Youtube results:
Kanye West | |
Imię i nazwisko | Kanye Omari West |
Data i miejsce urodzenia | 8 czerwca 1977 Atlanta, Georgia |
Pochodzenie | Chicago, Illinois |
Gatunek | hip hop |
Zawód | raper, producent, wokalista, muzyk |
Aktywność | od 1996 |
Wytwórnia płytowa | GOOD Music, Roc-A-Fella, Def Jam |
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons | |
Strona internetowa |
Kanye Omari West (/ˈkɑn.jeɪ/; ur. 8 czerwca 1977[1]) – amerykański raper, wokalista i producent muzyczny. Rozpoznawalność w przemyśle zyskał dzięki dokonaniom producenckim w wytwórni Roc-A-Fella Records; rozgłos przyniósł mu w szczególności wkład w album The Blueprint Jaya-Z. Początkowo jego styl produkcji utworów polegał na zapożyczaniu sampli wokalnych z piosenek soulowych, a następnie łączeniu ich z jego własnymi kompozycjami instrumentalnymi. W kolejnych latach West poszerzał swoją paletę muzyczną, czerpiąc inspirację z R&B lat 70., barokowego popu, trip hopu, rocka stadionowego, folku, synth popu, a także muzyki alternatywnej, elektronicznej i klasycznej[2].
Debiutancki album Westa, The College Dropout, miał premierę w 2004 roku. Rok później ukazała się jego druga płyta – Late Registration. Kolejne wydawnictwa studyjne Kanye objęły: Graduation (2007), 808s & Heartbreak (2008) oraz My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010). W sierpniu 2011 roku miała miejsce premiera Watch the Throne, pierwszego albumu kolaboracyjnego w twórczości Kanye, nagranego w duecie z Jayem-Z. Wszystkie albumy Westa spotkały się z pozytywnymi ocenami krytyków; każdy z nich uzyskał ponadto status co najmniej platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych[3]. Raper jest również zdobywcą osiemnastu nagród Grammy[4][5]. Za wyjątkiem The College Dropout, pięć kolejnych albumów Kanye zadebiutowało na szczycie Billboard 200[6]. West uznany został za 3. artystę dekady 2000–2009 pod względem cyfrowej sprzedaży singli, jako że 5 jego piosenek znalazło co najmniej 3 miliony nabywców w Internecie[7][8][9][10]. W sumie cyfrowa sprzedaż utworów Westa w Stanach Zjednoczonych wynosi ponad 25 milionów kopii; dzięki temu, zajmuje 2. miejsce na liście artystów z największą liczbą zakupionych cyfrowo piosenek[11].
Witryna About.com umieściła Kanye Westa na 8. miejscu listy najlepszych hip hopowych producentów muzycznych[12]. W 2008 roku MTV wyróżniła go jako "najlepszego MC w grze"[13]. W 2010 roku ta sama stacja telewizyjna nadała Westowi tytuł Mężczyzny Roku MTV[14]. Z kolei magazyn Billboard uznał Kanye za 3. najlepszego producenta dekady 2000–2009, a BET umieściła go na 3. miejscu listy najwybitniejszych raperów XXI wieku[15][16].
West prowadzi własną wytwórnię płytową GOOD Music, z którą kontrakty posiadają tacy artyści, jak m.in.: John Legend, Common oraz Kid Cudi[17]. Symbolem i znakiem rozpoznawczym Westa jest tzw. "Dropout Bear" – miś pluszowy, którego wizerunek zdobił okładki trzech albumów i kilku singli rapera; sam miś pojawiał się także w jego wideoklipach[18].
Spis treści |
Kanye West urodził się w Atlancie, w stanie Georgia[19]. Jego rodzice rozwiedli się, gdy ten miał trzy lata. W konsekwencji, Kanye przeprowadził się wraz z matką do Chicago[20]. Jego ojciec, Ray West, w przeszłości członek Czarnych Panter, był wielokrotnie nagradzanym, jednym z pierwszych czarnoskórych fotoreporterów pracujących dla The Atlanta Journal-Constitution. Obecnie Ray West zajmuje się doradztwem chrześcijańskim[20]. Matka Westa, dr Donda West, wykładała literaturę angielską na Clark Atlanta University, a także stała na czele katedry literatury angielskiej na Chicago State University; Donda porzuciła karierę naukową, by pełnić funkcję menedżerki Kanye. West dorastał w środowisku typowej klasy średniej, uczęszczając do Polaris High School w Oak Lawn na przedmieściach Chicago[21][22]. Zapytany o swoje oceny, odpowiedział: "Dostawałem piątki i szóstki. I nie udaję."[23] Podczas nauki w szkole, Kanye produkował utwory dla lokalnych artystów[24].
West uczęszczał na zajęcia sztuki w American Academy of Art; rozpoczął również studia na Chicago State University, jednak przerwał je, aby w pełni poświęcić się karierze muzycznej[24].
Pierwsze profesjonalne produkcje w działalności Westa pochodzą z 1996 roku i obejmują osiem piosenek, jakie Kanye wyprodukował na debiutancki album rapera Grava, Down to Earth. Mimo iż płyta okazała się komercyjnym fiaskiem, West stopniowo zwiększał swoją renomę w środowisku muzycznym, współpracując z coraz popularniejszymi artystami. W latach 1998–99 produkował utwory dla m.in.: Jermaine'a Dupri, Foxy Brown i Goodie Mob.
Przełom w karierze Kanye nastąpił w 2000 roku, kiedy to związał się z wytwórnią Roc-A-Fella Records, produkując utwory dla należących do niej artystów. Wśród jego produkcji z tego okresu pochodzi chociażby dobrze przyjęty utwór "This Can't Be Life" Jaya-Z, wydany na albumie The Dynasty: Roc La Familia[25].
Po zacieśnieniu współpracy z Jayem-Z, West był jednym z producentów jego albumu The Blueprint z 2001 roku[26]. Wśród utworów, za które odpowiadał był główny singel z płyty – "Izzo (H.O.V.A.)", a także utwory "Heart of the City (Ain't No Love)" oraz "Takeover" (diss przeciwko Nasowi i duetowi Mobb Deep); od tego czasu, Kanye kilkakrotnie pracował z Mobb Deep i Nasem[26].
Produkcje Westa z The Blueprint spotkały się z uznaniem ze strony krytyków muzycznych, nadając mu miano jednego z najbardziej cenionych producentów muzycznych w branży hip hopowej. Status ten uzyskał zanim zyskał sławę jako raper i artysta solowy. W latach 2002–03 Kanye współpracował z m.in.: Nasem, Scarface'em, Mos Defem, T.I., Ludacrisem i raperem DMX. Jednocześnie kontynuował działalność producencką dla Roc-A-Fella Records, a także odpowiadał za cztery piosenki Jaya-Z wydane na kontynuacji The Blueprint, The Blueprint²: The Gift & The Curse.
W 2003 roku West zaangażowany był w spór finansowy dotyczący piosenki "Heartbeat" rapera Royce da 5'9", wydanej na jego albumie Build & Destroy: The Lost Sessions, a wyprodukowanej przez Kanye. West twierdził, że Royce nigdy nie zapłacił za stworzone przez niego bity; zamiast tego, nagrał utwór i umieścił go na swojej płycie. W efekcie, Kanye ogłosił, że nigdy więcej nie będzie współpracował z Royce Da 5'9"[27]. Po kilku latach, w 2007 roku, sprawę skomentował sam Royce, mówiąc: "Nigdy nie było między nami żadnych napięć. [...] Cała ta sytuacja nie była jakimś wielkim problemem."[28]
Po osiągnięciu sukcesu jako producent, West zaczął dążyć do rozwoju kariery jako artysta solowy. Wciąż napotykał jednak przeszkody na drodze do podpisania kontraktu z wytwórnią płytową. Chris Anokute, odpowiedzialny w tamtym okresie za A&R w Def Jam, przyznał, że Kanye przedstawiał mu dema swojego materiału solowego przy okazji każdej wizyty w jego biurze[29]. Z kolei Jay-Z wytłumaczył, że Roc-A-Fella była początkowo niechętna wesprzeć Westa w roli rapera, widząc go przede wszystkim w roli producenta muzycznego[30]. Wiele wytwórni uważało ponadto, że West nie odniesie takiego sukcesu komercyjnego, jak raperzy, którzy reprezentują "wizerunek uliczny", dominujący w kulturze hip hopowej[25].
Ostatecznie, Kanye podpisał kontrakt z wytwórnią Roc-A-Fella. Kariera Westa jako artysty solowego rozpoczęła się wraz z jedną zwrotką, w której rapował na albumie The Blueprint²: The Gift & The Curse Jaya-Z.
23 października 2002 roku West, wracając do domu ze studia nagraniowego, uczestniczył w poważnym wypadku samochodowym; wydarzenie stanowiło inspirację dla jego pierwszego w karierze singla – "Through the Wire"[31].
