Julian Assange
Julian Assange w marcu 2010
Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1971[1] Townsville, Queensland, Australia
Rodzaj działalności	Redaktor naczelny, rzecznik prasowy WikiLeaks
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Julian Paul Assange (ur. 3 lipca 1971 w Townsville) – australijski aktywista internetowy, dziennikarz oraz programista. Znany z zaangażowania w Wikileaks.

[edytuj] Biografia

[edytuj] Dzieciństwo

Assange urodził się w Townsville, Queensland 3 lipca 1971 roku. Jego rodzice prowadzili wędrowny teatr, ale rozstali się i w 1979 jego matka Christine wyszła ponownie za mąż. Ojczym Assange'a był muzykiem i należał do sekty New Age prowadzonej przez nauczycielkę jogi – Anne Hamilton-Byrne. Z tego powodu rodzina wielokrotnie się przeprowadzała, a Assange chodził do 37 szkół i uczęszczał na 6 uniwersytetów. W 1989 Assange ożenił się i urodził mu się syn Daniel. Był hakerem i poszukiwała go policja. W 1991 żona opuściła go i zabrała syna ze sobą. Do 1999 między eksmałżonkami trwał spór o opiekę nad synem.

[edytuj] Programowanie

W Melbourne Assange pracował jako haker, ale był też twórcą wolnego oprogramowania. W 1995 napisał pierwszy program open source do skanowania portów – Strobe^[2]. W 1996 wprowadził kilka poprawek w projekcie PostgreSQL^[3]. Inne wolne oprogramowanie, którego jest współautorem, to program Usenet NNTPCache i Surfraw, interfejs wiersza poleceń do internetowej wyszukiwarki.

[edytuj] Program w rosyjskiej telewizji państwowej Russia Today

W styczniu 2012 Wikileaks oświadczyło, że Assange będzie prowadził program publicystyczny w formie wywiadów z ważnymi osobami ze świata polityki w stacji telewizyjnej będącej własnością Kremla - Russia Today^[4] Pierwszym gościem programu był lider terrorystycznej organizacji Hezbollah Hassan Nasrallah. Aresztowanie Assange`a Władymir Putin określił jako "niedemokratyczne"^[5].

[edytuj] Wikileaks i oskarżenie o przestępstwa seksualne

Do 2006 Assange studiował fizykę i matematykę, potem poświęcił się głównie WikiLeaks. Został rzecznikiem prasowym i redaktorem naczelnym.

30 listopada 2010 Interpol na wniosek Szwecji wystawił list gończy oznaczony najwyższą kategorią, który oznacza poszukiwania Assange'a w celu aresztowania i ekstradycji w związku z oskarżeniami o wymuszenie seksualne i gwałt. W Szwecji na policję zgłosiły się dwie kobiety, które miały spotkać się z Assange'em 14 sierpnia w Sztokholmie i sześć dni później oskarżyły go o przestępstwa seksualne^[6]. 7 grudnia 2010 Assange zgłosił się na policję w Wielkiej Brytanii i został zatrzymany^[7]. Nie przedstawiono mu oficjalnych zarzutów i na wniosek prokuratora sąd odmówił wystawienia kaucji. Zatrzymano go w areszcie do 13 grudnia, gdy odbyło się kolejne rozpatrzenie sprawy. Sam Assange zaprzecza oskarżeniom, a część opinii publicznej uważa oskarżenie za fragment rządowej kampanii, sterowanej głównie przez Stany Zjednoczone, mającej na celu dyskredytację założyciela WikiLeaks. Niektórzy politycy ze sfer konserwatywnych w Stanach Zjednoczonych sugerowali, że Assange powinien być oskarżony o zdradę i zostać za to stracony. Były doradca polityczny konserwatywnego premiera Kanady, Tom Flannagan, w telewizji kanadyjskiej powiedział nawet, że autor WikiLeaks powinien być zamordowany w zamachu^[8]. Z oświadczenia tego, które spowodowało protesty i skandal, wycofał się, twierdząc, że był to niestosowny żart. 16 grudnia Assange został osadzony w areszcie domowym w Ellingham Hall w Norfolk.

[edytuj] Nagrody

Assange otrzymał w 2009 roku nagrodę Amnesty International Media Award (New Media) za odkrycie zabójstw i tajemniczych zaginięć, w które był zamieszany rząd Kenii^[9][10].

Przypisy

Avram Noam Chomsky
Noam Chomsky, 2004
Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1928 Filadelfia, USA
Multimedia w Wikimedia Commons
Noam Chomsky w Wikicytatach

Avram Noam Chomsky (ur. 7 grudnia 1928 w Filadelfii w USA) – amerykański lingwista, filozof, działacz polityczny. Profesor lingwistyki w Massachusetts Institute of Technology (katedra lingwistyki i filozofii), współtwórca (wraz z Morrisem Halle) gramatyki transformacyjno-generatywnej, wniósł duży wkład w rozwój psycholingwistyki, informatyki (w zakresie teorii języków programowania, lingwistyki komputerowej). Jeden z najczęściej cytowanych naukowców na świecie.^[1] Język jest według Chomsky'ego nieskończonym zbiorem zdań, generowanych za pomocą skończonej liczby reguł i słów. Opracował tzw. hierarchię Chomsky'ego – klasyfikację gramatyk języków formalnych.

