| Phil Collins |
Koncert w Düsseldorfie (2005) |
| Imię i nazwisko |
Philip David Charles Collins |
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1951
Londyn |
| Pochodzenie |
 Anglia |
| Instrument |
perkusja, fortepian, gitara, dudy |
| Gatunek |
rock progresywny, soft rock[1], pop, jazz rock, contemporary pop[1], contemporary rock[1] |
| Zawód |
muzyk, aktor |
| Wytwórnia płytowa |
Virgin Records
Atlantic Records |
| Powiązania |
Genesis, Brand X, Flaming Youth |
| Zespół |
| The Phil Collins Big Band |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
 Kolekcja cytatów w Wikicytatach |
| Strona internetowa |
Philip David Charles Collins[1] (ur. 30 stycznia 1951 w Chiswick, dzielnicy Londynu[1]) – angielski piosenkarz, autor tekstów, perkusista i aktor; zdobywca Oscara i Nagrody Grammy. Phil Collins jest powszechnie znany jako wokalista i perkusista brytyjskiej grupy rocka progresywnego Genesis[2].
Collins śpiewał w ośmiu piosenkach, które dotarły do 1. miejsca listy przebojów "Billboardu" pomiędzy 1984 a 1989, w siedmiu jako artysta solowy i w jednej z Genesis). Jego piosenki są różnorodne, od bazującego na dźwiękach perkusji "In the Air Tonight", poprzez dance-popowe "Sussudio", do jego największego hitu – mówiącego o problemach społecznych "Another Day in Paradise". Jego międzynarodowa popularność sprawiła, że Genesis, grupa zaliczana do nurtu rocka progresywnego regularnie pojawiała się na listach przebojów muzyki pop i była jednym z filarów w początkach działalności stacji telewizyjnej MTV.
Profesjonalną karierę muzyczną Collins rozpoczął jako perkusista, najpierw w rockowej grupie Flaming Youth, później w Genesis, w którym początkowo był także drugim wokalistą w piosenkach śpiewanych przez Petera Gabriela, a samodzielnie zaśpiewał dla Genesis w tym okresie tylko dwa utwory. Trzy dalsze piosenki z Collinsem jako wokalistą znalazły się na albumach solowych wydanych przez muzyków związanych z Genesis, m.in. duet w dwóch partiach głosowych, śpiewanych na przemian przez Collinsa i sopran Viv McCulloch przy akompaniamencie gitary klasycznej Anthoniego Phillipsa: "God If I Saw Her Now" na albumie The Geese and the Ghost.
Collins udzielał się mocno jako perkusista studyjny, współpracując z takimi muzykami jak Brian Eno, John Cale, Robert Fripp, Sally Oldfield, John Hackett, Steve Hackett, Mike Rutherford, Robert Wyatt incognito, czy Phil Manzanera[2].
Po odejściu Gabriela w 1975, Collins został wokalistą zespołu. Pod koniec dekady pierwszy międzynarodowy przebój Genesis – "Follow You, Follow Me" – stał się początkiem radykalnej zmiany stylu muzycznego grupy, w kierunku sukcesu w muzyce pop.
W latach 80. Collins prowadził z powodzeniem karierę solową, która pomogła zespołowi Genesis w odniesieniu sukcesu komercyjnego. Według Atlantic Records całkowita liczba sprzedanych płyt Collinsa wyniosła w 2002 ponad 100 mln egzemplarzy[3].
W 2007, Collins powrócił na scenę wielkich stadionów i hal sportowo-widowiskowych, koncertując raz jeszcze z Genesis (z Tonym Banksem, Mikiem Rutherfordem przy wsparciu muzyków dodatkowej obsady koncertowej Genesis, grających od odejścia Petera Gabriela: perkusistą Chesterem Thompsonem i gitarzystą Darylem Stuermerem.
[edytuj] Wczesne lata
Collins jest jednym z trójki dzieci agenta ubezpieczeniowego i dziecięcej agentki teatralnej. Pierwszą perkusję dla dzieci dostał w prezencie na święta Bożego Narodzenia, kiedy miał pięć lat. Później jego wuj zrobił mu prowizoryczny instrument, na którym Phil grał regularnie, podnosząc przy tym umiejętności. Gdy dorósł, otrzymał od rodziców bardziej profesjonalny zestaw muzyczny[4]. Trenował grę na perkusji, grając przy muzyce nadawanej w radiu i telewizji, i nigdy nie nauczył się czytać profesjonalnej notacji muzycznej. Stworzył za to własny system zapisu dźwięków. Pierwszy koncert przed publicznością zagrał w wieku 11 lat. Jego matka chciała jednak, aby został aktorem, dlatego już w wieku 6 lat występował w reklamach w telewizji.
Profesjonalna nauka muzyki rozpoczęła się, gdy miał czternaście lat, kiedy dostał się do szkoły aktorskiej Barbary Speake[5]. Rozpoczął też karierę jako dziecięcy aktor i model – jego pierwszą główną rolą była postać Jacka Dawkinsa w musicalu Oliver!, powstałym na podstawie powieści Oliver Twist Karola Dickensa. Pojawił się także w filmie Beatlesów Noc po ciężkim dniu jako jeden z setek krzyczących nastolatków podczas sceny koncertu. Jako że jego matka była zatrudniona przy wyborze statystów do tej sceny, Collinsowi jako jedynemu zrobiono efektowne zbliżenie twarzy[6]. Ubiegał się także o rolę Romea w oscarowym filmie Romeo i Julia (1968)[7].
