesten onder zijn hoede: Joshua B en Nederlandse Esmée Denters. Het album FutureSex/LoveSounds kwam op 12 september 2006 uit. Al enkele maanden eerder kwam de eerste single SexyBack uit, gekenmerkt door een prominente electrosound. De tweede single My Love, met rapper T.I. werd ook een groot succes, net als derde single What Goes Around.... In april 2007 wordt in de Verenigde Staten de vierde single van het album gelanceerd, Summer Love. De platenmaatschappij van Timberlake ziet voor Europa meer heil in "LoveStoned", dat hier werd uitgebracht.

Timberlake gaat in juli 2007 op tour in Europa en Japan, gevolgd door de Verenigde Staten in augustus 2007. Tussen de bedrijven door werkt hij ook nog met Madonna aan haar album Hard Candy. De eerste single 4 Minutes is een duet tussen de twee en deed het goed in de lijsten. In 2008 deed hij mee op Rihanna's Rehab en scoorde daarmee in Nederland een top drie notering.

Timberlake startte in 2008 samen met John Fauntleroy II en Rob Knox de schrijvers- en productiegroep The Y's op. Zij produceerden en schreven samen met T.I. diens single Dead and Gone, waar Timberlake als gastartiest meedeed. Deze groep werkte ook aan het nummer Magic, dat door veel Amerikaanse radiostations werden opgepikt terwijl het slechts een demo was. In 2009 werd deze, nu gepromoveerd tot een volwaardige single met Love Sex Magic als titel, uitgebracht door zangers Ciara met Timberlake als gastartiest.

[bewerken] Privé-leven

Timberlake heeft lange tijd een relatie gehad met popzangeres Britney Spears. Ze kenden elkaar al sinds The Mickey Mouse Club. In 2002 kwam een einde aan de relatie. Na een korte relatie met Alyssa Milano en Fergie had Timberlake een relatie met Cameron Diaz. Er waren geruchten over een verloving tussen de twee maar na een relatie van drieënhalf jaar is het, sinds januari 2007, toch uit met Cameron Diaz. Sinds april 2007 had Justin een relatie met actrice Jessica Biel, maar na 4 jaar samen te zijn geweest, is het stel sinds maart 2011 uit elkaar.

[bewerken] Incidenten en andere projecten

[bewerken] 2004 Super Bowl-incident

Tijdens de finale van de 38e Super Bowl (American football kampioenschappen) traden Timberlake en zangeres Janet Jackson gezamenlijk op. Het optreden werd live uitgezonden door CBS. Aan het einde van Rock Your Body (met als laatste zin "I"m gonna have you naked by the end of the song" dat "Aan het eind van het lied krijg ik je naakt" betekent) trekt Timberlake aan de kleding van Jackson. Hierbij werd de rechterborst onthuld, slechts bedekt door een tepelbeschermer. Timberlake en Jackson spraken direct van een ongeluk. Later zou Timberlake toegeven dat er van enige opzet sprake was, maar dat het niet de bedoeling was dat het zo ver zou komen. Televisiezender CBS kreeg door dit incident een recordaantal van 200.000 klachten binnen van mensen die dit niet gepast vonden.^[2] Als gevolg van dit incident worden vele sportevenementen met optredens uitgezonden met een vertraging van vijf seconden. Dit incident is in de Verenigde Staten bijna legendarisch geworden en heeft vele parodieën tot gevolg gehad. Timberlake en Jackson werden geweerd voor de Grammy Awards van 2004, tenzij ze publiekelijk hun verontschuldigingen zouden aanbieden. Jackson weigerde, Timberlake gaf schriftelijke excuses tijdens het ontvangen van zijn twee Grammy's (beste popalbum en beste pop-optreden).

[bewerken] Spuugincident

In juni 2007 heeft Timberlake vanaf het dak van een hotel in Zweden een aantal jonge fans bespuugd. Vlak daarvoor bij het binnen gaan van zijn hotel, toen hij weigerde te stoppen voor foto's, heeft iemand fuckface naar hem geroepen. Later zou de zanger vanaf het dak van zijn hotel de wachtende fans hebben bekogeld met pingpongballetjes. Vervolgens heeft hij van het dak gespuugd. Later kwam hij weer beneden en zei: "Fotografeer nu maar eens een echte eikel!".

[bewerken] Carrière als acteur

Naast zijn zangcarrière houdt hij zich ook bezig met acteren. Timberlake heeft al enkele kleine en grote rollen in films (o.a. de misdaadfilm Alpha Dog) en televisieseries gespeeld. Ook speelde hij in 2010 in de film The Social Network. Deze film gaat over de oprichters van Facebook en hij speelt hierin Sean Parker. In 2011 speelde hij in de film Friends with Benefits met als tegenspeelster Mila Kunis.

[bewerken] William Rast

Timberlake heeft sinds 2005 ook een kledinglijn, William Rast, samen met een van zijn beste vrienden Trace Ayala. Ze noemen het zelf: 'Street Sexy at Social Hollywood'. Ze vonden inspiratie voor hun lijn in hun lievelingsfilm The Outsiders uit 1983.

[bewerken] Restaurants

Timberlake is mede-eigenaar van Chi, een restaurant/club in Los Angeles. Hij investeerde ook al in het restaurant Destino's in New York, wat van zijn vriend Eytan Sugarman is. Sinds kort heeft hij nog een nieuw restaurant in New York, samen met Trace Ayala en diezelfde Eytan Sugarman: Southern Hospitality. De keuken is barbecue, en de gerechten zijn afkomstig uit Memphis, Timberlake zijn geboortestad.

[bewerken] Tennman Records

In 2007 richt Timberlake zijn eigen muzieklabel op: Tennman Records. De Nederlandse zangeres Esmée Denters is de eerste artiest die bij het label tekent.^[3]

[bewerken] Discografie

[bewerken] Albums

Justin Timberlake (2006)

[bewerken] Singles