[edytuj] Życie

Ojcem Noama był William Chomsky (1896–1977), pochodzący z Ukrainy, a matką Elsie Chomsky (nazwisko panieńskie Simonofsky), pochodząca z terenu obecnej Białorusi. Ich pierwszym językiem był jidysz, ale Noam później wspominał, że używanie jidysz było tabu w ich domu rodzinnym. Opisywał życie swojej rodziny, jako rodzaj "żydowskiego getta," podzielonego na "stronników jidysz" i "stronników hebrajskiego", z postanowieniem dostosowania się do ostatniego i zanurzenia się w kulturze i literaturze hebrajskiej^[2]. Opisywał również szykany, których osobiście doświadczył w dzieciństwie ze strony irlandzkich i niemieckich katolików oraz antysemityzmu w połowie lat 30^[3].

Od 1945 studiował na University of Pennsylvania, gdzie otrzymał doktorat w 1955 roku. Również w 1955 roku podjął pracę naukową w Massachusetts Institute of Technology (MIT), gdzie został mianowany profesorem w roku 1961 (Departament Języków Współczesnych i Lingwistyki; obecnie Departament Lingwistyki i Filozofii). Chomsky jest nieprzerwanie pracownikiem MIT (w 2010 roku minęło 55 lat).

W roku 1949, ożenił się z lingwistką Carol Schatz. Ich związek trwał przez 59 lat, do czasu śmierci żony na raka w grudniu 2008. Ma dwie córki, Avivę (ur. 1957) i Diane (ur. 1960) oraz syna Harry'ego (ur. 1967).

[edytuj] Działalność naukowa

[edytuj] Lingwistyka

W 1957 Chomsky wydał pracę pod tytułem Syntactic Structures, która wywołała ostrą^{[potrzebne źródło]} dyskusję m.in. odnośnie lingwistyki statystycznej. Chomsky zaproponował całkowicie nowy sposób analizy gramatyki wspólnej wszystkim językom^{[potrzebne źródło]}.

Drzewo składniowe dla przykładu Chomsky'ego (por. też Teoria X-bar Chomskiego).

Wskazywał na niedogodności statystycznych modeli języka (np. modelu opartego o łańcuch Markowa). Znany jest jego następujący przykład: statystycznie nieistniejące (do chwili jego pierwszego użycia przez autora, ale obecnie słynne) zdanie: (1) Bezbarwne zielone idee wściekle śpią (ang. Colorless green ideas sleep furiously), jest bezsensowne, ale poprawne gramatycznie, z kolei również wówczas statystycznie nieistniejące zdanie (2) Furiously sleep ideas green colorless, także bezsensowne ale z kolei niepoprawne gramatycznie.

Chomsky wskazuje, że obydwa zdania (1), (2) nie istnieją statystycznie (wówczas), więc model statystyczny nie może wskazać które z nich jest poprawne gramatycznie, gdyż oba byłyby w nim sklasyfikowane na tym samym poziomie – jako statystycznie nieistniejące (wówczas)^[4].

Chomsky chciał w ten sposób uwidocznić, że składnia nie tworzy podstawowej struktury języka^{[potrzebne źródło]}. Wskazuje na słowa jako znaki o określonych właściwościach, które funkcjonują w odpowiednim kontekście semantycznym^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Informatyka

 Osobny artykuł: Hierarchia Chomsky'ego.

Chomsky badał języki formalne, następnie w 1956 roku sklasyfikował je pod względem możliwości automatycznego (np. komputerowego) wykonania. Powszechnie uznawana za standard, hierarchia ta składa się z czterech klas:

• języki typu 0 – rekurencyjnie przeliczalne (maszyna Turinga),
• języki typu 1 – kontekstowe (automat liniowo ograniczony),
• języki typu 2 – bezkontekstowe (automat ze stosem),
• języki typu 3 – regularne (deterministyczny automat skończony).

Język należy do danej klasy wtedy i tylko wtedy, gdy jest możliwe zbudowanie gramatyki formalnej, która generuje dany język, a której reguły nie wykraczają poza ograniczenia dla danej klasy.