Pomimo początków kariery aktorskiej, Collinsa bardziej interesowała muzyka. W czasie kiedy uczęszczał do Chiswick Community School, założył zespół zwany The Real Thing, a później dołączył do The Freehold. Gdy należał do tej grupy, napisał swoją pierwszą piosenkę – "Lying Crying Dying"[8].
Pierwszy profesjonalny kontrakt Collins podpisał jako perkusista Flaming Youth, nagrywając z nimi płytę Ark 2 (1969). Ark 2 – album koncepcyjny zainspirowany lądowaniem człowieka na księżycu – nie był sukcesem komercyjnym, pomimo pochlebnych recenzji krytyków. Melody Maker nazwał płytę "Albumem pop miesiąca", opisując ją jako "pięknie zagraną, dojrzałą muzykę z przyjemną, zwartą harmonią"[9]. Główny singel albumu, From Now On, nie zdobył popularności w radiu. Po roku koncertowania grupa rozpadła się z powodu braku sukcesów i napięć w zespole.
W 1970 Phil Collins zagrał na perkusji w piosence George'a Harrisona "The Art of Dying"[10].
[edytuj] Okres Genesis
-
W 1970 Collins odpowiedział na ogłoszenie Genesis zamieszczone w Melody Maker dotyczące zatrudnienia w zespole "perkusisty wrażliwego na muzykę akustyczną i gitarzysty dwunastostrunowego"[11]. Grupa zamieściła ogłoszenie po odejściu trójki perkusistów przy nagraniu jedynie dwóch płyt[12]. Przesłuchanie miało miejsce w domu rodziców Petera Gabriela. Kandydaci wykonywali utwory z drugiej płyty zespołu – Trespass (1970). Collins przyjechał wcześnie i nauczył się utworów, słuchając grających przed nim[13].
Collins wygrał przesłuchanie i rok później brał udział w nagraniu Nursery Cryme. Pomimo że w ciągu następnych pięciu lat był głównie perkusistą i okazjonalnie drugim wokalistą, zaśpiewał podczas tego okresu samodzielnie dwie piosenki – "For Absent Friends" (z Nursery Cryme) i "More Fool Me" (z Selling England by the Pound (1973).
W 1974, podczas nagrywania podwójnego, epickiego albumu konceptualnego Genesis The Lamb Lies Down on Broadway, muzyk ambientu i producent Brian Eno, który wykonał przetworzenie elektroniczne utworu "The Parade of Lifeless Packaging", opisane na okładce neologizmem Enossification, samemu potrzebował perkusisty do nagrania swojego "piosenkowego" albumu Another Green World. Collins wykonał ten angaż, jako zapłatę uiszczoną przez Genesis Brianowi Eno za pracę z grupą. Tamże, Collins bębnił do taktu z takimi przewodzącymi instrumentalistami jak Robert Fripp na solo gitarze czy John Cale na elektronicznie buczącej altówce. Jego dalsza skomplikowana praca przy bębnach w studio dla Briana Eno, obok takich osobistości jak, ponownie, solujący Robert Fripp, czy gitarzysta zespołu Roxy Music, Phil Manzanera, czy Robert Wyatt incognito jako "Sherry Williams" na perkusji kubańskiej, została formalnie uwzględniona na okładce po niekończących się sesjach (nagrali ponad 120 kawałków!) ostatniego "piosenkowego" albumu Briana Eno, Before and after Science (1977 w muzyce).
W 1975, po trasie koncertowej przedstawiającej (bardzo teatralnie i maskowo, w wykonaniu Gabriela) całość The Lamb Lies Down on Broadway jako spójnego przedstawienia multimedialnego, Gabriel opuścił grupę, wyczerpany rolą gwiazdy estrady i przewodzeniem supergrupie rockowej, a także odstając muzycznie coraz bardziej od reszty zespołu. To Gabriel stworzył i napisał ten spektakl, gdy reszta grupy, mniej więcej spójnie, prawie całą muzykę. (Po paru latach pauzowania, Gabriel podjął raczej wyciszoną w porównaniu z jego karierą w Genesis karierę solową.)
Po bezowocnych poszukiwaniach nowego wokalisty, Collins stał się jedynym wokalistą zespołu, który na krótko zaangażował perkusistę grup Yes i King Crimson, Billa Bruforda, do gry podczas koncertów, chociaż Collins nadal wykonywał długie, instrumentalne fragmenty. Grę Bruforda słychać podczas wydłużonego wykonania utworu "Cinema Show" na albumie koncertowym Seconds Out. Jednak, Bruford chciał akceptacji jako pełnego członka Genesis, na co muzycy nie zgodzili się, i został zastąpiony przez byłego perkusistę Franka Zappy – Chestera Thompsona, który takich roszczeń nie przedstawił, i wyniku tego stał się głównym ogniwem perkusyjnym grupy podczas występów na żywo, do chwili obecnej.
Pierwsza płyta z Collinsem jako wokalistą to A Trick of the Tail z 1976. Nagranie trafiło na listę przebojów American Top 40 i dotarło na trzecie miejsce w angielskim odpowiedniku. Rolling Stone wówczas podsumował: "Genesis potrafiła zmienić groźbę katastrofy po odejściu Petera Gabriela w pierwszy, szeroko pojęty amerykański sukces."[14]
Jak już wskazano w przypadku dwóch nagrań muzyki Briana Eno, Phil Collins w latach 70. był cenionym i pożądanym perkusistą studyjnym. Wziął udział w szeregu słynnych nagrań ze sławnymi postaciami rocku progresywnego.