W lutym 2004 roku premierę miał debiutancki album studyjny Kanye, The College Dropout, który został pozytywnie przyjęty przez krytyków oraz szeroką publiczność. Z albumu pochodzi utwór "Jesus Walks", w którym West mówi o swojej głębokiej wierze; raper wykonywał piosenkę podczas licznych wystąpień, a w tym w ramach koncertu charytatywnego Live 8 w Filadelfii[32]. Płyta zdefiniowała styl, z którego słynie raper, a który obejmuje liczne gry słów oraz sampling[31]. Do artystów, którzy gościnnie pojawili się na albumie należą m.in.: Jay-Z, Ludacris, Consequence, Talib Kweli, Mos Def i Common. The College Dropout uzyskał status trzykrotnie platynowej płyty według RIAA, rozchodząc się w Stanach Zjednoczonych w ponad 3 milionach egzemplarzy[33]. Ponadto, The College Dropout okrzyknięty został mianem najlepszego albumu roku 2004 roku przez Rolling Stone, The Village Voice i Spin[34][35]. Magazyn Time wyróżnił płytę jako jeden ze stu najlepszych albumów wszech czasów[36]. Z kolei XXL w swojej retrospektywnej edycji przyznał The College Dropout perfekcyjną ocenę "XXL", którą wcześniej otrzymało zaledwie szesnaście płyt[37]. Entertainment Weekly uznał The College Dropout za najlepszy album dekady 2000–09[38]. The College Dropout zyskał siedem nominacji do nagród Grammy, wygrywając ostatecznie w dwóch kategoriach[39].
Kompletując drugi album solowy, West współpracował z amerykańskim kompozytorem muzyki filmowej, Jonem Brionem[40]. Late Registration miał premierę 30 sierpnia 2005 roku i, podobnie jak poprzednik, został bardzo przychylnie odebrany przez recenzentów; wybrany został najlepszą płytą roku przez liczne publikacje, a w tym USA Today, The Village Voice, Spin i Time[40][41][42][43][44]. Magazyn Rolling Stone umieścił Late Registration na szczycie listy najlepszych wydawnictw 2005 roku, opisując go jako "absurdalnie wirtuozowski klasyk hip hopu"[45]. Jednocześnie wydawnictwa Kanye Westa zajmowały szczyty list najlepszych albumów roku 2004 i 2005 według Rolling Stone, The Village Voice i Spin przez dwa kolejne lata z rzędu. Late Registration okazał się również sukcesem komercyjnym, rozchodząc się w premierowym tygodniu w ponad 860 tysiącach kopii w Stanach Zjednoczonych i debiutując na szczycie Billboard 200[46]. W sumie album znalazł ponad 3 miliony nabywców na rynku amerykańskim, uzyskując status trzykrotnie platynowej płyty[33]. Late Registration przyniósł Westowi osiem nominacji do nagród Grammy, między innymi w kategoriach album roku oraz nagranie roku (za "Gold Digger")[47].
22 sierpnia 2005 roku telewizja MTV wyemitowała program specjalny All Eyes on Kanye West, w którym West oficjalnie sprzeciwił się zjawisku homofobii w branży hip hopowej, twierdząc: "Głośne wyrażanie własnych poglądów i łamanie barier zawsze było istotą hip hopu, jednak obecnie wszyscy ze środowiska hip hopowego dyskryminują homoseksualistów."[48] Swoje słowa poparł osobistymi doświadczeniami – przyznał, że momentem zwrotnym w jego postawie był okres, kiedy dowiedział się, że jeden z jego kuzynów jest gejem[49]. Kanye zarysował podobieństwa pomiędzy walką Afroamerykanów o wolności, a współczesnymi ruchami na rzecz praw osób homoseksualnych[49].
Na początku 2007 roku opublikowany został nowy utwór Westa – "Classic (Better Than I've Ever Been)", a media przyjęły, że może on być pierwszym singlem z kolejnego albumu rapera. Jednak firma Nike szybko wyjaśniła, że piosenka powstała z myślą o rocznicy wprowadzenia na rynek modelu obuwia Air Force 1[50]. 25 marca 2007 roku Kanye i jego ojciec Ray West wsparli Światowy Dzień Wody uczestnicząc w wydarzeniu Walk for Water[51].
W 2007 roku, po dwuletniej przerwie, Kanye powrócił do roli kolumnisty w dziale mody magazynu Complex[52]. 7 lipca West wystąpił wraz z The Police i Johnem Mayerem podczas amerykańskiego koncertu w ramach akcji Live Earth[53].
W lipcu 2007 roku West podjął decyzję o zmianie daty wydania Graduation – jego trzeciego albumu studyjnego, z pierwotnego 18 września, na 11 września, czyli ten sam termin, w którym premierę miała płyta Curtis 50 Centa[54]. W odpowiedzi, 50 Cent zadeklarował, że jeśli Graduation rozejdzie się w pierwszym tygodniu w większej liczbie kopii niż Curtis, zaprzestanie on tworzenia nowych albumów solowych. Ostatecznie jednak 50 Cent wycofał się ze swoich słów[55]. W dniu premiery sprzedaż Graduation wyniosła 437 tysięcy egzemplarzy, wzrastając do 957 tysięcy kopii po upływie pierwszych siedmiu dni w Stanach Zjednoczonych[56]. Dzięki temu, album zadebiutował na szczycie Billboard 200[56]. Od tego czasu, uzyskał status podwójnie platynowej płyty, znajdując ponad 2 miliony nabywców na rynku amerykańskim[33]. Graduation wybrany został albumem roku 2007 przez USA Today oraz Entertainment Weekly[57][58]. Album przyniósł Kanye osiem nominacji do nagród Grammy, zdobywając ostatecznie trzy statuetki[59][60]. Podczas ceremonii West zaśpiewał dwa utwory: "Stronger" (z Daft Punk) oraz "Hey Mama" (na cześć niedawno zmarłej matki)[61].
W sierpniu 2007 roku West pojawił się gościnnie w serialu telewizji HBO Ekipa, wykorzystując go jako platformę dla premiery swojego nowego singla – "Good Life", podczas napisów końcowych.
Podczas gali MTV Video Music Awards, która odbyła się 7 września 2008 roku, West premierowo wykonał nowy utwór, "Love Lockdown". Piosenka, pozbawiona rapu – zamiast tego zawierająca wyłącznie wokal z użyciem auto-tune, pochodziła z czwartego albumu Kanye, 808s & Heartbreak. Płyta miała w założeniu ukazać się 16 grudnia 2008 roku, jednak we wrześniu artysta poinformował, że zakończył pracę nad materiałem i premiera nowego albumu odbędzie się w listopadzie. Na początku października West niespodziewanie pojawił się na scenie koncertu T.I. w Los Angeles, gdzie ogłosił, że 808s & Heartbreak ukaże się 25 listopada. Ostatecznie płyta wydana została dzień wcześniej, 24 listopada, a drugim promującym ją singlem był "Heartless". 808s & Heartbreak zadebiutował na 1. miejscu Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w nieco ponad 450 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych[62]. Album uzyskał status platynowej płyty według RIAA, znajdując ponad 1,6 miliona nabywców na rynku amerykańskim[63]. Witryna internetowa Jam! wyróżniła 808s & Heartbreak jako najlepszy album 2008 roku[64]. Mimo licznych wyróżnień od krytyków, album został niemalże całkowicie pominięty w nominacjach do 51. ceremonii rozdania nagród Grammy, zdobywając zaledwie jedną[65]. Jermaine Hall z magazynu Vibe stwierdził, że wpływ na to mógł mieć incydent z udziałem Westa podczas gali MTV Video Music Awards w 2009 roku, jednak bardziej prawdopodobnym powodem jest zdecydowana zmiana dotychczasowej stylistyki rapera na jego nowej płycie[66]. Mimo braku wyróżnień za 808s & Heartbreak, Kanye zdobył w 2009 roku dwie statuetki Grammy za utwory kolaboracyjne[67][68].
W sierpniu 2008 roku West, wraz z Wyclefem Jeanem i N.E.R.D., wystąpił podczas Narodowej Konwencji Partii Demokratycznej w Denver, by wesprzeć kandydaturę Baracka Obamy na urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych[69]. W styczniu 2009 roku artysta pojawił się na scenie podczas balu inauguracyjnego dla młodzieży, zorganizowanego przez MTV z okazji inauguracji Obamy[70]. 18 lutego West otrzymał nagrodę Brit Award dla najlepszego artysty międzynarodowego. Jako że nie był on obecny na gali, wyróżnienie zaakceptował w przemowie wideo, w której powiedział: "Barack jest najlepszym międzyrasowym mężczyzną, ale ja jestem dumny z bycia najlepszym międzynarodowym facetem na świecie."[71]
W kwietniu 2009 roku Kanye nagrał z zespołem 30 Seconds to Mars utwór "Hurricane", który miał ukazać się na albumie grupy This Is War[72]. Jednak ze względu na spory prawne między wytwórniami artystów, nie doszło do tego. Ostatecznie piosenka wydana została na edycji deluxe This Is War, pod rozszerzonym tytułem "Hurricane 2.0"[73][74].
W maju 2010 roku West gościnnie użyczył swojego głosu postaci Kenny'ego Westa w serialu animowanym telewizji Fox The Cleveland Show[75].
West spędził pierwszą połowę 2010 roku w Honolulu na Hawajach, pracując nad kolejnym albumem studyjnym, noszącym roboczy tytuł Good Ass Job. Jako swoje muzyczne inspiracje w tworzeniu albumu, Kanye wyróżnił Mayę Angelou, Gila Scott-Herona i Ninę Simone[76][77]. Po tym jak West wyraził zainteresowanie samplowaniem jednej z piosenek Bon Iver, w studio nagraniowym na Oahu zjawił się Justin Vernon; efektem ich prac był gościnny udział wokalny Vernona w kilku nowych utworach, włączając w to "Lost in the World"[78]. Kanye wykonał "Lost in the World" podczas Macy's Thanksgiving Day Parade w Nowym Jorku, w listopadzie 2010 roku[79].
