Nazwa tego hasła odnosi się do więcej niż jednego pojęcia.

Demo − twórczość np.: muzyczna, plastyczna (grafika komputerowa), filmowa, programistyczna; zapisana i udostępniana jako demonstracja możliwości twórców (często w celach promocyjnych - wyjątek demoscena).

• demo (kinematografia) − trailer
• demo (muzyka) − album demo
• demo (informatyka) − wersja z ograniczonymi możliwościami, mająca zachęcić do kupna oprogramowania
• demo (sztuka komputerowa) − zobacz: demoscena
• tryb demo (RTV) − tryb demonstracyjny w sprzęcie RTV

Amy Winehouse
Amy Winehouse (2007)
Imię i nazwisko	Amy Jade Winehouse
Data i miejsce urodzenia	14 września 1983 Londyn
Pochodzenie	Wielka Brytania
Data i miejsce śmierci	23 lipca 2011 Londyn
Instrument	gitara
Gatunek	R&B[1], soul[1], jazz[1]
Zawód	wokalistka
Aktywność	1998-2011
Wytwórnia płytowa	Island Records
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Amy Jade Winehouse^[2] (ur. 14 września 1983 w Londynie, zm. 23 lipca 2011 tamże^[3]) – angielska wokalistka soul, jazz i R&B oraz autorka tekstów piosenek.

[edytuj] Dzieciństwo

Winehouse urodziła się i dorastała w Southgate, północnej dzielnicy Londynu; wywodziła się z rodziny żydowskiej o tradycjach jazzowych^[4]. Jej ojciec Mitchell jest taksówkarzem i muzykiem, matka – farmaceutką, piosenkarka miała też starszego brata Alexa. Uczęszczała do Ashmole School. W wieku dziesięciu lat założyła krótko działającą grupę muzyczną o nazwie Sweet 'n' Sour. Artystka swój zespół opisała jako „żydowskie odzwierciedlenie zespołu Salt-N-Pepa”. Po rozpadzie Sweet 'n' Sour dołączyła do Sylvia Young Theatre School, jednak rok później (w wieku trzynastu lat) została wyrzucona ze szkoły za kolczyk w nosie^[5]. Po tym incydencie uczęszczała do BRIT School.

Winehouse umiała grać na gitarze od trzynastego roku życia; śpiewała profesjonalnie od szesnastych urodzin, kiedy to jej przyjaciel Tyler James, wokalista soulowy, wysłał nagranie demo Amy wytwórni A&R Records^[4]. Po rozmowach z różnymi wytwórniami płytowymi, Winehouse dołączyła do Island Records(Universal Music), z którą była związana do końca życia.

[edytuj] Kariera muzyczna

[edytuj] 2003-2004: Frank

Debiutancki album Winehouse, Frank, został wydany dnia 20 października 2003 roku. Wyprodukowany został głównie przez Salaam Remi. Większość utworów na płycie inspirowana jest muzyką jazzową. Wszystkie piosenki w albumie zostały napisane przez Amy; jedynie dwa covery nie posiadają wkładu własnego artystki. Album został ciepło przyjęty przez krytyków muzycznych^[6]. Znawcy muzyki jazzowej podkreślają, iż głos Winehouse można porównywać do głosów takich śpiewaczek jak Sarah Vaughan czy Nina Simone^[7].

W roku 2004 Amy Winehouse została nominowana do BRIT Awards w kategorii „Najlepsza solowa artystka”. W tym samym czasie debiutancki album Amy uzyskał w jej rodzinnym kraju status platynowego, a ona sama wygrała nagrodę najlepszego twórcy tekstów muzycznych Ivor Novello Awards za utwór „Stronger Than Me” (wyprodukowany przez Salaam Remi)^[8]. Płyta została nominowana do nagrody Mercury Music Prize 2004. W tym samym roku Amy pojawiła się na takich festiwalach jak Glastonbury Festival, czy V Festival.

Amy Winehouse w Berlinie (2007)

[edytuj] 2006-2008: Back to Black

Drugi studyjny album Winehouse, Back to Black, ukazał się 30 października 2006 i od razu podbił szczyt brytyjskiej listy sprzedaży UK Album Chart debiutując na pierwszej pozycji 1. Album sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy (jedynie Wielka Brytania). Płyta została wyprodukowana przez Marka Ronsona oraz Salaam Remi.