[edytuj] Psycholingwistyka

Chomsky dowodził, że fundamentalny system gramatyczny umożliwiający uczenie się języka jest wrodzoną cechą ludzi i specyfiką naszego gatunku. Ta wrodzona wiedza językowa określana jest terminem gramatyki uniwersalnej. Chomsky opisuje różnice pomiędzy językami ludzkimi w kategoriach "ustawienia parametrów w mózgu". Na przykład, jeden z tych parametrów-przełączników ustanawia czy podmiot domyślny jest dozwolony w danym języku ("tak" w hiszpańskim, "nie" w angielskim). Nauka języka przez dziecko miałaby wtedy polegać na uczeniu się specyficznych cząstek leksykalnych (słowa, morfemy, idiomy), i na ustawieniu parametrów-przełączników na podstawie tylko kilku przykładów podanych dziecku. Teoria ta tłumaczy dlaczego dzieci potrafią nauczyć się języka bardzo szybko. Na prawidłowość tej natywistycznej teorii wskazują także typy błędów typowo popełnianych przez dzieci w trakcie nauki języka, a także obserwowana nieobecność innych, teoretycznie dozwolonych, typów błędów. Chomsky wprowadził również (1957–1965) koncept "organu" odpowiedzialnego za przyswajanie języka przez dzieci (ang:the language acquisition device, LAD). Teorie Chomskiego w tej dziedzinie mają silny wpływ na psychologów i lingwistów zajmujących się akwizycją języka przez dzieci.

[edytuj] Medioznawstwo

 Osobny artykuł: Model propagandy.

W 1988 opublikował, wraz z Edwardem S. Hermanem, wyniki badań nad makroekonomicznymi przesłankami, którymi kierują się media w pracy "Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media".

Rezultaty te są zwykle określane mianem "modelu propagandy", został on przez autorów empirycznie przetestowany^{[potrzebne źródło]}.

Model ten zakłada tendencję systemowo-uwarunkowanego odchylenia w obiektywności niepaństwowych środków masowego przekazu, którą wyjaśnia na podstawie uwarunkowań ekonomicznych.

Zaproponowany model sugeruje, że informacje w mediach "prywatnych" są filtrowane, chociaż poprzez filtry inne niż w mediach rządowych.

[edytuj] Poglądy polityczne

Chomsky znany jest również ze swoich krytycznych analiz mediów w USA oraz (czasem odbieranej jako radykalnej) krytyki polityki wewnętrznej i zagranicznej USA oraz układów społecznych we współczesnym świecie, formułowanej w niedwuznaczny i radykalnie dosadny językowo sposób. Przez wielu uważany jest również za radykalnego pacyfistę.

W 1977 wspólnie z Edwardem S. Hermannem napisał artykuł, podważający doniesienia uchodźców z Kambodży o ludobójstwie prowadzonym przez Czerwonych Khmerów. Autorzy zarzucali autorom publikacji na ten temat fałszowanie zdjęć, przedstawianie komunistycznego rządu Kambodży w złym świetle, uprzedzenia oraz negowali ogromną liczbę ofiar ewakuacji Phnom Penh^[5][6]. W udzielonych w 2005 roku wywiadzie Chomsky zaprzeczył, by w jego wcześniejszych publikacjach na ten temat były jakiekolwiek nieścisłości, zaś krytyka dotyczyła wyłącznie rzekomych dezinformacji i propagandy prowadzonej przez media amerykańskie^[7].

Protestował m.in. przeciwko wojnie w Wietnamie oraz krytykował działania podejmowane przez wojska USA po 11 września 2001 – opierając się na analizach wielu specjalistów wojska i służb specjalnych, że misje tego typu nie obniżają poziomu zagrożenia terrorystycznego, a wręcz przeciwnie^[8] (między innymi na podstawie pracy europejskiego analityka Jasona Burkego Al-Qaeda: Casting a Shadow of Terror). Jest też zagorzałym krytykiem polityki Izraela^[9][10].

Jego poglądy polityczne są określane często jako "radykalnie lewicowe"^{[potrzebne źródło]}. Sam Chomsky deklaruje się jako wolnościowy socjalista i sympatyk anarchosyndykalizmu^[11]. Jest uważany za rzecznika alterglobalistów.

Chomsky może być traktowany jako krytyk teorii naturalnego "wolnego" rynku. Zdaniem Chomsky'ego oficjalna doktryna wolnorynkowa istnieje tylko w akademickich teoriach i nie ma odzwierciedlenia w realiach; w rzeczywistości konkurencyjność rynku jest ograniczona przez dominację korporacji, które są organizacjami o charakterze totalitarnym^[12].

[edytuj] Bibliografia

Publikacje przetłumaczone na język polski:

[edytuj] Językoznawstwo

• Lingwistyka a filozofia: współczesny spór o filozoficzne założenia teorii języka. PWN, Warszawa 1977.
• Zagadnienia teorii składni. Ossolineum, Wrocław 1982.
• O naturze i języku. Axis, 2005.
• Trzy elementy projektujące język. W: Prace językoznawcze. Przeł. R. Boroch. UWM Olsztyn. T. 10 2008, s. 241-273.