12 września 2010 roku, podczas gali MTV Video Music Awards, Kanye wykonał wraz z raperem Pusha T premierowy utwór – "Runaway"[80]. Krótko po występie West przyznał, że pracuje nad 35–minutowym filmem krótkometrażowym, opartym na tejże piosence. Obraz był silnie inspirowany film noir i skupia się na upadłym feniksie, w którym zakochuje się Kanye[81].
Nazwę piątego albumu Kanye została ostatecznie zmieniona na My Beautiful Dark Twisted Fantasy, zaś sama płyta miała premierę 22 listopada 2010 roku[82]. Wydawnictwo zadebiutowało na 1. miejscu listy Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 496 tysiącach egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych[83]. Od tego czasu My Beautiful Dark Twisted Fantasy uzyskała status platynowej płyty według RIAA, znajdując ponad milion nabywców na rynku amerykańskim[33]. Album uzyskał bardzo dobre recenzje krytyków muzycznych. Anslem Samuel z XXL przyznał mu perfekcyjną ocenę "XXL"[84]. My Beautiful Dark Twisted Fantasy wybrany został najlepszą płytą roku 2010 roku przez liczne publikacje, a w tym: Spin, Billboard, Time, Slant, Pitchfork Media, Vibe, Rolling Stone, The Washington Post, The A.V. Club, a także wszystkich trzech dziennikarzy muzycznych dziennika The New York Times (Jona Caramanica, Nate'a Chinena oraz Jona Parelesa)[85][86][87][88][89][90][91][92][93][94][95]. Ten sam tytuł albumowi nadał również The Village Voice w wyniku głosowania przeprowadzonego w gronie krytyków; My Beautiful Dark Twisted Fantasy wygrał największą przewagą w historii tygodnika[96][97].
8 sierpnia 2011 roku ukazał się pierwszy w karierze Westa album kolaboracyjny, Watch the Throne, nagrany w duecie z Jayem-Z[98][99]. Płyta pozostawała w stadium produkcji od sierpnia 2010 roku, kiedy to Kanye zapoczątkował inicjatywę GOOD Friday; polegała ona na premierze nowych utworów w każdy kolejny piątek pomiędzy 20 sierpniem, a świętami Bożego Narodzenia w grudniu 2010 roku[100]. Album rozszedł się w pierwszym tygodniu w 436 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych i zadebiutował na szczycie Billboard 200 – jako piąta w karierze płyta Westa i dwunasta Jaya-Z, która tego dokonała[101]. Jednocześnie w ciągu debiutanckich siedmiu dni Watch the Throne został zakupiony w iTunes Store w liczbie 290 tysięcy kopii, łamiąc rekord dla największej tygodniowej sprzedaży cyfrowej iTunes w historii[101].
12 lutego 2012 roku West zdobył cztery statuetki na gali rozdania nagród Grammy, a w tym trzy za album My Beautiful Dark Twisted Fantasy i jedną w kategorii najlepsze wykonanie rap za utwór "Otis", nagrany w duecie z Jayem-Z, pochodzący z albumu Watch the Throne[102].
W sierpniu 2008 roku West ogłosił plany otwarcia dziesięciu restauracji Fatburger na terenie Chicago. Pierwsza z nich, umiejscowiona w Orland Park, zaczęła działać we wrześniu tego samego roku. Otwarcie drugiego lokalu nastąpiło w styczniu 2009 roku; procesy związane z oddaniem do użytku trzeciej restauracji pozostają w fazie finalizacji. Należąca do Kanye firma KW Foods LLC wykupiła prawa do marki Fatburger w Chicago[103].
17 lutego 2009 roku West określony został jednym z 10 najbardziej stylowych mężczyzn w Stanach Zjednoczonych według magazynu GQ[104].
W kwietniu 2009 roku, w sklepach marki Nike premierę miały nowe modele obuwia sportowego – Air Yeezy, zaprojektowane przez Westa i czerpiące nazwę od jego przydomka "Yeezy"[105].
West, znany prywatnie jako wielbiciel mody, wielokrotnie sam wcielał się w rolę projektanta[106]. 22 stycznia 2009 roku, podczas Paryskiego Tygodnia Mody, po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana została linia obuwia, którą Kanye zaprojektował dla domu mody Louis Vuitton[107]. Modele, w cenach od 870 do 1140 dolarów, pojawiły się w butikach marki latem tego samego roku[108].
W 2011 roku Kanye stworzył we współpracy z francuską manufakturą M/M ekskluzywną linię jedwabnych apaszek. Pięć wariantów, w jakich były dostępne, powstało pod wpływem inspiracji pracami graficznymi George'a Condo, jakie ten wykonał dla albumu My Beautiful Dark Twisted Fantasy[109][110]. Apaszki dostępne były w limitowanej ilości – po 100 z każdego modelu, za kwotę około 400 dolarów każda[110].
Obecnie West pracuje wraz z brytyjską projektantką Louise Goldin nad własną kolekcją odzieży dla kobiet[111]. Część linii została przedstawiona podczas Nowojorskiego Tygodnia Mody, który odbył się we wrześniu 2011 roku[111].
W 2003 roku West założył fundację Kanye West Foundation. W sierpniu 2007 roku raper poprowadził koncert charytatywny, który odbył się z okazji nawiązania współpracy pomiędzy jego fundacją i Strong American Schools. Wspólne działania obu organizacji mają na celu pomoc latynoskim i afroamerykańskim dzieciom w kontynuacji nauki w szkole i zdobywaniu wykształcenia w każdym stadium edukacji: począwszy od szkół podstawowych, przez średnie, na wyższych skończywszy. Kanye wsparł własną fundację zasilając jej konto o 500 tysięcy dolarów.
West wielokrotnie udzielał się w różnorakich akcjach charytatywnych, a w tym m.in.: Millions More Movement, 100 Black Men of America, koncercie Live Earth, wziął udział w marszu z okazji Światowego Dnia Wody, biegach charytatywnych Nike, akcji MTV na rzecz młodych weteranów wojny w Iraku, a także w programach mających pomóc ofiarom huraganu Katrina[112].
Na początku kariery, styl produkcji Kanye Westa często wykorzystywał sample wokalne, zazwyczaj z soulowych piosenek, połączone z jego własnymi kompozycjami instrumentalnymi[26]. Jego pierwszym ważnym wydawnictwem zawierającym charakterystyczny sampling wokalny był "This Can't Be Life", utwór Jaya-Z z albumu The Dynasty: Roc La Familia.
West przyznał, że producent Wu-Tang Clan, RZA, miał bardzo duży wpływ na jego własny styl muzyczny[22][113]. Poza tym przy wielu okazjach wyróżniał raperów z Wu-Tang – Ghostface Killah i Ol' Dirty Bastard, jako jednych ze swoich ulubionych artystów, "Wu-Tang? Ja i moi przyjaciele rozmawiamy o tym cały czas... Uważamy, że Wu-Tang wywarł bardzo duży wpływ na muzykę. Od slangu, do stylu ubioru, skeczy i samplingu. RZA wykorzystywał podobny styl produkcji, jakim dziś posługuję się ja."[114] Sam RZA wypowiedział się na temat tych porównań w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone: "Darzę Kanye wielkim szacunkiem. Spotkaliśmy się rok albo dwa lata temu, a on zaczął chwalić to, co robię. [...] Kanye jest jednym z największych artystów na świecie. Z kolei my powtarzamy, że 'Wu-Tang jest wieczny'. Kanye inspiruje ludzi, by stawali się tacy, jak on."[115]
Podczas gdy na przestrzeni lat Kanye coraz rzadziej wykorzystuje sampling, jego produkcje wciąż zawierają skomplikowane, charakterystyczne aranżacje instrumentalne. Według rapera, ich początki sięgają czasów, gdy West zasłuchiwał się w twórczość grupy trip hopowej Portishead. Jej album koncertowy Roseland NYC Live z 1998 roku, nagrany z udziałem Orkiestry Filharmonii Nowojorskiej, zainspirował Kanye do włączenia do jego hip hopowych produkcji sekcji smyczkowej[2]. W pierwszych latach działalności West nie mógł finansowo pozwolić sobie na wykorzystanie wszystkich instrumentów smyczkowych, za wyjątkiem współpracy z izraelską wiolonczelistką Miri Ben-Ari. Jednak wraz z osiągnięciem sukcesu komercyjnego, Kanye zatrudnił własną, 11-osobową orkiestrę smyczkową. W tamtym okresie, West był jedyną gwiazdą popu, która koncertowała z sekcją smyczkową[2].
West wielokrotnie powtarzał, że poza pracą częściej od hip hopu słucha muzyki rockowej, wymieniając Franz Ferdinand, Red Hot Chili Peppers oraz The Killers jako jedne ze swoich ulubionych zespołów. Ponadto, tworząc album Graduation, Kanye czerpał inspirację od takich formacji, jak U2, The Rolling Stones i Led Zeppelin[116]. Jako fan muzyki niezależnej, West wykorzystuje swoją stronę internetową, by promować grupy grające indie rocka, publikując ich wideoklipy oraz piosenki w specjalnej sekcji[117]. Raper współpracował również z artystami sceny niezależnej: Santigold, Peter Bjorn and John i Lykke Li[118].