Szczególnie udanymi przykładami tej działalności Collinsa są jego nagrania w dwóch krytycznie uznanych albumach gitarzystów Genesis, gdzie Collins nie tylko stanowił perkusistę (w pierwszym przypadku), lecz zaśpiewał co poniektóre główne partie wokalne:
- "Star of Sirius" na albumie Voyage of the Acolyte Steve'a Hacketta (1975 w muzyce), pierwszym solowym tego gitarzysty-wirtuoza, nagranym po odejściu Gabriela – ale jeszcze przed odejściem samego Hacketta – od Genesis. Album ten, z uwagi na jego fantastykę i piękno ekspresywnej, melodyjnej gry na gitarach, z tytułami opiewającymi postacie z kart tarota i tym podobne, nagrano z udziałem wszystkich członków Genesis oprócz klawiszowca Toniego Banksa. Toteż album ten jest uważany za de facto album Genesis, najbardziej gitarowy ze wszystkich. Zaśpiewała tam również sopran i multiinstrumentalistka Sally Oldfield, siostra multiinstrumentalisty Mike'a Oldfielda od Dzwonów rurowych.
- Collins zaśpiewał główny wokal na dwóch utworach dwa lata później, w tym unikatowo w duecie (na przemian) z sopranem Viv McCulloch na utworze "God if I Saw Her Now", w jeszcze bardziej akustycznym, gitarowo, albumie pierwszego gitarzysty Genesis, Anthonego Phillipsa, The Geese and the Ghost (1977 w muzyce) i wydanego po latach ponownie, w znacznie rozszerzonym wydaniu (2008 w muzyce). Basista/gitarzysta Genesis Mike Rutherford zagrał na obu albumach szeregiem instrumentów i miał udział w napisaniu materiału z Phillipsem; obaj razem opracowywali i nagrywali ten album na przestrzeni kilku lat, począwszy w 1970 (1970 w muzyce).
Lista różnych nagrań studyjnych z udziałem Phila Collinsa jest bardzo długa.
Będąc członkiem Genesis Collins jednocześnie grał w jazzowej grupie Brand X, która nagrała pierwszy album, Unorthodox Behaviour, z Collinsem jako perkusistą. Od kiedy jednak grupą priorytetową stał się dla niego Genesis, Brand X odbył kilka tras koncertowych i nagrał kilka płyt bez Collinsa. Dzięki Brand X perkusista spotkał się po raz pierwszy z automatem perkusyjnym i z ośmiościeżkowym magnetofonem[15].
Pod koniec dekady Genesis zmienił swój styl z rocka progresywnego na muzykę pop. Mimo to w ich albumie ...And Then There Were Three... (1978 w muzyce) słychać wpływy ich pierwotnego stylu.
W latach 80. grupa nagrała ciąg odnoszących sukcesy płyt, np. Duke (1980 w muzyce), Abacab (1981 w muzyce), Genesis (1983 w muzyce) i Invisible Touch (1986 w muzyce). Tytułowa piosenka z tej ostatniej, jako jedyny utwór Genesis, stała się numerem jeden na amerykańskiej liście przebojów Billboard Hot 100. Zespół dostał nominację do nagrody MTV za najlepszy teledysk roku za piosenkę "Land of Confusion" ( 1987 w muzyce), choć jak na ironię przegrali z utworem "Sledgehammer" – największym solowym przebojem Petera Gabriela[16].
Phil Collins odszedł od Genesis w 1996 (1996 w muzyce), aby skoncentrować się na karierze solowej[17]. Ostatnia płyta grupy z nim jako wokalistą to We Can't Dance (1991 w muzyce).
Collins i Peter Gabriel spotkali się znów z Tonym Banksem i Mikiem Rutherfordem i nawet Steve'em Hackettem w 1999, aby nagrać ponownie "The Carpet Crawlers" (z albumu The Lamb Lies Down on Broadway (1974 w muzyce) do płyty Genesis Turn It On Again: The Hits. Około 2005 rozpoczęły się rozmowy na temat reaktywacji zespołu - Collins chciał, aby liderem grupy został ponownie Gabriel, a on sam wróciłby do gry na perkusji[18]. Ostatecznie grupa odnowiła się na razie tylko jako twór trasy koncertowej, w składzie Collins/Rutherford/Banks, z tradycyjnym wsparciem perkusisty Chestera Thompsona i gitarzysty Daryla Stuermera, by ruszyć w trasę koncertową Turn It On Again: The Tour w 2007 po stadionach i największych arenach świata.
[edytuj] Kariera solowa
We wczesnej twórczości Collinsa widocznych jest wiele odniesień do jego rozwodu, choć w żadnym albumie nie jest to wskazane dosłownie. Dwie piosenki z płyty Genesis pod tytułem Duke (1980) – "Please Don't Ask" i obecna w Top 20 "Misunderstanding" – opowiadają o nieudanych związkach. Wcześniej Collins wyprodukował i zagrał na perkusji na płycie swojego przyjaciela Johna Martyna, "Grace and Danger", której myślą przewodnią jest rozpad małżeństwa. Rozwód jest też głównym tematem pierwszej solowej płyty Collinsa – Face Value (1981)[19].