[edytuj] Polityka

• Językoznawstwo i polityka. Oficyna Wydawnicza "Diamat". Wrocław 1989.
• Rok 501: Podbój trwa. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań 1999.
• Uwagi o anarchizmie. Oficyna Trojka, Poznań 1999.
• Zysk ponad ludzi: neoliberalizm a ład globalny. Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2000.
• Hegemonia albo przetrwanie: Amerykańskie dążenie do globalnej dominacji . Studio Emka, Warszawa 2005.
• Polityka, anarchizm, lingwistyka . Oficyna Trojka, 2007.
• Interwencje. Wydawnictwo Sonia Draga. Katowice 2008.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Chomsky'ego
• Oficjalny blog Noama Chomsky'ego
• „O anarchizmie, marksizmie i nadziei na przyszłość” – wywiad z Noamem Chomskim

Imran Khan
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1983 r. Madison, Wisconsin, Stany Zjednoczone
Zawód	aktor filmowy
Współmałżonek	Avantika Malik Khan
Lata aktywności	1988, 1992, od 2008 r.
Multimedia w Wikimedia Commons

Imran Khan (Imran Khan Pal, hindi इम्रान ख़ान पाल, ur. 13 stycznia 1983 w Madison, Wisconsin, USA) - to indyjski aktor Bollywood. Jako dziecko zagrał w Qayamat Se Qayamat Tak (1988) i w Jo Jeeta Wohi Sikandar (1992). Jako dorosły zadebiutował w 2008 r. w filmie Jaane Tu... Ya Jaane Na.

[edytuj] Dzieciństwo i Rodzina

Rodzice Imrana rozwiedli się, gdy miał dwa lata - zamieszkał z matką. Razem przeprowadzili się do Bombaju. Tam swą naukę rozpoczął w Bombay Scottish School, lecz nie szło mu dobrze. Imran sprawę tłumaczył: "Będąc w IV klasie jąkałem się i miałem wszystkie możliwe tiki nerwowe. Byłem bliski oblania." Jego matka przeniosła go zatem do Blue Mountain School w Coonoor, a kiedy dyrektor tamtejszej szkoły założył swoją własną w Ooty, Imran zaraz potem stał się jej uczniem.

Do rodziny Imrana należy m.in. jego dziadek i były reżyser Nasir Hussain, oraz całkiem imponujące wujostwo: reżyser Mansoor Khan, aktorzy: Faisal Khan, Farhat Khan, Nikhat Khan jak również super gwiazda Aamir Khan. Był członkiem tej rodziny, więc aktorstwo było dla niego przeznaczeniem. Szansę w Bollywood dał mu Mansoor Khan, gdy Imran miał trzy lata. W filmie Qaymat Se Qaymat Tak zagrał młodszą wersję bohatera, którą grał Aamir Khan. Kilka lat później wystąpił też w Jo Jeeta Wohi Sikandar, tym razem produkcji Aamira Khana.

Imran posmakował życia w przemyśle filmowym. Dorastając coraz bardziej interesował się aktorstwem. Na drzwiach od swojego pokoju miał umieszczoną gwiazdę. Pewnego dnia jego rodzina zakupiła bilety na jego własną produkcję "Trzech Małych Świnek" odbywającą się w jego sypialni. Jako nastolatek mógł kręcić własne filmy: "Jako dziecko pisałem i kręciłem własne scenariusze. Pierwsze filmy jakie zrobiłem były na wzór "Gwiezdnych Wojen". Używałem swojej kamery do kręcenia krótkich historii o moich przyjaciołach i o odkrywaniu nowych planet. Ludzie w domu byli mi bardzo pomocni. Wuj Mansoor często doradzał mi w sprawach technicznych."

W wieku 16 lat, przeniósł się do Kalifornii. Zamieszkał z Ojcem we Freemont, by ukończyć szkołę średnią. Kolejnym krokiem w jego karierze były studia w szkole filmowej. Studiował reżyserię i pisanie w New York Academy w Los Angeles, kończąc ze stopniem Film Studies Direction.

[edytuj] Kariera

Po ukończeniu szkoły filmowej, kiedy Imran wrócił do Bombaju, nie pragnął zostać aktorem. Jego wizję zmieniło dopiero spotkanie z reżyserem Abbasem Tyrewala, który zaproponował mu rolę w jego filmie. Imran był zachwycony scenariuszem i jego postacią. Był przekonany, że idealnie nadaje się do tej roli. Po kilku testach, Abbas wiedział, że Imran jest osobą której szuka.