W 2008 roku zakończył się związek Westa i projektantki Alexis Phifer. Para spotykała się ze sobą z licznymi przerwami od 2002 roku. W 2006 roku West oświadczył się Alexis. Phifer przyznała w wywiadzie dla People, że "zawsze jest smutno, gdy kończą się takie rzeczy, ale pozostaliśmy przyjaciółmi"[119].
W 2008 roku Kanye zaczął umawiać się z modelką Amber Rose; latem 2010 roku raper oficjalnie potwierdził, że para rozstała się[120].
10 listopada 2007 roku matka Kanye, Donda West, zmarła w wieku 58 lat, w wyniku komplikacji spowodowanych operacjami plastycznymi – zmniejszeniem piersi i abdominoplastyką[121]. Chirurg plastyczny Andre Aboolian odmówił wykonania zabiegów, uważając, że stan zdrowia Dondy West może powodować ryzyko wystąpienia zawału serca[121]. Aboolian odesłał ją do lekarza, który miał zbadać pracę jej serca[121]. Jednak Donda nigdy nie udała się do specjalisty i poddała się operacjom, które wykonał doktor Jan Adams[121].
Adams wysłał kondolencje rodzinie Dondy, jednak odmówił dyskutować publicznie o procedurach operacyjnych ze względu na umowę poufności[122]. Adams był w przeszłości dwukrotnie oskarżony o działania niezgodne z etyką lekarską i dwukrotnie przegrał sprawy sądowe; prowadzone było również postępowanie w sprawie odebrania mu uprawnień medycznych[123][124][125]. 20 listopada 2007 roku Adams miał pojawić się w Larry King Live, jednak opuścił studio tuż przed swoim występem. Dwa dni później ponownie zjawił się w programie, jednak już w obecności pełnomocnika, twierdząc, że jest tu wyłącznie po to, by się bronić. Adams przyznał, że niedawno opublikowane wyniki autopsji mówią "sama za siebie"[126]. Finałowy raport koronera, upubliczniony 10 stycznia 2008 roku, za przyczynę śmierci Dondy podał "chorobę wieńcową i wiele pooperacyjnych czynników powstałych z powodu lub w wyniku liposukcji i mammoplastyki"[127]. Pogrzeb Dondy West odbył się 20 listopada 2007 roku w Oklahoma City[128].
Dwa dni po pogrzebie Dondy, w londyńskiej arenie The O2, West zagrał swój pierwszy koncert od śmierci matki. Zadedykował jej wykonania dwóch utworów: "Hey Mama" oraz "Don't Stop Believin'" (cover piosenki zespołu Journey). To samo robił podczas wszystkich pozostałych występów w ramach trasy Glow in the Dark[129].
Podczas konferencji prasowej w Nowej Zelandii, w grudniu 2008 roku, West po raz pierwszy wypowiedział się o śmierci swojej matki, mówiąc: "To było jak utrata ramienia i nogi, i próba normalnego chodzenia mimo ich braku."[130]
W reakcji na sprawę Dondy West, gubernator stanu Kalifornia Arnold Schwarzenegger podpisał, a zarazem wprowadził w życie ustawę "Donda West Law", która narzuca obowiązek posiadania przez pacjentów aktualnego świadectwa zdrowia, aby móc poddać się części operacji plastycznych[131].
W grudniu 2006 roku Robert "Evel" Knievel pozwał Westa za naruszenie praw do znaku towarowego w jego wideoklipie do utworu "Touch the Sky"[132]. Knievel uznał, że "wulgarne i obraźliwe" obrazy w teledysku naruszają jego wizerunek[132]. W klipie do "Touch the Sky" pojawia się bowiem postać "Evela Kanyevela", który za pomocą rakiety próbuje przelecieć nad kanionem. Knievel domagał się odszkodowania oraz zaprzestania rozpowszechniania teledysku. Z kolei przedstawiciele Kanye argumentowali, że wideoklip ma charakter satyry i kwalifikuje się do 1. poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych[132]. Na kilka dni przed swoją śmiercią w listopadzie 2007 roku, Knievel polubownie rozwiązał sprawę, po osobistym spotkaniu z Westem[133]. Opisał on później rapera jako "świetnego faceta i dżentelmena"[133].
11 września 2008 roku West i jego ochroniarz/menedżer trasy Don "Don C." Crowley zostali aresztowani na lotnisku Los Angeles International Airport pod zarzutem wandalizmu. Dwójka wdała się w szarpaninę z paparazzi, niszcząc ich aparaty[134][135]. Po wpłaceniu 20 tysięcy dolarów grzywny, West został zwolniony z posterunku policji Los Angeles Police Department w Culver City. 26 listopada prokuratura okręgowa zdecydowała, że zarzuty nie zostaną wpisane do kartoteki artysty. Zamiast tego, oskarżono go o wandalizm i naruszenie cudzego mienia[136][137].
14 listopada 2008 roku West został aresztowany ponownie, w wyniku kolejnej kłótni z paparazzi pod klubem nocnym w Newcastle upon Tyne. Zgodnie z oświadczeniem rzecznika policji, raper został zwolniony z posterunku bez podejmowania dalszych kroków prawnych[138].
West wielokrotnie wywoływał kontrowersje medialne. 2 września 2005 roku, podczas charytatywnego koncertu na rzecz ofiar huraganu Katrina A Concert for Hurricane Relief, transmitowanego przez NBC, West miał być jednym z prezenterów. Kiedy raper w duecie z aktorem Mike'em Myersem zaczęli przemowę, w pierwszej części tekstu Kanye znacznie odbiegł od scenariusza. Następnie swoją kwestię wypowiadał Myers, postępując zgodnie z planem. Kiedy kamera skierowała się na Westa, który miał przedstawić drugą część swojego przekazu, ten powiedział: "George Bush nie dba o czarnych ludzi". W tym momencie, realizator uciął połączenie mikrofonowe i skierował obraz na Chrisa Tuckera, który przez kilka sekund nie był świadomy, że jest filmowany[139][140]. Sam Bush przyznał w późniejszym wywiadzie, iż był to jeden z "najbardziej obrzydliwych momentów" jego prezydencji[141].
W styczniu 2006 roku West wywołał kolejne kontrowersje, kiedy pojawił się na okładce magazynu Rolling Stone w wizerunku Jezusa, z cierniową koroną na głowie[142].
W listopadzie 2010 roku, podczas wywiadu z Mattem Lauerem dla programu NBC Today Show, West wyraził ubolewanie nad swoimi słowami wobec Busha, twierdząc: "nie miałem podstaw, by nazywać Busha rasistą". Następnie dodał: "Wierzę, że w sytuacjach, które są pełne emocji – my, jako istoty ludzkie, nie zawsze obieramy nasze myśli we właściwe słowa." Kolejnego dnia Lauer przeprowadzał wywiad z Bushem, który docenił przeprosiny rapera, mówiąc: "Nie mam w naturze nienawiści. [...] Nie czuję nienawiści do Kanye Westa. Mówiłem raczej o całym środowisku, w którym ludzie mówią rzeczy, by krzywdzić innych. Nikt nie chce być nazwany rasistą, kiedy w sercu wierzy w równość ras."[143]
Reakcje na słowa Westa były różne, jako że nie wszyscy uznali, iż West powinien przepraszać Busha. "Nie liczyły się słowa, ale esencja uczucia, które narastało w naszej społeczności zbyt długo.", powiedział współzałożyciel wytwórni Def Jam, Russell Simmons[144]. Z kolei dr Boyce Watkins stwierdził, że "Bush nie zasługiwał na przeprosiny; ty – nie przepraszasz przestępcy, gdy wyczytujesz jego zbrodnie"[145].
W 2004 roku West uczestniczył w swoim pierwszym z licznych incydentów podczas różnych ceremonii rozdania nagród muzycznych. Na gali American Music Awards raper wybiegł z sali, gdy okazało się, że przegrał statuetkę dla najlepszego debiutu na rzecz wokalistki country Gretchen Wilson. Później skomentował to słowami: "Poczułem się tak, jakby ktoś mnie okradł. [...] To ja byłem najlepszym nowym artystą tego roku."[146] Po ogłoszeniu nominacji do nagród Grammy w 2006 roku, Kanye stwierdził, że "będzie mieć problem", jeśli nie wygra w kategorii Album of the Year. Następnie powiedział: "Nie obchodzi mnie, co robię. Nie dbam o to, jak wiele wygłupów popełniłem – nigdy nie zaprzeczycie, jak wiele pracy włożyłem w tę płytę. Nie chcę słuchać tych politycznie poprawnych tekstów."[147] 2 listopada 2006 roku, kiedy jego "Touch the Sky" nie zdobył wyróżnienia dla najlepszego wideoklipu na gali MTV Europe Music Awards, Kanye wszedł na scenę, gdy nagrodę odbierały zespoły Justice oraz Simian i zaczął sprzeczać się o to, iż to on powinien był wygrać[148][149]. 7 listopada, kiedy otwierał koncert U2 w Brisbane, West oficjalnie przeprosił za swoje zachowanie[150]. Kanye sparodiował później swój incydent z gali VMA w programie Saturday Night Live.