Phil Collins przy perkusji (1996)
Piosenki nagrane na jego pierwszych albumach, przykładowo "In The Air Tonight" i "I Don't Care Anymore", są oparte głównie na dźwiękach perkusji i posiadają dość mroczny, pesymistyczny wydźwięk. Odnosząc się do Face Value, Collins powiedział: "Miałem żonę, dwoje dzieci, dwa psy, a następnego dnia straciłem wszystko. Wiele z tych piosenek zostało napisanych, bo przechodziłem przez te emocjonalne zmiany"[20]. Niekiedy na utwory miały wpływ także inne czynniki, np. piosenka "Behind the Lines" z płyty Face Value była jazzową przeróbką piosenki Genesis, którą Collins pomagał napisać. Face Value stała się multiplatynową płytą i zdobyła uznanie wśród krytyków, stanowiąc bardzo dobry początek solowej kariery Collinsa.
Mimo że piosenka "You Can't Hurry Love" – przeróbka utworu zespołu The Supremes obecna na kolejnej płycie Hello, I Must Be Going! – stała się numerem jeden w Wielkiej Brytanii, drugi album Collinsa spotkał się z nieprzychylnym przyjęciem przez niektórych krytyków. Hello, I Must Be Going! stał się mimo tego potrójną platyną w USA, a "You Can't Hurry Love" był pierwszym utworem Collinsa, który stał się hitem na amerykańskiej liście przebojów. Płyta zajęła także drugie miejsce na angielskiej liście najlepszych albumów i zajmowała je ponad rok.
W 1979 roku Collins zagrał na perkusji w dwóch pierwszych utworach trzeciej solowej płyty Petera Gabriela. Album ukazał się w 1980 roku. Gabrielowi i inżynierowi dźwiękowemu Hugh Padghamowi, przy pomocy Collinsa, udało się odkryć styl perkusyjny zwany "gated-reverb", który zdominował całe lata 80. Zaczęło się od tego, że pierwsze próby do późniejszego "Intruder" przebiegały w studio o kamiennych ścianach. Talerze według Gabriela brzmiały zbyt drażniąco, więc kazał je usunąć. Był przy ty bardzo uparty. Collins w miejsce blach uderzał w nowe, zawieszone na odpowiedniej wysokości bębny. Mikrofon zaś został oddalony od zestawu perkusyjnego. Gdy Collins zaczął "bębnić" Pudgham bawił się nowymi urządzeniami w konsolecie, które niebywale szybko wyciszały dźwięk drapieżnych uderzeń. Rezultatem był właśnie "gated-reverb". Metoda debiutowała wcześniej, np. na albumie "Low" Davida Bowiego. Trzeci album Petera Gabiera, w którego tworzeniu udział brał Phil Collins, jest jednak pierwszą płytą w historii, w pełni opartą na "g-r". Collinsowi bardzo zależało na tym, by na swoim pierwszym albumie osiągnąć podobną jakość. Tak zaczęła się wieloletnia współpraca Collinsa z Padghamem. Nowy styl perkusyjny został wykorzystany między innymi na dwóch pierwszych albumach Phila Collinsa (zwłaszcza w przebojowym "In The Air Tonight"), trzeciej i czwartej płycie Petera Gabriela oraz w wielu pojedynczych utworach, takich jak "Mama" Genesis czy "I Know There's Something Going On" Fridy.
W 1982 Collins był producentem płyty Something's Going On, solowego albumu Anni-Frid Lyngstad (Fridy), członkini zespołu ABBA. Frida była pod wrażeniem solowych płyt Collinsa, ich emocjonalnego, bardzo osobistego wydźwięku. W związku z tym zaproponowała mu współpracę przy jej własnym, solowym projekcie. Powstały w ten sposób album, w którym Collins osobiście grał na perkusji, zawierał międzynarodowy hit lat 1982–83 – "I Know There's Something Going On" (Russ Ballard) i duet Collinsa z Fridą zatytułowany "Here We'll Stay". Jego przeróbka, śpiewana tylko przez Fridę, została wydana jako singel.
Punkt zwrotny w karierze Collinsa nastał, gdy został poproszony o skomponowanie tytułowej piosenki do filmu Przeciw wszystkim. Powstały utwór – "Against All Odds (Take a Look at Me Now)" – był przeróbką piosenki "How Can You Sit There?", która miała znaleźć się na krążku Face Value ale ostatecznie nie została nagrana. Ballada szybko stała się klasykiem i zdobyła pierwsze miejsce na amerykańskich listach przebojów i drugie na brytyjskich (przegrywając z piosenką Lionela Richie "Hello"). Ten moment jest uznawany przez wielu krytyków za odejście Collinsa od jego pierwotnego, mrocznego stylu i początek tworzenia muzyki bardziej popowej i elektronicznej.
W 1984, Collins zwrócił na siebie uwagę, gdy wyprodukował płytę Philipa Baileya Chinese Wall. Artyści nagrali w duecie piosenkę "Easy Lover", która dotarła na drugie miejsce amerykańskiej listy przebojów i spędziła 4 tygodnie na pierwszym miejscu w Wielkiej Brytanii. Collins pracował z sekcją instrumentów dętych grupy Baileya Earth, Wind & Fire (znaną później jako Phenix Horns) w latach 80., zarówno w Genesis jak i jako artysta solowy. Pod koniec 1984 Collins uczestniczył w projekcie charytatywnym grupy Boba Geldofa Band Aid i grał na perkusji w ich piosence "Do They Know It's Christmas".
W 1985, Collins został zaproszony do udziału w koncercie charytatywnym Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa, odbywającym się zarówno na Stadionie Wembley w Anglii, jak i na Stadionie Johna F. Kennedy'ego w Filadelfii w USA. Collins zagrał na obu stadionach. Na Wembley wystąpił solo i wraz ze Stingiem, potem wsiadł do Concorde'a, poleciał do Filadelfii i tam ponownie zaśpiewał jako solowy artysta, a także grał na perkusji podczas występu Led Zeppelin i Erica Claptona.