Po miesiącach oczekiwań, 4 czerwca 2008 r. Jaane Tu... Ya Jaane Na doczekało się premiery. Wszyscy - krytycy i fani już wiedzieli, że narodziła się im nowa gwiazda. W swojej recenzji dla Bollyspice.com Aly Kassam napisał "Ogromne oczekiwanie towarzyszyło debiucie Imrana, w końcu jest siostrzeńcem Aamira Khana - to go zobowiązuje. Imran naprawdę robi wrażenie. Można śmiało rzec, że osiągnął to wszystko ciężką pracą. Jego mimika twarzy i język ciała są fantastyczne, świetnie pasuje do tej roli. W większości ujęć był niesamowity, ale zdarzyły się też takie, w której chciałbyś, aby bardziej wcielił się w bohatera. Czasami, i mam na myśli tylko parę kwestii tu i tam, jego gra aktorska była zbyt powierzchowna. Nie mniej jednak, facet ma długą i niezwykle obiecującą drogę przed sobą. Nie ważne co dalej zrobi, albo w jak wielu filmach zagra, "Rats (Szczur)" zawsze będzie odzwierciedleniem jego charakteru. Jaane tu... Ya Jaane Na miał ogromne otwarcie i stał się największym hitem w 2008 r.

Kolejnym filmem w jakim zagrał był Kidnap. Tym razem fani Imrana zobaczyli go po przeciwnej stronie dobra. Rola okazała się nie lada wyzwaniem. Bardzo różniła się od Jaia w Jaane Tu... Ya Jaane Na, musiał poświęcić wiele czasu na przygotowania. W filmie zagrał również Sanjay Dutt, który wciąż wspierał Imrana na planie. Imran wypowiedział się na temat swojej postaci: "Kabir był dla mnie trudną rolą, był zepsutą i potarganą przez życie osobą. Kiedy skończyliśmy kręcić ujęcia, czułem się bardzo zmęczony, potrzebowałem wyjść na słońce i odpocząć." W ostateczności film nie stał się hitem, ale występ Imrana pozytywnie zaskoczył krytyków.

Kariera Imrana z roku na rok rozkwita, wciąż dostaje wiele nowych propozycji. W przeciągu tak krótkiego czasu, zdobył rzesze fanów. Wszyscy życzą mu szczęścia i dalszych sukcesów zawodowych.

[edytuj] Filmografia

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Imran Khan w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)
• Imran Khan w bazie filmweb.pl
• http://www.imdb.com/name/nm1405359/
• imran-khan.org
• http://entertainment.oneindia.in/bollywood/news/2008/imran-khan-aamir-050508.html

Hassan Nasrallah
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1960 Bejrut
Sekretarz Generalny Hezbollahu
Okres urzędowania	od 1992
Poprzednik	Abbas al Musawi

Sajjid Hassan Nasrallah (arab. حسن نصرالله), ur. w 1960 w Karantinie, dzielnicy we wschodnim Bejrucie (lub w Al-Bazurii koło Tyru) jako najstarszy z dziewięciorga dzieci ubogiego kupca, libański polityk, szyita, od 1992 r. przywódca (sekretarz generalny) uznawanej w USA, Izraelu i Kanadzie za terrorystyczną organizacji Hezbollah (arab. Partia Boga) oraz jej wojskowej przybudówki. Nasrallah z wykształcenia jest teologiem muzułmańskim, studiował w irackim Nadżafie i irańskim mieście Kom. W politykę zaangażowany od 1978 r., początkowo jako członek zbrojnej szyickiej milicji Amal. W Hezbollahu od momentu założenia tej organizacji przez Abbasa al Musawiego w 1982 r. W świecie arabskim Nasrallah znany jako świetny orator, umiejętnie łączący hasła narodowowyzwoleńcze z religijnym i społecznymi. Jego przemówienia, transmitowane przez arabskie media elektroniczne cieszą się dużą popularnością zarówno wśród libańskich szyitów, jak i w całym arabskojęzycznym świecie muzułmańskim. Zdolności oratorskie w połączeniu z talentem przywódczym i organizacyjnym doprowadziły do tego, iż pod przywództwem Hassana Nasrallaha Hezbollah stał się główną siłą polityczną Libanu i najsilniejszym z ugrupowań walczących z Izraelem.

[edytuj] Przywództwo Hezbollahu

Nasrallah został liderem Hezbollahu po dokonanym przez Izraelczyków zabójstwie szejka Musawiego w 1992 roku. Pod przywództwem Nasrallaha Hezbollah stał się poważnym przeciwnikiem dla Sił Obronnych Izraela w południowym Libanie. Oddziały Hezbollahu regularnie atakowały stacjonujące tam izraelskie wojska. Operacje te były jedną z przyczyn wycofania się wojsk izraelskich z Libanu w 2000 roku, po 18-letniej okupacji. Wydarzenie to było niewątpliwym sukcesem Nasrallaha, który zdobył sobie tym uznanie w Libanie i świecie arabskim.