9 września 2007 roku West zasugerował, że jego rasa miała wpływ na to, iż nie otworzył swoim występem gali MTV Video Music Awards, a zamiast niego zrobiła to Britney Spears, twierdząc: "Może z moim kolorem skóry jest coś nie tak."[151] Tej samej nocy Kanye przegrał we wszystkich pięciu kategoriach, w których był nominowany. Był to jednocześnie drugi rok z rzędu, kiedy nie zdobył on żadnego wyróżnienia VMA. Po zakończeniu show raper powiedział, że już nigdy więcej nie wróci do MTV[152]. W kilku stacjach radiowych powtórzył również, że jego marzeniem było, by otworzyć galę z piosenką "Stronger"[152]. Uznał on ponadto, że Spears od długiego czasu nie wydała żadnego hitu, i że MTV wybrało ją po to, by podnieść oglądalność ceremonii[152].
13 września 2009 roku, podczas gali MTV Video Music Awards, kiedy Taylor Swift przyjmowała nagrodę dla najlepszego żeńskiego wideoklipu za "You Belong with Me", West wkroczył na scenę, zabrał jej mikrofon i oznajmił, że klip Beyoncé do "Single Ladies (Put a Ring on It)", nominowany w tej samej kategorii, był "jednym z najlepszych teledysków wszech czasów". Za swoje zachowanie Kanye został usunięty z sali[153][154][155]. Kiedy kilkanaście minut później Beyoncé wygrała statuetkę dla najlepszego wideoklipu roku za "Single Ladies (Put a Ring on It)", zaprosiła Swift na scenę, by ta dokończyła swoją przemowę[153]. West został skrytykowany przez liczne grono gwiazd i Prezydenta Baracka Obamę, który nieoficjalnie nazwał go "dupkiem"[154][156][157][158][159][160][161]. Słowa Westa podczas VMA zyskały dużą popularność na internetowych blogach, forach oraz w serwisie Twitter, gdzie zamieszczano różne materiały z frazą "Let you finish"[162]. Kanye dwukrotnie publikował przeprosiny za ten incydent na swoim blogu; pierwsze – jeszcze tej samej nocy, drugie – 14 września 2009 roku, w tym samym dniu, w którym raper pojawił się w The Jay Leno Show, gdzie po raz kolejny przeprosił Taylor[163]. Dwa dni po wydarzeniu Swift gościła w programie The View, w którym opowiedziała o sytuacji. W reakcji na jej wizytę, West zadzwonił do niej, by osobiście przeprosić za swoje zachowanie. Wokalistka przyznała, że przyjęła jego przeprosiny[164][165][166].
Jamie Foxx | |||||||||||||||||||||
Prawdziwe imię i nazwisko | Eric Marlon Bishop | ||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 13 grudnia 1967 Terrell, Teksas |
||||||||||||||||||||
Zawód | aktor, komik, wokalista | ||||||||||||||||||||
Lata aktywności | od 1985 | ||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||
Multimedia w Wikimedia Commons | |||||||||||||||||||||
Jamie Foxx w Wikicytatach | |||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Jamie Foxx, właśc. Eric Marlon Bishop (ur. 13 grudnia 1967 w Terrell) - amerykański aktor, komik stand-upowy oraz wokalista. Za swoją rolę w filmie Ray został nagrodzony Oscarem, Złotym Globem, a także statuetką Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA). Był również kilkakrotnie nominowany do nagród Grammy.
Foxx jest czwartym artystą w historii, który zdobył nagrodę Akademii, a także wydał album numer jeden w Stanach Zjednoczonych (pozostali to: Frank Sinatra, Bing Crosby i Barbra Streisand).
Spis treści |
Foxx urodził się jako Eric Marlon Bishop 13 grudnia 1967 roku w Terrell, w stanie Teksas[1]. Jest synem Louise Annette Talley Dixon i Darrella Bishopa, maklera papierów wartościowych. Bishop, po przejściu na islam, zmienił swoje imię na Shahid Abdula. Gdy Foxx miał siedem miesięcy został porzucony przez rodziców i opiekę nad nim przejęli rodzice adopcyjni jego matki, Estelle i Mark Talley. W okresie jego dzieciństwa w Terrell, gdzie cały czas mieszkał, panował podział rasowy[2]. Wychowywany był według wymagających reguł baptyzmu, którego wyznawcami byli jego dziadkowie[3][4]. Foxx, pod wpływem babci, w wieku pięciu lat rozpoczął naukę gry na pianinie. Jako nastolatek był pianistą oraz liderem chóru w kościele baptystów w Terrell[2].
Foxx uczęszczał do liceum w Terrell, gdzie był jednym z najlepszych uczniów, grał w koszykówkę oraz futbol amerykański na pozycji rozgrywającego. W przyszłości pragnął być zawodnikiem drużyny Dallas Cowboys. Był on również pierwszym graczem w historii szkoły, który przebiegł ponad 1.000 jardów[2][5]. Jamie był poza tym członkiem zespołu Leather and Lace[2]. Po ukończeniu liceum otrzymał stypendium na Alliant International University, gdzie studiował kompozycję oraz muzykę poważną[2][6]. Foxx wielokrotnie podkreślał wpływ babci na swoje życie oraz sukces[3][7].
W 1989 roku Foxx rozpoczął karierę komika wieczornymi występami w klubie. Kiedy spostrzegł, iż kobiety są często proszone na scenę pierwsze zmienił imię na Jamie Foxx, które było w jego opinii wystarczająco dwuznaczne, aby zapobiec stronniczości[2][8]. Nowe nazwisko było hołdem dla słynnego komika Redda Foxxa[8].
W 1991 roku Foxx dołączył do obsady In Living Color, serialu opartego na skeczach, oraz serialu komediowego telewizji Fox Roc[9]. W latach 1996-2001 występował we własnym sitcomie The Jamie Foxx Show, a w 1997 roku rozpoczął karierę filmową.
W 1992 roku Foxx wystąpił w komedii Zabaweczki, co było jego filmowym debiutem. Z kolei w pierwszą rolę dramatyczną wcielił się w filmie Olivera Stone'a Męska gra z 1999 roku[3]. Zagrał w nim futbolistę, a angaż zawdzięczał swojej sportowej przeszłości[3]. Od tego czasu stał się jednym z najpopularniejszych aktorów dramatycznych.
W 2004 roku Jamie zagrał obok Toma Cruise'a w filmie Zakładnik, w którym wcielił się w rolę taksówkarza Maxa Durochera. Otrzymał za nią bardzo pochlebne recenzje oraz nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego[3]. Tego samego roku wystąpił w obrazie Ray, za który otrzymał nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, a także statuetką Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych (BAFTA) w tej samej kategorii oraz Złotym Globem[3].
Jamie Foxx jest drugim mężczyzną oraz pierwszym Afroamerykaninem w historii, który zdobył dwie nominacje do Oscara za dwa różne filmy tego samego roku (Zakładnik, Ray). Jedynym aktorem, który również tego dokonał jest Al Pacino.
W 2005 roku Foxx został zaproszony do członkostwa w Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej, znanej przede wszystkim z przyznawania Oscarów[10].
Po sukcesach w 2004 roku Foxx wystąpił w wielu filmach, które stały się hitami kasowymi, a do najpopularniejszych należą: Jarhead, Miami Vice oraz Dreamgirls. Na początku 2010 roku miała premiera komedii romantycznej z jego udziałem, Walentynki, w której zagrał wraz z m.in.: Julią Roberts, Shirley MacLaine, Jessiką Albą, Anne Hathaway, Jennifer Garner, Queen Latifah, Taylor Swift i Ashtonem Kutcherem. W tym samym roku premierę będzie miał jego kolejny obraz, Due Date.
We wrześniu 2007 roku Foxx odsłonił własną gwiazdę na Hollywood Walk of Fame, a podczas wystąpienia powiedział: "[to był] jeden z najbardziej niesamowitych dni w moim życiu."[11]
Foxx pracuje obecnie na planie filmu Kane & Lynch, opartym na grze pod tym samym tytułem, w którym wcieli się w jednego z dwóch głównych bohaterów, Lyncha, podczas gdy Kane'a zagra Bruce Willis. W fazie preprodukcji znajduje się natomiast kolejny obraz z jego udziałem, Django Unchained, którego reżyserii podjął się Quentin Tarantino.
Foxx rozpoczął naukę gry na pianinie w wieku 5 lat. W 1994 roku, nakładem wytwórni Fox, ukazał się jego debiutancki album Peep This. Jego muzuczna kariera nabrała rozpędu, gdy wraz z raperem Twistą oraz Kanye Westem nagrał utwór "Slow Jamz", który uplasował się na szczycie Billboard Hot 100 oraz na miejscu 3. UK Singles Chart. Druga współpraca Foxxa z Westem, "Gold Digger", w której śpiewa chwytliwy refren "I Got a Woman" Raya Charlesa także zajęła 1. pozycję Billboard Hot 100, na której pozostała przez dziesięć tygodni. "Gold Digger" sprzedał się w Stanach Zjednoczonych w ponad 2 milionach kopii i pokrył się dwukrotną platyną. W 2005 roku Foxx gościnnie pojawił się na singlu "Georgia" Ludacrisa i Fielda Moba, który zawierał sample innego hitu Charlesa, "Georgia on My Mind".