W tym samym roku Collins współpracował z Howardem Jonesem przy jego singlu. Jones nagrał ponownie swoją piosenkę "No One Is to Blame" z albumu Dream into Action, a Collins towarzyszył mu jako perkusista, drugi głos i producent. Artysta grał na perkusji także na płytach Roberta Planta i Tiny Turner. Wyprodukował także i zagrał na albumie Erica Claptona Behind the Sun a także na kolejnym – August. Jego sukcesy solowe i równoległa kariera w zespole Genesis, stały się w 1985 tematem tytułowym magazynu Rolling Stone. Był to jedyny raz, gdy Collins pojawił się na okładce tego czasopisma.
Później tego samego roku Collins nagrał swój najlepiej oceniany album No Jacket Required. Znajdowały się na nim takie hity jak "Sussudio", "One More Night", "Don't Lose My Number" i "Take Me Home". Przy płycie współpracowali Sting, Helen Terry i były kolega z zespołu Peter Gabriel jako drugi wokalista. Collins w duecie z Marilyn Martin nagrał także piosenkę "Separate Lives" – amerykański numer jeden na listach przebojów, wyprodukowany dla filmu Białe noce. W 1985 trzy piosenki Collinsa zajęły pierwsze miejsce na amerykańskich listach przebojów – najwięcej spośród piosenkarzy tamtego roku[21]. No Jacket Required wygrał kilka Nagród Grammy, włączając w to tytuł albumu roku.
Pomimo komercyjnego sukcesu, No Jacket Required był niezbyt przychylnie odebrany przez krytyków. Także "Sussudio" było ocenione krytycznie jako zbyt podobne do piosenki Prince’a 1999, zarzutu tego Collins nigdy nie obalił[22]. Mimo tego album stał się najlepiej sprzedającą się płytą w USA (pobijając m.in. album Thriller) i w Wielkiej Brytanii.
W 1988 Collins zagrał w filmie Buster opowiadającym o napadzie stulecia mającym miejsce w Anglii w latach 60. Film zebrał dobre recenzje, a Collins nagrał doń dwie piosenki: "Two Hearts", "A Groovy Kind of Love" oraz napisał słowa i skomponował muzykę do utworu "Loco In Acapulco" nagranego przez zespół Four Tops.
Rok później Collins wyprodukował album ...But Seriously zawierający utwór mówiący o problemie bezdomności – "Another Day in Paradise", z Davidem Crosbym jako drugim głosem; Collins później odwzajemnił się, grając i śpiewając w piosence "Hero" na płycie Crosby'ego Thousand Roads wydanej w 1993. "Another Day in Paradise" stał się numerem jeden na amerykańskiej liście Billboard Charts w końcu 1989, Collins dostał także za niego Nagrodę Grammy z Nagranie Roku (1990). Collins został skrytykowany za to, że namawia innych do oddawania pieniędzy na pomoc dla biednych i bezdomnych, podczas gdy sam cieszy się statusem milionera. Inne utwory na płycie to np. "Something Happened on the Way to Heaven", "Do You Remember?" (tylko na edycji w USA) i "I Wish It Would Rain Down" (później Collins nagrał dłuższą wersję z Erikiem Claptonem grającym na gitarze). Piosenki o apartheidzie i bezdomności pokazują zwrot Collinsa ku sprawom politycznym i społecznym. Ten temat powraca w kolejnych albumach, m.in. w nagranym w 1990 Serious Hits... Live!.
W 1993 Collins wydał album Both Sides, który jednak nie odniósł komercyjnego sukcesu. Była to eksperymentalna płyta, zawierająca, według Collinsa, utwory które "stały się tak prywatne, tak osobiste, nie chcę, aby ktoś inny włożył w nie swój wkład"[23]. Charakteryzujący się mniej wygładzonym studyjnie dźwiękiem i większą liczbą wolnych utworów od poprzednich płyt, Both Sides był znaczącym odejściem piosenkarza od poprzedniego stylu. Collins nie korzystał z usług innych muzyków, wykonując wszystkie wokalne i instrumentalne partie w swoim domowym studiu i używając nieobrobionych dźwięków w finalnym produkcie. Album nie został dobrze przyjęty w radiu. Jego dwa główne hity "Both Sides of the Story" i "Everyday", odniosły niewielki sukces w porównaniu do poprzednich przebojów Collinsa.
Collins starał się wrócić do muzyki pop albumem Dance into the Light, który Entertainment Weekly zrecenzował słowami "nawet Phil Collins musi wiedzieć, że wszyscy jesteśmy już zmęczeni Philem Collinsem."[24]. Płyta zawierała kilka hitów, takich jak tytułowy utwór, czy piosenka zainspirowana twórczością Beatlesów – "It's in Your Eyes". Mimo tego, że album osiągnął w Stanach status złotej płyty, sprzedawał się gorzej niż poprzednie płyty Collinsa. Jedynie piosenka "Dance into the Light" zdobyła popularność i pojawiła się na wydanym w 1998 albumie ...Hits będącym składanką hitów z całej kariery solowej Collinsa. Pomimo tego, na koncertach jego trasy koncertowej A Trip into the Light zostawały wykupywane wszystkie bilety.