W 2004 Nasrallah odegrał znaczącą rolę w wymianie więźniów między Izraelem a Hezbollahem. W tym samym roku przywódca Hezbollahu odrzucił rezolucję ONZ nr 1559, mówiącą o wycofaniu wszystkich nielibańskich (głównie syryjskich) oddziałów i rozbrojeniu bojowników Hezbollahu. Po zabójstwie premiera Libanu Rafika al-Haririego w 2005 Nasrallah organizował demonstracje poparcia dla Syrii.

W kwietniu 2006 libańskie służby bezpieczeństwa udaremniły spisek mający na celu zabicie Nasrallaha. Aresztowano 9 osób, Libańczyków i Palestyńczyków.

W lipcu 2006 oddziały Hezbollahu sprowokowały Izrael do ataku na Liban poprzez zabicie trzech i porwanie dwóch izraelskich żołnierzy pod osłoną ostrzału rakietowego terytorium Izraela. Podczas nalotów lotnictwa izraelskiego 14 lipca 2006 główna kwatera Nasrallaha została zniszczona.

[edytuj] Zobacz też

• Hezbollah
• Kryzys izraelsko-libański 2006

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia na internetowej stronie Hezbollahu (ang.)

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
Hassan Nasrallah

Julia Gillard
Julia Gillard
Data i miejsce urodzenia	29 września 1961 Barry
27. Premier Australii
Przynależność polityczna	Australijska Partia Pracy
Okres urzędowania	od 24 czerwca 2010
Poprzednik	Kevin Rudd
Przewodnicząca ALP
Okres urzędowania	od 24 czerwca 2010
Poprzednik	Kevin Rudd
14. Wicepremier Australii
Okres urzędowania	od 3 grudnia 2007 do 24 czerwca 2010
Poprzednik	Mark Vaile
Następca	Wayne Swan
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Julia Eileen Gillard (ur. 29 września 1961 w Barry) – australijska polityk, wiceprzewodnicząca Australijskiej Partii Pracy (ALP) i wicepremier w latach 2007-2010. Przewodnicząca ALP oraz premier Australii od 24 czerwca 2010, jest pierwszą kobietą na obu tych stanowiskach.

[edytuj] Młodość i edukacja

Julia Gillard urodziła się w 1961 w Barry w Wielkiej Brytanii. Jej ojciec był walijskim górnikiem. Była drugim dzieckiem, ma starszą o cztery lata siostrę Alison. W 1966 rodzina wyemigrowała do Australii, osiedlając się w Adelaide. Jej ojciec podjął wówczas pracę jako opiekun w zakładzie opieki psychiatrycznej, a matka w zakładzie opiekuńczym Armii Zbawienia.

Gillard razem z siostrą uczęszczała do Mitcham Demonstration School, po czym w 1978 ukończyła Unley High School w City of Mitcham. Rozpoczęła studia na University of Adelaide. W ich trakcie przeniosła się do Melbourne, by móc zaangażować się w działalność Australijskiego Związku Studentów^[1]. W 1983 została wiceprzewodniczącą oraz przewodniczącą związku^[2]. W 1987 ukończyła prawo (Bachelor of Laws) na University of Melbourne, a trzy lata później uzyskała stopień Bachelor of Arts^[3].

[edytuj] Kariera zawodowa

W 1987 rozpoczęła pracę jako radca prawny w kancelarii prawniczej "Slater & Gordon" w Werribee, zajmując się przede wszystkim kwestiami prawa pracy^[4]. W 1990 została wspólnikiem firmy. W kancelarii pozostała do 1995^[3].

[edytuj] Życie prywatne

Julia Gillard jest ateistką i feministką^[5]. Jej partnerem jest Tim Mathieson^[6].

[edytuj] Działalność polityczna

Kevin Rudd i Julia Gillard po wyborach nowych władz ALP, grudzień 2006

W działalność polityczną po raz pierwszy zaangażowała się w czasie studiów na University of Adelaide. Na drugim roku studiów wstąpiła do Australijskiej Partii Pracy (ALP) i zaangażowała się w kampanię na rzecz walki z cięciami budżetowymi na edukację^[1]. W młodości była także członkinią lewicowej organizacji Forum Socjalistyczne. Domagała się wówczas wyjścia Australii z paktu ANZUS i wprowadzenia wyższych podatków dla najbogatszych^[7].

W 1982 była jednym z delegatów ALP na konferencję stanową w stanie Wiktoria. Zajmowała wiele stanowisk w ramach struktur partii. Od 1985 do 1989 stała na czele jej oddziału w Carlton (dzielnica Melbourne). W latach 1993-1994 koordynowała akcję afirmatywną ALP w stanie Wiktoria, mającą na celu zwiększenie udziału kobiet w polityce. Od 1993 do 1997 wchodziła w skład Komitetu Administracyjnego ALP w Wiktorii. W latach 1995-1998 była szefem gabinetu lidera opozycji w stanie Wiktoria Johna Brumby'ego.