Drugi album studyjny Foxxa, Unpredictable, ukazał się w grudniu 2005 roku. Zadebiutował na 2. miejscu Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 598.000 kopii w Stanach Zjednoczonych[12]. W następnym tygodniu album awansował na szczyt listy sprzedając się w 200.000 egzemplarzy[13]. Do chwili obecnej płyta rozeszła się w Stanach Zjednoczonych w ok. 2 milionach kopii i pokryła się dwukrotną platyną[14][15]. W Wielkiej Brytanii Unpredictable uplasował się na pozycji 9.[16] Pierwszy singel promujący album, tytułowy "Unpredictable", nagrany został z udziałem rapera Ludacrisa i zawierał sample utworu "WildFlower" New Birth. Zajął 8. miejsce na Hot 100 i pokrył się w Stanach Zjednoczonych platyną, rozchodząc się w ponad milionie kopii. Drugim amerykańskim singlem był "DJ Play a Love Song" (z Twistą), a brytyjskim "Extravaganza" (z Kanye Westem). Mimo iż Kanye nagrał z Foxxem utwór "Extravaganza", nie pojawił się w teledysku piosenki. "DJ Play a Love Song" został zakupiony ponad 500.000 razy, a RIAA przyznała mu złoty status.
Na gali Black Entertainment Television (BET) Awards w 2006 roku singel "Gold Digger" Jamiego Foxxa i Kanye Westa wygrał nagrody za najlepszy duet/kolaborację oraz teledysk roku (statuetkę w tej kategorii otrzymała tego samego roku również Mary J. Blige za "Be Without You"). W 2006 roku otrzymał również cztery nominacje do nagród Grammy w kategoriach: Best R&B Performance by a Duo or Group with Vocals za "Love Changes" nagrany z Mary J. Blige, Best R&B Album za Unpredictable, Best Rap Performance by a Duo or Group za "Georgia" nagrany z Ludacrisem i Fieldem Mobem i Best Rap/Sung Collaboration za "Unpredictable" nagrany z Ludacrisem.
22 stycznia 2007 roku w Sirius Satellite Radio Foxx ogłosił, iż zakłada własną stację radiową: The Foxxhole. Na jej antenie emitowane są audycje komediowe, a także muzyka, głównie wykonawców afroamerykańskich. W każdy piątkowy wieczór nadawany jest program The Jamie Foxx Show prowadzony przez Foxxa oraz Johnny'ego Macka, Speedy'ego, Claudię Jordan, The Poetess i Lewisa Dixa. Do jego gości należą znani muzycy, aktorzy oraz komicy.
Jamie Foxx nagrał piosenkę "She Goes All the Way" z popularnym amerykańskim zespołem country Rascal Flatts, która została wydana na albumie Still Feels Good. Poza tym pojawiał się w wielu innych utworach, w tym m.in.: wraz z The-Dream w "Please Excuse My Hands" rapera Pliesa, wraz z Fabolousem w remiksie "Miss Independent" Ne-Yo, kilku utworach Tanka, "Around the World" The Game'a oraz na singlu "Live in the Sky" T.I.
Foxx wydał swój trzeci album studyjny Intuition w 2008 roku. Gościnnie pojawili się na nim m.in.: Kanye West, T.I., Lil Wayne i T-Pain. Pierwszy singel, "Just Like Me" nagrany z raperem T.I., promowany był teledyskiem nakręconym przez Bretta Ratnera, w którym wystąpiła Taraji P. Henson. Drugi singel, "Blame It" z udziałem T-Paina, uplasował się w pierwszej piątce Billboard Hot 100 oraz na szczycie Hot R&B/Hip-Hop Songs i pokrył się platyną z ponad milionem sprzedanych kopii. Wideoklip do piosenki wyreżyserowany został przez Hype'a Williamsa i pojawili się w nim m.in.: Forest Whitaker, Samuel L. Jackson, Ron Howard, Quincy Jones oraz Jake Gyllenhaal.
6 kwietnia 2009 roku Foxx wykonał utwór "You Look So Good in Love" George'a Straita podczas koncertu George Strait: Artist of the Decade All-Star Concert. Jednocześnie przyznał, że jest fanem muzyki country od wielu lat.
Jamie Foxx ma córkę, Corinne Bishop, która urodziła się w 1995 roku[2]. Była gwiazda Jamie Foxx Show Garcelle Beauvais-Nilon powiedziała w programie The Wendy Williams Show, iż Jamie posiada drugie dziecko:[17]
Widzieliśmy się podczas Niedzieli Wielkanocnej w domu przyjaciół, gdzie [Jamie Foxx] przyszedł ze swoją uroczą córką i powiedział mi, że ma nowe dziecko. Spytałam, czy znam matkę dziecka, a on odpowiedział, że nie. Wtedy spytałam żartobliwie, czy on zna matkę dziecka.
|
W odcinku The Jamie Foxx Show z 17 kwietnia 2009 roku jeden z telefonów słuchaczy dotyczył sprzeczki między nastoletnią aktorką i piosenkarką Miley Cyrus a zespołem rockowym Radiohead. Jamie i współprowadzący program skomentowali to związanymi z seksem, rasistowskimi i lekceważącymi żartami z Cyrus[18]. Foxx, w odpowiedzi na krytykę ojca Miley, muzyka country Billy'ego Raya Cyrusa, a także opinii publicznej, oficjalnie przeprosił piosenkarkę w programie The Tonight Show with Jay Leno kilka dni później[19].
W kwietniu 2003 roku Foxx wziął udział w bójce z dwoma policjantami, którzy mieli wyprowadzić go z kasyna Harrah's w Nowym Orleanie. Wraz z siostrą odmówili oni bowiem okazania dokumentów przy wejściu. Jamie oskarżony został o zakłócanie porządku, pobicie policjantów oraz nieproszony wstęp na teren kasyna. Poza zakłócaniem porządku pozostałe zarzuty oddalono, a Foxx został skazany na sześć miesięcy więzienia w zawieszeniu, dwuletni dozór kuratorski oraz 1.500 dolarów grzywny[20][21].
Jamie Foxx poprowadził ceremonię rozdania nagród BET Awards, która odbyła się 28 czerwca 2009. Jako iż gala poświęcona była Michaelowi Jacksonowi, który zmarł trzy dni wcześniej, poza wykonaniem "Blame It" z T-Painem i "She Got Her Own" z Ne-Yo i Fabolousem, Foxx otworzył ceremonię taneczną rutyną "Beat It", a wieczór zakończył wraz z Ne-Yo coverem "I'll Be There" The Jackson 5. Podczas gali Jamie powiedział: "Chcemy uczcić tego czarnego człowieka. Należy do nas, a my podzieliliśmy się nim ze wszystkimi innymi."
Rok | Film | Rola | Informacje |
---|---|---|---|
1992 | Zabaweczki | Baker | |
1996 | Jak pies z kotem | Ed | |
The Great White Hype | Hassan El Ruk'n | ||
1997 | Booty Call | Bunz | |
1998 | The Players Club | Blue | |
1999 | Held Up | Michael | |
Męska gra | Willie Beamen | Nominacja — BET Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — MTV Movie Awards: Najlepszy przełomowy męski występ |
|
2000 | Bait | Alvin Sanders | |
2001 | Date from Heaven | ||
Ali | Drew 'Bundini' Brown | BET Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy NAACP Image Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy |
|
2003 | Shade | Larry Jennings | |
2004 | Breakin' All the Rules | Quincy Watson | Nominacja — BET Awards: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii |
Zakładnik | Max | BET Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Washington D.C. Area Film Critics Association Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Oscar dla najlepszego aktora drugoplanowego Nominacja — BAFTA Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Broadcast Film Critics Association Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego Nominacja — NAACP Image Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Online Film Critics Society Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Satellite Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja — Screen Actors Guild Awards: Najlepszy aktor drugoplanowy |
|
Ray | Ray Charles | Oscar dla najlepszego aktora pierwszoplanowego Nagroda BAFTA dla najlepszego aktora pierwszoplanowego BET Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Boston Society of Film Critics Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Broadcast Film Critics Association Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Florida Film Critics Circle Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu Kansas City Film Critics Circle Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Las Vegas Film Critics Society Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy London Film Critics Circle Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy NAACP Image Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy National Board of Review Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy National Society of Film Critics Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Phoenix Film Critics Society Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Satellite Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Screen Actors Guild Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Seattle Film Critics Association Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Vancouver Film Critics Circle Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Washington D.C. Area Film Critics Association Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Nominacja — MTV Movie Awards: Najlepszy męski występ Nominacja — Online Film Critics Society Award: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Nominacja — Screen Actors Guild Awards: Najlepszy występ całej obsady filmu |
|
Redemption: The Stan Tookie Williams Story | Stanley Williams | BET Awards: Najlepszy aktor w filmie telewizyjnym NAACP Image Awards: Najlepszy aktor w mini-serialu lub filmie telewizyjnym Satellite Awards: Najlepszy aktor w filmie telewizyjnym Nominacja — Złoty Glob dla najlepszego aktora w mini-serialu lub filmie telewizyjnym Nominacja — Independent Spirit Awards: Najlepszy aktor pierwszoplanowy Nominacja — Screen Actors Guild Awards: Najlepszy aktor w mini-serialu lub filmie telewizyjnym |
|
2005 | Niewidzialny | Lt. Henry Purcell | |
Jarhead | Staff Sgt. Sykes | Nominacja — Black Movie Awards: Najlepszy drugoplanowy aktor | |
2006 | Miami Vice | Ricardo Tubbs | |
Dreamgirls | Curtis Taylor, Jr. | Nominacja — BET Awards: Najlepszy aktor Nominacja — NAACP Image Award: Najlepszy aktor Nominacja — Screen Actors Guild Awards: Najlepszy występ całej obsady filmu |
|
2007 | Królestwo | Ronald Fleury | |
2009 | Solista | Nathaniel Ayers | |
Prawo zemsty | Nick Rice | ||
2010 | Walentynki | Kelvin Briggs | |
Zanim odejdą wody | Darryl | ||
2011 | Rio | Bobby | głos |
Szefowie wrogowie | Dean "Motherfuckah" Jones | ||
2012 | Django Unchained | Django | preprodukcja |
Kane & Lynch | Lynch | filmowany |
Kid Cudi | |
Kid Cudi podczas koncertu w San Francisco, w lipcu 2009 roku |
|
Imię i nazwisko | Scott Ramon Seguro Mescudi |
Pseudonim | Kid Cudi, KiD CuDi, Cudder |
Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1984 Cleveland, Ohio |
Pochodzenie | Stany Zjednoczone |
Gatunek | hip hop, alternatywny hip hop, rock alternatywny, neo-psychedelia |
Aktywność | od 2006 |
Powiązania | WZRD, Dot da Genius, Kanye West, Chip tha Ripper, Ratatat |
Strona internetowa |
Scott Ramon Seguro Mescudi[1], powszechnie znany pod pseudonimem scenicznym Kid Cudi (ur. 30 stycznia 1984[2]) – amerykański raper, wokalista i aktor. Popularność zdobył wraz z premierą jego debiutanckiego mixtape'u A Kid Named Cudi w 2008 roku. Od tego czasu, Kid Cudi wydał dwa albumy studyjne i współpracował z takimi artystami, jak m.in.: Kanye West, Jay-Z, Common, David Guetta, Rihanna i MGMT[3].