W 1996 Collins założył zespół The Phil Collins Big Band. Z piosenkarzem jako perkusistą grupa nagrywała jazzowe wersje największych hitów Collinsa i Genesis. The Phil Collins Big Band odbyło światowe tourneé 1998 grając m.in. na Montreux Jazz Festival. W 1999 grupa wydała płytę A Hot Night in Paris zawierającą ich wersje m.in. "Invisible Touch", "Sussudio" i mniej znane "The Los Endos Suite" z A Trick of the Tail.
Album ...Hits wydany w 1998 odniósł bardzo duży sukces, stając się kolejną multi-platynową płytą Collinsa w Ameryce. Jedyna nowa piosenka na płycie, wersja utworu "True Colors", śpiewana przez Cyndi Lauper zdobyła drugie miejsce na liście przebojów Adult Contemporary[25].
Sukcesem okazał się także kolejny singel Collinsa "You'll Be in My Heart" z filmu Tarzan (1999). Piosenka spędziła 19 tygodni na pierwszym miejscu Adult Contemporary ustanawiając rekord tej listy. Collins otrzymał za nią także Oscara, wygrywając z tak silną konkurencją jak Aimee Mann, Randy Newman i South Park (którego twórcy skarykaturowali Collinsa w jednym z epizodów). Była to jego trzecia nominacja jako twórcy tekstów, poprzednią otrzymał w 1984. Piosenki "Sussudio" i "In Too Deep" zostały użyte w soundtracku filmu American Psycho z 2000, a w książce, na podstawie której nakręcono film, seryjny morderca Patrick Bateman wypowiada się entuzjastycznie o twórczości Collinsa.
Krytycy źle oceniali Collinsa już od czasów sukcesu Genesis związanego z piosenką "Follow You Follow Me". Jego ostatni album Testify (2002), także nie został przychylnie przyjęty. Płyta nie zajęła dobrego miejsca na listach przebojów, choć emocjonalna piosenka "Can't Stop Loving You" (cover utworu Leo Sayera) została kolejnym numerem jeden Collinsa na liście Adult Contemporary. Testify w roku wydania sprzedało się w USA jedynie w 140 000 egzemplarzy, mimo to udana trasa koncertowa zrekompensowała straty, jakie przyniósł krążek[26].
Collins niedawno wyznał, że traci słuch w jednym uchu, a w 2003 zapowiedział swoją ostatnią trasę koncertową[27]. Nazwał ją First Final Farewell Tour (Pierwsza ostatnia pożegnalna trasa koncertowa), nawiązując do seryjnych "ostatnich" tras innych artystów. Collins chciał zakończyć swoją ostatnią międzynarodową trasę koncertową, a później spędzać więcej czasu z rodziną. W 2006 koncertował podczas współpracy z Disneyem nad broadwayowską wersją Tarzana. Poza pracą z Disneyem występował niewiele. Przyjął zaproszenie gry na perkusji dla królowej Elżbiety II z okazji jej pięćdziesiątej rocznicy wstapienia na tron. Grał także dla Paula McCartneya, Ozzy'ego Osbourne'a i Cliffa Richarda. W 2003 pracował także z hip-hopową grupą Bone Thugs-N-Harmony przy coverze piosenki "Take Me Home" zatytułowanym "Home" na ich płycie Thug World Order. W utworze zespół śpiewa zwrotki, refren jest wykonywany przez Collinsa.
Na przełomie lutego i marca 2011, Phil Collins ogłosił oficjalnie, że kończy swą muzyczną karierę, głównie z powodu chęci osobistego wychowywania dwóch najmłodszych synów z ostatniego małżeństwa.[28]
[edytuj] Film, teatr i telewizja
W przemyśle filmowym Collins zajmował się głównie muzyką. Cztery z jego siedmiu piosenek numer jeden na amerykańskich listach przebojów to utwory z soundtracków. Praca przy disneyowskim filmie Tarzan przyniosła mu Oscara.
Aktorska kariera Collinsa była krótka. Jako dziecko pojawił się w trzech filmach, w dwóch jako statysta. Pierwszą dużą rolę Collins zagrał w Calamity the Cow (1967)[29]. Był jednak bardzo rozczarowany relacjami jakie panowały na planie serialu, wdał się nawet w konflikt z reżyserem. Był to główny powód porzucenia aktorstwa i zajęcia się muzyką rockową[30].
W 1984 Collins napisał i nagrał tytułową piosenkę do filmu Przeciw wszystkim. Utwór stał się pierwszym z jego siedmiu amerykańskich hitów list przebojów i otrzymał nominację do Oscara za najlepszą piosenkę. Collins nie został zaproszony do wykonanie swego utworu na uroczystości przyznania Oscarów, pomimo tego, że był obecny podczas gali. Plotka głosi, że członkowie akademii, pomimo nominacji artysty, nie wiedzieli, kim on jest. Collins zobaczył więc na scenie Ann Reinking wykonującą jego piosenkę[31]. Przez długi czas po uroczystości Collins przed wykonaniem "Against All Odds" na koncertach zwykł mówić "Pani Ann Reinking nie ma tu dzisiaj, więc sądzę, że muszę sam zaśpiewać moją piosenkę".
Collins nagrał (choć nie napisał) utwór "Separate Lives" w duecie z Marilyn Martin do filmu Białe noce (1985). Piosenka stała się hitem i przyniosła Collinsowi kolejną nominację do Oscara (choć była to nominacja dla twórcy tekstu piosenki Stephena Bishopa, nie dla Collinsa). Utwór wykazywał podobieństwo do muzyki nagranej na dwóch pierwszych albumach Collinsa. Bishop stwierdził, że został zainspirowany przez rozpadający się związek i nazwał "Separate Lives" "piosenką o gniewie"[32].