Ponieważ odniósł ogromny sukces na Wyspach Brytyjskich, Winehouse zdecydowała się wydać album w różnych krajach na całym świecie, m.in. w Stanach Zjednoczonych, gdzie podobnie jak w UK longplay sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy oraz uzyskał status potrójnej platyny^[9]. Najwyższa pozycja na amerykańskiej liście sprzedaży Billboard 200 to 6. miejsce.

Pierwszym, a zarazem głównym singlem promującym album był utwór „Rehab”, który odniósł sukces zarówno w Wielkiej Brytanii zajmując 7. pozycję, jak i w Stanach Zjednoczonych (miejsce 9).

W roku 2007 album Back to Black został nominowany do nagrody BRIT Awards w kategorii „Najlepszy album”. Mimo iż nie on zdobył tego tytułu, sama wokalistka zdobyła tę nagrodę w innej kategorii – „Najlepsza solowa artystka”. W 2008 Amy Winehouse otrzymała pięć Nagród Grammy. Back to Black został wyróżniony jako najlepszy album popowy, Rehab jako nagranie roku i piosenka roku, a sama piosenkarka jako najlepsza wokalistka roku (Rehab) i jako nowicjuszka roku.

[edytuj] 2009-2011: Lioness: Hidden Treasures

Na 5 grudnia 2011 roku zaplanowano premierę pośmiertnego albumu Lioness: Hidden Treasures. Na płycie znajdzie się 11 niepublikowanych utworów oraz duet z Tonym Bennettem Body and Soul. Wyboru utworów dokonali producenci Salaam Remi i Mark Ronson^[10].

[edytuj] Życie osobiste

18 maja 2007 w Miami Winehouse poślubiła Blake'a Fieldera-Civila. 16 lipca 2009 doszło jednak do rozwodu, którego głównym powodem była zdrada ze strony artystki oraz niewielka ilość czasu, jaki małżonkowie spędzali razem.

Winehouse była uzależniona od alkoholu i narkotyków. Ponadto oświadczyła publicznie, że ma problemy z depresją i cierpi na bulimię. W 2008 roku jej ojciec przyznał także, że wokalistka cierpiała na rozedmę płuc, które wydolne były w zaledwie 70%. Główny wpływ miał na to nikotynizm piosenkarki^{[potrzebne źródło]}.

Występ Winehouse 18 czerwca 2011 w Belgradzie inaugurował jej europejską trasę koncertową. Artystka odurzona alkoholem pojawiła się na scenie ze znacznym opóźnieniem, miała problemy z koncentracją, poruszaniem się oraz śpiewaniem. Prawdopodobnie została ona wówczas, mimo widocznego upojenia, zmuszona do występu, mimo iż nie pamiętała w jakim mieście się znajduje, imion członków zespołu, ani tekstów piosenek^[11]. Nawet w takim stanie była ona świadoma dziejącej się katastrofy i wielokrotnie usiłowała zejść ze sceny, jednak była powstrzymywana przez członków zespołu i ochronę^[12]. Z powodu stanu zdrowia piosenkarki odwołano dwa kolejne koncerty^[13][11][14]. 21 czerwca ogłoszono, że zostały odwołane wszystkie pokazy jej europejskiej trasy koncertowej^[15][3]. 20 lipca pojawiła się gościnnie na koncercie swojej chrześnicy, Dionne Bromfield w Londynie. Było to ostatnie publiczne wystąpienie w jej życiu.

23 lipca 2011, około godziny 16 (17 czasu polskiego), Winehouse została znaleziona martwa w swoim mieszkaniu w londyńskiej dzielnicy Camden^[3]. Policja obecna w domu piosenkarki potwierdziła informację o jej zgonie, jednak jego przyczyna nie była jeszcze znana^[16].

Amy Winehouse została pochowana 26 lipca 2011 w obrządku żydowskim na cmentarzu Edgwarebury w Londynie. W uroczystościach pogrzebowych udział wzięli między innymi Kelly Osbourne i Mark Ronson, a także jej ostatni partner życiowy Reg Traviss.