Spis treści |
Kid Cudi urodził się w Cleveland, w stanie Ohio i dorastał w Shaker Heights oraz Solon[4]. Jego ojciec – malarz domowy, nauczyciel i weteran sił powietrznych z okresu II wojny światowej – miał pochodzenie meksykańsko–indiańskie, natomiast jego matka – nauczycielka śpiewu w szkole Roxboro Middle School w Cleveland Heights – była Afroamerykanką[5][6]. Ojciec Cudiego zmarł na raka, gdy ten miał jedenaście lat; jego śmierć miała silny wpływ na kształtowanie osobowości Mescudiego i jego późniejszą twórczość[6]. Cudi przez dwa lata uczęszczał do Shaker Heights High School, aby później przenieść się do Solon High School, gdzie zdał egzamin GED. Po ukończeniu szkoły średniej Mescudi rozpoczął studia na University of Toledo na kierunku film, jednak po roku nauki porzucił dalszą edukację[4].
Cudi zaczął rapować pod koniec nauki w szkole średniej, czerpiąc inspirację od grup tworzących alternatywny hip hop, takich jak The Pharcyde i A Tribe Called Quest[6]. Z myślą o rozwoju kariery muzycznej, przeprowadził się do nowojorskiego Brooklynu[1]. W lipcu 2008 roku ukazał się pierwszy mixtape Mescudiego, A Kid Named Cudi, stworzony we współpracy z marką odzieżową 10.Deep. Album dostępny był do darmowego pobrania w Internecie[7]. Mixtape zwrócił uwagę Kanye Westa, co zaskutkowało tym, że jeszcze tego samego roku Cudi podpisał kontrakt z wytwórnią GOOD Music, należącą do Westa.
Kid Cudi pojawił się gościnnie na albumie 808s & Heartbreak (2008) Kanye Westa, wykonując razem z nim utwór "Welcome to Heartbreak". Ponadto, miał swój wkład w tworzenie dwóch innych piosenek z tej płyty: "Heartless" i "Paranoid". W konsekwencji, Cudi skupił na sobie uwagę mediów; został określony mianem artysty, którego twórczość należy obserwować przez magazyny Rolling Stone, Vibe, The Source i XXL. Z kolei BBC News umieścił Mescudiego w gronie najbardziej obiecujących młodych artystów 2009 roku[8].
Cudi dał swój pierwszy występ telewizyjny na gali MTV Video Music Awards w 2008 roku, podczas której zaśpiewał u boku Travisa Barkera oraz DJ–a AM. 17 lutego 2009 roku pojawił się w programie MTV Dogg After Dark, prowadzonym przez Snoop Dogga, w którym zaśpiewał "Day 'n' Nite". Dwa dni później, wraz z Kanye Westem, był gościem programu BET 106 & Park, podczas którego odbyła się oficjalna premiera wideoklipu do "Day 'n' Nite". 16 marca 2009 roku Kid Cudi wystąpił podczas koncertu specjalnego mtvU, a dzień później zaśpiewał trzy piosenki w programie Last Call with Carson Daly w telewizji NBC. W przeciągu kolejnych tygodni pełnił rolę muzycznego gościa w The Late Show with David Letterman oraz Jimmy Kimmel Live!.
W 2009 roku Mescudi pojawił się cameo w wideoklipie Solange do piosenki "T.O.N.Y.", a także w teledysku The Black Eyed Peas do utworu "I Gotta Feeling". Poza tym znalazł się na okładkach dwóch magazynów: Complex (sierpień/wrzesień 2009) i URB (sierpień 2009). We wrześniu 2009 roku japońska firma odzieżowa A Bathing Ape wprowadziła na rynek koszulki projektu Cudiego.
Debiutancki album Cudiego, Man on the Moon: The End of Day, ukazał się 15 września 2009 roku nakładem Universal Motown[9]. W premierowym tygodniu płyta znalazła 104,419 nabywców w Stanach Zjednoczonych, dzięki czemu uplasowała się na 4. miejscu Billboard 200[10]. Album promowały trzy single: "Day 'n' Nite", "Make Her Say" (oryginalnie zatytułowany "I Poke Her Face", samplujący piosenkę Lady Gagi "Poker Face", i nagrany z udziałem Kanye Westa oraz Commona), a także "Pursuit of Happiness" (nagrany z udziałem MGMT i Ratatat)[11][12]. Man on the Moon: The End of Day uzyskał status złotej płyty według RIAA, rozchodząc się w ponad 500 tysiącach egzemplarzy na terenie Stanów Zjednoczonych[13]. "Day 'n' Nite" i "Make Her Say" przyniosły Cudiemu trzy nominacje do nagród Grammy w 2010 roku[14].
Krótko po premierze debiutanckiego albumu Mescudi ujawnił na swoim blogu plany na przyszłość, zakładające kolaboracje z Chip tha Ripper, a następnie z duetem Ratatat[15]. W międzyczasie Cudi pojawił się w utworze "Already Home" Jaya-Z, wydanym na albumie The Blueprint 3, a także w piosence "That Tree" Snoop Dogga z płyty More Malice[16][17].
Pierwotne plany artysty na kolejny album studyjny zakładały stworzenie płyty kolaboracyjnej, zatytułowanej Cudder and the Revolution of Evolution. W wywiadzie Cudi przyznał, że nagrał już kilkanaście piosenek z takimi artystami, jak Snoop Dogg, Travis Barker, Clipse, Cage i Pharrell; ponadto, stwierdził, że chciałby, aby na albumie znalazły się również kolaboracje z Drake'em, Green Day, Kings of Leon, Robinem Thicke, The Killers i The Postal Service. W kwietniu 2010 roku Kid ogłosił, że nazwa jego drugiej płyty została zmieniona z Cudder and the Revolution of Evolution na Man on the Moon II: The Legend of Mr. Rager[18][19]. Album miał premierę 9 listopada 2010 roku i zadebiutował na 3. pozycji Billboard 200, rozchodząc się w pierwszym tygodniu w 169 tysiącach kopii w Stanach Zjednoczonych[20]. Jedynym promującym go singlem był "Erase Me", nagrany z udziałem Kanye Westem.
Pod koniec 2010 roku Kid Cudi utworzył wraz z producentem Dot da Genius zespół rockowy Wizard. Jednak w kwietniu roku następnego Cudi ogłosił, że grupa zmieniła nazwę na 2 Be Continuum, tłumacząc to słowami: "Potrzebowałem czegoś bardziej oryginalnego, czegoś innego. Ale mimo zmiany, [zespół i jego nazwa] stanowi magię w najlepszym wydaniu."[21]. W listopadzie 2011 roku Cudi oznajmił, że nazwa grupy została ostatecznie zmieniona na WZRD, a jej debiutancki album ukaże się 30 stycznia 2012 roku, w dzień 28. urodzin Scotta[22].
Podczas koncertu w nowojorskiej Roseland Ballroom, w kwietniu 2011 roku, Cudi poinformował o nowej nazwie jego wytwórni płytowej; trzeci album studyjny artysty ukaże się nakładem Wicked Awesome Records. Według nieoficjalnych informacji, tytuł kolejnej płyty Mescudiego ma brzmieć Man on the Moon: The Ghost in the Machine, a sama seria Man on the Moon ma stanowić trylogię[23] .
Kid Cudi występuje obecnie w jednej z głównych ról w serialu komediowym Jak to się robi w Ameryce, emitowanym przez HBO od 2010 roku[24].