Pierwszą rolę, odkąd został muzykiem, Collins zagrał w 1988 w filmie Buster. Jego wykonanie "Groovy Kind of Love" piosenki z 1966 zespołu The Mindbenders, stało się numerem jeden. Film wypromował także utwór "Two Hearts", który napisał wraz ze słynnym twórcą piosenek z Motown Records – Lamontem Dozierem. Krytyk filmowy Roger Ebert powiedział, że rola w Busterze została przez Collinsa "zagrana zadziwiająco skutecznie", mimo tego soundtrack okazał się być bardziej popularny od samego filmu[33].
Po wystąpieniu w Busterze Collins rzadko grał w filmach. W 1993 otrzymał główną rolę w filmie Phil Oszust Collins. Pojawił się także w filmie Stevena Spielberga Hook (1991) i w A orkiestra grała dalej (1993). Ponadto podkładał głos pod postaci w filmach animowanych Balto (1995) i Księga Dżungli 2 (2003). Collins miał także wystąpić, obok Danny'ego DeVito i Boba Hoskinsa w filmie The Three Bears. Projekt nie został jednak nigdy zrealizowany[34].
Collins nagrał muzykę do animowanego filmu Tarzan (1999) dla The Walt Disney Company. Dostał Oscara za główną piosenkę filmu – "You'll Be in My Heart". Utwór ten nagrał także w m.in. wersji hiszpańskojęzycznej, jest to jego jedyny utwór, jaki ukazał się na hiszpańskojęzycznej liście przebojów Billboard's Hot Latin Tracks[25]. Disney zatrudnił go ponownie, wraz z Tiną Turner, w 2003. Nagrał wtedy soundtrack do kolejnego filmu animowanego Mój brat niedźwiedź, z piosenką przewodnią "Look Through My Eyes". W 2005 skomponował muzykę do kontynuacji Tarzana – filmu Tarzan 2: Początek legendy
W telewizji Collins był dwukrotnie gospodarzem ceremonii rozdania Billboard Music Awards. Pojawił się także w epizodzie serii Policjanci z Miami, zatytułowanym "Phil the Shill", gdzie grał kanciarza. Oprócz tego grał gościnnie w kilku skeczach programu skeczowego The Two Ronnies. Ostatnio zagrał w epizodzie sitcomu Whoopi.
W 2005, piosenka "Welcome", którą Collins zaśpiewał do filmu Mój brat niedźwiedź została użyta jako motyw dla Walt Disney's Parade of Dreams, głównej parady zorganizowanej z okazji 50-lecia Disneylandu.
W 2006 disneyowski Tarzan został zaadaptowany na sceny Broadwayu. Collins nagrał 11 nowych piosenek i utworów instrumentalnych i aktywnie uczestniczył przy produkcji. W przeciwieństwie do filmu, gdzie Collins śpiewał wszystkie piosenki, w musicalu są one wykonywane przez postaci na scenie.
Oprócz tego w 2006 roku Phil Collins zagrał swoją postać w Grand Theft Auto: Vice City Stories. W grze był przyjacielem Reni Wassulmaier i bliższym przyjacielem Barry'ego oraz dawał swój koncert w Hyman Memorial Stadium w Vice City. W czasie gry groziła mu kompromitacja, zepsucie występu oraz morderstwo. Dzięki Victorovi Vance'owi mógł dać spokojnie koncert. Gracz może być również świadkiem koncertu, gdyż w jego czasie dbamy o oświetlenie sceny, a potem jest możliwość kupienia biletu na kolejny koncert.
[edytuj] Życie prywatne
Collins poślubił Kanadyjkę Andreę Bertorelli, którą poznał w klasie dramatycznej w Londynie[35], w 1975. Mają syna, Simona Collinsa, a Phil zaadoptował córkę żony, Joely Collins, obecnie kanadyjską aktorkę. Rozwiedli się w 1980.
Collins i jego druga żona, Jill Tavelman, byli małżeństwem od 1984 do 1996. Mają jedną córkę – Lily. Latem 1992 roku Phil wdał się w romans ze spotkaną po latach szkolną miłością Lavinią (okres trasy promującej płytę "We Can't Dance"). Ów związek trwał zaledwie kilka miesięcy, ale przyczynił się do rozpadu małżeństwa z Jill[36].
Collins ożenił się po raz trzeci, z Orianne Cevey, w 1999; para ma dwóch synów, Nicholasa i Matthew. Przed separacją (16 marca 2006) żyli w Szwajcarii. Obecnie Collins mieszka w szwajcarskim mieście Féchy, aby być blisko swoich dzieci.
Collins jest obrońcą praw zwierząt i członkiem organizacji Ludzie na rzecz Etycznego Traktowania Zwierząt (PETA). W 2005, przekazał podpisane pałeczki do gry na perkusji na rzecz kampanii PETA przeciwko Kentucky Fried Chicken[37].
Podczas wyborów w Wielkiej Brytanii w 2000 Collins otwarcie popierał Konserwatystów[38].
Collins jest fanem londyńskiego zespołu Tottenham Hotspur[39].
Lista nagród i nominacji przyznanych Collinsowi (tylko jako solowemu artyście, lista nie uwzględnia nagród Genesis).