26 października 2011 ujawniono wyniki śledztwa w sprawie śmierci Amy Winehouse, którym dowodziła Suzanne Greenaway. Śledztwo wykazało, że był to nieszczęśliwy wypadek spowodowany dobrowolnym wypiciem dużej ilości alkoholu po czym doszło do wstrząsu wywołanego intensywnym przyjmowaniem alkoholu po okresie abstynencji. Jak ogłoszono kilka godzin po ukazaniu się raportu ze śledztwa, Winehouse miała 416 mg alkoholu na 100 ml krwi, co odpowiada 4 promilom^[17].

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

[edytuj] Single

[edytuj] Występy gościnne

[edytuj] Inne notowane utwory

[edytuj] Wideografia

[edytuj] Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna (ang.)

p • d • e Amy Winehouse Albumy studyjne Frank • Back to Black • Lioness: Hidden Treasures EP Sessions@AOL • iTunes Festival: London 2007 • Back to Black: B-Sides Albumy koncertowe I Told You I Was Trouble: Live in London Single "Stronger Than Me" • "Take the Box" • "In My Bed / You Sent Me Flying" • "Fuck Me Pumps / Help Yourself" • "Rehab" • "You Know I'm No Good" • "Back to Black" • "Tears Dry on Their Own" • "Love Is a Losing Game" • "Just Friends" • "Body and Soul" • "Our Day Will Come" Występy gościnne "Valerie" • "B Boy Baby" Inne utwory "Cupid" • "Will You Still Love Me Tomorrow" • "The Little Things" • "The Girl from Ipanema"

Douglas Engelbart

Douglas C. Engelbart (ur. 30 stycznia 1925) – amerykański naukowiec i wynalazca o norweskich korzeniach, znany powszechnie jako wynalazca myszy komputerowej, pionier interfejsów użytkownika, współtwórca hipertekstu, komputerów sieciowych, promotor wykorzystywania komputerów i sieci w rozwiązywaniu złożonych problemów cywilizacyjnych.

[edytuj] Wczesne lata

Pod koniec wojny, jako technik radiowy w bazie na Filipinach, Engelbart został zainspirowany artykułem Vannevara Busha "As We May Think". Po wojnie, w 1948 r. Engelbart uzyskał stopień bakałarza z inżynierii elektrycznej w Oregon State University, w 1952 tytuł inżynierski w Berkeley, a w 1955 stopień doktora w tej samej uczelni. Ponad rok spędził na próbach wdrożenia w swojej firmie, Digital Techniques, pomysłów z pracy doktorskiej dotyczącej urządzeń do magazynowania danych, potem pracował nad układami magnetycznymi w Stanford Research Institute, w Menlo Park.

Historyk nauki Thierry Bardini wskazuje, że Engelbart był pod silnym wpływem relatywizmu językowego opracowanego przez Benjamina Lee Whorfa. Whorf dowodził, że wyrafinowanie języka wpływa na wyrafinowanie myśli, które mogą być wyrażone przez mówcę w danym języku, zaś Engelbart wykazywał, że aktualny stan techniki wpływa na naszą zdolność manipulowania informacją, a to ma bezpośredni wpływ na możliwość wynajdywania nowych, ulepszonych technik. Z tego powodu postawił sobie zadanie opracowania technik komputerowych pozwalających bezpośrednio manipulować informacją i usprawniających indywidualne i grupowe pozyskiwanie wiedzy.

[edytuj] Wynalazki

W Stanford Engelbart był siłą motoryczną projektu oN-Line System (NLS). On i jego zespół z Augmentation Research Center (założonego przez niego laboratorium) opracowali elementy interfejsu komputerowego, jak ekrany, okna, hipertekst - wiele z tych idei wyprzedziło o lata rewolucję komputerów osobistych, w czasie, gdy indywidualny użytkownik był trzymany z daleka od komputera, a dostęp do niego miał przez pośredników.

W 1970 r. Engelbart otrzymał patent na mysz - drewniane pudełko z dwoma metalowymi kółkami. Patent opisywał urządzenie jako wskaźnik pozycji X-Y w systemach wyświetlania. Engelbart ujawnił potem, że nazwano ją "mysz" ze względu na wystający z tyłu "ogon". Nazywano ją też owadem, ale to określenie się nie przyjęło. Nigdy nie otrzymał z tego tytułu żadnych tantiem, w pewnej mierze dlatego, że jego patent wygasł w 1987 r., jeszcze zanim rewolucja komputerów osobistych uczyniła mysz jednym z głównych elementów komputera. Poza tym późniejsze myszy nie naruszały jego patentu. W Stanford Research Institute nie zdawano sobie sprawy ze znaczenia tego wynalazku, zaś SRI sprzedał potem licencję Apple'owi za ok. 40 tys. USD.