11 czerwca 2010 roku Kid Cudi został aresztowany przez nowojorską policję pod zarzutem uszkodzenia cudzego mienia i posiadania nielegalnych substancji[25]. Pomimo tego, kolejnego dnia artysta wystąpił bez opóźnień na festiwalu Bonnaroo w stanie Tennessee.
The Manhattan Transfer, amerykańska wokalna grupa jazzowa, założona i prowadzona przez Tima Hausera, kilkakrotnie uhonorowana nagrodą Grammy.
Nazwę grupy zaczerpnięto od słynnej powieści Johna Dos Passosa.
Grupa w pierwotnym składzie została założona w 1969 w Nowym Jorku i działała do 1971. Rok później do Hausera dołączyli: Janis Siegel, Laurel Massé i Alan Paul; kwartet wznowił wówczas działalność pod starą nazwą. Zaczął zdobywać wielką popularność w klubach i hotelach, specjalizując się w pastiszach dawnych szlagierów przetworzonych na idealnie zharmonizowany czterogłos. Wielkim przebojem, także w Europie, okazała się piosenka Chanson d'amour (1977). Po odejściu w 1978 Laurel Massé, którą zastąpiła aktorka i piosenkarka Cheryl Bentyne (z nią w składzie grupa działa do dziś), The Manhattan Transfer przeszedł stylistyczną przemianę. Jej rezultatem był album Extensions (1979), na którym znalazła się brawurowa reinterpretacja utworu Birdland Weather Report oraz utrzymany w dyskotekowym stylu Twilight Zone.
W 1981 zespół jako pierwszy w historii zdobył nagrody Grammy, zarówno w kategoriach dotyczących jazzu, jak i popu. Artystycznym triumfem stał się też album Vocalese (1985), na którym pojawił się m. in. Bobby McFerrin.
The Manhattan Transfer jest fenomenem trwałego sukcesu; członkowie grupy, wszyscy wybitni wokaliści, obok działalności zespołowej rozwijają także udane kariery solowe.
W 1988 grupa została wpisana do Panteonu Sław Zespołów Wokalnych (Vocal Group Hall of Fame), w 2005 koncertowała w Polsce.
1 lipca 2011r. grupa wystąpiła na koncercie "Tu Warszawa", z okazji rozpoczęcia polskiej prezydencji w Unii Europejskiej.
Katy Perry | |
Imię i nazwisko | Katheryn Elizabeth Hudson |
Pseudonim | Katy Perry |
Data i miejsce urodzenia | 25 października 1984 Santa Barbara, Kalifornia |
Pochodzenie | Stany Zjednoczone |
Instrument | gitara |
Typ głosu | kontralt[1] |
Gatunek | pop[2] pop rock[2] |
Zawód | piosenkarka, autorka tekstów |
Aktywność | od 2001 |
Wytwórnia płytowa | Capitol Records, Columbia Records |
Powiązania | Glen Ballard, Dr. Luke, 3OH!3, Timbaland, Greg Wells, Travis McCoy, Russell Brand, Matthew Thiessen, Relient K, Rihanna |
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons | |
Kolekcja cytatów w Wikicytatach | |
Strona internetowa |
Katy Perry, właściwie Katheryn Elizabeth Hudson (ur. 25 października 1984 w Santa Barbara w stanie Kalifornia[3]) – amerykańska piosenkarka pop i autorka tekstów. Największą popularność przyniosły jej single z drugiej płyty studyjnej, One of the Boys (2008): "I Kissed a Girl" oraz "Hot n Cold".
Spis treści |
Urodziła się w Santa Barbara w stanie Kalifornia, USA. Jest dzieckiem pastorostwa, dlatego dorastała słuchając muzyki gospel i śpiewając w kościele. Jako nastolatka zainteresowała się muzyką zespołu Queen. Zespół ten miał też największy wpływ na jej twórczość, podobnie jak Alanis Morissette i Joni Mitchell. Swój pierwszy album, zatytułowany Katy Hudson, wydała w wytwórni Red Hill Records i zawarła na nim piosenki utrzymane w stylu gospel. Piosenkarka postanowiła zmienić później swoje nazwisko, ponieważ "Katy Hudson" nadto wiązało się z nazwiskiem amerykańskiej aktorki Kate Hudson. "Perry" natomiast było panieńskim nazwiskiem jej matki.
W roku 2004 Perry została wyłączną wokalistką zespołu producenckiego The Matrix, który pracował wcześniej m.in. z Avril Lavigne i Britney Spears. Zaczęła równocześnie pracę nad własnym albumem, współpracując z Glenem Ballardem, producentem sławnego debiutu Alanis Morissette pt. Jagged Little Pill. Jeden z jej utworów, "Simple", został nagrany jako część ścieżki dźwiękowej do filmu Stowarzyszenie wędrujących dżinsów z 2005 roku.
Twórczość Katy została zauważona przez Jasona Floma z wytwórni Virgin Records, zarządcę kompanii Capitol Records, dlatego to z tą wytwórnią piosenkarka podpisała kontrakt. Pod koniec roku 2007 na rynek muzyczny trafił singel "Ur So Gay", jednak nie podbił list przebojów. W maju 2008 wydano singel "I Kissed a Girl", który stał się numerem 1 w 30 krajach na całym świecie i jednym z największych przebojów 2008 roku. Latem ukazał się album One of the Boys. Cieszył się ogromnym powodzeniem i zajął wysokie pozycje na listach sprzedaży albumów, choć zdobył dość negatywne oceny krytyków. W sumie sprzedano ponad 5 milionów kopii albumu, a w USA, Wielkiej Brytanii, Australii i Kanadzie otrzymał on status platynowej płyty. Kolejnym singlem promującym została piosenka "Hot n Cold" - kolejny duży przebój, a jeszcze w grudniu ukazał się teledysk do następnego singla, "Thinking of You".
W 2009 wokalistka była nominowana do Nagroda Grammy w kategorii Best Female Pop Vocal Performance za singel "I Kissed a Girl". Od stycznia do listopada 2009 Perry promowała album trasą koncertową Hello Katy Tour, swoim pierwszym solowym tournée. W tym samym roku udzieliła się wokalnie w piosenkach innych wokalistów. Nagrała duet z amerykańskim zespołem 3OH!3, a także przebój "If We Ever Meet Again" z Timbalandem.
W 2010 roku Katy Perry ukończyła pracę nad kolejnym albumem, Teenage Dream. Miał on swoją premierę w sierpniu, a jego wydanie poprzedzono singlem "California Gurls", który stał się wielkim przebojem na światowych listach przebojów. W piosence gościnnie pojawił się Snoop Dogg. Płyta Teenage Dream dotarła do pierwszej dziesiątki bestsellerów muzycznych w kilkunastu krajach i pokryła się platyną m.in. w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Australii. Drugim singlem została piosenka tytułowa, która również okazała się sukcesem.
Wideoklip do trzeciego singla, "Firework", został nakręcony w Budapeszcie, a do jego udziału zostali zaproszeni europejscy fani Katy Perry (w tym 40 Polaków). Było to skutkiem kampanii reklamowej Deutsche Telekom (właściciela sieci "Era" - obecnie: "T-Mobile"), w której Katy Perry wzięła udział. Przez co jednocześnie piosenkarka została zobowiązana do dania koncertów we wszystkich 5 państwach (Polska, Austria, Węgry, Słowacja, Macedonia) objętych tym projektem. W Polsce mogliśmy ją zobaczyć 5 października 2010 roku w klubie "Stodoła" w Warszawie.
W lutym 2011 roku piosenkarka rozpoczęła swoją drugą trasę koncertową California Dreams Tour. 31 marca odbyła się premiera teledysku do "E.T.". Jest to czwarty singiel z albumu Teenage Dream, w którym gościnnie wystąpił Kanye West.
W maju Katy Perry rozpoczęła pracę nad kolejnym singlem - "Last Friday Night (T.G.I.F.)", do którego teledysk nagrała podczas trasy koncertowej w Australii, swoją premierę miał on 14 czerwca 2011r. Katy Perry jest jedynym artystą w historii, któremu udało się umieścić 6 piosenek pochodzących z jednej płyty na szczycie amerykańskiej listy Billboard HOT 100.
Szóstym singlem został The One That Got Away, do którego teledysk opublikowano 11 listopada 2011 roku. Była to ostatnia piosenka, która została singlem z albumu Teenage Dream. Piosenkarka zapowiedziała pracę nad kolejnym album, z nowymi piosenkami, który ma się ukazać na przełomie 2012 / 2013 roku. Wcześniej jednak, bo w marcu, ukazała się reedycja płyty Teenage Dream.
Katy Perry dzięki piosence "Firework" została nominowana w dwóch kategoriach do nagrody Grammy. Gala odbyła się 12 lutego 2012 roku. Katy nie dostała żadnej statuetki ( W obu kategoriach wygrała Adele). 27 marca 2012 r. Katy Perry wydała reedycję drugiego albumu pt. Teenage Dream: The Complete Confection. Wydawnictwo promował singel "Part of Me". Teledysk miał swoją premierę 21 marca 2012 roku.
Na początku swojej kariery, gdy wykonywała jeszcze muzykę chrześcijańską spotykała się z liderem grupy Relient K - Matthew Thiessenem, później z amerykańskim muzykiem Travisem McCoyem. W październiku 2010 roku poślubiła brytyjskiego aktora, Russella Branda[4]. Po niespełna półtora roku małżeństwa Katy Perry wzięła rozwód z Brandem[5].
|