W październiku 1998 została po raz pierwszy wybrana do Izby Reprezentantów z okręgu Lalor. W wyborach w 2001, 2004 i w 2007 odnawiała mandat deputowanej. W czerwcu 1999 była członkiem Australijskiej Misji Obserwacyjnej w czasie wyborów w Indonezji. W latach 1998-2001 wchodziła w skład parlamentarnej Komisji Zatrudnienia, Edukacji i Relacji w Miejscu Pracy. Od 2001 do 2007 była członkiem laburzystowskiego gabinetu cieni, najpierw będąc odpowiedzialną za sprawy ludności i imigracji (2001-2003), następnie za sprawy ludności autochtonicznej i proces pojednania narodowego (luty-lipiec 2003), opiekę zdrowotną (2003-2006) oraz zatrudnienie, sprawy przemysłowe i pomoc społeczną (2006-2007). 4 grudnia została wybrana wiceprzewodniczącą Australijskiej Partii Pracy. Od 4 grudnia 2006 do 3 grudnia 2007 była wiceliderem opozycji parlamentarnej u boku lidera laburzystów, Kevina Rudda^[3].

Po zwycięstwie Partii Pracy w listopadowych wyborach parlamentarnych, 3 grudnia 2007 Julia Gillard objęła stanowisko wicepremiera Australii oraz ministra edukacji, zatrudnienia i relacji w miejscu pracy, a także ministra opieki społecznej w gabinecie premiera Kevina Rudda^[2][3]. 11 grudnia 2007 został pierwszą w historii kraju kobieta pełniącą obowiązki szefa rządu w czasie uczestnictwa premiera Rudda w Konferencji ONZ ds. Zmian Klimatu na wyspie Bali. W późniejszym czasie wielokrotnie pełniła tę funkcję, w sumie przez ponad 130 dni^[8].

[edytuj] Premier Australii

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat Julia Gillard pierwszą kobietą premier w Australii

 Osobny artykuł: Pierwszy gabinet Julii Gillard.

 Osobny artykuł: Drugi gabinet Julii Gillard.

W 2010, w sytuacji spadającego poparcia społecznego dla premiera Rudda i w obliczu planowanych na jesień nowych wyborów parlamentarnych, w Partii Pracy zaczęły pojawiać się głosy kwestionujące jego przywództwo i szanse ponownego zwycięstwa wyborczego. Przyczyną niepopularności premiera było odstąpienie przez niego od zapowiadanego w czasie kampanii programu ochrony środowiska Emissions Trading Scheme, określającego dopuszczalne limity emisji dwutlenku węgla do atmosfery. Inną społecznie wrażliwą kwestią był rządowy plan nałożenia dodatkowych podatków na sektor górniczy, który zdaniem krytyków doprowadziłby tę branżę do kryzysu. W czerwcu 2010 wicepremier Gillard stwierdziła, że byłaby gotowa ubiegać się o przywództwo w ALP. Wobec jej słów premier Rudd, licząc na własny sukces, 23 czerwca 2010 podjął decyzję o organizacji następnego dnia głosowania w sprawie wyboru nowego lidera laburzystów. 24 czerwca 2010 ogłosił jednak rezygnację ze stanowiska szefa partii i rządu, po tym jak okazało się, że może nie być w stanie uzyskać wystarczającego poparcia w szeregach Partii Pracy^[9][10][11].

Tego samego dnia Julia Gillard została jednogłośnie wybrana nowym liderem ALP. Poparli ją wszyscy ze 112 deputowanych ALP w parlamencie. Chwilę później została oficjalnie zaprzysiężona na stanowisku szefa rządu, stając się pierwszą w historii kraju kobietą pełniącą ten urząd^[10][11].

Premier Julia Gillard z ambasadorem USA

Jednymi z pierwszym posunięć nowej premier była zapowiedź obniżenia (z poziomu 40% do 30%) planowanego podatku w sektorze górnictwa^[12] oraz deklaracja o dalszym wsparciu wojskowym koalicji w działaniach wojennych w Afganistanie^[13]. Na początku lipca 2010 premier wystąpiła z planem ponownego uruchomienia w rejonie Pacyfiku centrów pobytowych dla uchodźców ubiegających się azyl w Australii, wskazując jako miejsce lokalizacji Timor Wschodni^[14]. Choć początkowo prezydent Timoru Wschodniego José Ramos-Horta stwierdził, że gotowy jest rozpocząć rozmowy w tej sprawie, parlament wyspy 12 lipca 2010 jednogłośnie odrzucił australijski projekt^[15].

 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Australii w 2010 roku.