[edytuj] Nagroda Grammy
[edytuj] American Music Awards
- 1991: Najlepszy album (Pop/Rock) (...But Seriously (1989))
- 2000: Najlepszy artysta (Adult/Contemporary) (Tarzan Soundtrack (1999))
[edytuj] Nagroda Akademii Filmowej
[edytuj] Złoty Glob
[edytuj] Disney Legend
- 2002: Nagroda Disney Legend
[edytuj] Songwriters Hall of Fame
- 2003 – wprowadzenie do Songwriters Hall of Fame[40]
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Najważniejsze ścieżki dźwiękowe
[edytuj] The Phil Collins Big Band
- Miejsca na listach przebojów
- 1984: Live at Perkins Palace (muzyczny)
- 1985: No Ticket Required (muzyczny)
- 1985: All Live (muzyczny)
- 1989: The Singles Collection (muzyczny)
- 1990: Serious Hits... Live! (muzyczny)
- 1997: Live and Loose in Paris (muzyczny)
- 1999: Classic Albums: Phil Collins – Face Value (dokument)
- 2002: Phil Collins – A Life Less Ordinary (dokument)
- 2004: Finally – The First Farewell Tour (muzyczny)
- 2010: Going Back (Special Edition) DVD (muzyczny)
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 William Ruhlmann: Phil Collins Biography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2010-05-21].
- ↑ 2,0 2,1 Phil Collins Biography (ang.). www.drummerworld.com. [dostęp 2010-05-21].
- ↑ Oświadczenie dla prasy Atlantic Records. "Phil Collins Celebrates TESTIFY with Weekend Today Performance and NYC In-Store" 11/15/02.
- ↑ Coleman, R. Phil Collins: The Definitive Biography, Simon & Schuster. London. 1997. str. 29–30. ISBN 0-684-81784-5
- ↑ Face Value: From the Official Genesis Biography. [1]
- ↑ Yahoo! Movies The Beatles – The Making of A Hard Day's Night (1995) [2]
- ↑ Coleman, str. 51.
- ↑ Hewitt, A. Official Biography [3]
- ↑ Coleman, str 55.
- ↑ Oficjalna strona internetowa George'a Harrisona [4]
- ↑ Coleman, str 61.
- ↑ Billboard Magazine, Online. "Genesis" Biography. [5]
- ↑ Coleman, str 63.
- ↑ Nicholson, Kris. "A Trick of the Tail" Review. Rolling Stone. 20 maja 1976. [6]
- ↑ Oficjalna biografia Brand X ze strony internetowej Phila Collinsa, [7]
- ↑ MTV.com. MTV Video Awards, Past Winners. [8]
- ↑ Hewitt, A. Official Biography. [9]
- ↑ Heller, C. "Phil Collins Said Open to Genesis Reunion". 6 listopada 2005. [10]
- ↑ Bronson, F. The Billboard Book of Number One Hits. Billboard Books, New York. 2003. str 604. ISBN 0-8230-7641-5
- ↑ Thompson, D. Turn It On Again: Peter Gabriel, Phil Collins, and Genesis, Back Beat Books. San Francisco. 2004. str 181. ISBN 0-87930-810-9
- ↑ Whitburn, J. The Billboard Book of Top 40 Hits. Billboard Books, New York. 2000. str 143–144. ISBN 0-8230-7690-3
- ↑ Bronson, str. 611.
- ↑ Coleman, str 181.
- ↑ Browne, David. "Dance into the Light" Review. Entertainment Weekly. November 1, 1996. [11]
- ↑ 25,0 25,1 Billboard Magazine, Phil Collins Chart History [12]
- ↑ Thompson, str 260.
- ↑ Hear-it.org [13]
- ↑ artykuł w Newsweek
- ↑ The Internet Movie Database [14]
- ↑ Nowakowski, M. "Phil Collins: Człowiek orkiestra" GADRecords, Sosnowiec 2008, str. 16
- ↑ Bronson, str. 586.
- ↑ Bronson, Pg. 624.
- ↑ Ebert, R. "Buster" Review. 25 listopada, 1988. [15]
- ↑ Baker, G. A. Penthouse Interview, 1993. [16]
- ↑ http://www.philcollins.co.uk/radiotimes.htm
- ↑ Nowakowski, M. "Phil Collins: Człowiek orkiestra" GADRecords, Sosnowiec 2008, str. 111
- ↑ http://www.philcollinsfansite.com/phil_collins_news_2005.html
- ↑ Phil Collins | guardian.co.uk Politics
- ↑ Portail d'informations
- ↑ Songwriters Hall of Fame - Phil Collins Exhibit Home
[edytuj] Bibliografia
- Coleman, Ray Phil Collins: The Definitive Biography, Simon & Schuster. London. 1997. ISBN 0-684-81784-5
- Thompson, Dave Turn It On Again: Peter Gabriel, Phil Collins, and Genesis, Back Beat Books, San Francisco. 2004. ISBN 0-87930-810-9
- Rosen, Craig The Billboard Book of Number One Albums. Billboard Books, New York. 1996. ISBN 0-8230-7586-9 (Dwa artykuły o Collinsie)
- Bronson, Fred The Billboard Book of Number One Hits. Billboard Books, New York. 1998. str. 624. ISBN 0-8230-7641-5
- Whitburn, John. The Billboard Book of Top 40 Hits. Billboard Books, New York. 2000. ISBN 0-8230-7690-3
- Nowakowski, Maurycy Phil Collins: Człowiek orkiestra. GADRecords, Sosnowiec. 2008. ISBN 978-83-61637-01-1
[edytuj] Linki zewnętrzne