Ponieważ badania Engelbarta były częściowo finansowane przez ARPA, Stanford i University of California Los Angeles były pierwszymi węzłami sieci ARPANET, prekursora Internetu. Augmentation Research Center służył jako pierwsze sieciowe centrum informacji, zarządzał komunikacją między węzłami ARPANET i opublikował znaczną część wczesnych dokumentów RFC (Request For Comments).

[edytuj] Schyłek

Wskutek rozmaitych nieszczęśliwych zbiegów okoliczności po 1976 r. Engelbart popadł w zapomnienie. Wielu najlepszych badaczy z zespołu Engelbarta zostało przejętych przez Xerox PARC, zaś tzw. Poprawka Mansfielda, zakończenie wojny wietnamskiej i koniec kosmicznego projektu Apollo spowodowały redukcję finansowania ze strony ARPA i NASA. Zarząd SRI, który nie akceptował podejścia Engelbarta do kierowania laboratorium, oddał jego pozostałości pod kierownictwo Berta Raphaela, który zwolnił Engelbarta (z laboratorium które ten sam zakładał). Dodatkowym nieszczęściem był dla niego pożar jego domu w Atherton.

W 1978 r. firma Tymshare, która oferowała komercyjne usługi oparte na systemie NLS, odkupiła go i wynajęła Engelbarta jako głównego naukowca, ale wkrótce poczuł się on zmarginalizowany i odsunięty od badań. Niektórzy szefowie Tymshare i McDonnell Douglas, który w 1982 r. przejął Tymshare, byli zainteresowani jego ideami, ale nigdy nie wyasygnowali funduszy ani nie przydzielili pracowników do dalszych prac badawczych. W 1986 r. Engelbart opuścił McDonnell Douglas.

[edytuj] Międzynarodowe uznanie

Pod koniec lat 80. prominentni naukowcy i organizacje zaczęli doceniać znaczenie wkładu Engelbarta. W 1996 został odznaczony Yuri Rubinsky Memorial Award, w 1997 otrzymał nagrodę Lemelson-MIT i 500 tys. USD - najwyższą na świecie nagrodę za wynalazczość i innowacyjność. Potem przyszła Nagroda Turinga, w 1999 Institute for the Future gościł wielkie sympozjum honorujące wkład naukowca. W 2001 Engelbart otrzymał od British Computer Society Lovelace Medal.

Obecnie prowadzi wraz ze swoją córką Bootstrap Institute, założony jeszcze w 1988, w Fremont, w Kalifornii, promując koncepcję Collective IQ i Open Hyper-Document Systems (OHS) oraz HyperScope, "podzbiór" OHS. Siedziba Bootstrap Institute jest sponsorowana przez firmę Logitech, największego na świecie producenta myszy komputerowych.

[edytuj] Bibliografia

• Doug Engelbart Biography (ang.)
• Timeline | Doug Engelbart (ang.)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Doug Engelbart Institute (ang.)

Mother of Disease – studyjny album zespołu Puissance, wydany w 1999 roku. Wydawcą była polska wytwórnia Fluttering Dragon. Wkładkę zaprojektowali F. Söderlund i H. Möller. Tina Zachrisson odpowiada za kobiecy wokal pojawiający się w niektórych utworach. Całość materiału zarejestrowano ponownie w studiu Octinomos. Album doczekał się wznowienia przez wytwórnię Svartvintras Productions jako limitowany winyl. Do niego dołączono wówczas plakat o rozmiarach 30x40 cm.

[edytuj] Lista utworów

1. "Light of a Dead Sun" – 5:05
2. "Reign of Dying Angels" – 5:01
3. "Mother of Disease" – 5:55
4. "In Shining Armour" – 4:34
5. "Post Ruin Symphony" – 6:49
6. "Core of Revelaton" – 5:05
7. "Human Error" – 5:02
8. "The Voice of Chaos" – 6:55