17 lipca 2010 premier Gillard ogłosiła organizację wyborów parlamentarnych w dniu 21 sierpnia 2010. Według sondaży wyborczych Partia Pracy w początkowym okresie kampanii posiadała przewagę nad opozycyjną Partią Liberalną^[16]. Jednak z biegiem czasu zaczęła tracić poparcie. Przyczyniły się do tego wewnętrzne konflikty w jej szeregach oraz przedostające się do mediów informacje o zakulisowych rozgrywkach w czasie ostatniej zmiany jej przywództwa. Stojący na czele opozycji Tony Abbott krytykował rząd za plan wprowadzenia podatku w sektorze górniczym, projekt ograniczeń emisji dwutlenku węgla do atmosfery oraz kosztowny jego zdaniem plan stworzenia narodowej sieci szerokopasmowego internetu. Zarzucał mu także nieradzenie sobie z problemem uchodźców, próbujących dostać się drogą morską na australijskie wybrzeża^[17][18]. Premier Gillard 16 sierpnia 2010 rozpoczęła oficjalnie własną kampanię wyborczą w Brisbane^[19]. W jej trakcie opowiedziała się za wprowadzeniem w kraju republiki po śmierci brytyjskiej królowej Elżbiety II^[20].

W wyborach z 21 sierpnia 2010 rządząca Partia Pracy i koalicja opozycji na czele z Partią Liberalną zdobyły po 72 mandaty w 150-osobowej Izbie Reprezentantów. Spowodowało to wyłonienie pierwszego od 1940 tzw. parlamentu zawieszonego (hung parliament), w którym żadna z partii politycznych nie mogła samodzielnie sprawować władzy. Wyniki wyborów doprowadziły do dwutygodniowych rozmów obu partii z kandydatami niezależnymi w celu uzyskania ich poparcia. Ostatecznie, 7 września 2010, misja sformowania nowego gabinetu przypadła urzędującej premier. Partia Pracy uzyskała poparcie od deputowanego Partii Zielonych oraz 3 z 4 deputowanych niezależnych, co zapewniło jej większość 76 miejsc w parlamencie^[21][22][23]. 14 września 2010 zaprzysiężony został jej drugi gabinet^[24].

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Premiera Australii (ang.). pm.gov.au - Prime Minister of Australia. [dostęp 2010-09-08].

p • d • e Gabinet Kevina Rudda (2007-2010) W dniu zaprzysiężenia Kevin Rudd • Julia Gillard • Wayne Swan • Chris Evans • John Faulkner • Lindsay Tanner • Simon Crean • Stephen Smith • Joel Fitzgibbon • Nicola Roxon • Jenny Macklin • Anthony Albanese • Stephen Conroy • Kim Carr • Peter Garrett • Penny Wong • Robert McClelland • Joe Ludwig • Tony Burke • Martin Ferguson Późniejsi członkowie Chris Bowen

p • d • e Pierwszy gabinet Julii Gillard (2010) W dniu zaprzysiężenia Julia Gillard • Wayne Swan • Chris Evans • John Faulkner • Lindsay Tanner • Simon Crean • Stephen Smith • Nicola Roxon • Jenny Macklin • Anthony Albanese • Stephen Conroy • Kim Carr • Peter Garrett • Penny Wong • Robert McClelland • Joe Ludwig • Tony Burke • Martin Ferguson • Chris Bowen

p • d • e Drugi gabinet Julii Gillard (2010-) W dniu zaprzysiężenia Julia Gillard • Wayne Swan • Chris Evans • Kevin Rudd • Craig Emerson • Simon Crean • Stephen Smith • Nicola Roxon • Jenny Macklin • Anthony Albanese • Stephen Conroy • Kim Carr • Peter Garrett • Penny Wong • Robert McClelland • Joe Ludwig • Tony Burke • Martin Ferguson • Chris Bowen • Greg Combet Późniejsi członkowie Mark Butler • Bob Carr • Brendan O'Connor • Tanya Plibersek • Bill Shorten

p • d • e Premierzy Australii Edmund Barton • Alfred Deakin • Chris Watson • George Reid • Andrew Fisher • Joseph Cook • Billy Hughes • Stanley Bruce • James Scullin • Joseph Lyons • Earle Page • Robert Menzies • Arthur Fadden • John Curtin • Frank Forde • Ben Chifley • Harold Holt • John McEwen • John Gorton • William McMahon • Gough Whitlam • Malcolm Fraser • Bob Hawke • Paul Keating • John Howard • Kevin Rudd • Julia Gillard

p • d • e Szefowie państw i rządów Australii i Oceanii Szefowie państw Fidżi • Kiribati¹ • Mikronezja¹ • Nauru¹ • Palau¹ • Samoa • Tonga • Vanuatu • Wyspy Marshalla¹ Gubernatorzy generalni°: Australia • Nowa Zelandia • Papua-Nowa Gwinea • Tuvalu • Wyspy Salomona Szefowie rządów Australia • Fidżi • Nowa Zelandia • Papua-Nowa Gwinea • Samoa • Tonga • Tuvalu • Vanuatu • Wyspy Salomona ¹Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu °Gubernator generalny reprezentuje królową brytyjską Elżbietę II